ေခတ္ၿပိဳင္မွ........
ေလာင္စာဆီေစ်းတက္မႈကို ဆႏၵျပမႈႀကီးနဲ႔ စက္တင္ဘာသံဃာ့ အေရးအခင္းႀကီး တႏွစ္ျပည့္ေျမာက္ေတာ့မယ့္ အခ်ိန္မွာ နအဖကိုႏိုင္ငံတကာအဝန္းအဝိုင္းမွာ ေနရာေပးေစလိုတဲ့ အသံေတြ၊ နအဖ ေဖာ္ထုတ္တဲ့ အခင္း အက်င္းသစ္ကို လက္ခံခိုင္းသံေတြ ၾကားလာရတာဟာ အံ့ၾသစရာ၊ ရင္နာစရာလည္း ေကာင္းပါတယ္။
အေရး ေတာ္ပံုတရပ္ အခ်ိန္ၾကာျမင့္လာတဲ့အခါမွာ စိတ္ပ်က္လာသူ၊ စိတ္ဓာတ္က်သူ၊ ခြာထြက္သူ၊ လက္နက္ခ်သူ စတာေတြ ေပၚေပါက္ေလ့႐ွိတာ မဆန္းပါဘူး။ တရားခံ႐ွာၾက၊ တဦးဦးအေပၚ ပံုခ်ဖို႔ႀကိဳးစားၾက၊ စတာေတြလည္း မဆန္းပါဘူး။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့လည္း ပက္လက္ကုလားထိုင္ေပၚမွာ စီးကရက္႐ိႈက္၊ ဘီယာ စုတ္ရင္း ေလကန္ သံုးသပ္တာ လုပ္ၾကပါတယ္။ ကိုယ့္ရပ္တည္ခ်က္နဲ႔ကိုယ္၊ သမိုင္းမွာပါမယ့္ ကိုယ့္အခန္းနဲ႔ ကိုယ္ အရလို႔ပဲ ဆိုၾကပါစို႔။
ဒါေပမယ့္ အေရးေတာ္ပံုကို ဆက္ခံၾကမယ့္၊ အေရးေတာ္ပံုရဲ႕ မၿပီးဆံုးေသးတဲ့ တာဝန္ေတြကို ဆက္သယ္ ေဆာင္ၾကမယ့္ လူေတြကေတာ့ သံုးသပ္တာကို ဇိမ္ခံတဲ့အလုပ္လို လုပ္မေနပါဘူး။ ကိုယ့္ေသေရး႐ွင္ေရး ကိစၥလို ေဆြးေႏြး သံုးသပ္ၾကပါတယ္။ ၿပီးခဲ့တာေတြထဲမွာ အမွား၊ ဒါမွမဟုတ္ သင္ခန္းစာကို ေတြ႕ရင္ တာဝန္႐ွိခဲ့သူကို အျပစ္တင္ေနတာထက္ ဒီအမွားမ်ိဳးကို ဘယ္လိုေ႐ွာင္မယ္၊ ပိုေကာင္းတာဘာရွိသလဲဆိုတာကို ႐ွာေဖြ စူးစမ္း ၾကပါတယ္။
တကယ္ေျပာရရင္ စက္တင္ဘာ အေရးအခင္းလို နအဖစစ္အစိုးရကို တုန္လႈပ္ေစခဲ့တဲ့ကိစၥမ်ိဳး တခုမွမ႐ွိခဲ့ဖူးပါဘူး။ နအဖဟာ ျပည္ပက ဘယ္ဖိအားကိုမွ ျပည္တြင္းက လူထုအားေလာက္ မေၾကာက္ဘူး။ ျပည္ပက ဘယ္ပိတ္ဆို႔မႈ (sanctions) မွ သံဃာေတာ္မ်ားရဲ႕ ပတၱနိကၠဳဇၨနကံေဆာင္တာေလာက္ မထိေရာက္ဘူးဆိုတာ အားလံုးေတြ႕ခဲ့ၾကရ ပါၿပီ။
၂ဝဝ၇ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္၊ စက္တင္ဘာ ျဖစ္စဥ္မ်ားဟာ နအဖကို ဖယ္႐ွားခ်င္ရင္ ျပည္တြင္းကအင္အားကိုသာ အားကိုးရမယ္၊ ျပည္တြင္းလုပ္ငန္းသာ အဓိက ဆိုတဲ့အခ်က္ေတြကို အတည္ျပဳေပးခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး စစ္အာဏာ႐ွင္လက္ေအာက္ ဗမာျပည္ရဲ႕ အေျခအေနမွာ လူထုအံုႂကြမႈေတြ အခ်ိန္မေ႐ြး ေပါက္ကြဲႏုိင္တယ္ ဆိုတာကိုလည္း အထင္အ႐ွား ျပသခဲ့ပါတယ္။
လူထုအံုႂကြမႈဟာ ဘယ္ေနရာဘယ္ေထာင့္ကမဆို ေပၚႏိုင္တယ္။ ေက်ာင္းသားသာမက အလုပ္သမား၊ လယ္သမား နဲ႔ သံဃာေတာ္မ်ားကေတာင္မွ နအဖကို ဆန္႔က်င္ဆႏၵျပခ်င္ၾကတယ္ဆိုတာကို ထင္႐ွားေစခဲ့ပါတယ္။
ဒီလိုဘက္ႏွစ္ဘက္ အင္မတန္ ထင္ထင္႐ွား႐ွားႀကီး ကြဲျပားေနတဲ့ ဗမာျပည္ႏိုင္ငံေရးမွာ ၾကားသမား လုပ္ခ်င္တာ၊ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ “နင္လည္းတန္၊ နင္လည္းတန္” ဆိုၿပီး ကိုယ့္ဖာသာ ခန္႔တဲ့ ပုဏၰားတုိင္လုပ္ခ်င္တာေတြ ေပၚလာတာ ေတြ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ မေျပာနဲ႔၊ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ကေန ျပန္တြက္လိုက္ရင္ပဲ ဒီလိုလူမ်ိဳးေတြ ျပည္တြင္းမွာေရာ၊ ျပည္ပမွာပါ ေတြ႕ခဲ့ၾကရတာ မနည္းေတာ့ပါ ဘူး ။
အဆံုးက်ေတာ့ အဲဒီလူေတြကို ျပည္ပတေနရာရာ၊ ဒါမွမဟုတ္ ျပည္တြင္းတေခ်ာင္ေခ်ာင္က အမိႈက္ပံုးထဲမွာ ေရာက္ေနတာပဲ ေတြ႕ၾကရတယ္ မဟုတ္ပါလား။ အဲဒီလို “ပိုေနၿမဲ၊ က်ားေနၿမဲ” ဆိုတာကို အာဏာရေနတဲ့ လူေတြက အင္မတန္ႀကိဳက္ပါတယ္။ လက္ခံခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဖိႏွိပ္ခံေနရသူေတြ၊ မတရားျပဳ ခံေနရ သူေတြကေတာ့ ‘ေန ၿမဲ’ အေနအထားကို ဘယ္လိုမွ လက္မခံႏိုင္ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ အဲဒီပုဏၰားတိုင္မင္းမ်ားဟာ ေနာက္ဆံုးမွာ ဖိႏွိပ္သူနဲ႔ ေပါင္းမိ၊ ဒါမွမဟုတ္ အျပင္ကို လြင့္စင္သြားၾကတာျဖစ္ပါတယ္။
႐ွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံု ေနာက္ပိုင္းမွာ နအဖရဲ႕သ႐ုပ္သကန္ကို အေပၚလြင္ဆံုးဖြင့္ျပတဲ့ သမိုင္းလကၡဏာ ေဆာင္တဲ့အျဖစ္အပ်က္ႀကီး သံုးခု႐ွိပါတယ္။ အဲဒါေတြက ဒီပဲယင္းလူသတ္ပြဲ၊ သံဃာေတာ္မ်ားအေရးအခင္းနဲ႔ နာဂစ္မုန္တိုင္းတို႔ ျဖစ္တယ္လို႔ဆိုရင္ မမွားဘူးထင္ပါတယ္။ ဒီအေရးကိစၥေတြေၾကာင့္ နအဖဟာ ျပည္တြင္း ျပည္ပ ႏိုင္ငံေရးတို႔မွာ ခံစစ္ဘဝေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ဘယ္ခြင္မွာမွ ေခါင္းမေမာ္ႏိုင္ပါဘူး။ အခုေတာ့ သူတို႔ဟာ တဘက္က ႏိုင္ငံေရးအရ သူတို႔အတြက္ ပံုမွန္အေနအထား ျပန္ရေအာင္နဲ႔ သူတို႔ အစီအစဥ္အတိုင္း ရာသက္ပန္ အာဏာ ဆုပ္ကိုင္ေရး လမ္းျပေျမပံုကို အတင္းတြန္း အေကာင္အထည္ေဖာ္ေနပါတယ္။
ဒီလိုအခါမွာ ျပည္ပအစိုးရေတြ၊ အန္ဂ်ီအိုေတြအပါ တခ်ိဳ႕လူေတြဟာ ၂ဝ၁ဝ လြန္ ဗမာျပည္ႏိုင္ငံေရးအတြက္ဆိုၿပီး စဥ္းစားျပင္ဆင္ေနၾကတယ္။ ဆိုလိုတာ နအဖရဲ႕အခင္းအက်င္းကို အသိအမွတ္ျပဳ လက္ခံလိုက္ၾကဖို႔ပဲ။ ဒါဟာ ဗမာျပည္သားေတြရဲ႕ ဆႏၵနဲ႔ လံုးဝဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္ပါတယ္။ ဗမာျပည္သားေတြအေနနဲ႔ မတတ္သာလို႔ ေအာင့္ၿပီး လက္ခံထားရတာ႐ွိမယ္။ အသိအမွတ္ျပဳတဲ့သေဘာေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မ႐ွိဘူး။
အမွန္ပါပဲ။ ဒီေန႔အခါမွာ ဗမာျပည္ရဲ႕အေျခအေနေတြကို ေျပာင္းလဲဖို႔အတြက္ နအဖနဲ႔ အတိုက္အခံအင္အားစု ေတြ ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးတဲ့နည္းနဲ႔ ေျဖရွင္းရမယ္ဆိုတာဟာ နအဖမွတပါး အားလံုး လက္ခံထားတဲ့ နည္းနာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း နအဖစစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြဟာ ဒီနည္းနာကို လက္မခံ႐ံုမက ျပည္သူလူထုအေပၚ လက္နက္သံုးတဲ့ နည္း၊ လူမိုက္နဲ႔ ဝိုင္း႐ိုက္တဲ့နည္းအပါ နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ထိုးစစ္အမ်ိဳးမ်ိဳး ဆင္ေနပါတယ္။
အတိုက္အခံအင္အားစုေတြကို ေထာင္ထဲ၊ ေတာထဲနဲ႔ ျပည္ပကို ေမာင္းပို႔တာ ဆက္လုပ္ေနပါတယ္။ သူတို႔ျဖစ္ ေစခ်င္တာကို ႏႈတ္နဲ႔ေျပာဆိုၿပီး တဖက္သားကို လက္ခံေအာင္လုပ္တဲ့နည္းအစား အာဏာသံုးတဲ့နည္း၊ အၾကမ္း ဖက္တဲ့နည္းနဲ႔ အတင္းလက္ခံခိုင္းေနပါ တယ္။ ျပည္တြင္းႏိုင္ငံေရး အေျခအေနဟာ တင္းမာသထက္တင္းမာ၊ ဆိုးဝါးသထက္ ဆိုးဝါးလာေနတာ ကမၻာသိပါပဲ။
ဘယ္သူေတြ အသိအမွတ္ျပဳျပဳ၊ မျပဳျပဳ၊ အေျခအေနေတြ ျပသေနတာကေတာ့ ဗမာျပည္ႏိုင္ငံေရးဟာ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္နဲ႔ နအဖတို႔ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးစာရင္း႐ွင္းပြဲ (final show-down) တခုဆီကို ဦးတည္ေနတယ္ဆိုတာပါပဲ။ ဒါဟာ နအဖနဲ႔ ျပည္သူလူထုရဲ႕ တိုက္ပြဲလို႔လည္း ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ဒီတိုက္ပြဲမွာ ႐ံႈးတဲ့ဘက္ဟာ ကာလတခု၊ ဒါမွမဟုတ္ ထာဝရနာလန္မထူ ျဖစ္သြားႏိုင္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ႐ွစ္ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံုႀကီးရဲ႕ တိုက္ပြဲစဥ္ အဆံုးသတ္ျခင္းကိုလည္း ျဖစ္သြားေစႏိုင္ပါတယ္။
ဒါေတြေၾကာင့္ ဒီတေကြ႔ဟာ ဗမာျပည္အတြက္ အလြန္တရာမွ အေရးပါေၾကာင္း ထင္႐ွားေနပါတယ္။ ဒီတိုက္ပြဲ ႀကီးကို သာမန္တပြဲတိုး စဥ္းစားနည္းနဲ႔ စဥ္းစားျပင္ဆင္လို႔ မျဖစ္ပါ။ အျမင္က်ယ္ရ၊ ေရရွည္လွမ္းျမင္ရပါမယ္။ မလိုအပ္တဲ့ အခ်င္းခ်င္း ပဋိပကၡေတြ မေပၚေပါက္ေအာင္ ထိန္းခ်ဳပ္ထားရပါမယ္။
ေရဒီယိုေတြကေန အတိုက္အခံေတြရဲ႕အသံေတြ ထြက္ခြင့္ရေနခ်ိန္၊ အင္တာနက္ကို ေဖာေဖာသီသီႀကီး သံုးစြဲ ေနႏိုင္ခ်ိန္မွာ အခ်င္းခ်င္းတိုက္ေနတာနဲ႔ အခ်ိန္ျဖဳန္း မေနသင့္ပါ။ ဒီအဆံုးအျဖတ္ တိုက္ပြဲႀကီးအတြက္ ဘက္ ေပါင္းစံုကေန ျပင္ဆင္ရပါမယ္။ နည္းနာေပါင္းစံုကို စဥ္းစား႐ွာႀကံရပါမယ္။ စစ္အစိုးရက လက္နက္နဲ႔ သတ္ျဖတ္ တာအပါအဝင္ နည္းနာေပါင္းစံုနဲ႔ ဖိႏွိပ္ေနခ်ိန္မွာ ျပည္သူေတြဘက္က စစ္အစိုးရကို ဆန္႔က်င္တဲ့အခါ ဘယ္လို နည္းနာေတာ့ျဖင့္ မသံုးသင့္ဘူးဆိုတာမ်ိဳး တရားမျပသင့္ပါ။
လမ္းေပၚမွာပရိတ္႐ြတ္ေနတဲ့ သံဃာေတာ္မ်ားကို ေသနတ္နဲ႔ပစ္သတ္တဲ့၊ ေလမုန္တိုင္းဒဏ္ေၾကာင့္ ဒုကၡ ေရာက္ေနသူေတြကို မ်က္စိစံုမွိတ္ထားႏိုင္တဲ့ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြအေပၚ ဘယ္နည္းပဲသံုးသံုး တရားပါတယ္။
အၾကမ္းဖက္သင့္လည္းဖက္ရမွာပါ။ အၾကမ္းဖက္တယ္ဆိုရာမွာ အျပစ္မဲ့ျပည္သူေတြကို ထိခိုက္ေစတဲ့၊ ျပည္သူ႔ သမိုင္း အေမြအႏွစ္ေတြကို ပ်က္စီးေစတဲ့ အၾကမ္းဖက္မႈမ်ိဳးကို မဆိုလိုပါ။ ဒါေပမယ့္ စစ္အုပ္စုဝင္ေတြ၊ သူတို႔ လက္ကိုင္ ေနာက္လိုက္ေခြးေတြ၊ ေခါင္းမာသူေတြကိုေတာ့ ထိုက္သင့္တဲ့အတိုင္း တန္ျပန္ရပါမယ္။
ျပည္သူေတြ၊ သံဃာေတြ ေသြးေခ်ာင္းစီးခဲ့တာ၊ စီးေနတာေတြကို မေမ့သင့္ပါဘူး။ ေျမေပၚေျမေအာက္၊ ဥပေဒတြင္း ဥပေဒပ နည္းေပါင္းစံု ဆင္ႏႊဲရပါမယ္။ နအဖဟာ ဥပေဒမဲ့ ပစ္ခတ္သတ္ျဖတ္႐ံုမက ေခ်ာင္း႐ိုက္၊ ေခ်ာင္းသတ္ တာေတြ၊ ဥပေဒမဲ့ ဖမ္းဆီးႏွိပ္စက္တာေတြ၊ အထက္လမ္း၊ ေအာက္လမ္း နည္းလမ္းေပါင္းစံုနဲ႔ ဖိႏွိပ္ေနတာပါ။ ဒီလိုအခါမွာ သူတို႔ရဲ႕ဖိႏွိပ္မႈက လြတ္ေျမာက္လိုသူေတြဟာလည္း နည္းမ်ိဳးေပါင္းစံု ဆင္ႏႊဲရပါမယ္။ တခုပဲ သတိျပဳရပါမယ္။ အဲဒါကေတာ့ တိုက္ပြဲတခုနဲ႔တခု ကဏၬေကာစ မျဖစ္ေစဖို႔ပါ။ တခုကိုတခုက တြန္းအားျဖစ္ဖို႔သာ အေရးႀကီးပါတယ္။ အခ်ိန္မ်ားမ်ားမက်န္ေတာ့ပါ။ (၂) ႏွစ္သာလိုပါေတာ့တယ္။
ရဲေဘာ္ဖိုးသံေခ်ာင္း
Saturday, September 20, 2008
ေနာက္ဆုံးတုိက္ပြဲကုိ ဦးတည္မလား၊ အမိႈက္ပုံးထဲက ၾကားစကား နားေထာင္မလား
Friday, September 19, 2008
ဒီမိုကေရစီသူရဲေကာင္းမ်ားေန႔ကို အထိမ္းအမွတ္ျပဳျခင္း
ပညာတတ္သားတေယာက္ရဲ႕ ေတာ္လွန္ေရးရင့္မွည့္တဲ့ ေတာင္းဆိုမႈအေပၚ လယ္သမားအေဖက ဓားကမ္းလို႔ျဖည့္စည္းေပးတဲ့ ေတာ္လွန္ေသာေပါင္းစည္းမႈ၊ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ျဖစ္မႈကို သူ႔ဘ၀အေတြ႔အၾကံဳထဲကေန ေ႐ြးႏွတ္ၿပီး ႐ိုး႐ိုးရွင္းရွင္းေရးဖြဲ႔ထားတဲ့ ကိုတိုက္ေမာင္းရဲ႕ ကဗ်ာေဟာင္းေလးတပုဒ္ပါ။
အေဖ ထပ္တူညီသေကၤတႏွင့္ ငါ
သူဟာ …
ငါမ႐ြက္ဖတ္ရေသးတဲ့ ကဗ်ာတပုဒ္ ျဖစ္ေနေတာ့တယ္။
ရွယ္လီ မဟုတ္သူ
တဂိုးလ္ မဟုတ္သူ
ယက္ဖ္တူရွင္ကို မဟုတ္သူ
ေဂၚဂီ မဟုတ္သူ
ေတာင္သူလယ္သမားရဲ႕သား
လယ္သမားသူေလ …
ေျမႀကီးေပၚမွာ ကဗ်ာစိုက္ေနခဲ့
လိုက္လို႔မမီခဲ့တာ … ငါ။
“ဆူပူလႈံ႕ေဆာ္ေရးသမား
လူထုဘက္ကက်ားဆိုတာ က်ေနာ္ဘဲ” လို႔ေျပာေတာ့
ေခါင္းေမာ့လို႔သူျပံဳးတယ္။
သူနဲ႔စကားမ်ားဖူးသူ … ငါ။
သူနဲ႔နပမ္းလံုးဖူးသူ … ငါ။
ငါနဲ႔သူဟာ
စၾကာဝဌာရဲ႕ အစြန္းတဖက္ဆီမွာ ေနသလိုလိုပါဘဲ။
႐ြာ႐ိုးေပၚအလံထူလို႔
“ရန္သူကို အေသတိုက္မဟဲ့”
ၾကံဳးထည့္လိုဟစ္ေၾကြး
အားေပးသူ ဓားကိုထမ္း
လွမ္းတဲ့လို႔အယူ
အလို … သူ
သူဟာ … ငါ
အခုအခါ
ငါဟာ … အေဖ့ကို ႐ြတ္ဖတ္ေနရတာေပါ့။
ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ကဗ်ာ (ေက်းဇူးရွင္ ဖခင္သို႔ ရည္ညြန္းဦးညြတ္လ်က္)
ေကေကးဇံ (က်ဆံုးကြယ္လြန္)
မွတ္ခ်က္ ။ ။ ျခားနားသူ မွ ကုူးယူ တင္ျပပါ၏ ။
Sunday, September 14, 2008
ေခတ္ရဲ ့ သားေကာင္ေတြ
က်ဆံုးသြားေသာ ရဲေဘာ္ဆန္းလင္းေအာင္အမွတ္တရ......
တခ်ိဳ႕လည္းဖတ္ၿပီးၾကမွာပါ..ဒါေပမဲ့..ရဲေဘာ္ႀကီးအတြက္အမွတ္တရ ျပန္ေဖၚျပလိုက္တာပါ။
ကြ်န္ေတာ္ စိတ္လႈပ္ရွားမႈမ်ားျဖင့္ ၿငိမ္ သက္စြာေငးေမာေနသည္။ အမိုးေျပာ ေနသည့္ စကားလံုးတိုင္းက ရင္ကို စူးစိုက္ေနသည္အလား။ “မိုးဦးအက် ေစာမယ္ဆိုတာကလည္း တကယ္ ေတာ့ ေလာကဓံေတြပါလား အေမ ရယ္” ဆရာေခ်ာႏြယ္၏ ကဗ်ာ စာသားမ်ားက ရင္ကို နာနာက်င္က်င္ တို႔ထိ လ်က္ရိွသည္၊ ဟုတ္ပါသည္။ အမိုးေျပာေနသည့္ အေၾကာင္းအရာ မ်ားက အေႂကြေစာသည့္ ပန္းငုဝါေလးေတြ အ ေၾကာင္း။
[၁]
အမိုး၏စကားသံမ်ားက ေလာကဓံႏွင့္ အရင္းႏီွးႀကီး ရင္းႏီွးေနသူ၏ ေလသံ မ်ားအတိုင္း တည္ၿငိမ္ျခင္းႏွင့္အတူ ေလးပင္ ျပတ္သားျခင္း တို႔ ရိွေနသည္။ ကံၾကမၼာကို ရိုးမယ္ဖဲြ႔ေနတာလား၊ ဘုရားသခင္ရဲ့ အလိုေတာ္အတိုင္းလို႔ ေျဖသိမ့္ေနတာလား၊ ဒါမွ မဟုတ္ ဘာဆိုဘာမွ စဥ္းစားမေနခ်င္ေတာ့တာလား၊ သူမက ဘယ္လိုခံစားေနရသလဲ ဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္က ခဲြျခမ္းစိတ္ျဖာၾကည့္ေန ျဖစ္သည္။
ရဲေဘာ္ထူးေအာင္ကေတာ့ စကားလံုးေတြကို စတင္နားလည္ကာစ ကေလးတေယာက္လို သူေျပာမည့္ စကားမ်ားအတြက္ အျပန္ျပန္ ္အလွန္လွန္ စဥ္းစားရင္း “သူ ... က်သြားတယ္ဆိုတာကေတာ့ တကယ္ပါပဲ အမိုး” အသူတရာနက္ေသာ ေခ်ာက္ထဲသို႔ ထိုးဆင္းက် ေရာက္သြားသည့္ စကၠန္႔နာရီမ်ား၊ ထိုင္ေနသူ အားလံုးဆီ တၿပိဳင္နက္ အန္က်လာသည့္ သက္ျပင္း လိႈင္းပုတ္သံမ်ား၊ ထိုစကၠန္႔ပိုင္းအ တြင္း ေသြးေလရပ္တန္႔သြားသည္ဟု ခံစားလိုက္ ရသည္။ ဒီျဖစ္ရပ္ကို သိေနၾကသူေတြ ျဖစ္ၾက ေပမယ့္ ဒီစကားေတြ ျပန္ၾကားရေတာ့ တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားရသည္ကအမွန္၊ အထူးသျဖင့္ စနစ္ဆိုးျကီးက ဝါးၿမိဳျခင္းဒဏ္ခံထားရသည့္ မိခင္တေယာက္ေရွ႕မွာ သားတ ေယာက္ရဲ့ ကံၾကမၼာကို အတိုရွင္းဆံုး စကားလံုးေတြနဲ႔ ဖြင့္ဆိုျပေနရသည္က တုန္လႈပ္ ေျခာက္ျခားမႈ နယ္ပယ္ကို က်ယ္သည္ထက္ က်ယ္ဝန္းေစသည္။
“ရဲေဘာ္ေဆးေရ ... ရင္ႏွင့္အမွ် ေၾကမြ ေနၾကရကုန္ၿပီဗ်ာ”
[၂]
သူရဲ့ျမန္မာအမည္က ‘ဆန္းလင္းေအာင္’ ဒါေပမယ့္ သူက ကရင္လူမ်ဳိး။ ေစာေဆးကိုလို က်ေနာ္တို႔ အားလံုးကေတာ့ သူ႔ကို ‘ရဲေဘာ္ေဆး’ လို႔လည္း ေခၚတယ္။ သူနဲ့ ကြ်န္ေတာ္ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ (၆ဝ၁) တပ္ရင္းသို႔ ေရာက္ခဲ့ျကသည္က ေရွ့ဆင့္ေနာက္ဆင့္။ ျပည္တြင္း လူေဘာင္သစ္ပါတီဝင္။ အလံ (၃) လက္ကို ၾကံ့ခိုင္သူ။ အမွတ္ (၆ဝ၁) တပ္ရင္း၏ ၁၉၉၂ စည္းရံုးေရး ခရီးစဥ္အတြင္း ၃/၈ လုပ္ဟန္အရ လူထုနဲ႔အတူ တည္ေဆာက္ခဲ့သူ။ သူတို႔ၿမိဳ႕သား အဆိုေတာ္ ကိုခင္ဝမ္းရဲ့ ျပည္မွာေဆာင္းကို ဆြတ္ပ်ံ႕ဖြယ္ တီးခတ္သီဆိုတတ္သူ။
“ေၾသာ္...အေနေဝး၊ ေရေဝးမွာ ျပည္မွာေဆာင္းကို ဆံုးရံႈး သြားခဲ့ပါေပါ့လား၊ ရဲေဘာ္ေဆးရယ္” သူက စိတ္လိုလက္ရ ျဖစ္တဲ့အခါ ကဗ်ာ ေရးေလ့ရိွတယ္။ ‘ဒီကမၻာေလာကမွာ သူရဲေကာင္းဝါဒ က်ဆံုးသြားခဲ့ၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း မဟစ္ေႂကြးပါနဲ႔ မစၥတာေဂ်ာ့’။ ဇဲြ ရိွသူေတြသာ ေအာင္ ္ပဲြခံမွာေပါ့။ ‘ႏွင္းရည္ေတြ သိုင္းဝိုင္းေနတဲ့ ရွမ္းရိုးမရဲ့ည မီးပံုနံေဘးမွာ သူကိုယ္တိုင္ ရြတ္ျပခဲ့တဲ့ သူ႔ရဲ့ကဗ်ာေလး’။ အခုေတာ့လည္း လြမ္းရ ေစေတာ့ ရဲေဘာ္ေဆး ေရ။
သူက ဟာသဓာတ္လည္း ရွင္သန္ ထက္ျမက္ေနတဲ့သူ။ အေျခခံေဒသ ထိုးေဖာက္ေရး ထိုးစစ္ခရီးမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အတူတကြ ခ်ီတက္ခဲ့ ၾက သူရဲေကာင္းဆန္စြာ က်ဆံုးခဲ့ရ။ သူရိွရင္ မၿငီးစတမ္း။ သူ႕ ျပည္ၿမိဳ႕ရဲ့ ဟာသအေျကာင္းေတြ။ သူနဲ႔ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ့ အၿမီးအ ေမာက္မတည့္တဲ့ ရယ္စရာျဖစ္ရပ္ေတြ။ သူရဲ့ စက္မႈအထက္ တန္းေက်ာင္းသား ဘဝျဖစ္စဥ္။ အမႈန္႔ႀကိတ္ စက္ရံု အလုပ္သမားဘဝ။ လူ႔ေဘာင္သစ္ ပါတီဝင္အျဖစ္ စြန့္စားခန္းေတြ။ ငတ္ျပတ္သူေတြ။ ျပည္ၿမိဳ႕ရဲ့ အာဇာနည္ေန႔ လြမ္းသူပန္း ေခြခ်ပဲြ သည္းထိတ္ရင္ဖို ႏိုင္ငံ ေရးထိုးစစ္။ ေနာက္ေတာ့ သူ႔မိသားစုအေျကာင္း။ အေဖရယ္၊ အမိုးရယ္၊ သူရယ္၊ သူ႔ညီမေလးရယ္။
“ေအးဗ်ာ ... ကြ်န္ေတာ္ ေတာခိုလာေတာ့ ညီမေလး ေတာ္ေတာ္ခံစားရမွာ ပဲ”
[၃]
‘ဗ်ာ ...’
“ဟုတ္တယ္ ဖိုးခြား ... အငယ္ေကာင္လည္း ဆံုးသြားၿပီ။ အမိုး အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ သူ႔အေဖလည္း ဆံုးသြားၿပီ”
ဒါဟာ မေတာ္တဆ တိုက္ဆိုင္မႈလား။ မဟုတ္ႏိုင္ပါဘူး။ မဟုတ္နိုင္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ေတြဟာ အရက္မူးသမားလိုမ်ဳိး ယိမ္းယိုင္ၿပီး ေဆာက္တည္ရာ မရ ျဖစ္ေနသည္။ ရဲေဘာ္ေဆး ေျပာျပဖူးသည့္ သူ႕မိသားစုဘဝ ပံုရိပ္မ်ားက အပ္ခ်ည္ႀကိဳးတစကို တဘက္က ကိုင္ ထားရင္ အပ္ခ်ည္ႀကိဳးလံုး ျပဳတ္က်သြား သလိုမ်ဳိး ဝရုန္းသံုးကား ျပဳတ္က်လာသည္။
“အေဖနဲ႔ အေမက နယ္ေျမလုရင္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ ၂ ေယာက္ ငယ္ငယ္ကတည္း က အတူမေနျဖစ္ၾကတာဗ်”။
အမိုးရယ္ ေလာကဓံဆိုတာ ရွစ္ပါးထက္ မပိုဘူးဆိုေပမယ့္ အမိုးအတြက္ေတာ့ ျပင္းထန္လွခ်ည္လားဗ်ာ။ ဘယ္လို ျဖစ္ရတာလဲ အမိုးရယ္။ ေထာက္လွမ္းေရးေတြကလည္း အိမ္ကို ခဏခဏ လာေမးေနတယ္။
‘ေဆးကိုလို ေတာခိုသြားၿပီး သိပ္ မၾကာဘူး။ သူ႔အေဖက အိပ္ယာထဲ လဲေတာ့တာပဲ။ သူ့အေဖက နဂိုကတည္းကလည္း က်န္းမာေရး သိပ္ေကာင္းလွတာ မဟုတ္ေတာ့။ ဆံုးသြားရွာတယ္။ သူဆံုးခါနီး သူသားႀကီးကို သိပ္ေတြ႔ခ်င္ရွာခဲ့တယ္။ ဟင္း ...’
အမိုးဟာ ရွည္လ်ားစြာ စကားေျပာ ႏိုင္ဖို႔အားယူတာလား။ ဒါမွမဟုတ္ နာ က်င္စိတ္ေတြ လိပ္တက္လာလို႔လား မသိ။ သက္ျပင္းတခုခ်ၿပီး ေဆးေပါ့လိပ္ကို ေကာက္ ဖြာလိုက္တယ္။ အႏုျမဴျပာလဲ့ ေနတဲ့ မီးခိုး ေငြ့မ်ားကို ျကည့္ရင္း ကြ်န္ေတာ့္ စိတ္ေတြ အႏုျမဴဗံုးဒဏ္ သင့္ေနၿပီ လားလို႔ ေတြးမိတယ္။ တကယ္ေတာ့လည္း ဗမာတျပည္လံုးဟာ အႏုျမဴေရာင္ျခည္ေတြ လႊတ္ထားၿပီး အဆိပ္သင့္ေနတဲ့ ေလွာင္ခ်ဳိင့္ႀကီးနဲ႔ အတူတူပဲ မဟုတ္လား။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုးဟာ အသက္ရွဴသံ မွ်ဥ္းမွ်ဥ္းေလးေတြကိုေတာင္ ၾကားေနရတဲ့အထိ တိတ္ဆိတ္စြာ အမိုး ကုိ ၾကည့္ေနၾကတယ္။ အဲဒီ တိတ္ဆိတ္မႈႀကီးဟာ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းတဲ့ တိတ္ဆိတ္မႈ ႀကီးပါပဲ။
အဲဒီအခိ်န္က အိမ္မွာ သူတို႔အဖြားရယ္၊ အေဒၚ အပ်ဳိႀကီး ႏွစ္ေယာက္ရယ္၊ အငယ္ေကာင္ပဲဲ က်န္ခဲ့တယ္။ သူ႔ဦးေလး တေယာက္ရိွေပမယ့္ သူက ရန္ကုန္မွာ။ တခါတေလမွပဲ ျပည္ကိုေရာက္လာေလ့ရိွ တယ္။ သူ႔ဦးေလးကိုေတာ့ အငယ္ေကာင္က ေျကာက္တယ္။ ဒါေပမယ့့္ အပ်ဳိ ႀကီး အေဒၚေတြကိုေတာ့ နည္းနည္းမွ ေၾကာက္ဘူး။
အေဒၚေတြကလည္းဆံုး အေဖက လည္းဆံုး၊ အကိုကလည္း ေတာထဲမွာက်ဆိုေတာ့ မဆူရက္၊ မေျပာရက္၊ ပိုက္ဆံကလည္း ေတာင္းသ ေလာက္ရေနေတာ့ အငယ္ေကာင္က ပ်က္စီးလာတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ အရက္နဲ႔ မူးယစ္ေဆးဝါးက အရမ္းေပါတယ္။ အငယ္ေကာင္က အေပါင္းအသင္းမွားၿပီး ဘိန္းျဖဴ စဲြသြားတယ္။
အမိုးဟာ ေျပာလက္စ စကားကို ရပ္ၿပီး မီးျခစ္လိုက္ရွာေနသည္။ မီးျခစ္ကို ေတြ႔ေသာအခါ မီးျခစ္ၿပီး ေဆးလိပ္ကို မီးညိွ၏။ အမိုးရယ္ အဲဒီ မီးျခစ္ထဲက မီးခတ္ ေက်ာက္လိုမ်ဳိး ကြ်န္ေတာ့္ ႏွလံုးသားေတြ ပဲ့က်ေနရပါတယ္။ အမိုးက ေဆးလိပ္ကို အားပါးတရ ရိႈက္ဖြာၿပီး မီးခိုးမ်ား ကို မႈတ္ထုတ္လိုက္၏။
အမိုးရဲ့စိတ္ေတြက ထိုမီးခိုးမ်ားလို အံု႔မိႈင္း ရႈပ္ေထြးေနေပလိမ့္မည္။
“သူ႔အေဒၚေတြက သူ႔ဦးေလးဆီကို လွမ္းအေၾကာင္းၾကားၿပီး ေဆးျဖတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားတယ္။
ဒါေပမယ့္ သူကလက္မခံဘူး။ သူ ေဆး မျဖတ္ခ်င္ေတာ့ဘူးတဲ့။ သူ ေဆးျဖတ္ လိုက္ရင္ အခုျဖစ္ေနတဲ့ သူ႔ဘဝကိုသူ ဘယ္လိုမွ ရင္ဆိုင္နိုင္မွာ မဟုတ္ဘူးတဲ့၊ သူ႔ကိုယ္သူ သတ္ေသသြားတာ ျမင္ခ်င္ရင္ ေဆးျဖတ္ေပးၾကလို႔ ေျပာတယ္။ အင္း ... ခုေတာ့လည္း ဘိန္းျဖဴနဲ႔ပဲ ဆံုးပါးသြားရတာပါပဲ။”
[၄]
အမိုးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆံုမိၾကသည္က ညီလာခံကာလ၊ အမိုးက တေယာက္တည္း စိတ္ကူးတဲ့ရာ သြားလာေနထိုင္ရင္း စိတ္ကို ေျဖ ၾကည့္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနသည္မွာ ၾကာၿပီ။ အခု ေရာက္လာသည္က ရဲေဘာ္ေဆးကို ထိုင္းႏိုင္ငံထဲမွာ အလုပ္လုပ္ေနတာ ေတြ႔ရသည္ ဟူ၍ သတင္းၾကားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ထိုသတင္းကို အမိုးက မယံုေသာ္လည္း အေဒၚ အပ်ဳိႀကီး ႏွစ္ေယာက္က အတင္း လႊတ္ေသာ ေၾကာင့္ စံုစမ္းရင္း၊ ေမးျမန္းရင္း ကြ်န္ေတာ့္ဆီ ေရာက္လာျခင္း ျဖစ္သည္။ အမိုးက အရာရာကို မတုန္မလႈပ္ ရင္ဆိုင္ဖို႔အသင့္ရိွေနေပမယ့္ တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားေန ရသူေတြက ကၽြန္ေတာ္တို႔။
“အင္း ... သူတို႔ အဖြားကိုေတာ့ ေဆးကိုလို က်သြားတာ ေျပာမျပရဲဘူး၊ သူ့အဖြားက အျကီးေကာင္ကို ပိုခ်စ္တယ္။ အခုေတာ့ ပိုဆိုးသြား တာေပါ့၊ သားလည္း ဆံုး၊ ေျမးအငယ္ကလည္းဆံုးဆိုေတာ့ ေဆးကိုလိုအေၾကာင္း နည္းနည္းမွ မဟရဲဘူး။ သူ႔အဖြားကေတာ့ သူ႔ေျမးႀကီး ျပန္လာလိမ့္မယ္လို႔ပဲ ထင္ေနတာ။”
အမိုးက ရွည္လ်ားစြာ ရွင္းျပၿပီး၊ ေငးရင္းေမာရင္း ေဆးလိပ္ကိုသာ တြင္တြင္ ဖြာ ေနေတာ့သည္။ အမိုးက ဗလာနယ္ထဲ လြင့္က်သြားတာ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မွာလည္း အမိုးျပန္ရင္ သူ႔ေျမး ျပန္အလာကို ေမွ်ာ္ေနမယ့္ အဖြားဆီ သတင္းစကား ပါးလိုက္စရာ ဘာမွ် မရိွေတာ့ၿပီ။
“ရဲေဘာ္ေဆးေရ ရင္ႏွင့္အမွ် ေၾကမြ ေနရပါၿပီဗ်ာ”။
[ေဆးကိုလိုမိုးႏွင့္ ေတြ႕ဆံုခဲ့စဥ္မ်ား
အမွတ္တရ]
ညိဳထက္(လမ္းသစ္ဦး)
မွတ္ခ်က္ ။ ။ ဦးဂင္ႀကီး မွ ကူးယူ တင္ျပပါ၏ ။
