ရဲေဘာ္ဖိုးသံေခ်ာင္း| တေန႔ဆီတုန္းက ေရဒီယိုစကား၀ိုင္းတခုမွာ နအဖရဲ႕ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲအတြက္ ကာကြယ္ေျပာဆိုေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္တဦးက “ဒီမိုကေရစီဆိုတာ တိုက္ပြဲနဲ႔ရယူရတာမဟုတ္ဘူး၊ တိုက္ပြဲနဲ႔ရခဲ့တဲ့ အစဥ္အလာမ႐ွိခဲ့ဘူး၊ ရွစ္ေလးလံုးတိုက္ပြဲႀကီး တိုက္ခဲ့လို႔ ဘာမ်ားရခဲ့လို႔တုန္း” ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္မ်ဳိး ေျပာသြားတာ ၾကားလိုက္ရပါတယ္။
ေျပာတဲ့လူရဲ႕ ေျပာပိုင္ခြင့္၊ ေျပာဆိုမႈကို ေလးစားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါဟာ အင္မတန္အေရးႀကီးတဲ့ အယူအေရးရာ ျပႆနာဆိုေတာ့ ျပန္မေခ်ပဘဲ လႊတ္ထားလို႔မျဖစ္ဘူးလို႔ ထင္ပါတယ္။
ပထမဆံုးေျပာဖို႔လိုတာက “ဒီမိုကေရစီဆိုတာ တိုက္ပြဲနဲ႔ရတာမဟုတ္ဘူး” ဆိုတဲ့အယူအဆပါ။ ဒါကို ၾကားလိုက္တဲ့အခါမွာ သူဟာ စကားႏိုင္ရခ်င္လို႔ အလြယ္တကူ ေျပာထြက္သြားတာမ်ားလားလို႔ေတာင္ စဥ္းစားမိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီစကားဟာ ေ၀ဟင္ထဲ၊ ေသာတအာ႐ံုေတြထဲ ပ်ံ႕သြားေလၿပီမို႔ အားနာနာနဲ႔ပဲ ျပန္ေထာက္ျပရပါေတာ့မယ္။ တိုက္ပြဲမျဖတ္သန္းဘဲ ရရွိခဲ့တဲ့ ဒီမိုကေရစီရယ္လို႔ ဘယ္မွာမ်ားရွိခဲ့လို႔တုန္း။ ဒီေန႔ကမာၻမွာ အရင္းရွင္ႏိုင္ငံေတြက ဒီမိုကေရစီဆိုတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ကြန္ျမဴနစ္ႏိုင္ငံေတြက ေျပာေနတဲ့ ဒီမိုကေရစီ ဆိုတာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အဲဒီ ဒီမိုကေရစီေတြဟာ တိုက္ပြဲေတြ၊ လႈပ္ရွားမႈေတြကို မျဖတ္သန္းဘဲ ရခဲ့တာေတြလား။ အေမရိကန္ႏိုင္ငံဟာ နဂိုက ၿဗိတိသွ်ကိုလိုနီတခုပါ။ အဲဒီတုန္းက အေမရိကန္ႏိုင္ငံသားေတြရဲ႕ ကံၾကမၼာကို ဟိုအတၱလန္တိတ္ သမုဒၵရာႀကီးျခားေနတဲ့ အဂၤလန္-လန္ဒန္ကေန ဆံုးျဖတ္ျပ႒ာန္းေနခဲ့တာပါ။ ေနာက္ဆံုး အေမရိကန္ေတြက လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ၾကလို႔သာ လြတ္လပ္ေရးလည္းရ၊ ဒီေန႔ဒီမိုကေရစီဆိုတာကို ရခဲ့တာပါ။
တခါ၊ အဂၤလိပ္ေတြရဲ႕ ဒီမိုကေရစီဆိုတာကိုလည္း ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ ၁၇ ရာစုႏွစ္အေစာပိုင္းက ေအာ္လီဗာကရြမ္း၀ဲလ္တို႔ရဲ႕ ပေဒသရာဇ္မင္းေတြကို ဆန္႔က်င္တဲ့ တိုက္ပြဲစဥ္ႀကီး မျဖစ္ေပၚခဲ့ရင္ ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလား။ အရင္းရွင္ဒီမိုကေရစီသမုိင္းမွာ မေျပာမျဖစ္ ပါ၀င္ရတဲ့ ျပင္သစ္ဒီမိုကေရစီဆိုတာကေရာ။ ၁၇၉၂ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ (၂၁) ရက္ေန႔မွာ ဆယ့္ေျခာက္ေယာက္ေျမာက္ လူ၀ီဘုရင္ကို ျဖဳတ္ခ်ႏိုင္မွ ျပင္သစ္ႏိုင္ငံသမိုင္းရဲ႕ ပထမဆံုးသမၼတႏိုင္ငံကို ထူေထာင္ခဲ့တာမဟုတ္ပါလား။
ဒီေန႔ ေျပာေနၾကတဲ့ အဓိပၸာယ္မ်ိဳးကိုေဆာင္တဲ့ ဒီမိုကေရစီဆိုတာကို ပေဒသရာဇ္ လက္ထက္မွာ ေမွ်ာ္မွန္းလို႔ မရပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ပေဒသရာဇ္စနစ္ကို ေတာ္လွန္တဲ့ တိုက္ပြဲေတြအၾကားကမွ ေပၚလာတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ တကမာၻလံုးမွာပါ။ ႁခြင္းခ်က္မ႐ွိပါဘူး။ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ မေ၀းတဲ့ သမိုင္းကိုျပန္ၾကည့္ရင္ ပေဒသရာဇ္ သက္ဦးဆံပိုင္ စနစ္ေအာက္မွာ ဘာဒီမိုကေရစီမွ မရွိခဲ့သလို အဂၤလိပ္ကိုလိုနီ ဘ၀မွာလည္း ျမန္မာျပည္သားေတြအတြက္ ဘာဒီမိုကေရစီမွ မရွိခဲ့ပါဘူး။ မိုင္ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေ၀းတဲ့ အဂၤလန္က အုပ္ခ်ဳပ္စီရင္တာကို ငံု႔ခံေနရတာပါ။ အဂၤလိပ္လက္ထက္ မင္းတိုင္ပင္အမတ္ ဆိုတာဟာ အခု နအဖရဲ႕ ေရြးေကာက္ပြဲက ေပၚထြက္လာတဲ့ အမတ္ေတြလိုပဲ အဓိကက်တာကို ဘာမွမေျပာႏိုင္ဘဲ ၿဗိတိသွ်အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ယႏၲရားႀကီးကို ဆီထိုးေပးေနရတာသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ကို အဂၤလိပ္ေတြက ေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕ အုပ္ခ်ဳပ္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ သိုင္း၀ိုင္းေပးေနရတာပါ။ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ကံေကာင္းလို႔ အမတ္ျဖစ္လာပါတယ္ဆိုတဲ့ “ႀကံ့ဖြံ႔မဟုတ္၊ တစည မဟုတ္” သူေတြဟာလည္း ပံုသဏၭာန္အသစ္နဲ႔ေပၚလာမယ့္ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးတခုကို ေရေဆးဆီလိုက္လုပ္ေပး႐ံုက လြဲလို႔ ဘာမွ မလုပ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒကို တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ျပဳျပင္သြားမယ္ဆိုတာကို တီဗီြအသံလႊင့္ရ မွာေတာင္ ေျပာခြင့္မျပဳတာ ေတြ႔ခဲ့ၾကရပါၿပီ။ျမန္မာျပည္မွာ ရာစုႏွစ္တ၀က္ေက်ာ္ ကိုလိုနီစနစ္ ဆန္႔က်င္ေရးတိုက္ပြဲေတြကို အသက္ေသြးေခၽြးေတြ ရင္းၿပီး တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့လို႔သာ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ လြတ္လပ္ေရးနဲ႔ အဲဒီေနာက္ ေတြ႔ရတဲ့ ဖဆပလေခတ္ ဒီမိုကေရစီဆိုတာကို ရရွိတာပါ။ အဲဒီခက္ခဲျပင္းထန္တဲ့ တိုက္ပြဲစဥ္ႀကီးမရွိဘဲနဲ႔ ဖဆပလကေခတ္ ပါလီမန္ဆိုတာ ေပၚ မလာႏိုင္ဘူးဆိုတာကို သတိခ်ပ္သင့္ပါတယ္။
ျမန္မာျပည္လိုပဲ ကိုလိုနီဘ၀က်ေရာက္ခဲ့တဲ့ အာရွ၊ အာဖရိကနဲ႔ လက္တင္အေမရိကတိုက္ေတြက ႏိုင္ငံေတြအားလံုးဟာလည္း ကိုလိုနီထမ္းပိုးႀကီးေအာက္က လြတ္ထြက္ေအာင္႐ုန္းကန္တိုက္ပြဲ၀င္ၿပီးေနာက္မွ ဒီမိုကေရစီ အရသာကို ျမည္းစမ္းႏိုင္ၾကတာပါ။ အဲဒီအရင္ကဆိုရင္ ဒီမိုကေရစီဆိုတာကို သူတို႔အေနနဲ႔ အိပ္မက္ေတာင္ မက္ႏိုင္တာမဟုတ္ပါဘူး။
ဒီလိုပဲ ပေဒသရာဇ္စနစ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ကိုလိုနီစနစ္ကို တြန္းလွန္ၿပီးေနာက္ တစံုတရာ ဒီမိုကေရစီရခဲ့ၾကတဲ့ အာရွ၊ အာဖရိကနဲ႔ လက္တင္အေမရိကတိုက္တို႔က တခ်ိဳ႕ႏိုင္ငံေတြမွာ စစ္အာဏာရွင္ေတြေပၚေပါက္ၿပီး ရွိစုမဲ့စုဒီမိုကေရစီကေလး ေပ်ာက္ဆံုးျခင္းႀကီးမက ေပ်ာက္ဆံုးသြားတာေတြ အေျမာက္အျမားရွိခဲ့ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕- ဥပမာ ေတာင္အာဖရိက၊ ပါလက္စတိုင္း-ႏိုင္ငံေတြမွာေတာ့ အသားအေရာင္အရ၊ လူမ်ိဳးေရးအရ ကိုလိုနီျပဳခံရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလိုႏိုင္ငံေတြမွာ (စစ္) အာဏာရွင္ အုပ္စိုးမႈဟာ ဘယ္လိုေပ်ာက္ကြယ္သြားတာလဲ။ လူထုႀကီးက တိုက္ပြဲမ၀င္ဘဲ အာဏာရွင္ေတြက “အျမင္မွန္ရ” ၿပီး နန္းေပၚက ဆင္းသြားၾကတာလား။ အဲဒီလိုမ်ိဳး တဦး-တခါမွ် မရွိခဲ့ပါဘူး။
အမွန္ပဲ၊ တိုက္ပြဲနဲ႔ရခဲ့တဲ့ ဒီမိုကေရစီဆိုတာလည္း ၿပီးျပည့္စံုတယ္လို႔မရွိပါဘူး။ ပိုေကာင္း၊ ပိုျပည့္စံုေအာင္ လုပ္ၾကရတာခ်ည္းပါ။ ဒါေပမယ့္ နအဖေပးမယ့္ “စည္းကမ္းရွိတဲ့ဒီမိုကေရစီ” ကို တျဖည္းျဖည္းခ်င္း အသားက်သြားေအာင္၊ ပိုေကာင္းသြားေအာင္၊ အခ်ိန္မေရြး အာဏာသိမ္းႏိုင္သည္ဆိုတဲ့ စာသားေတြကို ေပ်ာက္ျပယ္သြားေအာင္ ေျပာင္းလဲပစ္ဖို႔ ဆိုတာကေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးထင္ပါတယ္။ (အခု ေရြးေကာက္ပြဲ ၀င္မယ္ဆိုတဲ့ လူေတြထဲမွာ အဲဒီလိုေျပာေနသူေတြ အမ်ားႀကီးပါ၊) ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုႀကီးကို သံေ၀ဂ ရေလဟန္ ေလသံနဲ႔ေျပာသြားတဲ့ အထက္အစမွာ ကိုးကားခဲ့တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးအေနနဲ႔ ဒီေန႔ သူ ဒီလို ျပင္ပမီဒီယာေတြနဲ႔စကားေျပာခြင့္ရေနတာ၊ နအဖအသံလႊင့္ဌာနမွာထက္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေျပာလို႔ ရေနတာေတြဟာ ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုႀကီးေၾကာင့္ ျဖစ္တယ္ဆိုတာကို မေမ့သင့္ပါဘူး။ အဲဒီအေရးေတာ္ပံုႀကီးသာ မေပၚေပါက္ခဲ့ရင္ သူ႔အေနနဲ႔ အခုလိုေျပာေနရင္ မဆလ-န၀တ-နအဖ အစိုးရတို႔ဟာ လႊတ္ထားမယ္လို႔ ထင္ပါသလား။ ေရၾကည္ေသာက္တဲ့အခါမွာ ေရတြင္းတူးသူကို ေက်းစြတ္႐ံုမက ေစာ္ကားတာကေတာ့ လြန္လြန္းလွပါတယ္။
တကယ္က်ေတာ့ နအဖရဲ႕ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲထဲ၀င္ခ်င္လြန္းလို႔ ကိုယ့္ပါတီကိုခြဲပစ္၊ ကိုယ္နဲ႔အတူ လုပ္ခဲ့သူေတြကိုျပန္တိုက္၊ အပုပ္ခ်၊ အဲဒီအတြက္ ဆုလာဘ္အေနနဲ႔ နအဖက ေထာင္ထဲမွာလို “ပံုစံျပ” လိုက္လို႔ ေရြးေကာက္ပြဲကို မ၀င္ေတာ့ပါဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ရၿပီး နအဖရဲ႕ ေရြးေကာက္ပြဲစည္း၀ိုင္းအျပင္ကေန နတ္ကရာက်ီးေမာ့ေနရတဲ့အျဖစ္ေတြကို မေမ့သင့္ပါဘူး။
source by : http://www.khitpyaing.org
