“တပ္နဲ႔ ႏုိင္ငံေရးေရာရင္ ငါးပါးတင္မကဘူး ဆယ္ပါးအထိ ေမွာက္တတ္တယ္”

ဝင္းထိန္ | က်ေနာ့္ကို ၁၉၄၁ ခုႏွစ္မွာ ေမြးတယ္။ ေတာ္လွန္ေရး အေၾကာင္းေတြကို က်ေနာ့္အေနနဲ႔ မသိခဲ့ရဘူး။ ေနာက္ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္နဲ႔ လႈပ္ရွားတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ၊ လူငယ္ ေတြကိုလည္း မမီခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဘာကို မီသလဲဆုိေတာ့ တ႐ုတ္ျဖဴအေရးအခင္းကို က်ေနာ္တုိ႔က မီတယ္။ တ႐ုတ္ျဖဴအေရးအခင္း ျဖစ္တဲ့ခ်ိန္မွာ က်ေနာ္က ၅ တန္း၊ ၆ တန္းဆုိေတာ့ အဲဒီမွာ စိတ္ကႏိုးၾကား ေနၿပီ။

ဦးဝင္းထိန္

အဲဒီလို အခ်ိန္မွာ တရုတ္ျဖဴက ဗမာျပည္ကို ဒီလုိ က်ဴးေက်ာ္လာတဲ့ အခါက်ေတာ့ အဲဒီအေရး အခင္းဟာ တမ်ဳိးသားလုံးရဲ႕ အေရးအခင္း ဆိုၿပီးမွ တပ္မေတာ္က တိုက္ရတယ္။ တပ္မေတာ္က အင္မတန္ လူႀကိဳက္ မ်ားေနတဲ့ အခ်ိန္လည္း ျဖစ္ေနတယ္။

က်ေနာ္ ႀကီးျပင္းလာတဲ့ အခါက်ေတာ့ ကံအားေလ်ာ္စြာ စစ္တကၠသုိလ္ ဆုိတာ ေပၚလာၿပီး လူငယ္ေတြကို စုေဆာင္းတဲ့ အခါမွာ က်ေနာ္ စစ္တကၠသုိလ္ကို ၁၉၅၉ ခုႏွစ္မွာ ေရာက္သြားခဲ့တာေပါ့။ ဝင္ခြင့္ ေျဖရတယ္၊ ေအာင္တဲ့လူ ေ႐ြးၿပီးမွ OTT (ဗိုလ္ေရြး) ကိုေခၚ၊ အဲဒီအခါက်မွ က်ေနာ္တို႔က စစ္တကၠသုိလ္ အေ႐ြးခံရတာေပါ့။ အပတ္စဥ္ ၅ ေပါ့ေလ။

အပတ္စဥ္ ၁ နဲ႔ ၂ တုန္းကေတာ့ စစ္တကၠသိုလ္က ဗထူးမွာ၊ ဗိုလ္ေလာင္းေတြက ၄ ႏွစ္သင္တန္းတက္တဲ့အခါမွာ အားတဲ့ အခ်ိန္မွာၾကည့္ၾကဖို႔ စာအုပ္ဆုိင္ေတြ၊ ႐ုပ္႐ွင္႐ုံေတြဆုိရင္ ေကာင္းေကာင္း မရွိတဲ့အတြက္ ၄ ႏွစ္သင္တန္းသားေတြ အေနနဲ႔ ျပင္ပ ေလ့လာစရာ ကိစၥေတြနည္းတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ အပန္းေျဖစရာေတြ နည္းတယ္ ဆုိၿပီးေတာ့ ေမၿမိဳ႕ (ျပင္ဦးလြင္) ကုိ ေျပာင္းပစ္လုိက္တာ။

က်ေနာ္တို႔ စစ္တကၠသိုလ္တက္တုန္းက အုပ္ခ်ဳပ္မႈစနစ္ဆိုတာ အေမရိကန္ ဝက္စ္ပြိဳင့္ စစ္တကၠသိုလ္က အုပ္ခ်ဳပ္ပုံအတုိင္း ဗိုလ္ေလာင္းအခ်င္းခ်င္း အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့စနစ္ (Senior Junior system) လုပ္ထားပါတယ္။ အဲဒီလုိ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့အခါမွာ စၿပီးေတာ့ လုပ္တဲ့ အခ်ိန္မို႔လို႔လား မသိဘူး။ အခုေခတ္လိုေတာ့ အေပၚက senior ကေန junior ကိုဖိတာ အင္မတန္ နည္းတယ္။ အမိန္႔အတုိင္းပဲ လုပ္ၾကတယ္။ တိတိက်က် လုပ္ၾကတယ္။

အခုက်ေတာ့ Senior က Junior ကို ညႇင္းဆဲတာေတြ အလြန္အကၽြံေတြ ၾကားရေနတယ္။ Senior က မ်က္မုန္းက်ဳိးတဲ့ေကာင္ ဆုိရင္ ေန႔ေရာ ညေရာ အေၾကာင္းရွာၿပီး အျပစ္ေပးေတာ့တာပဲ။

လက္ေထာက္ေမွာက္ခုိင္းတယ္။ ဂၽြမ္းထုိးခုိင္းတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့မွ ထုပ္တန္းခုန္ၿပီးေတာ့ တခ်ဳိ႕ဆုိရင္ေပါ့ေလ ဆုိးဆုိးရြားရြား ဒဏ္ရာရၿပီးေတာ့ ထြက္သြားတဲ့ ဗိုလ္ေလာင္းေတြေတာင္႐ွိတယ္။ ဒါမျဖစ္သင့္ဘူူး။ ဒါမ်ဳိးေတြကို ဘယ္လုိ ကာကြယ္ သင့္သလဲဆုိရင္ သက္ဆုိင္ရာ ဗုိလ္ေလာင္းတာဝန္က်ေတြမွာ တာဝန္႐ွိတယ္။ တပ္ခြဲအရာ႐ိွေတြမွာ တာဝန္ ႐ွိတယ္။ ဒါကို တားကုိ တားျမစ္ရမယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ေခတ္တုန္းက အျပစ္ေပးတယ္ဆုိတာအလြန္အကၽြံမဟုတ္ဘူး။ ခါးပတ္မေျပာင္တာတို႔၊ ဖိနပ္မေျပာင္တာ တုိ႔ဆိုရင္ အျပစ္ေပးတယ္။ ဘယ္လိုလုပ္လဲဆိုေတာ့ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲမွာ အုတ္ခဲေလးလုံးထည့္ ၿပီးေတာ့ ညေန နာရီဝက္ေလာက္ ေလ့က်င့္ခန္း လုပ္ရတယ္။ ခံရတဲ့လူကလည္း သက္သာတယ္။ အခုေနာက္ပုိင္းမွာ ေတာ္ေတာ္ ရက္စက္တယ္။

အဲဒီေခတ္က တကၠသုိလ္ေပၚခါစဆုိေတာ့ ေက်ာင္းမွာေရာက္လာတဲ့ စာေပပိုင္းက ဆရာေတြေရာ၊ ေလ့က်င့္ေရးပိုင္းက ဆရာေတြေရာ အင္မတန္ေတာ္ၾကတယ္။ ဆရာေတြဆုိရင္ အေမရိကန္ စစ္တကၠသိုလ္၊ Command and General Staff ေကာလိပ္၊ အဲလိုေနရာေတြက ဆင္းလာတဲ့ ပုဂၢဳိလ္ေတြ႐ွိတယ္။ ေတာ္ေပ့ဆုိတဲ့ဆရာေတြကုိ ေခါင္းေခါက္ ေ႐ြးလာတဲ့ ဆရာေကာင္း သမားေကာင္းေတြ မီလုိက္တာေပါ့။

ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း ေက်ာင္းဆင္းတဲ့ ဗိုလ္ေလာင္းေတြကို ေတာ္ေအာင္၊ ၿပိဳင္ဆိုင္ခ်င္စိတ္ရွိေအာင္ဆိုၿပီးမွ အမွတ္ေတြကို အကဲ ျဖတ္ၿပီး ဆုေတြ ဘာေတြ ေပးၾကတာေပါ့။ အမွန္ေတာ့ ဗိုလ္ေလာင္းတုိင္းက ေတာ္ခ်င္ၾကတယ္၊ ဆုရခ်င္ၾကတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဆုရဖို႔အတြက္ ေပၚေပၚထင္ထင္ ႀကိဳးစားတဲ့လူ႐ွိသလုိ ႀကိတ္ၿပီးႀကိဳးစားတဲ့ဗိုလ္ေလာင္းေတြ ႐ွိတယ္။

က်ေနာ္ကေတာ့ ႀကိတ္ႀကိဳးစားတာလည္း မဟုတ္ဘူး၊ ေပၚေပၚထင္ထင္လည္း ႀကိဳးစားတာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ခ်တဲ့ စည္းမ်ဥ္းအတိုင္းကုိေတာ့ အလုပ္လုပ္တယ္။ ေနာက္ က်ေနာ္က နည္းနည္းေတာ့ ဉာဏ္ရည္ ထက္ေနတဲ့အခ်ိန္ဆိုေတာ့ စာေတြဘာေတြ ရတယ္။

ဒါေပမယ့္ ပထမႏွစ္ မွာတုန္းက ရူပ၊ ဓာတု နဲ႔ အဂၤလိပ္ သင္ရတယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္တုိ႔က ေတာေက်ာင္းကလာတာေလ။ ၅ တန္းေလာက္က်မွ အဂၤလိပ္စာ သင္ရတဲ့အခါက်ေတာ့ ဘယ္လိုမွ စာမလုိက္ႏုိင္ဘူး။ ပထမ လပတ္စာေမးပြဲတုန္းက ၈ ဘာသာမွာ ၄ ဘာသာ က်တယ္။ လူက ေတာ္ေတာ္ ေျခာက္ျခားသြားတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ေျခာက္ျခားသြားလဲဆုိေတာ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ senior လည္းျဖစ္၊ ေက်ာင္းေနဘက္ သူငယ္ခ်င္းလည္းျဖစ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က စာေမးပြဲက်လို႔ ေျခလ်င္တပ္ကို ရဲေဘာ္အျဖစ္နဲ႔ေျပာင္းသြားရတယ္။

ဟာ ဒီမွာ စာေမးပြဲက်ၿပီ၊ ဒုကၡပဲဆိုၿပီး စြက္က်က္လိုက္တာ ဒုတိယ လပတ္စာေမးပြဲမွာေတာ့ က်ေနာ္က ရူပနဲ႔ ဓာတု ႏွစ္ဘာသာပဲ က်ေတာ့တယ္။ က်ေနာ္က ည ၇ နာရီကေန ၉ နာရီ ပုံမွန္က်က္တယ္။ အားတဲ့အခ်ိန္ဆုိရင္ စာက်က္တယ္၊ အျပင္လည္းသိပ္မထြက္ျဖစ္ဘူး။ ေအာက္တုိဘာ ႏွစ္ဝက္စာေမးပြဲ ၿပီးတဲ့အခါမွာ ေလ့လာေရး ထြက္ၾကတယ္။ ပုပၸားတုိ႔ မင္းဘူးတုိ႔ ပုဂံတုိ႔မွာ ၂ ပတ္ေနၿပီးေတာ့ ျပန္လာတယ္။ ျပန္လာၿပီးေအာင္စာရင္းထြက္ေတာ့ က်ေနာ္က ပထမ ရတယ္။ ကိုယ့္ကုိယ္ကိုယ္လည္း အံ့ဩသြားတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ က်ေနာ္က စာက်က္တာ ဘုန္းႀကီးေတြ က်က္သလို က်က္တာကိုး။

ဒုတိယႏွစ္၊ တတိယႏွစ္မွာ က်ေနာ့္ကို မီတဲ့လူ သိပ္မ႐ွိေတာ့ဘူး။ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ စာေပဆုရမယ္ဆုိတာ က်ေနာ့္ကိုယ္က်ေနာ္သိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ႂကြားလဲမႂကြားဘူး။ သူမ်ားကုိလည္း ထုတ္မေျပာဘူး။ ေအာင္စစ္သည္ ဆုကိုေတာ့ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ သိပ္မထင္ဘူး။ အဲဒါက စာေပပိုင္းေရာ၊ ေလ့က်င့္ေရးပိုင္းပါ ေတာ္မွ ရမွာေလ။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္က ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ စာေပဆုရမယ္လို႔ သိေနေတာ့ ေနာက္ထပ္တဆု ရမွာမဟုတ္ဘူးလို႔ တြက္ထားတယ္။

က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းဆင္းပြဲမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး စန္းယုတက္တယ္။ စစ္ေရးျပနဲ႔ ခ်ီတက္၊ အေလးျပဳၿပီးေတာ့ ဆုေတြကို ဘယ္သူေတြရလဲ ဆိုတာကို ေၾကညာေတာ့မယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ စိတ္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္သိခ်င္ေနၿပီ။

အဲဒီမွာ ေအာင္စစ္သည္ဆုအတြက္ က်ေနာ့္ နာမည္ ေအာ္ေခၚလုိက္တဲ့အခါက်ေတာ့ က်ေနာ္အံ့အားသင့္သြားၿပီးေတာ့ တစကၠန္႔ ႏွစ္စကၠန္႔ေလာက္ ငုိင္သြားတယ္။ ငုိင္သြားၿပီးမွ သတိဆြဲ၊ အေလးျပဳ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္စန္းယုဆီသြားၿပီးေတာ့မွ အဲဒီဆုကုိယူ၊ အဲဒီခ်ိန္မွာ စိတ္က လမ္းသာေလွ်ာက္ေနရတာ၊ လူက ေလထဲေရာက္ေနသလိုပဲ။ ဟာၿပီး ေျမာက္ေနတယ္။

ဒုတိယအႀကိမ္ ေၾကညာတာက ေလ့က်င့္ေရး ထူးခၽြန္ဆု၊ အဲဒါကိုေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ဆီက ကိုလွၾကည္ဆိုတဲ့ ဗိုလ္ေလာင္း ရသြားတယ္။ တတိယ ေခၚတာက စာေပထူးခၽြန္ဆု၊ အဲဒီဆုအတြက္ က်ေနာ့္နာမည္ကို ထပ္ေခၚတဲ့အခ်ိန္ အဲဒီမွာ ဘာျဖစ္သြားလဲဆုိေတာ့ စိတ္က ေျမာက္သြားတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ေတာင္ ေလွ်ာက္မွန္းမသိေတာ့ဘူး။ သူငယ္ခ်င္း ေတြ ခ်ီးက်ဴးတာေတာင္မွ ေလထဲမွာ လြင့္သြားသလုိခံစားရတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ ဒါက စစ္တကၠသုိလ္သမုိင္းမွာ က်ေနာ္က ပထမ ဦးဆုံးရလုိက္တာပဲ။

စာေပထူးခၽြန္ဆုအတြက္ ေ႐ႊတံဆိပ္ေပးတယ္။ ေအာင္စစ္သည္ဆုအတြက္ ေပးတဲ့ ေငြဓားကေတာ့ အခုထက္ထိအိမ္မွာ ႐ွိတယ္။ အဲဒီဓားကို အဂၤလန္ႏုိင္ငံ ရွက္ဖီး ကုမၸဏီက လုပ္တာပါ။

က်ေနာ္ ေအာင္စစ္သည္ဆုရတယ္ ဆိုေပမယ့္လည္း ညစာစားပြဲမွာ အခုေခတ္လိုမ်ိဳး တပ္ခ်ဳပ္ႀကီးနဲ႔ စားပြဲတဝိုင္းတည္း ထိုင္ၿပီး စားရတာမ်ိဳးမရွိဘူး၊ စားခ်င္တဲ့ဝိုင္းမွာစား၊ လူႀကီးေတြ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္စန္းယုတို႔၊ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးတို႔ ဘာတုိ႔ စားတဲ့ဝုိင္းက သပ္သပ္ ထားတာ။ က်ေနာ္တုိ႔ကို လႊတ္ထားေပးေတာ့ ေက်ာင္းဆင္းပြဲဟာ ေက်ာင္းသားတေယာက္ရဲ႕ ေက်ာင္းဆင္းပြဲ ပီပီသသ ျဖစ္သြားတာေပါ့။

ေက်ာင္းဆင္းေတာ့ က်ေနာ္ စၿပီးတာဝန္ထမ္းေဆာင္ရတဲ့ မိခင္တပ္ရင္းက သနက (၅) က်ံဳေပ်ာ္မွာ။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚမွာ သူပုန္ေတြက ျပည့္လုိ႔။ အလံနီ႐ွိတယ္၊ အလံျဖဴ႐ွိတယ္၊ ကရင္႐ွိတယ္။ ၿမိဳ႕ကေနထြက္ နာရီဝက္ အတြင္း သူတုိ႔နဲ႔ တုိက္ပြဲျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထ႐ွိတဲ့ ေဒသေပါ့။ အင္မတန္ပဲ ၾကမ္းတမ္းတယ္၊ အင္မတန္လည္း ခက္ခဲတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ သာရင္ က်ေနာ္တုိ႔ တုိက္လို႔ သူတို႔ကခံသြားရတယ္။ သူတို႔သာရင္လည္း တပ္စုလုိက္ျပဳတ္တဲ့အထိ တိုက္တဲ့ တုိက္ပြဲေတြ ႐ွိေသးတယ္။

က်ံဳေပ်ာ္မွာ တႏွစ္ေလာက္ေနၿပီးေတာ့ မအူပင္ေျပာင္းတယ္။ မအူပင္ေျပာင္းတဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို႔ အေ႐ွ႕ေျမာက္ေဒသ ကြတ္ခုိင္ အခု နမ့္ဖတ္ကာ၊ မုန္းေပၚ၊ တာမိုးညႇင္း မွာဝင္ရတယ္။ အဲတုန္းက ကခ်င္လြတ္ေျမာက္ေရး တပ္မေတာ္ (KIA) ေပါ့၊ ဗကပ မေပၚေသးဘူး။

ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚမွာ ေနရတုန္းကလည္း ေျပာက္က်ား နဲ႔ပဲ အတိုက္ခံရတာ။ အေ႐ွ႕ေျမာက္ပိုင္းကို ဝင္ရေတာ့လည္း

KIA က ေျပာက္က်ားလုိ တိုက္ေနတဲ့အခါက်ေတာ့ သိပ္ၿပီးေတာ့ ထူးထူးျခားျခား ကြာျခားတာမ်ိဳးမ႐ွိဘူး။ ေရေျမ ေတာေတာင္ အေျပာင္းအလဲေတာ့ ႐ွိတာေပါ့။

အဲဒီတုန္းက ရဲေဘာ္ေတြ၊ အၾကပ္ေတြက ေတာ္ေတာ္႐ုိးတယ္။ ဘယ္လုိ ႐ုိးေျဖာင့္သလဲဆုိရင္ သူပုန္စစ္ေၾကာင္းက ဘိန္းေတြ မိတယ္၊ နည္းတာမွမဟုတ္ဘူးမိတာ၊ ဂုန္နီအိတ္တလုံးဆိုရင္ ၁ ပိႆာ၊ ၂ ပိႆာေလာက္ရွိတဲ့ ဘိန္း ၃၊ ၄၊ ၆ လုံး ေလာက္ပါတယ္။ အဲဒီလို ဂုန္နီအိတ္ေတြ အလုံး ၂၀၊ ၃၀ မိတယ္။ က်ေနာ္တို႔က အဲဒါေတြကို လာရႈိးမွာရွိတဲ့ တိုင္း စစ္ဌာနခ်ဳပ္ကို သြားၿပီးအပ္လုိက္တာပဲ။ လုံးဝ ကုိယ္ေရးကို္ယ္တာ မသုံးဘူး။

အခုက တပ္မေတာ္ကုိ အရမ္းခ်ဲ႕လုိက္ေတာ့ အေရအတြက္ မ်ားသြားၿပီး အရည္အခ်င္းရွိတဲ့သူေတြက နည္းသြားၿပီ။ ေငြေရးေၾကးေရးကိုလည္း အဓိက ထားလာၾကတယ္။ ေဒသအလိုက္ ေစာင့္ရတဲ့တပ္ေတြကို သူတို႔ရဲ႕ လမ္းေၾကာင္းထဲ ကုန္ေတြတင္ၿပီး ျဖတ္သန္းတဲ့ ေထာ္လာဂ်ီ၊ ေမာ္ေတာ္ဆုိင္ကယ္၊ ကား မွန္သမွ် ဆက္ေၾကးေပးရတယ္။ အဲဒီဆက္ေၾကးကို သူတုိ႔ခြဲယူၾကသတဲ့။ အဲဒီဆက္ေၾကး ခြဲယူတဲ့စနစ္က ဟုိးတုန္းက သူပုန္ေတြလုပ္တာ။ အခုေခတ္ တပ္မေတာ္ႀကီးက အဲဒီေလာက္ေတာင္ ျဖစ္သြားၿပီလား ဆိုၿပီးေတာ့ က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္ အံ့ၾသမိတယ္၊ ဝမ္းလည္း နည္းတယ္။

ေနာက္တခုက က်ေနာ္ စစ္ရံုးမွာ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ရတဲ့ အခ်ိန္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးတင္ဦး ႏုတ္ထြက္သြားတဲ့အခါမွာ အရာ႐ွိေတြ ပြစိပြစိေျပာလာၾကတယ္။ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္လည္း ေျပာမိပါတယ္။ သုိ႔ေသာ္ က်ေနာ္ေျပာတာက ကိုယ့္အထက္ လူႀကီးကို ႏွေျမာလုိ႔၊ ကိုယ့္ဟာကုိ စိတ္မခ်မ္းသာလို႔ ေျပာမိတာပဲ႐ွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီမွာ ဗုိလ္ႀကီးအုန္းေက်ာ္ျမင့္တို႔ ဗိုလ္စံၾကည္တုို႔က မေက်နပ္လုိ႔ ခ်မယ္၊ ျပဳမယ္ ဘာညာဆိုတာကို သဲ့သဲ့ေတာ့ၾကားတာေပါ့။

ၾကားတဲ့အခါမွာ ဗိုလ္ႀကီးအုန္းေက်ာ္ျမင့္ ကိုေတာ့ က်ေနာ္မေျပာဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔သူနဲ႔ အလွမ္းေဝးလုိ႔ ဗုိလ္စံၾကည္ကိုေတာ့ က်ေနာ္ေျပာတယ္။ ေဟ့ မင္းတို႔ အဲဒါမ်ဳိးေတြ မေျပာနဲ႔။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး တင္ဦးထြက္လု႔ိ မေက်နပ္ရင္ ထြက္။ ဒါေပမယ့္ ငါကေတာ့ မထြက္ခ်င္ဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ တပ္မေတာ္ကို ျမတ္ႏုိးတယ္၊ တပ္မေတာ္ထဲမွာ ဆက္ေနမယ္။ အဲဒီခါးသီးတဲ့ ခံစားခ်က္ကိုေတာ့ ေဖ်ာက္ရမွာပဲလို႔ ေျပာတဲ့အခါက်ေတာ့ အုန္းေက်ာ္ျမင့္တုိ႔ စံၾကည္တုိ႔ ေနာက္ထပ္ က်ေနာ့္ကို အဆက္အသြယ္ မလုပ္ေတာ့ဘူး။

၁၉၇၆ ဇူလိုင္ ၂၀ ရက္ေန႔ သတင္းနားေထာင္တဲ့ အခါက်ေတာ့ အစုိးရအဖြဲ႔နဲ႔ ႏုိင္င့ံေခါင္းေဆာင္မ်ားကို လုပ္ႀကံမယ့္ အရာရွိ ေတြကို ေဖာ္ထုတ္တယ္ဆုိၿပီးေတာ့ေၾကညာတယ္။ အဲဒီမွာပါတဲ့ အုန္းေက်ာ္ျမင့္တုိ႔၊ စံၾကည္တုိ႔၊ ထြန္းေက်ာ္တုိ႔က က်ေနာ္နဲ႔ သိတဲ့ေကာင္ေတြခ်ည္းပဲ အဲဒီမွာအံ့လည္းအံ့ဩသြားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္က ႐ွမ္းျပည္ေရာက္ေနၿပီ၊ မုိင္းရႉးခြင္ ေခၚတာေပါ့။

အဲဒီျပႆနာျဖစ္ေတာ့ က်ေနာ့္ကို ေ႐ွ႕တန္းက ျပန္ေခၚ၊ ေရၾကည္အုိင္ ပို႔၊ အဲဒီကိစၥဘာၾကားသလဲ၊ ပတ္သက္မႈရွိလား၊ အုန္းေက်ာ္ျမင့္တို႔နဲ႔ ရင္းႏွီးလား၊ အစံုပဲ က်ေနာ့္ကို စစ္ေၾကာေရးလုပ္တယ္။

အမႈလည္းၿပီးေရာ က်ေနာ့္ကို တပ္ထဲမွာ ဆက္မေနရေတာ့ဘူးဆုိၿပီးမွ ပင္စင္ေပးလိုက္တာ။ အဲဒါ ၁၉၇၇ ခုႏွစ္ ဇန္နဝါရီလ ေပါ့။

က်ေနာ္ ဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ မိန္႔ခြန္းတခုဆိုရင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဘဝနဲ႔ ႏုိင္ငံေရးလုပ္လုိ႔မရဘူး၊ တပ္နဲ႔ ႏိုင္ငံေရး ေရာရင္ ငါးပါးမကဘူး၊ ဆယ္ပါးေမွာက္တတ္တယ္လုိ႔ေျပာသြားတာ။ အခုေခတ္ ရဲေဘာ္ေတြလည္း က်ေနာ္ေျပာတာ ၾကားႏိုင္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ တပ္မေတာ္နဲ႔ ႏုိင္ငံေရး ေရာလုပ္မယ္ဆုိရင္ ျပႆနာအႀကီးအက်ယ္တက္ႏုိင္တယ္ဆုိတဲ့ဟာကုိ ထပ္ၿပီး သတိမူေစခ်င္ပါတယ္။

ဦးဝင္းထိန္သည္ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ထဲတြင္ ၁၅ ႏွစ္ ဝန္းက်င္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခဲ့သည္။ စစ္တကၠသိုလ္ သမုိင္း တေလွ်ာက္တြင္ ေအာင္စစ္သည္ဆုႏွင့္ စာေပထူးခၽြန္ဆုကို ပထမဆံုး ရရွိခဲ့သူျဖစ္သည္။ ၁၉၇၇ တြင္ တာဝန္မွ အၿငိမ္းစား ေပးခံခဲ့ရၿပီး အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ (NLD) မွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေဟာင္း ဦးတင္ဦးႏွင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တို႔၏ ကိုယ္ေရး အရာရွိ အျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္။ ဦးဝင္းထိန္ကို စစ္အစိုးရက ၁၉၈၉ မွ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္အထိ ေထာင္ဒဏ္ ၅ ႏွစ္ခြဲ၊ ၁၉၉၆ မွ ယခုႏွစ္ ဇူလိုင္လအထိ ေထာင္ဒဏ္ ၁၄ ႏွစ္ႏွင့္ ၂ လၾကာ ခ်မွတ္ခဲ့သည္။

source by : http://www.irrawaddy.org