၈၈ လမ္းေပၚမွာ ေၾကြလြင္႔သြားရသည္႔
မ်ဳိးဆက္သစ္ ပန္းကေလးမ်ား
မ်ဳိးဆက္သစ္ ပန္းကေလးမ်ား
Saturday, 08 August 2009 17:56 ၾကည္ေဝ
“၈၈ လို႔ေျပာလိုက္တာနဲ႔ ေသြးအလိမ္းလိမ္းနဲ႔ ေရာက္လာၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားလူနာေတြကိုပဲ ျပန္ျမင္ေယာင္မိ တယ္”ဟု အျငိမ္းစား သူနာျပဳဆရာမႀကီး ေဒၚေအမီက ထိုစဥ္က ပံုရိပ္တို႔ကို ျမင္လာသည့္အလား ျပန္လည္ ေျပာျပသည္။
၈၈ ကာလ က သူမသည္ ရန္ကုန္ေဆးရံုၾကီးတြင္ တာ၀န္က်ေသာသူနာျပဳဆရာမတဦးျဖစ္ျပီး ၈၈ အေရးအခင္း အျပီးတြင္ အာဏာပိုင္မ်ားက ပင္စင္ေပးျခင္းခံခဲ့ရသူျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္ကထက္ ရက္စက္ ဆိုး၀ါးေသာ အျဖစ္ အပ်က္ ဆိုးတုိ႔ကို သူမဘ၀တြင္ မၾကံဳေတြ႕ခဲ့ဘူးေၾကာင္း အသက္ ၆၀ ေက်ာ္ အရြယ္ ေဒၚေအမီက ေျပာသည္။
အျဖဴအစိမ္း ၀တ္ထားသည့္ အသက္ ၁၄ ႏွစ္ ၁၅ ႏွစ္အရြယ္ ကေလးမ်ား၊ အသက္ ၁၈ ႏွစ္ ၀န္းက်င္အရြယ္ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေလးမ်ား၊ အက်ႌအျဖဴ၀တ္ထားသည့္ အမ်ိဳးသားလူငယ္မ်ား၊ အမ်ိဳးသမီးလူငယ္ေတြကို ေသြးအလိမ္းလိမ္း ဒဏ္ရာအမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ ေဆးရံုၾကီးကို တဖြဲဖြဲေေရာက္လာၾကခ်ိန္က်မွ ေဆးရံုရွိ က်န္းမာေရး၀န္ ထမ္းမ်ားအားလံုး မင္တက္ကုန္ၾကသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ လူမမယ္ကေလးမ်ားကို ရက္စက္ေသာ လုပ္ရပ္အျဖစ္ နာၾကည္းေဒါသထြက္ခဲ့ၾကသည္။
“အိုး ေရာက္လာတဲ့ ကေလးတိုင္းမွာ ေသြးေတြရႊဲေနတာပဲ၊ ဘယ္သူမွ ျမင္မေကာင္းဘူး၊ သူတို႔ကို ျမင္တဲ့ သူတိုင္း ေရွာ့ရတယ္၊ ဆရာ၀န္ၾကီးေတြေတာင္ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔ ဘာလုပ္လို႔လုပ္ရမွန္းမသိေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကတယ္၊ ေရာက္လာသမွ်လည္း အေရးေပၚအေျခအေနေတြခ်ည္းပဲ ဗိုက္ပြင့္တဲ့ကေလးေတြလည္း ပါခဲ့တယ္”ဟု သူနာျပဳ ဆရာမၾကီးက ေျပာျပသည္။
ဆရာ၀န္မ်ား၊ သူနာျပဳမ်ားသာမက ေဆးရံု၀န္ထမ္မ်ား၊ လူနာမ်ားပါ မက်န္ ရွိရွိသမွ်လူတိုင္းသည္ ေသြးအလိမ္း လိမ္းႏွင့္ေရာက္လာၾကေသာ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားအား ၾကည့္ျပီး မ်က္ရည္က်ခဲ့ၾကေၾကာင္း၊ ထိုကေလး မ်ားအား ကုသေနစဥ္မွာပင္ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးမ်ား၊ စစ္ဗိုလ္မ်ားက ေဆးရံုအတြင္းလာေရာက္္ခဲ့ၾကျပီး ဆရာ၀န္ မ်ားႏွင့္သူနာျပဳမ်ားအား အမိန္႔အမ်ိဳးမ်ိဳးေပးကာ ၄င္းတုိ႔ႏွင့္ လံုး၀ သက္ဆုိင္မႈ မရွိေသာ ကုသေရးပိုင္းတြင္ ၀င္ေရာက္ေႏွာင့္ယွက္ခဲ့ၾကသည္ဟုလည္း သူက ဆုိသည္။
ထိုစဥ္က ဒဏ္ရာရေက်ာင္းသားမ်ားအားေဆးကုေပးေနေသာ္လည္း ေဆး၀ါးမ်ားကိုမူ အစိုးရက ထိန္းခ်ဳပ္ထားျပီး ေဆးထုတ္မေပးခဲ့သည့္အတြက္ ေဆးရံုအုပ္ၾကီးႏွင့္တကြ ဆရာ၀န္မ်ားမွာ ရရာ ေဆးခန္း၊ ေဆးတုိက္တို႔မွ လိုအပ္ ေသာ ေဆး၀ါးမ်ားအား ရွာေဖြ ကုသေပးခဲ့ရေၾကာင္း၊ ထိုအထဲမွ ဆရာ၀န္တခ်ိဳ႕ႏွင့္ သူနာျပဳတခ်ိဳ႕မွာ စစ္တပ္ အာဏာ သိမ္းျပီးေနာက္ပိုင္းတြင္အလုပ္မွ ရပ္နားခိုင္းကာ တခ်ိဳ႕အား ပင္စင္ေပးခံလိုက္ၾကေေၾကာင္း ေဒၚေအမီက ေျပာျပခဲ့သည္။
ယင္းသို႔ ရန္ကုန္ေဆးရံုၾကီး၊ အေရးေပၚဌာနကို ေရာက္လာေသာ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူမ်ားအား စာရင္းျပဳစု ထားခဲ့ေသာ္လည္း ထိုစာရင္းႏွင့္တကြ ေဆးမွတ္တမ္းအားလံုးအား စစ္ေထာက္လွမ္းေရးမ်ားက သိမ္းဆည္းသြား ၾကသကဲ့သို႔၊ ေဆးရံုမဆင္းခင္တြင္ ဖမ္းဆီးေေခၚေဆာင္သြားၾကသည္မ်ားလည္း ရွိသည္ဟု ၾကားခဲ့ရေၾကာင္း သူနာျပဳ ဆရာမၾကီးက ေျပာသည္။
“ေဆးရံုေရာက္လာတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို စာရင္းလုပ္ထားခ့ဲတာေတာ့ မွတ္မိတယ္၊ ဘယ္ေလာက္လဲဆိုတာ ေတာ့ ခုမွာ ျပန္မမွတ္မိေတာ့ဘူး၊ ဆံုးတဲ့သူေတြလည္း ဆံုးကုန္ၾကတယ္ေလ”ဟု သူနာျပဳ ဆရာမၾကီး ေဒၚေအမီက ဆိုသည္။
၈၈ ကာလ အင္းလ်ားကန္ေဘာင္ေပၚတြင္ တက္ေျပးၾကေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားအား ယူနီေဖာင္း၀တ္ စစ္သား မ်ားက လက္ကိုင္တုတ္မ်ားႏွင့္ လိုက္ရိုက္သည့္ျမင္ကြင္းကို ျမင္ေတြ႕လိုက္ရေသာ ေက်ာင္းသူတဦးကလည္း ထိုစဥ္က အင္းလ်ားကန္ေရျပင္ ေသြးေရာင္လႊမ္းသြားခဲ့သည္ကို မွတ္မိေနဆဲျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပသည္။
“မွတ္မိသေလာက္ေျပာရရင္ ေက်ာင္းသားေတြကို ေနာက္ကေန သံတုတ္ေတြနဲ႔ လိုက္ရိုက္လို႔ ေက်ာင္းသားေတြ ၀ရုန္းသုန္းကားနဲ႔ ကန္ေဘာင္ေပၚတက္ေျပးၾကတယ္၊ အခ်ဳိ႕ကလည္း ျပည္လမ္း ဒီဘက္ကို ေျပးတယ္၊ ဘယ္ ဘက္ကိုပဲ ေျပးေျပး ေျပးတဲ့သူေတြေနာက္ကို စစ္သားေတြက ေနာက္ကေနေျပးလိုက္ျပီး ရိုက္တာ၊ အဲဒါကို ဆက္ မၾကည့္ရဲလို႔ အေဆာင္ထဲ ၀င္ေနတာေတာင္ အေဆာင္ကေန တခြပ္ခြပ္နဲ႔ ရိုက္ေနတဲ့ အသံေတြ ၾကားရတယ္၊ ေက်ာင္းသားေတြ ေတာ္ေတာ္ထိတယ္၊ ေက်ာင္းသူေတြလည္း ပါတယ္၊ လဲကုန္ၾကတာ၊ အဲဒီေသြးေတြက
အင္လ်ား ကန္မွာေကာ ျပည္လမ္းမမွာေကာ ရဲေနတာပဲ၊ ေသြးညွီနံ႔ေတြဆိုတာ ပတ္၀န္းက်င္တခုလံုးကို ညွီစို႔ေနတာ”ဟု သူမက ေျပာျပသည္။
ထိုစဥ္က သူမသည္ တံတားျဖဴရွိ အေဆာင္တခုတြင္ငွားေနရင္း ရန္ကုန္၊ စီးပြားေရး တကၠသိုလ္တက္ေရာက္ေန ခဲ့ေသာ ေက်ာင္းသူ တဦးျဖစ္ျပီး စက္မႈတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ အာစီတူးမွ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားမ်ား ေပါင္းစု ဆႏၵျပမည္ဟု သတင္းမ်ား ၾကားခဲ့ေသာ္လည္း၊ ေက်ာင္းသားအေရးအခင္းမွာ ထိုမွ်ေလာက္ၾကီးက်ယ္ သြားကာ ေက်ာင္းသားမ်ား ေသြးေျမက်သည္အထိ ျဖစ္လာလိမ့္မည္ဟု မထင္ခဲ့မိေၾကာင္း ေျပာသည္။
သူမက တံတားျဖဴ အေဆာင္တြင္ ေနေသာေၾကာင့္ အင္းလ်ားကန္ေဘာင္ေပၚမွ အသံမ်ားၾကားရျခင္း၊ ျမင္ရျခင္း၊ ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္း၊ ထိတ္လန္႔ ျခင္း၊ စိုးရိမ္ျခင္း၊ ပူပန္ျခင္း စသည့္ ခံစားမႈမ်ားျဖင့္ ထိုစဥ္က ေက်ာင္းသားမ်ား အတြက္ အႏၲရာယ္ကင္းရန္ ဆုေတာင္းေပးရံုသာ တတ္ႏိုင္ခဲ့ေၾကာင္း ေျပာျပသည္။
“အရင္တုန္းကဆို ကန္ေဘာင္ေပၚကေန ျဖတ္ျပီးမွ အေဆာင္ျပန္တာ၊ အဲလိုျဖစ္သြားျပီးေတာ့ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ကို ကန္ေဘာင္ေပၚ မသြားေေတာ့ဘူး၊ အဲဒီျမင္ကြင္းေတြကို ျပန္ျမင္ေယာင္တယ္၊ အဲဒီေန႔က က်မနဲ႔အတူတူ ေတြ႕လိုက္ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း အဲလိုပဲ ခံစားခဲ့ၾကရတယ္ေလ၊ အားလုံး တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားျပီး စိတ္ ထိခိုက္ကုန္ၾကတာပဲ ၊ ကန္ေဘာင္ေပၚကို မသြားေတာ့ဘူး”ဟု သူမက ေျပာသည္။
ျပည္လမ္းမႏွင့္ အင္းလ်ား ကန္ေဘာင္ေပၚတြင္လည္း ပိုင္ရွင္မဲ့ဖိနပ္မ်ား၊ လြယ္အိတ္မ်ား၊ နာရီမ်ား၊ ေသြးကြက္ မ်ား က်န္ရစ္ေနခဲ့ျပီး ျမင္ရသူမ်ားအဖို႔စိတ္ထိခိုက္ခဲ့ၾကရသည္ဟုလည္း ဆိုသည္။
လိႈင္နယ္ေျမ အေဆာင္မ်ားဘက္မွ ေျပးလာေသာ ေက်ာင္းသားတစုက သိပၸံစက္ရံု၀င္းအတြင္းသို႔ ေျပးလာ သည့္အတြက္ ၀ွက္ေပးခဲ့ေသာ စက္ရုံ၀န္ထမ္းတဦးအား စစ္သားမ်ားက ရိုက္ႏွက္ေခၚေဆာင္သြားသည္ကို ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရသူ အစိုးရ၀န္ထမ္းတဦးကလည္း မွတ္မိသေလာက္ ေျပာျပသည္။
“သူက စက္ရံု၀င္းထဲ ၀င္လာတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို အက်ႌလဲခိုင္းျပီး၊ စက္ရံုရဲ႕အေနာက္ဘက္မွာ ရွိတဲ့ ျခံဳေတြထဲ ကေန ဟိုးဘက္ကို ေဖာက္ထြက္ျပီး ေျပးခိုင္းလိုက္တာ၊ စစ္ကားေတြနဲ႔ စစ္သားေတြ၀င္လာရွာေေတာ့ ေက်ာင္း သားေတြ မရွိေတာ့ဘူး၊ သူတုိ႔ အက်ႌေတြပဲ ေတြ႕သြားတယ္လုိ႔ ၾကားတယ္၊ အဲဒီမွာ သူ႔ကို စစ္ဗိုလ္တေယာက္က ပါးရိုက္တယ္၊ စစ္ဖိနပ္နဲ႔ ကန္တယ္၊ ဆင့္ဆင့္ကန္တာပဲ၊ သူေခြလဲသြားတာ ေတြ႕လိုက္တယ္္၊ ဘယ္သူမွ သြား မထူရဲဘူး၊ သူတို႔ ကားေပၚဆြဲတင္သြားေတာ့ အားလံုးက သူ႔အတြက္ စိတ္ပူသြားၾကတယ္၊ ငိုတဲ့ တပည့္က ငိုနဲ႔” ဟု သူက ေျပာသည္။
ထိုျမင္ကြင္းကို ျမင္လိုက္ရသည့္အခါ ဂ်ပန္ေခတ္က ဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္မ်ားက လူမ်ားကို ရိုက္ႏွက္ျပီး ေမးျမန္းစစ္ေဆး ႏွိပ္စက္သည္ဆိုသည္မွာ ထိုကဲ့သုိ႔ပင္ ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု စြဲမွတ္သြားခဲ့ေၾကာင္းလည္း သူက ေျပာဆိုသည္။
ထိုစဥ္က သူသည္ ခ်ည္မွ်င္ႏွင့္အထည္စက္ရံု၀န္ထမ္းအိမ္ရာတြင္ေနထိုင္သူတဦးျဖစ္ျပီး၊ ထိုအိမ္ရာမွာလိႈင္နယ္ေျမ အတြင္းမွ ေက်ာင္းသားအေဆာင္မ်ားႏွင့္ နီးေသာေၾကာင့္ ညတိုင္းပင္ စစ္သားမ်ား အိမ္ေပၚတက္လာကာ ပုန္းေန ေသာ ေက်ာင္းသားမ်ား ရွိမရွိ လာေမးေၾကာင္း၊ ရွိလွ်င္ထုတ္ေပးရန္၊ ရွာ ေတြ႕ပါက လက္ခံထားသူပါ အျပစ္ဒဏ္ ခံရမည္ ဟု ျခိမ္းေျခာက္တတျ္ပီး မသကၤာသူရွိပါက ဖမ္းဆီးေခၚေဆာင္သြားသည္ကိုလည္း ေတြ႕ရေၾကာင္းသူက ေျပာျပသည္။
“ည၈ နာရီေလာက္ဆိုရင္ အိမ္တံတားေခါက္ျပီးေရာက္လာၾကတယ္၊ တအိမ္လံုးအႏွံ႔ရွာၾကတယ္၊ အဲဒီမွာေခါင္းမွာ ဒဏ္ရာရလို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေျခေထာက္ ေထာ့နဲ႔နဲ႔ ျဖစ္ေနတဲ့သူဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဒဏ္ရာနဲ႔ လူေတြ႕ရင္ေတာ့ ဖမ္းေခၚတာပဲ၊ ဘယ္သူမွ ၀င္ေျပာလို႔မရဘူး၊ ေျပာမယ္ျပင္တဲ့သူကိုလည္း ေသနတ္နဲ႔ခ်ိန္ထားေတာ့ ဘယ္သူမွလည္းမေျပာရဲဘူး” ဟု သူက ဆိုသည္။
ဤသို႔ ေက်ာင္းသားမ်ား ေသြးေျမက်ခဲ့ရျပီး လူထု အေရးအခင္းျဖစ္ပြားခဲ့ေသာ္လည္း ၁၉၈၈ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ အတြင္း စစ္တပ္မွ အင္အားသံုးကာ သပိတ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားအား ဖမ္းဆီးျခင္း၊ ေသနတ္ႏွင့္ ခ်ိန္ကာ စစ္ကားမ်ား ျဖင့္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕တြင္းအႏွံ႔ လွည့္လည္ေနျခင္းတို႔ကို မွတ္မိေနဆဲျဖစ္ေၾကာင္းလည္း အထက္ပါ အစိုးရဝန္ထမ္းက ေျပာျပသည္။
၁၉၈၈ ခုႏွစ္ အေရးအခင္းသည္ ၁၉၈၇ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ ေငြစကၠဴမ်ား သိမ္းဆည္းျခင္းမွ စတင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ျပီး ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ မတ္လ စက္မႈ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသား ဖုန္းေမာ္ အေရးအခင္း၊ ဇြန္လ စမ္းေခ်ာင္းအေရးအခင္းတို႔ ျဖစ္ပြားမႈမွစတင္၍ တတိုင္းျပည္လံုးပါ၀င္လာခဲ့ေသာ အေရးအခင္းၾကီးျဖစ္သည္။
ထိုအေရးအခင္းေၾကာင့္ မဆလ တပါတီ အာဏာရွင္ ေန၀င္းအစိုးရ ျပဳတ္က်သြားခဲ့ျပီး၊ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာ လတြင္ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္း၍ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့သည္မွာ ယေန႔ထိတိုင္ျဖစ္သည္။
မွတ္ခ်က္ ။ ။ http://www.irrawaddy.org မွ ကူးယူ မွ်ေဝပါသည္။
