၁၉၉၁ ခုႏွစ္ ၀န္းက်င္ေလာက္ကေပါ ့…
တာ၀န္တခုနဲ႔ သထံု-ၿမိဳင္ကေလး ေျပးဆဲြတဲ့ ခရီးသည္ကားေပၚမွာ အရပ္၀တ္ႏွင့္ပင္ စီးနင္းလာခဲ့၏။ လမ္းပန္းဆက္ သြယ္ေရးနဲ႔ ယာဥ္ရွားပါးမႈ အေျခအေနေၾကာင့္ ခရီးစဥ္တေခါက္ဆုိ.. ဆုိသေလာက္ ေလဟာေပါက္မရွိရ ေလေအာင္ ကုန္အျပည့္ လူအျပည့္ တင္ထားေလရဲ႕.. သန္သန္မာမာရွိတဲ့ ခရီးသည္မွန္သမွ် တဲြခုိ၍တနည္း၊ ေခါင္မုိးေပၚမွ တက္ စီး၍ တဖံု.. လုိရာခရီးကုိ သြားၾကကုန္၏။
က်ေနာ္ စီးနင္းလုိက္ပါလာတဲ့ ကားရဲ႕အမုိးေပၚမွာ စစ္သား ၃ ေယာက္ဟာ စစ္၀တ္ပစၥည္း အျပည့္အစံုႏွင့္ ပါေလ၏။ ခန္႔မွန္းၾကည့္ရသည္မွာ ခရီးလမ္းေၾကာင္းေပၚရွိ ကင္းစခန္းတခုကုိ အင္အားျဖည့္ သြားမယ့္ပံုေပၚ၏။ မႏုိင္၀န္ကုိ ထမ္း ပုိးထားရတဲ့ သက္ႀကီးရြယ္အုိ ခ်က္ဗလက္အမ်ဳိးအစား လုိင္းကားေလးရဲ႕ ဆူပူညည္း တြားသံၾကားက “၁၀ မုိင္ကုန္းမွာ ဆင္းမယ္ေဟ့” ဆုိတဲ့ အသံေလးက ခပ္ထန္ထန္ထြက္လာ၏။
လႈပ္လီလႈပ္လဲ့ အိပဲ့အိပဲ့နဲ႔ တျဖည္းျဖည္းေမာင္းႏွင္လာတဲ့ ေခတ္နဲ႔ မေလ်ာ္ညီေတာ့ေသာ စက္တပ္ယာဥ္ေလးဟာ ၁၀ မုိင္ကုန္းအနီး ခ်ဥ္းကပ္လာေတာ့ “ရႊီး” ဆုိတဲ့ စူးရွတဲ့ လက္ေခါက္မႈတ္သံနဲ႔အတူ …
“ႀကိမ္ေခြ ၃ ေခြခ်မယ္ ဆရာေရ႕” တဲ့။
က်န္ခရီးသြားေတြက ထူးျခားတယ္ မထင္ေပမယ့္ က်ေနာ့္ အတြက္ေတာ့ သစ္ဆန္းတဲ့အသံမုိ႔ အံ့ၾသသြားမိသည္။
“ဂီး..ဂေလာက္ ဂေလာက္” ဆုိၿပီး ဂီယာခ်ိန္းသံ၊
“ကၽြီ..အီး. အီး..” ဆုိတဲ့
ဘရိတ္နင္းသံအဆံုးမွာ ေရွးေဟာင္းပစၥည္း စာရင္း၀င္ ကားေလးက မေက်မနပ္ႏွင့္ ထုိးရပ္ သြားခဲ့၏။ တခ်ိန္တည္းပင္ ကားရဲ႕အထက္တန္းတဲြမွာ စီးနင္း လာတဲ့ ရဲေဘာ္ ၃ ေယာက္ တျဖဳတ္ျဖဳတ္ ခုန္ဆင္းလုိက္ၾကၿပီး
“ရၿပီ..သြားေတာ့” ဆုိတဲ့ အသံအဆံုး
“တ၀ုန္း ၀ုန္း” နဲ႔ ကဆုန္ေပါက္ၿပီး ကားေလး ဆက္ထြက္လာ၏။
ႀကိမ္ေခြ ၃ ေခြခ်မယ္ဆုိၿပီး… ႀကိမ္ေခြေတြခ်တာလည္းမေတြ႔။
ကားခေတာင္းတာလည္းမျမင္။ ထင္ရွားတာက စပါယ္ယာေလးရဲ႕ မ်က္ႏွာျပင္မွာ ထင္ဟပ္လာတဲ့ မေက်နပ္မႈ အသြင္ ကုိေတာ့ လူကဲခတ္ပညာမွာ ေဗဒင္ဆရာေတြေလာက္ ကၽြမ္းက်င္ေအာင္ တတ္ေျမာက္မထားေပမယ့္ က်ေနာ္ ဖတ္႐ႈ ႏုိင္ခဲ့သည္။ တဆက္တည္းမွာ…
- ႀကိမ္ေခြမခ်ဘဲ ႀကိမ္ေခြခ်မယ္လုိ႔ ကားစပယ္ယာက ဘာေၾကာင့္ ေအာ္ရတာပါလိမ့္…?
- စစ္သားေတြက ဘာေၾကာင့္ကားခမေပးတာလည္း..?
- က်သင့္တဲ့ စီနင္းခကို စစ္သားေတြ မေပးရဘူးလုိ႔ ျပ႒ာန္းသတ္မွတ္ခ်က္ရွိေလေရာ့ သလား..?
- ရဲေဘာ္ေလးေတြကလည္း ေက်းဇူးတင္စကားေတာင္ မေျပာတဲ့အျပင္ “ရၿပီ သြားေတာ့” လုိ႔ အမိန္႔ဆန္ ဆန္ ခက္ထန္ထန္ပံုစံနဲ႔ ဘာေၾကာင့္ေျပာတာပါလိမ့္…! ေျပာခြင့္ေရာ ရွိရဲ႕လား ဆုိတာ က်ေနာ္ေတြးရင္း စီးနင္းလုိက္ပါလာ တာ ဂိတ္ဆံုးသာေရာက္ေရာ အေျဖမထြက္ခဲ့။ ကားေပၚက ကုန္ပစၥည္းေတြခ် ခရီးသည္ေတြ ကားခေပးၿပီး မိမိတုိ႔ ဦးတည္ရာအရပ္ကုိ ထြက္ခြာသြားၾကေလ၏။
လူရွင္းေတာ့မွ …
“ညီေလးေရ.. ခဏကြာ၊ အကုိမသိတာေလးနည္းနည္းေလာက္ ေမးစရာရွိလုိ႔” ဆုိၿပီး ခခယယ ေျပာခဲ့ေပမယ့္ စပယ္ ယာေလးက သူ႔ရဲ႕ေဒါသလက္က်န္အရွိန္ မကုန္ေသးလုိ႔ထင္ပါရဲ႕..
“ဘာလဲဗ်.. ႐ႈပ္႐ႈပ္ ရွက္ရွက္နဲ႔ ဘာသိခ်င္လုိ႔လဲ” ဆုိျပီး မာကၽြတ္ကၽြတ္ တုန္႔ျပန္လာေတာ့ ငုပ္လွ်ဳိးေနေသာမာနက ေခါင္းေထာင္ထခဲ့သည္။
က်ေနာ္လည္း မတတ္သာတဲ့အဆံုး “ငါ… ေထာက္လွမ္းေရး(..) ကပါ” ဆုိၿပီး ပါ၀ါေလး ထုတ္သံုးလုိက္ေတာ့မွ …
“ေဆာရီး ဆရာ…ေဆာရီး.. က်ေနာ္ မသိလုိ႔ပါ၊ ဆရာသိခ်င္တာဘာလဲ.. က်ေနာ္ ဘာကူညီရမလဲ” ဆုိၿပီး ပံုမွန္မဟုတ္ တဲ့ ဟန္လုပ္ဆက္ဆံေရးနဲ႔ ၾကံဳလာရေသးတယ္။ တကယ္ေလးစားလုိ႔ မဟုတ္တာကုိ ဓာတ္ပံုရွိရင္ ျပလုိက္ ခ်င္ေသး ရဲ႕…။
“တျခားေတာ့မဟုတ္ပါဘူးကြာ.. ၁၀ မုိင္ကုန္းမွာ ႀကိမ္ေခြ ၃ ေခြခ်မယ္လုိ႔ ညီေလးေအာ္ေပမယ့္ ႀကိမ္ေခြခ်တာ လည္း မေတြ႔ရဘဲ စစ္သား ၃ ေယာက္ ဆင္းသြားတာပဲေတြ႔ရတယ္၊ အဲဒါက ဘယ္လုိအဓိပၸါယ္နဲ႔ ေျပာတယ္ဆုိ တာသိခ်င္လုိ႔ ပါ”
“ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူးဆရာရယ္.. စပါယ္ယာဆုိေတာ့လည္း ပါးစပ္က ေတြ႔ရာေအာ္လုိက္တာပါလုိ႔ …
ေျဖရွင္းခ်က္ေပးတယ္။ ဒီအေျဖဟာ ကၽြန္ေတာ္လုိလားတဲ့ ျပည့္စုံတဲ့ အေျဖမဟုတ္ေတာ့ ဘ၀င္မက်ျဖစ္မိတယ္။”
“ဒီမွာ ညီေလး… အကုိ႐ိုး႐ိုးသားသားနဲ႔ သိခ်င္႐ုံသက္သက္ေမးတာ… ျပႆနာရွာတာလဲ မဟုတ္ဘူး။ ျပႆနာရွာဖုိ႔ လည္း အစီအစဥ္မရွိဘူး။ ဒါကို မင္းက ေ၀့လည္ေၾကာင္ပတ္ လုပ္ေနတယ္။ တာ၀န္ ဆုိတဲ့ ေခါင္းစဥ္ကို မသုံးခ်င္ဘဲ သုံးရပါလိမ့္မယ္” လုိ႔ ခပ္ထန္ထန္ေလး တုန္႔ျပန္လုိက္တဲ့အသံကုိ ကားဒ႐ိုင္ဘာက ၾကားေတာ့ ကေသာကေမ်ာ ေရာက္လာၿပီး …
“လာပါ ဆရာရယ္… လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ ထုိင္ၿပီး ေအးေအးေဆးေဆး ရွင္းျပပါရေစ ”လုိ႔
ေျပာၿပီးအတင္းေခၚတာေၾကာင့္ မုိးမခဆုိတဲ့ အမည္လွလွ ဆုိင္ေလးမွာ ထုိင္ျဖစ္တယ္။ လက္ဖက္ရည္ မေသာက္ဘူး လုိ႔ ျငင္းေပမယ့္ မရတာေၾကာင့္ ေသာက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။
ေႁမြပူရာ ကင္းေမွာက္ဆုိတာ ဒါပဲျဖစ္မယ္ ထင္ပါတယ္။ စစ္သားသုံးေယာက္ဆီက ကားခမရတဲ့အျပင္ ေထာက္လွမ္း ေရးက ဆရာအတြက္ ဧည့္ခံစရိတ္ေလးပါ သူတုိ႔အိတ္ထဲက ခုန္ထြက္လာေလရဲ႕….
ဆုိင္ထဲထုိင္ လုိအပ္တာမွာၿပီး စပါယ္ယာေလးက …
“ဆရာ တမ်ဳိးေတာ့မထင္ပါနဲ႔ စိတ္လည္းမဆုိးပါနဲ႔” လုိ႔ ေတာင္းပန္ ေတာ့ …
“ရပါတယ္ကြာ… ရဲရဲသာေျပာပါ ငါသိခ်င္ရံုသက္သက္ပါ” လုိ႔ သေဘာထားႀကီးတဲ့ပုံစံနဲ႔ ဆုိေတာ့မွ
“ဒီလုိပါ ဆရာရယ္… က်ေနာ္တုိ႔ နယ္ဘက္မွာက သစ္ခုတ္လုပ္ငန္းနဲ႔ သစ္ေဖာင္ေမွ်ာတဲ့ အလုပ္ကုိ ရြာလုံးကၽြတ္နီးပါး အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း အေနနဲ႔ လုပ္ကို္င္ၾကတယ္။ ေတာတက္ၿပီး ခုတ္ထားတဲ့ သစ္ေတြ၊ ၀ါးေတြကို ရာသီဥတု သာ ယာခ်ိန္မွာ ေဖာင္ဖြဲ႔ၿပီး ျမစ္ေၾကာင္းတုိင္းေမွ်ာရတယ္ေလ အဲဒီလုိေဖာင္ဖြဲ႔တဲ့အခါ ေတာတြင္းျဖစ္ ႏြယ္ႀကိဳးတုိ႔ ႏွီးတုိ႔ ႀက္ိမ္ႀကိဳးတုိ႔ အသုံးျပဳၿပီးေတာ့ ခ်ည္ေႏွာင္ၾကတယ္ ဆရာ…”
“သစ္ေဖာင္ေတြကို ႀကိမ္ႀကိဳးေတြနဲ႔ တင္းေအာင္ခ်ဥ္ၿပီး ေဖာင္ရဲ႕အနားကို ကြပ္ရတယ္ေလ။ ဒါမွ ေရစီးတဲ့ အရွိန္ ေၾကာင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္ တုိက္မိခိုက္မိလုိ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ေဖာင္ေတြ မပ်က္စီးမွာေပါ့ ဆရာရယ္…။”
ကၽြန္ေတာ္လည္း စိတ္၀င္တစားနားေထာင္ရင္း …
“မင္းကလည္းကြာ… အဲဒါနဲ႔ ရဲေဘာ္သုံးေယာက္ဆင္းတာကို ႀကိမ္ေခြသုံးေခြ ခ်မယ္ဆုိၿပီး ေအာ္လုိက္တာ ဘာဆုိင္လုိ႔ တုန္း ဘာမွမပတ္သက္သလုိပါလားကြ…” လုိ႔ တုန္႔ျပန္ေမးခြန္းထုတ္လုိက္ေတာ့…
“႐ိုး႐ိုးသားသားနဲ႔ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ ဆရာေရ… ႀကိမ္ေခြဆုိတာ ေဖာင္ကြပ္ဖုိ႔ေပါ့။ ေဖာင္ကြပ္တာကို ေျပာင္းျပန္လွန္ လုိက္ေတာ့ ဖြတ္ေကာင္လုိ႔ စကားထာနဲ႔ ေျပာမိတာပါ ဆရာရယ္… စစ္သားေတြ ကားစီးရင္ တခါမွ ကားခမရေတာ့ မေက်မနပ္နဲ႔ ေျပာမိတာကို ခြင့္လႊတ္ပါ ” လုိ႔ အႏူးအညႊတ္ေတာင္းပန္ေလရဲ႕ဗ်ာ…
ကားစပါယ္ယာေလးရဲ႕ ရွင္းျပတဲ့အသံအဆုံးမွာ က်ေနာ့္ ရင္ထဲ ဗုံးကြဲသလုိ “၀ုန္း” ကနဲ႔ ၾကားမိတာက…
“ႀကိမ္ေခြသုံးေခြ ခ်မယ္ ဆရာေရ႕…”
ေဇယ်ာ(တပ္ေျပး)
မွတ္ခ်က္။ ။ ျမန္မာ့လူမႈနယ္ပယ္တြင္ ဖြတ္ဆုိေသာ သတၱ၀ါကို ငမြဲ/ငေတ/ကံၾကမၼာဆုိးကုိ ေပးတတ္တဲ့ လူေတြကုိ သာ ႏႈိင္းယွဥ္တင္စားေလ့ရွိသည္။ စစ္သားမ်ားကို ထုိကဲ့သို႔ ခုိင္းႏႈိင္းသုံးစဲြခံရျခင္းသည္။ လူထု၏ရင္ထဲမွာ ခ်စ္၍ေလာ ခ်ဥ္၍ေလာ… ခြဲျခားနားလည္နုိင္ၾကပါေစ။ ဤခံစားမႈစာစုကို ကုိယ္ေတြ႔ျဖစ္ရပ္ အေပၚအေျခခံျပီးေရးဖြဲ႔ပါသည္။ တပ္ မွဴးေကာင္း တပ္သားေကာင္းမ်ားနဲ႔ စစ္တပ္၏ဂုဏ္က်က္သေရကို က်ဆင္းေစလုိေသာ ဆႏၵျမဴတမွ်င္မွ် မပါ၀င္ ရပါ ေၾကာင္းႏွင့္ မေကာင္းျမင္စိတ္ျဖင့္ ေရးသားျခင္းလည္း မဟုတ္ပါ။ မူ၀ါဒ၊ လမ္းစဥ္၊ က်င့္ထုံးႏွင့္အညီ မွန္ကန္ေသာ ရပ္တည္ခ်က္ျဖင့္ ျပည္သူခ်စ္ေသာ တပ္မေတာ္နွင့္ ျပည္သူေလးစားေသာ စစ္မႈထမ္းေကာင္းမ်ား ေပၚထြက္လာေရးကို ရည္ရြယ္ပါသည္။
source by : http://www.naytthit.net
