အားလုံးအသင့္ျပင္
ေငြေၾကးျပႆနာေပၚျပီး ဘဏ္ေတြျပိဳတာကေန ကူးသန္းေရာင္း၀ယ္ေရးေတြ အီထုိင္းလာကာ ထုတ္လုပ္ေရးေတြ က်ဆင္းလာတယ္။ စီးပြားေရး က်ဆင္းလာတယ္လုိ႔ေျပာေနၾကပါတယ္။ စီးပြားေရး အၾကပ္အတည္းတခုျဖစ္ေပၚလာျပီး စီးပြားေရးကပ္ဆုိက္ႏိုင္တဲ့အေျခအေနလုိ႔ဆုိေနၾကပါတယ္။ဒီလုိျဖစ္လာရင္ လူမႈေရး၊ ႏုိင္ငံေရးစတဲ့ လူ႕ကိစၥ နယ္ပယ္အသီးသီးမွာလည္း မတည္မျငိမ္ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ နယ္ပယ္အား လုံးက က်ဆင္းမႈ၊ ကေမာကၠမျဖစ္မႈေတြဟာ ဆုံခ်က္တခုကို ေရာက္ရင္ေပါက္ကြဲတတ္ပါတယ္။ ၀ုန္းဒိုင္းက်ဲျပီး ေျပာင္းလဲျဖစ္ေပၚတတ္ပါတယ္။ အခုျဖစ္ေပၚေနတဲ့ စီးပြားေရး အက်ပ္အတည္းဟာ အရင္းရွင္ နယ္ခ်ဲ႕ႏိုင္ငံေတြရဲ႕ ထိပ္သီး ႏိုင္ငံျဖစ္တဲ့ အေမရိကန္ႏိုင္ငံက စျဖစ္တာပါ။ ၂၁ ရာ စုရဲ့ ပဌမ ဆယ္စုႏွစ္အကုန္ပုိင္းမွာျဖစ္တာပါ။ ၂၁ရာစု အရင္းရွင္စနစ္ အၾကပ္အတည္း အစကာလလုိ႔ ေျပာရင္ရပါတယ္။ ၂၀ ရာစုႏွစ္ အလယ္ပုိင္းက စၿပီး အေမရိကန္ႏိုင္ငံဟာ အရင္းရွင္ နယ္ခ်ဲ႕ စနစ္ရဲ႕ ေရွ႕ ေဆာင္ၾကီး ျဖစ္လာပါတယ္။ ၂၀ ရာစုအစပုိင္းမွာ ရုရွ ေအာက္တုိဘာ ေတာ္လွန္ေရး ေအာင္ျမင္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ကမၻာမွာ အရင္းရွင္စနစ္အျပင္ ဆုိရွယ္လစ္စနစ္ဟာ တည္ရွိလာပါတယ္။ ဒါေပမ့ဲလူ႕ေလာက ႀကီးတခုလုံးကို အဆုံးအျဖတ္ေပးေနတာ အရင္းရွင္စနစ္ ျဖစ္ေနဆဲပဲ ျဖစ္တယ္။ ဆုိရွယ္လစ္စနစ္ဟာ အဆုံးအျဖတ္ေပးတဲ့ အခန္းကို မေရာက္ေသးပါ။ အေမရိကန္နယ္ခ်ဲ႕ႏိုင္ငံဟာ အရင္းရွင္စနစ္ရဲ့ ေရွ႕ ေဆာင္ႏိုင္ငံျဖစ္ေတာ့ အေမရိကန္ ႏုိင္ငံမွာ တခုခုျဖစ္ရင္ တကမၻာလုံးကို ဂယက္ရိုက္ခတ္ပါတယ္။ သိပၸံနည္းပညာေတြ ေပါက္ကြဲထြက္လာျပီး ဂလိုဘယ္ လုိက္ေဇးရွင္းျဖစ္လာေတာ့လဲ အရင္းရွင္စနစ္ရဲ႕ဂလုိဘယ္ လုိက္ေဇးရွင္းပဲ ျဖစ္လာတယ္။ တနည္းေျပာရရင္ အေမရိကန္ ဗိုလ္က်စိုးမုိးေရးရဲ႕ဂလုိဘယ္ လိုက္ေဇးရွင္းပဲ ျဖစ္လာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အရင္းရွင္စနစ္ လႊမ္းမိုးေနတဲ့ ကမၻာၾကီးမွာ အရင္းရွင္ႏုိင္ငံေတြမွာ ခ်မ္းသာတဲ့ ႏိုင္ငံေတြနဲ႕ ဆင္းရဲတဲ့ ႏုိင္ငံေတြ ဆုိၿပီး ကြဲသြားပါတယ္။ ဆင္းရဲ ခ်မ္းသာ ကြာဟမႈၾကီးတယ္လုိ႕ေျပာၾကပါတယ္။ ဆုိရွယ္လစ္ႏိုင္ငံေတြဟာ ဆင္းရဲ မြဲေတတဲ့ ႏုိင္ငံကေန ဆုိရွယ္လစ္ ႏိုင္ငံကုိ ထူေထာင္ရတာေၾကာင့္ စီးပြားေရး အဆင့္ဘယ္ေလာက္မွ မတက္လာေသးပါဘူး။ အဲ့ဒီအျပင္ ပီျပင္တဲ့ ဆုိရွယ္လစ္ စီးပြားေရးကို မထူေထာင္ႏုိင္ေသးဘဲ အရင္းရွင္ အစိပ္အပိုင္းေတြကို ခြင့္ျပဳထားရေသးတဲ့ ကာလျဖစ္ေတာ့ ကမၻာ့စီးပြားေရးပ်က္မႈဒဏ္ကို သူတုိ႕လည္းအနည္းနဲ႕အမ်ားေတာ့ ခံစားရပါလိမ့္မယ္။ အခုျဖစ္ေနတဲ့ အရင္းရွင္စီးပြားေရးက်ဆင္းမႈ အၾကပ္အတည္းဟာ အရင္းရွင္ ဂလုိဘယ္ လုိက္ေဇးရွင္း ကာလၾကီးမွာျဖစ္တာေၾကာင့္ သမိုင္းမွာေပၚခဲ့တဲ့ အရင္းရွင္စနစ္ အၾကပ္အတည္းေတြနဲ႔မတူဘဲ ပုိအႏၱရာယ္ၾကီးပါတယ္။ စစ္ေအးလြန္ကာလ ကုန္ဆုံးခ်ိန္ ကမၻာ့စည္း စနစ္ေဟာင္းကလည္း တည္ျငိမ္မႈကိုမေပးႏိုင္၊ စည္းစနစ္သစ္ကလည္း မေပၚေပါက္ေသးတဲ့ ကာလျဖစ္တာေၾကာင့္ရယ္၊ တကမၻာလုံးပ်က္သုဥ္းႏိုင္တဲ့ လက္နက္ေတြကိုလည္း ပုိင္ဆုိင္ထားတဲ့ႏုိင္ငံေတြကလည္း ရွိေနျပန္တယ္ဆုိေတာ့ အႏၱရာယ္က မေတြး၀ံ့စရာပါပဲ။
၁၉၃၀ ကျဖစ္ေပၚတဲ့ အရင္းရွင္စနစ္ စီးပြားေရးကပ္နဲ႔ မတူဘူးလုိ႔ ေျပာေနၾကပါတယ္။ ၁၉၃၀ ခုႏွစ္ေတြတုန္းက ကမၻာ့အရင္းရွင္စနစ္ကုိ ဦးေဆာင္ ဦးရြက္ျပဳေနတဲ့ ႏိုင္ငံေတြက အေနာက္ဥေရာပ နယ္ခ်ဲ႕ႏိုင္ငံေတြပါ။ အဂၤလန္၊ ျပင္သစ္၊ ဂ်ာမနီ၊ အီတလီ စတဲ့ႏိုင္ငံေတြျဖစ္ပါတယ္။ အေမရိကန္ႏိုင္ငံဟာ သူ႔ဖာသာသူ သီးျခားအားေမြးေနတဲ့ႏိုင္ငံ ျဖစ္ပါတယ္။ ဂလုိဘယ္လုိက္ေဇးရွင္းလည္းမဟုတ္ေသးပါ။ ဒါေပမ့ဲလက္၀ါးၾကီးအုပ္အရင္းရွင္စနစ္ကနယ္ခ်ဲ႕စနစ္ အျဖစ္န႔ဲကမၻာပတ္ေနပါျပီ။ ဒါေၾကာင့္ ဥေရာပနယ္ခ်ဲ႕ႏုိင္ငံေတြမွာ စီးပြားေရး အၾကပ္အတည္း ေပၚလာေတာ့ အေမရိကန္တုိ႔ ဂ်ပန္တုိ႔မွာလည္း အေႏွးနဲ႔အ ျမန္ေတာ့ ဂယက္ရုိက္ပါတယ္။ အဲ့ဒီတုန္းက အရင္းရွင္စနစ္ေအာက္မွာ အရင္းရွင္ စနစ္အၾကပ္အတည္းကို အရင္းရွင္နည္းနဲ႔ ၾကိဳးစားေျဖရွင္း ၾကပါတယ္။ ၾကိဳးစားကုစား ၾကပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးတျခား နည္းလမ္းေတြနဲ႔ ဘယ္လုိမွ ေျဖရွင္းလုိ႔ မရတဲ့ အဆုံးမွာ စစ္ပဲြဆုိတာနဲ႔ ေျဖရွင္းလုိက္ ၾကပါတယ္။ ဒုတိယကမၻာစစ္ၾကီး ျဖစ္လာတာပါပဲ။ အဲ့ဒီတုန္းက ဆုိရွယ္လစ္ႏိုင္ငံဟာ ဆုိဗီယက္တႏုိင္ငံထဲပဲ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ဆုိဗီယက္ႏုိင္ငံဟာ လီနင္ရဲ႕ စီးပြားေရး ေပၚလစီသစ္အရ ႏိုင္ငံကို စီးပြားေရးအရ ေအာင္ျမင္စြာထူေထာင္ႏုိင္ၿပီး တည္ျငိမ္ တိုးတက္လာပါတယ္။ ၁၉၃၀ ခုႏွစ္ကုိ ေရာက္တဲ့အခါမွာေတာ့ဆုိရွယ္လစ္စီးပြားေရးစနစ္ကို အပီအျပင္ ထူေထာင္ႏိုင္တာေၾကာင့္ အရင္းရွင္ကမၻာမွာ စီးပြားေရးကပ္ဆုိက္ေပမဲ့ ဆုိဗီယက္မွာ စီးပြားေရးတည္ျငိမ္ျပီး မွန္မွန္ပဲ တုိးတက္ဖြ႔ံျဖိဳး ေနပါတယ္။ အဲ့ဒီတုန္းက အရင္းရွင္စနစ္အက်ပ္အတည္းနဲ႔ ဆုိရွယ္လစ္စနစ္ရဲ့အားသာခ်က္ကို ဒီလုိျပတ္ျပတ္သားသား ရွင္းရွင္း လင္းလင္း ျမင္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒီကေန႔ ၂၁ ရာစုအစပုိင္း အရင္းရွင္နယ္ခ်ဲ႕စနစ္ရဲ႕ဂလုိဘယ္ လုိက္ေဇးရွင္း အေျခအေနမွာ ေပၚေပါက္တဲ့ စီးပြားေရး အၾကပ္အတည္း ကာလမွာ ဆုိရွယ္လစ္ႏိုင္ငံေတြ ၁၉၃၀ ခုႏွစ္ကထက္မ်ားေပမဲ့ ဆုိရွယ္လစ္ စနစ္ရဲ့အားသာခ်က္ကို ဘယ္ေလာက္မွထုတ္ေဖၚႏုိင္ဦးမယ္မဟုတ္ပါ။
၁၉၃၀ ခုႏွစ္မွာေပၚေပါက္တဲ့ အရင္းရွင္စီးပြားေရးအၾကပ္အတည္းဟာ ေနာက္ဆုံးမွာ ဒုတိယကမၻာစစ္ (၁၉၃၈-၁၉၄၅)နဲ႔ ေျဖရွင္းလုိက္ၾကတဲ့အခါမွာ ကမၻာ့ႏုိင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး အသြင္အျပင္ဟာ အၾကီးအက်ယ္ ေျပာင္းလဲသြားပါတယ္။ အရင္းရွင္စနစ္ၾကီးကို အေနာက္ဥေရာပနယ္ခ်ဲ႕ႏုိင္ငံေတြက ေခါင္းေဆာင္မႈေပးေနရာက အေမရိကန္အရင္းရွင္နယ္ခ်ဲ႕က ဦးေဆာင္မႈေနရာကို ရရွိလာျပီး ေခတ္သစ္ကုိလိုနီစနစ္ကို ထူေထာင္လုိက္နိုင္ပါတယ္။ အေရွ႕ဥေရာပတခုလုံးနဲ႕ အာရွကုန္းမၾကီး ေျမာက္ျခမ္းနဲ႔အလယ္ပုိင္းတခုလုံး ဆုိရွယ္လစ္ႏိုင္ငံေတြ ျဖစ္ကုန္တယ္။ ကရစ္ဘီယံပင္လယ္ထဲကက်ဴးဗားႏုိင္ငံလည္း ဆုိရွယ္လစ္ႏုိင္ငံျဖစ္လာတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ကမၻာၾကီးကို အရင္းရွင္စနစ္ကပဲ အဆုံးအျဖတ္ေပးၿမဲျဖစ္ျပီး ဆုိရွယ္လစ္စနစ္က အဆုံးအျဖတ္အခန္းကို ေရာက္ဖုိ႔လုံးပမ္းဆဲကာလပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးစကားနဲ႔ေျပာရင္ေတာ့ အရင္းရွင္နယ္ခ်ဲ႕စနစ္နဲ႔ ဆုိရွယ္လစ္ ေတာ္လွန္ေရး ေခတ္ၾကီးထဲမွာပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေခတ္ကာလရဲ႕ထူးျခားခ်က္က အရင္းရွင္နယ္ခ်ဲ႕စနစ္ကို ေခါင္းေဆာင္တာ အေမရိကန္နယ္ခ်ဲ႕သမားျဖစ္ျပီး ဆိုရွယ္လစ္ႏုိင္ငံ အမ်ားအျပားေပၚထြက္လာသလုိ ကိုလိုနီကၽြန္ဘ၀က ရုန္းထြက္လာႏုိင္တဲ့ လြတ္လပ္တဲ့အမ်ိဳးသားႏုိင္ငံေတြ အမ်ားအျပာေပၚထြက္လာတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆုိရွယ္လစ္ေတာ္လွန္ေရးနဲ႔ အမ်ိဳးသားလြတ္ေျမာက္ေရးတုိက္ပြဲေတြ ဆက္စပ္ေပါင္းကူးသြားၾကတာပါပဲ။ ဗမာျပည္ဟာ အဲ့ဒီ ကမၻာ့အေျခအေနနဲ႔အညီ မိမိ ထူးျခားခ်က္ကုိ ဆုပ္ကုိင္ျပီး ဒုတိယ ကမၻာစစ္ကုိျဖတ္သန္းလုိက္ႏိုင္တာေၾကာင့္ ဒုတိယကမၻာစစ္အျပီးမွာ လြတ္လပ္တဲ့ႏိုင္ငံတခုျဖစ္လာတယ္။ မိမိ အမ်ိဳးသားဂုဏ္သိကၡာကို ျမွင့္တင္လုိက္ႏိုင္တယ္။ အမ်ိဳးသားစည္းလုံးညီညြတ္မႈကို တည္ေဆာက္လာႏုိင္ခဲ့တယ္။
ဒုတိယကမၻာစစ္ၾကီးျပီးတဲ့ေနာက္ အေမရိကန္ေခါင္းေဆာင္တဲ့ အရင္းရွင္ကမၻာမွာလည္း အရင္းရွင္စနစ္အရ ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးေတြ လုပ္ပါတယ္။ အဲ့ဒီလုိလုပ္တဲ့အခါမွာ ဘ႑ာအရင္းအႏွီးလက္၀ါးၾကီးအုပ္မႈကို ျပန္လည္ခဲြေဝ ေနရာယူရတာျဖစ္ပါတယ္။တကယ္ေတာ့ အရာရာကို အေမရိကန္နယ္ခ်ဲ႕သမားက လက္၀ါးၾကီးအုပ္စီးမိသြားျပီး က်န္တဲ့အရင္းရွင္ႏုိင္ငံေတြဟာ အေမရိကန္ရဲ႕ထီးရိပ္ေအာက္က ေနထုိင္လုပ္ကုိင္ရတာျဖစ္သြားပါတယ္။
ဆိုရွယ္လစ္ ႏိုင္ငံေတြဟာလည္း ဆုိဗီယက္အမွဴးျပဳတဲ့ အုပ္စုတခုအျဖစ္န႔ဲရပ္တည္လႈပ္ရွားလာပါတယ္။ အဲ့ဒီလိုအေမရိကန္နယ္ခ်ဲ႕ ေခါင္းေဆာင္တဲ့ အရင္းရွင္ကမၻာနဲ႔ ဆုိဗီယက္အမွဴးျပဳတဲ့ကမၻာဆုိျပီး ေပၚလာပါတယ္။ အဲ့ဒီအုပ္စုႏွစ္ခုရဲ႕ ပဋိပကၡဟာ ကမၻာမွာ စစ္ေအးဆုိတဲ့ ကာလၾကီးကုိ ျဖစ္ေပၚေစခဲ့ ပါတယ္။ လြတ္လပ္ခါစ ႏုိင္ငံေတြကလည္း ဘက္မလုိက္ၾကားေနေရး အုပ္စုကုိ ထူေထာင္လုိက္ၾကၿပီး စနစ္ခ်င္းမတူတဲ့ႏုိင္ငံေတြအခ်င္းခ်င္း ျငိမ္းခ်မ္းစြာယွဥ္တြဲေနထုိင္ေရးမူ ၅ ခ်က္ကို အဆိုျပဳခ်မွတ္ၾကပါတယ္။ ကမၻာ့ကုလသမဂၢအဖြဲ႕ႀကီးကလည္း ေနာင္မွာ ဒီမူ ၅ ခ်က္ကုိ က်င့္သုံးလာပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ အေမရိကန္ ေခါင္းေဆာင္တဲ့ အရင္းရွင္နယ္ခ်ဲ႕အုပ္စုက ေခတ္သစ္ ကုိလိုနီစနစ္ကုိ က်င့္သုံးတာေၾကာင့္ ကမၻာစစ္ႀကီး ထ မျဖစ္ေပမဲ့ ေဒသစစ္ပြဲေတြ၊ အာဏာသိမ္းပြဲေတြ၊ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ၾကံမႈေတြ ကမၻာ့ေနရာအႏွံ႔မွာျဖစ္လာပါတယ္။
၁၉၆၀ ခုႏွစ္ေတြေရာက္တဲ့အခါမွာ ဆိုရွယ္လစ္အုပ္စုထဲမွာ သေဘာထားကြဲလြဲမႈေတြ ေပၚေပါက္လာပါတယ္။ အရင္းခံကေတာ့ မာ့က္စ္၀ါဒမူေတြကုိ ဆုပ္ကုိင္ေရးနဲ႕ မာ့က္စ္၀ါဒမူေတြကို စြန္႔လႊတ္ေရးျဖစ္တယ္။ မာ့က္စ္၀ါဒမူေတြ စြန္႔လႊတ္တာကို ေခတ္သစ္ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရး၀ါဒလုိ႔ေခၚပါတယ္။ခရုေရွာ့အမွဴးျပဳတဲ့ ဆိုဗီယက္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီမွာ ေပၚေပါက္တာျဖစ္ပါတယ္။ အဲ့ဒီ၀ါဒအရ ဆုိရွယ္လစ္စနစ္ကုိစြန္႔လႊတ္ျပီး အရင္းရွင္၀ါဒကုိ ျပန္လည္ က်င့္သုံးတာ ျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆုိရွယ္လစ္အုပ္စုမွာ ဆုိဗီယက္လုိင္းနဲ႔ တရုတ္လုိင္းဆုိျပီး ကြဲသြားပါတယ္။ အဲ့ဒီကေန ၁၉၇၀ ခုႏွစ္ အစပုိင္းကုိေရာက္ေတာ့ဆုိရွယ္လစ္ဂိုဏ္းဆုိတာ မရွိေတာ့ပါ။ အေမရိကန္ေခါင္းေဆာင္တဲ့ နယ္ခ်ဲ႕အုပ္စုနဲ႕ ဆုိဗီယက္ ေခါင္းေဆာင္တဲ့ ျပန္လည္ ျပင္ဆင္ေရးအုပ္စုတုိ႔ ထိပ္တုိက္တုိးတဲ့ စစ္ေအးကာလျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။ ကမၻာမွာ အေမရိကန္ေခါင္းေဆာင္တဲ့ အရင္းရွင္အုပ္စုက၀င္စြက္တ ေဒသမတည္မျငိမ္မႈေတြနဲ႔ ေဒသစစ္ပြဲေတြ ျဖစ္သလုိ ဆုိဗီယက္ ျပန္လည္ ျပင္ဆင္ေရးအုပ္စုက ၀င္စြက္တဲ့ ေဒသမတည္မၿငိမ္မႈနဲ႔ ေဒသစစ္ပြဲေတြ ျဖစ္ေလ့ရွိလာပါတယ္။
၁၉၈၀ ခုႏွစ္ အကုန္ပုိင္းေရာက္တဲ့အခါမွာ ဆုိဗီယက္ျပည္ေထာင္စုနဲ႔ ဆုိဗီယက္အုပ္စုျပိဳကြဲသြားပါတယ္။ စစ္ေအးကာလ ၿပီးဆုံးသြားတယ္လုိ႔ေျပာပါတယ္။ အေမရိကန္နယ္ခ်ဲ႕သမားဟာ အရင္းရွင္နယ္ခ်ဲ႕ႏိုင္ငံေဟာင္းေတြအေပၚ ၾသဇာေညာင္းသလုိ ဆုိဗီယက္ ျပန္လည္ ျပင္ဆင္ေရးအုပ္စု၀င္အားလုံးအေပၚလည္း ၾသဇာလႊမ္းလာႏိုင္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။ အေမရိကန္နဲ႔ ဆုိဗီယက္ထိပ္တုိက္ျဖစ္မႈဟာ မရွိေတာ့ပါ။ ဥေရာပ၊ အာရွ ေျမပုံမွာ အေျပာင္းအလဲေတြ အၾကီးအက်ယ္ ျဖစ္ကုန္ပါတယ္။ အဲ့ဒီကာလမွာတက္လာတဲ့ အေမရိကန္သမၼတတုိင္းဟာ အေမရိကန္ရာစုႏွစ္၊ အေမရိကန္ ေခါင္းေဆာင္မႈ ဆုိတာကုိ ေျပာဆုိတဲ့ အေျခအေနျဖစ္လာပါတယ္။
စစ္ေအးလြန္ကာလတေလွ်ာက္မွာ အေမရိကန္နယ္ခ်ဲ႕သမားထင္တုိင္းၾကဲတဲ့ကာလလုိ႔ ေျပာလုိ႔ရပါတယ္။ သိပၸံနည္းပညာ ေပါက္ကြဲမႈေတြ ျဖစ္လာၿပီး အေမရိကန္အရင္းရွင္စနစ္ရဲ႕ ဂလုိဘယ္လုိက္ေဇးရွင္းကာလ ျဖစ္လာလုိ႔ပါပဲ။ ဒီကာလအတြင္း ကမၻာ့ဘယ္ေထာင့္ၾကားက ဘယ္ျပႆနာမဆုိအေမရိကန္မပါတာမရွိပါ။ ေဒသစစ္ပြဲဆုိလည္း အေမရိကန္ပါတာပဲ။ ဒီမိုကေရစီနဲ႔လူ႔အခြင့္အေရးအေၾကာင္းျပျပီး ဘယ္ျပည္တြင္းေရးမဆုိ ဘယ္ေဒသကုိမဆုိ တနည္း မဟုတ္တနည္း တုိက္ရုိက္ သုိ႔မဟုတ္ သြယ္၀ိုက္နည္းနဲ႔ အေမရိကန္ပါ၀င္ပတ္သက္ရတာခ်ည္းပဲျဖစ္တယ္။
ေငြေရး ေၾကးေရး ဘ႑ာေရး ကူးသန္းေရာင္း၀ယ္ေရး၊ ကုန္သြယ္ေရး၊ ထုတ္လုပ္ေရး၊ စုိက္ပ်ိဳးေမြးျမဴေရး စတဲ့ နယ္ပယ္အားလုံးကို အေမရိကန္ လက္၀ါးၾကီးအုပ္ အရင္းရွင္ၾကီးေတြကပဲ လက္၀ါးၾကီးအုပ္ထားႏိုင္တာျဖစ္ပါတယ္။ အေမရိကန္ဟာ စီးပြားေရးအင္အားအၾကီးဆုံးပါ။ စစ္ေရးမွာလည္းအင္အားအၾကီးဆုံးပါ။ ဒါေၾကာင့္အေမရိကန္မွာ ေပၚေပါက္တဲ့ စီးပြားေရးအၾကပ္အတည္းဟာ ဘယ္ေခတ္ကာလေတြနဲ႔မွမတူတဲ့ အႏၱရာယ္ၾကီးကုိ ကမၻာသူ ကမၻာသား ေတြဆီ သယ္ေဆာင္လာပါလိမ့္မယ္။
အရင္းရွင္နယ္ခ်ဲ႕စနစ္ဟာ ဘယ္ေလာက္ပဲအသြင္ေတြေျပာင္းေျပာင္း ဘယ္ေလာက္ပဲ ဖြံ႕ျဖိဳးတုိးတက္ပါတယ္ ဆုိဆုိ သူ႔ရဲ႕က်ဆုံးရမယ့္ အရင္းခံအေၾကာင္းအခ်က္ေတြဟာ သူ႔ရဲ႕သေႏၶပါအေၾကာင္းအခ်က္ေတြ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါကို ဘယ္လုိမွ ေရွာင္လြဲလုိ႔မရပါ။ ရာစုႏွစ္ ၂ ခု ေက်ာ္ေလာက္ ရွင္သန္ တည္တန္႔လာတဲ့ အရင္းရွင္စနစ္ဟာ အခုအခ်ိန္မွာ မီးစာကုန္ ဆီခန္း ဘ၀ကိုေရာက္လာေနၿပီ ျဖစ္တယ္။ ဒါကို လီနင္က အေစာၾကီးကတည္းကေတြ႔ျမင္ခဲ႔တယ္။ ဒါေၾကာင့္ လီနင္က နယ္ခ်ဲ႕စနစ္ဟာ ေသပန္းပြင့္ေနတဲ့ အရင္းရွင္စနစ္လုိ႔ေျပာခဲ့တာပဲ။ ဆိုရွယ္လစ္ဂုိဏ္းျပိဳကြဲသြားတာတုိ႔ သိပၸံနည္းပညာ ေပါက္ကြဲလာတာတုိ႔ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းအခ်က္ေတြဟာ အေမရိကန္နယ္ခ်ဲ႕စနစ္ရဲ႕ ဂလုိဘယ္လုိက္ေဇးရွင္း ျဖစ္ေပၚေစလုိက္တာအမွန္ပဲ။ အဲ့ဒါေၾကာင့္လည္း တခ်ိဳ႕က အရင္းရွင္စနစ္သာတည္ရွိလိမ့္မယ္၊ အရင္းရွင္စနစ္အတြင္းမွာပဲ အေျပာင္းအလဲေတြျဖစ္ျပီး အရင္းရွင္စနစ္ပဲ ဆက္လက္ရွင္သန္တည္ရွိလိမ့္မယ္လုိ႔ ျမင္ၾကတာပဲ။ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ဆုိတာ လက္ေတြ႔မျဖစ္ႏိုင္တဲ့စနစ္လုိ႔ေတာင္ တခ်ိဳ႕ကေျပာေနၾကပါတယ္။ တကယ္ကအရင္းရွင္စနစ္ဟာ ေသြးစုတ္မႈ ကပ္ပါးစနစ္ကို အေျခခံရတယ္။ အစြန္းထြက္တန္ဘုိးနဲ႔ လွီးယူရတဲ့စနစ္ျဖစ္တယ္။ ဘ႑ာ အရင္းအႏွီးကုိ လက္၀ါးၾကီး အုပ္ရတဲ့စနစ္ျဖစ္တယ္။
ဘ႑ာ အရင္းအႏွီးကို အေၾကြးစနစ္နဲ႔လည္ပတ္ရတာျဖစ္တယ္။ စေတာ့ရွယ္ယာ ေငြေခ်း စာခ်ဳပ္၊ ေခ်းေငြဆုိတာေတြဟာ အေၾကြးစနစ္ေတြပဲ။ ေငြေၾကးေစ်းကြက္ဆုိတာကေတာ့ ေလာင္းကစား၀ိုင္းၾကီးပါ။ ေစ်းကြက္လႊတ္ထားတယ္ဆုိျပီး ေစ်းကြက္စီးပြားေရးလုိ႔ေျပာကာ ထုတ္လုပ္ေရးကုိ စညး္မဲ့ကမ္းမဲ့ထုတ္လုပ္တယ္။ အရင္းရွင္စနစ္ဟာ အဲ့ဒါေတြကို မလြဲမေသြလုပ္ရတာျဖစ္ပါတယ္။ အဲ့ဒါေတြမလုပ္ရင္ အရင္းရွင္စနစ္မဟုတ္ေတာ့ပါ။ အဲ့ဒါေတြလုပ္ရတာေၾကာင့္လည္း အရင္းရွင္စနစ္မွာမလြဲမေသြအၾကပ္အတည္းေပၚရပါတယ္။ အခုအေမရိကန္ ဘဏ္ ေတြျပိဳတာ အေၾကြးစနစ္နဲ႔လည္ပတ္ထားတာေၾကာင့္ပဲ။ဘဏ္ေတြမွာ ေငြမရွိဘူး။ အခြံပဲျဖစ္တယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ တႏြယ္ ငင္တစင္ပါဆုိသလိုဆက္စပ္တဲ့ အရင္းရွင္စီးပြားေရးအစိပ္အပိုင္းအားလုံးထိခိုက္ေတာ့တာပဲ၊
ေလာေလာဆယ္ အလုပ္ လက္မဲ့ဦးေရတုိးပြားလာတယ္။ အငတ္ေဘးနီးကပ္လာတဲ့ေဒသေတြမ်ားလာတယ္။ ႏုိင္ငံေရး၊ စစ္ေရး၊ လူမႈေရး နယ္ပယ္ အားလုံးမွာ မတည္မျငိမ္မႈေတြတုိးပြားလာတယ္။ ဒါေတြအားလုံးမွာမတည္ျငိမ္မႈေတြ တုိးပြားလာတယ္။ ဒါေတြအားလုံးဟာ အရင္းရင္စနစ္ထဲက အရင္းရွင္စနစ္ကို ေသတြင္းပို႔မဲ့ အရင္းရွင္စနစ္ရဲ့ သေႏၶပါအေၾကာင္းအခ်က္ေတြပဲ။
အရင္းရွင္စနစ္မွာ အၾကပ္အတည္းေတြ႕လာရင္ ထြက္ေပါက္အျဖစ္ ႏွစ္နည္း နဲ႔ပဲ ေျဖရွင္းတာေတြ႔ရပါတယ္။ တနည္း က ၀ယ္လုိအားျမွင့္တင္တဲ့နည္းနဲ႔ ေျဖရွင္းပါတယ္။ အဲ့ဒီနည္းဟာ စားသုံးသူေတြကို သုံးစြဲစရာေငြေၾကးရွိလာေအာင္ အလုပ္အကိုင္ ဖန္တီးေပးတာလုပ္တယ္။ အဲဒီနည္းနဲ႔ ၀ယ္လုိအားတက္လာတာနဲ႔အမွ် အရင္းအႏွီးလည္ပတ္မႈ ေတြပုံမွန္ျဖစ္လာျပီး ေသြးစုပ္မႈကိုလည္း မွန္တန္းျဖစ္ေအာင္ ထိန္းလုိက္ျခင္းျဖင့္ လက္၀ါးၾကီးအုပ္မႈ နယ္ပယ္နဲ႔ အတုိင္းအတာကုိ ထပ္မံတိုးခ်ဲ႕ ၾကီးထြားေစလုိက္ကာ ေစ်းကြက္ကုိလည္း တုိးခ်ဳံ႕ေစလုိက္တဲ့နည္းပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ လည္ပတ္ေနတဲ့ အရင္းရွင္စနစ္ယႏၱယားၾကီး တေနရာမွာပိတ္ဆုိ႔သြားတဲ့အခါ အဲ့ဒီပိတ္ဆုိ႔ေနတာကို ဖယ္ရွားလုိက္ျခင္း အားျဖင့္ ယႏၱယားကုိ ပုံမွန္ျပန္လည္ပတ္ေအာင္လုပ္တဲ့သေဘာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တေနရာမဟုတ္တေနရာမွာ ျပန္ပိတ္ဆုိ႔တတ္ျပီး မရင္းရွင္စနစ္ဟာလည္း တခ်ိန္မဟုတ္တခ်ိန္မွာ ျပန္ျပီးအၾကပ္အတည္းနဲ႔ရင္ဆုိင္ရပါတယ္။
အဲဒီလုိ ၀ယ္အားျမွင့္တင္တဲ့နည္းနဲ႔ ေျဖရွင္းလုိ႔မရရင္ စစ္ထတုိက္တဲ့နည္း ကုိသုံးတာပဲ။ စစ္တုိက္တဲ့နည္းန႔ဲ ေျဖရွင္းတာကေတာ့ စစ္ရႈံးသြားသူေတြ ဆီမွာရွိတဲ့ အရင္းရွင္ယႏၱယားအေဟာင္းေနရာမွာ အရင္းရွင္ယႏၱယားအသစ္နဲ႕ အစားထုိးပစ္တာလုပ္တာပဲ။ ဒီနည္းနဲ႕စစ္ႏုိင္သူေတြက သူတုိ႔ရဲ့လက္၀ါးၾကီးအုပ္အရင္းအႏွီးကုိ တိုးခ်ဲ႕ႏိုင္ျပီး၊ စစ္ရႈံးသူေတြက အကန္႔အသတ္နဲ႔ လက္၀ါးၾကီးအုပ္ အရင္းအႏွီးကို ထိန္းသိမ္းခြင့္ ရသြားေစတဲ့ နည္းေတြပဲျဖစ္တယ္။ ဒီနည္းနဲ႔ အရင္းရွင္စနစ္ကုိ အသက္ဆက္ၾကတယ္။
၁၉၃၀ ခုႏွစ္ အေမရိကန္စီးပြားေရးအၾကပ္အတည္းကုိ ေျဖရွင္းပုံနဲ႔ ဒုတိယကမၻာစစ္အျပီး အေမရိကန္ရဲ႕ မာရွယ္စီမံကိန္းကိုေလ့လာရင္ ဒီကိစၥေတြ အေတာ္ထင္သာျမင္သာျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉၂၉ - ၃၀ မွာ အေမရိကန္မွာ စီးပြား ေရးကပ္ဆုိက္ေတာ့ ၀ယ္လုိအားျမွင့္တင္တဲ့နည္းန႔ဲအေမရိကန္ဟာသူ႔စီးပြားေရး အၾကပ္အတည္းကုိ သူေက်ာ္နင္းပါတယ္။ စစ္လက္နက္ပစၥည္းစက္ရုံေတြေထာင္ျပီး အလုပ္လက္မဲ့ျပႆနာေတြေျဖရွင္းတယ္။ ဥေရာပကုိစစ္လက္နက္ ေရာင္းခ်တဲ့ ေစ်းကြက္အျဖစ္ ဖန္တီးလိုက္တယ္။ ဒုတိယ ကမၻာစစ္ျဖစ္လာေတာ့ အေမရိကန္ဟာ လက္နက္ေရာင္းခ်သူ ေငြေခ်းစားသူ ျဖစ္လာတယ္။ ဂ်ပန္က အေမရိကန္ကို၀င္တုိက္လုိ႔ အေမရိကန္စစ္ထဲ ၀င္လာေပမဲ့ အေမရိကန္ဟာ စစ္တလင္း မျဖစ္တာေၾကာင့္ ထုတ္လုပ္ေရးေတြ (လယ္ယာ၊ စက္မႈအားလုံး) ပုံမွန္ပဲလုပ္ႏိုင္တယ္။ ပုိ႔ကုန္ေတြ ပုိလွ်ံတာ ေခတၱျဖစ္တယ္။ ဥေရာပစစ္ေျမျပင္မွာ အျပင္းအထန္ တုိက္ခိုက္ေနၾကတုန္း ၀ယ္လုိအားက်သြားလုိ႔ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ဒုတိယ ကမၻာစစ္အျပီးမွာ မာရွယ္စီမံကိန္းအရ ဥေရာပႏိုင္ငံေတြကို အကူအညီ အေထာက္အပံ့ေတြေပးတဲ့နည္းန႔ဲ ၀ယ္လုိအားျမွင့္တင္လုိက္တဲ့အခါမွာ ပုိလွ်ံေနတဲ့ ပုိ႔ကုန္ျပႆနာဟာ ေန႔ခ်င္းညခ်င္းေျဖရွင္းျပီးရုံမက ထုတ္လုပ္ေရးေတြ အမ်ားၾကီးတုိးခ်ဲ႕ႏိုင္လာတယ္။
ဒီနည္းနဲ႔ အရင္းရွင္စနစ္ႏိုင္ငံေတြျဖစ္တဲ့ အဂၤလန္၊ ျပင္သစ္၊ ဂ်ာမနီတုိ႔လက္ပမ္းက်သြား ခ်ိန္မွာ အေမရိကန္အရင္းရွင္စနစ္က လက္ခံေမာင္း ထ ခတ္ေတာ့တာပဲ။
တဘက္မွာ အရင္းရွင္စနစ္အၾကပ္အတညး္ေတြ႔ေလေလ အဖိႏွိပ္ခံျပည္သူေတြ အဖိႏွိပ္ခံအမ်ိဳးသားေတြဟာ ႏိုးၾကားမႈရွိျပီး စည္းလုံးမႈရွိၾကရင္ေတာ္လွန္ေရးေတြ ေပါက္ကြဲဖုိ႔အလားအလာရွိေလပါပဲ။ ပထမကမၻာစစ္ (၁၉၁၄-၁၉၁၈)ျဖစ္ေတာ့ ရုရွမွာဆိုရွယ္လစ္ေတာ္လွန္ေရးေအာင္ျမင္သြားတယ္။
အဖိႏွိပ္ခံ အမ်ိဳးသားျပည္သူေတြ ႏိုးၾကားလာ တယ္။ ဒုတိယကမၻာစစ္ျဖစ္ေတာ့ အေရွ႕ဥေရာပတခုလုံး အာရွအလယ္ပုိင္းနဲ႔ အေရွ႕ပိုင္းတခုလုံး ဆုိရွယ္လစ္ႏိုင္ငံေတြ ျဖစ္လာတယ္။ ကာရစ္ဘီယံပင္လယ္က က်ဴးဗားႏိုင္ငံလည္း ဆုိရွယ္လစ္ႏိုင္ငံျဖစ္လာတယ္။ ကုိလိုနီႏိုင္ငံအမ်ားအျပား လြတ္လပ္ေရး ရလာတယ္။ နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႕က်င္ေရး အမ်ိဳးသားလြတ္ေျမာက္ေရး စိတ္ဓာတ္တကမၻာလုံးမွာ ျမင့္မားလာတယ္။ ကြန္ျမဴနစ္ လႈပ္ရွားအရွိန္အဟုန္ျမင့္တက္လာခဲ့ပါတယ္။
စစ္ေရးကာလမွာ ဆုိရွယ္လစ္လႈပ္ရွားမႈအတြင္းမွာ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရး၀ါဒေပၚေပါက္လာျပီး ဆုိဗီယက္အမွဴးျပဳတဲ့ အုပ္စုတခုလုံး အဲ့ဒီ ျပန္လည္ ျပင္ဆင္ေရး၀ါဒ ဒါမွမဟုတ္ အရင္းရွင္လမ္းေၾကာင္း ျပန္လိုက္ခဲ့တာေၾကာင့္ ဆိုရွယ္လစ္လႈပ္ရွားမႈဟာ အၾကီးအက်ယ္ အားနည္း ယုတ္ေလွ်ာ့ သြားခဲ့ရတယ္။ ေတာ္လွန္ေရးေတြလည္း ကေသာင္းကနင္းျဖစ္ လာပီး ေတာ္လွန္ေရးေတြ ေပါက္ကြဲ ေအာင္ပြဲခံတာ မရွိေတာ့ပါ။ စစ္ေအးကာလ ကုန္ဆုံးေတာ့ဆုိဗီယက္အုပ္စုလည္း ျပိဳကြဲျပီး အေမရိကန္နယ္ခ်ဲ႕သမားလည္း ကမၻာမွာ တဦးတည္းေသာ ဗိုလ္ျဖစ္လာတယ္။ ဒါကို အရင္းရွင္စံနစ္ေအာင္ပြဲခံၿပီး ဆုိရွယ္လစ္စနစ္ ေနာက္ဆုတ္ရတယ္လုိ႔ ေျပာၾကတာျဖစ္ပါတယ္။
အခုအခ်ိန္အခါမွာ ဆုိရွယ္လစ္အင္အားစုေတြဘက္က လုံေလာက္တဲ့ ျပင္ဆင္မႈေတြ ရွိမယ္ဆုိရင္ အေမရိကန္ နယ္ခ်ဲ႕စနစ္ရဲ႕ ဂလုိဘယ္လိုက္ေဇးရွင္း ကာလမွာ ေပၚေပါက္တဲ့ အၾကပ္အတည္းဟာ တမၻာလုံးေတာ္လွန္ေရးေတြ ေပါက္ကြဲဘို႔ အလားအလာအရွိဆုံး အခ်ိန္ပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ႔ဲ ဆုိရွယ္လစ္ အင္အားစုေတြ ေတာ္လွန္တဲ့ ကမၻာ့ျပည္ သူေတြ ကိုလိုနီစနစ္ကို ဆန္႔က်င္တဲ့ မ်ိဳးခ်စ္ေတြဘက္က လုံး၀ ျပင္ဆင္မႈ မရွိေတာ့ မဟုတ္ပါ။
သူ႕နည္းနဲ႔သူ၊ သူ႕အတုိင္း အတာနဲ႔သူ၊ သူ႕က႑နဲ႔သူေတာ့ လုံးပမ္းေနၾကတာပါပဲ။ ကေန႔ အေမရိကန္ကစလုိက္တဲ့ အရင္းရွင္စံနစ္ အၾကပ္အတည္းကိုဘယ္လုိကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းၾကသလဲ အေပၚမွာ မူတည္ျပီး လႈပ္ရွားမႈေတြကလည္း ပုံစံအသစ္ေတြနဲ႔ ေပၚထြက္လာမွာျဖစ္ပါတယ္။ ၂၁ ရာစုရဲ့ ေတာ္လွန္ေရးပုံစံသစ္ေတြကို ျမင္ေတြ႕ရဖုိ႔အလားအလာရွိေနပါတယ္။ နိေပါ ႏိုင္ငံကေတာ့ ေစ်းဦးေပါက္သြားၿပီ။
ဗမာျပည္ဟာ စစ္ဗ်ဴရုိကရက္ အရင္းရွင္စနစ္နဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ ဆင္းရဲမြဲေတြေနတဲ့ အရင္းရွင္စနစ္ႏိုင္ငံ တႏိုင္ငံပါ။ အရင္းရွင္စီးပြားေရး အၾကပ္အတည္း ဒဏ္ကုိ မလြဲမေသြခံရပါလိမ့္မယ္။ ခ်မ္းသာတဲ့ႏိုင္ငံေတြမွာ ဆုံးရႈံးစရာမ်ားၿပီး ဆင္းရဲတဲ့ ႏိုင္ငံေတြမွာ ဆုံးရႈံးစရာမရွိလုိ႔ ကမၻာ့စီးပြားပ်က္လည္းဆင္းရဲတဲ့ႏိုင္ငံေတြကေတာ့ မဆုံးရႈံးပါဘူးလုိ႔ေျပာခ်င္ ရင္ေတာ့ေျပာလုိ႔ရပါတယ္။ ကေန႔ ဗမာျပည္မွာ ျဖစ္ေနတာက ဆင္းရဲတဲ့ ဗမာျပည္ဟာ ခရုဆံ ကၽြတ္ကိန္း ဆုိက္ေနပါတယ္။ လြတ္လပ္ေရးရျပီးကတည္းက အမ်ိဳးသားစည္းလုံးမႈျပိဳကြဲျပီး ျပည္တြင္းစစ္ ေတာက္ေလွ်ာက္ျဖစ္လာတဲ့ တိုင္းျပည္ဟာ ၂၁ ရာစုကမၻာ့အရင္းရွင္စနစ္ စီးပြားေရးကပ္ၾကီးကို ဘယ္လုိေက်ာ္နင္းမလဲ။ တုိင္းျပည္မွာ ဘာမ႑ိဳင္မွမရွိ ေတာ့ဘူး။ အကုန္လုံးဟာ ဖရိုဖရဲ ျဖစ္ခ်င္တုိင္းျဖစ္ေနျပီ။တကယ္ေတာ့ က်ဆုံးႏုိင္ငံျဖစ္ေနျပီ။ တိုင္းျပည္တျပည္ မွာရွိအပ္တဲ့ မ႑ိဳင္ေတြ ဗမာျပည္မွာျပိဳလဲကုန္ျပီ။ ဗမာျပည္ကုိ တကယ္ ကယ္တင္ႏိုင္မွာက စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကုိ ျဖဳတ္ခ်ပစ္ဖို႔ပဲ ျဖစ္တယ္။ စစ္အုပ္စုကိုဖ်က္သိမ္းပစ္ဖုိ႔ပဲျဖစ္တယ္။
ကေန႔စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို ဆန္႔က်င္တဲ့ ဒီမုိကေရစီေရးလႈပ္ရွားေနတာေတြဟာ အားရစရာေကာင္းပါတယ္။ ဒီမုိကေရစီအင္အားစုေတြကုိမၾကဳံဖူး၊ မၾကားဖူးတဲ့ ေထာင္ဒဏ္ေတြခ် ဖမ္းဆီးႏွိပ္စက္ ညွဥ္းပမ္းသတ္ျဖတ္ေနတဲ့ၾကားက ရဲရဲ၀့ံ၀ံ့ ျပတ္ျပတ္သားသားပဲ လႈပ္ရွားတိုက္ပြဲ၀င္ေနၾကပါတယ္။ ဒါေပမ့ဲ မေအာင္ျမင္ေသးပါ။ နည္းနာသစ္ေတြရွာ ၾကံၾကျပီးဆက္လက္တုိက္ပြဲ၀င္ရပါဦးမယ္။
လြတ္လပ္စြာ အသင္းအပင္းဖြဲ႔စည္းခြင့္မရွိတာေၾကာင့္ လ်ိဳ႕၀ွက္ျပီးက်စ္လစ္တဲ့ အစုအဖြဲ႔ေလးေတြဖြဲ႔ၾကျပီး အခ်ိန္ေကာင္း အခါေကာင္းကိုေစာင့္ရင္း အသင့္ျပင္ထားသင့္ၾကပါတယ္။ အင္အားစုတိုင္းဟာ ကိုယ္ပိုင္ႏိုင္ရာ နယ္ပယ္ေတြမွာ ကိုယ္သန္ရာတုိက္ပြဲသ႑ာန္ေတြအတြက္ အသင့္ျပင္သင့္ပါတယ္ နအဖ လက္နက္ကိုင္တပ္ အသီးသီးမွာရွိတဲ့ တပ္မွဴးတပ္သားေတြဟာလည္း နအဖ ထိပ္သီးေတြနဲ႔လမ္းခြဲျပီး ျပည္သူလူထုဘက္ကုိရပ္ဖုိ႔အသင့္ျပင္ရင္း အခ်ိန္ ေစာင့္သင့္ပါတယ္။ နအဖ ထိပ္သီးေတြဟာလည္း ဗိုလ္သန္းေရႊရဲ႕အတြင္းစည္းထဲေနရတာ ကမ္းနားသစ္ပင္ဘ၀ပဲ ဆုိတာ လက္ေတြ႔ေပါင္းမ်ားလွပါျပီ။ သူတုိ႔လည္း ဒီဘ၀အသိေတာ့ရွိသင့္ျပီ။
လူထုလူတန္းစား လူ႔အလႊာ အသီးသီး အင္အားစုအသီးသီးဟာ မိမိပိုင္ႏိုင္ရာနယ္ပယ္မွာ မိမိ သန္ရာတုိက္ပြဲ သ႑ာန္ေတြအတြက္ လွ်ိဳ႕၀ွက္က်စ္လစ္စြာ စုစည္းၾကျပီး အသင့္ျပင္ထားရသလုိ အစုိးရအမႈထမ္းေတြကလည္း အစုိးရ ယႏၱယားထဲက ဘယ္နည္းနဲ႔ဘယ္အစိတ္အပိုင္းကို ဖ်က္ဆီးပစ္မယ္ဆုိတာ အသင့္ျပင္ထားရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ လက္နက္ ကိုင္တပ္ေတြလည္း ဒီီလုိပါပဲ။ နအဖ ရဲ႕အမိန္႔ကိုဘယ္ေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဖီဆန္ျပီး လူထုဘက္ရပ္တည္ႏိုင္မယ္ဆုိ တာ အသင့္ျပင္ရမယ္။ တေနရာရာက သ႑ာန္တခုခုနဲ႔ စတင္ေပါက္ကြဲတာနဲ႔ ေနရာအႏွ႔ံက နည္းသ႑ာန္ေပါင္းစုံနဲ႔ နအဖ ကိုဦးတည္ဆန္႔က်င္တာျဖစ္ရင္ ပါတီစုံဒီမိုကေရစီတံခါးဟာ ပြင့္သြားမွာမလြဲပါ။
၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒ ဖ်က္သိမ္းေရးဦးတည္ခ်က္ထားျပီး လႈပ္ရွားရင္မတူတဲ့နယ္ပယ္၊ မတူတဲ့အင္အားစု၊ မတူတဲ့တိုက္ပြဲသ႑ာန္နဲ႔ လႈပ္ရွားရေပမဲ့ ေျခလွမ္းညီညီ ဟန္ခ်က္ညီညီလႈပ္ရွားတာျဖစ္သြားမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒဟာ တကယ္ေတာ့ စစ္ဗိုလ္တမတ္သားပါတဲ့ ပါလီမန္မဟုတ္ပါ။ ေဘာင္းဘီ၀တ္ထားတဲ့ စစ္ဗိုလ္ တမတ္သားပါျပီး ေဘာင္းဘီခၽြတ္တဲ့ စစ္ဗိုလ္ေတြနဲ႔ စစ္အုပ္စုအလုိေတာ္ရိေတြ ၇၅ % ပါမယ့္ ပါလီမန္ ျဖစ္မွာျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ စစ္အုပ္စုရဲ႕လူေတြ ရာခုိင္ႏႈန္းျပည့္ပါတဲ့ ပါလီမန္ျဖစ္မွာပါ။ တကယ့္လူထုကုိယ္စားလွယ္ တဦးတေလေတာင္ မပါႏုိင္ေအာင္ လုပ္ထားတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီအေျခခံဥပေဒဖ်က္ပစ္ဖုိ႔ တုိက္ပြဲကအစခ်ီျပီး စစ္အုပ္စုတခုလုံးဖ်က္သိမ္း ပစ္တဲ့ တုိက္ပြဲကိုလုပ္ရမွာပါ။ အရင္းရွင္စနစ္ရဲ႕စီးပြားေရးပ်က္ကပ္ဟာ ဒီတုိက္ပြဲအတြက္ အခြင့္ေကာင္းအခါေကာင္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
အားလုံး အသင့္ျပင္ သင့္ၿပီ။
ေမာင္မိုးဦး
၂၅ ၊ ၁၂ ၊၂၀၀၈
မွ်ေဝသူ ။ ။ ေနာ္မန္
မွတ္ခ်က္ ။ ။ http://www.nguyinpyin.net မွ ကူးယူ မွ်ေဝပါ၏ ။
အျပည္႔အစုံ ဖတ္ရန္ ...
ျပန္ေခါက္ထားခဲ႔ပါဗ်ားးးးး...
ေျမေအာက္ရဲေဘာ္ ေဆာင္ရန္ ေရွာင္ရန္
ႏိုင္ငံေရး လွဳပ္ရွားမွဳမ်ား ေဆာင္ရြက္တဲ့အခါမွာ တိုက္ပြဲ၀င္ ပံုသ႑ာန္မ်ိဳးစံုနဲ႔ လွဳပ္ရွား ေဆာင္ရြက္ၾကပါတယ္။ ဒီလိုလွဳပ္ရွားမွဳေတြထဲက ေျမေအာက္ယူဂ်ီနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ေဆာင္ရန္ေရွာင္ရန္ အခ်က္ တခ်ဳိ႕ ကို ေလ့လာထားမိသမွ်ေလး တင္ျပေပးပါမယ္။ အဖြဲ႔စည္းတိုင္းမွာ သူ႔အုပ္စုနဲ႔ သူ သီးျခားညႊန္ၾကားခ်က္ေတြ ရွိပါတယ္။ အခုေဆာင္းပါးေလးမွာကေတာ့ ေယဘုယ်အခ်က္ေလးမ်ားကို အၾကံျပဳေျပာၾကားခ်င္ပါတယ္။
ီလံုျခံဳေရးသည္ ပထမ
ဘယ္လိုေဆာင္ရြက္ခ်က္ကို လုပ္ေဆာင္တဲ့အခါပဲျဖစ္ျဖစ္ လုပ္ရန္ကိစၥထက္ မိမိလံုျခံဳေရး၊ မိမိရဲေဘာ္လံုျခံဳေရးကို ပထမဆံုး ထည့္စဥ္းစားဖို႕လိုအပ္ပါတယ္။ ေဘးပတ္၀န္းက်င္ကို အစဥ္အျမဲ ဂရုစိုက္ပါ။ စာရြက္စာတမ္းမ်ား၊ ပိုစတာမ်ား ကိုယ္နဲ႕ မကြာပါေနရင္ သြားမယ့္လမ္းေၾကာင္းကို ေသခ်ာေရြးပါ။ လမ္းေၾကာင္းတခုတည္း အစဥ္အျမဲသံုးျခင္းကို ေရွာင္ၾကဥ္သင့္ပါတယ္။
စိတ္ေနစိတ္ထား
ဘယ္ေလာက္အေရးၾကိးတဲ့ အလုပ္ပဲျဖစ္ေနပါေစ၊ ပံုမွန္လုပ္ငန္းေဆာင္တာ တခုလိုပဲ စိတ္ထဲမွာ ေတြးထားပါ။ မေတာ္တဆ အာဏာပိုင္ဘက္ေတာ္သားမ်ားနဲ႕ ထိပ္တိုက္ေတြ႕ရင္ စကားေျပာတဲ့အခါမွာ မ်က္လံုးကို လံုး၀မကစားပါနဲ႔။ ေျပေျပလည္လည္ႏွင့္ ေခ်ေခ်ငံငံေျပာပါ။ သူတိုအေပၚတြင္ ခံျပင္းေနသည့္ မိမိစိတ္ကို မ်က္လံုးမွာ မေပၚပါေစနဲ႕။ အျမဲတမ္း cover story တခုကို ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားပါ။ စိတ္ထဲမွာလဲ ထိုဇာတ္လမ္းကို စြဲစြဲျမဲျမဲ ရွိေနေစရန္ ေလ့က်င့္ထားပါ။ တေယာက္ထက္ပို၍ ပါ၀င္ေသာ လုပ္ငန္းတာ၀န္ျဖစ္ပါက ၾကိဳတင္ဇာတ္တိုက္ထားပါ။
အ၀တ္အစား
လွဳပ္ရွားမယ့္ေနရာရဲ႕ အ၀တ္အစား၀တ္ဆင္ပံုကို အျမဲသတိျပဳပါ။ လူအမ်ားၾကားမွာ သတိထားမိေစႏိုင္တဲ့ အ၀တ္အစားမ်ား လံုး၀မ၀တ္ပါနဲ႕။ ပုဆိုးအ၀တ္မ်ားတဲ့ေနရာမွာ ေဘာင္းဘီမ၀တ္သြားပါနဲ႕။ ေဘာင္းဘီ၀တ္မ်ားေသာ ေနရာမွာ ပုဆိုး၀တ္မသြားပါနဲ႕။ ထင္ရွားတဲ့ တံဆိပ္ပါတဲ့ အက်ီၤေတြ၊ ျမင္သာမွတ္မိလြယ္ေသာ အေရာင္ေတြကို မ၀တ္ဆင္ပါနဲ႕။ လူအမ်ားၾကားမွာ ေပၚလြင္ႏိုင္တဲ့ ၀တ္စားဆင္ယင္မွဳကို ေရွာင္ၾကဥ္ပါ။ ရွပ္အက်ီၤအျဖဴနဲ႕ ကခ်င္ပုဆိုး တြဲစပ္၀တ္ဆင္ျခင္းကို သိပ္မလုပ္ပါနဲ႕။
လွဳပ္ရွားမွဳ
စိတ္လွဳပ္ရွားမွဳကို ေပၚလြင္ေစတဲ့ ကိုယ္ဟန္အမူအရာမ်ားကို တတ္ႏိုင္သမွ် ထိန္းခ်ဳပ္ပါ။ ဆိုင္တဆိုင္ဆိုင္မွာ တစံုတေယာက္နဲ႕ ခ်ိန္းဆိုထားပါက အေပါက္၀ကို ခဏခဏ ေမွ်ာ္မၾကည့္ပါနဲ႔။ ထိုင္ေနက် လက္ဖက္ရည္ဆိုင္၊ ေကာ္ဖီဆိုင္၊ အေအးဆိုင္မ်ားကို ပံုမွန္မထားပါနဲ႕။ အိမ္မွထြက္ခ်ိန္ကို တသမတ္မထားပါနဲ႕။ ဆယ္မိနစ္၊ ဆယ့္ငါးမိနစ္ တိုးလိုက္ေလွ်ာ့လိုက္အျမဲလုပ္ပါ။
ေနာက္ေယာင္ခံလာမွဳကို သံသယရွိရင္ ရုတ္တရက္ေျခလွမ္းျမန္လိုက္တာ မလုပ္ပါနဲ႔။ သြားႏွဳန္းကို မသိမသာ ျမွင့္ပါ။ လူအုပ္ႏွင့္ေရာပါ။ ခ်ိန္းထားတယ္ဆိုျပီး၊ စိတ္မေလာပါနဲ႔။ အေျခအေနမေကာင္းပါက ခ်ိန္းဆိုထားမွဳကို ပ်က္ကြက္လိုက္ပါ။ ဘတ္စ္ကားစီးရင္ အေပါက္၀နဲ႕ နီးတဲ့ေနရာမွာ ထိုင္တာ၊ ရပ္တာလုပ္ပါ။ ေခါင္းလွည့္ျပီး ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္မလုပ္ပါနဲ႕။ မ်က္စိကုိပဲ မသိမသာ အသံုးျပဳပါ။
ေမာ္ေတာ္ယာဥ္၊ ဆိုင္ကယ္မ်ားကို သံုးပါက နံပါတ္ျပားေျပာင္းသံုးပါ။ သို႕ေပမယ့္ နံပါတ္ျပားမ်ား သယ္ေဆာင္သြားျခင္းကို ေရွာင္ၾကဥ္ပါ။ အိမ္(သို႕) စိတ္ခ်ရေသာ ေနရာမွာ မထြက္ခင္ကတည္းက ေမွာင္ခ်ိန္ေတြမွာ ေျပာင္းတပ္တာလုပ္ပါ။
အစည္းအေ၀း
တတ္ႏိုင္သမွ် လူအမ်ားနဲ႕ လုပ္တဲ့အစည္းအေ၀းမ်ား လုပ္တာကို ေရွာင္ပါ။ မိမိကလာဘ္စည္းႏွင္႔ မိမိသီးျခားဆက္သြယ္မွဳသာ လုပ္ပါ။ အိုဂ်ီလုပ္ငန္းေဆာင္တာမ်ား ျပဳလုပ္ေနေသာ အဖြဲ႕မ်ားရဲ႕ အစည္းအေ၀းမ်ား၊ အခမ္းအနားမ်ားကို လံုး၀သြားမတက္ပါနဲ႕။
မျဖစ္မေန အစည္းအေ၀းလုပ္စရာရွိခဲ့ရင္ ေနရာကို သံုးေယာက္ထက္ပိုျပီး အသိမေပးပါနဲ႔။ လူေတြကို သီးသန္႕ေနရာေတြမွာ ခြဲခ်ိန္းပါ။ ေနာက္ေယာင္ခံတာရွိမရွိ ေသခ်ာဆန္းစစ္ပါ။ ျပီးမွ အသုတ္မ်ားခြဲျပီး ဆံုမွတ္ေနရာကို သြားပါ။ တေနရာတည္းပံုမွန္ ဘယ္ေတာ့မွ မသတ္မွတ္ပါနဲ႕။ ရက္ေတြအမ်ားၾကီး ၾကိဳျပီး အခ်ိန္ကို အသိမေပးထားပါနဲ႕။
ဆက္သြယ္ေရး
“လိုင္းလံုး၀၊ လံုး၀ မပူးပါနဲ႕”။ ေျမေအာက္ရဲေဘာ္တေယာက္အတြက္ ဒီအခ်က္ဟာ အသက္တမွ် အေရးၾကီးလွပါတယ္။ အိုဂ်ီအသြင္ လွဳပ္ရွားသူေတြနဲ႕ လိုင္းသြားပူးမိလို႔၊ ေထာက္လွမ္းေရး ေနာက္ေယာင္ခံလိုက္ခံေနရတဲ့ လိုင္းေတြနဲ႕ သြားပူးမိလို႔၊ အခ်ိန္မတန္ခင္ ရန္သူ႕လက္ထဲ ေရာက္သြားရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြအမ်ားၾကီးပါ။ အေဖနဲ႔သားေတာင္ တလိုင္းတည္းမဟုတ္ရင္ အခ်င္းခ်င္းဖြင့္ဟ ေမးျမန္းတာေတြ မလုပ္ပါနဲ႔။ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က တေယာက္ေယာက္နဲ႕ အဆက္အသြယ္ရွိေနမွန္း သိေနရင္ေတာင္ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနလိုက္ပါ။ လိုင္းလံုး၀မပူးပါနဲ႕။
ျပည္ပမွာ နာမည္ၾကီးေနတယ္ဆိုျပီးလဲ လိုင္းသြားမဆက္ပါနဲ႔။ မလိုအပ္ပဲ လိုင္းသြားဆက္မိတဲ့အခါ သူတို႕ရဲ႕ ဂ်ီေတာ့ခ္ေတြကို ေစာင့္ၾကည့္ခံေနရတာဆိုရင္ ကိုယ့္အမည္ ေပါက္ထြက္သြားႏိုင္ပါတယ္။ မီဒီယာမ်ားနဲ႕ ဆက္သြယ္တဲ့အခါမွာလဲ ဒီလိုပါပဲ။ မိမိတာ၀န္က သတင္းယူဂ်ီမဟုတ္ပဲ၊ ကလာဘ္စည္းတည္ေဆာက္ေရး၊ ေရရွည္ျမွဳပ္ႏွံေရးဆိုရင္ မီဒီယာမ်ားနဲ႕ လံုး၀လိုင္းမပူးပါနဲ႕။
ျပည္ပနဲ႔၊ မီဒီယာနဲ႔၊ အိုဂ်ီေတြနဲ႕ သတင္းဆိုင္ရာ၊ ဆက္ဆံေရးဆိုင္ရာ တာ၀န္ယူရတယ္ဆိုရင္ သီးျခားအီးေမးလ္ကိုသံုးပါ။ ကိုယ့္ျပည္တြင္းကလာဘ္စည္းမ်ားနဲ႔ ဆက္သြယ္ေနတဲ့ အီးေမးလ္ကို လံုး၀မသံုးပါနဲ႔။ ဆက္သြယ္ေရးအီးေမးလ္ကို အမည္ရင္းမ်ားနဲ႕ လံုး၀မဖြင့္ပါနဲ႔။ အီးေမးလ္လိပ္စာေရွ႕မွာ နာမည္ေတြ ထည့္ထားတာမလုပ္ပါနဲ႔။ အီးေမးလ္လိပ္စာပဲ address book မွာ ထည့္ထားပါ။ လိပ္စာေတြကို တတ္ႏိုင္သမွ် BCC ထဲထည့္ျပီး ပို႕ပါ။ မိမိအီးေမးလ္ အေဖာက္ခံရတယ္လို႕ သံသယရွိရင္ ဒီအီးေမးလ္လိပ္စာကို တခါတည္း ဖ်က္ခ်ပစ္လိုက္ပါ။ လံုး၀မထားပါနဲ႕ေတာ့။ မသိတဲ့လူမ်ားက ဆက္သြယ္မိရင္ သတင္းေပါက္ၾကားသြားတာေတြ ျဖစ္ေစႏိုင္ပါတယ္။ ကိုယ္ပိုင္ဘေလာ့ရွိသူမ်ား ဘေလာ့ဖြင့္ထားတဲ့ အီးေမးလ္လိပ္စာကို ျပည္တြင္းျပည္ပဆက္သြယ္ေရးမွာ မသံုးပါနဲ႔။
ပည္တြင္းလွဳပ္ရွားမွဳ ဓာတ္ပံုမ်ားပို႕ရင္ ဓာတ္ပံုေတြမွာ လူပံုေတြကို တတ္ႏိုင္သမွ် ေဖ်ာက္ထားပါ။ လူပံုရိပ္ေတြပါရင္ေတာင္ ထင္ရွားတဲ့အမွတ္အသားေတြပါတဲ့အထိ အနီးကပ္ဓာတ္ပံုရိုက္ပို႔တာေတြ မလုပ္ပါနဲ႔။
ကို္ယ့္ရဲေဘာ္လံုျခံဳေရးကို အျမဲဂရုျပဳပါ။ သတင္းတပုဒ္ေလးအတြက္ ကိုယ့္ရဲေဘာ္ကိုယ္ စေတးလိုက္မိတဲ့ အျဖစ္မ်ိဳး လံုး၀မျဖစ္ပါေစနဲ႕။
စာရြက္စာတမ္း
တတ္ႏိုင္သမွ် စာရြက္စာတမ္းေတြကို ကိုယ္နဲ႔ နီးနီးကပ္ကပ္ မထားပါနဲ႔။ USB ထဲမွာ စာရြက္စာတမ္းေတြ ရွိေနတုန္း၊ ပိတ္ဖမ္းေနတာမ်ိဳး ၾကံဳတဲ့အခါ၊ မလြတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးထင္ရင္ USB ကို ခ်ိဳးဖဲ့ဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္ပါ။ စာရြက္စာတမ္းေတြနဲ႔ အမိမခံပါနဲ႔။
စာရြက္စာတမ္းေတြကို အိမ္မွာမထားပါနဲ႔။ မလိုအပ္တာေတြကို သိမ္းမထားပါနဲ႕။ အသံုးျပဳစရာ မလိုေတာ့တဲ့ ပိုစတာေဟာင္းေတြ၊ စာရြက္ေဟာင္းေတြကို မီးရွိဳ႕ဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္ပါ။ ကြန္ပ်ဴတာသံုးတယ္ဆိုရင္ ကြန္ပ်ဴတာထဲမွာ သိမ္းမထားပါနဲ႕။ အလြယ္တကူ ေရႊ႕ေျပာင္းသယ္ယူႏိုင္တဲ့ ပစၥည္းေလးေတြထဲကို ေျပာင္းထည့္လိုက္ပါ။ အီးေမးလ္ထဲက မလိုအပ္ေတာ့တဲ့ ေမးလ္ေတြကို ဖ်က္ပစ္လိုက္ပါ။ သိမ္းမထားပါနဲ႕။ အထူးသျဖင့္ ျပည္ပနဲ႕ ဆက္သြယ္ထားတဲ့ chat ေတြကို အကုန္ဖ်က္ပစ္လိုက္ပါ။ လက္၀ယ္ရွိတဲ့ စာရြက္စာတမ္းေတြကို သိမ္းထားဖို႔လိုတယ္ဆိုရင္ တျခားေက်ာင္းမွတ္စုေတြ၊ အလုပ္မွတ္စုေတြနဲ႕ ေရာထားလိုက္ပါ။ ဖိုင္သီးသန္႔ခြဲသိမ္းတာမ်ိဳး မလုပ္ပါနဲ႔။
မိတ္ေဆြမ်ားအတြက္ တစံုတရာ အက်ိဳးရွိမယ္ ယူဆျပီး၊ ေစတနာနဲ႔ အၾကံျပဳခ်က္မ်ားသာ ျဖစ္ပါတယ္။
ေတာ္လွန္ေရးသစၥာျဖင့္
ခင္မမမ်ိဳး (၂၆၊ ၁၂၊ ၂၀၀၈)
မွ်ေဝသူ ။ ။ ေနာ္မန္
မွတ္ခ်က္ ။ ။ http://khinmamamyo.blogspot.com မွ ကူးယူ မွ်ေဝပါ၏ ။
အျပည္႔အစုံ ဖတ္ရန္ ...
ျပန္ေခါက္ထားခဲ႔ပါဗ်ားးးးး...
ဗၾသ
မွ်ေဝသူ ။ ။ ေနာ္မန္
မွတ္ခ်က္ ။ ။ http://www.naytthit.com ( အမွတ္တရ ေဒါင္းအိုးေဝ ) မွ ကူးယူ မွ်ေဝပါ၏ ။
အျပည္႔အစုံ ဖတ္ရန္ ...
ျပန္ေခါက္ထားခဲ႔ပါဗ်ားးးးး...
ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ တပ္ရင္း ၂၁၆တြင္ တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ခဲ႔ေသာ ဦးမွတ္ႀကီး (ခ) ဦးလွသြင္မွာ အဆုတ္ကင္ဆာ ေရာဂါျဖင္႔ ယမန္ေန႔ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ (၂၄)ရက္ ညေန ၄နာရီ ၅၈မိနစ္တြင္ အေမရိကန္ႏိုင္ငံ၊ ေအာ္ရီဂြန္ ျပည္နယ္၊ ပို႔တ္လန္းၿမိဳ႕တြင္ ကြယ္လြန္သြားၿပီ ျဖစ္သည္။
သားျဖစ္သူ ေဇာ္မင္းေထြးမွာ ယခုႏွစ္ မတ္ခ်္လတြင္ ျမန္မာ႔အေရးအတြက္ ေအာ္ရီဂန္ျပည္နယ္မွ နယူးေယာက္အထိ မိုင္၃၀၀၀ ခရီးရွည္ေလွ်ာက္ခဲ႔သူ ျဖစ္သည္။
က်န္ရစ္သူ မိသားစုအား ရပ္နီးရပ္ေဝးမွ မိတ္ေဆြမ်ား ဆက္သြယ္ႏိုင္ရန္
ဆက္သြယ္ရန္ ။ ။ (၅၀၃) ၂၃၉ - ၄၂၂၂
မွတ္ခ်က္ ။ ။ http://chittemanawmyae.blogspot.com မွ ကူးယူ မွ်ေဝပါသည္။
အျပည္႔အစုံ ဖတ္ရန္ ...
ျပန္ေခါက္ထားခဲ႔ပါဗ်ားးးးး...
နအဖ ျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေမာင္ဦး၏ စီမံကြပ္ကဲမႈအရ ရဲမႉးသန္းထြန္း ဦးစီးသည့္ ေအာက္ေဖာ္ျပပါ အဖြဲ႕၀င္ (၂၀) ဦးဟာ ရန္ကုန္မွ ျမ၀တီ၊ ျမ၀တီမွ မဲေဆာက္သို႔ ဒီဇင္ဘာ (၁၉) ရက္ေန႔တြင္ ေရာက္ရွိခဲ့သည္။ အဆုိပါအဖြဲ႕၏ ဦးတည္ခ်က္မ်ားမွာ ျပည္တြင္းမွ လာေရာက္မည့္ နယ္စပ္ေဒသရွိ အတိုက္အခံ အဖြဲ႔အစည္းမ်ား တခ်ိဳ ႔က ဖြင့္လွစ္မည့္ သင္တန္းေပါင္းစံု တက္ေရာက္မည့္သူမ်ားအား ေထာက္လွမ္းရန္၊ ရရွိသည့္ အခ်က္အလက္မ်ားကို ျပည္တြင္းသို႔ အခ်ိန္မီ သတင္းပို႔ရန္၊ သင္တန္းဖြင့္လွစ္မည့္ အဖြဲ႔အစည္းမ်ား ႐ံုး၊ ေနရာ၊ သင္တန္း က်င္းပသည့္ ေနရာထိ ထုိးေဖာက္သြားေရး စီမံေဆာင္ရြက္ရန္ ျဖစ္ပါသည္။
ေနာက္ဦးတည္ခ်က္မွာ နယ္စပ္ေဒသတြင္ UG (Underground) လုပ္သူမ်ား လွ်ဳိ႕၀ွက္စြာ ျပည္တြင္းသို႔ ၀င္ေရာက္မည့္ အစီအစဥ္လမ္းေၾကာင္းႏွင့္ ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ားကို ေဖာ္ထုတ္ ေထာက္လွမ္းသြားရန္၊ အတုိက္အခံ အဖြဲ႔အစည္း ႐ံုးမ်ားတြင္ ျပည္တြင္းက တရားမ၀င္ လာေရာက္လုပ္ကိုင္ေနသူမ်ား၏ လႈပ္ရွားမႈ သတင္းမ်ားကုိပါ ေဖာ္ထုတ္သြားရန္ စသည့္ ဦးတည္ခ်က္မ်ား ပါ၀င္ေၾကာင္း သိရသည္။ ထုိးေဖာက္ေရးအဖဲ႔ြ၌ ပါ၀င္သူမ်ားမွာ ေအာက္ပါအတုိင္း ျဖစ္သည္။
၁။သန္းထြန္း
၂။ေဇာ္မင္းထြန္း
၃။တင္ထြန္းေအာင္
၄။ထြန္းထြန္း၀င္း
၅။ေစာေက်ာ္ေထြး
၆။ညီမင္းသူ
၇။ေမာင္ေထြး
၈။ေအာင္ေထြး
၉။ေနလင္း
၁၀။သူရေအာင္
၁၁။ေက်ာ္ႏုိင္
၁၂။စိုးစိုးေထြး
၁၃။မိုးပပေအာင္
၁၄။မိေအးမာ
၁၅။ေဆြေဆြ၀င္း
၁၆။သီသီေအာင္
၁၇။မသန္းေအး
၁၈။ႏုိင္ႏုိင္ေဇာ္
၁၉။သက္မာ
၂၀။ဆင့္ဆင့္ေအးတုိ႔ ျဖစ္ၾကသည္။
အဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္ ရဲမႉးသန္းထြန္းဟာ ေတာင္ပိုင္းတုိင္း စစ္ဌာနခ်ဳပ္ လက္ေအာက္ခံတြင္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ေသာ တပ္မေတာ္ အရာရွိတဦးျဖစ္ၿပီး ေမွာ္ဘီ ရဲတပ္ရင္းသု႔ိ ေျပာင္းေရႊ႕႔ခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ ရဲမႉးသန္းထြန္းဟာ ထူးခြ်န္သူတဦး ျဖစ္ၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ျမ၏ သားအငယ္ဆံုးကုိ စည္း႐ံုးႏိုင္စြမ္း ရွိခဲ့သူ ျဖစ္ကာ DKBA အဖြဲ႕၏ ပံ့ပိုးမႈျဖင့္ ျမ၀တီမွ မဲေဆာက္ကို ထုိးေဖာက္ႏုိင္ေအာင္ စီစဥ္ေနသူ ျဖစ္သည္။ ရဲမႉး သန္းထြန္းႏွင့္ အဖြ႔ဲကို လႈပ္ရွားႏုိင္ရန္ ေအာက္ပါအတုိင္း ေနရာခ် စီမံေဆာင္ရြက္ခဲ့ပါသည္။
၁။ မယ္ေတာ္ေဆးခန္းတြင္ တာ၀န္ခ်ထားသူ (၅) ဦး
၂။ စက္႐ံု အလုပ္႐ုံမ်ားတြင္ တာ၀န္ခ်ထားသူ (၃) ဦး
၃။ မဲေဆာက္ၿမိဳ ႔ေပၚတြင္ တာ၀န္ခ်ထားသူ (၇) ဦး
၄။ ျမ၀တီၿမိဳ ႔တြင္ အေရးေပၚ စစ္ဆင္ေရးအတြက္ အရန္အင္အား (၅) ဦး
မယ္ေတာ္ေဆးခန္း၊ စက္႐ံု အလုပ္႐ုံႏွင့္ မဲေဆာက္ၿမိဳ ႔ေပၚတြင္ တာ၀န္ခ်ထားသူ စုစုေပါင္း (၁၅) ဦးတုိ႔ကို ထုိင္း လက္ကုိင္ဖုန္းမ်ား ကိုယ္စီ ေပးထားၿပီး ျမ၀တီကို စဥ္ဆက္မျပတ္ သတင္းပုိ႔ဆက္သြယ္ေရးအတြက္ အထူးမွာၾကားထားခဲ့သည္ဟု သိရသည္။ သူတုိ႔ကုိ ျမ၀တီသုိ႔ ေန႔ခ်င္းျပန္ မသြားခိုင္းဘဲ မဲေဆာက္ၿမိဳ ႔ တ၀ုိက္တြင္ အေျချပဳကာ လွည့္လည္လႈပ္ရွားခုိင္းပါ သည္။ သူတုိ႔ရဲ ႔ လံုၿခံဳေရးအတြက္ နာမည္၀ွက္မ်ားကို ေအာက္ပါ အတုိင္း အသီးသီးေပး ထားသည္။
အဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္ သန္းထြန္းအား (ဗိုက္ႀကီး)၊ ထြန္းထြန္း၀င္းအား (ေခါင္းေျပာင္)၊ ေဇာ္မင္းထြန္း အား (ဒီေကး)၊ တင္ထြန္းေအာင္အား (ကုလားေလး) ၊ ေစာေက်ာ္ေထြးအား (ကိုသြက္)၊ ညီမင္းသူ အား (ေမာင္ခၽြန္)၊ ေမာင္ေထြးအား (မယက)၊ ေအာင္ေထြးအား (ကို႐ႈတ္)၊ ေနလင္းအား (ေဂ်ာ္နီ)၊ သူရေအာင္အား (သိန္းသိန္း)၊ ေက်ာ္ႏုိင္အား (ေကာက္ေကာက္)၊ စိုးစိုးေထြးအား (ေပါက္စီ)၊ မိုးပပေအာင္ အား (ငကန္း)၊ မိေအးမာအား (မမြန္)၊ ေဆြေဆြ၀င္းအား (ေဒၚႀကီး)၊ သီသီေအာင္အား (ေဒါက္တို)၊ မသန္းေအးအား (ေဒြးေလး)၊ ႏိုင္ႏုိင္ေဇာ္အား (မိေဇာ္)၊ သက္မာအား (ငေၾကာက္)၊ ဆင့္ဆင့္ေအး အား (ေဒၚေအး) ဟု အသီးသီး ဖုန္းထဲမွာ ေခၚေျပာၾကရန္ မွာၾကားထားသည္။
သူတုိ႔ (၂၀) ဦးထဲမွာ ကရင္လူမ်ိဳးမ်ားနဲ႔ မြန္လူမ်ိဳးမ်ားကုိ ထည့္ထားျခင္းေၾကာင့္ နယ္စပ္ေဒသတြင္ ရွိေသာ တုိင္းရင္းသား လူမ်ိဳးစုထဲထိ ထုိးေဖာက္၀င္ေရာက္မည္ ျဖစ္ၿပီး လုိအပ္ပါက ဘာသာစကား ကန္႔သတ္ခ်က္ကို ေက်ာ္လႊား ေထာက္လွမ္းႏုိင္မည္ ျဖစ္သည္။ စုိးရိမ္စရာ ေကာင္းသည့္အခ်က္တခုက မိန္းကေလး အင္အားစု တ၀က္နီးပါး ပါ၀င္ေန၍ အတုိက္အခံ အဖြဲ႔အစည္းမ်ား အေနျဖင့္ ေလွ်ာ့တြက္ၿပီး မိမိ၏ အတြင္းစည္းထဲကို အလြယ္တကူ ၀င္ခြင့္ေပးသြားမည့္ အလားအလာ ျဖစ္ေနသည္။
ျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေမာင္ဦး မွာထားခ်က္က အခု လႊတ္ထားသည့္ ေထာက္လွမ္းေရး အဖဲြ႔အား အတုိက္အခံ အဖြဲ႔အစည္းမ်ားက ရိပ္မိသိရွိသြားခဲ့ပါက ခ်က္ခ်င္း ျပန္လာခဲ့ရန္ မွာၾကားထားသည္ဟု သိရသည္။
ယခုအခါမွာ တပ္မေတာ္ ေထာက္လွမ္းေရး ၫႊန္ၾကားေရးမႉး႐ံုး မရွိေတာ့သည့္အတြက္ ျပည္ထဲေရး ၀န္ႀကီးဌာနအေနျဖင့္ SB (Special Branch) အထူးရဲတပ္ဖြဲ႔ကို အမာခံထားကာ CID မႈခင္းတပ္ဖြဲ႕ႏွင့္ BSI အထူး စံုစမ္းစစ္ေဆးေရး ဦးစီးဌာနတုိ႔မွ တပ္ဖြဲ႔၀င္မ်ားကို ထုတ္ႏုတ္ၿပီး အပတ္တကုတ္ ႀကိဳးပမ္းေဆာင္ရြက္ေနရသည္။
ေထာက္လွမ္းေရးမ်ားက ၎တုိ႔၏ အမာခံ သတင္းေပးမ်ားႏွင့္ အခ်က္အလက္မ်ားကို ဖ်က္ဆီးခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ စမ္းတ၀ါး၀ါးျဖင့္ ေျမစမ္းခရမ္းပိ်ဳး လုပ္ေနရသည့္ အေနအထား ရွိပါသည္။ လက္ရိွ လႊတ္လိုက္သည့္ ေထာက္လွမ္းေရး အဖြဲ႔၏ အားထားရာ အမာခံ သတင္းေပးမွာ DKBA ျဖစ္ၿပီး DKBA တုိ႔၏ မဲေဆာက္ၿမိဳ ႔အေျခစိုက္ ေနရာမ်ားကို အမွီျပဳၿပီး လႈပ္ရွားၾကမည့္ အေနအထားမ်ိဳး ရွိပါသည္။
ျပည္ထဲေရး ၀န္ႀကီးဌာနအေနျဖင့္ ေထာက္လွမ္းေရး တပ္ဖြဲ႔ကဲ့သုိ႔ လွ်ဳိ႕၀ွက္စြာ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ျခင္း မရွိဘဲ ရန္ကုန္တုိင္း ေအးခ်မ္းသာယာေရးႏွင့္ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရး ေကာင္စီ႐ံုး၏ ပါ၀ါကုိ အသံုးျပဳၿပီး ျမ၀တီ ၿမိဳ႕ ေအးခ်မ္းသာယာေရးႏွင့္ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးေကာင္စီသုိ႔ ကူညီေပးေရး ၫႊန္ၾကား တုိက္တြန္းထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။
မည္သုိ႔ဆုိေစ အတုိက္အခံ အဖြဲ႔အစည္းမ်ားအေနျဖင့္ မဲေဆာက္တခြင္တြင္ ဖထီး ပဒုိမန္းရွာ လုပ္ႀကံခံရမႈႏွင့္ မယ္ပတြင္ (UG) ကုိရဲ အား ျပန္ေပးဆြဲခံရမႈမ်ားကို သင္ခန္းစာယူၿပီး လံုၿခံဳေရးအထူးသတိျဖင့္ အတြင္းစည္းကုိ တင္းက်ပ္ကာ အဆုိပါ အဖြဲ႔၀င္မ်ားကို ေဖာ္ထုတ္ ေခ်မႈန္းၾကရန္ ေစတနာေကာင္းျဖင့္ တုိက္တြန္း ေရးသားလို္က္ရပါသည္။
ျပည္ထဲေရး အရာရွိတဦး (၂၄-၁၂-၀၈)
မွ်ေဝသူ ။ ။ ေနာ္မန္
မွတ္ခ်က္ ။ ။ http://www.khitpyaing.org မွ ကူးယူ မွ်ေဝပါ၏ ။
အျပည္႔အစုံ ဖတ္ရန္ ...
ျပန္ေခါက္ထားခဲ႔ပါဗ်ားးးးး...
ဗ်ဴဟာမႉးနဲ႔ အထက္စစ္အာဏာရွင္ေတြဟာ ၀ိနည္းလြတ္ အမိန္႔မ်ား ေပးတတ္ရာ “မင္းတို႔ အမိႈက္သ႐ိုက္ေတြ ရွင္းပစ္ၾက” ဆုိၿပီး အမိန္႔ေပးရင္ပဲ လက္ေအာက္ခံတပ္မ်ားက ရြာေတြကို မီး႐ႈိ ႔ရတဲ့ ထံုးစံ ရွိပါတယ္။ အခ်ိဳ႕တပ္ရင္းေတြ အေနနဲ႔လည္း အထက္ဌာနေတြကို မိမိအတြက္ အမႈမပတ္ေအာင္ လုပ္ႀကံသတင္းတင္တဲ့အခါ ရြာေတြမွာ ေသာင္းက်န္းသူေတြရဲ ႔ အမာခံ လူေတြရွိလို႔ မသကၤာတဲ့အတြက္ သြားေရာက္ရွင္းလင္းရာ ခုခံလို႔ မီး႐ႈိ႕ ဖ်က္ဆီးရျခင္း ျဖစ္တယ္လို႔ အေၾကာင္းျပပါတယ္။
အမွန္တကယ္ေတာ့ အထက္ဌာနေတြကလည္း လက္ေအာက္မွ တင္ျပခ်က္ကို မသိက်ဳိးကြ်န္ျပဳကာ စံုစမ္းေဖာ္ထုတ္ အေရးယူျခင္း မရွိခဲ့တဲ့အတြက္ အျပစ္မဲ့ ျပည္သူေတြအေနနဲ႔ အိုးမဲ့အိမ္မဲ့့ျဖစ္ရ၊ သတ္ျဖတ္ခံရတာမို႔ တုိင္းရင္းသားေတြရဲ ႔ နာၾကည္းခ်က္ဟာ ေမ့ေပ်ာက္ဖြယ္ရာ ရွိမွာ မဟုတ္ေတာ့ပါ။
ရွမ္းျပည္ေတာင္ပိုင္း လင္းေခးၿမိဳ ႔က ခလရ (၉၉) ဟာ ၁၉၉၇ ခုႏွစ္ မတ္လမွာ တပ္ပတ္၀န္းက်င္မွာရွိတဲ့ ရြာေတြကို ေခၚယူၿပီး ရန္သူ႔သတင္း အခ်က္အလက္ေတြကို ေမးျမန္းစစ္ေဆးခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲ့ဒီလို စစ္ေဆးေမးျမန္းခဲ့ရာမွာ ဘာအေၾကာင္းမွ မထူးလို႔ စစ္ေဆးတဲ့ အရာရွိေတြဟာ စိတ္မရွည္ေတာ့ဘဲ ပန္က်ိဳင္းရြာမွ ရြာသားေတြကို စတင္ထု႐ိုက္ ႏွိပ္စက္သတ္ျဖတ္ခဲ့ၾကပါတယ္္။ အဲဒီပန္က်ိဳင္းဆုိတဲ့ ရြာေလးကုိ ဆက္တိုက္ဆုိသလို ေခၚယူစစ္ေဆးသတင္းေမးခဲ့ရာ ပန္က်ိဳင္းရြာက လူေတြ တေယာက္မွ မရွိေတာ့ဘဲ တျခား တေနရာကို ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္သြားၿပီး ရြာပ်က္သလုိ ျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။ စစ္တပ္က လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ေတာ့ သတ္ရင္ အေသခံေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြသာ က်န္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ က်န္ရွိေနတဲ့ သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြကိုေတာင္ မညႇာတာဘဲ (တပ္ေရး ဗုိလ္ႀကီး) ဗိုလ္ႀကီးေက်ာ္သိန္းက ရြာေရာ၊ လူေတြပါ မီး႐ိႈ႕ ဖ်က္ဆီးခဲ့ကာ သတ္ျဖတ္လိုက္ပါတယ္။
ဒါ့အျပင္ ရွမ္းျပည္ေတာင္ပိုင္း ၀မ္ဆင္းၿမိဳ႕ရွိ ခလရ (၂၈၇) မွာလည္း ေအာက္ပါျဖစ္စဥ္ေတြ ျဖစ္ပြားခဲ့ပါတယ္။ ၂၀၀၁ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလရဲ႕ ညတညမွာ ၀မ္ဆင္းၿမိဳ ႔ရွိ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေရွ႕မွာ ဘုရားပြဲက်င္းပေနစဥ္ SSA အဖြဲ႔ေတြဟာ ခလရ (၂၈၇) ဘက္မွ စစ္သားေတြကို အနီးကပ္ ပစ္သတ္ၿပီး ထြက္ေျပးသြားခဲ့ပါတယ္္။ CSM ဒု အရာခံဗိုလ္တဦး၊ တပ္ၾကပ္ႀကီး စာေရးတဦးနဲ႔ ရဲေဘာ္ႏွစ္ဦးတို႔ ေသဆံုးခဲ့ရပါတယ္္။ အဲဒီ ျဖစ္စဥ္အေပၚ သက္ဆုိင္ရာ ရြာသားေတြနဲ႔ ရြာလူႀကီးေတြကုိ ရန္သူ႔သတင္းကို ႀကိဳတင္ မတင္ျပရ ေကာင္းလားလို႔ဆုိၿပီး ခလရ (၂၈၇) ဒု-တပ္ရင္းမႉး ဗိုလ္မႉး ေ၀လင္းက ေဒါသူပုန္ထကာ စတင္ အေရးယူပါေတာ့တယ္။
ျဖစ္စဥ္ျဖစ္တဲ့ ညတြင္းခ်င္းမွာပင္ ရြာမွာရွိတဲ့ ဥကၠ႒၊ အတြင္းေရးမႉး အဖြဲ႔၀င္ေတြကို ခ်က္ခ်င္း ဖမ္းဆီးထားၿပီး ေနာက္ေန႔ နံနက္တြင္ ထု႐ိုက္ႏွိပ္စက္ စစ္ေဆးခဲ့ပါတယ္္။ ဒါေပမယ့္ ဘာသတင္းမွ မရခဲ့တာမုိ႔ တပ္ရင္းအခ်ဳပ္ထဲမွာ ထည့္ထားၿပီး (၇) ရက္ ဆက္တုိက္ ေရေလာင္း၊ အ၀တ္အုပ္၊ တုတ္နဲ႔႐ုိက္ ထမင္းမေကၽြးဘဲ လူမဆန္စြာ ႏွိပ္စက္ ညႇဥ္းပန္းခဲ့ပါတယ္။ ရြာသားေတြဟာ ရန္သူ႔သတင္း အမွန္တကယ္ မသိတာကို ဘယ္လိုမွ မေျဖတတ္ေလ၊ ထု႐ိုက္ ႏွိပ္စက္မႈ ျပင္းထန္လာေလျဖစ္ေနတာမုိ႔ ေနာက္ဆံုး သူတုိ႔ကုိ သတ္လိုက္ဖို႔ ေတာင္းဆုိတဲ့အထိ ျဖစ္လာခဲ့ရပါတယ္။(၇) ရက္ ျပည့္တဲ့ေန႔မွာပင္ ဒုတိယတပ္ရင္းမႉး ဗိုလ္မႉးေ၀လင္းက အမိန္႔အရ ဖမ္းဆီးထားတဲ့ အဲဒီ ရြာသား (၁၅) ေယာက္ကုိ မည္သူနဲ႔မွ ေတြ႕ခြင့္မေပးေတာ့ဘဲ တပ္ရင္းရဲ႕ အေနာက္ဘက္မွာရွိတဲ့ ေတာင္ေျမမွာ သူတို႔ ကိုယ္တုိင္ကို က်င္းတူးခုိင္းၿပီးေတာ့ ရက္စက္စြာ ပစ္သတ္ခဲ့ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ မေသမရွင္နဲ႔ ဒီအတုိင္းပဲ ေျမျမႇဳပ္လိုက္ၾကပါတယ္။
အဲဒီတပ္မွာပင္ မုဒိန္းမႈ ျဖစ္စဥ္ ထပ္မံ ျဖစ္ပြားခဲ့ပါေသးတယ္။ ၂၀၀၂ ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလခန္႔က ခလရ (၂၈၇) ဌာနခ်ဳပ္ တပ္ရင္းမွာပင္ ဌာနခ်ဳပ္ တပ္ခြဲမႉး ဗိုလ္မႉးသန္းေဇာ္ဟာ ေဘးပတ္၀န္းက်င္မွာရွိတဲ့ လားဟူ စုစည္းရြာေလးတရြာမွ အပ်ိဳေခ်ာေခ်ာေလးေတြကို အဓမၼစည္း႐ံုး သိမ္းသြင္းၿပီး အေပ်ာ္ႀကံ မုဒိန္းက်င့္ႀကံပါတယ္။
ဗုိလ္မႉးသန္းေဇာ္ဟာ အဲဒီ ဧရိယာ နယ္ေျမတ၀ိုက္မွာ အႀကီးဆံုးအာဏာပုိင္ ျဖစ္တာမုိ႔ စားေသာက္ဆုိင္ေတြမွာ ေသာက္စားမူးယစ္ၿပီး မိန္းမပ်ိဳေတြကို ေခၚယူညအိပ္ ေပါင္းသင္းခဲ့ပါတယ္။ အခ်ိဳ ႔မိန္းမပ်ိဳေတြကိုေတာ့ ဆန္၊ ဆီ၊ ႏုိ႔ဆီ အနည္းငယ္ေလာက္သာ ႏွစ္သိမ့္ေပးၿပီး တခ်ိဳ ႔ကိုက်ေတာ့ အာဏာျဖင့္ ၿခိမ္းေျခာက္ အႏိုင္က်င့္ခဲ့ပါတယ္။
ဆင္းရဲတဲ့ ရြာက ရြာသားေတြဟာ ပထမေတာ့ သည္းခံေနၾကေပမယ့္ မိန္းကေလး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အႏိုင္က်င့္ခံလာရတဲ့အခါမွာ မခံရပ္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ အထက္ စစ္ဌာနခ်ဳပ္ေတြကို တုိင္ၾကားပါေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အေၾကာင္းမထူးတာေၾကာင့္ ေနာက္ေတာ့ ရြာသားေတြဟာ အေရွ ႔ပိုင္းတုိင္း စစ္ဌာနခ်ဳပ္ တုိင္းမႉး ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေမာင္ဘုိထံသုိ႔ သြားေရာက္တုိင္ၾကားခဲ့ျပန္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ တုိင္းမႉး ကိုယ္တုိင္ ၀မ္ဆင္းသို႔ သြားေရာက္ စစ္ေဆးခဲ့ပါတယ္္။ ဒီလုိ အဓမၼျပဳက်င့္တာကို လားဟူရြာမွ အျပဳခံရသူ အပ်ိဳမ်ားကို ေခၚၿပီး ဟုတ္ မဟုတ္ စစ္ေဆးခဲ့ရာ ဟုတ္မွန္ေၾကာင္း ေဖာ္ထုတ္ သိရွိခဲ့ပါတယ္္။
ဗုိလ္မႉးသန္းေဇာ္ဟာ တပ္ရင္းအခ်ဳပ္ထဲမွာ တလအခ်ဳပ္ခံထားရၿပီး အက်ဥ္းစစ္တရား႐ံုးခ်ဳပ္က သူ႔အား အရပ္၀တ္လဲခုိင္းလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ဗိုလ္မႉးသန္းေဇာ္ဟာ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔အစည္းတခုမွာ ၀င္ေရာက္ေနေၾကာင္း သိခဲ့ရပါတယ္္။ အဲဒီ ဗိုလ္မႉးသန္းေဇာ္ဟာ အခဲမေက်ဘဲ အဲဒီရြာနဲ႔ တပ္ရင္းအား မၾကာခဏ ၿခိမ္းေျခာက္သံေပးေနေၾကာင္းလည္း သိရွိိရပါတယ္။
ေရွ ႔တန္းစစ္ဆင္ေရး နယ္ေျမေတြမွာ စစ္တပ္က ႀကီးစိုးေနတာမို႔ ဥပေဒမဲ့ လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ေနတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ျပည္သူလူထုအေနနဲ႔ လူ႔အခြင့္အေရး ခ်ိဳးေဖာက္ခံရ႐ံုသာမက မိန္းကေလးေတြ အၾကမ္းဖက္ ခံရတဲ့ ျဖစ္စဥ္ေတြလည္း မၾကာခဏ ျဖစ္ပြားေနတာမို႔ ျပည္သူလူထု ေထာက္ခံမႈကင္းမဲ့ေနၿပီး တပ္ရင္းေတြရဲ႕ စည္း႐ံုးေရး က်ဆင္းေနမႈတို႔ကို ေတြ႔ရွိေနရပါတယ္။
မုဒိန္းမႈျဖစ္စဥ္မွာ အတုိင္းအတာတခုထိ အေရးယူမႈ ရွိခဲ့ေသာ္လည္း လူသတ္မႈ ျဖစ္စဥ္မွာ တိုင္းမႉးအေနနဲ႔ အေရးယူမႈ မရွိတာကို ေတြ႔ရလို႔ တပ္မေတာ္ရဲ ႔ သမုိင္း အမည္းစက္ႀကီး တစက္ စြန္းထင္းခဲ့တာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ မုဒိန္းမႈအရ အေရးယူလိုက္တဲ့ ဗိုလ္မႉး သန္းေဇာ္ရဲ ႔ ျပစ္ဒဏ္မွာလည္း ေပ့ါပါးလြန္းၿပီး စစ္ဥပေဒအရပဲ ၾကည့္ၾကည့္၊ နယ္ဘက္ ဥပေဒအရပဲ ၾကည့္ၾကည့္ ေထာင္ဒဏ္က်ခံသင့္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ တုိင္းမႉးျဖစ္တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေမာင္ဘုိဟာ လက္ေအာက္ခံ အရာရွိေတြကုိ ဥပေဒနဲ႔အညီ အေရးယူမႈ ပ်က္ကြက္တာမုိ႔ ဘက္လုိက္မႈနဲ႔ အကာအကြယ္ေပးခဲ့ေၾကာင္း ေပၚလြင္ထင္ရွားခဲ့ပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေမာင္ဘုိ ကုိယ္ႏိႈက္က စစ္အာဏာရွင္ပီပီ သူ႔ရဲ႕ တိုင္းစစ္ဌာနခ်ဴပ္ လက္ေအာက္ခံ ၀န္ထမ္းေတြနဲ႔ ျပည္သူလူထုအေပၚ ၾကမ္းခ်င္တိုင္းၾကမ္း၊ ရမ္းခ်င္တုိင္း ရမ္းတဲ့လူ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ အသတ္ခံရတဲ့ တုိင္းရင္းသား လူမ်ိဳးစုေတြရဲ ႔ နာၾကည္းခ်က္ေတြေၾကာင့္ ခလရ (၂၈၇) တပ္ဌာနခ်ဳပ္ရဲ ႔ လံုၿခံဳေရး၊ စည္း႐ံုးေရးေတြဟာ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ရရွိႏိုင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ေတာ့သလို ျပည္သူၾကားက ေပါက္ဖြားလာခဲ့တဲ့ တပ္မေတာ္ဟာ ျပည္သူနဲ႔ တသားတည္း မျဖစ္ေတာ့တာကို ၀မ္းနည္းဖြယ္ ေတြ႔ေနရပါတယ္။
အထက္လူႀကီးေတြရဲ ႔ မဟာဗ်ဴဟာအရ ၀မ္ဆင္းရြာလုိမိ်ဳး ရန္သူ႔ဧရိယာတ၀ိုက္အတြင္း တပ္ရင္းေတြကို ဖြင့္လွစ္ရတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ နယ္ေျမစိုးမိုးေရးနဲ႔ ရန္သူ႔ ဧရိယာ က်ံဳ႕သြားေစေရး ျဖစ္တာမို႔ ခလရ (၂၈၇) ရဲ႕ လုပ္ကိုင္ပံုေၾကာင့္ မဟာဗ်ဴဟာအထမေျမာက္ေတာ့ေၾကာင္း တင္ျပလုိက္ရပါတယ္။
ရြာသား (၁၅) ဦးကို အသားလြတ္ သတ္ျဖတ္လုိက္တဲ့ လူသတ္မႈ ျဖစ္စဥ္အရ ဒု-တပ္ရင္းမွဴး ဗိုလ္မႉးေ၀လြင္ဟာ SSA ပစ္ခတ္မႈေၾကာင့္ ဘုရားပြဲမွာ ေသဆံုးသြားတဲ့ အရာခံ အၾကပ္ႀကီး ရဲေဘာ္ေတြအတြက္ အထက္ဌာနမွ ၎အား အေရးယူခံရမယ့္ အေရးမွ လြတ္ကင္းေစဖုိ႔ ရြာသားေတြကို သူပုန္အမာခံလို႔ မတရားစြပ္စြဲၿပီး သတ္ျဖတ္လိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္မုိ႔ စစ္အာဏာရွင္ေတြနဲ႔ တခ်ိဳ ႔တပ္ေတြဟာ ရြာမီး႐ႈိ ႔မႈ၊ လူသတ္မႈနဲ႔ မုဒိန္းမႈ စတဲ့ ျပည္သူလူထုအေပၚ အႏုိင္က်င့္ ဗိုလ္က် သတ္ျဖတ္မႈ ျဖစ္စဥ္မ်ားကို ျဖစ္ပြားခဲ့ေပမယ့္ ႏုိင္ငံတကာအဆင့္ထိ ေရာက္ဖုိ႔ ေနေနသာသာ ေအာက္ေျခမွာပင္ ရင္နာစြာ တိမ္ျမဳပ္ေပ်ာက္ကြယ္သြားတဲ့ ျဖစ္စဥ္မ်ား ရွိခဲ့ေၾကာင္း သာဓကမ်ားနဲ႔ ေဖာ္ထုတ္တင္ျပ ေပးပို႔လိုက္ပါတယ္။
တပ္မေတာ္အရာရွိတဦး (၁၉-၁၂-၂၀၀၈)
မွ်ေဝသူ ။ ။ ေနာ္မန္
မွတ္ခ်က္ ။ ။ http://www.khitpyaing.org မွ ကူးယူ မွ်ေဝပါ၏ ။
အျပည္႔အစုံ ဖတ္ရန္ ...
ျပန္ေခါက္ထားခဲ႔ပါဗ်ားးးးး...
ေက်ာင္းသားေတြ ႏုိင္ငံေရး “လုပ္ရ”၊ “မလုပ္ရ” ဆုိတဲ့ ျပႆနာဟာ သံဃာေတြ ႏုိင္ငံေရး လုပ္ရ၊ မလုပ္ရဆုိတဲ့ ျပႆနာလုိပဲ ျမန္မာ့ေခတ္သစ္သမုိင္းတေလွ်ာက္ ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကဖူးပါတယ္။ ခုလည္း ေဆြးေႏြးဆဲပါပဲ။ ဗမာျပည္မွာ ဒီအေၾကာင္းအရာကုိ လြန္ခဲ့တဲ့ (၁၅) ႏွစ္ေလာက္က ထင္ပါရဲ႕။ ေဆာင္းပါးရွင္တဦးက တင္ျပဖူးတယ္။ ေခါင္းစဥ္ကေတာ့ “ေက်ာင္းသား ႏုိင္ငံေရး လုပ္သင့္ မလုပ္သင့္” လုိ႔ တုိက္႐ုိက္ တပ္မထားပါဘူး။ ေဆာင္းပါးထဲမွာ ထည့္သြင္းေဆြးေႏြးထားတာက မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြ တုိးတက္ရစ္ခ်င္ရင္ ေက်ာင္းသားဘ၀မွာ ႏုိင္ငံေရးမလုပ္ဖုိ႔ပါပဲ။ ဒီအခ်က္တခု ၿငိေနေပမယ့္ “ေက်ာင္းသားႏုိင္ငံေရး လုပ္သင့္တာေပါ့” လုိ႔ ဘယ္သူမွ ျပန္မေရးၾကပါဘူး။ ေရးရင္ ဖမ္းမွာကုိး။
“စစ္သား ႏုိင္ငံေရး လုပ္သင့္ မလုပ္သင့္” ဆုိတာေတာ့ စဥ္းစားခြင့္ကုိ ေပးမွာမဟုတ္ဘူး။ “လုပ္သင့္တယ္” ဆုိရင္ ေအာက္ေျခစစ္သားေတြက ႏုိင္ငံေရးထလုပ္ရင္ ဒုကၡ။ “မလုပ္သင့္ဘူး” ဆုိရင္လည္း သူတုိ႔ စစ္တပ္အႀကီးအကဲေတြက လုပ္ေနျပန္ေတာ့ ဒုကၡ။ သူတုိ႔က ႏုိင္ငံေရး လုပ္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ကယ္တင္ေနတာတဲ့။ ဒါလည္း ဟုတ္သလုိပဲ။ သူတုိ႔က ႏုိင္ငံေရးမလုပ္ဘူး၊ စီးပြားေရးပဲလုပ္တာကုိး။ ကယ္တင္တာကေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြကုိပဲ ကယ္တင္ေနတာေလ။ ႏုိင္ငံေရးမလုပ္ပါ “ႏုိင္ငံေရးလုပ္စား” ၾကတာပါ။
တကယ္ေတာ့ ျမန္မာ့ေခတ္သစ္သမုိင္းဟာ ေက်ာင္းသားသမုိင္းပဲ။ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ႏုိင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈသမုိင္းပဲ။ ျမန္မာ့ေခတ္သစ္သမုိင္းရဲ႕ အႀကီးဆုံးႏုိင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈက ၁၉၂၀ ခုႏွစ္ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ပထမေကာလိပ္သပိတ္ပဲ။ ဒါဟာ ပထမဆုံး ပညာေရးတုိက္ပြဲ၊ ေက်ာင္းသားအခြင့္အေရးတုိက္ပြဲျဖစ္တဲ့အျပင္ ပထမဆုံး အျမင့္ဆုံး အမ်ဳိးသားေရးတုိက္ပြဲနဲ႔ ပထမဆုံး ဒီမုိကေရစီေရး တုိက္ပြဲလည္း ျဖစ္ပါတယ္။
၁၉၃၀ ျပည့္ႏွစ္တ၀ုိက္မွာ သခင္ဗေသာင္းဟာ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္မွာ ဂႏၲေလာက မဂၢဇင္း အယ္ဒီတာ၊ ဘာသာျပန္ဆရာ လုပ္ေနရာက ထြက္ၿပီး ဒုိ႔ဗမာအစည္းအ႐ုံး စတင္တည္ေထာင္ေတာ့လည္း သခင္ေလးေမာင္၊ သခင္သိမ္းေမာင္၊ သခင္ဗစိန္ စတဲ့ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ တကၠသုိလ္ထဲမွာ ဒုိ႔ဗမာသီခ်င္းဆုိရင္း စတင္ခဲ့တာပဲမဟုတ္လား။
၀ုိင္အမ္ဘီေအ၊ ဂ်ီစီဘီေအ ေခါင္းေဆာင္ “လူႀကီးလူေကာင္း” ေတြ ဒူးၫႊတ္ကုန္ၾကေတာ့ ဒုိ႔ဗမာသခင္ေက်ာင္းသားေတြက လြတ္လပ္ေရးတုိက္ပြဲအလံကုိ ဆက္လက္သယ္ေဆာင္ခဲ့ၾကရတယ္။ ၁၉၃၆ ခုႏွစ္ ကုိႏု၊ ကုိေအာင္ဆန္း၊ ကုိရာရွစ္၊ မအုန္း၊ မအမာတုိ႔ရဲ႕ ဒုတိယေကာလိပ္သပိတ္၊ ၁၉၃၈ ခုႏွစ္ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္တုိ႔ရဲ႕ တတိယေကာလိပ္သပိတ္တုိ႔ဟာလည္း ေက်ာင္းသားေတြ အသက္ေပးျမႇင့္တင္ခဲ့ၾကတဲ့ လြတ္လပ္ေရးတုိက္ပြဲပဲမဟုတ္ပါလား။
ကုိႏု၊ ကုိလွေဖ၊ ကုိေအာင္ဆန္း၊ ကုိဗဟိန္း၊ ကုိသိန္းေဖ စတဲ့ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားေတြဟာ ၁၉၃၈ ခုနွစ္ ေက်ာင္းသားသပိတ္အၿပီးမွာ သခင္ေတြ ျဖစ္လာၾကတယ္။ ဒုိ႔ဗမာအစည္းအ႐ုံးကုိ သခင္ေအာင္ဆန္းတုိ႔ ဆက္လက္ဦးေဆာင္တယ္။ ၁၉၂၀ ခုႏွစ္ကတည္းက “ထီမထင္ေက်ာင္းေတာ္သားေတြရဲ႕၊ အမည္အစဥ္ ေခါင္းေပၚဖ်ားမွာ၊ မင္းတုိ႔ဆရာကုိ စာရင္းတုိ႔ကာသာ ထားလုိက္ေပေတာ့” လုိ႔ ေႂကြးေၾကာ္ပါ၀င္လာခဲ့တဲ့ ဆရာႀကီး သခင္ကုိယ္ေတာ္မႈိင္းထံမွာ ေက်ာင္းသားေတြက ဆက္လက္ၿပီး ဦးေဆာင္မႈကုိ ခံယူခဲ့ၾကတယ္။
ဗမာ့တပ္မေတာ္သမုိင္းဆုိၿပီး ေရးၾကရင္လည္း ဗိုလ္ေန၀င္းတုိ႔၊ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးတုိ႔ စစ္အာဏာရွင္သားအဖ မုိင္းဗုံးနဲ႔ ၿဖိဳခြဲခဲ့တဲ့ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားသမဂၢ အေဆာက္အအုံက စတင္ရမွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဗုိလ္လက်္ာ (သခင္လွေဖ)၊ ဗိုလ္ေအာင္ဆန္း၊ ဗိုလ္ေဇယ် (တကသဥကၠ႒ ကုိလွေမာင္)၊ ဗိုလ္ရန္ႏုိင္ (ကုိထြန္းရွိန္) တုိ႔ဟာ လက္နက္ကုိင္ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ၾကဖို႔ကုိ သမဂၢအေဆာက္အအုံမွာပဲ ေဆြးေႏြးစတင္ခဲ့ၾကတာဟာ သမုိင္းပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ “တပ္မေတာ္အစ ေက်ာင္းသားသမဂၢ” လုိ႔ ေဆာင္ပုဒ္လုပ္ၿပီး ေက်ာင္းေတြမွာ သင္ရပါအုံးမယ္။ ဒီေဆာင္ပုဒ္မွာ ကန္႔ကြက္ျငင္းဆုိ ျပင္ဆင္စရာ ဘာမွ မရွိပါဘူး။
လြတ္လပ္ေရးရၿပီးေတာ့ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးဟာ အထူးအေရးႀကီးတယ္။ ဒါလည္း ေက်ာင္းသားေတြက ေရွ႕တန္းက ပါ၀င္ခဲ့ၾကပါတယ္။ “မႈိင္းရာျပည့္” တုိ႔၊ “ဦးသန္႔အေရးအခင္း”တုိ႔၊ “ရွစ္ေလးလုံး အေရးေတာ္ပုံ” တုိ႔ဟာ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မႈေတြပါပဲ။ ေပၚေပါက္ရတဲ့အေၾကာင္းရင္းက စစ္အစုိးရရဲ႕ အာဏာရွင္ လုပ္ရပ္ေတြေၾကာင့္ဆုိတာ ျငင္းမရပါဘူး။ ရွစ္ေလးလုံးဆုိတာ တႏုိင္ငံလုံးက မခံမရပ္ႏုိင္ျဖစ္ေနတဲ့ ေငြစကၠဴကိစၥ၊ ကုန္ေစ်းႏႈန္းႀကီးျမင့္တဲ့ လတ္တေလာကိစၥေတြေၾကာင့္ ေပၚေပါက္လာခဲ့ရတာပါ။ စီးပြားေရး၊ ႏုိင္ငံေရး၊ ဖ႐ုိဖရဲျဖစ္ရတာေတြဟာ အရင္းခံပါပဲ။ ဒါေတြေၾကာင့္ ႏုိင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈေတြ ျဖစ္ရတာကုိ ဗကပယူဂ်ီေတြေၾကာင့္လုိ႔ တရားခံရွာရင္ ဗကပပဲ ဂုဏ္တက္မွာပါ။ ဒီေန႔လည္း “မ်ဳိးဆက္သစ္” လူငယ္ေလးေတြဟာ ေက်ာင္းသားေလးေတြပါ။ သူတုိ႔ရဲ႕ ဘ၀အသိနဲ႔ သူတို႔ ထြက္လာခဲ့ၾကတာပါ။
အထက္မွာ က်ေနာ္ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသား ႏုိင္ငံေရးမလုပ္သင့္ေၾကာင္း ေဆာင္းပါးရွင္ကုိ ေက်ာင္သားတေယာက္က “လုပ္ရင္ ဘာျဖစ္မလဲ” ဆုိေတာ့ “လုပ္စမ္းၾကည့္ေပါ့၊ မင့္ဘ၀အၫြန္႔က်ဳိးမွာပဲ” တဲ့။ ခုေခတ္မွာ ေက်ာင္းသားေတြ ႏုိင္ငံေရးလုပ္ၾကလုိ႔ တဦးခ်င္းအရ ေျပာရရင္ ေထာင္က်၊ ႏွိပ္စက္ခံ၊ အသတ္ခံရတဲ့အထိ နစ္နာၾကရပါတယ္။ တရားခံက စစ္အစုိးရပါ။ ဒါကုိ ေက်ာင္းသားေတြ “အၫြန္႔က်ဳိးတယ္” ဆုိေတာ့ ထေမးတဲ့ ေက်ာင္းသားက က်ေနာ့္ကုိ ဒီကိစၥ ျပန္ေျပာတယ္။ ေဆာင္းပါးရွင္ ေက်ာင္းဆရာ သူေျပာတာ ေစတနာနဲ႔ပဲ ထားပါေတာ့ကြာ။ ဒါေပမယ့္ “ကုိေအာင္ဆန္းတုိ႔လုိ ေက်ာင္းသားေတြ ႏုိင္ငံေရး မလုပ္ခဲ့ရင္ ငါတုိ႔မွာ က်ဳိးစရာ အၫြန္႔ေတာင္ ရွိမွာမဟုတ္ဘူး” လုိ႔ ေျပာလုိက္ရပါတယ္။
ပီနန္ဆရာေတာ္ႀကီးက “အိမ္” ထဲမွာ ေနသူတုိင္းဟာ “အိမ္” မုိးယုိတာ၊ ၾကမ္းေပါက္တာေတြအတြက္ တာ၀န္ရွိသလုိပဲ “ႏုိင္ငံ” ထဲမွာ ေနၾကတဲ့ ႏုိင္ငံသားတုိင္းဟာလည္း “ႏုိင္ငံ” နင္းက်ဳိးနင္းကၽြံျဖစ္ေနတာေတြ အတြက္ တာ၀န္ရွိၾကပါတယ္။ ႏုိင္ငံေတာ္အတြင္းမွာ အမ်ားျပည္သူေတြနဲ႔ အတူေနၾကရတဲ့ ငါတုိ႔ ရဟန္းသံဃာေတြမွာလည္း တာ၀န္ရွိတာပဲဆုိတဲ့ သေဘာထားကုိ အႀကိမ္ႀကိမ္ တင္ျပခဲ့ပါတယ္။ ဒီသေဘာနဲ႔ ထပ္တူပဲ အေမလူထု ေဒၚအမာက ေက်ာင္းသားနဲ႔ ႏုိင္ငံေရးကိစၥကုိ အေျဖေပးခဲ့ဖူးပါတယ္။
“အေမကေတာ့ ေက်ာင္းသားလည္း ႏုိင္ငံေရးလုပ္သင့္တယ္လုိ႔ ျမင္တာပဲ။ ဘာျဖစ္လုိ႔တုန္းဆုိေတာ့ ေက်ာင္းသားလည္း တုိင္းသူျပည္သားတေယာက္ပဲမဟုတ္လား။ သူတေန႔ လူႀကီးျဖစ္လာအုံးမွာပဲ။ အဲဒီေတာ့ ႏုိင္ငံေရးမလုပ္ရင္ “အ”တယ္။ ျပည္သူလူထုနဲ႔အတူေရာၿပီး တက္ႂကြရမွာပဲ၊ လႈပ္ရွားရမွာပဲလုိ႔ ျမင္တာပဲကြဲ႕။ ေက်ာင္းသားေတြကုိ အကုန္လုံး ဟုိေရႊ႕ဒီေရႊ႕ တခါတည္း ဖ႐ုိဖရဲျဖစ္ေအာင္ အစြမ္းကုန္ သူတုိ႔ဘက္က လုပ္ေတာ့တာပဲ။ ေက်ာင္းသားကုိ သူတုိ႔က သိပ္ေၾကာက္ေနတာ။ အဲဒါပဲ အေမျမင္တာ” တဲ့။ (လူထုေဒၚအမာ)
ဒါေၾကာင့္ မ်ဳိးဆက္သစ္တုိ႔ တုိးတက္ရစ္ဖုိ႔ အၫြန္႔တလူလူထြက္ဖုိ႔ရာမွာ ေက်ာင္းသားေတြ ႏုိင္ငံေရးမလုပ္လုိ႔ ျဖစ္ကုိ မျဖစ္ပါဘူး။ ဒီသံသရာ ဘယ္ေတာ့ ဆုံးမွာလဲဆုိရင္ စစ္တပ္က ႏုိင္ငံေရးမလုပ္ေတာ့တဲ့အခါ ဆုံးမွာပါပဲ။ ဖိရင္ေတာ့ ႂကြမွာပဲ။ ေက်ာင္းသားေရာ၊ သံဃာေရာ၊ သီလရွင္ေရာ၊ အိမ္ရွင္မေတြေရာ ႏုိင္ငံေရးထဲပါအုံးမွာပဲဆုိတာ ေျမႀကီးလက္ခတ္မလြဲပါဘူး။ ႏုိင္ငံသားတုိင္း ႏုိင္ငံေရးနဲ႔ ေရွာင္လုိ႔မရဘူး။
ေမာင္စြမ္းရည္ (၁၅-၁၂-၀၈)
မွ်ေဝသူ ။ ။ ေနာ္မန္
မွတ္ခ်က္ ။ ။ http://www.khitpyaing.org မွ ကူးယူ မွ်ေဝပါ၏ ။
အျပည္႔အစုံ ဖတ္ရန္ ...
ျပန္ေခါက္ထားခဲ႔ပါဗ်ားးးးး...
2009 Burma Freedom Calendar
မွ်ေဝသူ ။ ။ ေနာ္မန္
မွတ္ခ်က္ ။ ။ http://drlunswe.blogspot.com မွ ကူးယူ မွ်ေဝပါသည္။
အျပည္႔အစုံ ဖတ္ရန္ ...
ျပန္ေခါက္ထားခဲ႔ပါဗ်ားးးးး...
သူငယ္ခ်င္းေရ _
အကယ္၍
မင္းရဲ႕သားသမီးေတြ
စားစရာမရွိ
၀တ္စရာမဲ႔ဘ၀နဲ႔
စစ္ကြ်န္ဘဝ
က်ေရာက္ေနတာကို
မျမင္ခ်င္ဘူးဆိုရင္------။
အကယ္၍
မင္းရဲ႕မိသားစုေတြ
ဆင္းရဲတြင္း
သံသရာမွာ
စုန္းစုန္းျမွဳပ္ကာ
ေယာက္ယက္ခတ္ေနတာကို
မျမင္ခ်င္ဘူးဆိုရင္-----။
အကယ္၍
မင္းရဲ႕အမိအဖေတြ
အိုႀကီးအိုမဘ၀နဲ႔
ေဆးဖိုး၀ါးခမဲ့
ဒုကၡပင္လယ္ေ၀ေနတာကို
မျမင္ခ်င္ဘူးဆိုရင္-----၊
အကယ္၍
မင္းရဲ႕ႏွမငယ္ေတြ
အသျပာအတြက္
ဘ၀တသက္ေပးရတာကို
မျမင္ခ်င္ဘူးဆိုရင္-------။
အကယ္၍
မင္းရဲ႕ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြ
ၾကံဳရာက်ပန္းဘ၀နဲ႔
ညစာခက္ေနရတာကို
မျမင္ခ်င္ဘူးဆိုရင္----၊
စစ္၀ါဒီေတြရဲ့
ဆႏၵခံယူပြဲနဲ႔
ေရြးေကာက္ပြဲကို
ကန္႔ကြက္မွ
ျဖစ္ေတာ့မယ္
သူငယ္ခ်င္း။
ငါတို႔ကေလးမ်ားရဲ့
အနာဂတ္အတြက္၊
ငါတို႔မိသားစုေတြရဲ့
ေ႐ွ႕ခရီးအတြက္၊
ငါတို႔ႏွမငယ္ေတြရဲ့
ဘ၀ေရးအတြက္၊
ငါတို႔မိဘေတြရဲ႔
အိုဇာတာေကာင္းဖို႔အတြက္
ကန္႔ကြက္ေရးလမ္းစဥ္ကို
ျပတ္ျပတ္သားသား
ေရြးလိုက္ၾကစို႔လား။
ခင္မမမ်ိဳး (၅၊ ၄၊ ၂၀၀၈)
မွ်ေဝသူ ။ ။ ေနာ္မန္
မွတ္ခ်က္ ။ ။ http://khinmamamyo.blogspot.com မွ ကူးယူ မွ်ေဝပါ၏ ။
အျပည္႔အစုံ ဖတ္ရန္ ...
ျပန္ေခါက္ထားခဲ႔ပါဗ်ားးးးး...
မွ်ေဝသူ ။ ။ ေနာ္မန္
မွတ္ခ်က္ ။ ။ http://www.naytthit.com (အမွတ္တရ ေဒါင္းအိုးေဝ) မွ ကူးယူ မွ်ေဝပါသည္။
အျပည္႔အစုံ ဖတ္ရန္ ...
ျပန္ေခါက္ထားခဲ႔ပါဗ်ားးးးး...
" ျမန္မာစစ္တပ္က ႏိုင္ငံ့အေရွ႕ပိုင္းတြင္ တုိင္းရင္းသား လူမ်ဳိးမ်ားအေပၚ ထိုးစစ္ ဆက္လက္ဆင္ႏႊဲေနရာ ေနာက္ထပ္ လူသားခ်င္းစာနာေရး ေဘးဒုကၡမ်ား ေပၚေပါက္ေနေစသည္။ ၁၉၉၆ ခုေနာက္ပိုင္းတြင္ ေက်းရြာေပါင္း ၃၂ဝဝ မက ဖ်က္ဆီးခံခဲ့ရၿပီး လူတသန္း အိုးအိမ္စြန္႔ခြာခဲ့ရသည္။ "
(ႏိုင္ငံတကာပဋိပကၡေလ့လာေရးအဖြဲ႔ ICG အုိင္စီဂ်ီ၏ ၂ဝဝ၈ ေအာက္တိုဘာ ၂ဝ ရက္ ထုတ္ 'နာဂစ္အလြန္ ျမန္မာျပည္-ပံုမွန္ဆက္ဆံေရးထူေထာင္ဖို႔ အခ်ိန္က်ၿပီ' အစီရင္ခံစာ သို႔ ေခ်ပခ်က္)
ျမန္မာႏိုင္ငံကို ကမၻာေပၚတြင္ အရက္စက္အၾကမ္းၾကဳတ္ဆံုး စစ္အစိုးရတခုက အုပ္ခ်ဳပ္ထားသည္။ ၎အစိုးရသည္ ဒီမိုကေရစီ ကို ခ်ဳိးႏွိမ္ထား႐ံုသာမကဘဲ ကမၻာ့အဆိုးဝါးဆံုး လူသားခ်င္းစာနာေရးအက်ပ္အတည္းကို ဖန္တီးေပၚေပါက္ေစသည့္ ျပစ္မႈပါ က်ဴးလြန္ထားသည္။ ဤျဖစ္ရပ္ကိုတံု႔ျပန္ရာ၌ အိုင္စီဂ်ီသည္ မူလေနာက္ခံဇာတ္ေၾကာင္းကို ေမ့ေလ်ာ့ေသြဖီသြားခဲ့ေလသည္။
ယခုႏွစ္အေစာပိုင္းက နာဂစ္ဆုိင္ကလံုးမုန္တိုင္း ျမန္မာျပည္ကို တိုက္ခတ္ခဲ့သည္။ သဘာဝကပ္ေဘးကို တုံ႔ျပန္ရာတြင္ အျခား မည္သည့္အစိုးရႏွင့္မွမတူဘဲ ျမန္မာစစ္အုပ္စုသည္ ႏိုင္ငံတကာမွကူညီေရးႀကိဳးပမ္းခ်က္မ်ားကို အစပထမ၌ ျငင္းပယ္ခဲ့သည္၊ ထို႔ေနာက္တြင္ အကန္႔အသတ္ျဖင့္ခြင့္ျပဳခဲ့ၿပီး လမ္းလႊဲအလြဲသံုးစားလုပ္ပစ္ခဲ့သည္။ စစ္အစိုးရသည္ အကူအညီမ်ားကို ခိုးယူခဲ့ သည္။ အကူအညီျဖန္႔ေဝေပးရန္ ႀကိဳးစားခဲ့ေသာ ျမန္မာျပည္သူမ်ားကို ဖမ္းဆီးခဲ့သည္။ တရားဝင္ျဖန္႔ျဖဴးသည့္ အကူအညီ အနည္းအက်ဥ္းမွာလည္း ဝါဒျဖန္႔ခ်ီေရးအတြက္သာျဖစ္ၿပီး ဓာတ္ပံုႏွင့္ဗီြဒီယိုမ်ား ႐ိုက္ကူးၿပီးပါက ျပန္သိမ္းယူသြားသည္။ စစ္အစိုးရ၏ တမင္တကာ ဥေပကၡာျပဳမႈေနာက္ကြယ္တြင္ အနည္းဆံုး လူ ၁၄ဝ,ဝဝဝ ေသဆံုးၿပီး လူႏွစ္သန္းခြဲ အိုးမဲ့အိမ္မဲ့ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။
မုန္တိုင္းၿပီးသည့္အခါ ေနာက္ထပ္လူသားခ်င္းစာနာေရးအက်ပ္အတည္းတခု ေပၚထြက္လာျပန္ပါသည္။ ယခုတႀကိမ္မွာ ျမန္မာ ႏိုင္ငံအေနာက္ပိုင္း ခ်င္းျပည္တြင္ျဖစ္ၿပီး သဘာဝအေလ်ာက္ ႏွစ္ ၅ဝ တႀကိမ္ ဝါး သုဥ္းမႈေၾကာင့္ ႂကြက္ထရာမွ အငတ္ေဘး ဆိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ထံုးစံအတိုင္း စစ္အစိုးရသည္ ေမွ်ာ္လင့္တြက္ဆထားၾကသည့္ အငတ္ေဘးအတြက္ ဘာတခုမွႀကိဳတင္ ျပင္ ဆင္ျခင္းမရွိဘဲ၊ ကူညီကယ္ဆယ္ေရးႀကိဳးပမ္းခ်က္မ်ားကို အင္တိုက္အားတုိက္ ပိတ္ဆို႔ဟန္႔တားခဲ့သည္။ စစ္အစိုးရတာဝန္ရွိသူ မ်ားက ကုလသမဂၢ ကမၻာ့စားနပ္ရိကၡာအဖြဲ႔ WFP ကို ေနရာလႊဲ ေခၚျပခဲ့ၿပီး အငတ္ေဘးမရွိေၾကာင္း ေၾကညာေစခဲ့သည္။ ထိုေနာက္ပိုင္းတြင္ ကုလရိကၡာအဖြဲ႔က မိမိတို႔ရပ္တည္ခ်က္ကို ျပန္လည္ျပင္ဆင္ခဲ့ေသာ္လည္း အငတ္ေဘးဆိုက္ ခ်င္းျပည္သူ မ်ားအား ကူညီေပးေရးႀကိဳးပမ္းခ်က္မ်ားကို စစ္အစိုးရက ဆက္လက္ဟန္႔တားေနသည္။
ျမန္မာစစ္တပ္က ႏိုင္ငံ့အေရွ႕ပိုင္းတြင္ တုိင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ားအေပၚ ထိုးစစ္ဆက္လက္ဆင္ႏႊဲေနရာ ေနာက္ထပ္လူသားခ်င္း စာနာေရးေဘးဒုကၡမ်ား ေပၚေပါက္ေနေစသည္။ ၁၉၉၆ ခုေနာက္ပိုင္းတြင္ ေက်းရြာေပါင္း ၃၂ဝဝ မက ဖ်က္ဆီးခံခဲ့ရၿပီး လူတသန္း အိုးအိမ္စြန္႔ခြာခဲ့ရသည္။ အရပ္သားမ်ားကိုအနီးကပ္ တည့္တည့္ခ်ိန္ပစ္သတ္ျခင္း၊ မုဒိမ္းက်င့္ျခင္း၊ အဓမၼလုပ္အား ေပးခိုင္းျခင္း၊ လူသားမိုင္းရွင္းကရိယာမ်ားအျဖစ္ အသံုးျပဳျခင္းမ်ားက်ဴးလြန္ေနသည္။ ကေလးသူငယ္မ်ားကို လမ္းေပၚမွ ဖမ္းဆီးေခၚသြားၿပီး ျမန္မာစစ္တပ္ထဲ အတင္းအၾကပ္သြတ္သြင္း စစ္မႈထမ္းခိုင္းေနသည္။ ဗမာ့တပ္မေတာ္မွာ ကမၻာေပၚတြင္ ကေလးစစ္သားအမ်ားဆံုးျဖစ္ေနသည္။ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသား ၂၁ဝဝေက်ာ္ အက်ဥ္းေထာင္မ်ားအတြင္း ပင္ပန္းဆင္းရဲစြာ ဒုကၡခံေနရရာ ယခင္ႏွစ္ကထက္ အေရအတြက္ႏွစ္ဆရွိေနၿပီး ေၾကာက္လန္႔တုန္လႈပ္ဖြယ္ ႏွိပ္စက္ညႇဥ္းပန္းမႈကိုခံၾကရသည္။ ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီေခါင္းေဆာင္ ႏိုဘယ္ဆုရွင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အက်ယ္ခ်ဳပ္က်ခံခဲ့ရသည္မွာလည္း ၁၃ ႏွစ္ျပည့္သြားၿပီ ျဖစ္သည္။
ႏိုင္ငံတကာပဋိပကၡေလ့လာေရးအဖြဲ႔ကမူ ဤအရာအားလံုး က်ေနာ္တို႔အျပစ္ျဖစ္သည္ဟု ဆိုေနပါသည္။ ယခု အခ်ိန္မတိုင္မီ အထိ အမ်ားေလးစားခံရၿပီး ဂုဏ္သိကၡာရွိခဲ့ေသာ အိုင္စီဂ်ီအဖြဲ႔ႀကီးက ထူးဆန္းအံ့ ၾသဖြယ္အေကာင္းဆံုး အစီရင္ခံစာတေစာင္ ထုတ္ျပန္လိုက္ရာတြင္ စစ္အုပ္စုကို မသိမသာျဖင့္ သိမ္ေမြ႔စြာကာကြယ္ေပးထားၿပီး 'ႏိုင္ငံေရးတိုက္ပြဲ'ကို အလြန္အက်ဴး အေလးေပးရေကာင္းလားဟု ႏိုင္ငံတကာအသိုင္းအဝိုင္းကို အျပစ္ဆိုထားပါသည္။ စစ္အစိုးရသည္ 'ကယ္ဆယ္ေရးလုပ္ငန္း ေဆာင္ရြက္ေနသည္ဟု ေျပာလာသူတိုင္းကို လံုးဝအဟန္႔အတားမရွိခြင့္ျပဳဖို႔ တြန္႔ဆုတ္ျခင္း'ကို နားလည္ေပးႏိုင္သည္၊ အဘယ့္ ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ အေနာက္ႏိုင္ငံမ်ားက စစ္အုပ္စုအေပၚ မိမိျပည္သူမ်ားကို သတ္ျဖတ္ျခင္းရပ္စဲဖို႔ အလြန္အမင္းဖိအားေပး ေနခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္ဟု အိုင္စီဂ်ီကဆင္ေျခေပးထားသည္။ အိုင္စီဂ်ီအဆိုအရ အေနာက္တိုင္းမီဒီယာမ်ားမွာလည္း အျပစ္ မကင္းဟုဆိုသည္၊ အေၾကာင္းမူ စစ္အစိုးရတာဝန္ရွိသူမ်ား ျမစ္ေခ်ာင္းထဲပစ္ခ်ထားသည့္ အေလာင္းေကာင္တို႔ဓာတ္ပံုမ်ားကို ေဖာ္ျပေပးေသာေၾကာင့္ သနားစရာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ား 'အလြန္တရာ ေနရထိုင္ရခက္' ျဖစ္ေစခဲ့သည္ဟုဆို၏။
အက်ပ္အတည္း၏အေၾကာင္းရင္းခံမွာ ႏိုင္ငံေရးျဖစ္သည္ဟု အိုင္စီဂ်ီက စိတ္မပါလက္မပါႏွင့္ ဝန္ခံထားေသာ္လည္း ယင္း အက်ဳိးဆက္အရ ေျဖရွင္းခ်က္မ်ားမွာလည္း ႏိုင္ငံေရးပင္ျဖစ္သည္ဟူေသာ အယူအဆကိုမူ အိုင္စီဂ်ီက ျငင္းဆိုထားပံုရသည္။ အိုင္စီဂ်ီအစီရင္ခံစာက ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ အကူအညီပိုေပးေရး၊ အရပ္ဖက္လူထုအသင္းအဖြဲ႔ စီမံခ်က္မ်ားကို ေထာက္ခံအားေပး ေရးတို႔ကိုမူ မွန္ကန္သင့္ေလ်ာ္စြာ ေတာင္းဆိုထားၿပီး ျမန္မာျပည္တြင္ လူသားခ်င္းစာနာေရး မဟာအက်ပ္အတည္းႀကီး ဆိုက္လု နီးေနၿပီဟု သတိေပးထားသည္။ ဤသည္တို႔ကို က်ေနာ္ သေဘာတူေထာက္ခံပါသည္။ ျဖစ္ရပ္မ်ားႏွင့္ ကိန္းဂဏန္းမ်ား ကလည္း အတိအလင္းျပဆိုေနၿပီျဖစ္ပါသည္။ သို႔ရာတြင္ အိုင္စီဂ်ီက ဒီမိုကေရစီေရးလႈပ္ရွားတက္ႂကြသူမ်ားသည္ အကူအညီ ေပးေရးကိုဆန္႔က်င္ေနသည္ဟူေသာ မုသားစကားကိုျဖန္႔ခ်ိဖို႔ လုပ္ေဆာင္ေနသည္။ အမွန္အားျဖင့္ဆိုရလွ်င္ အကူအညီပိုေပး ေရးကို ေတာင္းဆိုခဲ့ၾကသည္မွာ ကမ္ပိန္းအဖြဲ႔မ်ားပင္ ျဖစ္ေလသည္။
ဥပမာအားျဖင့္ ၿဗိတိန္အစိုးရမွ ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ အကူအညီပိုေပးေရးကို ယမန္ႏွစ္က ၿဗိတိန္ႏိုင္ငံတြင္ ေအာင္ျမင္စြာဦးေဆာင္ လံုးပမ္းခဲ့သူမ်ားမွာ ၿဗိတိန္ႏိုင္ငံျမန္မာ့အေရးလႈပ္ရွားမႈအဖြဲ႔ BCUK ႏွင့္ ကမၻာလံုးဆိုင္ရာခရစ္ယာန္ေသြးစည္းညီၫြတ္ေရးအဖြဲ႔ CSW တို႔ျဖစ္သည္။ ယင္းအဖြဲ႔မ်ားသည္ အရပ္ဖက္လူမႈအသင္းအဖြဲ႔မ်ားႏွင့္ ဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔မ်ားကို ရန္ပံုေငြပိုေပးေရး၊ နယ္စပ္ ေက်ာ္ လူသားခ်င္းစာနာေရးကယ္ဆယ္မႈ ပိုမိုျပဳလုပ္ေရးႏွင့္ ကုလသမဂၢမွ ပိုမိုထိေတြ႔ဆက္ဆံေရးကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာေတာင္း ဆိုခဲ့ၾကသည္၊ ေတာင္းဆိုေနၾကဆဲျဖစ္သည္။ ယင္းအဖြဲ႔မ်ားသည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ားကို ကုလသမဂၢ၊ ဒီမိုကေရစီလႈပ္ရွားမႈႏွင့္ တိုင္းရင္းသားအဖြဲ႔မ်ားႏွင့္ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးရန္ အခ်ိန္မ်ားစြာအကုန္ခံ တြန္းေဆာ္ေပးေနခဲ့ၾကသည္။ ယင္းအဖြဲ႔မ်ားက ဆန္႔က်င္ခဲ့ ၾကသည္မွာ စစ္အစိုးရအိတ္ေထာင္မ်ားထဲသို႔ ပိုက္ဆံထည့္ေပးရန္ အိုင္စီဂ်ီ၏ေတာင္းဆိုမႈကိုသာျဖစ္သည္။ ဤသို႔ ဆန္႔က်င္ရ ျခင္းမွာ စစ္အုပ္စုသည္ ၎တို႔၏စစ္တပ္တိုးခ်ဲ႕ေရး၊ လက္နက္မ်ားပိုမိုဝယ္ယူႏိုင္ေရးႏွင့္ ျပည္သူလူထုကို ပိုမိုသတ္ျဖတ္ႏိုင္ေရး အတြက္ အဆိုပါ ဘ႑ာေငြကို အသံုးခ်လိမ့္မည္ဟူသည့္ ႐ိုး႐ိုးစင္းစင္းအေၾကာင္းတရားေၾကာင့္သာ ျဖစ္ပါသည္။
က်ေနာ္တို႔ထင္ခဲ့သည္မွာ အိုင္စီဂ်ီသည္ ပဋိပကၡတားဆီးေျဖရွင္းေရးႏွင့္ သက္ဆိုင္သည္ဟု ထင္မိခဲ့သည္။ သို႔ရာတြင္ ယခုမူ ၎တို႔သည္ စစ္အစိုးရအားကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ေရးႏွင့္ သက္ဆိုင္ပံုရေနပါသည္။
ဘဲနဒစ္ေရာဂ်ား
(ကမၻာလံုးဆိုင္ရာခရစ္ယာန္ေသြးစည္းညီၫြတ္ေရးအဖြဲ႔)
ဂါးဒီးယန္းသတင္းစာ ေအာက္တိုဘာ ၂၇၊ ၂ဝဝ၈ ခုႏွစ္ ဂါမဏိ ဘာသာျပန္သည္။
မွတ္ခ်က္ ။ ။ http://www.naytthit.com မွ ကူးယူ မွ်ေဝပါသည္။
အျပည္႔အစုံ ဖတ္ရန္ ...
ျပန္ေခါက္ထားခဲ႔ပါဗ်ားးးးး...
သားခ်စ္ (ဟစ္တိုင္)
က်ေနာ္တို႔ လမ္းေလွ်ာက္သည္မွာ တေနကုန္၊ ညေနေစာင္းလွ်က္ရွိေနၿပီ၊ လိုရာအရပ္ကို မေရာက္ေသးဘူးေသးဘူး ထင္၍ စစ္ေၾကာင္းမႉး ဗိုလ္မႉးကိုင္ဖကို မရဲတရဲ ေမးမိသည္၊ သိပ္မေ၀းေတာ့ပါဘူး ေရွ႔က လြင္ျပင္ကို ျဖတ္ၿပီးရင္ေရာက္ၿပီဟု ဆိုသည္၊ သူ႔စကားၾကားရသျဖင့္ နားရမည္ဆိုေသာ အသိ၀င္လာကာ စိတ္က အားတက္သြားသည္၊ တေနကုန္တေနကန္း လမ္းေလွ်ာက္ရသျဖင့္ အားမ်ားက ကုန္ခမ္းႏြမ္းရိလွ်က္။
လြင္ျပင္ႀကီးကို ၾကည့္လိုက္မိသည္၊ . . . . ဟိုက္ …လို႔ တခြန္းသာ ေျပာႏိုင္သည္ ႀကီးမားက်ယ္ျပန္႔ေသာ လြင္ျပင္၊ ေျမနီလြင္ျပင္ႀကီး၊ ေဘာ္လံုးကြင္း အကြင္း(၂၀)ခန္႔မွ်ေလာက္ရွိႏိုင္မလားပဲ၊ ထိုလြင္ျပင္ႀကီးကို ထြန္ယက္ လိုက္ရယင္ျဖင့္ လူဦးေရတေသာင္းခန္႔ လူထုအတြက္ ၀မ္းစာေရး ဖူလံုႏိုင္မည္ဟု စိတ္ထဲက ဂေယာက္ ဂယက္ ေတြးမိလိုက္ေသးသည္။
ၿပီးမွ ဆက္ေတြးမိသည္က ေက်ာထဲ နဲနဲစိမ့္ သြားျပန္သည္၊ ေျမနီလြင္ျပင္ႀကီး၌ က်ည္ကြယ္ မ်က္ကြယ္ ၀ပ္ခိုစရာ ေနရာမရွိ၊ ဇီးျဖဴပင္ပ်ဳိေလးမ်ားသာ ေပါက္ေနသည္၊ ထိုဇီးပင္ျဖဴပ်ဳိေလးမ်ားက ရွမ္းျပည္တခြင္၌ ေနရာအႏွံ႔အျပား ေပါက္ေလ့ရွိသည္၊ ေက်ာထဲဲစိမ့္မိသည္႔ အေၾကာင္းက ရန္သူက ေျမျပန္႔လြင္ျပင္မ်ား၌ ေလ့က်င့္ထားေသာသူမ်ား၊ က်ေနာ္တို႔ ေပ်ာက္က်ားစစ္သည္ေတာ္မ်ားက ေတာေတာင္ကို အေျခခံ၍ က်င့္သားရထားသူမ်ား၊ ဒီလိုေတာ႔ ရွိသည္။
ေျခလွမ္းကို ခပ္သြက္သြက္လွမ္းၾကရသည္၊ ဒီေနရာမွ အျမန္ဆံုး ေက်ာ္ျဖတ္ထြက္ခြာ ႏိုင္မွသာ ေတာ္ကာၾကမည္၊ က်ေနာ္၏ ေရွ႔၌ရွိေနေသာ စစ္ေၾကာင္းမႉးက လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ကိုသားခ်စ္ ဒီေနရာမွာ ခဏခဏရင္ဆိုင္ တိုက္ပြဲျဖစ္ေလ့ရွိတယ္၊ ဟုတ္သည္ … ျဖစ္မည္ ျပန္႔၍ က်ယ္သျဖင့္ သတ္ကြင္းပမာ ျဖစ္ေနကာ ရန္သူက မည္သည့္ေနရာမွ ထြက္လာမည္ ဆိုသည္ကို မည္သူကမွ် ခန္႔မွန္းတြက္ခ်က္လို႔ မရႏိုင္ ထို႔ေၾကာင့္ေျခလွမ္းကို ပို၍ပို၍ ျမန္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရေပေတာ့သည္၊ ေသနတ္၊ ေက်ာပိုးအိတ္၊ ဆန္ႀကိဳး(ဆန္ထည့္ထားေသာ အိပ္ရွည္) က က်ေနာ္၏ ပုခုံးေပၚ၌ ရင္ခုန္စြာႏွင္႔ လိုက္ပါလွ်က္ ထိုညက က်ေနာ္တို႔ ထိုေနရာမွ အႏၱရာယ္ကင္းစြာ ျဖတ္ေက်ာ္ ထြက္ခြာလာႏိုင္ခဲ့သည္။
ဒကာမဲ႔အလႉ
ထြက္လာကာစက ေစာင္၊ျခင္ေထာင္မ်ား၊ အ၀တ္အစားမ်ားကို ေလာဘတႀကီးျဖင့္ မႏိုင္မနင္း သယ္လာခဲ့သည္၊ ထားခဲ့ရမည္ကို ႏွေမွ်ာမိသျဖင္႔ သယ္လာျခင္းသာ၊ ေတာင္ကုန္း တကုန္းကို ေက်ာ္ခဲ့သည္၊ ေနာက္ ခပ္မို႔မို႔ ေတာင္တကုန္းကို ျပန္တက္ရေတာ့မည္၊ လူက မခံႏိုင္ေတာ့ ပါလာသည့္ ေစာင္မ်ားကို နီးစပ္ရာ ေတာင္ယာတဲမ်ားေတြ႔လွ်င္ ၀ိတ္ေလွ်ာ႔တဲ႔ အေနျဖင္႔ လက္ခံသူမရွိတဲ႔ ဒကါမဲ႔အလႉ လုပ္ရေလေတာ့သည္၊ လမ္းေလွ်ာက္သည့္ အက်င့္မရွိသျဖင့္ သက္လံုမေကာင္း အေမာေဖါက္လာသည္၊ ဤသို႔ျဖင့္ ၈-နာရီေက်ာ္ခရီးကို မနက္မိုးလင္းမွ မိုးခ်ဳပ္သည္အထိ ေလွ်ာက္ၾကရေလ ေတာ့သည္၊ ရွမ္းျပည္ေျမာက္ပိုင္း ေကအိုင္အို တပ္မဟာ(၄)နယ္ေျမသို႔ ည (၈)နာရီခန္႔မွ ေရာက္လာၾကသည္၊ အခ်ိန္ကား ၁၉၈၉-ဇန္န၀ါရီလပိုင္း အတြင္း …. ထိုစဥ္က ႏိုင္ငံေရးအရွိန္ျမင္႔ ေနသည့္အခ်ိန္ ေႏြးေထြးလိႈက္လွဲစြာ ႀကိဳဆိုၾကသည္၊ ဤသို႔ျဖင့္ ေရွ႔ဆက္ခရီးဆက္ရန္ အားေမြးၾကရျပန္သည္၊ စခန္း၌ေခတၱေနစဥ္ ေဘာ္လီေဘာပုတ္ ျခင္း၊ ၾကက္ေတာင္ရုိက္ျခင္း၊ ငါးဖမ္းျခင္းျဖင့္ ရက္မ်ားကို တိုက္စား ကုန္လြန္ေစခဲ့သည္။
ထိုေဒသတြင္ ထူးျခားသည္မွာ ညေနထမင္းစားျပီးလွ်င္ အားကစားကစားၾကျခင္းပင္၊ အူထဲ၌ အစာအမာရွိေနစဥ္ အားကစားလုပ္လို႔ မရဟုသိထားေသာ က်ေနာ္က တပ္မဟာမႉးကို ေစာဒကတက္၍ ေမးျမန္းေတာ႔ ရန္သူဆိုတာ အခ်ိန္မေရြးေရာက္လာႏိုင္တယ္ ဗိုက္တင္းေနတယ္ဆိုျပီး ေနလို႔မရဘူး၊ ထမင္းမစားခင္ ေရာ စားျပီးတဲ့အခ်ိန္မွာေရာ အခ်ိန္မေရြးေရာက္လာႏိုင္လို႔ ျပင္ဆင္ေလ့က်င္ထားၾက ရတာပါ။ ဒီလိုဆိုေတာ႔လည္း သူ၏ ေျဖရွင္းခ်က္ကို က်ေနာ္သေဘာက် လက္ခံသြားသည္။။ ေပ်ာက္က်ားစစ္သား၏ ေဘး၌ရန္စြယ္မ်ားက ၀ိုင္းရံလွ်က္ ေလဒါဏ္၊ မိုးဒါဏ္၊ ရာသီဥတုဒါဏ္၊ ေရာဂါဘယ ဒါဏ္၊ အစားအေသာက္ဒါဏ္၊ အသက္ကိုဖက္ႏွင့္ထုပ္ထားရသည့္ဒါဏ္ …….စ သျဖင္႔ စသျဖင္႔ သို႔ပါ၍ ထမင္းစားၿပီးသည္ႏွင့္ ေရွ႔ခရီးအတြက္ ခႏၶာကိုယ္ႀကံ႔ခိုင္မႈအတြက္ ျပင္ဆင္မႈမ်ား လုပ္ၾကရ ေလေတာ့သည္၊ ျပင္ဆင္ထားလွ်င္ လုပ္ငန္းတ၀က္ ေအာင္ျမင္ျပီးစီးႏိုင္သည္ မဟုတ္ပါလား။
လမ္းေလွ်ာက္ခါစ ဘ၀မ်ား
က်ေနာ္သည္ စစ္ေၾကာင္းထြက္ခါစက ထိုတပ္မဟာ(၄)ဌာနခ်ဳပ္သို႔ ေရာက္ႏိုင္ရန္ ေသလုေအာင္ အသက္လုေလွ်ာက္ခဲ့ရသည္၊ ခရီးေ၀းဆို၍ ငယ္စဥ္က ေက်ာင္းေျပးျပီး ဧရာ၀တီျမစ္ေၾကာင္း အတိုင္း သဲေသာင္ျပင္ေတြေပၚ (၂)နာရီ ခန္႔မွ်သာ ေလွ်ာက္ဖူးေသာသူ္၊ ထို(၂)နာရီ ေလးကိုပင္လွ်င္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေသြးနထင္ေရာက္မိသည္၊ ယခုကဲ့သို႔ ရက္နဲ႔ခ်ီေသာ ခရီးဆိုလွ်င္ျဖင့္ ထိုခ်ိန္က လက္ခေမာင္းထခတ္မိ မည္လားမသိ၊ စစ္ေၾကာင္းထြက္ကာ လမ္းေလွ်ာက္တိုင္း ေသြးမုန္တိုင္းထန္ေသာ ၁၉၈၈က ကိုယ္ေတာ္မ်ား၏ ပံုရိပ္မ်ားက မ်က္စိကမထြက္၊ က်ည္ဆံထိမွန္ထားသျဖင့္ ခႏၶာကိုယ္အႏွံ႔ေသြးစိမ္းရွင္ရွင္ႏွင့္ မႏၱေလးမွ ကိုယ္ေတာ္ သံုးပါး၏ ရုပ္ကလပ္မ်ား၊ ထိုရုပ္ကလပ္ကို ထမ္းထားေသာ ေက်ာင္းသားမ်ား ေက်ာင္းအကၤ်ီအျဖဴမ်ားေပၚ ေပက်ံေနေသာ ေသြးကြက္မ်ား မေမ႔ … မေမ႔ …ဘယ္ေတာ႔မွ မေမ႔ ….. ဘယ္လိုမွ မေမ႔ မရ၊ ရတနာသံုးပါးျဖင့္ ႀကီးျပင္းလူျဖစ္ခဲ့ရေသာ က်ေနာ္၊ မိဘ၊ ဆရာ၊ ဘိုးဘြားမ်ား၏ အဆံုးအမၾသ၀ါဒေအာက္၌ ရွင္သန္ခဲ့ရေသာက်ေနာ္၊ ဘယ္လို စိတ္ဓါတ္မ်ဳိးေတြျဖင္႔ ရတနာသံုးပါး၌ တပါးအပါအ၀င္ျဖင့္ေသာ ရဟန္းသံဃာေတာ္ အရွင္ျမတ္မ်ားကို ရက္ရက္စက္စက္ သတ္ျဖတ္ခဲ့မႈကို ျမင္ခဲ့ရေသာ က်ေနာ္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္၏ ဆိုး၀ါးရုိင္းစိုင္းမႈမ်ားကိုသာ အစဥ္စြဲထင္လွ်က္ ခြင္႔လႊတ္ခံစားမႈမ်ဳိး မေပးႏိုင္၊ ထိုစဥ္ကတည္းမွစ၍ ယခုအခ်ိန္အထိ မတရားဗိုလ္က်အႏိုင္က်င့္မႈမ်ား ႀကံ့ႀကံ့ခံ တြန္းလွန္ဖယ္ရွားမည္႔ ဘယ္ခရီးမဆို ေလွ်ာက္မည္ဟူေသာ စိတ္ဓါတ္မ်ားျဖင္႔ ေတာ္လွန္သူမ်ား အျဖစ္သို႔ခိုင္က်ည္စြာ ေလွ်ာက္လွမ္းႏိုင္ခဲ့သည္။
ေတာခိုသည့္ ….. ထိုတရက္
ထိုညက အခ်ိန္က ၁၉၈၈ ကာလမ်ား … က်ေနာ္တို႔ ပုန္းေအာင္းေနေသာ ေနာက္ဘက္အိမ္၌ တညလံုး စစ္ေခြးမ်ား ဘီလူးဆိုင္းတီးကာ ကသြားသည္၊ က်ေနာ္တို႔ လက္ခ်င္းယွက္၍ ညတြင္းခ်င္းတညလံုးၿပီးေအာင္ အိပ္ေရးပ်က္ခံ၍ ေဆာက္ခဲ့ေသာ ျမစ္ႀကီးနားၿမိဳ႔ ဒီမိုကေရစီေက်ာက္တိုင္ႀကီးကို ဘူဒိုဇာျဖင့္ လံုး၀ရစရာမရွိေအာင္ ေခ်ဖ်က္သြားေလၿပီ၊ သူတို႔ က်ေနာ္တို႔ကို သားသတ္ရန္ အမဲလိုက္ေတာ႔မည္၊ က်ေနာ္က ေတာခိုရန္ အစစအရာအရာ တိုင္ပင္ထားၿပီးသား၊ ဆံုးျဖတ္ၿပီးသား သို႔ျဖင္႔ ထိုခရီးကို ရထားႏွင့္သြားရန္စီစဥ္ၾကသည္၊ ခ်ီတံုခ်တံုျဖစ္ေနရျခင္း အေၾကာင္းရွိသည္မွာ အေရးထဲ ေပါင္ၿခံ ၾကားႏွစ္ဘက္၌ အနာစိမ္းဖုမ်ား (၁၀)လံုးခန္႔မွ် ေပါက္ေနျခင္းပင္ျဖစ္သည္၊ ပုန္းေအာင္း ေနရသျဖင့္ အစားအေသာက္အေနအထိုင္ ခ်ဳိ႔္ယြင္းလာကာ ခႏၶာကိုယ္က ေဖါက္ျပန္ လာသည္ဟုထင္သည္၊ ရထားက ဥၾသဆြဲေနေလၿပီ၊ က်ေနာ့္စိတ္က ခ်ီတံုခ်တံုျဖစ္ေနဆဲ၊ သြားရင္ေကာင္းမလား၊ ဆက္ေနရင္ေကာင္းမလား ေ၀ခြဲ၍မရ၊ ဆက္ေနေနယင္ ငါခံရမွာ လို႔ေတာ႔ ေတြးေနမိတယ္၊ ရထားထြက္ေတာ့မည္၊ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို ဒံုးဒံုးခ်လိုက္သည္၊ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးမွတပါး အျခားမရွိ၊ ရထားေပၚမွ ဆင္းေတာ႔ က်ေနာ႔ လမ္းေလွ်ာက္ပံုမွာ ၀က္၀ံႀကီးေျခကားယား လက္ကားယား လမ္းေလွ်ာက္သကဲ့သို႔ ရွိေနေလစြ၊ ထိုကဲ့သို႔ ေလွ်ာက္ရင္း အခ်ိန္ၾကာလာသည္ႏွင့္ ပြတ္တိုက္မႈမ်ားေၾကာင့္ေသာ္၄င္း၊ ေသြးလည္ပါတ္ မႈမွန္လာေသာေၾကာင့္၄င္း က်ေနာ္၏ အနာစိမ္းအဖုတ၀က္ခန္႔ ျပည္ေပါက္သြားေလၿပီ၊ လမ္းေလွ်ာက္အက်င့္မရွိေသာ က်ေနာ႔ ေျခသလံုးသည္စခန္း ေရာက္သည္ႏွင့္ သိပ္မၾကာမွီ သာမန္ထက္ ငါးဆခန္မွ်ေယာင္ကိုင္းလာေလေတာ့သည္၊ ထိုေနရာသို႔ နဲနဲေလးမွ်ပင္ ထိ၍ မရေတာ့၊ ထိမိလွ်င္ မ်က္ရည္ေပါက္ေပါက္ က်ရေလာက္ေအာင္ နာက်င္ခံစားရသည္၊ ငါေတာ့ ဆက္၍ဆက္၍ ေလွ်ာက္ႏိုင္ပါေတာ့မလား၊ ခရီးကလဲ အေ၀းႀကီးက်န္ေနေသး၊ ေတြးရင္း ေတြးရင္း၀မ္းနဲမိလာသည္။
လမ္းေလွ်ာက္က်င္႔ၿပီ
ေတြးရင္းေတြးရင္း ထိုအျဖစ္ကို နိဂံုးခ်ဳပ္ၾကည့္သည္၊ စိတ္ဓါတ္သာအေရးႀကီးသည္၊ ငါ ေလွ်ာက္ကိုေလွ်ာက္ႏိုင္ရမည္ ဤသို႔ျဖင့္ ေယာင္ကိုင္း၍ ေဖါင္းကားေနေသာ စိမ္ေခၚေနသည့္ ထိုေျခသလံုးႀကီးကို ဆားျဖင္႔က်ပ္ထုပ္ထိုးကာ ေန႔တိုင္းနာနာတိုက္ ေပးရေတာ့သည္၊ ဆားေရျဖင့္ မၾကာခဏေဆးေၾကာေပးသည္၊ ေရေႏြးေႏြးပူပူျဖင့္ မၾကာမၾကာ ေလာင္းေပးလိုက္သည့္အခါ ေယာင္ကိုင္းမႈမ်ား အလ်ဥ္းမရွိ က်ကုန္ေလေတာ့သည္၊ ဒီအတိုင္းေနလို႔ေတာ့ မျဖစ္ ဒီလိုႏွင့္ က်ေနာ္သည္ အသြားအျပန္ ႏွစ္နာရီခန္႔ေ၀းေသာ ရွမ္းျပည္တပ္မေတာ္ ရွိရာသို႔ လမ္းေလွ်ာက္က်င့္ရင္း မၾကာမၾကာသြားလည္ျဖစ္ခဲ့သည္၊ ထိုစဥ္က တာ၀န္ခံမွာ ခြန္ဆာစခန္း၌ က်ဆံုးခဲ့ရသူ ဗိုလ္မႉးႀကီးစိုင္းလိတ္ ျဖစ္သည္၊ ဗိုလ္မႉးႀကီးသည္ တိုက္ခိုက္ေရးတြင္ နာမည္ႀကီးသကဲ့သို႔ လူထုစည္းရုံးေရးတြင္လည္း လူထုႏွင့္တသားတည္းရွိသူ၊ လူထုအထက္မွာ ေနေလ့မရွိသူ၊ စကားေျပာရာတြင္လည္း ေလေျပေအးေအးေလးႏွင္႔ သူအၿမဲတမ္း ေျပာေနၾက စကားေလးႏွစ္ခုက နားထဲမွာ ၾကားေယာင္ဆဲ အမွတ္ရဆဲ…. “ရန္သူကို မ်က္ေခ်မျပတ္နဲ႔ ေတာ္လွန္ေရးကို ဆံုးခန္းတိုင္ေအာင္လုပ္” “လူထုဘ၀ကိုမေမ့နဲ႔ အျမင္က်ယ္က်ယ္ထား” တဲ႔ေလ။
ခေယာင္းလမ္း ျဖတ္သန္းျခင္း
ထိုေျမာက္ပိုင္းေဒသ၌ တလခန္႔ ျပင္ဆင္ၿပီးေနာက္ ခရီးရွည္ထြက္ရန္ တာစူၾကရေလၿပီ၊ စထြက္ၿပီ … ထြက္သည္ႏွင့္ တရက္မွ်ပင္မၾကာ ေသနတ္ေပါက္ၿပီး တိုက္ပြဲ တပြဲႏြဲလိုက္ရသည္၊ စစ္ေျမျပင္ကို စေတြ႔ဖူးၿပီေပါ႔၊ ျမန္မာျပည္ရဲ႔ ေတာေတာင္လွ်ဳိေျမာင္၊ ေျမျပန္႔္လြင္ျပင္မ်ားသည္ စစ္တလင္းမ်ားသာ အတိၿပီး၏၊ က်ေနာ္တို႔က စစ္ကိုမုန္း၍ စစ္ကိုတိုက္ရသည္၊ အာဏာရွင္ နအဖက စစ္ကိုခ်စ္၍ စစ္ကိုေမြးျမဴသုတ္သင္ရင္း ယူနီေဖါင္းမခၽြတ္ရန္ အာဏာယဇၨ္ပလႅင္ေပၚက မဆင္းရန္ႀကံေဆာင္ ေနဆဲ။
ထိုရက္က စစ္ေၾကာင္းမႉးက ေနာက္စစ္ေၾကာင္း အသစ္တေၾကာင္းသို႔ လႊဲေပးလိုက္သည္၊ အင္အားက ၂၀ခန္႔မွ်သာ၊ တိုက္ပြဲျဖစ္တုန္းက အားရစရာပင္ အင္အားက (၅၀၀)ေလာက္ရွိမည္၊ အခုအင္အား၂၀ခန္႔ဆိုေတာ့ အားငယ္မိသည္၊ တာ၀န္ယူမည့္ ရွမ္းေပ်ာက္က်ား ေခါင္းေဆာင္ကိုၾကည့္မိသည္၊ အသက္က (၂၈)ႏွစ္ခန္႔ ထိုစဥ္က က်ေနာ့္ထက္ ၈ႏွစ္ခန္႔ႀကီးႏိုင္သည္၊ သူကေတာ့ မိမိကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈရွိပံုရသည္၊ သူ႔ကိုၾကည့္ ရင္းအားတက္မိသည္၊ လူအင္အားနည္းသျဖင့္ ခရီးတြင္ရမည့္အစား ခရီးကမတြင္လွ၊ က်ေနာ္တို႔ သတင္းေပါက္သြားခဲ့သည္၊ ရန္သူသည္ က်ေနာ္တို႔စစ္ေၾကာင္းကိုသာ သဲႀကီးမဲႀကီးထိုးလိုက္သည္၊ ပိတ္သည္၊ ဆို႔သည္၊ ျဖတ္သည္၊ ေတာက္သည္။
က်ေနာ္တို႔က တိမ္းသည္၊ ေရွာင္သည္၊ ပုန္းသည္၊ ကိုယ္ေယာင္ေဖ်ာက္သည္၊ ရက္ၾကာ လာေတာ့ ရွမ္းေပ်ာက္က်ားမ်ား စိတ္မရွည္ၾကေတာ့၊ တခါလာလဲ “မန္မားေယာက္”(ဗမာလာၿပီ) တခါလာလဲ “မန္မားေယာက္”၊ ဒီတခါေတာ့ မေျပးေတာ့ဘူးခံခ်ေတာ့မယ္ဟု အားလံုးက ေတာင္းဆိုလာသည္၊ စစ္ေၾကာင္းမႉးက ဧည့္သည္ေတြပါလို႔ ပါဟု ႏွစ္သိမ့္သည္၊ ထိုအခါမွ စိတ္ေလွ်ာ့ၾကသည္၊ သူတို႔က တိုက္ခ်င္ေနသည္၊ က်ေနာ္တို႔ကလည္း လက္ယားေနသည္၊ ေျမအေနအထားက က်ေနာ္တို႔ဘက္မွာရွိသည္၊ က်ေနာ္တို႔၏ ရွမ္းေပ်ာက္က်ားမ်ားက ေတာကၽြမ္းသည္၊ သို႔ေသာ္ စစ္ေၾကာင္းမႉးက လံုး၀ကို တိုက္ခြင့္မေပး၊ ဤသို႔ႏွင့္ က်ေနာ္တို႔သည္ သီေပါဂြင္ႀကီးထဲ၌ ပိတ္မိေနေတာ့သည္။
ညွင္းရက္သည္႔ ေမာ၀္ရွမ္းျပည္
ရာသီဥတုက ေန႔တြင္ပူျပင္းျပီး ညတြင္ အရုိးခိုက္ေအာင္ ခ်မ္းလွသည္၊ အခ်ိန္က ဇန္န၀ါရီလကုန္ခန္႔အခ်ိန္ …. ထိုအခ်ိန္သည္ အေအးလြန္ေသာအခ်ိန္၊ တေနကုန္ လမ္းေလွ်ာက္ရသျဖင့္ စစ္အက်ီမ်ားတြင္ ဆားပြင္႔မ်ားက အေၾကာင္းလိုက္ အေၾကာင္း လိုက္ကပ္ေနသည္၊ ေရခ်ဳိးသည့္အခ်ိန္ပင္မရ၊ ထိုဂြင္ထဲ၌ လွည့္ပါတ္ျပီးေရွာင္တိမ္း ေနၾကရသည္၊ ေျမာက္ပိုင္းရွမ္းျပည္၌ အေအးက အစြမ္းျပလွသည္၊ ပါလာသည္က ေစာင္ပါးေလးတထည္ ထိုေစာင္ပါးသည္ မည္သို႔မွ်အေအးဓါတ္ကို မခုခံအံမတုႏိုင္ ပါလာသည့္မိုးကားစကို အေပၚက ထပ္၍ျပန္ျခံဳသည္ အေႏြးဓါတ္မရေသး မီးဖိုခ်င္သည္ မရ မီးေရာင္ကိုျမင္လွ်င္ရန္သူကို အလႉေပးေနပါသည္ဟု ေျပာရာေရာက္သြားမည္ မီးကို မဖိုရဲ၊ ေသနတ္ကို ေပါင္ၾကားထဲထိုးထည့္ရင္း ၾကက္အိပ္ၾကက္ႏို္းရုံမွ်သာ အိပ္ႏိုင္ၾက သည္၊ အိပ္မေပ်ာ္သည့္ ညေပါင္းမ်ားစြာကို ေက်ာ္ျဖတ္ရသည္၊ စိတ္ေတြကေတာ႔ ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္….. “အိပ္မရတဲ့ … ညမ်ားစြာလည္း … ရထားဥၾသသံေလးမ်ား … ၾကားရင္ … အိမ္ျပန္ခ်င္တဲ့ စိတ္ကေလး … တားမရဘူး” ထူးအိမ္သင္သီခ်င္းက စိတ္အစဥ္အေတြးထဲမွာ ၿငီးခဲ့မိသည္၊ ခို္င္ထူး၏ ေဆာင္းသီခ်င္း ေတြ “ ေဆာင္း … ခ်စ္မိတဲ့ေဆာင္း … ေ၀းခဲ့တဲ့ေဆာင္း … စိတ္ကူးအၾကင္နာေဆာင္းရဲ႔အဆံုး” ….။ စိုင္ေမာ့၀္ရဲ႔ “အိုေမရယ္ … ဘာေၾကာင့္မ်ား ညင္းရက္ႏိုင္တာလဲကြယ္ … ဒီေမာင္မွာ … ညတိုင္းပဲ အိပ္မရႏိုင္ပါေတာ့တယ္” သီခ်င္းစာသားမ်ားက ေသနတ္ကိုဖက္ရင္း အသံတိုးညွင္းစြာ ထြက္ေပၚလာသည္၊ သို႔ေသာ္ အိမ္ကိုေတာ့ လံုး၀မျပန္ႏိုင္ေတာ႔၊ ေတာ္လွန္ေရးသည္ “ငါတို႔ေက်ာင္း၊ ငါတို႔တကၠသိုလ္၊ ငါတို႔၏ အမိအိမ္” ဒီေဆာင္းသည္ ငါတို႔ လူထုအတြက္ တိုက္ပြဲရဲ႔အစ၊ ေမ .. ကညွင္းတာမဟုတ္ စစ္ေခြး၀ဲစားေတြက ဒို႔ကိုညွင္းေနတာလို႔ အသံကုန္ဟစ္၍ ေအာ္ေျပာခ်င္သည္။
အိပ္မေပ်ာ္တခ်က္၊ ေပ်ာ္တခ်က္မ်ားျဖင့္ ရွမ္းျပည္ေျမာက္ပိုင္း၏ အေအး ရက္မ်ားကို ေက်ာ္ျဖတ္ ရသည္၊ မနက္(၄)နာရီခန္႔ အဆင္သင့္ႏိုးလွ်က္ရွိေနၿပီ၊ အေအးဓါတ္က ၀ိရိယပိုေကာင္း ေစသလိုပင္၊ ပံုမွန္လုပ္ေနၾက ဟန္ေကာထဲ ဆန္ထည့္၍ မီေမြးၿပီးထမင္းခ်က္ရန္ ျပင္ဆင္ၾကသည္၊ ငပိတတို႔၊ ထမင္းတလုပ္ မိနစ္ (၃၀)အတြင္းအၿပီးစား စစ္ေၾကာင္းထြက္ရန္ အဆင္သင့္ျပင္ရသည္၊ ျပင္ဆင္စရာ မ်ားမ်ားစားစားမရွိ၊ ကိုယ္ပိုင္ပိုင္ဆိုင္မႈမ်ားကို ေက်ာပိုးအိတ္ထဲ ထည့္ရုံသာ၊ ကိုယ္္ပိုင္ဆိုင္မႈဆို၍ အက်ၤီတထည္၊ ပုဆိုးတထည္၊ ေစာင္တထည္၊ စာအုပ္တအုပ္၊ ေသနတ္တလက္၊ ေရဘူးတလံုး၊ ဟန္ေကာခ်ဳိင္႔၊ ေရခြက္၊ ထိုအရာမ်ားသည္ ေတာတြင္း၌ မည္သည့္ အရာႏွင့္မွ်မလဲႏိုင္ေသာ အရာမ်ားသာ၊ ပိုင္ဆိုင္မႈမ်ားလွ်င္မေကာင္း ထိမ္းသိမ္းရခက္ခဲသည္၊ ပစၥည္းမ်ားလွ်င္ စြဲလမ္းမႈမ်ားသည္၊ ထိုစဥ္ကတည္းက ယေန႔အခ်ိန္ အထိပိုင္ဆိုင္မႈဆို၍ က်ေနာ္၏ အသံုးအေဆာင္မ်ားက အိပ္ေဆာင္ေက်ာပိုးအိတ္ တလံုးခန္႔သာ၊ ဆရာႀကီးဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၏ စကားေလးကလည္း က်ေနာ့္ရင္ထဲတြင္ညိွတြယ္ေနဆဲ …. “က်ေနာ့္မွာ ပိုင္ဆိုင္မႈ အတၱဆိုလို႔ မခင္ဦးနဲ႔ သားသမီးေတြပဲ ရွိပါတယ္ဗ်ာ”ဟု ရင္ဖြင့္သံကိုမွတ္သားခဲ့ရဖူးသည္၊ အိမ္တြင္ေနဖင္ထိုးေအာင္အိပ္ေလ့ရွိေသာ က်ေနာ့္ကို အေမက ကာလနဂါး ဟုေခၚသည္၊ ဒီနဂါးႀကီးက ႏွစ္ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာ အိပ္ေလ့ရွိသည္ဟု အေမက က်ေနာ့္ကို ညႊန္ျပေျပာရင္း ထိုနဂါးႀကီးႏွင့္ႏႈိင္းသည္၊ ျမန္မာျပည္ လြတ္ေျမာက္မႈေတာ္လွန္ေရးအတြက္ က်ေနာ္ အက်င့္ဆိုးမ်ားသည္ ေတာတြင္းသင္ခန္းစာမ်ားေၾကာင့္ လံုး၀ေပ်ာက္ကြယ္သြားေခ်ၿပီ။
ဗိုလ္မႉးကိုင္ဖက ေရွ႔ခရီးဆက္ရန္အတြက္ ေနာက္စစ္ေၾကာင္းတေၾကာင္းကို လြဲေပးသည္၊ က်ေနာ္တို႔ သြားရမည့္ေဒသကား ပအို႔၀္ေဒသ ထိုစစ္ေၾကာင္းမႉး ရွမ္းေပ်ာက္က်ား ေခါင္းေဆာင္က က်ေနာ္တို႔အား ေျခဆံုးေခါင္းဆံုး ၾကည့္ေနသည္ကို သတိထားမိလိုက္သည္ ျဖဴျဖဴလ်လ်၊ ေသးေသးသြယ္သြယ္၊ ပိန္ပိန္ရွည္ရွည္၊ပုပုကြကြ ႏွင္႔ လူဗလံေလးေတြဟု ထင္ေနပံုရသည္ ဤႊခရီးၾကမ္းႀကီးကို ဒီလူေတြ လိုက္ႏိုင္မည့္ပံုမေပၚဟု သံသယရွိေနပံုရသည္၊ စထြက္လိုက္ၿပီ ဆိုတာႏွင့္ တာက လြတ္လိုက္သည့္ တာတိုသမားတဦး ကဲ့သို႔ပင္ ရန္ကုန္က ေက်ာင္းသားတဦးက ေဘာက္ဆတ္ေဘာက္ဆတ္ႏွင့္ ေလွ်ာက္ေနသည္၊ မႏၱေလးေက်ာင္းသားကေတာ့ ဖင္ကလႈပ္ၿပီး မိုးႀကိဳးဌက္ငယ္ေလးမ်ား ကပြဲသဘင္က သကဲ႔သို႔ အေျခာက္ကဲ႔သို႔ လွမ္းေလွ်ာက္သကဲ့သို႔ က်ေနာ္က ကြတတလမ္းေလွ်ာက္သည္၊ ေနာက္တ ေယာက္ကေတာ့ ဆတ္ေတာက္ ဆတ္ေတာက္ႏွင့္ေလွ်ာက္ေနသည္၊ ရွမ္းေပ်ာက္ၾကား ေခါင္းေဆာင္ကေတာ႔ က်ေနာ္တို႔အုပ္စုကို ၾကည္႔၍ ေခါင္းခါလည္ခါ။
ရာသီဥတုက ပို၍ပို၍ ပူျပင္းလာေနသည္၊ ဥၾသတြန္သံေလးမ်ားကို တခ်က္ခ်က္ၾကားေနရၿပီး ေရာ္ရြက္၀ါမ်ား ၀ါတာတာ ၀ဲကာ၀ိုက္ကာ ေၾကြက်ေနၿပီ မၾကာမွီရြက္ႏုမ်ား ထြက္ေတာ့မည္၊ က်ေနာ္တို႔လမ္းေလွ်ာက္ေနသည္ကား အျမန္လမ္းေလွ်ာက္ျပိဳင္ပြဲ၀င္ သကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနသည္၊ မေျပးရုံတမယ္မွ်သာ၊ က်ေနာ္တို႔ စစ္ေၾကာင္းမႉးကေတာ့ ထိပ္မွေန၍ ဦးေဆာင္ေနသည္၊ က်ေနာ္တို႔ကို စမ္းသပ္ေနသည့္ သေဘာလား၊ မၾကာမၾကာ ျပတ္က်န္ေလ့ ရွိေသာက်ေနာ္တို႔ကိုေတာ့ ေစာင့္ေခၚေလ့ရွိသည္၊ သူျမန္ေနျခင္းက ေရွ႔ပိြဳင့္ေျပးေနျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္းသိလိုက္ရသည္၊ က်ေနာ္တို႔၏ လံုျခံဳေရးအတြက္ သူႏွင့္တပ္စိပ္တစိတ္က ေရွ႔မွေန၍ ပြိဳင့္ေျပးေနျခင္းပင္၊ က်ေနာ္တို႔က သူတို႔ႏွင့္ ျပတ္သြား၍ မျဖစ္၊ သူတို႔နည္းတူ အသား ကုန္က်ိတ္ရသည္၊ ေနက မြန္းတည့္ျပီ မနက္ကတည္းကစ၍ ေလွ်ာက္ခဲ့ရသျဖင့္ လမ္း ေလွ်ာက္ခ်ိန္ (၆)နာရီေက်ာ္ေနေပၿပီ၊ ယခုထက္ထိမနားေသး၊ အားက ကုန္လုေနၿပီ၊ စိတ္အလိုလို တိုလာသည္၊ မနားေသးဘူး ထင္ရဲ႔ ေရကဆာၿပီ၊ ထိုေနရာသည္ ေရအင္မတန္ ရွားပါးေသာေဒသ၊ ပအို႔၀္ဂြင္ ႏွင့္ ရွမ္းဂြင္စပ္ၾကားေဒသ၊ ရွမ္းေဒသက ျပန္႔ျပဴးေသာေဒသ ျဖစ္သျဖစ္ ေတာင္ေပၚကဲ့သို႔ ေရကိုေနရာ အႏွံ႔ရွာေဖြေတြ႔ရွိဖို႔ မလြယ္၊ ေရွ႔ကစစ္ေၾကာင္းမႉးကို ၾကည့္ရင္း ေရကို အာစြတ္ရုံမွ်သာ ေသာက္လိုက္ရသည္။
အခ်ိန္ကားေန႔လည္ ႏွစ္နာရီ၊ ေရွ႔က ၁၀ဧကခန္႔က်ယ္ေသာ လြင္ျပင္တခုကို ျဖတ္ရေတာ့မည္၊ လြင္ျပင္၏ ေဘး၌ ေတာင္တလံုးကပ္ရပ္ တည္ရွိေနသည္၊ က်ေနာ္တို႔ စစ္ေၾကာင္းသည္ ထိုေတာင္ေအာက္ေျခ၊ ေတာင္ႏွင့္ကပ္ရပ္ လမ္းေက်ာေလး ခ်ီတက္ ေနၾကသည္၊ ထိုလြင္ျပင္၏ ကိုင္းပင္အပုေလးမ်ား ေပါက္ေနၾကသည္၊ အ၀ါေရာင္ ကိုင္းပင္ေလးမ်ားျဖင့္ လြင္ျပင္ႀကီးတခုလံုးကို ခ်ယ္သထားသည္၊ ေတာရုိင္း ခရမ္းေရာင္ ပန္းပြင့္ေလးမ်ားက လြင္ျပင္ကို အလွဆင္ေနသည္၊ ေလႏုေအးေလး တခ်က္ခ်က္ လာ ေရာက္ၾကည္ဆယ္သျဖင့္ လူက လန္းဆန္းသြားသည္၊ ခရီးရွည္လမ္းေလွ်ာက္ရာတြင္ ေဖၚမျပႏိုင္ေသာ အရသာသည္ကား ေလႏုေအးေအးေလးကို ထိေတြ႔လိုက္ရျခင္းပင္၊ ထိုအရသာသည္ မည္သည့္အရာသာႏွင့္မွ်မတူ၊ သဘာ၀ပါတ္၀န္းက်င္သည္ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္လွ်က္ရွိေနသည္၊ ဘယ္ပုခံုးေပၚေရာက္ေနေသာ ေသနတ္ကို ညာဘက္ပုခံုးသို႔ေရႊ႔ လိုက္သည္၊ လမ္း၊ ေလွ်ာက္လိုက္ရသည့္လမ္း၊ လမ္းရွည္၊ လမ္းသြယ္၊ လမ္းေျမာင္၊ လမ္းမေတာလမ္း၊ ေတာင္လမ္း၊ ျပန္႔လမ္း၊ လႈိေျမာင္လမ္း၊ ကားလမ္း၊ ရြာလမ္း၊ လယ္ကန္သင္းလမ္း၊ လူက ေပ်ာ့အိႏံုးခ်ိေခြ ေနလွ်က္ရွိေနသည္၊ ေျခေထာက္မ်ားကိုပင္ မသယ္ခ်င္ေတာ့၊ လမ္းေလွ်ာက္လွ်င္ အသက္ရွည္သည္ဟုဆိုသည္၊ က်ေနာ္တို႔ေပ်ာက္က်ားမ်ားသည္ သူမ်ားထက္ပိုျပီး အသက္ရွည္မွာေတာ့ ေသခ်ာေနၿပီ၊ မနက္က စားလာေသာ ထမင္းတနပ္သည္ လည္း ဘယ္နံၾကားကို ေရာက္သြားသည္မသိ၊ ေမာပန္းႏြမ္းနယ္သည့္ဒါဏ္ေပၚ၌ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္သည့္ ဒါဏ္က ဂုတ္ေပၚခြစီးလွ်က္။
အႏၱရာယ္ရႏွံ႔
ေရွ႔တေခၚခန္႔ေရာက္ေနေသာ စစ္ေၾကာင္းမႉး၏လႈပ္ရွားမႈကို ရိပ္ကနဲျမင္ေတြ႔လိုက္ ရသည္၊ သူ၏လည္ပင္းမွ လည္စီးအနီကို ခၽြတ္၍ ေ၀ွ႔ယမ္းျပေနသည္၊ ေရွ႔ေရာက္ေနေသာ က်ေနာ္ေနာက္မွ ေက်ာင္းသားတစုအား သူအေနအထားကိုၾကည့္ရန္ ေျပာလိုက္သည္၊ ေဟ့ ဘာအဓိပၸါယ္လည္းမသိဘူး၊ ထူးေတာ့ ထူးျခားေနတယ္၊ အႏၱရာယ္ အနံရတာပဲျဖစ္မွာ၊ ဘယ္ဖက္ေတာင္ကုန္း ဘက္ကို ညႊန္ျပေနတယ္၊ မၾကာမွီ သူႏွင့္ တပ္စိပ္တစိတ္သည္ ဘယ္ဘက္ေတာင္ ကုန္းေပၚသို႔ ေျဖးညင္းစြာေျပးပုန္း တက္ေနသည္ကို ျမင္ေတြ႔လိုက္ရသည္၊ ေတာင္ျမင္လိုက္သျဖင့္လူကပို၍ ႏံုးခ်ိသြားသည္၊ ေျမျပန္႔ကိုမေလွ်ာက္ရဘဲ ေတာင္တက္ရေတာ့ မည္ျဖစ္သျဖင့္ စိတ္ထဲ၌ အလြန္ၿငီးညဴးသြားသည္၊ ေရဗူးကို လႈပ္ၾကည့္သည္၊ ဖင္ကပ္ သာသာက်န္ေတာ့သည္၊ ေတာင္ကုန္းကို က်ေနာ္တို႔စစ္ေၾကာင္းမႉးစတက္သည္ႏွင့္ က်ေနာ္တို႔က လည္းသူတို႔ႏွင့္ ရင္ေဘာင္တန္းကုန္း၍ ကုန္း၍ တက္ၾကရသည္၊ ေနာက္ကိုလွည့္မၾကည့္မိ ၁၅မိနစ္ခန္႔ တက္အၿပီး ေတာင္ခါးပန္းေပၚ၌ ဗိုက္ကိုႏွိပ္၍ သမင္လည္ျပန္ ၾကည့္မိလိုက္ေတာ႔ “ဟိုက္” “ရွားဘား” ……… ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျပတ္ျပတ္သားသား ျမင္လိုက္ရသည္႔ ျမင္ကြင္း၊ ေတာင္ထိပ္ေရာက္ခါနီး အေပၚစီးမွမိုး၍ ၾကည့္ရသျဖင့္ ထိုျမင္ကြင္းကို အ၀ါေရာင္သန္းေနေသာ လြင္ျပင္ႀကီး၌ စိမ္းပုပ္ပုပ္အေရာင္မ်ား၊ န.အ.ဖ ေၾကးစားေတြ ဖက္ဆက္မ်ဳိးဖ်က္တပ္မ်ား၊ ကမာၻ႔အမိုက္ရုိင္းဆံုးလူသားမ်ား၊ လူ႔အႏၶ၊လူ႔ငႏြားမ်ား၊ ေခြး၀ဲစားမ်ား၊ အေပၚစီးမွေန၍ ၾကည့္လိုက္ရသျဖင့္ စစ္ေခြး၀ဲစား မ်ား၏လႈုပ္ရွားမႈမ်ားကို အေသးစိတ္ျမင္ေနရသည္၊ တန္းစီ၍ က်ေနာ္တို႔ရွိရာ ေတာင္ေျခ ဘက္သို႔ တဟုန္ထိုးေျပးလာေနသည္၊ အင္အား(၆၀)ခန္႔ဟု တြက္ခ်က္မိသည္၊ ေတာင္ေျခႏွင့္ ေမာ္ေတာ္ကားလမ္း လက္တကမ္းအေရာက္တြင္ ရန္သူသည္ ဘယ္ညာ ရင္ေဘာင္တန္းျဖန္႔လိုက္ျပီး ေျပးတက္ တက္၍ လာေနသည္ကို က်ေနာတို႔ျမင္ေန္ရသည္၊ စိမ္းပုပ္ပုပ္ မဲညစ္ညစ္မ်ား လူညစ္မ်ား၊ လူရုိင္း၊ လူဆိုးမ်ား၊ လက္နက္အားကိုး မိုက္ရမ္းဆိုး သြမ္းသူေနမ်ားသာ။
ေသနတ္ေပါက္ၿပီ
တပ္မွ ခ်ဳပ္ေပးလိုက္ေသာ ဦးထုပ္၏သိုင္းႀကိဳးပါသည္၊ က်ေနာ္သည္ ထိုသိုင္းႀကိဳးကို ျဖတ္၍လည္ပင္း၌ စြပ္လိုက္သည္၊ အမ္၁၆ေသနတ္ကို မထမ္းေတာ့ လက္၌ ၿမဲျမန္စြာ ကိုင္လိုက္သည္၊ အင္အားျခင္းမမွ် ဒါေပမဲ႔ နည္းပရိရာယ္ႏွင္႔ စိတ္ဓါတ္၊ ေတာင္ေပၚသို႔ မေႏွးမျမန္ ေျခလွမ္းျဖင့္ အေရာက္ တက္ၾကသည္၊ တက္ရင္းလွည့္ၾကည့္ လွည့္ၾကည့္ရင္းတက္၊ မၾကာမွီ ….. တံု၊.. တံု၊.. တံု ဆိုသည့္ ေမာ္တာက်ည္ထြက္သည့္ အသံကိုၾကားလိုက္ရသည္၊ ထိုအသံႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ အုန္း၊ ဂ်ိမ္း၊ ၀ုန္းအသံမ်ား ဆူညံပြက္ေလာရိုက္ သြားေတာ့သည္၊ လက္နက္ႀကီးက်ည္မ်ား က်ေနာ္တို႔ေဘးသို႔ မၾကာခဏ တဂ်ိမ္းဂ်ိမ္းက်ေနသည္၊ စပန္နာစမ်ား အေပၚသို႔ ေထာင္၍ ေထာင္၍ တက္ေနသည္ကို ျမင္ေနရသည္၊ မီးခိုးလံုးမ်ား၊ မီးခိုးမႈိင္းမ်ားက ေနရာအႏွံ႔ က်ေနာ္တို႔ ေျပးလမ္းကို ရန္သူက ေမာ္တာျဖင့္ အဆက္မျပတ္ထုေနသည္၊ ေမာ္တာ က်ည္မွထြက္လာေသာ သံတိုသံစမ်ားက ေခါင္းေပၚ၌ ပလူပ်ံေအာင္ ၀ဲေနသည္၊ တ၀ုန္း၀ုန္းျဖင့္ လက္နက္ႀကီးသံမ်ားက ပါတ္၀န္းက်င္တခုလံုးကို ဆူညံေနသည္၊ ၀ပ္ခ်ိန္ေနရာ ယူခ်ိန္နတၱိ ယူမည့္ေနရာလည္းမရွိ၊ ေတာင္ထိပ္သည္ ျပန္႔လြင္ျပင္ႀကီး၊ ဂ်ာမနီပင္မ်ားက စိပ္စိပ္ေပါက္ေနၾကသည္၊ အဲဒီဂ်ာမဏီပင္ေခၚ ေခြးေသးပန္းပင္မ်ားက ျမက္ပင္သာသာ ဘယ္လိုမွ၀ပ္လို႔မရ လက္နက္ႀကီးက်ည္ဆံမ်ား ပို၍ပို၍ စိပ္လာေနသည္၊ လူသံ၊ ေအာ္သံ၊ ေျပးလႊားသံမ်ား၊ ဆဲသံဆိုသံမ်ား မိုးမြန္းေအာင္ၾကားရသည္ က်ေနာ္က ေျပရင္းက်ေနာ္တို႔၏ လံုျခံဳေရးမႉး တပ္ၾကပ္ႀကီး(ဆမ္ဒူ)ကို ၾကည့္လိုက္သည္၊ သူသည္ေတာင္ထိပ္မွဆင္း၍ ရန္သူရွိရာဘက္သို႔ သူ၏ အမ္ ၁၆ေသနတ္ျဖင့္ မတ္တတ္ရပ္၍ ပစ္ေနသည္ကို ျမင္ေတြ႔လိုက္ ရသည္။
က်ေနာ့္ဘက္သို႔လည္း လွည့္ၾကည့္ရင္း အျမန္ဆံုးဆုတ္ခြာရန္ လက္ဟန္ေျခဟန္ ျပေနသည္၊ ယခင္တိုက္ပြဲတံုးကလည္း မတ္တပ္၍ ပစ္သည္၊ ယခု လည္းမတ္တတ္ ရပ္၍ရန္သူကို ဟန္႔ပစ္ ပစ္ေနသည္၊ က်ေနာ္တို႔တပ္ၾကပ္ႀကီးသည္ ပေလာင္လူမ်ဳိး၊ အရပ္ရွည္ရွည္ပိန္ပိန္ပါးပါး စကားအရမ္းနည္းသည္၊ ဗမာစကားကို ေလးလံုးကြဲေအာင္ မေျပာတတ္ရွာ၊ သို႔ေသာ္ တိုက္ခိုက္ေရးတြင္မူ သတၱိ၊ဗ်တၱိအျပည့္အ၀ က်ေနာ္၏ ပထမဦးဆံုးတုိက္ခိုက္ေရး ဆရာသည္ … သူ၊ က်ေနာ္က သူ႔ကို ပုဂၢိဳလ္စြဲႏွင္႔ စိုးရိမ္မိသည္၊ သူဟန္႔ပစ္ ပစ္သျဖင့္ က်ေနာ္တို႔ ဆုတ္ခြာခ်ိန္ရလိုက္သည္၊ မိနစ္သံုးဆယ္ခန္႔ ခံစစ္တိုက္ပြဲ တပြဲမွ်သာ၊ တနာရီခန္႔ ဆုတ္ခြာ လိုက္သျဖင့္ ရန္သူႏွင့္ ေဘးကင္းရာလံုၿခံဳသည့္ ေနရာသို႔ ေရာက္ခဲ့ေခ်ၿပီ၊ ေနာက္တနာရီခန္႔တြင္ က်ေနာ္တို႔ တပ္ၾကပ္ႀကီးသည္ ရီက်ဲက်ဲႏွင့္ ေရာက္လာသည္၊ က်ေနာ္တလက္ထဲခံပစ္ေနတာ အေတာင့္ (၂၀၀)ေလာက္ကုန္ သြားတယ္ဟု ေျပာရင္း က်ေနာ္တို႔၏ ထိခိုက္ဒါဏ္ရာ ရမႈမ်ားကို ေမးျမန္းသည္၊ တေယာက္မွ် ထိခိုက္ဒါဏ္ ရာရမႈမရွိ၊ ေသနတ္တလက္အားေၾကာင့္ လူ အေယာက္ (၆၀)ခန္႔ကို ဟန္႔ႏိုင္ခဲ့သည္၊ ေသနတ္(ရ)လက္ဆိုလွ်င္ ရန္သူသည္ ထိုေတာင္ကုန္းသို႔ တက္၍ပင္ မရႏိုင္၊ ထို႔ေၾကာင့္သူက လက္နက္ႀကီးျဖင့္ က်ေနာ္တို႔အား ပထမဦးစြာ လႊမ္းမိုးၿဖိဳခြဲျခင္းျဖစ္သည္၊ က်ေနာ႔္၏ တပ္ၾကပ္ႀကီးဆမ္ဒူေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ လြတ္ေျမာက္ခဲ့ရသည္၊ သူ၏ ေသနတ္တလက္အစြမ္းကို က်ေနာ္ရဲရဲႀကီးျမင္လိုက္ရသည္၊ ဂ်ဳိရွိေသာ သတၱ၀ါသည္ ဂ်ဳိကိုသာ အားကိုးေလ့ရွိသည္၊ လက္သည္းရွိေသာ တိရိစာၦာန္သည္ လက္သည္းကိုသာ အားကိုးေလ့ရွိသည္၊ နအဖတိရိစာၦန္သည္ လက္နက္ကိုသာ အားကိုး တတ္ေသာ သတၱ၀ါျဖစ္သည္၊ ေသနတ္တလက္၏ စြမ္းပကားသည္ သတၱိ၊ ဗ်တၱိ အေသခံရဲေသာ လူတေယာက္၏ လက္ထဲသို႔ ေရာက္လွ်င္ န.အ.ဖ စစ္ေခြး(၆၀)ကို အသာေလးဟန္႔ႏိုင္သည္၊ ေသနတ္အလက္တေထာင္ဆိုလွ်င္ျဖင့္ …………။
ယေန႔ေသနတ္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိေနၾကသည္၊ ထိုေသနတ္မ်ားကား အလွအပ၊ ဂုဏ္ပကာ သန အတြက္သာျဖစ္ေနၾကသည္၊ ထိုေသနတ္မ်ားသည္ ဦးတည္ခ်က္ ယံုၾကည္ခ်က္ေျပာျပလို႔ မရေအာင္ လြဲမွားလို႔ေနသည္၊ ေသနတ္ေျပာင္း၀ေတြက ျပည္သူေတြ ဖက္ဦးလွည္႔လို႔ေနသည္၊ ဒုတ္ေလာက္ပင္ တန္ဖိုးမရွိၾက ေသနတ္ကို ကိုင္၍ အလက္လိုက္ပစ္လိုက္ဖို႔သာ ရွိေတာ့သည္၊ အဓိပၸါယ္မဲ႔လြန္းလို႔ေလ န.အ.ဖသည္ မည္သူကိုမွ်အေလးမထား၊ ဂရုမစိုက္၊ သူအေလးထားသည္က လက္နက္ကိုင္ထားသည့္ ေတာ္လွန္သည့္ အေတြးအေခၚရွိသည့္ လူမ်ား၏ လက္ထဲ၌ ကိုင္ထားသည့္ ေသနတ္ကိုသာ ထိုေသနတ္မ်ားကိုိ လူထုလက္ထဲေရာက္ေအာင္ ပို႔ေဆာင္ၾက ရေပလိမ့္မည္၊ က်ေနာ္တို႔သည္ လူထုတိုက္ပြဲႏွင့္ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးေပါင္းစပ္ ရုံမွတပါး အျခားမရွိ၊ ထို႔ေၾကာင္း ျမန္မာျပည္တနံတလ်ား မိစာၦမ်ားေၾကာင္႔ ငိုေၾကြးေနရေသာ သူေတြ၊ သားသည္အေမေတြ၊ ျပည္သူေတြ ေန႔တဓူ၀ ရတက္မေအးၾကရ၊ လြတ္လပ္ေရးရၿပီသာ ေျပာသည္ ျပည္တြင္းျဖစ္ စစ္ကၽြန္ဘ၀က မလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ေသး ႏွစ္ေပါင္းရာစု၀က္မွ်ရွိေလၿပီ၊ လူေတြပင္မက ေတာေတြ ေတာင္ေတြပါ ငိုေၾကြးေနၾကမွာ ေသခ်ာပါတယ္ေလ က်ေနာ္ျဖတ္သန္းခဲ႔ေသာ ေမာ၀္ရွမ္းတို႔ေဒသ မဲနယ္ေတာင္လည္း ငိုေၾကြးေနမွာ သူတို႔ …….. သိပါေလစ ……… သိေလစ။
သားခ်စ္ (ဟစ္တိုင္)
မွ်ေဝသူ ။ ။ ေနာ္မန္
မွတ္ခ်က္ ။ ။ http://hittaing.org မွ ကူးယူ မွ်ေဝပါ၏ ။
အျပည္႔အစုံ ဖတ္ရန္ ...
ျပန္ေခါက္ထားခဲ႔ပါဗ်ားးးးး...
တိုက္ပြဲႏိုင္ငံေရးႏွင့္ ပါတီႏိုင္ငံေရးမွ အေျခခိုင္ေသာ ဒီမိုကေရစီစနစ္ဆီသို႔ (၃)
ဦးေဆာင္ပါတီက လူထုလႈပ္ရွားမႈေဖာ္ေဆာင္ၿပီး တိုက္ပြဲအဆံုးသတ္ေရး
ေဒါက္တာလြဏ္းေဆြ
(၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ဧၿပီလထုတ္ ေခတ္ၿပိဳင္ဂ်ာနယ္တြင္ ေရးသားခဲ့သည့္ ေဆာင္းပါးျဖစ္ပါသည္)
က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံရဲ႕ သမိုင္းေၾကာင္းကို ျပန္ၾကည့္ရင္ ပထမအေက်ာ့ တိုက္ပြဲႏိုင္ငံေရးကာလ (လြတ္လပ္ေရးတိုက္ ပြဲ ကာလ)နဲ႔ ဒုတိယအေက်ာ့ တိုက္ပြဲႏိုင္ငံေရးကာလ (ဒီမိုကေရစီေရး တိုက္ပြဲကာလ)ေတြမွာ ခပ္ဆင္ဆင္တူ တဲ့ သမိုင္းျဖစ္စဥ္ေတြကို ထူးထူးျခားျခား ေတြ႕ရပါတယ္။
ပထမအေက်ာ့ တိုက္ပြဲႏိုင္ငံေရးကာလကို ျပန္ၾကည့္ရင္ …
(၁) ၁၉၂၀ ျပည့္ႏွစ္မွာ ပထမေက်ာင္းသားသပိတ္ ျဖစ္တယ္။
(၂) ၁၉၃၆ ခုႏွစ္မွာ ဒုတိယေက်ာင္းသားသပိတ္ ျဖစ္တယ္။
(၃) ၁၉၃၈ ခုႏွစ္မွာ တတိယေက်ာင္းသားသပိတ္ ျဖစ္တယ္ (ေက်ာင္းသားအာဇာနည္ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ က် ဆံုးတယ္)။ ေရနံေျမသပိတ္၊ ဒုတိယကုလား-ဗမာအဓိက႐ုဏ္းေတြ ဆက္တိုက္ျဖစ္ေပၚၿပီး ၁၃၀၀ျပည့္အေရး ေတာ္ပံုႀကီး ျဖစ္ပြားတယ္။
(၄) ေက်ာင္းသားသခင္ေတြ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ဖို႔ ဂ်ပန္ကိုသြားၿပီး စစ္ပညာသင္တယ္။ ဘီဒီေအ၊ ဘီအိုင္ေအေတြဖြဲ႕ၿပီး အဂၤလိပ္နဲ႔ ဂ်ပန္ကိုေတာ္လွန္တယ္။
(၅) ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေခါင္းေဆာင္တဲ့ ဖက္ဆစ္ဆန္႔က်င္ေရး ျပည္သူ႔လြတ္လပ္ေရး(ဖဆပလ)အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ႀကီး ေပၚေပါက္လာတယ္။
(၆) ဖဆပလအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ႀကီးက တိုက္ပြဲေခၚၿပီး အဂၤလိပ္အစိုးရကို တိုက္တယ္။
(၇) ၁၉၄၇ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ(၁၉)ရက္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ေတြ လုပ္ၾကံခံရၿပီး ကြယ္လြန္အနိစၥ ေရာက္ခဲ့တယ္။
(၈) က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ ဖဆပလေခါင္းေဆာင္မ်ားက ဆက္လက္တိုက္ပြဲ၀င္ၿပီး လြတ္လပ္ေရးကို အရယူခဲ့တယ္။
(၉) ပထမအေက်ာ့တိုက္ပြဲကာလအတြင္း အဂၤလိပ္၊ ဂ်ပန္၊ အဂၤလိပ္အုပ္ခ်ဳပ္မႈေတြကို တြန္းလွန္ခဲ့ရတယ္။
အခုတိုက္ပြဲ၀င္ေနဆဲ ဒုတိယအေက်ာ့ တိုက္ပြဲႏိုင္ငံေရးကာလကို ျပန္ၾကည့္ရင္လည္း …
(၁) ၁၉၆၂ခုႏွစ္ ဇူလိုင္(၇)ရက္မွာ ေက်ာင္းသားအေရးအခင္းျဖစ္တယ္။
(၂) ၁၉၇၄-၇၆မွာ ဦးသန္႔၊ မိႈင္းရာျပည့္ ေက်ာင္းသားအေရးအခင္းေတြျဖစ္တယ္။
(၃) ၁၉၈၈ခုႏွစ္ မတ္လမွာ အာအိုင္တီေက်ာင္းသားအေရးအခင္း ျဖစ္တယ္ (ေက်ာင္းသားအာဇာနည္ ကိုဖုန္း ေမာ္ က်ဆံုးတယ္။ ဇြန္-ေက်ာင္းသားအေရးအခင္း၊ ကုလား-ဗမာအဓိက႐ုဏ္းေတြ (ကုလား-ဗမာအဓိက႐ုဏ္း လို လူမ်ဳိးေရးအဓိက႐ုဏ္းေတြကေတာ့ အုပ္စိုးသူေတြက သူတို႔အေပၚက်ေရာက္ေနတဲ့ လူထုရဲ႕ေဒါသကို လမ္း လႊဲဖို႔ ၾကံရာမရတဲ့အခါ လုပ္ၾကံဖန္တီးတာျဖစ္ပါတယ္) ဆက္တိုက္ျဖစ္ေပၚၿပီး ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုႀကီး ျဖစ္ပြားတယ္။
(၄) စစ္တပ္က အာဏာျပန္သိမ္းၿပီးေနာက္ ေက်ာင္းသားေတြ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ဖို႔ ေတာခို တယ္။ ေအဘီအက္စ္ဒီအက္ဖ္(ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္)ကို ဖြဲ႕စည္းတယ္။ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႔ အစည္းေတြနဲ႔အတူ ဒီကေန႔အထိ န၀တနဲ႔ နအဖစစ္အုပ္စုေတြကို လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ဆဲျဖစ္တယ္။
(၅) ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ေခါင္းေဆာင္တဲ့ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ႀကီး ေပၚေပါက္လာတယ္။
(၆) အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္အေနနဲ႔ ၁၉၉၀ျပည့္ေ႐ြးေကာက္ပြဲမွာ အႏိုင္ရရွိခဲ့ေပမယ့္ အာဏာလႊဲေျပာင္း မႈ ျဖစ္ေပၚေရးအတြက္ အၾကမ္းမဖက္ဘဲ ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးေရးနည္းနဲ႔ အေျဖရွာဖို႔ ႀကိဳးစားတယ္။
(၇) ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ဒီပဲယင္းလူသတ္ပြဲႀကီးနဲ႔ နအဖက လုပ္ၾကံတယ္ (ကံ ေကာင္းေထာက္မၿပီး ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ေတြ အသက္ရွင္က်န္ရစ္ေပမယ့္ အက်ယ္ခ်ဳပ္နဲ႔ အဖမ္းခံေနရဆဲျဖစ္တယ္)။
(၈) အျပင္မွာက်န္ရွိေနတဲ့ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ ေခါင္းေဆာင္ေတြ (မ်ဳိးခ်စ္ရဲေဘာ္ေဟာင္းေတြ) က ေၾကညာခ်က္ေတြ အမ်ဳိးမ်ဳိးထုတ္ၿပီး ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ေခၚယူေရးနဲ႔ ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးေရးကို ေတာင္းဆိုေနဆဲ ျဖစ္တယ္။
(၉) ဒုတိယအေက်ာ့ တိုက္ပြဲကာလအတြင္း ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ၊ မဆလ၊ န၀တ၊ နအဖစစ္အုပ္စုေတြရဲ႕ ဖိ ႏွိပ္အုပ္ခ်ဳပ္မႈေတြကို ဆန္႔က်င္တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့၊ ၀င္ေနရဆဲျဖစ္တယ္။
အမွတ္စဥ္(၁)ကေန (၉)အထိ တူညီတဲ့ အမွတ္စဥ္တခုခ်င္းကို ယွဥ္ၾကည့္ရင္ တိုက္ပြဲျဖစ္စဥ္ေတြဟာ ခပ္ဆင္ ဆင္တူေနတာကို ေတြ႕ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ပထမအေက်ာ့တိုက္ပြဲကာလ ပြဲသိမ္းခါနီး(လြတ္လပ္ေရးရခါ နီး)မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္မႈနဲ႔ ဖဆပလအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ႀကီးရဲ႕ ဦးေဆာင္မႈအခန္းက႑ေတြက အခရာ က်ခဲ့သလို အခုဒုတိယအေက်ာ့တိုက္ပြဲကာလ ပြဲသိမ္းခါနီး (ဒီမိုကေရစီေအာင္ပြဲရခါနီး) မွာလည္း ေဒၚေအာင္ ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္မႈနဲ႔ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ရဲ႕ ဦးေဆာင္မႈအခန္းက႑က လံုး၀အခရာက် ေနတယ္ဆိုတာ ျငင္းမရတဲ့ အခ်က္ပါ။
ဒါေပမယ့္ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ရဲ႕ ဦးေဆာင္မႈအခန္းက႑က (၁၈)ႏွစ္ေက်ာ္လာတဲ့အခါမွာေတာ့ ေမး ခြန္းထုတ္စရာေတြ တသီႀကီးျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ အတိုက္အခံအင္အားစုေတြအေနနဲ႔ ၁၉၉၀ျပည့္ေ႐ြးေကာက္ပြဲ ၿပီးကတည္းက NLD ဦးေဆာင္မႈကို ေ၀ဖန္ဆန္႔က်င္မႈမရွိဘဲ တေလွ်ာက္လံုး တညီတၫြတ္တည္း ေထာက္ခံ အားေပးခဲ့ၾကတာပါ။ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ ရန္သူနအဖ ၀မ္းသာအားရျဖစ္မွာစိုးလို႔ မွားတယ္ထင္လည္း ေထာက္ခံ၊ မွန္လည္း ေထာက္ခံခဲ့ၾကတာပါ။ ဒါေပမယ့္ အခုေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ အားမလိုအားမရျဖစ္ရမႈေတြ မ်ားလာတာ ရယ္၊ အက်ပ္အတည္းကို သည္းမခံႏိုင္ေတာ့တာရယ္ေၾကာင့္ NLD ရဲ႕ဦးေဆာင္မႈအေပၚ ေ၀ဖန္ေျပာၾကားမႈေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လုပ္လာၾကတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။
NLD ရဲ႕ ဦးေဆာင္မႈကို ေ၀ဖန္တယ္ဆိုရာမွာလည္း ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ ဆရာဦး၀င္းတင္တို႔လို တတ္သိ ပညာရွင္အုပ္စုေတြက အခ်ိန္ျပည့္နီးပါး ေထာင္က်သူက်၊ ေသသူေသျဖစ္ေနၾကေတာ့ အျပင္မွာ (၁၈)ႏွစ္လံုးလို လိုရွိၿပီး ဦးေဆာင္ေနတဲ့ (မ်ဳိးခ်စ္ရဲေဘာ္ေဟာင္းအုပ္စု၀င္ေတြျဖစ္ၾကတဲ့) ဦးၾကည္ေမာင္(ကြယ္လြန္)၊ ဦးေအာင္ ေ႐ႊနဲ႔ ဦးလြင္တို႔ရဲ႕ ဦးေဆာင္မႈေတြကို အဓိကေ၀ဖန္ေျပာၾကားတာဆိုရင္ ပိုမွန္မယ္ထင္တယ္။ မ်ဳိးခ်စ္ရဲေဘာ္ ေဟာင္းေတြဟာ အာဏာရွင္ဦးေန၀င္းရဲ႕ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ဆက္ႏြယ္ပတ္သက္ခဲ့ၾကသူေတြပါ။ တနည္းအားျဖင့္ ဦးေန၀င္းနဲ႔ စစ္တပ္ရဲ႕ေက်းဇူးနဲ႔ ကင္းၾကသူေတြမဟုတ္ေတာ့ နအဖစစ္အုပ္စုနဲ႔ လက္၀ါး႐ိုက္ၿပီး ပြဲၾကာေအာင္ အခ်ိန္ဆြဲထားေလသလားဆိုတဲ့ သံသယေမးခြန္းေတြနဲ႔ ေ၀ဖန္လာၾကပါၿပီ။ သံသယျဖစ္စရာ အေၾကာင္းတရား ေတြကလည္း ရွိေနေလေတာ့ ေမးခြန္းထုတ္သူေတြကို အဆိုးလို႔ မဆိုသာပါဘူး။
ဒါ့အျပင္ နအဖအေနနဲ႔ (၁၈)ႏွစ္လံုးလံုးနီးပါး ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ တတ္သိပညာရွင္အုပ္စု၀င္ေတြကို ဖမ္း ဆီးေထာင္ခ်ခဲ့ၿပီး NLD အဖြဲ႕ကေန အမ်ဳိးမ်ဳိးပထုတ္ထားေပမယ့္ မ်ဳိးခ်စ္ရဲေဘာ္ေဟာင္းအဖြဲ႔ကိုေတာ့ အျပင္မွာ တေလွ်ာက္လံုး ဦးေဆာင္ခြင့္ျပဳခဲ့ျခင္းဟာ ထူးျခားတဲ့အခ်က္ပါ။ နအဖဟာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ ဆရာဦး ၀င္းတင္တို႔လို ေခါင္းေဆာင္ေတြ အျပင္မွာရွိေနရင္ သူတို႔ကို တနည္းနည္းနဲ႔ တိုက္ပြဲေခၚလာမွာကို သိတဲ့အ တြက္ ဘာတိုက္ပြဲမွမေခၚဘဲ လူၾကားေကာင္းေအာင္ ေတာင္း႐ံုေတာင္းၿပီး ထိုင္ေစာင့္ေနတဲ့ မ်ဳိးခ်စ္ရဲေဘာ္ ေဟာင္းေတြကို အျပင္မွာ ဦးေဆာင္ခြင့္ေပးထားျခင္းျဖစ္တယ္လို႔ ယူဆရင္ ျဖစ္ႏိုင္စရာ အေၾကာင္းအမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ မ်ဳိးခ်စ္ရဲေဘာ္ေဟာင္းေတြဟာ နအဖကို အႏၱရာယ္ေပးမယ့္သူေတြ မဟုတ္ဘူးဆို တာ ေသခ်ာလို႔ အျပင္မွာ ဦးေဆာင္ခြင့္ ေပးထားျခင္းပါပဲ။
မ်ဳိးခ်စ္ရဲေဘာ္ေဟာင္းေတြရဲ႕ ဦးေဆာင္မႈကို အမွတ္ေပးတဲ့ ေ၀ဖန္မႈေတြကိုလည္း ၾကားရပါတယ္။ ဘာလဲဆို ေတာ့ သူတို႔ဦးေဆာင္ေနလို႔သာ NLD ပါတီ ဒီကေန႔အထိ ရပ္တည္ေနႏိုင္တာတဲ့။ အဲဒါဆိုရင္ ေမးခြန္းျပန္ထုတ္ ခ်င္တာက NLD ပါတီရွိေန႐ံုေလးနဲ႔ပဲ ေက်နပ္ေနၿပီး ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တို႔ ဆရာဦး၀င္းတင္တို႔လည္း အ ဖမ္းခံဘ၀နဲ႔ အသက္ေတြႀကီးၿပီးေသ၊ ေနာက္ႏွစ္ေပါင္းရာခ်ီတဲ့အထိလည္း ျပည္သူေတြက အငတ္ငတ္အျပတ္ ျပတ္နဲ႔ ဒီအတိုင္း ဆက္ေစာင့္ေနရမွာလားဆိုတာပါပဲ။
လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲတုန္းက ဖဆပလေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ အဂၤလိပ္အစိုးရကို ‘ရရင္ရ မရရင္ခ်’ဆိုတဲ့ တိုက္ ပြဲေခၚသံနဲ႔ တိုက္ခဲ့လို႔ အဂၤလိပ္က လြတ္လပ္ေရးေပးခဲ့ရတာပါ။ မေပးရင္ တကယ္ခ်ေတာ့မယ့္ဆိုတာကို အဂၤ လိပ္က သိလို႔လည္း မေပးခ်င္ ေပးခ်င္နဲ႔ လြတ္လပ္ေရးေပးခဲ့ရတာပါ။ ေသခ်ာတာက ဖဆပလအေနနဲ႔ နအဖ ေလာက္ ဖိႏွိပ္ရက္စက္မႈမရွိတဲ့ အဂၤလိပ္အစိုးရကိုေတာင္ တိုက္ပြဲအဆင့္ဆင့္ေခၚၿပီး တိုက္ခဲ့ရေသးရင္ ဒီကေန႔ လို လူထုအံု ႂကြမႈ ျဖစ္လုဆဲဆဲအေျခအေနမွာ ဖိႏွိပ္ရက္စက္ေနတဲ့ နအဖစစ္အုပ္စုကို NLD ေခါင္းေဆာင္ေတြ အေနနဲ႔ တိုက္ပြဲေခၚၿပီးတိုက္ဖို႔ လိုအပ္ေနၿပီဆိုတာ ေဗဒင္ေမးစရာေတာင္မလိုတဲ့ ကိစၥပါ။ လူထုကလည္း တိုက္ ပြဲေခၚေစခ်င္ေနၿပီး ေခၚတာနဲ႔ လိုက္ပါဖို႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနတဲ့ အေနအထားေတြပါ။ ဒါကို ေတာင္း႐ံုထိုင္ေတာင္း ေနၿပီး ‘မရရင္လည္း ေနကြာ’ ဆိုတာမ်ဳိးေတြ အႀကိမ္မ်ားလာလို႔ အခုလို မ်ဳိးခ်စ္ရဲေဘာ္ေဟာင္းေတြကို ေ၀ဖန္မႈ ေတြ လုပ္လာၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီေတာ့ တိုက္ပြဲကာလ ၾကာေနရျခင္းဟာ အျပင္မွာရွိတဲ့ NLD ေခါင္းေဆာင္ေတြ (မ်ဳိးခ်စ္ရဲေဘာ္ေဟာင္း ေတြ) အေနနဲ႔ တိုက္ပြဲမေခၚဘဲ ေတာင္းပြဲေတြ အဆင့္ဆင့္နဲ႔ ထိုင္ေစာင့္ေနတာကလည္း အဓိကအေၾကာင္းတ ရားတခုပါ။ အေလွ်ာ့ေပးေတာင္းဆိုရင္းနဲ႔ ပုဆိုးတင္မက အတြင္းခံပါ မက်န္ေတာ့တဲ့ အေနအထားကို ေရာက္ ရေတာ့တာပါပဲ။ အျပင္မွာရွိတဲ့ NLD ေခါင္းေဆာင္ေတြအေနနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးကို အဆုတ္အတက္မကစားဘဲ ဆုတ္ ခ်ည္းေပးေနရင္း NLD ပါတီရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈခြင္(Space) ပိုပိုၿပီး က်ဥ္းလာရတာပါ။ ကိုယ္က တိုက္မယူတဲ့ အတြက္ ကိုယ့္ေနရာေတြကို တေျဖးေျဖး ဖယ္ေပးလိုက္ရတဲ့ သေဘာပါပဲ။
အဲဒီေတာ့ ျပည္သူလူထုက Mandate ေပးၿပီးသား NLD ပါတီအေနနဲ႔ ဒီကေန႔ကာလမွာ လူထုတိုက္ပြဲကို စေခၚ ဖို႔ ေ၀ဖန္သံုးသပ္သူေတြ ေျပာဆိုေနၾကတာဟာ မလြန္ဘူးလို႔ ထင္ပါတယ္။ ဒါကို ႏိုင္ငံေရးပုေရာဟိတ္တဦးက NLD ကို အဆင္းဘီးတပ္ ဆီထည့္ၿပီး တြန္းခ်တယ္လို႔ ျမင္တဲ့အျမင္မ်ဳိး စြပ္စြဲေရးသားမႈကိုလည္း ဖတ္ရပါေသး တယ္။ တိုက္ပြဲမစခင္မွာ ေခါင္းေဆာင္ေ႐ြးေနတာ ေတာ္ေတာ္ေလး ရယ္ဖို႔ေကာင္းတယ္တဲ့။ ဒါက သူရဲ႕ ႏိုင္ငံ ေရးအျမင္မို႔ အျငင္းပြားေနစရာ အေၾကာင္းမရွိပါဘူး။
ေသခ်ာတာတခုကေတာ့ တိုက္ပြဲက ၁၉၈၈မွာ လူထုတိုက္ပြဲနဲ႔ စခဲ့ၿပီးျဖစ္တယ္။ အဲဒီတိုက္ပြဲထဲကေန လူထု ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္တဲ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ ဦးေဆာင္ပါတီ NLD တို႔ ေပၚခဲ့ၿပီးျဖစ္ပါတယ္။ ဒီကေန႔ကာလက ေပၚထြက္ၿပီးသား ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ ဦးေဆာင္ပါတီက လူထုတိုက္ပြဲေခၚၿပီး တိုက္ပြဲကို အဆံုးသတ္ရမယ့္ အ ခ်ိန္ပါ။ ဒါကို အဆိုပါပုေရာဟိတ္ မ်က္စိလည္ေနတာ အံ့ၾသစရာပဲ။
နိဂံုးခ်ဳပ္အေနနဲ႔ ေျပာရရင္ လက္ရွိအျပင္မွာရွိတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြ(မ်ဳိးခ်စ္ရဲေဘာ္ေဟာင္းေတြ)အေနနဲ႔ ေရွ႕က လည္းမသြား၊ ေဘးကိုလည္းမဖယ္၊ ေနာက္ကလည္းမလိုက္ဆိုသလို ျဖစ္ေနတဲ့အေပၚ အတိုက္အခံအင္အားစု ေတြထဲက ေ၀ဖန္ေျပာၾကားမႈေတြ မ်ားမ်ားလာတာကို က်ေနာ့္အေနနဲ႔ကေတာ့ အဆင္းဘီးတပ္ေပးတယ္လို႔ မျမင္မိပါဘူး။ NLD ေခါင္းေဆာင္ေတြက တိုက္ပြဲကို ဦးမေဆာင္ဘဲ လူထုဆိုတဲ့ ဘီးႀကီး တျခားအေၾကာင္းတ ရားေတြေၾကာင့္ လိမ့္လာတဲ့အခါ NLD ကို ျဖတ္နင္းသြားမွာစိုးလို႔ အမုန္းေတာ္ခံၿပီး သတိေပးေနၾကတယ္လို႔သာ ထင္ျမင္မိပါေၾကာင္း သံုးသပ္တင္ျပလိုက္ရပါတယ္။
ေဒါက္တာလြဏ္းေဆြ
မွ်ေဝသူ ။ ။ ေနာ္မန္
မွတ္ခ်က္ ။ ။ http://drlunswe.blogspot.com မွ ကူးယူ မွ်ေဝပါ၏ ။
အျပည္႔အစုံ ဖတ္ရန္ ...
ျပန္ေခါက္ထားခဲ႔ပါဗ်ားးးးး...
