တူေတာ့တူတယ္၊ ဒါေပမယ့္ …

“ေဟ့… အၾကပ္ေလာင္း သင္တန္းေက်ာင္း ေဘာလံုးကြင္းထဲမွာ ႐ုပ္ရွင္ျပမယ္တဲ့ ေဟ့”

ဝမ္းသာၾကည္ႏူးတဲ့စိတ္နဲ႔ ေပ်ာ္ျမဴးေနတဲ့ ညီမေလးရဲ႕အေျခအေနျမင္ကြင္းက ကိုယ္ေတြဆီကိုပါ စီးကူးေစ၏။ က်ေနာ္တို႔ ေနတဲ့ ရြာကေလးနဲ႔ မနီးမေဝးမွာ အၾကပ္ေလာင္း သင္တန္းေက်ာင္း၊ အမွတ္ (၆) တပ္မေတာ္ ပညာေရးေက်ာင္းနဲ႔ အမွတ္(၂) သံခ်ပ္ကာတပ္ တို႔အေျချပဳ၏။ ေန႔ထူးေန႔ျမတ္္ (ဝါ) သင္တန္းဆင္းပြဲ ရွိတဲ့အခါမ်ဳိးမွာ ႐ုပ္ရွင္ပိတ္ကားႀကီး ေတြ ျပေလ့ရွိ၏။

အနီးဝန္းက်င္က ေဒသခံေတြကို တံခါးမရိွ ဓါးမရွိ ဝင္ထြက္ၾကည့္ရႈခြင့္အျပင္ ေစ်းေရာင္းခြင့္ပါ ေပးတာမို႔ စည္ကားၿပီး အေတာ္ေလးကို ေပ်ာ္စရာေကာင္း၏။ ဒီလိုေန႔မ်ဳိးမွာ ဘယ္အိမ္ကိုပဲၾကည့္လိုက္ ၾကည့္လိုက္ ဘယ္သူ႔ကိုပဲ ၾကည့္လိုက္ ၾကည့္လိုက္ ကိုယ္လုပ္စရာ ရွိတာေလးေတြကို မိုးမခ်ဳပ္မီ ျမန္ျမန္ေလးလုပ္ၾက ေရျမန္ျမန္ခ်ဳိး ထမင္းျမန္ျမန္စားၿပီး ႐ုပ္ရွင္ ျပတဲ့ေနရာကို ၾကည့္ၾကေလရဲ႕။

႐ုပ္ရွင္က ည (၈) နာရီေလာက္မွ ျပေလ့ ရွိတာမို႔ ရဲေဘာ္ေတြ တပ္မိသားစုေတြနဲ႔ ေဒသခံရြာသူရြာသားေတြ ေစ်းတန္္း လွည့္ၿပီး ခံတြင္းေတြ႔မယ္ ထင္တဲ့ အစားအစာ ေတြဝယ္ၾက ျခမ္းၾက စားေသာက္ၾကနဲ႔ ဘယ္ဟာက စစ္သား ဘယ္ဟာ က အရပ္သား ဘယ္ဟာက တပ္မိသာစုဆိုၿပီး ခြဲမရေအာင္ ရွိေန၏။

တပ္နဲ႔ျပည္သူ တသားတည္းရိွတဲ့ျမင္ကြင္းဆိုတာ ဒါကို ဆိုတာထင္ပါတယ္။ အနာဂတ္ကို ႀကိဳတင္သိျမင္ႏုိင္တဲ့ ဥာဏ္နဲ႔ မ်က္လံုးသာရွိခဲ့ရင္ အဲဒီေန႔က… အဲဒီေနရာကို က်ေနာ္ သြားျဖစ္မယ္မထင္။

အေၾကာင္းကေတာ့ က်ေနာ့္ရည္ရြယ္ခ်က္ ရည္မွန္းခ်က္ေတြ ေျပာင္းလဲေစခဲ့လို႔ေပါ့။

ျဖစ္ခ်င္တာက အင္ဂ်င္နီယာ ျဖစ္သြားတာက စစ္သား…။

႐ုပ္ရွင္ကို တပ္မေတာ္နယ္လွည့္ ေမာ္ကြန္း႐ုပ္ရွင္အဖြဲ႔က ျပတာမို႔ ႏုိင္ငံေတာ္အလံနဲ႔ ႏုိင္ငံေတာ္ သီခ်င္းၿပီးရင္ “ႏုိင္ငံေတာ္ ကာကြယ္ရန္ သင့္အား တပ္မေတာ္မွ အလိုရွိသည္” ဆိုတဲ့ ေၾကာ္ျငာေလးကို ဦးစားေပးျပေလ့ ရွိတယ္။ အစဥ္အလာေတြၿပီးဆံုးေတာ့ ဇာတ္ကားအမည္ထိုးခ်ိ္န္မွာ လက္ေခါက္မႈတ္သံေတြ (ေဟး…..) လို႔ ေအာ္ဟစ္သံေတြ တခဲနဲ႔ ထြက္ေပၚလာ၏။

မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ဓာတ္ ရွင္သန္ထက္ျမက္ေရးနဲ႔ တပ္မေတာ္ရဲ႕ဂုဏ္ကို ျမင့္တက္ေစတဲ့ ဝါဒျဖန္႔ခ်ိေရးကား “အမိေျမမွ သားေကာင္းမ်ား” ဆိုတဲ့ ဇာတ္ကားျဖစ္၏။

ျပည္တြင္းစစ္နဲ႔ အနိ႒ာရံုျမင္ကြင္းေတြေပါ့။ ေကာင္းဆိုး ေဝဖန္ပိုင္းျခားႏုိင္တဲ့ အရြယ္မဟုတ္ေလေတာ့ တေျမထဲေန တေရထဲေသာက္ ညီေနာင္မ်ားပါလား ဆိုတဲ့ အသိကမရွိ ေသာင္းက်န္းသူဆိုၿပီး မုန္းလိုက္တာ နာက်ည္းလိုက္တာ ေျပာ မေနပါနဲ႔ေတာ့ဗ်ာ။

ရန္သူ႔ဘက္က မိုင္းထိရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ည္ဆံထိရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ တီးလိုက္ရတဲ့လက္ခုတ္ မႈတ္လိုက္ရတဲ့ လက္ေခါက္ လက္ဝါးေတြႀကိမ္းစပ္ၿပီး အာေခါင္ေတြေျခာက္လာတဲ့အထိ ပါပဲ။

စစ္သားတေယာက္ ထိခိုက္ ဒဏ္ရာ ရသြားလို႔ကေတာ့ ထြက္လိုက္တဲ့ ေဒါသ ေျပာမျပ တတ္ေအာင္ပဲဗ်ာ။ ငယ္ရြယ္တက္ၾကြၿပီး ေသြးဆူတတ္တာမို႔ နာက်ည္းစိတ္နဲ႔အတူ အမွန္အမွားမသိတဲ့ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ေတြ ရင္ထဲမွာ တဖြားဖြား ေပၚေပါက္ၿပီး တထိုင္တည္း ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်လိုက္တာက “ငါ စစ္တပ္ထဲ ဝင္မယ္” ဇာတ္ကားၿပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာ ထိုးလိုက္တဲ့ စာတမ္းေလးက ၾကက္သီးေတာင္ ထတယ္ဗ်ာ။

“ငါ့သားမ်ား စစ္ထဲ ဝင္ရင္ေလ… သူ႔ကို ေျပာလိုက္ပါ၊ စစ္တပ္ ဆိုတာ အမွန္တကယ္သာ လိုက္နာ ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ ေယာက္က်ားေကာင္း ေယာက္က်ား ျမတ္တြ ေမြးထုတ္ရာ ေက်ာင္းေတာ္ ၾကီးေပါ႔ ”

စာပိုဒ္အဆံုးမွာ ေယာက္က်ား ေကာင္း ေယာက္က်ားျမတ္ ျဖစ္ဖို႔ စစ္ထဲဝင္မယ္ဆိုတဲ့ သံဓိ႒ာန္စိတ္က ငယ္ထိပ္ကို တက္ေဆာင့္ေလ၏၊

“အေဖ.. သား တပ္ထဲဝင္မယ္ အေဖ” လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ အ့ံၾသမွင္သက္တဲ့ မ်က္လံုးနဲ႔ စိုက္ၾကည့္ၿပီး

“ေသခ်ာရဲ႕လားကြ…”

“ေသခ်ာပါတယ္ အေဖ..”

“ေအးေလ..ဒါဆိုလည္း မတိုက္တြန္းသလို မတားျမစ္ေတာ့ပါဘူးကြာ။ ကိုယ္ေရြးခ်ယ္တဲ့ လမ္းေၾကာင္းကို အေကာင္းဆံုးနဲ႔ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ ေလွ်ာက္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေပါ့ကြာ.. အေျခအေန အခ်ိန္အခါရဲ႕ေတာင္းဆိုမႈေၾကာင့္ ျဖစ္ထြန္းေပၚ ေပါက္လာတဲ့ ဘယ္အရာမဆို တန္ဖိုးရွိတယ္ကြ။

မူလရွိရင္းစြဲ တန္ဖိုးထက္ ပိုလာေအာင္ (ဝါ) က်ဆင္းဆုတ္ယုတ္ သြားေအာင္ တိုက္႐ုိက္ ထိေတြ႔ရတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ အင္အားစုမွတပါး တျခားမရွိဘူး ဆိုတာ နားလည္ထားေပါ့ကြာ”

“သား…..သေဘာမေပါက္ဘူး အေဖ”

“ေအးေလ …..အခု မင္းသေဘာေပါက္ေအာင္ရွင္းျပဖို႔ ခက္သားကြ.. ေလာကမွာ ဘယ္အရာမဆို တစံု တခုအတြက္ေတာ့ ေကာင္းက်ဳိးျပဳတာခ်ည္းပဲ။ ကိုယ့္ရည္မွန္းခ်က္တခုကို ေရြးခ်ယ္လ်ာထားၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ အရင္ဆံုးလုပ္ရမွာက ကိုယ္ေရြးခ်ယ္ထားတဲ့ လုပ္ငန္းနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး တိတိက်က် ေရေရရာရာ သိေအာင္ႀကိဳးစားေပါ့ တခ်ိန္မွာ ထပ္တူက်တဲ့ ျဖစ္စဥ္ေတြၾကံဳလာရရင္ ရွင္းသြားမွာပါကြာ” ဆိုၿပီး ဘာမွ ဆက္မေျပာေတာ့ဘဲ ေဆးလိပ္ကိုဖြာရင္း တျခားေနရာကို ေငးေနေလရဲ႕။

ဘာလဲ… ဘာလဲ… ဘာကိုဆိုလိုတာလဲဆိုတာ စဥ္းစားလို႔လည္းမရ ေမးေတာ့လည္း မေျဖတာမို႔ ရင္ထဲမွာ မြန္းၾကပ္ေစ ခဲ့တယ္။

အိမ္စီးပြားေရးကလည္း က်ပ္၊ ပညာေရးကလည္း တပိုင္းတစနဲ႔ လမ္းခုလတ္မွာ ရပ္၊ ဖ်တ္ခနဲ႔ ေပၚလာတဲ့ စိတ္နဲ႔ အတူခ်ခဲ့တဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေၾကာင့္ ေဘာလ္ပင္ ကိုင္တဲ့လက္မွာ ေသနတ္ဆိုတဲ့ အရာကို ေျပာင္းကိုင္ ျဖစ္ခဲ့တယ္။

စည္းကမ္းတက်နဲ႔ အမိန္႔နာခံတတ္ေအာင္ အခက္အခဲမ်ဳိးစံုကို ၾကံ့ၾကံ့ခံႏုိင္ေအာင္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ နည္းမ်ဳိးစံုသံုးၿပီး ႏွိပ္စက္ခံ၊ နားမခံသာေအာင္ အဆဲအဆိုခံရင္း အေျခခံစစ္ပညာသင္တန္း ေက်ာင္းဆိုတဲ့ ငရဲျပည္က (၆) လအၾကာမွာ လြတ္ေျမာက္လာေတာ့ ရင္ထဲမွာ တအားေပ်ာ္တာပဲဗ်ာ။

စစ္မႈထမ္းျဖစ္လာမွေတာ့ “အထက္ကေပးေသာ အမိန္႔နဲ႔ တာဝန္ကို ေက်ပြန္ေအာင္ ထမ္းေဆာင္ပါမည္။” ဆိုတဲ့အ တို္င္း ျငင္းဆန္ခြင့္မရွိ လုပ္ရပါ၏ ဆိုတာမဆန္းပါဘူး။

ခံယူခ်က္- NO ရည္မွန္းခ်က္.. မရွိ၊ စစ္တပ္သမိုင္းေၾကာင္း ငါမသိ ဆိုတာမ်ဳိးနဲ႔ ေပးတာယူ ေကၽြးတာစား ခိုင္းတာလုပ္ ဆိုတဲ့ တုတ္တုတ္ေတာင္ လႈပ္မရတဲ့ အမိန္႔နာခံမႈေအာက္မွာ ဆယ္စုနစ္တခု လြန္ေျမာက္ခဲ့ပါ၏။

အေတြ႔အၾကံဳ အသက္ရြယ္နဲ႔ သိျမင္ျခင္းဆိုင္ရာ ဗဟုသုတေလးမဆိုသေလာက္ ဦးေႏွာက္ထဲ ဝင္ေရာက္လာခ်ိန္ …

“ဟိုက္!” မူဝါဒ၊ က်င့္ဝတ္၊ က်င့္ထံုးေတြနဲ႔ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ႀကီးဆန္႔က်င္ေနပါလား။

“အမိန္႔” ဆိုတဲ့ ေဝါဟာရနဲ႔ အရာရာကိုဖံုးအုပ္ ပံုဖ်က္ခံေနရပါတယ္။ အသိ မီးသီးေလး ထြန္းလင္းခ်ိန္မွာ မြန္းၾကပ္မႈနဲ႔ အတူ မေပ်ာ္ပိုက္မႈက တူးဆြတဲ့ တြန္းအားေၾကာင့္ …

မင္းဘာလုပ္မလဲ… မင္းဘာလုပ္မလဲ… မင္းဘာလုပ္မလဲ ….

သားေရ… အေဖတို႔ ေရွ႕တန္း စစ္ဆင္ေရးတာဝန္ထမ္းေဆာင္ရတဲ့ နယ္ေျမေဒသက ရြာေတြကိုေရာက္ရင္ ေပ်ာ္လိုက္တာ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ကြာ… စားဖို႔လည္း မခဲရင္း တည္းခိုေနထိုင္ဖို႔လည္း မခက္ခဲဘူးကြ ေဒသခံရြာသူရြာသားေတြ အိမ္မွာေမြးထားတဲ့ ၾကက္၊ ဘဲ ကိုယ္တိုင္ ရိုက္ခ်က္ၿပီးေကၽြးတာ စားရမွာေတာင္ အားနာတယ္ကြာ။

အေရးၾကံဳလို႔ ခရီးသည္တင္ကား စီးၿပီးသြားရရင္လည္း ကိုယ္ထက္ႀကီးသူေကာ ငယ္သူေတြပါ “ရဲေဘာ္ေလး ဒီမွာလာထိုင္”ဆိုၿပီး ေနရာဖယ္ေပးၾကတယ္။ အကၤ်ီးအိတ္ကပ္ၾကယ္သီးျဖဳတ္ၿပီး ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းပိုက္ ဆံေလးေတြထုတ္္ၿပီး ကားခေပးရင္ “ေနပါေစ…ရဲေဘာ္ေလး ထားလုိက္ ထားလိုက္ မယူပါရေစနဲ႔”

ဆိုၿပီး အိတ္ထဲ ျပန္ထည့္ေပးတယ္။ ဒါက ျပည္သူေတြဘက္က ေႏြးေထြးမႈပံုရိပ္ေတြေပါ့ သားရယ္…။

အေဖတို႔ကလည္း လူႀကီးကအစ ကေလးအဆံုး မႏုိင္ဝန္ထမ္းလာတာေတြ႔ရင္ ေပး ေပး ေပး က်ေနာ္တို႔ သယ္ေပးမွာ ေပါ့ဆိုၿပီး အတင္းဝင္ ကူၾကတယ္။ အားလပ္ခ်ိန္ေတြမွာလည္း ေဒသခံေတြရဲ႕ ျခံ၊ ေတာင္ယာေတြမွာ ဝိုင္းစိုက္ၾက ဝိုင္း လုပ္ၾကရတာ ဘာနဲ႔မွ မတူတဲ့ေပ်ာ္ရႊင္မႈေေတြေပါ့။ ဒါတင္လားဆိုေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူး ကြ ကိုယ့္အတြက္ရထားတဲ့ ရိကၡာေတြထဲက ႏုိ႔ဆီတို႔ ပဲတို႔ သၾကားတို႔ အစရွိတဲ့ ကိုယ့္ေသြး ကိုယ့္ေခၽြးနဲ႔ ရင္းႏွီးေပးဆပ္ၿပီးရတဲ့ စားေသာက္ဖြယ္ရာ ေတြကို တုန္႔ျပန္ေပးေကၽြးရတာ တကယ္ၾကည္ႏူးတယ္ကြာ..။

တခါက သူျဖတ္သန္းၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ တပ္နဲ႔ျပည္သူ အျမဲၾကည္ျဖဴဆိုတဲ့ ဆက္ဆံမႈ ပံုသဏၭာန္ေတြကို အားပါးတရ ေျပာ ျပခဲ့တဲ့ အေဖ့အသံဟာ နားဝမွာ ပဲ့တင္သံ ထပ္ေနပါေရာ့လား။

အေဖ့ရဲ႕အေတြ႔အၾကံဳဟာ သားျဖစ္ပံုနဲ႔ ထပ္တူျပဳၾကည့္ ေတာ့ “ဟုတ္မွ ဟုတ္ပါ့မလား…. အေဖ ရြႊီးေနတာလား မသိ” ဆိုတဲ့ မေတြးေကာင္း မေတြးအပ္တဲ့ အေတြးေတာင္မွ ေခါင္းထဲမွာေပၚေပါက္ခဲ့ဖူးတာ မညာပါဘူးဗ်ာ။

က်ေနာ့္ ဘဝကို ေျပာင္းလဲေစခဲ့တဲ့ ညရဲ႕ အ..ကာလကို လြန္ေျမာက္လို႔ တမိုးေသာက္ခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ တပ္ထဲဝင္မယ္လို႔ ေျပာဆိုခြင့္ေတာင္းစဥ္က အေဖေျပာခဲ့တဲ့ “အေျခအေန အခ်ိန္ အခါရဲ႕ေတာင္းဆိုမႈေၾကာင့္ ျဖစ္ထြန္း ေပၚေပါက္လာတဲ့ ဘယ္အရာမဆို တန္ဖိုးရွိတယ္ကြ။ မူလရွိရင္းစြဲ တန္ဖိုးထက္ ပိုလာေအာင္ (ဝါ) က်ဆင္းဆုတ္ယုတ္သြားေအာင္ တိုက္႐ုိက္ ထိေတြ႔ရတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ အင္အားစုမွတပါး တျခားမရွိဘူးဆိုတာ နားလည္ထားေပါ့ကြာ..။

ဆိုတဲ့စကားေတြကို သေဘာေပါက္ေတာ့တယ္။ တကယ္တံုးတဲ့ငါ တကယ္အတဲ့ငါ ဆိုၿပီး ေနာင္တ ရမိေလရဲ႕။ သမိုင္းေရးလိုအပ္ခ်က္အရ ျပည္သူေတြၾကားက သေႏၶတည္ေပါက္ဖြားလာတဲ့ BIA, BDA, PBF, Burma Army ဆိုၿပီးေတာ့ ဆင့္ကဲ ဆင့္ကဲ ျဖစ္ထြန္းလာတဲ့ စစ္တပ္ဆိုတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းဟာ ထင္ေပၚေၾကာ္ၾကား လူႀကိဳက္မ်ားရာက ေမွးမိွန္ညႇဳိးႏြမ္းေအာင္ စစ္တပ္ကို စစ္သားေတြက (အဆင္အတန္း အားလံုး) ပံုဖ်က္လိုက္ၾကတာပါလား ရွင္းရွင္းေလး သိျမင္လိုက္ ေလ၏။

မေက်မနပ္မႈေလးေတြနဲ႔အတူ အေဖ့ကို အားက်မခံ တု႔ံျပန္ ၾကြားလိုက္ခ်င္တာက အေဖတို႔တုန္းကလိုပဲ …

ျပည္သူလူထုက ေပးဆဲပါ၊ ဒါေပမယ့္ ေစတနာေၾကာင့္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး မေပးရင္ မရလို႔။

ကားစီးရင္လည္း ေနရာဖယ္ ေပးဆဲပါ၊ ဒါေပမယ့္ ေလးစားလို႔မဟုတ္ဘူး၊ စစ္ဖိနပ္နဲ႔ ႀကိတ္ႀကိတ္ၿပီး အနင္းခံရလို႔။

ကားခလည္း မယူပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ သေဘာေကာင္းလို႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ျပႆနာရွာမွာစိုးလို႔။

ဒီလို တူညီမႈေလးေတြေၾကာင့္ က်ေနာ့္ရင္ထဲမွာ ေအာ္လိုက္မိတာက-

အေဖေရ… တူေတာ့တူတယ္၊ ဒါေပမယ့္ …

ေဇယ်ာ (တပ္ေျပး)

မွတ္ခ်က္ … ကေလာင္ရွင္ ေနမင္းသူရဲ႕ အမိန္႔၊ စည္းကမ္းနဲ႔ က်င့္ဝတ္ဆိုတဲ့ေဆာင္းပါးကို ဖတ္ရခ်ိန္မွာ ကိုယ္ျဖတ္ သန္းခဲ့ရတဲ့ အေျခအေနျဖစ္ရပ္ကို အေျခခံေရးဖြဲ႔ပါ၏။ တပ္မွဴးေကာင္း တပ္သားေကာင္းမ်ားကို မရည္ညႊန္းရပါ ေၾကာင္း ႐ိုးသားစြာ ဝန္ခံပါသည္။ (အားနည္းခ်က္မ်ား ရွာေဖြျပဳျပင္ႏုိင္ၾကပါေစ။)

source by :http://www.naytthit.net