Wednesday, January 15, 2014

ကမ္းလာတဲ့ စာရြက္ကေလးမ်ား

(တစ္)
သမီး . . .
အဲသည့္မနက္က ေဖေဖရန္ကုန္တကၠသုိလ္ထဲကေန ထြက္လာခဲ့ၿပီးလွည့္တန္းေစ်းဘက္ကုိ သြားစရာ ရွိတာနဲ႔ျပည္လမ္းကုိ ျဖတ္ကူးလိုက္တဲ့အခါ ဦးေလးႀကီးတစ္ေယာက္ကုိ တစ္ခါျပန္ေတြ႕ရျပန္တာပါပဲ။ အသက္ကေတာ့ ေျခာက္ဆယ္နီးနီး၊ ဒါမွမဟုတ္ ေျခာက္ဆယ္စြန္းစြန္းေလာက္ေတာ့ ရွိမယ္ထင္ပါရဲ႕။ 

ဆံပင္တုိတုိပါးပါးကေတာ္ေတာ္ေလးျဖဴေနပါၿပီ။ လူကလည္းပါးပါးလ်ားလ်ားပါပဲ။ အက်ႌလက္တုိ အကြက္ကေလးနဲ႔၊ ခ်ည္လုံခ်ည္ အႏြမ္းကေလးနဲ႔၊ သူ႔ၾကည့္ရတာ ပင္စင္စားေတြ၊ ဘာေတြမ်ားလား မသိပါဘူး သမီးရယ္။
ထုံးစံအတုိင္းေပါ့ သမီးရယ္။ သူ႔လက္ထဲမွာ လက္ကမ္းေၾကာ္ျငာစာရြက္ကေလးေတြနဲ႔။ လမ္းသြားလမ္း လာေတြကုိ သူလက္လွမ္းမီသေလာက္ တစ္ရြက္ခ်င္းတစ္ရြက္ခ်င္း ကမ္းေနလုိက္တာ။ လူတုိင္းလုိလုိ ကသူကမ္းလာတဲ့ ေၾကာ္ျငာစာရြက္ကေလးေတြကုိ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးနဲ႔ ယူသြားလုိက္ၾကတာပါပဲ။ အင္း . . . ေဖေဖကလည္း တစ္ရြက္ေပါ့။

ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္း ေၾကာ္ျငာစာရြက္ကေလးသမီးရဲ႕။ Computer Basic ဆုိတဲ့ ကြန္ပ်ဴတာအေျခခံ သင္တန္းရယ္၊ DTP လုိ႔ဆုိတဲ့ ႐ုံးသုံးစာစီစာ႐ုိက္သင္တန္းရယ္၊ Graphic Designer လုိ႔ဆုိတဲ့ ဓာတ္ပုံနဲ႔ ဒီဇုိင္းသင္တန္းရယ္၊ ေနာက္ Internet နဲ႔ E-mail သင္တန္းတဲ့၊ Auto CAD တဲ့စုံေနတာပါပဲ။ သင္တန္း စမယ့္ရက္၊ သင္တန္းရွိရာလိပ္စာ၊ ေနာက္ဘယ္ႏွရာခုိင္ႏႈန္း သင္တန္းေၾကးေလွ်ာ့မယ္ဆုိတာေတြ လည္း သည္လက္ကမ္းေၾကာ္ျငာစာရြက္ကေလးထဲမွာ ပါ,ပါရဲ႕။

ေဖေဖလည္း သည္ေၾကာ္ျငာစာရြက္ကေလးဖတ္ၿပီး သင့္ရာေလ်ာ္ရာစာအုပ္တစ္အုပ္ၾကား ညႇပ္ထား လုိက္တာပါပဲ။ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့လည္း အမႈိက္ပုံးထဲေပါ့။ မၾကာခဏဆုိသလုိ သည္လုိလက္ကမ္း ေၾကာ္ျငာကမ္းသူေတြက ရွိတတ္ၾကတယ္မဟုတ္လား။ လွည္းတန္းလမ္းဆုံတစ္ဝုိက္မွာ တစ္ခါတစ္ ေလေပၚလာတတ္တဲ့ ဦးေလးႀကီးကလည္းၿမိဳ႕ေတာ္ရဲ႕ လက္ကမ္းေၾကာ္ျငာ ေပးေဝးသူေတြထဲက တစ္ေယာက္ပဲေပါ့။

(ႏွစ္)
သည္လက္ကမ္းေၾကာ္ျငာေတြကလည္း အမ်ဳိးအစားကုိစုံေနတာပါပဲ။ Beauty Parlour လို႔ေခၚတဲ့အလွ ျပင္ဆုိင္ေၾကာ္ျငာေတြလည္း ပါရဲ႕။ ဘာသာစကားသင္တန္းေက်ာင္းေတြရဲ႕ ေၾကာ္ျငာေတြလည္းပါရဲ႕။ ၿပီးေတာ့ ဘုရားဖူးကားေၾကာ္ျငာ၊ အလုပ္သစ္အကုိင္သစ္ေၾကာ္ျငာ စုံေနတာပါပဲသမီးရယ္။
ၿမိဳ႕ေတာ္ရဲ႕ ပလက္ေဖာင္းေတြေပၚမွာ၊ က်ဴရွင္ေလွကား အဆင္းအတက္မွာ၊ ဘတ္စ္ကားမွတ္တုိင္မွာ၊ ေစ်းအဝင္ဝမွာ တစ္ဝမ္းတစ္ခါးအတြက္ လုပ္ငန္းမ်ဳိးစုံကုိ အသိေပးေနတဲ့ သူေတြေလ။

သမီးကုိေဖေဖေျပာျပခ်င္တဲ့ေန႔က ဆူးေလဘုရားလမ္းမႀကီးေပၚမွာ သမီးရဲ႕။ ခုံးေက်ာ္တံတားႀကီးေပၚ မွာေလ။ ေဖေဖေလွကားထိပ္မွာ ေၾကာ္ျငာကမ္းတဲ့ လူငယ္ကေလးႏွစ္ေယာက္၊ ေၾကာ္ျငာကုိယ္စီကမ္း လုိ႔၊ ကုိယ္အမူအရာက ယုိ႔ယုိ႔က်ဳိးက်ဳိးနဲ႔၊ ဘာေၾကာ္ျငာ အမ်ဳိးအစားမွန္းေတာ့ ေဖေဖလည္းမသိဘူးေပါ့ သမီးရယ္။ ဒါေပမဲ့သူ႔အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းကုိ ေလးစားတဲ့အေနနဲ႔ ေဖေဖလွမ္းယူလုိက္တာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ တခ်ဳိ႕ခ်ဳိ႕ေသာလူအမ်ားစုကုိေတာ့ ေဖေဖအံ့ၾသသြားမိတယ္။ ေၾကာ္ျငာကုိေတာ့ယူလုိက္တယ္ ေပါ့သမီးရယ္။ ဒါေပမဲ့ ခ်က္ခ်င္းဆုိမွခ်က္ခ်င္း၊ အခုခ်က္ခ်င္း ေျခတစ္လွမ္းလြန္ၿပီးတာနဲ႔ တံတားေပၚ ပစ္ခ်လႊင့္ပစ္လုိက္တာပါပဲ။ မုိးေရစပ္စပ္မွာ ေၾကာ္ျငာစာရြက္ကေလးေတြ တံတားၾကမ္းျပင္အႏွံ႔ ျပန္႔က်ဲ တြယ္ကပ္လုိ႔၊ မဖတ္ဘဲလႊင့္ပစ္ခံလုိက္ရတဲ့ လက္ကမ္းေၾကာ္ျငာစာရြက္ကေလးေတြကုိယ္စား ေဖေဖ နာက်င္လုိက္ရတာ။ ေၾကာ္ျငာကမ္းသူကေလးႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ မ်က္လုံးထဲက အသိအမွတ္အျပဳမခံရလုိ႔ သိမ္ငယ္သြားတဲ့အရိပ္ကုိ ေဖေဖေတြ႕လုိက္ရသလုိပဲ။ ယူေတာ့ယူလုိက္ပါရဲ႕။ ဆတ္ခနဲဆုိ လႊင့္ပစ္ လုိက္၊ ဆတ္ခနဲလႊင့္အစ္လိုက္နဲ႔။ တခ်ဳိ႕ခ်ဳိ႕ေသာလူေတြေပါ့။

(သုံး)
သမီးရယ္ . . .
အစည္းအေဝး တစ္ခုလို႔ပဲဆိုပါေတာ့။ လူတစ္ေယာက္ထၿပီး တင္ျပလာတာကုိ ေဖေဖတုိ႔သမီးတုိ႔ သေဘာတူခ်င္မွ သေဘာတူမွာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ သူေျပာေနတာကုိေတာ့ ေဖေဖတုိ႔နားေထာင္ရမယ္ေလ။ မေျပာနဲ႔လုိ႔ ပိတ္ပင္တာမ်ဳိး၊ နားမေထာင္ဘဲေနတာမ်ဳိးေတာ့ မလုပ္အပ္ဘူးလုိ႔ ေဖေဖထင္မိတာပါပဲ။ ဆုိၾကပါစုိ႔ လူတစ္ေယာက္က လူတစ္ေယာက္ဆီကေန ေမတၱာ၊ ဒါမွမဟုတ္ ေငြေၾကး၊ ဒါမွမဟုတ္ တစ္ခုခုေတာင္းခံလာတာမ်ဳိး ဆုိပါေတာ့။ ျငင္းတာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ လက္ခံတာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒါကေဖေဖတို႔ သမီးတုိ႔ရဲ႕ အခြင့္အေရး၊ ဒါေပမဲ့သူေျပာခြင့္၊ သူေတာင္းဆုိခြင့္ကုိေတာ့ ေဖေဖတုိ႔အသိအမွတ္ျပဳရ၊ ေလးစားရေပမေပါ့။
သိေစခ်င္လုိ႔ကမ္းလာတဲ့ ေၾကာ္ျငာကေလးကုိယူၿပီးရင္ သင့္ေလ်ာ္တဲ့ေနရာတစ္ေနရာ ဖတ္လုိက္ေပါ့။ မဖတ္ခ်င္တဲ့အဆုံး မျမင္ကြယ္ရာမွာ လႊင့္ပစ္လုိက္ေပါ့။ ခုေတာ့ကမ္းသူရဲ႕ေရွ႕ေမွာက္မွာတင္ လႊင့္ပစ္ လုိက္တာမ်ဳိးကေတာ့ . . . ။

ေဖေဖကေတာ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕အႏွံ႔ေလွ်ာက္သြား၊ ေပးလာတဲ့လက္ကမ္းေၾကာ္ျငာကေလးေတြကုိ လွမ္းယူ၊ ၿပီးေတာ့ကုိယ္နဲ႔ဆိုင္သလား မဆုိင္သလားဖတ္ၾကည့္။ ေနာက္ေတာ့လည္း လႊင့္ပစ္တာပဲေပါ့ သမီး ရယ္။ တစ္ခုပါပဲ။ သူတုိ႔ရဲ႕အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းမႈကုိ ေလးစားတဲ့အေနနဲ႔ သူတို႔ေရွ႕မွာေတာ့ ဘယ္ ေတာ့မွ ေဖေဖလႊင့္မပစ္ဘူး။

ေဟာၾကည့္ . . . လူတစ္ေယာက္က ေဖ့ေဖ့ကုိေၾကာ္ျငာကေလးတစ္ရြက္ လွမ္းေပးေနျပန္ပါၿပီ။ ကုိယ္ ကေလးကုိ ယုိ႔လုိ႔၊ မ်က္ႏွာေလးကုိ ေအာက္ခ်လုိ႔၊ ေဖေဖကေတာ့ လွမ္းၿပီးယူလုိက္ျပန္ပါၿပီသမီးရယ္။

ေမာင္သာခ်ဳိ 
source by : http://www.maukkha.org

အျပည္႔အစုံ ဖတ္ရန္ ...

"ငါ ဆက္ေလွ်ာက္မယ္"

မည္သို႔ပင္
ပိတ္ဆို႔ တားဆီးေစကာမူ
ငါ့လမ္းကို
ငါ ဆက္ေလွ်ာက္မယ္။

ငါဟာ- လူ႔ေလာကထဲကို
ေခတၱေရာက္လာတဲ့
ဧည့္သည္တေယာက္၊
တေခ်ာင္းပဲပါတဲ့
အသက္ေသသြားေတာ့လဲ
အလည္ခရီး
ျပီးဆံုးသြားတာပဲ။

ဒါေၾကာင့္- ငါ့အသက္ကို
သတ္ပစ္လိုက္မယ္လို႔
မျခိမ္းေခ်ာက္ပါနဲ႔ မိတ္ေဆြ၊
အသက္ရဲ႕ မျမဲေသာ
သဘာ၀ကို ငါသိတယ္။

ငါ့ရုပ္ခႏၶာဟာ
တေန႔ေန႔ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ
ပုပ္ပြေဆြးေျမ့သြားရမယ့္
ျဖစ္တည္မွဳတခု၊
အပုပ္ေကာင္ကို
အရုပ္ေဆာင္ဖို႔
အေမြးနံ႔သာ
အ၀တ္တန္ဆာေတြနဲ႔႔
လႊမ္းျခံဳထားျခင္းသာ။

ခႏၶာကိုယ္ျပင္ပမွာ
ဒဏ္ရာမရရင္ေတာင္
ခႏၶာကိုယ္တြင္းက
အသည္းကလီစာေတြကေတာ့
တစထက္တစ
ေဆြးေျမ့ပ်က္စီးသြားမွာပဲ။

ဒါေၾကာင့္- ငါ့ခႏၶာကို
ႏွိပ္စက္ညွဥ္းပမ္းလိုက္မယ္၊
ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားမယ္လို႔
မျခိမ္းေခ်ာက္နဲ႔ မိတ္ေဆြ၊
ရုပ္နဲ႔နာမ္ကို
ငါခြဲျခားတတ္တယ္။

ငါ့ဘ၀ဟာ
ေလာကဓံတရားရဲ႕
ထိန္းေက်ာင္းမွဳေအာက္မွာသာ၊
နိမ့္တံု၊ ျမင့္တံု၊ ျဖစ္ပ်က္စံုနဲ႔႔
မလြဲမေသြ၊ ၾကံဳရဦးမွာပဲ။

ဒါေၾကာင့္- ငါ့ဘ၀ကို
ဖ်က္ဆီးလိုက္မယ္လို႔
မျခိမ္းေခ်ာက္နဲ႔ မိတ္ေဆြ၊
ေလာကဓံတရားကို
ငါသိတယ္။

ငါ့ပညာဟာ
ဇြဲ၊ လံု႔လ၊ ၀ီရိယနဲ႔႔
တည္ေဆာက္ထားတဲ့အရာ၊
ပညာရဲ႕ အႏွစ္သာရဆိုတာ
လူ႕ေလာကအက်ိဳး
ေဆာင္က်ဥ္းဖို႔ရန္သာ။

ဒါေၾကာင့္- ငါ့ပညာကို
ေရႊေငြဂုဏ္ ပကာသန၊
ရာထူးစည္းစိမ္ေတြနဲ႔
၀ယ္ယူပစ္လိုက္မယ္လို႔
မၾကံစည္ေလနဲ႕ မိတ္ေဆြ၊
ပညာရဲ႕ အႏွစ္သာရကို
ငါနားလည္တယ္။

ငါ့အသက္နဲ႔ ငါ့ခႏၶာ
ငါယံုၾကည္ရာအတြက္
လွဴဒါန္းထားတယ္၊
ငါ့ဘ၀နဲ႔ ငါ့ပညာ
ေလာကအက်ိဳးအတြက္
ေပးလွဴထားတယ္။

မည္သို႕ပင္
ပိတ္ဆို႔ တားဆီးေစကာမူ
ငါ့လမ္းကို ငါ ဆက္ေလွ်ာက္မယ္။

ခင္မမမ်ိဳး (၂၀၁၃)

အျပည္႔အစုံ ဖတ္ရန္ ...

Friday, January 10, 2014

တိမ္ဖုံးပါလို႔ လမသာ ကေလးတို႔ရဲ႕ အနာဂတ္ ဒို႔ႏုိင္ငံရဲ႕ ကံၾကမၼာ


a
Photo by Yamounnar


သူ႔ေခါင္းေပၚက ဗန္းကေလးထဲမွာ ပန္းေတြ။ ဘာပန္းလဲေတာ့ မသိ။ စပယ္ကုံးေလးေတြမ်ားလား။
ဓာတ္ပုံ႐ိုက္သူက ေမးသည္၊၊
“သမီးေလးက ပန္းေရာင္းေနေတာ့ ေက်ာင္းမေနဘူးလား”
“ေနပါတယ္ရွင့္”
“ေအာ္…ဘယ္ႏွတန္း ေရာက္ေနၿပီလဲ သမီးေလးရယ္”
“သမီးက တူငယ္တန္း” တဲ့။ မပီကလာ ေျဖရွာသည္။
ေအာ္…သူငယ္တန္းေက်ာင္းသူကေလးက ပန္းေရာင္းၿပီး ၀င္ေငြရွာရတဲ့ ေခတ္ပါကလား။

သူ႔ေခါင္းေပၚရွိ ဗန္းကေလးထဲမွ စပယ္ပန္းကေလးက ျဖဴျဖဴစင္စင္ လန္းလန္းဆန္းဆန္း။ ပန္းေရာင္းတဲ့ သူငယ္တန္း မိန္းကေလးငယ္ ႏုႏုနယ္နယ္မွာမူကား သူ႔စပယ္မ်ားမ်ားလုိ မပြင့္လန္းႏုိင္ရွာတဲ့ ႏြမ္းလ်ေနတဲ့ စပယ္ဖူးငုံေလးလုိ…။

ရင္နင့္စရာေတြက အမ်ားႀကီး။ ကားလမ္းေဘးမွာ သစ္သီးေလးအနည္းငယ္ထည့္ထားသည့္ ဗန္းကေလး ေရွ႕ခ်ကာ ေစ်းေရာင္းေနရင္း စာက်က္ေနသည့္ ကေလးမေလး တဦး။
သာစည္ဘူတာလား၊ ဘယ္ဘူတာရယ္လို႔ေတာ့ မသဲကြဲ။ ဘူတာ႐ုံမွာ ေစ်းေတာင္းကေလးေတြ ေဘးမွာ ခ်ထားၿပီး စာက်က္ေနရသည့္ ကေလးမ။

၆ ႏွစ္ ၇ ႏွစ္ေလာက္သာရွိမည့္ ခပ္လွလွသမီးငယ္ေလးတဦး ပလပ္စတစ္ အမႈိက္ပုံမွာ အမႈိက္ေကာက္ေနရွာ။ ႐ုပ္ကေလး လွေပမယ့္ တမ်က္ႏွာလုံး အညစ္အေၾကးမ်ားနဲ႔ ေပေရေနတဲ့ ကေလးမေလးကုိ ျမင္ရတာ က႐ုဏာသက္႐ုံမက ရင္မွာ နင့္ခနဲ ျဖစ္သြားရမိသည္။ ေအာ္…ဒို႔ဗမာျပည္ရဲ႕ စနစ္ဆုိးအညစ္အေၾကးေတြက သမီးေလးမ်က္ႏွာေပၚေတာင္ ဖိတ္စင္ေနၿပီေကာ။
ဗမာျပည္မွာ ရင္နင့္စရာ ကေလးငယ္ေတြရဲ႕ ဘ၀ေတြက မလင္းလက္ႏုိင္ရွာတဲ့ ေကာင္းကင္က ၾကယ္မွိန္မွိန္ေလးေတြလုိ တမုိးလုံး အျပည့္။ ေျမာက္ျမားလွစြာ။ (ဘီဘီစီမွ လင္းလက္ၾကယ္စင္ အခန္းလာတုိင္း က်ေနာ္ သည္ကေလးေတြပဲ ေျပးျမင္မိသည္။)

ဆိပ္ကမ္းမွာ ငွက္ေပ်ာခုိင္ ကုန္တင္ကုန္ခ်လုပ္ေနတဲ့ ကေလးမ်ားအနက္မွ ကေလးတဦးက ေျပာသည္။ “က်ေနာ္ ဒီအလုပ္ လုပ္ေနတာ ၾကာလွၿပီ။ ၁၀ ႏွစ္ ၁၁ ႏွစ္ အရြယ္ကတည္းကပဲ” ဗမာျပည္က ကေလးစစ္သား၊ ကေလးလုပ္သားမ်ားသာမက ကေလးအလုပ္ၾကမ္းသမားမ်ား ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ေျပာရလွ်င္ ကေလးကူလီ ေျမာက္ျမားစြာ ထြက္သည့္တုိင္းျပည္။

ေအာ္..ရွိေသးတယ္။ ကေလးသူေတာင္းစားေလးမ်ား။ သာစည္မွ မႏၲေလးဘက္အလာ တရြာလုံး ထြက္ေတာင္းသည့္အထဲ ကေလးအုပ္က အမ်ာစုႀကီး ျဖစ္သည္ကုိ တခါက က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္ ျမင္ခဲ့ဖူးသည္။ ဗမာျပည္မွာ ေတာင္းစားရသည့္ ကေလးသူငယ္ ေျမာက္ျမားစြာ ရွိေန႐ုံမက သူတို႔သည္ ျပည္ပေရာက္ ထြက္ကုန္ပစၥည္းလည္း ျဖစ္ေနၾကရွာသည္။ ျပည္ပမွာ သူတို႔တေတြက ျမင္ေတြ႔ရသည့္က ပုိမုိ သနားစရာ ေကာင္းသည္။ ဒီကေလးမ်ားကုိ ေတာင္းရမ္းခုိင္းသည့္ လင္မယားက သူတို႔မိဘလည္း မဟုတ္။ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းလည္း မဟုတ္။ ဘာမွ မေတာ္စပ္။ သည္ကေလးမ်ားကုိ ဘယ္ေနရာကေန ဘယ္နည္းနဲ႔ ေခၚယူခိုင္းေစေနသလဲ ဆုိတာေတာ့ အေသအခ်ာ မသိ။ သူတို႔လင္မယားက သူမ်ားတုိင္းျပည္က ပန္းၿခံတခုမွ လက္ဖက္ရည္၊ မုံ႔ပဲသြားရည္စာမ်ား စားေသာက္ၿပီး ဇိမ္ႏွင့္ ႏွပ္ေနသည္။ ကေလးမ်ားက ေတာင္းရမ္းရသည့္ ပုိက္ဆံမ်ား လာအပ္သည့္အခါ ပုိက္ဆံနည္းေနလွ်င္ ကန္ေက်ာက္ ႐ိုက္ႏွက္ပစ္တတ္ေသးသည္။ ဒါက သူေတာင္းစားအုပ္ တအုပ္အေၾကာင္း လက္ေတြ႔ျမင္ရသည္ကုိ ေရးျပျခင္း ျဖစ္သည္။ သည္လုိ ကေလးသူေတာင္းစားအုပ္ေပါင္း မ်ားစြာ။

ပလပ္စတစ္လုိက္ေကာက္ေနသည့္ ကေလးသူငယ္အုပ္စုထဲမွ တေယာက္က ေျပာသည္။ “က်ေနာ္ တေနကုန္ ဒီလုိ အလုပ္လုပ္ၿပီး အိမ္ကုိ ငါးရာနဲ႔ တေထာင္ၾကား အပ္ႏုိင္ပါတယ္” တဲ့။
တေယာက္တည္း တေနကုန္ေလွ်ာက္သြားၿပီး ပလပ္စတစ္နဲ႔ အမႈိက္ေကာက္ရရွာတဲ့ မိန္းကေလးငယ္အေၾကာင္း မွတ္တမ္းဗီဒီယုိေခြ ၾကည့္ၿပီး တခ်ဳိ႕က မ်က္ရည္က်သည္။ “က်မ မနက္ ၄ နာရီေလာက္က ထၿပီး ည ၇ နာရီေလာက္အထိ လွည့္ေကာက္တာပဲ။ ဒါေတာင္ က်မက တခ်ဳိ႕ေကာင္ေလးေတြေလာက္ မရဘူး” ဟု ဆုိရွာသည္။ သူ႔အဖြားက ေျပာသည္။ “က်မ သူ႔ကုိ မခုိင္းခ်င္ပါဘူး။ ေက်ာင္းေနေစခ်င္တာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဘ၀ကမွ မေပးတာ။ ပညာမတတ္ရင္ အကန္းနဲ႔တူတယ္ဆုိတာ က်မ သိပါတယ္” တဲ့။

ဗမာျပည္မွာ ယင္းသို႔ စာမတတ္၍ အကန္းလုိ ျဖစ္ေနရေသာကေလးမ်ား အေရအတြက္ သန္းခ်ီ ရွိေနမလား။ ေက်းလက္မွ ကေလးမ်ားရဲ႕ ဘ၀ကုိ မွတ္တမ္းတင္ ႐ိုက္ကူးျပသသည္ကုိေတာ့ မေတြ႔မိေသး။ စာသင္ေက်ာင္းပင္ ေကာင္းေကာင္းဖြင့္မေပးႏုိင္သည့္ ဗမာျပည္ ေက်းလက္ေတာရြာက ကေလးသူငယ္မ်ားရဲ႕ ဘဝေတြကလည္း ဆုိးရွာေပလိမ့္မည္။ ႏြားေက်ာင္း ဆိတ္ေက်ာင္း ထင္းေခြ ထင္းခုတ္။ ေကာက္သင္းေကာက္ေနရသည့္ ကေလးငယ္ေတြ။ စာမသင္ရဘဲ ရႊံြဘြက္ေရအုိင္ထဲမွာ ပုစြန္၊ ကဏန္းတြင္းထဲ လက္ႏႈိက္ရင္း ဆင္းရဲတြင္းထဲ နစ္ကာ အခ်ိန္ကုန္ေနၾကရမည့္ ကေလးသူငယ္ေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာ ရွိေပလိမ့္မည္။

“အေဖက က်ေနာ့္အတြက္ ေက်ာင္းစရိတ္မတတ္ႏုိင္ဘူး။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္ ဒီအလုပ္ လုပ္ေနရတယ္” စားေသာက္ဆုိင္မွာ အလုပ္လုပ္ေနရေသာ ကေလးငယ္က ေျပာသည္။ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ စားေသာက္ဆုိင္ေတြမွာ ပန္ကန္းေဆး စားပြဲထုိးလုပ္ရင္း ၀မ္းေက်ာင္းေနရသည့္ ကေလးသူငယ္ေတြ ဗမာျပည္မွာ ဘယ္ေလာက္မ်ား ရွိမလဲ၊ စာရင္း ေကာက္ၾကည့္ခ်င္လုိက္တာ။ ဗမာျပည္မွာ လမ္းေပၚေရာက္ေနၾကတဲ့ ကေလးသူငယ္ေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ား ရွိေနမလဲ။ ထုိင္းႏုိင္ငံတြင္မူ ျပည္ပေရာက္ ျမန္မာေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားမ်ား ဒုကၡသည္မ်ား..စသည္တို႔၏ သားသမီးမ်ား သူမ်ားႏုိင္ငံတြင္ အခက္အခဲအမ်ဳိးႏွင့္ စာသင္ေနသည့္ ကေလးငယ္မ်ား စုစုေပါင္း ေသာင္းဂဏန္းအထိ ရွိသည္ဟု ၾကားသည္။ စာမသင္ႏုိင္သည့္ ကေလးငယ္မ်ားေကာ ဘယ္ေလာက္ရွိသလဲ။ သူတို႔အနာဂတ္ကေရာ ဘယ္လုိလဲ။

တျခားႏုိင္ငံက လမ္းေပၚေရာက္ ေလလြင့္ကေလးငယ္မ်ားအေၾကာင္း လုိက္လံရွာေဖြ ဖတ္႐ႈၾကည့္မိပါသည္။ ဆရာေၾကာင့္၊ ေက်ာင္းပညာေရးစနစ္ေၾကာင့္၊ မိဘအိမ္ေထာင္ေရးေၾကာင့္ ေက်ာင္းမေပ်ာ္ဘဲ ေလလြင့္ငွက္ငယ္ျဖစ္ရသည့္ ကေလးငယ္မ်ားဘ၀ကုိပင္ သူတို႔ အေသအခ်ာ စူးစမ္းေလ့လာၾကသည္။

ဗမာျပည္မွာက အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္ေၾကာင့္ ပညာေရးစနစ္က မေကာင္း။ ေက်ာင္းေတြ မလုံေလာက္။ စီးပြားေရးစနစ္ မေကာင္းလို႔ မိဘျပည္သူေတြ ဆင္းရဲသည္။ မိဘျပည္သူေတြဆင္းရဲေတာ့ သားသမီးေတြ ေက်ာင္းမေနႏုိင္ၾကေတာ့။ သူ႔အေမ အေၾကာ္ေရာင္းလို႔ သူလဲ အေၾကာ္ေရာင္းရသည့္ အေၾကာ္သည္မိဗ်ဳိင္းလုိ ဘ၀မ်ဳိးေတြခ်ည္း ဗမာျပည္က ေမြးဖြားေပး ေနသည္။

ျပည္တြင္းစစ္ကလဲ ေထာင္ေသာင္းခ်ီေသာ တုိင္းရင္းသား ကေလးငယ္မ်ားကုိ ငရဲတြင္း မီးပင္လယ္ထဲ ႏွစ္ျမႇဳပ္၀ါး ၿမဳိပစ္ေနသည္။ စာသင္ဖို႔ ေ၀လာေ၀း။ စားေသာက္ဖို႔ အစားအစာပင္ အခက္အခဲေတြ႔ေနရေသာ ကေလးငယ္မ်ားကုိ ဒုကၡသည္စခန္းေတြမွာ ရင္နင့္စရာ ေတြ႔ရသည္။ အစာအာဟာရ မလုံေလာက္ေတာ့ က်န္းမာေရးအႏၲရာယ္ႏွင့္ ႀကဳံရသည္။ က်ည္ဆန္ေၾကာင့္ ကေလးသူငယ္ေတြ မေသသည့္တုိင္ ျပည္တြင္းစစ္ႏွင့္အတူ တြဲပါလာေသာ ေရာဂါဘယကပ္ဆုိးက ကေလးသူငယ္မ်ား၏ အသက္ေတြ၊ အူေတြ အသည္းေတြကုိ ဆြဲထုတ္ယူငင္သြားၾကသည္။

ရွမ္းျပည္ ေက်းလက္က ဆင္းရဲတဲ့ ကေလးငယ္ေတြ ကုိရင္၀တ္ၾက။ ဘုန္းႀကီးက အစုိးရစာသင္ေက်ာင္းမွာ ထားေပးသျဖင့္ တတန္းလုံး ကုိရင္ေတြခ်ည္း စာသင္ေနရေသာ စာသင္ေက်ာင္းေတြ ရွမ္းျပည္နယ္မွာ ရွိသည္။ ဘကေက်ာင္းေခၚ ဘုန္းေတာ္ႀကီး စာသင္ေက်ာင္းေတြ တုိးမ်ားလာ႐ုံမက ယခုအခါ ပလက္ေဖာင္းစာသင္ေက်ာင္းေတြ၊ က်ဴရွင္ေက်ာင္းေတြ အမ်ားအျပား ေပၚလာသည္။ မီးေရာင္ရွိသည့္ ဆုိင္ေရွ႕ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ ဖ်ာခင္းၿပီး ကေလးေတြကုိ က်ဴရွင္ေပးသည့္ ပလက္ေဖာင္း စာသင္ေက်ာင္းေတြ ရွိသည္။ ေနာက္တမ်ဳိးက ေလလြင့္ပ်က္စီးမည့္ ကေလးမ်ားကုိ ေခၚယူထိန္းသိမ္းၿပီး စာသင္ေပးသည့္ ပလက္ေဖာင္းစာသင္ေက်ာင္းဆုိတာလဲ ရွိေသးသည္။ ဆရာ ဆရာမေတြက ေစတနာနဲ႔ သင္ၾကားေပးၾကသည့္ ဆရာ ဆရာမေတြ။

ဆရာမတေယာက္က ေျပာျပသည္။ “အစတုန္းက သူတို႔ထဲက ကေလးတခ်ဳိ႕တေလ က်မ ပုိက္ဆံအိတ္ကုိ ဖြင့္ၿပီး ယူမယ္လုပ္တာ ရွိတယ္။ က်မက ေသခ်ာ ရွင္းျပၿပီး နားလည္ေအာင္ ေျပာျပေတာ့ ေနာက္ဆုိ သူတို႔က မခုိး႐ုံမက က်မ ပစၥည္းေတြကုိပါ ေစာင့္ေရွာက္ေပးလာၾကတယ္” ဖေယာင္းလုိ ႏုနယ္သည့္ ကေလးငယ္ေလးေတြကုိ သည္ဆရာမက ေကာင္းမြန္သည့္ ႐ုပ္တုကေလးေတြ ျဖစ္ေအာင္ ထုဆစ္ေနရွာသည္။ ဗမာျပည္၏ ကေလးငယ္ေပါင္း အေထာင္အေသာင္းတို႔ကုိ စာရိတၱယုိယြင္းပ်က္စီးသည့္ ႐ုပ္ထုမ်ားျဖစ္ေအာင္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္က ထုဆစ္ခဲ့ၿပီ။

ေစတနာ ဆရာ ဆရာမ၊ ေစတနာ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ေစတနာသီလရွင္မ်ား ဗမာျပည္တြင္ ရွိပါသည္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ ပညာေရးေက်ာင္း၊ သီလရင္သင္ ပညာေရးေက်ာင္း။ ပရဟိတ ပညာသင္ေက်ာင္းေတြ ဗမာျပည္မွာ အမ်ားႀကီး ေပၚလာသည္။ သူတို႔ စိတ္ ေစတနာ မြန္ျမတ္လွပါသည္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔သည္ ဗမာျပည္က ပညာမသင္ၾကားႏုိင္သည့္ ကေလးသူငယ္ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာထဲမွ ဘယ္ႏွေယာက္ေလာက္အထိ ကယ္တင္ႏုိင္မွာတဲ့လဲ။ ေစတနာ သီလရွင္တပါးကမူ ကေလးသူငယ္အေတာ္မ်ားမ်ားကုိ သူငယ္တန္းမွ ၁၀ တန္းေလာက္အထိ စား၀တ္ေနေရး ပညာေရး တာ၀န္ယူေစာင့္ေရွာက္ေပးေနသည္ကုိ ေတြ႔ျမင္ရပါသည္။ သည္လုိ ေက်ာင္းမ်ဳိးေတြ ဖြင့္ႏုိင္ျခင္းမွာ လွဴဒါန္းသူ ဗမာျပည္သား ေစတနာရွင္ေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာ၏ ကုိသုိလ္ဒါနလည္း ပါဝင္ေနေပလိမ့္မည္။ သည္လုိေက်ာင္းမ်ဳိးေတြ မ်ားျပားစြာရွိသည္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ ဘယ္ႏွေယာက္ တာ၀န္ယူမွာလဲ။ ဘယ္အခ်ိန္အထိ တာ၀န္ယူမွာလဲ။

ဗမာျပည္၏ စနစ္ဆုိးႀကီးက စာမသင္ႏုိင္သည့္ ကေလးသူငယ္ေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာကုိ ဆက္လက္ေမြးထုတ္ေပး ေနေပလိမ့္မည္။ အလွဴရွင္မ်ား၏ စီးပြားေရး အစဥ္အၿမဲ ဖြံ႔ၿဖဳိးတုိးတက္ေနဖို႔ဆုိတာကလဲ ဒီေခတ္ႀကီးထဲမွာ မေသခ်ာလွ။
ဆင္းရဲေပမယ့္ စာမညံ့သည့္ ကေလးသူငယ္ေတြ ရွိပါသည္။ ဘယ္သူက ဂုဏ္ထူး ဘယ္ႏွခုနဲ႔ ဆယ္တန္းေအာင္ပါတယ္။ ေဆးတကၠသုိလ္ အဆင့္မီေပမယ့္ စရိတ္မတတ္ႏုိင္လို႔ ၀ုိင္း၀န္းကူညီၾကပါရန္… ဆုိသည့္ ပန္ၾကားခ်က္မ်ဳိးေတြ ခဏခဏ ေတြ႔ေနရသည္။ ကေလးသူငယ္မ်ားအေရး၊ ပညာေရးဘက္တြင္သာမကပါ။ နာေရးအကူအညီကအစ ဗမာျပည္တြင္ ေစတနာရွင္မ်ားက ၀ုိင္း၀န္းလုပ္ေဆာင္ေပးေနရသည္။ အုပ္ခ်ဳပ္သူ၏ ယုိေပါက္ေတြကုိ လုိက္လံ ဖာေထးေပးေနရသည္၊ အုန္းမႈတ္ခြက္ေလး ေသးေသးငယ္ငယ္နဲ႔ ေလွပ်က္ထဲ ၀င္သမွ်ေရေတြ ခပ္ထုတ္ေနေပမယ့္ ယုိေပါက္ေတြ မ်ားေနေသာ ေလွက ၾကာေလ ျမဳပ္ေလ ျဖစ္လာေနသည္။
သည္ကိစၥ စဥ္းစားမိတုိင္း က်ေနာ္ကေတာ့ ကေနဒါမွ ဆရာဝန္ႀကီး ေနာ္မန္ဗက္သြန္းကုိ သတိရသည္။ သူေျပာတဲ့ စကားကုိ က်ေနာ္ နားလည္သလုိ ေရးျပခ်င္သည္။“က်ေနာ္ ဆရာ၀န္ အလုပ္နဲ႔ လူဘယ္ႏွေယာက္ရဲ႕ အသက္ကုိ ကယ္ႏုိင္မလဲ။ လူသန္းေပါင္းမ်ားစြာရဲ႕ အသက္ကုိ ေသေစတဲ့ စနစ္ဆုိးေတြ ရွိေနတယ္။ ဒီစနစ္ဆုိးကုိ တြန္းလွန္တဲ့ ေတာ္လွန္ေရးထဲမွာ က်ေနာ္ ၀င္ကူရင္ လူသား သိန္းေသာင္းခ်ီတဲ့ အေရအတြက္ကုိ က်ေနာ္ ၀င္ကူႏုိင္လိမ့္မယ္။ ဒီလမ္းေၾကာင္းကုိ က်ေနာ္ ေရြးခ်ယ္တယ္”။ ခ်ီေဂြဗားရားလဲ ဒီလုိမ်ဳိးစိတ္ဓာတ္ႏွင့္ ေတာ္လွန္ေရး လမ္းေၾကာင္းကုိ ေရြးခ်ယ္ခဲ့တာပါပဲ။

ဆရာ၀န္မ်ားလုိသကဲ့သို႔ ေတာ္လွန္ေရးသမားမ်ားလည္း က်ေနာ္တို႔ဗမာျပည္အတြက္ လုိအပ္ေနပါသည္။ ေတာ္လွန္ေရးသမားမ်ား ေရြးခ်ယ္သည့္လမ္းေၾကာင္းသည့္လမ္းေၾကာင္း၏ ဦးတည္ခ်က္ထဲတြင္ ကေလးငယ္တို႔၏ အနာဂတ္ကုိ ကယ္တင္ေရးသည္လဲ ပါ၀င္ေနလိမ့္မည္ဟု ယုံၾကည္မိသည္၊ တျပည္လုံးမွ ကေလးငယ္မ်ားအတြက္ ဘ၀ကုိ ေပးဆက္အလုပ္လုပ္ေနၾကသူ ေတာ္လွန္ေရးသမားမ်ာ၏ သားသမီးကေလးမ်ားသည္လည္း ဗမာျပည္မွ အဖိႏွိပ္ခံ ျပည္သူတို႔၏ ကေလးမ်ားနည္းတူ ရင္နင့္စရာ ေၾကကြဲစရာေတြအျဖစ္အပ်က္ေတြႏွင့္ ၿပြမ္းတီးလ်က္။ သီးသန္႕စာဖြဲ႕ မွတ္တမ္းတင္ရမည့္ ဘ၀ကေလးေတြလည္း ေျမာက္ျမားစြာ ရွိေနေပလိမ့္မည္။

ေရြးခ်ယ္သည့္ လမ္းေၾကာင္းကား တေယာက္ႏွင့္ တေယာက္ တူညီလိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။
ဒါေပမဲ့ အားလုံးကုိ သိေစခ်င္သည့္ အခ်က္မ်ားကား ရွိေနပါသည္။ သည္ကေန႔ က်ေနာ္တို႔ ဗမာျပည္ ကေလးသူငယ္မ်ားသည္ မဖူးမီကပင္ ႏြမ္းလ်ညႇိဳးငယ္ ေနၾကရပါသည္။ စနစ္ဆုိး အက္ဆစ္မုိးႏွင့္ ထိမိသည့္ ပန္းဖူးပန္းငုံေလးမ်ား ပြင့္လန္းမလာႏုိင္ေတာ့ဘဲ မပြင့္မီက ေႂကြသြားၾကရသည္မွာလဲ မ်ားျပားလွပါသည္။ သည္ကေလးငယ္မ်ားသည္ အနာဂတ္တြင္ ဗမာျပည္၏ အဆုိးအေကာင္းကုိ ဖန္တီးမည့္ ျပည္သူျပည္သားမ်ား ျဖစ္လာၾကပါလိမ့္မည္။ သည္ကေလးငယ္မ်ား၏ အနာဂတ္သည္ ဗမာျပည္၏ အနာဂတ္ျဖစ္ပါသည္။ သည္ကေလးငယ္မ်ား၏ ကံၾကမၼာသည္ ဗမာျပည္၏ ကံၾကမၼာပင္ ျဖစ္ပါသည္။

ကေလးငယ္မ်ား၏ အနာဂတ္ကုိ ဆင္းရဲငတ္ျပတ္မႈ၊ ပညာေရး ခ်ဳိ႕တဲ့မႈဆုိသည့္ ျမဴမင္မ်ားျဖင့္ ပိတ္ဖုံးေစကာ ဗမာျပည္၏ ၾကမၼာဆုိးကုိ လက္ယပ္ေခၚငင္ေနေသာ စနစ္ဆုိးႀကီးကုိ ၿဖဳိဖ်က္ျဖဳတ္ခ်ႏုိင္မွသာ ကေလးငယ္တို႔၏ အနာဂတ္ ၀င္းလက္ၾကည္စင္၍ ဗမာျပည္၏ ကံၾကမၼာ တိမ္ဖုံးပါလို႔ လမသာ အျဖစ္မွ ကင္းေ၀းႏုိင္လိမ့္မည္ဟု ယုံၾကည္မိပါသည္။
သည္စာတမ္းေလးတြင္ ေအာက္ေဖာ္ျပပါ ကဗ်ာေလးႏွင့္ နိဂုံးခ်ဳပ္လုိပါသည္။

ေဆးစက္တစက္စီ တို႔ေပးပါ
သူတို႔ေလးေတြ
သဲေသာင္လြလြ
စိမ္းျပာျမျမ
ပင္လယ္ဝမွာ
ေရာင္စုံခ႐ုလွလွေလးေတြ
ေကာက္ေနၾကတာမဟုတ္ပါ။
ၿမဳိ႕ေတာ္တခုိ
လမ္းႀကဳိလမ္းၾကား
အႏွံ႔သြားရင္းက
ကုိယ့္ဘဝေလးေတြကုိ
ကုိယ့္ဘာသာ ကုိယ္ျပန္ေကာက္ကာ
ကုိယ့္ရဲ႕ အိတ္စုတ္စုတ္ေလးေတြမွာ
ျပန္ထည့္ေနၾကရရွာ၊
ပန္းပ်ဳိးခင္းမွ
ရနံ႕သင္းပ်ံ႕
အယုယခံ
ပန္းမန္ေလးေတြလဲ မဟုတ္ၾက။
ေႁမြတြင္း
ဖားတြင္း
ငါးတြင္း
ဆင္းရဲတြင္းထဲ
ေခါင္းငုံ႔ လက္ထုိးႏႈိက္ေနၾကရွာ
ေခါင္းျပန္မေဖာ္ႏုိင္ၾကေသးပါ။
သူတို႔မ်က္ႏွာမွာ သနပ္ခါးကြက္ၾကား
ႏွလုံးသားမွာ ေခတ္ရဲ႕ ေၾကးေညႇာ္ေတြအျပည့္
ဟုိး ေကာင္းကင္ဆုိတဲ့ အျမင့္ေဝဟင္က
လင္းလက္ၾကယ္စင္ေတြနဲ႔ ေခတ္ၿပဳိင္
ဗမာျပည္ရဲ႕ မလွပတဲ့ မ်က္ႏွာစာမွာ
ဆန္ျဖဴတေစ့ကုိ ေမာေနေအာင္ ရွာေဖြေနတဲ့
သူတို႔ေလးေတြရဲ႕
မျဖဴစင္ႏုိင္ေတာ့တဲ့ မ်က္လုံးအိမ္ေတြ
ေနရာအႏွံ႕
ဒီလုိနဲ႔
စစ္ကားဘီး
စစ္ဖိနပ္
လူႀကီးမင္းတို႔ရဲ႕ဖိနပ္မ်ားေအာက္မွာ
ႏုနယ္ပ်ဳိမ်စ္တဲ့ အညြန္႔ကေလးေတြ
နင္းေခ်ခံေနၾကရရွာ။
သူတို႔ေဘးနားကေန
အပူအပင္ကင္းမဲ့
ေခါင္းေမာ့ဝင့္ဝါ
လြင့္ပ်ံသြားၾကတဲ့ ေက်ာင္းစိမ္းေလးေတြကုိ ေငးေမာမိတဲ့အခါ
သူတို႔ႏွလုံးသားထဲ စိမ့္ဝင္သြားတဲ့
တဘဝလုံး လႈိက္စားသြားမယ့္ အက္ဆစ္ေပ်ာ္ရည္ေတြ
ဘယ္သူ ခပ္ထည့္ခဲ့တာလဲဆုိတာ
တခါတရံေလာက္မ်ား
ဟုိဘက္ဒီဘက္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြ
စဥ္းစားမိခဲ့ပါသလား။
ပလတ္စတစ္အိတ္ေတြမဟုတ္
သူတို႔ေကာက္ေနၾကရတာ
ဧရာမအပုံႀကီး
ဒို႔ႏုိင္ငံေတာ္ရဲ႕ အမႈိက္သ႐ိုက္ေတြ
အျပစ္အနာအဆာေတြနဲ႔
ေကာက္က်စ္မႈ
လိမ္လည္မႈ
စစ္ကၽြန္ျပဳမႈတို႔က ဝါးၿပီးေထြးထုတ္လုိက္တဲ့
နံေစာ္ေနတဲ့ အဓမၼမႈေတြကေန
လြင့္စင္လာတဲ့ အပုိင္းအစမ်ား…။
မင္းတို႔နဲ႔ အနီးဆုံးေနရာက
ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ကယ္တင္ရွင္လို႔ ထင္ေနသူေတြရဲ႕
ျမဴးတူးေနၾကတဲ့ မ်က္လုံးအိမ္ေတြထဲမွာ
အိမ္ျဖဴေတာ္ဘက္ ေမွ်ာ္ၾကည့္ေနရလို႔တဲ့
မင္းတို႔အတြက္ ေနရာခ်ထားစရာ ကြက္လပ္မက်န္ဘူးကြဲ႔
ကေလးငယ္တို႔ရဲ႕…။
မင္းတို႔ေလးေတြခမ်ာ
ေကာက္ရတဲ့ စာရြက္သာၾကည့္
စာမသိသလုိ
ေရာဂါသာ မိ
ေဆးမရွိသလုိ
အူဂဂၤါနဲ႔ က်ယ္ေျပာလွတဲ့ ဝမ္းတထြာ
႐ိုင္းပ်တဲ့ သမုဒၵရာထဲ
အရြယ္နဲ႔မမွ် ကူးခတ္႐ုန္းကန္ရင္း
လက္ပန္းက်ေနရသလုိ
ဘဝေလးေတြရဲ႕ ႏုနယ္တဲ့အနာဂတ္မွာလဲ
ဒဏ္ရာ ဟက္တက္ႀကီးနဲ႔
မတ္တပ္ရပ္လို႔ လမ္းမွာ ငုိေနၾကရရွာ။
ကေလးေတြရယ္
မင္းတို႔လုိပါပဲ
ဒို႔အမ်ဳိးသားေတြရဲ႕ အနာဂတ္
ဒို႔ႏုိင္ငံေတာ္ရဲ႕ အနာဂတ္
ရင္ဘတ္မွာ ဒဏ္ရာဟက္တက္ႀကီးနဲ႔ကြဲ႔
ယင္မမဲ႐ိုင္းေတြ လက္ခေမာင္းခတ္လို႔…။
မင္းတို႔အတြက္ ရင္နာတယ္
ဗမာျပည္အတြက္ နာၾကည္းတယ္
ဒီေခတ္ရဲ႕ ဒီစနစ္ကုိ
ရြံရွာတယ္
ႏွလုံးနာတယ္
စိတ္ကုန္တယ္
မုန္းတီးတယ္…
….ၾကည့္ရတာေတာ့
တဟုန္းဟုန္း ေတာက္ေလာင္ေနတဲ့
မီးေလာင္ေျမရဲ႕ ျပာပုံေပၚကသာ
တူးဆြ ျပန္ေဖာ္ၿပီး
ခက္ခက္ခဲခဲ က်ားကုပ္က်ားခဲ
ေရရွည္ဇြဲနဲ႔
ျပန္လည္ပ်ဳိးေထာင္ရမယ္ထင္ရဲ႕
ဒို႔ႏုိင္ငံေတာ္ရဲ႕ အနာဂတ္…။
ေတာက္ပ၀င္းလက္
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ေရာင္ျခည္ဆီေရွး႐ွဳ
ဒို႔ကေလးေတြရဲ႕ အနာဂတ္
ဒို႔ေသြးသားေတြရဲ႕အနာဂတ္
ဒုိႏုိင္ငံေတာ္ရဲ႕အနာဂတ္
အနာဂတ္ ပ်က္သုဥ္းမသြားေရး
အလုပ္သမားေတြ
လယ္သမားေတြ ျပည္သူေတြ
ဘဝေတြ အသက္ေတြ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြ
အရင္းအႏွီးေပးကာ လွမး္ခ်ီေနၾက
ေတာက္ပဝင္းလက္
အနာဂတ္ပန္းခ်ီကားခ်ပ္အတြက္….။
ႀကဳိဆုိပါတယ္ ရဲေဘာ္….
ခင္ဗ်ားတို႔လက္နဲ႔
ေဆးစက္တစက္စီ တို႔ေပးပါ။ ။

ေမာင္လွ၀င္း (ျမင္းၿခံ)

source by : http://www.naytthit.net

အျပည္႔အစုံ ဖတ္ရန္ ...