တိမ္ဖုံးပါလို႔ လမသာ ကေလးတို႔ရဲ႕ အနာဂတ္ ဒို႔ႏုိင္ငံရဲ႕ ကံၾကမၼာ

Photo by Yamounnar

သူ႔ေခါင္းေပၚက ဗန္းကေလးထဲမွာ ပန္းေတြ။ ဘာပန္းလဲေတာ့ မသိ။ စပယ္ကုံးေလးေတြမ်ားလား။
ဓာတ္ပုံ႐ိုက္သူက ေမးသည္၊၊
“သမီးေလးက ပန္းေရာင္းေနေတာ့ ေက်ာင္းမေနဘူးလား”
“ေနပါတယ္ရွင့္”
“ေအာ္…ဘယ္ႏွတန္း ေရာက္ေနၿပီလဲ သမီးေလးရယ္”
“သမီးက တူငယ္တန္း” တဲ့။ မပီကလာ ေျဖရွာသည္။
ေအာ္…သူငယ္တန္းေက်ာင္းသူကေလးက ပန္းေရာင္းၿပီး ၀င္ေငြရွာရတဲ့ ေခတ္ပါကလား။

သူ႔ေခါင္းေပၚရွိ ဗန္းကေလးထဲမွ စပယ္ပန္းကေလးက ျဖဴျဖဴစင္စင္ လန္းလန္းဆန္းဆန္း။ ပန္းေရာင္းတဲ့ သူငယ္တန္း မိန္းကေလးငယ္ ႏုႏုနယ္နယ္မွာမူကား သူ႔စပယ္မ်ားမ်ားလုိ မပြင့္လန္းႏုိင္ရွာတဲ့ ႏြမ္းလ်ေနတဲ့ စပယ္ဖူးငုံေလးလုိ…။

ရင္နင့္စရာေတြက အမ်ားႀကီး။ ကားလမ္းေဘးမွာ သစ္သီးေလးအနည္းငယ္ထည့္ထားသည့္ ဗန္းကေလး ေရွ႕ခ်ကာ ေစ်းေရာင္းေနရင္း စာက်က္ေနသည့္ ကေလးမေလး တဦး။
သာစည္ဘူတာလား၊ ဘယ္ဘူတာရယ္လို႔ေတာ့ မသဲကြဲ။ ဘူတာ႐ုံမွာ ေစ်းေတာင္းကေလးေတြ ေဘးမွာ ခ်ထားၿပီး စာက်က္ေနရသည့္ ကေလးမ။

၆ ႏွစ္ ၇ ႏွစ္ေလာက္သာရွိမည့္ ခပ္လွလွသမီးငယ္ေလးတဦး ပလပ္စတစ္ အမႈိက္ပုံမွာ အမႈိက္ေကာက္ေနရွာ။ ႐ုပ္ကေလး လွေပမယ့္ တမ်က္ႏွာလုံး အညစ္အေၾကးမ်ားနဲ႔ ေပေရေနတဲ့ ကေလးမေလးကုိ ျမင္ရတာ က႐ုဏာသက္႐ုံမက ရင္မွာ နင့္ခနဲ ျဖစ္သြားရမိသည္။ ေအာ္…ဒို႔ဗမာျပည္ရဲ႕ စနစ္ဆုိးအညစ္အေၾကးေတြက သမီးေလးမ်က္ႏွာေပၚေတာင္ ဖိတ္စင္ေနၿပီေကာ။
ဗမာျပည္မွာ ရင္နင့္စရာ ကေလးငယ္ေတြရဲ႕ ဘ၀ေတြက မလင္းလက္ႏုိင္ရွာတဲ့ ေကာင္းကင္က ၾကယ္မွိန္မွိန္ေလးေတြလုိ တမုိးလုံး အျပည့္။ ေျမာက္ျမားလွစြာ။ (ဘီဘီစီမွ လင္းလက္ၾကယ္စင္ အခန္းလာတုိင္း က်ေနာ္ သည္ကေလးေတြပဲ ေျပးျမင္မိသည္။)

ဆိပ္ကမ္းမွာ ငွက္ေပ်ာခုိင္ ကုန္တင္ကုန္ခ်လုပ္ေနတဲ့ ကေလးမ်ားအနက္မွ ကေလးတဦးက ေျပာသည္။ “က်ေနာ္ ဒီအလုပ္ လုပ္ေနတာ ၾကာလွၿပီ။ ၁၀ ႏွစ္ ၁၁ ႏွစ္ အရြယ္ကတည္းကပဲ” ဗမာျပည္က ကေလးစစ္သား၊ ကေလးလုပ္သားမ်ားသာမက ကေလးအလုပ္ၾကမ္းသမားမ်ား ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ေျပာရလွ်င္ ကေလးကူလီ ေျမာက္ျမားစြာ ထြက္သည့္တုိင္းျပည္။

ေအာ္..ရွိေသးတယ္။ ကေလးသူေတာင္းစားေလးမ်ား။ သာစည္မွ မႏၲေလးဘက္အလာ တရြာလုံး ထြက္ေတာင္းသည့္အထဲ ကေလးအုပ္က အမ်ာစုႀကီး ျဖစ္သည္ကုိ တခါက က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္ ျမင္ခဲ့ဖူးသည္။ ဗမာျပည္မွာ ေတာင္းစားရသည့္ ကေလးသူငယ္ ေျမာက္ျမားစြာ ရွိေန႐ုံမက သူတို႔သည္ ျပည္ပေရာက္ ထြက္ကုန္ပစၥည္းလည္း ျဖစ္ေနၾကရွာသည္။ ျပည္ပမွာ သူတို႔တေတြက ျမင္ေတြ႔ရသည့္က ပုိမုိ သနားစရာ ေကာင္းသည္။ ဒီကေလးမ်ားကုိ ေတာင္းရမ္းခုိင္းသည့္ လင္မယားက သူတို႔မိဘလည္း မဟုတ္။ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းလည္း မဟုတ္။ ဘာမွ မေတာ္စပ္။ သည္ကေလးမ်ားကုိ ဘယ္ေနရာကေန ဘယ္နည္းနဲ႔ ေခၚယူခိုင္းေစေနသလဲ ဆုိတာေတာ့ အေသအခ်ာ မသိ။ သူတို႔လင္မယားက သူမ်ားတုိင္းျပည္က ပန္းၿခံတခုမွ လက္ဖက္ရည္၊ မုံ႔ပဲသြားရည္စာမ်ား စားေသာက္ၿပီး ဇိမ္ႏွင့္ ႏွပ္ေနသည္။ ကေလးမ်ားက ေတာင္းရမ္းရသည့္ ပုိက္ဆံမ်ား လာအပ္သည့္အခါ ပုိက္ဆံနည္းေနလွ်င္ ကန္ေက်ာက္ ႐ိုက္ႏွက္ပစ္တတ္ေသးသည္။ ဒါက သူေတာင္းစားအုပ္ တအုပ္အေၾကာင္း လက္ေတြ႔ျမင္ရသည္ကုိ ေရးျပျခင္း ျဖစ္သည္။ သည္လုိ ကေလးသူေတာင္းစားအုပ္ေပါင္း မ်ားစြာ။

ပလပ္စတစ္လုိက္ေကာက္ေနသည့္ ကေလးသူငယ္အုပ္စုထဲမွ တေယာက္က ေျပာသည္။ “က်ေနာ္ တေနကုန္ ဒီလုိ အလုပ္လုပ္ၿပီး အိမ္ကုိ ငါးရာနဲ႔ တေထာင္ၾကား အပ္ႏုိင္ပါတယ္” တဲ့။
တေယာက္တည္း တေနကုန္ေလွ်ာက္သြားၿပီး ပလပ္စတစ္နဲ႔ အမႈိက္ေကာက္ရရွာတဲ့ မိန္းကေလးငယ္အေၾကာင္း မွတ္တမ္းဗီဒီယုိေခြ ၾကည့္ၿပီး တခ်ဳိ႕က မ်က္ရည္က်သည္။ “က်မ မနက္ ၄ နာရီေလာက္က ထၿပီး ည ၇ နာရီေလာက္အထိ လွည့္ေကာက္တာပဲ။ ဒါေတာင္ က်မက တခ်ဳိ႕ေကာင္ေလးေတြေလာက္ မရဘူး” ဟု ဆုိရွာသည္။ သူ႔အဖြားက ေျပာသည္။ “က်မ သူ႔ကုိ မခုိင္းခ်င္ပါဘူး။ ေက်ာင္းေနေစခ်င္တာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဘ၀ကမွ မေပးတာ။ ပညာမတတ္ရင္ အကန္းနဲ႔တူတယ္ဆုိတာ က်မ သိပါတယ္” တဲ့။

ဗမာျပည္မွာ ယင္းသို႔ စာမတတ္၍ အကန္းလုိ ျဖစ္ေနရေသာကေလးမ်ား အေရအတြက္ သန္းခ်ီ ရွိေနမလား။ ေက်းလက္မွ ကေလးမ်ားရဲ႕ ဘ၀ကုိ မွတ္တမ္းတင္ ႐ိုက္ကူးျပသသည္ကုိေတာ့ မေတြ႔မိေသး။ စာသင္ေက်ာင္းပင္ ေကာင္းေကာင္းဖြင့္မေပးႏုိင္သည့္ ဗမာျပည္ ေက်းလက္ေတာရြာက ကေလးသူငယ္မ်ားရဲ႕ ဘဝေတြကလည္း ဆုိးရွာေပလိမ့္မည္။ ႏြားေက်ာင္း ဆိတ္ေက်ာင္း ထင္းေခြ ထင္းခုတ္။ ေကာက္သင္းေကာက္ေနရသည့္ ကေလးငယ္ေတြ။ စာမသင္ရဘဲ ရႊံြဘြက္ေရအုိင္ထဲမွာ ပုစြန္၊ ကဏန္းတြင္းထဲ လက္ႏႈိက္ရင္း ဆင္းရဲတြင္းထဲ နစ္ကာ အခ်ိန္ကုန္ေနၾကရမည့္ ကေလးသူငယ္ေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာ ရွိေပလိမ့္မည္။

“အေဖက က်ေနာ့္အတြက္ ေက်ာင္းစရိတ္မတတ္ႏုိင္ဘူး။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္ ဒီအလုပ္ လုပ္ေနရတယ္” စားေသာက္ဆုိင္မွာ အလုပ္လုပ္ေနရေသာ ကေလးငယ္က ေျပာသည္။ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ စားေသာက္ဆုိင္ေတြမွာ ပန္ကန္းေဆး စားပြဲထုိးလုပ္ရင္း ၀မ္းေက်ာင္းေနရသည့္ ကေလးသူငယ္ေတြ ဗမာျပည္မွာ ဘယ္ေလာက္မ်ား ရွိမလဲ၊ စာရင္း ေကာက္ၾကည့္ခ်င္လုိက္တာ။ ဗမာျပည္မွာ လမ္းေပၚေရာက္ေနၾကတဲ့ ကေလးသူငယ္ေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ား ရွိေနမလဲ။ ထုိင္းႏုိင္ငံတြင္မူ ျပည္ပေရာက္ ျမန္မာေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားမ်ား ဒုကၡသည္မ်ား..စသည္တို႔၏ သားသမီးမ်ား သူမ်ားႏုိင္ငံတြင္ အခက္အခဲအမ်ဳိးႏွင့္ စာသင္ေနသည့္ ကေလးငယ္မ်ား စုစုေပါင္း ေသာင္းဂဏန္းအထိ ရွိသည္ဟု ၾကားသည္။ စာမသင္ႏုိင္သည့္ ကေလးငယ္မ်ားေကာ ဘယ္ေလာက္ရွိသလဲ။ သူတို႔အနာဂတ္ကေရာ ဘယ္လုိလဲ။

တျခားႏုိင္ငံက လမ္းေပၚေရာက္ ေလလြင့္ကေလးငယ္မ်ားအေၾကာင္း လုိက္လံရွာေဖြ ဖတ္႐ႈၾကည့္မိပါသည္။ ဆရာေၾကာင့္၊ ေက်ာင္းပညာေရးစနစ္ေၾကာင့္၊ မိဘအိမ္ေထာင္ေရးေၾကာင့္ ေက်ာင္းမေပ်ာ္ဘဲ ေလလြင့္ငွက္ငယ္ျဖစ္ရသည့္ ကေလးငယ္မ်ားဘ၀ကုိပင္ သူတို႔ အေသအခ်ာ စူးစမ္းေလ့လာၾကသည္။

ဗမာျပည္မွာက အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္ေၾကာင့္ ပညာေရးစနစ္က မေကာင္း။ ေက်ာင္းေတြ မလုံေလာက္။ စီးပြားေရးစနစ္ မေကာင္းလို႔ မိဘျပည္သူေတြ ဆင္းရဲသည္။ မိဘျပည္သူေတြဆင္းရဲေတာ့ သားသမီးေတြ ေက်ာင္းမေနႏုိင္ၾကေတာ့။ သူ႔အေမ အေၾကာ္ေရာင္းလို႔ သူလဲ အေၾကာ္ေရာင္းရသည့္ အေၾကာ္သည္မိဗ်ဳိင္းလုိ ဘ၀မ်ဳိးေတြခ်ည္း ဗမာျပည္က ေမြးဖြားေပး ေနသည္။

ျပည္တြင္းစစ္ကလဲ ေထာင္ေသာင္းခ်ီေသာ တုိင္းရင္းသား ကေလးငယ္မ်ားကုိ ငရဲတြင္း မီးပင္လယ္ထဲ ႏွစ္ျမႇဳပ္၀ါး ၿမဳိပစ္ေနသည္။ စာသင္ဖို႔ ေ၀လာေ၀း။ စားေသာက္ဖို႔ အစားအစာပင္ အခက္အခဲေတြ႔ေနရေသာ ကေလးငယ္မ်ားကုိ ဒုကၡသည္စခန္းေတြမွာ ရင္နင့္စရာ ေတြ႔ရသည္။ အစာအာဟာရ မလုံေလာက္ေတာ့ က်န္းမာေရးအႏၲရာယ္ႏွင့္ ႀကဳံရသည္။ က်ည္ဆန္ေၾကာင့္ ကေလးသူငယ္ေတြ မေသသည့္တုိင္ ျပည္တြင္းစစ္ႏွင့္အတူ တြဲပါလာေသာ ေရာဂါဘယကပ္ဆုိးက ကေလးသူငယ္မ်ား၏ အသက္ေတြ၊ အူေတြ အသည္းေတြကုိ ဆြဲထုတ္ယူငင္သြားၾကသည္။

ရွမ္းျပည္ ေက်းလက္က ဆင္းရဲတဲ့ ကေလးငယ္ေတြ ကုိရင္၀တ္ၾက။ ဘုန္းႀကီးက အစုိးရစာသင္ေက်ာင္းမွာ ထားေပးသျဖင့္ တတန္းလုံး ကုိရင္ေတြခ်ည္း စာသင္ေနရေသာ စာသင္ေက်ာင္းေတြ ရွမ္းျပည္နယ္မွာ ရွိသည္။ ဘကေက်ာင္းေခၚ ဘုန္းေတာ္ႀကီး စာသင္ေက်ာင္းေတြ တုိးမ်ားလာ႐ုံမက ယခုအခါ ပလက္ေဖာင္းစာသင္ေက်ာင္းေတြ၊ က်ဴရွင္ေက်ာင္းေတြ အမ်ားအျပား ေပၚလာသည္။ မီးေရာင္ရွိသည့္ ဆုိင္ေရွ႕ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ ဖ်ာခင္းၿပီး ကေလးေတြကုိ က်ဴရွင္ေပးသည့္ ပလက္ေဖာင္း စာသင္ေက်ာင္းေတြ ရွိသည္။ ေနာက္တမ်ဳိးက ေလလြင့္ပ်က္စီးမည့္ ကေလးမ်ားကုိ ေခၚယူထိန္းသိမ္းၿပီး စာသင္ေပးသည့္ ပလက္ေဖာင္းစာသင္ေက်ာင္းဆုိတာလဲ ရွိေသးသည္။ ဆရာ ဆရာမေတြက ေစတနာနဲ႔ သင္ၾကားေပးၾကသည့္ ဆရာ ဆရာမေတြ။

ဆရာမတေယာက္က ေျပာျပသည္။ “အစတုန္းက သူတို႔ထဲက ကေလးတခ်ဳိ႕တေလ က်မ ပုိက္ဆံအိတ္ကုိ ဖြင့္ၿပီး ယူမယ္လုပ္တာ ရွိတယ္။ က်မက ေသခ်ာ ရွင္းျပၿပီး နားလည္ေအာင္ ေျပာျပေတာ့ ေနာက္ဆုိ သူတို႔က မခုိး႐ုံမက က်မ ပစၥည္းေတြကုိပါ ေစာင့္ေရွာက္ေပးလာၾကတယ္” ဖေယာင္းလုိ ႏုနယ္သည့္ ကေလးငယ္ေလးေတြကုိ သည္ဆရာမက ေကာင္းမြန္သည့္ ႐ုပ္တုကေလးေတြ ျဖစ္ေအာင္ ထုဆစ္ေနရွာသည္။ ဗမာျပည္၏ ကေလးငယ္ေပါင္း အေထာင္အေသာင္းတို႔ကုိ စာရိတၱယုိယြင္းပ်က္စီးသည့္ ႐ုပ္ထုမ်ားျဖစ္ေအာင္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္က ထုဆစ္ခဲ့ၿပီ။

ေစတနာ ဆရာ ဆရာမ၊ ေစတနာ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ေစတနာသီလရွင္မ်ား ဗမာျပည္တြင္ ရွိပါသည္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ ပညာေရးေက်ာင္း၊ သီလရင္သင္ ပညာေရးေက်ာင္း။ ပရဟိတ ပညာသင္ေက်ာင္းေတြ ဗမာျပည္မွာ အမ်ားႀကီး ေပၚလာသည္။ သူတို႔ စိတ္ ေစတနာ မြန္ျမတ္လွပါသည္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔သည္ ဗမာျပည္က ပညာမသင္ၾကားႏုိင္သည့္ ကေလးသူငယ္ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာထဲမွ ဘယ္ႏွေယာက္ေလာက္အထိ ကယ္တင္ႏုိင္မွာတဲ့လဲ။ ေစတနာ သီလရွင္တပါးကမူ ကေလးသူငယ္အေတာ္မ်ားမ်ားကုိ သူငယ္တန္းမွ ၁၀ တန္းေလာက္အထိ စား၀တ္ေနေရး ပညာေရး တာ၀န္ယူေစာင့္ေရွာက္ေပးေနသည္ကုိ ေတြ႔ျမင္ရပါသည္။ သည္လုိ ေက်ာင္းမ်ဳိးေတြ ဖြင့္ႏုိင္ျခင္းမွာ လွဴဒါန္းသူ ဗမာျပည္သား ေစတနာရွင္ေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာ၏ ကုိသုိလ္ဒါနလည္း ပါဝင္ေနေပလိမ့္မည္။ သည္လုိေက်ာင္းမ်ဳိးေတြ မ်ားျပားစြာရွိသည္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ ဘယ္ႏွေယာက္ တာ၀န္ယူမွာလဲ။ ဘယ္အခ်ိန္အထိ တာ၀န္ယူမွာလဲ။

ဗမာျပည္၏ စနစ္ဆုိးႀကီးက စာမသင္ႏုိင္သည့္ ကေလးသူငယ္ေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာကုိ ဆက္လက္ေမြးထုတ္ေပး ေနေပလိမ့္မည္။ အလွဴရွင္မ်ား၏ စီးပြားေရး အစဥ္အၿမဲ ဖြံ႔ၿဖဳိးတုိးတက္ေနဖို႔ဆုိတာကလဲ ဒီေခတ္ႀကီးထဲမွာ မေသခ်ာလွ။
ဆင္းရဲေပမယ့္ စာမညံ့သည့္ ကေလးသူငယ္ေတြ ရွိပါသည္။ ဘယ္သူက ဂုဏ္ထူး ဘယ္ႏွခုနဲ႔ ဆယ္တန္းေအာင္ပါတယ္။ ေဆးတကၠသုိလ္ အဆင့္မီေပမယ့္ စရိတ္မတတ္ႏုိင္လို႔ ၀ုိင္း၀န္းကူညီၾကပါရန္… ဆုိသည့္ ပန္ၾကားခ်က္မ်ဳိးေတြ ခဏခဏ ေတြ႔ေနရသည္။ ကေလးသူငယ္မ်ားအေရး၊ ပညာေရးဘက္တြင္သာမကပါ။ နာေရးအကူအညီကအစ ဗမာျပည္တြင္ ေစတနာရွင္မ်ားက ၀ုိင္း၀န္းလုပ္ေဆာင္ေပးေနရသည္။ အုပ္ခ်ဳပ္သူ၏ ယုိေပါက္ေတြကုိ လုိက္လံ ဖာေထးေပးေနရသည္၊ အုန္းမႈတ္ခြက္ေလး ေသးေသးငယ္ငယ္နဲ႔ ေလွပ်က္ထဲ ၀င္သမွ်ေရေတြ ခပ္ထုတ္ေနေပမယ့္ ယုိေပါက္ေတြ မ်ားေနေသာ ေလွက ၾကာေလ ျမဳပ္ေလ ျဖစ္လာေနသည္။
သည္ကိစၥ စဥ္းစားမိတုိင္း က်ေနာ္ကေတာ့ ကေနဒါမွ ဆရာဝန္ႀကီး ေနာ္မန္ဗက္သြန္းကုိ သတိရသည္။ သူေျပာတဲ့ စကားကုိ က်ေနာ္ နားလည္သလုိ ေရးျပခ်င္သည္။“က်ေနာ္ ဆရာ၀န္ အလုပ္နဲ႔ လူဘယ္ႏွေယာက္ရဲ႕ အသက္ကုိ ကယ္ႏုိင္မလဲ။ လူသန္းေပါင္းမ်ားစြာရဲ႕ အသက္ကုိ ေသေစတဲ့ စနစ္ဆုိးေတြ ရွိေနတယ္။ ဒီစနစ္ဆုိးကုိ တြန္းလွန္တဲ့ ေတာ္လွန္ေရးထဲမွာ က်ေနာ္ ၀င္ကူရင္ လူသား သိန္းေသာင္းခ်ီတဲ့ အေရအတြက္ကုိ က်ေနာ္ ၀င္ကူႏုိင္လိမ့္မယ္။ ဒီလမ္းေၾကာင္းကုိ က်ေနာ္ ေရြးခ်ယ္တယ္”။ ခ်ီေဂြဗားရားလဲ ဒီလုိမ်ဳိးစိတ္ဓာတ္ႏွင့္ ေတာ္လွန္ေရး လမ္းေၾကာင္းကုိ ေရြးခ်ယ္ခဲ့တာပါပဲ။

ဆရာ၀န္မ်ားလုိသကဲ့သို႔ ေတာ္လွန္ေရးသမားမ်ားလည္း က်ေနာ္တို႔ဗမာျပည္အတြက္ လုိအပ္ေနပါသည္။ ေတာ္လွန္ေရးသမားမ်ား ေရြးခ်ယ္သည့္လမ္းေၾကာင္းသည့္လမ္းေၾကာင္း၏ ဦးတည္ခ်က္ထဲတြင္ ကေလးငယ္တို႔၏ အနာဂတ္ကုိ ကယ္တင္ေရးသည္လဲ ပါ၀င္ေနလိမ့္မည္ဟု ယုံၾကည္မိသည္၊ တျပည္လုံးမွ ကေလးငယ္မ်ားအတြက္ ဘ၀ကုိ ေပးဆက္အလုပ္လုပ္ေနၾကသူ ေတာ္လွန္ေရးသမားမ်ာ၏ သားသမီးကေလးမ်ားသည္လည္း ဗမာျပည္မွ အဖိႏွိပ္ခံ ျပည္သူတို႔၏ ကေလးမ်ားနည္းတူ ရင္နင့္စရာ ေၾကကြဲစရာေတြအျဖစ္အပ်က္ေတြႏွင့္ ၿပြမ္းတီးလ်က္။ သီးသန္႕စာဖြဲ႕ မွတ္တမ္းတင္ရမည့္ ဘ၀ကေလးေတြလည္း ေျမာက္ျမားစြာ ရွိေနေပလိမ့္မည္။

ေရြးခ်ယ္သည့္ လမ္းေၾကာင္းကား တေယာက္ႏွင့္ တေယာက္ တူညီလိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။
ဒါေပမဲ့ အားလုံးကုိ သိေစခ်င္သည့္ အခ်က္မ်ားကား ရွိေနပါသည္။ သည္ကေန႔ က်ေနာ္တို႔ ဗမာျပည္ ကေလးသူငယ္မ်ားသည္ မဖူးမီကပင္ ႏြမ္းလ်ညႇိဳးငယ္ ေနၾကရပါသည္။ စနစ္ဆုိး အက္ဆစ္မုိးႏွင့္ ထိမိသည့္ ပန္းဖူးပန္းငုံေလးမ်ား ပြင့္လန္းမလာႏုိင္ေတာ့ဘဲ မပြင့္မီက ေႂကြသြားၾကရသည္မွာလဲ မ်ားျပားလွပါသည္။ သည္ကေလးငယ္မ်ားသည္ အနာဂတ္တြင္ ဗမာျပည္၏ အဆုိးအေကာင္းကုိ ဖန္တီးမည့္ ျပည္သူျပည္သားမ်ား ျဖစ္လာၾကပါလိမ့္မည္။ သည္ကေလးငယ္မ်ား၏ အနာဂတ္သည္ ဗမာျပည္၏ အနာဂတ္ျဖစ္ပါသည္။ သည္ကေလးငယ္မ်ား၏ ကံၾကမၼာသည္ ဗမာျပည္၏ ကံၾကမၼာပင္ ျဖစ္ပါသည္။

ကေလးငယ္မ်ား၏ အနာဂတ္ကုိ ဆင္းရဲငတ္ျပတ္မႈ၊ ပညာေရး ခ်ဳိ႕တဲ့မႈဆုိသည့္ ျမဴမင္မ်ားျဖင့္ ပိတ္ဖုံးေစကာ ဗမာျပည္၏ ၾကမၼာဆုိးကုိ လက္ယပ္ေခၚငင္ေနေသာ စနစ္ဆုိးႀကီးကုိ ၿဖဳိဖ်က္ျဖဳတ္ခ်ႏုိင္မွသာ ကေလးငယ္တို႔၏ အနာဂတ္ ၀င္းလက္ၾကည္စင္၍ ဗမာျပည္၏ ကံၾကမၼာ တိမ္ဖုံးပါလို႔ လမသာ အျဖစ္မွ ကင္းေ၀းႏုိင္လိမ့္မည္ဟု ယုံၾကည္မိပါသည္။
သည္စာတမ္းေလးတြင္ ေအာက္ေဖာ္ျပပါ ကဗ်ာေလးႏွင့္ နိဂုံးခ်ဳပ္လုိပါသည္။

ေဆးစက္တစက္စီ တို႔ေပးပါ
သူတို႔ေလးေတြ
သဲေသာင္လြလြ
စိမ္းျပာျမျမ
ပင္လယ္ဝမွာ
ေရာင္စုံခ႐ုလွလွေလးေတြ
ေကာက္ေနၾကတာမဟုတ္ပါ။
ၿမဳိ႕ေတာ္တခုိ
လမ္းႀကဳိလမ္းၾကား
အႏွံ႔သြားရင္းက
ကုိယ့္ဘဝေလးေတြကုိ
ကုိယ့္ဘာသာ ကုိယ္ျပန္ေကာက္ကာ
ကုိယ့္ရဲ႕ အိတ္စုတ္စုတ္ေလးေတြမွာ
ျပန္ထည့္ေနၾကရရွာ၊
ပန္းပ်ဳိးခင္းမွ
ရနံ႕သင္းပ်ံ႕
အယုယခံ
ပန္းမန္ေလးေတြလဲ မဟုတ္ၾက။
ေႁမြတြင္း
ဖားတြင္း
ငါးတြင္း
ဆင္းရဲတြင္းထဲ
ေခါင္းငုံ႔ လက္ထုိးႏႈိက္ေနၾကရွာ
ေခါင္းျပန္မေဖာ္ႏုိင္ၾကေသးပါ။
သူတို႔မ်က္ႏွာမွာ သနပ္ခါးကြက္ၾကား
ႏွလုံးသားမွာ ေခတ္ရဲ႕ ေၾကးေညႇာ္ေတြအျပည့္
ဟုိး ေကာင္းကင္ဆုိတဲ့ အျမင့္ေဝဟင္က
လင္းလက္ၾကယ္စင္ေတြနဲ႔ ေခတ္ၿပဳိင္
ဗမာျပည္ရဲ႕ မလွပတဲ့ မ်က္ႏွာစာမွာ
ဆန္ျဖဴတေစ့ကုိ ေမာေနေအာင္ ရွာေဖြေနတဲ့
သူတို႔ေလးေတြရဲ႕
မျဖဴစင္ႏုိင္ေတာ့တဲ့ မ်က္လုံးအိမ္ေတြ
ေနရာအႏွံ႕
ဒီလုိနဲ႔
စစ္ကားဘီး
စစ္ဖိနပ္
လူႀကီးမင္းတို႔ရဲ႕ဖိနပ္မ်ားေအာက္မွာ
ႏုနယ္ပ်ဳိမ်စ္တဲ့ အညြန္႔ကေလးေတြ
နင္းေခ်ခံေနၾကရရွာ။
သူတို႔ေဘးနားကေန
အပူအပင္ကင္းမဲ့
ေခါင္းေမာ့ဝင့္ဝါ
လြင့္ပ်ံသြားၾကတဲ့ ေက်ာင္းစိမ္းေလးေတြကုိ ေငးေမာမိတဲ့အခါ
သူတို႔ႏွလုံးသားထဲ စိမ့္ဝင္သြားတဲ့
တဘဝလုံး လႈိက္စားသြားမယ့္ အက္ဆစ္ေပ်ာ္ရည္ေတြ
ဘယ္သူ ခပ္ထည့္ခဲ့တာလဲဆုိတာ
တခါတရံေလာက္မ်ား
ဟုိဘက္ဒီဘက္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြ
စဥ္းစားမိခဲ့ပါသလား။
ပလတ္စတစ္အိတ္ေတြမဟုတ္
သူတို႔ေကာက္ေနၾကရတာ
ဧရာမအပုံႀကီး
ဒို႔ႏုိင္ငံေတာ္ရဲ႕ အမႈိက္သ႐ိုက္ေတြ
အျပစ္အနာအဆာေတြနဲ႔
ေကာက္က်စ္မႈ
လိမ္လည္မႈ
စစ္ကၽြန္ျပဳမႈတို႔က ဝါးၿပီးေထြးထုတ္လုိက္တဲ့
နံေစာ္ေနတဲ့ အဓမၼမႈေတြကေန
လြင့္စင္လာတဲ့ အပုိင္းအစမ်ား…။
မင္းတို႔နဲ႔ အနီးဆုံးေနရာက
ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ကယ္တင္ရွင္လို႔ ထင္ေနသူေတြရဲ႕
ျမဴးတူးေနၾကတဲ့ မ်က္လုံးအိမ္ေတြထဲမွာ
အိမ္ျဖဴေတာ္ဘက္ ေမွ်ာ္ၾကည့္ေနရလို႔တဲ့
မင္းတို႔အတြက္ ေနရာခ်ထားစရာ ကြက္လပ္မက်န္ဘူးကြဲ႔
ကေလးငယ္တို႔ရဲ႕…။
မင္းတို႔ေလးေတြခမ်ာ
ေကာက္ရတဲ့ စာရြက္သာၾကည့္
စာမသိသလုိ
ေရာဂါသာ မိ
ေဆးမရွိသလုိ
အူဂဂၤါနဲ႔ က်ယ္ေျပာလွတဲ့ ဝမ္းတထြာ
႐ိုင္းပ်တဲ့ သမုဒၵရာထဲ
အရြယ္နဲ႔မမွ် ကူးခတ္႐ုန္းကန္ရင္း
လက္ပန္းက်ေနရသလုိ
ဘဝေလးေတြရဲ႕ ႏုနယ္တဲ့အနာဂတ္မွာလဲ
ဒဏ္ရာ ဟက္တက္ႀကီးနဲ႔
မတ္တပ္ရပ္လို႔ လမ္းမွာ ငုိေနၾကရရွာ။
ကေလးေတြရယ္
မင္းတို႔လုိပါပဲ
ဒို႔အမ်ဳိးသားေတြရဲ႕ အနာဂတ္
ဒို႔ႏုိင္ငံေတာ္ရဲ႕ အနာဂတ္
ရင္ဘတ္မွာ ဒဏ္ရာဟက္တက္ႀကီးနဲ႔ကြဲ႔
ယင္မမဲ႐ိုင္းေတြ လက္ခေမာင္းခတ္လို႔…။
မင္းတို႔အတြက္ ရင္နာတယ္
ဗမာျပည္အတြက္ နာၾကည္းတယ္
ဒီေခတ္ရဲ႕ ဒီစနစ္ကုိ
ရြံရွာတယ္
ႏွလုံးနာတယ္
စိတ္ကုန္တယ္
မုန္းတီးတယ္…
….ၾကည့္ရတာေတာ့
တဟုန္းဟုန္း ေတာက္ေလာင္ေနတဲ့
မီးေလာင္ေျမရဲ႕ ျပာပုံေပၚကသာ
တူးဆြ ျပန္ေဖာ္ၿပီး
ခက္ခက္ခဲခဲ က်ားကုပ္က်ားခဲ
ေရရွည္ဇြဲနဲ႔
ျပန္လည္ပ်ဳိးေထာင္ရမယ္ထင္ရဲ႕
ဒို႔ႏုိင္ငံေတာ္ရဲ႕ အနာဂတ္…။
ေတာက္ပ၀င္းလက္
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ေရာင္ျခည္ဆီေရွး႐ွဳ
ဒို႔ကေလးေတြရဲ႕ အနာဂတ္
ဒို႔ေသြးသားေတြရဲ႕အနာဂတ္
ဒုိႏုိင္ငံေတာ္ရဲ႕အနာဂတ္
အနာဂတ္ ပ်က္သုဥ္းမသြားေရး
အလုပ္သမားေတြ
လယ္သမားေတြ ျပည္သူေတြ
ဘဝေတြ အသက္ေတြ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြ
အရင္းအႏွီးေပးကာ လွမး္ခ်ီေနၾက
ေတာက္ပဝင္းလက္
အနာဂတ္ပန္းခ်ီကားခ်ပ္အတြက္….။
ႀကဳိဆုိပါတယ္ ရဲေဘာ္….
ခင္ဗ်ားတို႔လက္နဲ႔
ေဆးစက္တစက္စီ တို႔ေပးပါ။ ။

ေမာင္လွ၀င္း (ျမင္းၿခံ)

source by : http://www.naytthit.net