ေဟာ- ဟိုမွာ
ကေလးငယ္ေလးတစ္ေယာက္၊
မႏၱေလးျမစ္ဆိပ္က
က်ဴးေက်ာ္ရပ္ကြက္ေလးမွာ
သူေနတယ္။
သူ႔အလုပ္က
"ညဘက္ဆိုရင္
ကုန္စိမ္းဒိုင္ကိုလာတဲ့
ကုန္ကားေတြေပၚက
ေဂၚဖီထုပ္ေတြ၊ ပန္းမုန္လာေတြကို
အလစ္သြားသုပ္တယ္၊
နံနက္ဘက္က်ေတာ့
အမွိဳက္ေကာက္တယ္၊
ေန႔လည္က်ေတာ့
ေတာင္းစားတယ္" တဲ့ေလ။
ပညာသင္ေပးခ်င္တဲ့
ေစတနာဆရာမေလးကို
သူေျပာလိုက္တဲ့စကားက
"စားဖို႔ေတာင္ အႏိုင္ႏိုင္
စာဘယ္လိုသင္ႏိုင္မွာလဲ
အစ္မရယ္" တဲ့။
ဘ၀အေမာေတြနဲ႔
ႏြမ္းလ်ေနတဲ့
ဒီကေလးငယ္ေလးကို
အခ်ိဳရည္ေလး တခြက္နဲ႔
အေမာေျဖေစေတာ့
"အဖြားကို တိုက္ခ်င္လို႔
အိတ္နဲ႔ထည့္ေပးလို႔ ရလား" တဲ့။
ေၾသာ္- ေခတ္စနစ္ဆိုးရဲ႕
အရိပ္မည္းေတြေအာက္မွာ
ကေလးငယ္ေလးေတြရဲ႕
အနာဂတ္ေတြလဲ
ေပ်ာက္ဆံုးလို႔။
ခင္မမမ်ိဳး (၂၊ ၅၊ ၂၀၁၁)
