စစ္ေပၚတာအျဖစ္ ေသသည္ထိ ႏိွပ္စက္ညွင္းပန္း အသံုးခ်ခံ ျပစ္မႈဆိုင္ရာအက်ဥ္းသားမ်ား - အပိုင္း (၂)

အပိုင္း (၁) ကို ဒီေနရာမွာ ဖတ္ႏိုင္/နားဆင္ႏိုင္ပါတယ္ ခင္ဗ်ား။

အစိုးရစစ္တပ္ရဲ႕ စစ္ဆင္ေရးေတြမွာ အထမ္းသမား(ေခၚ)ေပၚတာေတြ အျဖစ္ အသံုးျပဳဖို႔၊ အမ်ိဳးသား၊ အမ်ိဳးသမီးမေရြး ဖမ္းဆီးၿပီး ေရွ႕တန္း စစ္မ်က္ႏွာကို ပို႔ျခင္း၊ အမ်ိဳးသမီးေတြကို အဓမၼျပဳက်င့္ျခင္း၊ ေပၚတာေတြကို သတ္ပစ္ျခင္းဆိုတဲ့ အေလ့အထဟာ၊ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ထဲမွာ ရာစုႏွစ္ တ၀က္ေလာက္ ၾကာျမင့္လာၿပီျဖစ္တဲ့ လုပ္ရိုး လုပ္စဥ္ ပံုမွန္လုပ္ငန္းေတြ ျဖစ္ေနပါတယ္။

ဒီလို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ လူ႔အခြင့္အေရး ခ်ိဳးေဖါက္ေနမႈေတြ အျပင္၊ ဒီထက္ ဆိုး၀ါးတဲ့၊ အက်ဥ္းေထာင္ေတြထဲက ျပစ္မႈဆိုင္ရာ အက်ဥ္းသားေတြကို၊ စစ္ဘက္စီမံကိန္းေတြနဲ႔ ေရွ႕တန္း စစ္မ်က္ႏွာေတြမွာ ေသသည္ထိ အစီအစဥ္ရိွရိွ စနစ္တက် ညွင္းပန္းႏိွပ္စက္ အသံုးခ်ေနတဲ့ ျဖစ္ရပ္ေတြ ရိွေနတာကို၊ တပ္မႉး တပ္သားေဟာင္းေတြနဲ႔ ဦးေရာ္နီညိမ္းက ေမးျမန္း ေဆြးေႏြးၿပီး၊

"စစ္ေပၚတာအျဖစ္ ေသသည္ထိ ႏိွပ္စက္ညွင္းပန္း အသံုးခ်ခံ ျပစ္မႈဆိုင္ရာအက်ဥ္းသားမ်ား - အပိုင္း (၂)" ေခါင္းစဥ္နဲ႔ တင္ျပထားပါ တယ္။

ဦးထြန္းလင္း။ ။ အဲဒီ ေက်ာက္ထုတ္စခန္းမွာ ေထာင္ပိုင္က ပိုက္ဆံယူၿပီးေတာ့၊ အလုပ္သက္သာတဲ့ေနရာမွာ ထားထားတဲ့ အက်ဥ္းသားေတြ ရိွတယ္။

ဥပမာ၊ ကင္းသမားတို႔ ေနာက္တန္းမွာ သန္႔ရွင္းေရး လုပ္တဲ့လူတို႔။ ေနာက္တခါ ေထာင္ပိုင္ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္စီးပြားေရး လုပ္ငန္းေတြ ရိွေသးတယ္။ ဘာလုပ္ငန္းေတြလဲဆိုေတာ့ ၿဗံဳး ေတာင္က ၿဗံဳးေက်ာက္ေတြကို တူးၿပီးေတာ့၊ အုတ္ရိုက္တာေပါ့ေနာ္။ လက္ရိုက္အုတ္ေခၚတဲ့ အုတ္ရိုက္တဲ့လုပ္ငန္း။ ေနာက္တခါ အက်ဥ္းသားေတြ ထုတ္တဲ့ ေက်ာက္နဲ႔ ထံုးဖုတ္တတ္တဲ့ လူေတြကို အက်ဥ္းသားေတြထဲက ေရြးထုတ္လိုက္ၿပီးေတာ့၊ ထံုးဖိုလုပ္ငန္းကိုလည္း သူက လုပ္တယ္။ ေနာက္တခါ အက်ဥ္းသားေတြေခၚၿပီး၊ ေတာထဲမွာ ထင္းသြားခုတ္တယ္။ ရလာတဲ့ ထင္းေတြကို ခုနက ထံုးဖုတ္တဲ့လုပ္ငန္းမွာ သံုးတယ္။ ေလဆိပ္ တည္တဲ့အခါက်ေတာ့၊ ဘိလပ္ေျမေဖ်ာ္တဲ့ စက္ရံုဆိုတာ ရိွတယ္။ ဘိလပ္ေျမေဖ်ာ္တဲ့ စက္ႀကီးရိွတယ္။ အဲဒီ စက္ႀကီးမွာ အက်ဥ္းသား အေယာက္ (၅၀)ကို သူက သြားပို႔ထားတယ္။

အဲဒီအတြက္ ဒီ အက်ဥ္းသား (၅၀) ရဲ႕ အလုပ္လုပ္လို႔ ရရမယ့္ ေန႔စဥ္ လုပ္အားခ အားလံုးကို၊ ေထာင္ပိုင္က ရတယ္။ ေနာက္တခါ အဲဒီစက္ရံုမွာ ဘိလပ္ေျမအိတ္ေတြကို ဖြင့္ေဖါက္တဲ့အခါ၊ အိတ္ မပ်က္မစီးေအာင္ ေဖါက္တဲ့နည္းကို အက်ဥ္းသားေတြကို သူက ေလ့က်င့္သင္ၾကားေပးတယ္။ အက်ဥ္းသားေတြက အဲဒီနည္းအတိုင္း လုပ္ရတယ္။ အဲဒီ အိတ္ေတြထဲမွာမွ၊ ပါလာတဲ့ ဘိလပ္ေျမ အခဲေလးေတြကိုလည္း သူက စုထားခိုင္းၿပီး၊ စခန္းကို ျပန္သယ္လာခိုင္းတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေထာင္ပိုင္က အကုန္သိမ္းတယ္။ အဲဒီ ဘိလပ္ေျမအိတ္ခံြေတြကို ေလဆိပ္ကေန ေလလံဆဲြတယ္။

အဲဒီမွာ နမ့္ဆန္ အမွတ္(၇၁)အုပ္ ေလတပ္စခန္းရဲ႕ စခန္းမႉးရယ္၊ ခလရ(၆၆)ရဲ႕ တပ္ရင္းမႉးရယ္၊ အရပ္ဘက္ ေဆာက္လုပ္ေရး ေကာ္ပိုေရးရွင္းက ဒီလုပ္ငန္းခြင္ရဲ႕တာ၀န္ခံရယ္၊ သူတို႔ေတြကို (ေလလံ ၀င္ဆဲြတဲ့ သူေတြက) မွ်ၿပီးေတာ့ ရမယ့္ အျမတ္ထဲက ခဲြေပးရတယ္။ သူတို႔ေတြရဲ႕ စီးပြားေရးေပါ့။ ခုနတုန္းက ေထာင္ပိုင္က ပိုက္ဆံ ယူထားၿပီး အလုပ္သက္သာတဲ့ ေနရာမွာ ထားထားတဲ့ သူေတြရဲ႕ ေနရာေတြ/ေထာင္ပိုင္ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြမွာ သြားလုပ္ေနရသူ အက်ဥ္းသားေတြရဲ႕ ေနရာေတြ/ ေနာက္တခါ ေသသြားတဲ့ အက်ဥ္းသားေတြကို စာရင္းမွာ အေသမျပပဲ အရွင္ ဆက္ျပထားတဲ့ သူေတြရဲ႕ ေနရာေတြရယ္/ အဲဒီေနရာေတြက လုပ္အားေတြအတြက္ပါ၊

က်န္တဲ့ အက်ဥ္သားေတြက ကိုယ္ လုပ္ရမဲ့အလုပ္ထက္ ႏွစ္ဆသံုးဆပိုမ်ားလာတဲ့ အလုပ္ေတြ ကို ၀င္လုပ္ေနရတယ္။ လူသံုးေယာက္ကို ေက်ာက္တက်င္းႏႈန္းနဲ႔ ေက်ာက္ထုတ္ေပးရမယ္ ဆိုတဲ့ မူအရ၊ စာ ရြက္ေပၚမွာရိွတဲ့ ရိွသမွ် အင္အားေတြ အက်ဥ္းသားေတြအားလံုး လုပ္ရမယ့္အလုပ္အခ်ိဳးအစားအတိုင္း က်န္တဲ့ လူေတြက၊ ေက်ာက္ထုတ္လုပ္ေနရေတာ့၊ မတန္တဆ အလုပ္ဒဏ္ပိၿပီး အဲဒါ ေတြေၾကာင့္ ေသတာေတြလည္း ပါတာေပါ့။

ဦးေရာ္နီညိမ္း။ ။ အဲဒီေလာက္ အေသအေပ်ာက္ေတြ မ်ားလာတဲ့အခါက်ေတာ့၊ အက်ဥ္းသားေတြရဲ႕ မိသားစုေတြနဲ႔ သက္ဆိုင္ရာေတြကလည္း ဒါေတြကို သိၿပီးေတာ့၊ စစ္တပ္က လုပ္ေနတဲ့ (ေလတပ္စခန္းတည္ေဆာက္ေရး) စီမံကိန္းမွာ လာလုပ္ၾကရလို႔ အက်ဥ္းသားေတြ ေသကုန္ၾကတဲ့ကိစၥကို၊ အက်ဥ္းဦးစီးဌာနက တုန္႔ျပန္အေရးယူတာ မလုပ္ဘူးလား။ ဒီေလာက္ ေန႔တိုင္း ႏွစ္ေယာက္ သံုးေယာက္ တျဖဳတ္ျဖဳတ္ ေသေနၾကတဲ့ ကိစၥကို၊ အက်ဥ္းသားေတြရဲ႕ မိသားစုေတြကေကာ၊ ဘာျဖစ္ေနလဲ ဆိုတာ၊ ဘာညာေတြ ဘာမွ မသိဘူးလား။

ဦးထြန္းလင္း။ ။ ဒါေၾကာင့္(မတန္တဆ အလုပ္ဒဏ္ပိလို႔) ေသတာတင္ မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔က အက်ဥ္းသား ေတြကို ရိုက္လို႔ႏွက္လို႔ ေသတာေတြလည္း ရိွေသးတယ္။ သူတို႔က နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ အက်ဥ္းသားေတြကို ႏိွပ္စက္တာဗ်ာ။ အဲဒီထဲမွာ ဆိုးတဲ့ ေထာင္မႉးတေယာက္ဆိုရင္၊ စစ္တပ္က လာတာပဲ။ လက္ေထာက္ေထာင္မႉး ေအာင္သူရ ဆိုတာေပါ့။ ေတာ္ေတာ္ကို ဆိုးတယ္။ အလုပ္မလုပ္ႏိုင္ေတာ့လို႔ သတိလစ္ၿပီး လဲသြားတဲ့ အက်ဥ္းသားကို ဘာလုပ္လဲဆိုေတာ့၊ သူက ဒီေကာင္ ဟန္ေဆာင္တာဆိုၿပီးေတာ့၊ တခါထဲ ခါခ်ဥ္အံုကို သစ္ပင္ေပၚကသြားျဖဳတ္ လာၿပီး၊ အက်ဥ္းသားရဲ႕ ဗိုက္ေပၚကို တင္၊ တုတ္နဲ႔ထိုးတယ္။ ခါခ်ဥ္ေတြက တကိုယ္လံုးျပန္႔ၿပီး ကိုက္ကုန္ေတာ့ တာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီအက်ဥ္းသား တကယ္ကို သတိေမ့ေနတုန္းပဲ။ အဲဒီမွာ ဘာလုပ္လဲဆိုေတာ့၊ သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြ ေျခေထာက္ေပၚတင္ၿပီး မီးရိွ႕တယ္။ အဲဒီအခါက်ေတာ့ အက်ဥ္းသားက သတိရလာတယ္။ အလုပ္ မလုပ္ႏိုင္ေတာ့လို႔ ဆိုၿပီးေတာ့၊ အက်ဥ္းသားကို ကန္ေက်ာက္ ရိုက္ႏွက္ၿပီး ေနာက္တန္းကို ျပန္ပို႔လိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ အက်ဥ္းသားက လမ္းမွာတင္ ေသသြားခဲ့တယ္။ အဲဒါမ်ိဳးေတြ လည္း ရိွတယ္။

ဦးေရာ္နီညိမ္း။ ။ အဲဒီေလာက္ ျဖစ္ေနတာကို၊ အေပၚက သက္ဆိုင္ရာ အာဏာပိုင္ေတြ ရ၀တတို႔၊ မ၀တတို႔၊ စ၀တ တို႔၊ ပ၀တ တို႔ေတြက မသိၾကဘူးလား။ အဲဒီအခ်ိန္က ႏိုင္ငံေတာ္ၿငိမ္၀ပ္ ပိျပားမႈတည္ေဆာက္ေရးအဖဲြ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္္ႀကီးမွာ။

ဦးထြန္းလင္း။ ။ သူတို႔က ေ၀စား မွ်စားက လဲြရင္၊ က်န္တဲ့ကိစၥေတြ ဘာမွ ျပႆနာရွာဖို႔ မရိွဘူးေလ။ လူႀကီးေတြကလည္း ဒီေက်ာက္ထုတ္စခန္းကို ခဏခဏလာၾကတယ္။ လာလို႔ရိွရင္ ေထာင္ပိုင္က လူႀကီးေတြကို ေ၀စား မွ်စား ခဲြတမ္း ေတြ ေပးလိုက္တယ္ဆိုရင္၊ အကုန္လံုး အိုေက။ က်န္တဲ့ဟာေတြ အကုန္လံုး ၿပီးသြား တာပဲ။

ဦးေရာ္နီညိမ္း။ ။ လူႀကီးေတြဆိုတာ၊ ဘယ္သူေတြလဲ ခင္ဗ်။ စစ္တပ္ကလား ခင္ဗ်။

ဦးထြန္းလင္း။ ။ ဗ်ဴဟာမႉး လာတယ္။ ဒုတိုင္းမႉး လာတယ္။ ျပည္ထဲေရး ဒု၀န္ႀကီးလာတယ္။ ေနာက္တခါ အက်ဥ္းဦးစီးဌာန ညႊန္ခ်ဳပ္တို႔၊ ဒုညႊန္ခ်ဳပ္တို႔၊ အဲဒါေတြ လာတယ္။

ဦးေရာ္နီညိမ္း။ ။ ကိုထြန္းလင္းက အဲဒါေတြ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ ေက်ာက္ထုတ္စခန္း အနီးတ၀ိုက္မွာ ေနလို႔၊ ဒါေတြ သိေနရတဲ့ အခါက်ေတာ့၊ အဲဒီေလာက္ မေတာ္မတရားေတြ ျဖစ္ၿပီး၊ မေသသင့္ပဲ ေသေနၾကရၿပီးေတာ့ လူ႔အခြင့္အေရး ေတြလည္း ဆံုးရံႈး၊ အက်ဥ္းသားမွာလည္း သူ႔ရိွတဲ့ အခြင့္အေရးနဲ႔ မေနရတဲ့ အျပင္၊ တခါထဲ လူေတြဟာ မေသေသေအာင္ ညွင္းပန္းႏိွပ္စက္ခံရ၊ မႏိုင္၀န္အလုပ္ေတြ လုပ္ၾကရၿပီးေတာ့မွ၊ ေထာင္မႉးေထာင္ ပိုင္ေတြရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္စီးပြားေရး လုပ္ငန္းေတြအတြက္ လုပ္ေပးၾကရရင္းနဲ႔၊ ေသကုန္ၾကတာကို လာေနၾကတဲ့ လူႀကီးေတြက မသိၾကဘူးလား။

ဦးထြန္းလင္း။ ။ သိတာေပါ့ဗ်ာ။ မသိပဲနဲ႔ ဘယ္ရိွပါ့မလဲ။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ကလည္း ဒီေခတ္ဒီကာလ အဲဒီလိုပဲ လုပ္စားေနၾကတာဆိုေတာ့၊ အကုန္လံုးက ဘယ္သူဘာေျပာေျပာ ဘာမွ ေျပာလို႔ကို မရေတာ့ဘူး။ အေရးႀကီး ဆံုးက သတ္မွတ္ ထားတဲ့အခ်ိန္မွာ ဒီလုပ္ငန္း (ေလတပ္စခန္းဌာနခ်ဳပ္ တည္ေဆာက္ေရး) ၿပီးသြားဖို႔ပဲ အဓိက။ အရင္တုန္းကလို ေငြ၀ယ္ကၽြန္ေခတ္ ဆိုရင္ေတာ့၊ သူတို႔ ဒီလိုလုပ္မွာ မဟုတ္ဘူးေပါ့။ ကၽြန္ဆိုတာ ၀ယ္ရမယ္ ဆိုရင္၊ သူတို႔ မဲြသြားမွာေပါ့။ အခုဟာက (အက်ဥ္းသားေတြကို) လိုသေလာက္ကို မွာလို႔ရတယ္ေလ။

(အက်ဥ္းသားေတြ) ေသလဲ ကိစၥမရိွဘူး။ သူတို႔ကေျပာတာ ရွင္းရွင္းေလး။ လူတေယာက္ ေသသြားတာ ဘာမွ ျပႆနာ မရိွဘူးတဲ့။ ငါတို႔က စာရြက္ေလးေပၚမွာ စာေလးေရးလိုက္ရင္ ၿပီးသြားတယ္တဲ့။ ဒီစခန္းထဲမွာ ေမြးထားတဲ့ ႏြား ေတြ ဘာေတြ ေသသြားရင္ကမွ ျပႆနာရိွတယ္ တဲ့။ အဲဒီလိုကို ေျပာတာဗ်ာ။

ဦးေရာ္နီညိမ္း။ ။ အဲဒါက ေလတပ္စခန္း ေဆာက္လုပ္ေရး စီမံကိန္း ျဖစ္ေနေတာ့၊ အခု မေတာ္မတရား ကိစၥ ေတြမွာ ေလတပ္ရဲ႕ ပါ၀င္ပတ္သက္မႈေကာ ရိွလား ခင္ဗ်။

ဦးထြန္းလင္း။ ။ ေလတပ္က ပါ၀င္ပတ္သက္မႈေတာ့ မရိွဘူး။ ဒါေပမဲ့၊ အဲဒီအနားမွာ အေျမာက္တပ္ ရိွတယ္။ ဒီအေျမာက္တပ္က အဲဒီ ေက်ာက္ထုတ္စခန္းအတြက္ လံုၿခံဳေရး ယူေပးတယ္။ အက်ဥ္းဦးစီးဌာနက ေက်ာက္ထုတ္တဲ့ ေက်ာက္ေတာင္ရဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္မွာ လံုၿခံဳေရး ယူေပးတယ္။ အက်ဥ္းသားေတြ ထြက္ေျပးတာကို သူတို႔ကလည္း ၀ိုင္းဖမ္းတယ္။ တခါက မိေနတဲ့ အက်ဥ္းသားကို ဖမ္းလိုက္တယ္ေပါ့ ဗ်ာ။ အဲဒါကို မဟုတ္ဘူး။ ေသနတ္နဲ႔ ပစ္သတ္လိုက္တယ္။ မိေနပါၿပီ။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ့ အက်ဥ္းသားက ေျခက်ဥ္းႀကီးနဲ႔ ေလဗ်ာ။ အဲဒီေတာ့ ဒီအက်ဥ္းသားက ဘယ္ေျပးႏိုင္မွာလဲ။ လူက အားက မရိွရတဲ့ ၾကားထဲ ေျခက်ဥ္းႀကီး တဘက္နဲ႔။ အဲဒါကို လိုက္ဖမ္းေတာ့ မိေနတဲ့ ဥစၥာကို၊ ပစ္သတ္ပစ္ လိုက္တယ္။

ဦးေရာ္နီညိမ္း။ ။ အဲဒါက အေျမာက္တပ္က လုပ္တာ ဆိုေတာ့၊ ေက်ာက္ထုတ္လုပ္ေရး စခန္းက ေထာင္ပိုင္ အရာခံ ဗိုလ္ႀကီးနဲ႔က၊ သူ႔မွာ လုပ္အား တေယာက္ ေလ်ာ့သြားတာ၊ ဘယ္လိုမွ ျပႆနာ မရိွဘူးလား။

ဦးထြန္းလင္း။ ။ မရိွဘူး။ ဒီအက်ဥ္းသားေတြ အက်ဥ္းဦးစီးဌာနကေန လိုသေလာက္ သူမွာလို႔ ရတယ္ေလ။ ေနာက္တခါလဲ၊ ထြက္ေျပးသြားတဲ့ အက်ဥ္းသားတေယာက္ကို နမ့္ဆန္ၿမိဳ႕က ရဲစခန္းက မိၿပီးေတာ့၊ ေက်ာက္ထုတ္စခန္းကို သြားျပန္အပ္တယ္။ ရဲစခန္းမႉးက သြားျပန္အပ္တာကို၊ ေထာင္ပိုင္က ဘာလုပ္လဲဆို ေတာ့၊ တခါထဲ လက္၀ါးကပ္တိုင္လို ဥစၥာမ်ိဳးေပၚမွာ ဒီအက်ဥ္းသားကို ကိုယ္တံုးလံုးခၽြတ္ၿပီးေတာ့မွ၊ ႀကိဳးနဲ႔ ခ်ည္တယ္။ ႀကိဳးခ်ည္ၿပီးေတာ့မွ၊ ဒီစခန္းတခုလံုးက အိုးေတြ သံစည္ပိုင္းေတြထဲမွာ စြန္႔ထားတဲ့ မစင္ေတြ အေပါ့ေတြ၊အေလးေတြကို အကုန္လံုးကိုေဖ်ာ္။ ၿပီးေတာ့ အက်ဥ္းသားရဲ႕ေခါင္းကေန ေလာင္း။ ရွမ္းျပည္က ေအးရတဲ့ အထဲ၊ ေဘးကေန ႏီွးဖ်ာနဲ႔ ဒီအက်ဥ္းသားကို ယပ္ခပ္တဲ့ေကာင္က ခပ္။ ရိုက္တဲ့ေကာင္က ရိုက္။ အဲဒီလိုလုပ္တာ။ ေနာက္ဆံုးက် အဲဒီအက်ဥ္းသားဟာလဲ၊ သံုးရက္ေလာက္ေနေတာ့ ေသသြားတာပါပဲ။ ဒါက ေအာက္က ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် လုပ္တယ္ေပါ့။ အထက္က ႀကီးၾကပ္တဲ့ေကာင္ေတြကလည္း၊ အား ေပး အားေျမွာက္ လုပ္။ အထက္ကေကာင္ေတြက ေအာက္ကေကာင္ေတြဆီကေန သူတို႔စားရေအာင္ လုပ္ေပးေနရင္ ၿပီးေရာပဲ။ ေအာက္က ဘာလုပ္လုပ္၊ မ်က္ေစ့စံုမိွတ္ၿပီး မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ ေနၾကတာေပါ့။

ဦးေရာ္နီညိမ္း။ ။ လူသားေတြ စိတ္ဓါတ္မွ ရိွေသးရဲ႕လား။ အကုန္လုံး လူမဆန္တဲ့ အလုပ္ေတြ လုပ္ေနၾက တာ။ လုပ္ေနရတဲ့အေပၚမွာ တကယ္ ဘယ္လိုျဖစ္ေနလဲ။ သူတို႔ေတြဟာ စိတ္လိုလက္ရ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ ဒီ အလုပ္ႀကီးကို ႏွစ္ၿခိဳက္အားရ ေက်နပ္၀မ္းသာစြာနဲ႔ လုပ္ေနၾကတဲ့ သေဘာလား။ မိုးလင္းလာလို႔ တေန႔ေရာက္ လာရင္ အက်ဥ္းသားေတြကို ရိုက္မယ္ႏွက္မယ္ သတ္ပစ္မယ္၊ ဒီဥစၥာဟာ ေန႔တိုင္းေန႔တဓူ၀ လုပ္ေနတဲ့ကိစၥမို႔ ရိုးေနတဲ့အတြက္၊ သူတို႔ ဘယ္လို မွ မေနတဲ့ သေဘာလား။ က်ေနာ္ နားမလည္ႏိုင္ဘူး။

ဦးထြန္းလင္း။ ။ သူတို႔အတြက္ကေတာ့ used to (အက်င့္ပါ) ျဖစ္ေနၿပီဗ်။ လုပ္ရိုးလုပ္စဥ္ပဲ။ အက်ဥ္းသား တင္ မဟုတ္ေသးဘူး။ ခုနက ေျပာတဲ့ စစ္တပ္က ေျပာင္းလာတဲ့ ေထာင္ပိုင္ဦးစိုးေအာင္ဟာ၊ ဘယ္ေလာက္ထိ ဆိုးလဲဆိုရင္၊ သူ ကားေမာင္းသြားတယ္ ေပါ့ဗ်ာ။ သူေနာက္က အရပ္သားကားတစီးက သူ႔ကားကို ေက်ာ္တက္ သြားတယ္။ အဲဒါ ေက်ာ္တက္ရပါ့မလား ဆိုၿပီး၊ ေနာက္ကေန မမီွ မီွေအာင္ အတင္းလိုက္ေမာင္းတယ္၊။ အဲဒါ က နမ့္ဆန္ၿမိဳ႕နဲ႔ မိုးနဲၿမိဳ႕နဲ႔ သြားတဲ့ၾကားက လမ္းခလယ္မွာ ဟိုင္းဖတ္ဆိုတဲ့ ရြာႀကီး ရိွတယ္ဗ်ာ။ အဲဒီရြာက “ျမတ္ဟိန္း” ထမင္းဆိုင္မွာ ကားသမားက ထမင္း၀င္စားေတာ့၊ ေထာင္ပိုင္က မီွသြားတယ္။ အဲဒါ သူ႔ကားကို ေက်ာ္တက္ရပါ့မလား ဆိုၿပီး၊ ထိုးမလို႔ ႀကိတ္မလို႔ လုပ္တာ၊ ဆိုင္ကလူေတြက ၀ိုင္းဆဲြရတယ္ ဗ်ာ။ ကဲ အဲဒါ ဘယ္လို လုပ္မလဲ။

ဦးေရာ္နီညိမ္း။ ။ ဘုရင္စိတ္ ေပါက္ကုန္တာကိုး။

ဦးထြန္းလင္း။ ။ စစ္တပ္ကဆိုရင္ ဘာပဲလုပ္လုပ္ အကုန္လံုး၊ ၿပီးေနတာကိုး ဗ်။

ဦးေရာ္နီညိမ္း။ ။ ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီေခတ္၊ ၁၉၅၀ ခုႏွစ္ေတြရဲ႕ ေႏွာင္းပိုင္းေတြမွာ၊ က်ဴးေက်ာ္လာတဲ့ တရုတ္ျဖဴကို ေမာင္းထုတ္တဲ့ စစ္ဆင္ေရးႀကီးေတြမွာ၊ အထမ္းသမား ေခၚ ေပၚတာေတြကို ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ ေခၚယူခဲ့သလဲ ဆိုတာကိုေတာ့၊ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ရဲ႕ စတုတၳေျမာက္ ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ ျဖစ္ခဲ့သူ အၿငိမ္း စားဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး သူရဦးတင္ဦးက အခုလို ေျပာခဲ့ဘူးပါတယ္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးတင္ဦး။ ။ အခုလုိ အဓမၼလုပ္အားေပး ဆဲြတာ မရွိဘူး ဗ်။ က်ေနာ္တို႔တုံးက သြားတာက၊ အဲဒီ တံုးက ပါလီမန္ဒီမုိကေရစီေခတ္က၊ သူတုိ႔ဖြဲ႔ထားတဲ့ TUBC (Trade Unions Confederation of Burma ျမန္မာႏိုင္ငံ အလုပ္သမားသမဂၢမ်ားအဖဲြ႔ခ်ဳပ္) တုိ႔ ဘာတုိ႔ ရွိတယ္။ Trade Union (အလုပ္သမားသမဂၢ)ေတြ ရွိတယ္။ အဲဒီေတာ့ သူတုိ႔က ေနၿပီးေတာ့ သူတို႔နည္း သူတုိ႔ဟန္နဲ႔ ၊ ၿမိဳ႕နယ္ေတြ ၿမိဳ႕ေတြမွာရွိတဲ့ Trade Unionနဲ႔ ဆက္သြယ္ၿပီးေတာ့ အလွည့္နဲ႔ လုပ္အားေပးတာေတြ ရွိတယ္။ ေပးတဲ့အခါမွာ သူတို႔ကိုလည္း က်ေနာ္ တို႔က သတ္မွတ္ထားတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္အတိုင္းဘဲ၊ တစ္ေယာက္ကို ဘယ္သူ႔မွ ႏွစ္ပတ္ေက်ာ္သံုးပတ္ေက်ာ္ မခိုင္းဘူး။ ဟိုက အသစ္၀င္လာရင္ သူတုိ႔ကို လဲေပးလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူတုိ႔ရရမယ့္ေငြနဲ႔ ပတ္သက္တာ အားလံုးလည္း၊ အေထာက္အပံ့အကုန္လံုး အျပည့္ေပးတဲ့အျပင္ ရိကၡာကိုက က်ေနာ္တုိ႔နည္းတူလို ေပးတဲ့ ရိကၡာမ်ိဳး ဗ်။ အဲဒီတုန္းက ဘယ္လိုပဲေျပာေျပာ၊ ဒီလို၊ ေပၚတာေတြ ယူၿပီးလာ ရျငားေသာ္လည္းပဲ၊ ဒီလူေတြကို က်ေနာ္တို႔က စစ္တပ္က ေခၽြးတပ္ဆဲြတာ၊ မဟုတ္ဘူးဗ်။ အဲဒီေတာ့၊ သိပ္ျခားနားတယ္။ အခုဟာက ဒီလို မဟုတ္ဘူး။ တခါထဲ ဟုို ရုပ္ရွင္ရံုပိတ္ဆဲြ၊ ဟိုဟာပိတ္ ဆဲြ၊ လမ္းပိတ္ ဆဲြ။ အဲဒါေတြက မဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္တို႔ တုံးက၊ အဲဒီလိုကို မရွိဘူး။ အဲဒါမ်ိဳး၊ ၾကားလည္း မၾကားဘူးဘူး။ က်ေနာ္တို႔ေျပာလိုက္ တာက၊ အဲ့ဒီမွာ သက္ ဆုိင္ရာေဒသမွာ ရွိေနတဲ့ Trade Union ကို။ သက္ဆိုင္ရာအုပ္ခ်ဳပ္ေရးပိုင္းကို။ က်ေနာ္တို႔က သူတုိ႔ Trade Union ကို တိုက္ရိုက္ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပိုင္းကို က်ဳပ္တုိ႔ ဒီ စစ္ဆင္ေရးခြင္ အတြက္၊ အထမ္း သမားနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ တပ္ခြဲတစ္ခြဲမွာ ႏွစ္ဆယ္၊ အစိတ္လိုတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔၊ အားလံုးေပါင္းရင္ေတာ့ (၈၀)/ (၁၀၀) မွ်လိုတယ္ ဆိုရင္၊ က်ေနာ္တုိ႔က သြားၿပီးေတာ့၊ အိမ္ေတြမွာ ဆြဲရတာမဟုတ္ဘူး ဗ်။ အဲဒီ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ပိုင္းကို ေျပာလိုက္ရင္၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပိုင္းက လူက၊ သူ Trade Union တုိ႔ ဘာတုိ႔နဲ႔၊ စီစဥ္ၿပီးေတာ့၊ သူတို႔ဟာ သူတို႔ voluntarily လာတာဗ်။

War Office (စစ္ရံုးခ်ဳပ္) က ထုတ္ျပန္ထားတဲ့ WORKAI တို႔ Order တို႕က၊ သူတို႔နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ သတ္မွတ္ ခ်က္ေတြ က၊ အျပည့္ဗ်။ ေနာက္တစ္ခုက၊ သူတုိ႔ကိုလည္း က်ေနာ္တုိ႔က ကတိတစ္ခုေပးတာက၊ ဥပမာ Phase One (စစ္ဆင္ ေရးရဲ႕ပထမအဆင့္)ၿပီးရင္၊ မင္းတုိ႔ကို ျပန္ပို႔မယ္၊ ေနာက္လူက Phase Two (စစ္ဆင္ ေရးရဲ ့ဒုတိယအဆင့္)မွာ၊ ဘယ္ ေလာက္ေရာက္လာမယ္။ အဲဒီေတာ့၊ သူတုိ႔ ေရာက္လာရင္၊ မင္းတုိ႔ Phase One ျပန္ၾက။ ဆုိေတာ့၊ သူတို႔ကလည္း၊ သူတုိ႔ အသိက Phase One ၿပီးရင္ ျပန္ရမယ္ဆိုတာ သိတဲ့အတြက္၊ သူတို႔ကိုလည္း ကတိအတိုင္း၊ က်ေနာ္တို႔က၊ ျပန္ေစရတယ္။ မျပန္လို႔လည္း မရဘူးဗ်။ မျပန္ရင္ခင္ဗ်ားTrade Unionက လႊတ္ေတာ္တက္ၿပီး၊ ေအာ္မွာ။ ခင္ဗ်ား။ ဒါ ဒီမိုကေရစီ ဗ်။ ျပည္သူလူထုရဲ႕ အသံက အဓိက။ အဲဒီ ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔အားလံုးက၊ စစ္သည္ေတာ္ေတြ ျဖစ္ျငားေသာ္လည္းပဲ၊ ေနာ္။ က်ေနာ္တို႕ ကိုယ္တိုင္က ဗီဇ၊ မိဘျဖစ္လာခဲ့တဲ့ ျပည္သူျပည္သားရဲ႕ သေဘာသဘာ၀ကို၊ ခႏၶာကိုယ္ ထဲမွာ၊ “ငါ” ျပည္သူျပည္သား၊ “ငါ” ျပည္ သူျပည္သား၊ “ငါ” ျပည္သူျပည္သား၊ “ငါ” လူတန္းစားတစ္ရပ္ မဟုတ္ဘူး၊ “ငါ” လူတန္းစားတစ္ရပ ္မဟုတ္ ဘူး၊ ဆိုတာ၊ ရင္ထဲမွာ အစဥ္ သိမ္းပိုက္ၿပီးသား ျဖစ္ရမယ္ ခင္ဗ်။

ဦးေရာ္နီညိမ္း။ ။ အၿငိမ္းစားဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး သူရဦးတင္ဦ ေျပာၾကားခဲ့တာပါ။ လူ႔အခြင့္အေရးခိ်ဳးေဖါက္မႈေတြ ကို ျမန္မာ့ တပ္မေတာ္က က်ဴးလြန္ေနမႈေတြာဟာ၊ ၁၉၆၀ခုႏွစ္ေတြက စစ္ဆင္ေရးေတြမွာ စတင္ခဲ့ၾကတာ ျဖစ္ ပါတယ္။ တပ္မေတာ္ဟာ စစ္ေအာင္ဖို႔ကိုသာ အဓိကထားၿပီး၊ စစ္ေရးအျမင္နဲ႔ လုပ္ေဆာင္ခဲ့သမွ်ေတြထဲက၊ ျပည္သူလူထုနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး လူ႔အခြင့္အေရး ခိ်ဳးေဖါက္မႈေတြကို က်ဴးလြန္ခဲ့ၾကတာမွာ၊ တံခါးပိတ္၀ါဒက်င့္သံုး ခဲ့တဲ့ ၁၉၆၂ခုႏွစ္ကစလို႔ ျပင္ပကမၻာနဲ႔ ထိေတြ႔မႈ နည္းပါးလွတဲ့ အတြက္၊ ဒါေတြဟာ လူ႔အခြင့္အေရးခိ်ဳးေဖါက္မႈေတြလို႔ အေသအခ်ာ နားလည္သိရိွျခင္း မရိွ တာကလည္း၊ အေၾကာင္းရင္းတရပ္ ျဖစ္ေနပါတယ္။

စစ္ေရးအရ စစ္ေအာင္ဖို႔သာ အဓိကျဖစ္တယ္လို႔၊ ယူဆၾကတာ ေၾကာင့္ စစ္ဆင္ေရးအတြက္ (လူထုကို) အထမ္းသမားေပၚတာေတြအျဖစ္ အတင္းအဓမၼ ေခၚေဆာင္သြားတာမ်ိဳးဟာ၊ အျပစ္မရိွဘူးလို႔ ခံယူ လာၾကရာဂာေန၊ တစစ၊ ရန္သူ႔အေပၚ စစ္ႏိုင္ဖို႔ ဘာပဲလုပ္လုပ္၊ တရားတယ္ ဆိုတဲ့ အေတြးအေခၚ မ်ိဳးေတြနဲ႔ ပိုမိုဆိုး၀ါးလာတဲ့ လူ႔အခြင့္အေရး ခိ်ဳးေဖါက္မႈေတြကို က်ဴးလြန္ခဲ့ၾကတာ ျဖစ္ၿပီးေတာ့၊ တပ္မေတာ္ထဲမွာ တပ္မေတာ္သားခ်င္း ျဖစ္ေစ၊ ျပည္သူလူထုအေပၚမွာ ျဖစ္ေစ၊ လူ႔အခြင့္အေရး ခ်ိဳးေဖါက္မႈေတြကို၊ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သမွ် ျဖစ္ရပ္မွန္အတိုင္း အမ်ားျပည္သူ သိရိွထားျခင္း အားျဖင့္၊ ေနာင္ ဒါမ်ိဳးေတြ မျဖစ္ေပၚေရးအတြက္ ၀ိုင္း၀န္း ေဆာင္ရြက္ၾကရာမွာ၊ အေထာက္အကူ ျဖစ္ပါတယ္။

လက္ရိွ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ရဲ႕ စစ္ေခါင္းေဆာင္ အသစ္ေတြဟာ၊ တရုတ္ျဖဴ က်ဴးေက်ာ္မႈကို တြန္းလွန္ တိုက္ထုတ္ ခဲ့စဥ္ ကာလက၊ တပ္မေတာ္အေပၚ ျပည္သူလူထုရဲ႕ ယံုၾကည္ ကိုးစားမႈမ်ိဳး ျပန္လည္ရရိွေအာင္၊ တပ္မေတာ္ထဲမွာ စိတ္ဓါတ္ေရးရာ ျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲမႈေတြ လုပ္ေဆာင္ၾကေရးကို စဥ္းစား လာၾကလာ ေလမလား၊ ေမွ်ာ္လင့္ရင္းနဲ႔ပဲ၊ ဒီသီတင္းပတ္အတြက္ “တပ္မႉးတပ္သား ေျပာစကား” အပတ္စဥ္ က႑ကို၊ ဒီမွာတင္ပဲ ရပ္နားခြင့္ျပဳပါ။

နားဆင္ရန္

source by : http://www.voanews.com