အျဖစ္အပ်က္ေလးကေတာ႔ ေနမင္း ဘယ္ကထြက္လာလို႔ ဘယ္ကိုျပန္ဝင္သြားမွန္းမသိ၊ ေလတိုက္ရင္ တရွဲရွဲျမည္ေနတဲ႔ဝါးရြက္ေတြ၊ တပင္နဲ႔တပင္ ပြတ္တိုက္မိရင္ အသံမ်ဳိးစုံေပးတဲ႔ ဝါးပင္ႀကီးေတြနဲ႔ ေရက သစ္ပင္ႀကီးေတြရဲ႕ေအာက္မွာေပါ႔။
အမိုးက ေတာင္အုန္းရြက္၊ အကာဝါးျခမ္းနဲ႔ မိုးမလုံ ေလမလုံ၊ အဝင္တိုက္ အထြက္တိုက္ “…အဟီး…” သူ႔အရပ္ရွည္ေတာ႔ ပိုဆိုးတာေပါ႔။ တိုက္ေလးမွာ သူနဲ႔ မီးအိမ္ရွင္ ၾကင္စဦး ဇနီးေမာင္ႏွံ ေနထိုင္ၾကတယ္။ အဲ႔ဒီတဲေလးမွာေနရင္း ေလး ငါး လ ေလာက္အၾကာ လူႀကီးေတြလာစုံၾကတယ္။ သူ႔လူႀကီးက “…ေဟး…….. နင္တို႔ပ်င္းေနမွာေပါ႔ ပ်ားရည္ဆမ္း ခရီးထြက္ၾကပါလားတဲ႔ ”
မီးအိမ္ရွင္တို႔လည္း တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ ၾကည္႔ကာ ပုဆိုးအထူေလာက္ရွိတဲ႔ မုဒုံေစာင္ပါေလးတစ္ထည္၊ မီးအိမ္ရွင္အတြက္ အဝတ္ပိုတစ္စုံ၊ သူ႔အတြက္ ပုဆိုးအပိုတစ္ထည္ လြယ္အိပ္ထဲ ေကာက္ထည္႔ၿပီး သုံးနာရီေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ရတဲ႔ အသိအမတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေတာင္ယာထဲ သုံးရက္ေလာက္ သြားအပန္းေျဖၾကတယ္ေလ။ သုံးရက္ေလာက္ေနၿပီး ျပန္လာၾကတယ္။ ျပန္လာတာ ေနဝင္ခ်ိန္မို႔ ေမွာင္ရီဝိုးတဝါးေပါ႔။ သြားရတဲ႔လမ္းက သစ္ပင္ ဝါးပင္အရိပ္ေအာက္ဆိုေတာ႔ ပိုေမွာင္တယ္ေလ။
ဗလေကာင္းတဲ႔သူက လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးတစ္လက္နဲ႔ အေရွ႕ကသြားၿပီး မီးအိမ္ရွင္ကို အေနာက္ကေန လိုက္ခိုင္းတယ္။ မီးအိမ္ရွင္လည္း မျမင္တျမင္နဲ႔ အေနာက္ကေန ဟိုဟိုဒီဒီ အေတြးနဲ႔ေပါ႔။ ပိုလည္းေမွာင္လာၿပီဆိုေတာ႔ မီးအိမ္ရွင္တစ္ေယာက္ ဝါးတျပန္အလိုေလာက္မွာ
ႀကိဳးစားလိုက္လာရင္း အေတြးထဲ စိတ္ကူးတခုဝင္လာမိတယ္။ “ဒီအခ်ိန္မွာ ငါေအာ္လိုက္ရင္ ဒီလူ ငါ႔ဆီျပန္ေျပးလာမွာဘဲ” ၿပီးမွ “ေမွာင္တယ္ ငါမျမင္ရဘူး၊ ေၾကာက္လဲေၾကာက္္တယ္” ဆိုၿပီး အတူတူသြားမယ္ေပါ႔။
အဲ႔ဒါနဲ႔ မီးအိမ္ရွင္ရဲ႕အေတြးစိတ္ကူးကို အေကာင္အထည္ေဖၚဖို႔ “အမေလး” ဆိုတဲ႔အသံနဲ႔ေအာ္လိုက္ေရာ၊ မီးအိမ္ရွင္ရဲ႕အေရွ႕မွာသြးေနတဲ႔သူ လူေရာ ဓါတ္မီးအေရာင္ပါ ဘယ္ေရာက္သြားမွန္းမသိ။ မီးအိမ္ရွင္တစ္ေယာက္ အေမွင္ထဲမွာ ငါးမိနစ္ေလာက္ၾကာမွ “ေဟ႔… ငါမျမင္ရဘူး၊ ငါ႔ကိုလာေခၚအုံးလို႔” အသံေပးလိုက္မွ ဘာႀကီးလဲဆိုတဲ႔ အသံနဲ႔အတူ ဓါတ္မီးေရာင္ေလးကိုပါ ျပန္ျမင္ရေတာ႔တယ္။ မီးအိမ္ရွင္လည္း ဘာမွမေျပာဘဲ ျပန္ၿပီးခရီးဆက္ခ်ိန္မွာ မီးအိမ္ရွင္ရဲ႕ အေနာက္ကျပန္က်န္တဲ႔ သူ႔ဆီမွ အသံတခုၾကားလိုက္တယ္။ “ဘာျဖစ္သြားေသးလဲ…. ရန္သူထင္လို႔ မီးပိတ္ၿပီး ငါဝပ္ေနတယ္တဲ႔…”
အသံၾကားတာနဲ႔ ဘယ္ေရာက္သြားမွန္းမသိတဲ႔ သူ႔ကို မီးအိမ္ရွင္တစ္ေယာက္ စိတ္ထဲကေနျပဳးလွ်က္ နားလည္ေပးလိုက္တယ္ေလ၊ သတိ..... သတိ ဆိုတာေလးကိုေပါ႔။
ျဖစ္တတ္ပါတယ္၊ “သတိ” ဆိုတာေလးလဲ ရွိသင္႔ပါတယ္။
မီးအိမ္ရွင္
