ငိုေနရစ္ေတာ႔ မဲနယ္ေတာင္

သားခ်စ္ (ဟစ္တိုင္)

က်ေနာ္တို႔ လမ္းေလွ်ာက္သည္မွာ တေနကုန္၊ ညေနေစာင္းလွ်က္ရွိေနၿပီ၊ လိုရာအရပ္ကို မေရာက္ေသးဘူးေသးဘူး ထင္၍ စစ္ေၾကာင္းမႉး ဗိုလ္မႉးကိုင္ဖကို မရဲတရဲ ေမးမိသည္၊ သိပ္မေ၀းေတာ့ပါဘူး ေရွ႔က လြင္ျပင္ကို ျဖတ္ၿပီးရင္ေရာက္ၿပီဟု ဆိုသည္၊ သူ႔စကားၾကားရသျဖင့္ နားရမည္ဆိုေသာ အသိ၀င္လာကာ စိတ္က အားတက္သြားသည္၊ တေနကုန္တေနကန္း လမ္းေလွ်ာက္ရသျဖင့္ အားမ်ားက ကုန္ခမ္းႏြမ္းရိလွ်က္။

လြင္ျပင္ႀကီးကို ၾကည့္လိုက္မိသည္၊ . . . . ဟိုက္ …လို႔ တခြန္းသာ ေျပာႏိုင္သည္ ႀကီးမားက်ယ္ျပန္႔ေသာ လြင္ျပင္၊ ေျမနီလြင္ျပင္ႀကီး၊ ေဘာ္လံုးကြင္း အကြင္း(၂၀)ခန္႔မွ်ေလာက္ရွိႏိုင္မလားပဲ၊ ထိုလြင္ျပင္ႀကီးကို ထြန္ယက္ လိုက္ရယင္ျဖင့္ လူဦးေရတေသာင္းခန္႔ လူထုအတြက္ ၀မ္းစာေရး ဖူလံုႏိုင္မည္ဟု စိတ္ထဲက ဂေယာက္ ဂယက္ ေတြးမိလိုက္ေသးသည္။

ၿပီးမွ ဆက္ေတြးမိသည္က ေက်ာထဲ နဲနဲစိမ့္ သြားျပန္သည္၊ ေျမနီလြင္ျပင္ႀကီး၌ က်ည္ကြယ္ မ်က္ကြယ္ ၀ပ္ခိုစရာ ေနရာမရွိ၊ ဇီးျဖဴပင္ပ်ဳိေလးမ်ားသာ ေပါက္ေနသည္၊ ထိုဇီးပင္ျဖဴပ်ဳိေလးမ်ားက ရွမ္းျပည္တခြင္၌ ေနရာအႏွံ႔အျပား ေပါက္ေလ့ရွိသည္၊ ေက်ာထဲဲစိမ့္မိသည္႔ အေၾကာင္းက ရန္သူက ေျမျပန္႔လြင္ျပင္မ်ား၌ ေလ့က်င့္ထားေသာသူမ်ား၊ က်ေနာ္တို႔ ေပ်ာက္က်ားစစ္သည္ေတာ္မ်ားက ေတာေတာင္ကို အေျခခံ၍ က်င့္သားရထားသူမ်ား၊ ဒီလိုေတာ႔ ရွိသည္။

ေျခလွမ္းကို ခပ္သြက္သြက္လွမ္းၾကရသည္၊ ဒီေနရာမွ အျမန္ဆံုး ေက်ာ္ျဖတ္ထြက္ခြာ ႏိုင္မွသာ ေတာ္ကာၾကမည္၊ က်ေနာ္၏ ေရွ႔၌ရွိေနေသာ စစ္ေၾကာင္းမႉးက လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ကိုသားခ်စ္ ဒီေနရာမွာ ခဏခဏရင္ဆိုင္ တိုက္ပြဲျဖစ္ေလ့ရွိတယ္၊ ဟုတ္သည္ … ျဖစ္မည္ ျပန္႔၍ က်ယ္သျဖင့္ သတ္ကြင္းပမာ ျဖစ္ေနကာ ရန္သူက မည္သည့္ေနရာမွ ထြက္လာမည္ ဆိုသည္ကို မည္သူကမွ် ခန္႔မွန္းတြက္ခ်က္လို႔ မရႏိုင္ ထို႔ေၾကာင့္ေျခလွမ္းကို ပို၍ပို၍ ျမန္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရေပေတာ့သည္၊ ေသနတ္၊ ေက်ာပိုးအိတ္၊ ဆန္ႀကိဳး(ဆန္ထည့္ထားေသာ အိပ္ရွည္) က က်ေနာ္၏ ပုခုံးေပၚ၌ ရင္ခုန္စြာႏွင္႔ လိုက္ပါလွ်က္ ထိုညက က်ေနာ္တို႔ ထိုေနရာမွ အႏၱရာယ္ကင္းစြာ ျဖတ္ေက်ာ္ ထြက္ခြာလာႏိုင္ခဲ့သည္။

ဒကာမဲ႔အလႉ
ထြက္လာကာစက ေစာင္၊ျခင္ေထာင္မ်ား၊ အ၀တ္အစားမ်ားကို ေလာဘတႀကီးျဖင့္ မႏိုင္မနင္း သယ္လာခဲ့သည္၊ ထားခဲ့ရမည္ကို ႏွေမွ်ာမိသျဖင္႔ သယ္လာျခင္းသာ၊ ေတာင္ကုန္း တကုန္းကို ေက်ာ္ခဲ့သည္၊ ေနာက္ ခပ္မို႔မို႔ ေတာင္တကုန္းကို ျပန္တက္ရေတာ့မည္၊ လူက မခံႏိုင္ေတာ့ ပါလာသည့္ ေစာင္မ်ားကို နီးစပ္ရာ ေတာင္ယာတဲမ်ားေတြ႔လွ်င္ ၀ိတ္ေလွ်ာ႔တဲ႔ အေနျဖင္႔ လက္ခံသူမရွိတဲ႔ ဒကါမဲ႔အလႉ လုပ္ရေလေတာ့သည္၊ လမ္းေလွ်ာက္သည့္ အက်င့္မရွိသျဖင့္ သက္လံုမေကာင္း အေမာေဖါက္လာသည္၊ ဤသို႔ျဖင့္ ၈-နာရီေက်ာ္ခရီးကို မနက္မိုးလင္းမွ မိုးခ်ဳပ္သည္အထိ ေလွ်ာက္ၾကရေလ ေတာ့သည္၊ ရွမ္းျပည္ေျမာက္ပိုင္း ေကအိုင္အို တပ္မဟာ(၄)နယ္ေျမသို႔ ည (၈)နာရီခန္႔မွ ေရာက္လာၾကသည္၊ အခ်ိန္ကား ၁၉၈၉-ဇန္န၀ါရီလပိုင္း အတြင္း …. ထိုစဥ္က ႏိုင္ငံေရးအရွိန္ျမင္႔ ေနသည့္အခ်ိန္ ေႏြးေထြးလိႈက္လွဲစြာ ႀကိဳဆိုၾကသည္၊ ဤသို႔ျဖင့္ ေရွ႔ဆက္ခရီးဆက္ရန္ အားေမြးၾကရျပန္သည္၊ စခန္း၌ေခတၱေနစဥ္ ေဘာ္လီေဘာပုတ္ ျခင္း၊ ၾကက္ေတာင္ရုိက္ျခင္း၊ ငါးဖမ္းျခင္းျဖင့္ ရက္မ်ားကို တိုက္စား ကုန္လြန္ေစခဲ့သည္။

ထိုေဒသတြင္ ထူးျခားသည္မွာ ညေနထမင္းစားျပီးလွ်င္ အားကစားကစားၾကျခင္းပင္၊ အူထဲ၌ အစာအမာရွိေနစဥ္ အားကစားလုပ္လို႔ မရဟုသိထားေသာ က်ေနာ္က တပ္မဟာမႉးကို ေစာဒကတက္၍ ေမးျမန္းေတာ႔ ရန္သူဆိုတာ အခ်ိန္မေရြးေရာက္လာႏိုင္တယ္ ဗိုက္တင္းေနတယ္ဆိုျပီး ေနလို႔မရဘူး၊ ထမင္းမစားခင္ ေရာ စားျပီးတဲ့အခ်ိန္မွာေရာ အခ်ိန္မေရြးေရာက္လာႏိုင္လို႔ ျပင္ဆင္ေလ့က်င္ထားၾက ရတာပါ။ ဒီလိုဆိုေတာ႔လည္း သူ၏ ေျဖရွင္းခ်က္ကို က်ေနာ္သေဘာက် လက္ခံသြားသည္။။ ေပ်ာက္က်ားစစ္သား၏ ေဘး၌ရန္စြယ္မ်ားက ၀ိုင္းရံလွ်က္ ေလဒါဏ္၊ မိုးဒါဏ္၊ ရာသီဥတုဒါဏ္၊ ေရာဂါဘယ ဒါဏ္၊ အစားအေသာက္ဒါဏ္၊ အသက္ကိုဖက္ႏွင့္ထုပ္ထားရသည့္ဒါဏ္ …….စ သျဖင္႔ စသျဖင္႔ သို႔ပါ၍ ထမင္းစားၿပီးသည္ႏွင့္ ေရွ႔ခရီးအတြက္ ခႏၶာကိုယ္ႀကံ႔ခိုင္မႈအတြက္ ျပင္ဆင္မႈမ်ား လုပ္ၾကရ ေလေတာ့သည္၊ ျပင္ဆင္ထားလွ်င္ လုပ္ငန္းတ၀က္ ေအာင္ျမင္ျပီးစီးႏိုင္သည္ မဟုတ္ပါလား။

လမ္းေလွ်ာက္ခါစ ဘ၀မ်ား
က်ေနာ္သည္ စစ္ေၾကာင္းထြက္ခါစက ထိုတပ္မဟာ(၄)ဌာနခ်ဳပ္သို႔ ေရာက္ႏိုင္ရန္ ေသလုေအာင္ အသက္လုေလွ်ာက္ခဲ့ရသည္၊ ခရီးေ၀းဆို၍ ငယ္စဥ္က ေက်ာင္းေျပးျပီး ဧရာ၀တီျမစ္ေၾကာင္း အတိုင္း သဲေသာင္ျပင္ေတြေပၚ (၂)နာရီ ခန္႔မွ်သာ ေလွ်ာက္ဖူးေသာသူ္၊ ထို(၂)နာရီ ေလးကိုပင္လွ်င္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေသြးနထင္ေရာက္မိသည္၊ ယခုကဲ့သို႔ ရက္နဲ႔ခ်ီေသာ ခရီးဆိုလွ်င္ျဖင့္ ထိုခ်ိန္က လက္ခေမာင္းထခတ္မိ မည္လားမသိ၊ စစ္ေၾကာင္းထြက္ကာ လမ္းေလွ်ာက္တိုင္း ေသြးမုန္တိုင္းထန္ေသာ ၁၉၈၈က ကိုယ္ေတာ္မ်ား၏ ပံုရိပ္မ်ားက မ်က္စိကမထြက္၊ က်ည္ဆံထိမွန္ထားသျဖင့္ ခႏၶာကိုယ္အႏွံ႔ေသြးစိမ္းရွင္ရွင္ႏွင့္ မႏၱေလးမွ ကိုယ္ေတာ္ သံုးပါး၏ ရုပ္ကလပ္မ်ား၊ ထိုရုပ္ကလပ္ကို ထမ္းထားေသာ ေက်ာင္းသားမ်ား ေက်ာင္းအကၤ်ီအျဖဴမ်ားေပၚ ေပက်ံေနေသာ ေသြးကြက္မ်ား မေမ႔ … မေမ႔ …ဘယ္ေတာ႔မွ မေမ႔ ….. ဘယ္လိုမွ မေမ႔ မရ၊ ရတနာသံုးပါးျဖင့္ ႀကီးျပင္းလူျဖစ္ခဲ့ရေသာ က်ေနာ္၊ မိဘ၊ ဆရာ၊ ဘိုးဘြားမ်ား၏ အဆံုးအမၾသ၀ါဒေအာက္၌ ရွင္သန္ခဲ့ရေသာက်ေနာ္၊ ဘယ္လို စိတ္ဓါတ္မ်ဳိးေတြျဖင္႔ ရတနာသံုးပါး၌ တပါးအပါအ၀င္ျဖင့္ေသာ ရဟန္းသံဃာေတာ္ အရွင္ျမတ္မ်ားကို ရက္ရက္စက္စက္ သတ္ျဖတ္ခဲ့မႈကို ျမင္ခဲ့ရေသာ က်ေနာ္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္၏ ဆိုး၀ါးရုိင္းစိုင္းမႈမ်ားကိုသာ အစဥ္စြဲထင္လွ်က္ ခြင္႔လႊတ္ခံစားမႈမ်ဳိး မေပးႏိုင္၊ ထိုစဥ္ကတည္းမွစ၍ ယခုအခ်ိန္အထိ မတရားဗိုလ္က်အႏိုင္က်င့္မႈမ်ား ႀကံ့ႀကံ့ခံ တြန္းလွန္ဖယ္ရွားမည္႔ ဘယ္ခရီးမဆို ေလွ်ာက္မည္ဟူေသာ စိတ္ဓါတ္မ်ားျဖင္႔ ေတာ္လွန္သူမ်ား အျဖစ္သို႔ခိုင္က်ည္စြာ ေလွ်ာက္လွမ္းႏိုင္ခဲ့သည္။

ေတာခိုသည့္ ….. ထိုတရက္
ထိုညက အခ်ိန္က ၁၉၈၈ ကာလမ်ား … က်ေနာ္တို႔ ပုန္းေအာင္းေနေသာ ေနာက္ဘက္အိမ္၌ တညလံုး စစ္ေခြးမ်ား ဘီလူးဆိုင္းတီးကာ ကသြားသည္၊ က်ေနာ္တို႔ လက္ခ်င္းယွက္၍ ညတြင္းခ်င္းတညလံုးၿပီးေအာင္ အိပ္ေရးပ်က္ခံ၍ ေဆာက္ခဲ့ေသာ ျမစ္ႀကီးနားၿမိဳ႔ ဒီမိုကေရစီေက်ာက္တိုင္ႀကီးကို ဘူဒိုဇာျဖင့္ လံုး၀ရစရာမရွိေအာင္ ေခ်ဖ်က္သြားေလၿပီ၊ သူတို႔ က်ေနာ္တို႔ကို သားသတ္ရန္ အမဲလိုက္ေတာ႔မည္၊ က်ေနာ္က ေတာခိုရန္ အစစအရာအရာ တိုင္ပင္ထားၿပီးသား၊ ဆံုးျဖတ္ၿပီးသား သို႔ျဖင္႔ ထိုခရီးကို ရထားႏွင့္သြားရန္စီစဥ္ၾကသည္၊ ခ်ီတံုခ်တံုျဖစ္ေနရျခင္း အေၾကာင္းရွိသည္မွာ အေရးထဲ ေပါင္ၿခံ ၾကားႏွစ္ဘက္၌ အနာစိမ္းဖုမ်ား (၁၀)လံုးခန္႔မွ် ေပါက္ေနျခင္းပင္ျဖစ္သည္၊ ပုန္းေအာင္း ေနရသျဖင့္ အစားအေသာက္အေနအထိုင္ ခ်ဳိ႔္ယြင္းလာကာ ခႏၶာကိုယ္က ေဖါက္ျပန္ လာသည္ဟုထင္သည္၊ ရထားက ဥၾသဆြဲေနေလၿပီ၊ က်ေနာ့္စိတ္က ခ်ီတံုခ်တံုျဖစ္ေနဆဲ၊ သြားရင္ေကာင္းမလား၊ ဆက္ေနရင္ေကာင္းမလား ေ၀ခြဲ၍မရ၊ ဆက္ေနေနယင္ ငါခံရမွာ လို႔ေတာ႔ ေတြးေနမိတယ္၊ ရထားထြက္ေတာ့မည္၊ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို ဒံုးဒံုးခ်လိုက္သည္၊ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးမွတပါး အျခားမရွိ၊ ရထားေပၚမွ ဆင္းေတာ႔ က်ေနာ႔ လမ္းေလွ်ာက္ပံုမွာ ၀က္၀ံႀကီးေျခကားယား လက္ကားယား လမ္းေလွ်ာက္သကဲ့သို႔ ရွိေနေလစြ၊ ထိုကဲ့သို႔ ေလွ်ာက္ရင္း အခ်ိန္ၾကာလာသည္ႏွင့္ ပြတ္တိုက္မႈမ်ားေၾကာင့္ေသာ္၄င္း၊ ေသြးလည္ပါတ္ မႈမွန္လာေသာေၾကာင့္၄င္း က်ေနာ္၏ အနာစိမ္းအဖုတ၀က္ခန္႔ ျပည္ေပါက္သြားေလၿပီ၊ လမ္းေလွ်ာက္အက်င့္မရွိေသာ က်ေနာ႔ ေျခသလံုးသည္စခန္း ေရာက္သည္ႏွင့္ သိပ္မၾကာမွီ သာမန္ထက္ ငါးဆခန္မွ်ေယာင္ကိုင္းလာေလေတာ့သည္၊ ထိုေနရာသို႔ နဲနဲေလးမွ်ပင္ ထိ၍ မရေတာ့၊ ထိမိလွ်င္ မ်က္ရည္ေပါက္ေပါက္ က်ရေလာက္ေအာင္ နာက်င္ခံစားရသည္၊ ငါေတာ့ ဆက္၍ဆက္၍ ေလွ်ာက္ႏိုင္ပါေတာ့မလား၊ ခရီးကလဲ အေ၀းႀကီးက်န္ေနေသး၊ ေတြးရင္း ေတြးရင္း၀မ္းနဲမိလာသည္။

လမ္းေလွ်ာက္က်င္႔ၿပီ
ေတြးရင္းေတြးရင္း ထိုအျဖစ္ကို နိဂံုးခ်ဳပ္ၾကည့္သည္၊ စိတ္ဓါတ္သာအေရးႀကီးသည္၊ ငါ ေလွ်ာက္ကိုေလွ်ာက္ႏိုင္ရမည္ ဤသို႔ျဖင့္ ေယာင္ကိုင္း၍ ေဖါင္းကားေနေသာ စိမ္ေခၚေနသည့္ ထိုေျခသလံုးႀကီးကို ဆားျဖင္႔က်ပ္ထုပ္ထိုးကာ ေန႔တိုင္းနာနာတိုက္ ေပးရေတာ့သည္၊ ဆားေရျဖင့္ မၾကာခဏေဆးေၾကာေပးသည္၊ ေရေႏြးေႏြးပူပူျဖင့္ မၾကာမၾကာ ေလာင္းေပးလိုက္သည့္အခါ ေယာင္ကိုင္းမႈမ်ား အလ်ဥ္းမရွိ က်ကုန္ေလေတာ့သည္၊ ဒီအတိုင္းေနလို႔ေတာ့ မျဖစ္ ဒီလိုႏွင့္ က်ေနာ္သည္ အသြားအျပန္ ႏွစ္နာရီခန္႔ေ၀းေသာ ရွမ္းျပည္တပ္မေတာ္ ရွိရာသို႔ လမ္းေလွ်ာက္က်င့္ရင္း မၾကာမၾကာသြားလည္ျဖစ္ခဲ့သည္၊ ထိုစဥ္က တာ၀န္ခံမွာ ခြန္ဆာစခန္း၌ က်ဆံုးခဲ့ရသူ ဗိုလ္မႉးႀကီးစိုင္းလိတ္ ျဖစ္သည္၊ ဗိုလ္မႉးႀကီးသည္ တိုက္ခိုက္ေရးတြင္ နာမည္ႀကီးသကဲ့သို႔ လူထုစည္းရုံးေရးတြင္လည္း လူထုႏွင့္တသားတည္းရွိသူ၊ လူထုအထက္မွာ ေနေလ့မရွိသူ၊ စကားေျပာရာတြင္လည္း ေလေျပေအးေအးေလးႏွင္႔ သူအၿမဲတမ္း ေျပာေနၾက စကားေလးႏွစ္ခုက နားထဲမွာ ၾကားေယာင္ဆဲ အမွတ္ရဆဲ…. “ရန္သူကို မ်က္ေခ်မျပတ္နဲ႔ ေတာ္လွန္ေရးကို ဆံုးခန္းတိုင္ေအာင္လုပ္” “လူထုဘ၀ကိုမေမ့နဲ႔ အျမင္က်ယ္က်ယ္ထား” တဲ႔ေလ။

ခေယာင္းလမ္း ျဖတ္သန္းျခင္း
ထိုေျမာက္ပိုင္းေဒသ၌ တလခန္႔ ျပင္ဆင္ၿပီးေနာက္ ခရီးရွည္ထြက္ရန္ တာစူၾကရေလၿပီ၊ စထြက္ၿပီ … ထြက္သည္ႏွင့္ တရက္မွ်ပင္မၾကာ ေသနတ္ေပါက္ၿပီး တိုက္ပြဲ တပြဲႏြဲလိုက္ရသည္၊ စစ္ေျမျပင္ကို စေတြ႔ဖူးၿပီေပါ႔၊ ျမန္မာျပည္ရဲ႔ ေတာေတာင္လွ်ဳိေျမာင္၊ ေျမျပန္႔္လြင္ျပင္မ်ားသည္ စစ္တလင္းမ်ားသာ အတိၿပီး၏၊ က်ေနာ္တို႔က စစ္ကိုမုန္း၍ စစ္ကိုတိုက္ရသည္၊ အာဏာရွင္ နအဖက စစ္ကိုခ်စ္၍ စစ္ကိုေမြးျမဴသုတ္သင္ရင္း ယူနီေဖါင္းမခၽြတ္ရန္ အာဏာယဇၨ္ပလႅင္ေပၚက မဆင္းရန္ႀကံေဆာင္ ေနဆဲ။

ထိုရက္က စစ္ေၾကာင္းမႉးက ေနာက္စစ္ေၾကာင္း အသစ္တေၾကာင္းသို႔ လႊဲေပးလိုက္သည္၊ အင္အားက ၂၀ခန္႔မွ်သာ၊ တိုက္ပြဲျဖစ္တုန္းက အားရစရာပင္ အင္အားက (၅၀၀)ေလာက္ရွိမည္၊ အခုအင္အား၂၀ခန္႔ဆိုေတာ့ အားငယ္မိသည္၊ တာ၀န္ယူမည့္ ရွမ္းေပ်ာက္က်ား ေခါင္းေဆာင္ကိုၾကည့္မိသည္၊ အသက္က (၂၈)ႏွစ္ခန္႔ ထိုစဥ္က က်ေနာ့္ထက္ ၈ႏွစ္ခန္႔ႀကီးႏိုင္သည္၊ သူကေတာ့ မိမိကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈရွိပံုရသည္၊ သူ႔ကိုၾကည့္ ရင္းအားတက္မိသည္၊ လူအင္အားနည္းသျဖင့္ ခရီးတြင္ရမည့္အစား ခရီးကမတြင္လွ၊ က်ေနာ္တို႔ သတင္းေပါက္သြားခဲ့သည္၊ ရန္သူသည္ က်ေနာ္တို႔စစ္ေၾကာင္းကိုသာ သဲႀကီးမဲႀကီးထိုးလိုက္သည္၊ ပိတ္သည္၊ ဆို႔သည္၊ ျဖတ္သည္၊ ေတာက္သည္။

က်ေနာ္တို႔က တိမ္းသည္၊ ေရွာင္သည္၊ ပုန္းသည္၊ ကိုယ္ေယာင္ေဖ်ာက္သည္၊ ရက္ၾကာ လာေတာ့ ရွမ္းေပ်ာက္က်ားမ်ား စိတ္မရွည္ၾကေတာ့၊ တခါလာလဲ “မန္မားေယာက္”(ဗမာလာၿပီ) တခါလာလဲ “မန္မားေယာက္”၊ ဒီတခါေတာ့ မေျပးေတာ့ဘူးခံခ်ေတာ့မယ္ဟု အားလံုးက ေတာင္းဆိုလာသည္၊ စစ္ေၾကာင္းမႉးက ဧည့္သည္ေတြပါလို႔ ပါဟု ႏွစ္သိမ့္သည္၊ ထိုအခါမွ စိတ္ေလွ်ာ့ၾကသည္၊ သူတို႔က တိုက္ခ်င္ေနသည္၊ က်ေနာ္တို႔ကလည္း လက္ယားေနသည္၊ ေျမအေနအထားက က်ေနာ္တို႔ဘက္မွာရွိသည္၊ က်ေနာ္တို႔၏ ရွမ္းေပ်ာက္က်ားမ်ားက ေတာကၽြမ္းသည္၊ သို႔ေသာ္ စစ္ေၾကာင္းမႉးက လံုး၀ကို တိုက္ခြင့္မေပး၊ ဤသို႔ႏွင့္ က်ေနာ္တို႔သည္ သီေပါဂြင္ႀကီးထဲ၌ ပိတ္မိေနေတာ့သည္။

ညွင္းရက္သည္႔ ေမာ၀္ရွမ္းျပည္
ရာသီဥတုက ေန႔တြင္ပူျပင္းျပီး ညတြင္ အရုိးခိုက္ေအာင္ ခ်မ္းလွသည္၊ အခ်ိန္က ဇန္န၀ါရီလကုန္ခန္႔အခ်ိန္ …. ထိုအခ်ိန္သည္ အေအးလြန္ေသာအခ်ိန္၊ တေနကုန္ လမ္းေလွ်ာက္ရသျဖင့္ စစ္အက်ီမ်ားတြင္ ဆားပြင္႔မ်ားက အေၾကာင္းလိုက္ အေၾကာင္း လိုက္ကပ္ေနသည္၊ ေရခ်ဳိးသည့္အခ်ိန္ပင္မရ၊ ထိုဂြင္ထဲ၌ လွည့္ပါတ္ျပီးေရွာင္တိမ္း ေနၾကရသည္၊ ေျမာက္ပိုင္းရွမ္းျပည္၌ အေအးက အစြမ္းျပလွသည္၊ ပါလာသည္က ေစာင္ပါးေလးတထည္ ထိုေစာင္ပါးသည္ မည္သို႔မွ်အေအးဓါတ္ကို မခုခံအံမတုႏိုင္ ပါလာသည့္မိုးကားစကို အေပၚက ထပ္၍ျပန္ျခံဳသည္ အေႏြးဓါတ္မရေသး မီးဖိုခ်င္သည္ မရ မီးေရာင္ကိုျမင္လွ်င္ရန္သူကို အလႉေပးေနပါသည္ဟု ေျပာရာေရာက္သြားမည္ မီးကို မဖိုရဲ၊ ေသနတ္ကို ေပါင္ၾကားထဲထိုးထည့္ရင္း ၾကက္အိပ္ၾကက္ႏို္းရုံမွ်သာ အိပ္ႏိုင္ၾက သည္၊ အိပ္မေပ်ာ္သည့္ ညေပါင္းမ်ားစြာကို ေက်ာ္ျဖတ္ရသည္၊ စိတ္ေတြကေတာ႔ ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္….. “အိပ္မရတဲ့ … ညမ်ားစြာလည္း … ရထားဥၾသသံေလးမ်ား … ၾကားရင္ … အိမ္ျပန္ခ်င္တဲ့ စိတ္ကေလး … တားမရဘူး” ထူးအိမ္သင္သီခ်င္းက စိတ္အစဥ္အေတြးထဲမွာ ၿငီးခဲ့မိသည္၊ ခို္င္ထူး၏ ေဆာင္းသီခ်င္း ေတြ “ ေဆာင္း … ခ်စ္မိတဲ့ေဆာင္း … ေ၀းခဲ့တဲ့ေဆာင္း … စိတ္ကူးအၾကင္နာေဆာင္းရဲ႔အဆံုး” ….။ စိုင္ေမာ့၀္ရဲ႔ “အိုေမရယ္ … ဘာေၾကာင့္မ်ား ညင္းရက္ႏိုင္တာလဲကြယ္ … ဒီေမာင္မွာ … ညတိုင္းပဲ အိပ္မရႏိုင္ပါေတာ့တယ္” သီခ်င္းစာသားမ်ားက ေသနတ္ကိုဖက္ရင္း အသံတိုးညွင္းစြာ ထြက္ေပၚလာသည္၊ သို႔ေသာ္ အိမ္ကိုေတာ့ လံုး၀မျပန္ႏိုင္ေတာ႔၊ ေတာ္လွန္ေရးသည္ “ငါတို႔ေက်ာင္း၊ ငါတို႔တကၠသိုလ္၊ ငါတို႔၏ အမိအိမ္” ဒီေဆာင္းသည္ ငါတို႔ လူထုအတြက္ တိုက္ပြဲရဲ႔အစ၊ ေမ .. ကညွင္းတာမဟုတ္ စစ္ေခြး၀ဲစားေတြက ဒို႔ကိုညွင္းေနတာလို႔ အသံကုန္ဟစ္၍ ေအာ္ေျပာခ်င္သည္။

အိပ္မေပ်ာ္တခ်က္၊ ေပ်ာ္တခ်က္မ်ားျဖင့္ ရွမ္းျပည္ေျမာက္ပိုင္း၏ အေအး ရက္မ်ားကို ေက်ာ္ျဖတ္ ရသည္၊ မနက္(၄)နာရီခန္႔ အဆင္သင့္ႏိုးလွ်က္ရွိေနၿပီ၊ အေအးဓါတ္က ၀ိရိယပိုေကာင္း ေစသလိုပင္၊ ပံုမွန္လုပ္ေနၾက ဟန္ေကာထဲ ဆန္ထည့္၍ မီေမြးၿပီးထမင္းခ်က္ရန္ ျပင္ဆင္ၾကသည္၊ ငပိတတို႔၊ ထမင္းတလုပ္ မိနစ္ (၃၀)အတြင္းအၿပီးစား စစ္ေၾကာင္းထြက္ရန္ အဆင္သင့္ျပင္ရသည္၊ ျပင္ဆင္စရာ မ်ားမ်ားစားစားမရွိ၊ ကိုယ္ပိုင္ပိုင္ဆိုင္မႈမ်ားကို ေက်ာပိုးအိတ္ထဲ ထည့္ရုံသာ၊ ကိုယ္္ပိုင္ဆိုင္မႈဆို၍ အက်ၤီတထည္၊ ပုဆိုးတထည္၊ ေစာင္တထည္၊ စာအုပ္တအုပ္၊ ေသနတ္တလက္၊ ေရဘူးတလံုး၊ ဟန္ေကာခ်ဳိင္႔၊ ေရခြက္၊ ထိုအရာမ်ားသည္ ေတာတြင္း၌ မည္သည့္ အရာႏွင့္မွ်မလဲႏိုင္ေသာ အရာမ်ားသာ၊ ပိုင္ဆိုင္မႈမ်ားလွ်င္မေကာင္း ထိမ္းသိမ္းရခက္ခဲသည္၊ ပစၥည္းမ်ားလွ်င္ စြဲလမ္းမႈမ်ားသည္၊ ထိုစဥ္ကတည္းက ယေန႔အခ်ိန္ အထိပိုင္ဆိုင္မႈဆို၍ က်ေနာ္၏ အသံုးအေဆာင္မ်ားက အိပ္ေဆာင္ေက်ာပိုးအိတ္ တလံုးခန္႔သာ၊ ဆရာႀကီးဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၏ စကားေလးကလည္း က်ေနာ့္ရင္ထဲတြင္ညိွတြယ္ေနဆဲ …. “က်ေနာ့္မွာ ပိုင္ဆိုင္မႈ အတၱဆိုလို႔ မခင္ဦးနဲ႔ သားသမီးေတြပဲ ရွိပါတယ္ဗ်ာ”ဟု ရင္ဖြင့္သံကိုမွတ္သားခဲ့ရဖူးသည္၊ အိမ္တြင္ေနဖင္ထိုးေအာင္အိပ္ေလ့ရွိေသာ က်ေနာ့္ကို အေမက ကာလနဂါး ဟုေခၚသည္၊ ဒီနဂါးႀကီးက ႏွစ္ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာ အိပ္ေလ့ရွိသည္ဟု အေမက က်ေနာ့္ကို ညႊန္ျပေျပာရင္း ထိုနဂါးႀကီးႏွင့္ႏႈိင္းသည္၊ ျမန္မာျပည္ လြတ္ေျမာက္မႈေတာ္လွန္ေရးအတြက္ က်ေနာ္ အက်င့္ဆိုးမ်ားသည္ ေတာတြင္းသင္ခန္းစာမ်ားေၾကာင့္ လံုး၀ေပ်ာက္ကြယ္သြားေခ်ၿပီ။

ဗိုလ္မႉးကိုင္ဖက ေရွ႔ခရီးဆက္ရန္အတြက္ ေနာက္စစ္ေၾကာင္းတေၾကာင္းကို လြဲေပးသည္၊ က်ေနာ္တို႔ သြားရမည့္ေဒသကား ပအို႔၀္ေဒသ ထိုစစ္ေၾကာင္းမႉး ရွမ္းေပ်ာက္က်ား ေခါင္းေဆာင္က က်ေနာ္တို႔အား ေျခဆံုးေခါင္းဆံုး ၾကည့္ေနသည္ကို သတိထားမိလိုက္သည္ ျဖဴျဖဴလ်လ်၊ ေသးေသးသြယ္သြယ္၊ ပိန္ပိန္ရွည္ရွည္၊ပုပုကြကြ ႏွင္႔ လူဗလံေလးေတြဟု ထင္ေနပံုရသည္ ဤႊခရီးၾကမ္းႀကီးကို ဒီလူေတြ လိုက္ႏိုင္မည့္ပံုမေပၚဟု သံသယရွိေနပံုရသည္၊ စထြက္လိုက္ၿပီ ဆိုတာႏွင့္ တာက လြတ္လိုက္သည့္ တာတိုသမားတဦး ကဲ့သို႔ပင္ ရန္ကုန္က ေက်ာင္းသားတဦးက ေဘာက္ဆတ္ေဘာက္ဆတ္ႏွင့္ ေလွ်ာက္ေနသည္၊ မႏၱေလးေက်ာင္းသားကေတာ့ ဖင္ကလႈပ္ၿပီး မိုးႀကိဳးဌက္ငယ္ေလးမ်ား ကပြဲသဘင္က သကဲ႔သို႔ အေျခာက္ကဲ႔သို႔ လွမ္းေလွ်ာက္သကဲ့သို႔ က်ေနာ္က ကြတတလမ္းေလွ်ာက္သည္၊ ေနာက္တ ေယာက္ကေတာ့ ဆတ္ေတာက္ ဆတ္ေတာက္ႏွင့္ေလွ်ာက္ေနသည္၊ ရွမ္းေပ်ာက္ၾကား ေခါင္းေဆာင္ကေတာ႔ က်ေနာ္တို႔အုပ္စုကို ၾကည္႔၍ ေခါင္းခါလည္ခါ။

ရာသီဥတုက ပို၍ပို၍ ပူျပင္းလာေနသည္၊ ဥၾသတြန္သံေလးမ်ားကို တခ်က္ခ်က္ၾကားေနရၿပီး ေရာ္ရြက္၀ါမ်ား ၀ါတာတာ ၀ဲကာ၀ိုက္ကာ ေၾကြက်ေနၿပီ မၾကာမွီရြက္ႏုမ်ား ထြက္ေတာ့မည္၊ က်ေနာ္တို႔လမ္းေလွ်ာက္ေနသည္ကား အျမန္လမ္းေလွ်ာက္ျပိဳင္ပြဲ၀င္ သကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနသည္၊ မေျပးရုံတမယ္မွ်သာ၊ က်ေနာ္တို႔ စစ္ေၾကာင္းမႉးကေတာ့ ထိပ္မွေန၍ ဦးေဆာင္ေနသည္၊ က်ေနာ္တို႔ကို စမ္းသပ္ေနသည့္ သေဘာလား၊ မၾကာမၾကာ ျပတ္က်န္ေလ့ ရွိေသာက်ေနာ္တို႔ကိုေတာ့ ေစာင့္ေခၚေလ့ရွိသည္၊ သူျမန္ေနျခင္းက ေရွ႔ပိြဳင့္ေျပးေနျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္းသိလိုက္ရသည္၊ က်ေနာ္တို႔၏ လံုျခံဳေရးအတြက္ သူႏွင့္တပ္စိပ္တစိတ္က ေရွ႔မွေန၍ ပြိဳင့္ေျပးေနျခင္းပင္၊ က်ေနာ္တို႔က သူတို႔ႏွင့္ ျပတ္သြား၍ မျဖစ္၊ သူတို႔နည္းတူ အသား ကုန္က်ိတ္ရသည္၊ ေနက မြန္းတည့္ျပီ မနက္ကတည္းကစ၍ ေလွ်ာက္ခဲ့ရသျဖင့္ လမ္း ေလွ်ာက္ခ်ိန္ (၆)နာရီေက်ာ္ေနေပၿပီ၊ ယခုထက္ထိမနားေသး၊ အားက ကုန္လုေနၿပီ၊ စိတ္အလိုလို တိုလာသည္၊ မနားေသးဘူး ထင္ရဲ႔ ေရကဆာၿပီ၊ ထိုေနရာသည္ ေရအင္မတန္ ရွားပါးေသာေဒသ၊ ပအို႔၀္ဂြင္ ႏွင့္ ရွမ္းဂြင္စပ္ၾကားေဒသ၊ ရွမ္းေဒသက ျပန္႔ျပဴးေသာေဒသ ျဖစ္သျဖစ္ ေတာင္ေပၚကဲ့သို႔ ေရကိုေနရာ အႏွံ႔ရွာေဖြေတြ႔ရွိဖို႔ မလြယ္၊ ေရွ႔ကစစ္ေၾကာင္းမႉးကို ၾကည့္ရင္း ေရကို အာစြတ္ရုံမွ်သာ ေသာက္လိုက္ရသည္။

အခ်ိန္ကားေန႔လည္ ႏွစ္နာရီ၊ ေရွ႔က ၁၀ဧကခန္႔က်ယ္ေသာ လြင္ျပင္တခုကို ျဖတ္ရေတာ့မည္၊ လြင္ျပင္၏ ေဘး၌ ေတာင္တလံုးကပ္ရပ္ တည္ရွိေနသည္၊ က်ေနာ္တို႔ စစ္ေၾကာင္းသည္ ထိုေတာင္ေအာက္ေျခ၊ ေတာင္ႏွင့္ကပ္ရပ္ လမ္းေက်ာေလး ခ်ီတက္ ေနၾကသည္၊ ထိုလြင္ျပင္၏ ကိုင္းပင္အပုေလးမ်ား ေပါက္ေနၾကသည္၊ အ၀ါေရာင္ ကိုင္းပင္ေလးမ်ားျဖင့္ လြင္ျပင္ႀကီးတခုလံုးကို ခ်ယ္သထားသည္၊ ေတာရုိင္း ခရမ္းေရာင္ ပန္းပြင့္ေလးမ်ားက လြင္ျပင္ကို အလွဆင္ေနသည္၊ ေလႏုေအးေလး တခ်က္ခ်က္ လာ ေရာက္ၾကည္ဆယ္သျဖင့္ လူက လန္းဆန္းသြားသည္၊ ခရီးရွည္လမ္းေလွ်ာက္ရာတြင္ ေဖၚမျပႏိုင္ေသာ အရသာသည္ကား ေလႏုေအးေအးေလးကို ထိေတြ႔လိုက္ရျခင္းပင္၊ ထိုအရသာသည္ မည္သည့္အရာသာႏွင့္မွ်မတူ၊ သဘာ၀ပါတ္၀န္းက်င္သည္ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္လွ်က္ရွိေနသည္၊ ဘယ္ပုခံုးေပၚေရာက္ေနေသာ ေသနတ္ကို ညာဘက္ပုခံုးသို႔ေရႊ႔ လိုက္သည္၊ လမ္း၊ ေလွ်ာက္လိုက္ရသည့္လမ္း၊ လမ္းရွည္၊ လမ္းသြယ္၊ လမ္းေျမာင္၊ လမ္းမေတာလမ္း၊ ေတာင္လမ္း၊ ျပန္႔လမ္း၊ လႈိေျမာင္လမ္း၊ ကားလမ္း၊ ရြာလမ္း၊ လယ္ကန္သင္းလမ္း၊ လူက ေပ်ာ့အိႏံုးခ်ိေခြ ေနလွ်က္ရွိေနသည္၊ ေျခေထာက္မ်ားကိုပင္ မသယ္ခ်င္ေတာ့၊ လမ္းေလွ်ာက္လွ်င္ အသက္ရွည္သည္ဟုဆိုသည္၊ က်ေနာ္တို႔ေပ်ာက္က်ားမ်ားသည္ သူမ်ားထက္ပိုျပီး အသက္ရွည္မွာေတာ့ ေသခ်ာေနၿပီ၊ မနက္က စားလာေသာ ထမင္းတနပ္သည္ လည္း ဘယ္နံၾကားကို ေရာက္သြားသည္မသိ၊ ေမာပန္းႏြမ္းနယ္သည့္ဒါဏ္ေပၚ၌ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္သည့္ ဒါဏ္က ဂုတ္ေပၚခြစီးလွ်က္။

အႏၱရာယ္ရႏွံ႔
ေရွ႔တေခၚခန္႔ေရာက္ေနေသာ စစ္ေၾကာင္းမႉး၏လႈပ္ရွားမႈကို ရိပ္ကနဲျမင္ေတြ႔လိုက္ ရသည္၊ သူ၏လည္ပင္းမွ လည္စီးအနီကို ခၽြတ္၍ ေ၀ွ႔ယမ္းျပေနသည္၊ ေရွ႔ေရာက္ေနေသာ က်ေနာ္ေနာက္မွ ေက်ာင္းသားတစုအား သူအေနအထားကိုၾကည့္ရန္ ေျပာလိုက္သည္၊ ေဟ့ ဘာအဓိပၸါယ္လည္းမသိဘူး၊ ထူးေတာ့ ထူးျခားေနတယ္၊ အႏၱရာယ္ အနံရတာပဲျဖစ္မွာ၊ ဘယ္ဖက္ေတာင္ကုန္း ဘက္ကို ညႊန္ျပေနတယ္၊ မၾကာမွီ သူႏွင့္ တပ္စိပ္တစိတ္သည္ ဘယ္ဘက္ေတာင္ ကုန္းေပၚသို႔ ေျဖးညင္းစြာေျပးပုန္း တက္ေနသည္ကို ျမင္ေတြ႔လိုက္ရသည္၊ ေတာင္ျမင္လိုက္သျဖင့္လူကပို၍ ႏံုးခ်ိသြားသည္၊ ေျမျပန္႔ကိုမေလွ်ာက္ရဘဲ ေတာင္တက္ရေတာ့ မည္ျဖစ္သျဖင့္ စိတ္ထဲ၌ အလြန္ၿငီးညဴးသြားသည္၊ ေရဗူးကို လႈပ္ၾကည့္သည္၊ ဖင္ကပ္ သာသာက်န္ေတာ့သည္၊ ေတာင္ကုန္းကို က်ေနာ္တို႔စစ္ေၾကာင္းမႉးစတက္သည္ႏွင့္ က်ေနာ္တို႔က လည္းသူတို႔ႏွင့္ ရင္ေဘာင္တန္းကုန္း၍ ကုန္း၍ တက္ၾကရသည္၊ ေနာက္ကိုလွည့္မၾကည့္မိ ၁၅မိနစ္ခန္႔ တက္အၿပီး ေတာင္ခါးပန္းေပၚ၌ ဗိုက္ကိုႏွိပ္၍ သမင္လည္ျပန္ ၾကည့္မိလိုက္ေတာ႔ “ဟိုက္” “ရွားဘား” ……… ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျပတ္ျပတ္သားသား ျမင္လိုက္ရသည္႔ ျမင္ကြင္း၊ ေတာင္ထိပ္ေရာက္ခါနီး အေပၚစီးမွမိုး၍ ၾကည့္ရသျဖင့္ ထိုျမင္ကြင္းကို အ၀ါေရာင္သန္းေနေသာ လြင္ျပင္ႀကီး၌ စိမ္းပုပ္ပုပ္အေရာင္မ်ား၊ န.အ.ဖ ေၾကးစားေတြ ဖက္ဆက္မ်ဳိးဖ်က္တပ္မ်ား၊ ကမာၻ႔အမိုက္ရုိင္းဆံုးလူသားမ်ား၊ လူ႔အႏၶ၊လူ႔ငႏြားမ်ား၊ ေခြး၀ဲစားမ်ား၊ အေပၚစီးမွေန၍ ၾကည့္လိုက္ရသျဖင့္ စစ္ေခြး၀ဲစား မ်ား၏လႈုပ္ရွားမႈမ်ားကို အေသးစိတ္ျမင္ေနရသည္၊ တန္းစီ၍ က်ေနာ္တို႔ရွိရာ ေတာင္ေျခ ဘက္သို႔ တဟုန္ထိုးေျပးလာေနသည္၊ အင္အား(၆၀)ခန္႔ဟု တြက္ခ်က္မိသည္၊ ေတာင္ေျခႏွင့္ ေမာ္ေတာ္ကားလမ္း လက္တကမ္းအေရာက္တြင္ ရန္သူသည္ ဘယ္ညာ ရင္ေဘာင္တန္းျဖန္႔လိုက္ျပီး ေျပးတက္ တက္၍ လာေနသည္ကို က်ေနာတို႔ျမင္ေန္ရသည္၊ စိမ္းပုပ္ပုပ္ မဲညစ္ညစ္မ်ား လူညစ္မ်ား၊ လူရုိင္း၊ လူဆိုးမ်ား၊ လက္နက္အားကိုး မိုက္ရမ္းဆိုး သြမ္းသူေနမ်ားသာ။

ေသနတ္ေပါက္ၿပီ
တပ္မွ ခ်ဳပ္ေပးလိုက္ေသာ ဦးထုပ္၏သိုင္းႀကိဳးပါသည္၊ က်ေနာ္သည္ ထိုသိုင္းႀကိဳးကို ျဖတ္၍လည္ပင္း၌ စြပ္လိုက္သည္၊ အမ္၁၆ေသနတ္ကို မထမ္းေတာ့ လက္၌ ၿမဲျမန္စြာ ကိုင္လိုက္သည္၊ အင္အားျခင္းမမွ် ဒါေပမဲ႔ နည္းပရိရာယ္ႏွင္႔ စိတ္ဓါတ္၊ ေတာင္ေပၚသို႔ မေႏွးမျမန္ ေျခလွမ္းျဖင့္ အေရာက္ တက္ၾကသည္၊ တက္ရင္းလွည့္ၾကည့္ လွည့္ၾကည့္ရင္းတက္၊ မၾကာမွီ ….. တံု၊.. တံု၊.. တံု ဆိုသည့္ ေမာ္တာက်ည္ထြက္သည့္ အသံကိုၾကားလိုက္ရသည္၊ ထိုအသံႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ အုန္း၊ ဂ်ိမ္း၊ ၀ုန္းအသံမ်ား ဆူညံပြက္ေလာရိုက္ သြားေတာ့သည္၊ လက္နက္ႀကီးက်ည္မ်ား က်ေနာ္တို႔ေဘးသို႔ မၾကာခဏ တဂ်ိမ္းဂ်ိမ္းက်ေနသည္၊ စပန္နာစမ်ား အေပၚသို႔ ေထာင္၍ ေထာင္၍ တက္ေနသည္ကို ျမင္ေနရသည္၊ မီးခိုးလံုးမ်ား၊ မီးခိုးမႈိင္းမ်ားက ေနရာအႏွံ႔ က်ေနာ္တို႔ ေျပးလမ္းကို ရန္သူက ေမာ္တာျဖင့္ အဆက္မျပတ္ထုေနသည္၊ ေမာ္တာ က်ည္မွထြက္လာေသာ သံတိုသံစမ်ားက ေခါင္းေပၚ၌ ပလူပ်ံေအာင္ ၀ဲေနသည္၊ တ၀ုန္း၀ုန္းျဖင့္ လက္နက္ႀကီးသံမ်ားက ပါတ္၀န္းက်င္တခုလံုးကို ဆူညံေနသည္၊ ၀ပ္ခ်ိန္ေနရာ ယူခ်ိန္နတၱိ ယူမည့္ေနရာလည္းမရွိ၊ ေတာင္ထိပ္သည္ ျပန္႔လြင္ျပင္ႀကီး၊ ဂ်ာမနီပင္မ်ားက စိပ္စိပ္ေပါက္ေနၾကသည္၊ အဲဒီဂ်ာမဏီပင္ေခၚ ေခြးေသးပန္းပင္မ်ားက ျမက္ပင္သာသာ ဘယ္လိုမွ၀ပ္လို႔မရ လက္နက္ႀကီးက်ည္ဆံမ်ား ပို၍ပို၍ စိပ္လာေနသည္၊ လူသံ၊ ေအာ္သံ၊ ေျပးလႊားသံမ်ား၊ ဆဲသံဆိုသံမ်ား မိုးမြန္းေအာင္ၾကားရသည္ က်ေနာ္က ေျပရင္းက်ေနာ္တို႔၏ လံုျခံဳေရးမႉး တပ္ၾကပ္ႀကီး(ဆမ္ဒူ)ကို ၾကည့္လိုက္သည္၊ သူသည္ေတာင္ထိပ္မွဆင္း၍ ရန္သူရွိရာဘက္သို႔ သူ၏ အမ္ ၁၆ေသနတ္ျဖင့္ မတ္တတ္ရပ္၍ ပစ္ေနသည္ကို ျမင္ေတြ႔လိုက္ ရသည္။

က်ေနာ့္ဘက္သို႔လည္း လွည့္ၾကည့္ရင္း အျမန္ဆံုးဆုတ္ခြာရန္ လက္ဟန္ေျခဟန္ ျပေနသည္၊ ယခင္တိုက္ပြဲတံုးကလည္း မတ္တပ္၍ ပစ္သည္၊ ယခု လည္းမတ္တတ္ ရပ္၍ရန္သူကို ဟန္႔ပစ္ ပစ္ေနသည္၊ က်ေနာ္တို႔တပ္ၾကပ္ႀကီးသည္ ပေလာင္လူမ်ဳိး၊ အရပ္ရွည္ရွည္ပိန္ပိန္ပါးပါး စကားအရမ္းနည္းသည္၊ ဗမာစကားကို ေလးလံုးကြဲေအာင္ မေျပာတတ္ရွာ၊ သို႔ေသာ္ တိုက္ခိုက္ေရးတြင္မူ သတၱိ၊ဗ်တၱိအျပည့္အ၀ က်ေနာ္၏ ပထမဦးဆံုးတုိက္ခိုက္ေရး ဆရာသည္ … သူ၊ က်ေနာ္က သူ႔ကို ပုဂၢိဳလ္စြဲႏွင္႔ စိုးရိမ္မိသည္၊ သူဟန္႔ပစ္ ပစ္သျဖင့္ က်ေနာ္တို႔ ဆုတ္ခြာခ်ိန္ရလိုက္သည္၊ မိနစ္သံုးဆယ္ခန္႔ ခံစစ္တိုက္ပြဲ တပြဲမွ်သာ၊ တနာရီခန္႔ ဆုတ္ခြာ လိုက္သျဖင့္ ရန္သူႏွင့္ ေဘးကင္းရာလံုၿခံဳသည့္ ေနရာသို႔ ေရာက္ခဲ့ေခ်ၿပီ၊ ေနာက္တနာရီခန္႔တြင္ က်ေနာ္တို႔ တပ္ၾကပ္ႀကီးသည္ ရီက်ဲက်ဲႏွင့္ ေရာက္လာသည္၊ က်ေနာ္တလက္ထဲခံပစ္ေနတာ အေတာင့္ (၂၀၀)ေလာက္ကုန္ သြားတယ္ဟု ေျပာရင္း က်ေနာ္တို႔၏ ထိခိုက္ဒါဏ္ရာ ရမႈမ်ားကို ေမးျမန္းသည္၊ တေယာက္မွ် ထိခိုက္ဒါဏ္ ရာရမႈမရွိ၊ ေသနတ္တလက္အားေၾကာင့္ လူ အေယာက္ (၆၀)ခန္႔ကို ဟန္႔ႏိုင္ခဲ့သည္၊ ေသနတ္(ရ)လက္ဆိုလွ်င္ ရန္သူသည္ ထိုေတာင္ကုန္းသို႔ တက္၍ပင္ မရႏိုင္၊ ထို႔ေၾကာင့္သူက လက္နက္ႀကီးျဖင့္ က်ေနာ္တို႔အား ပထမဦးစြာ လႊမ္းမိုးၿဖိဳခြဲျခင္းျဖစ္သည္၊ က်ေနာ႔္၏ တပ္ၾကပ္ႀကီးဆမ္ဒူေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ လြတ္ေျမာက္ခဲ့ရသည္၊ သူ၏ ေသနတ္တလက္အစြမ္းကို က်ေနာ္ရဲရဲႀကီးျမင္လိုက္ရသည္၊ ဂ်ဳိရွိေသာ သတၱ၀ါသည္ ဂ်ဳိကိုသာ အားကိုးေလ့ရွိသည္၊ လက္သည္းရွိေသာ တိရိစာၦာန္သည္ လက္သည္းကိုသာ အားကိုးေလ့ရွိသည္၊ နအဖတိရိစာၦန္သည္ လက္နက္ကိုသာ အားကိုး တတ္ေသာ သတၱ၀ါျဖစ္သည္၊ ေသနတ္တလက္၏ စြမ္းပကားသည္ သတၱိ၊ ဗ်တၱိ အေသခံရဲေသာ လူတေယာက္၏ လက္ထဲသို႔ ေရာက္လွ်င္ န.အ.ဖ စစ္ေခြး(၆၀)ကို အသာေလးဟန္႔ႏိုင္သည္၊ ေသနတ္အလက္တေထာင္ဆိုလွ်င္ျဖင့္ …………။

ယေန႔ေသနတ္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိေနၾကသည္၊ ထိုေသနတ္မ်ားကား အလွအပ၊ ဂုဏ္ပကာ သန အတြက္သာျဖစ္ေနၾကသည္၊ ထိုေသနတ္မ်ားသည္ ဦးတည္ခ်က္ ယံုၾကည္ခ်က္ေျပာျပလို႔ မရေအာင္ လြဲမွားလို႔ေနသည္၊ ေသနတ္ေျပာင္း၀ေတြက ျပည္သူေတြ ဖက္ဦးလွည္႔လို႔ေနသည္၊ ဒုတ္ေလာက္ပင္ တန္ဖိုးမရွိၾက ေသနတ္ကို ကိုင္၍ အလက္လိုက္ပစ္လိုက္ဖို႔သာ ရွိေတာ့သည္၊ အဓိပၸါယ္မဲ႔လြန္းလို႔ေလ န.အ.ဖသည္ မည္သူကိုမွ်အေလးမထား၊ ဂရုမစိုက္၊ သူအေလးထားသည္က လက္နက္ကိုင္ထားသည့္ ေတာ္လွန္သည့္ အေတြးအေခၚရွိသည့္ လူမ်ား၏ လက္ထဲ၌ ကိုင္ထားသည့္ ေသနတ္ကိုသာ ထိုေသနတ္မ်ားကိုိ လူထုလက္ထဲေရာက္ေအာင္ ပို႔ေဆာင္ၾက ရေပလိမ့္မည္၊ က်ေနာ္တို႔သည္ လူထုတိုက္ပြဲႏွင့္ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးေပါင္းစပ္ ရုံမွတပါး အျခားမရွိ၊ ထို႔ေၾကာင္း ျမန္မာျပည္တနံတလ်ား မိစာၦမ်ားေၾကာင္႔ ငိုေၾကြးေနရေသာ သူေတြ၊ သားသည္အေမေတြ၊ ျပည္သူေတြ ေန႔တဓူ၀ ရတက္မေအးၾကရ၊ လြတ္လပ္ေရးရၿပီသာ ေျပာသည္ ျပည္တြင္းျဖစ္ စစ္ကၽြန္ဘ၀က မလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ေသး ႏွစ္ေပါင္းရာစု၀က္မွ်ရွိေလၿပီ၊ လူေတြပင္မက ေတာေတြ ေတာင္ေတြပါ ငိုေၾကြးေနၾကမွာ ေသခ်ာပါတယ္ေလ က်ေနာ္ျဖတ္သန္းခဲ႔ေသာ ေမာ၀္ရွမ္းတို႔ေဒသ မဲနယ္ေတာင္လည္း ငိုေၾကြးေနမွာ သူတို႔ …….. သိပါေလစ ……… သိေလစ။

သားခ်စ္ (ဟစ္တိုင္)

မွ်ေဝသူ ။ ။ ေနာ္မန္
မွတ္ခ်က္ ။ ။ http://hittaing.org မွ ကူးယူ မွ်ေဝပါ၏ ။