သိၾကားေစ သက္ေသညႊန္း
ေဆာင္းပါးရွင္ – ေမာင္စည္သာ (တပ္မေတာ္ အရာရွိေဟာင္း တစ္ဦး)
၁၉၆၃ ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလ ေနာက္ဆံုး ရက္သတၱပါတ္၏ နံနက္ခင္းေန႔ တစ္ေန႔ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္သည္ ကရင္ျပည္နယ္ ေရွ ႔တန္း စစ္ဆင္ေရး စခန္း တစ္ခုသုိ႔ ခရီးႀကံဳသည့္ တပ္မေတာ္ (ေလ) မွ ရဟတ္ယာဥ္ျဖင့္ လုိက္ပါရန္ အတြက္ ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕၊ အေရွ႕ေတာင္တုိင္း စစ္ဌာနခ်ဳပ္ အတြင္းရွိ ရဟတ္ယာဥ္ ဆင္းတက္သည့္ ကြင္းသုိ႔ ေရာက္ရွိေနပါသည္။ ကြင္းထဲတြင္ အသင့္ ေစာင့္ဆုိင္းေနၾကေသာ ရဟတ္ယာဥ္ ေလယာဥ္မွဴး (၂) ဦး၊ စက္မႈ ပညာသည္ အရာခံဗုိလ္တုိ႔ႏွင့္ ေတြ႔ရွိ ႏႈတ္ဆက္ၾကပါသည္။
ေလယာဥ္မွဴး (၁) ဦးက အေရွ႕ေတာင္တုိင္း စစ္ဌာနခ်ဳပ္ ဒုတိယ တုိင္းမွဴးႏွင့္ အဖြဲ႔အား ဘားအံရွိ တပ္မဟာမွဴး ႏွင့္ အဖြဲ႔တုိ႔ ျပဳလုပ္မည့္ စစ္ဆင္ေရး ညိႇႏႈိင္းစည္းေ၀းပြဲသုိ႔ တက္ေရာက္ရန္ တာ၀န္ယူ ပုိ႔ေဆာင္ရမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ရာသီဥတု အေျခအေန ေကာင္းမြန္ပါက ၂၀-၂၅ မိနစ္အတြင္း ဘားအံသုိ႔ ဆုိက္ေရာက္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္းမ်ားကိုလည္း ေျပာျပပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္မွ ကြ်န္ေတာ္၏ တပ္ရွိရာ၊ လႈိင္းဘဲြ႔ၿမိဳ႕နယ္ ပိုင္က်ံဳ ေဒါနေတာင္ စစ္ဆင္ေရး နယ္ေျမသုိ႔ ဘားအံမွ တဆင့္ ဆက္လက္ ထြက္ခြာရမည္ ျဖစ္ေၾကာင္းကို ရွင္းလင္း ေျပာျပလိုက္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ အားလံုး ဒုတုိင္းမွဴးႏွင့္ အဖြဲ႔အလာကို ေစာင့္ႀကိဳေနၾကပါသည္။ ရရွိသည့္ တဒဂၤ အခ်ိန္ကေလးအတြင္း ကြ်န္ေတာ္သည္ ပတ္၀န္းက်င္ တစ္ခုလံုးအား လႊမ္းၿခံဳ သတိျပဳလိုက္မိပါသည္။
ေစာေစာက အင္အားခ်ိနဲ႔စြာ ပါးပါးေလးသာ က်ေနသည့္ ေငြႏွင္းမႈန္တုိ႔သည္ တစစ အားေကာင္းလာေနေသာ သူရိယ ေနမင္းႀကီး၏ ျပင္းထန္သည့္ ထုိးစစ္ကို ရင္မဆုိင္ႏိုင္ေတာ့ပဲ ေျဖးေျဖးခ်င္း ေနာက္ဆုတ္ေပးရသည့္ အေျခသုိ႔ ေရာက္ေနသျဖင့္ ျမင္ကြင္းတခုလံုး တစစ ေပၚလြင္ ထင္ရွား ျပတ္သား လာပါေတာ့သည္။ ေငြႏွင္းရည္ကို တစ္ညလံုး အားရေအာင္ ေသာက္သံုးထားၾကသျဖင့္ အနီးအနားရွိ သစ္ပင္ ပန္းပင္ ျမက္ခင္းျပင္တုိ႔ စိမ္းစုိ လန္းဆန္း ရႊင္လန္း ေနသလို အေ၀းဆီရွိ အေဆာက္အဦးမ်ား၊ ေနအိမ္မ်ား၊ ဘုရား ေစတီ ေက်ာင္းကန္ႏွင့္ ညိဳမႈိင္းေနသည့္ ေတာေတာင္တန္းမ်ားက ေရႊၿမိဳင္ေဟမႏၱ နံနက္ခင္း အလွကို အတားအဆီးမရွိ အိပ္သြန္ဖာေမွာက္ ေဖၚထုတ္ ရင့္ၾကဴးလ်က္ ရွိေနပါသည္။
ေရႊၿမိဳင္၏ သဘာ၀ အလွတြင္ ကြ်န္ေတာ္ ယစ္မူးေနမိပါေတာ့သည္။ ရုတ္တရက္ ကား (၁) စီး ထိုးရပ္သံႏွင့္အတူ လံုၿခံဳေရးအတြက္ တာ၀န္ယူရေသာ အဖဲြ႔တာ၀န္ခံ တစ္ဦးက “အေလးျပဳ” ဟု ပီသသည့္ အသံက ကြ်န္ေတာ့္ကုိ အိပ္ယာမွ လႈပ္ႏုိးလုိက္သည့္ သေဘာပင္ ျဖစ္ပါသည္။ မၾကာမီ အသက္ (၄၀) ၀န္းက်င္သာ ရွိဦးမည့္ အသားမျဖဴ မညိဳ၊ အရပ္ မနိမ့္ မျမင့္၊ ကိုယ္လံုး ကိုယ္ထည္ က်စ္က်စ္လပ္လပ္ ခ်ပ္ခ်ပ္ယပ္ယပ္ရွိသည့္ ဒုဗိုလ္မွဴးႀကီး အဆင့္ အရာရွိႀကီးသည္ ဦးစီး အရာရွိမ်ားႏွင့္ အတူ ကားေပၚမွ ဆင္းလာၿပီး ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ေစာင့္ဆုိင္းရာ ေနရာသုိ႔ ေရာက္ရွိလာပါေတာ့သည္။ အဆုိပါ အရာရွိႀကီးသည္ ထုိေခတ္ကာလက စစ္ေရးထူးခြ်န္ ေျပာင္ေျမာက္၍ (Officiating Colonel) ဗုိလ္မွဴးႀကီး လစာ စားေနရေသာ ဒု တုိင္းမွဴး ရာထူးျဖင့္ ဒု ဗုိလ္မွဴးႀကီး ျဖစ္ပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ အားလံုးမွ သတိ အေနအထားျဖင့္ အဆုိပါ အရာရွိႀကီးအား အေလးျပဳ လုိက္ၾကပါသည္။ ဗိုလ္မွဴးႀကီးက ကြ်န္ေတာ္တုိ႔၏ အေလးျပဳမႈကို ျပန္လည္ ခံယူၿပီး “Sorry ပဲ ဗိုလ္ႀကီးတုိ႔ေရ၊ ကြ်န္ေတာ္ နည္းနည္း ေနာက္က်သြားတယ္ဗ်ာ၊ ႏွင္းအကြဲကို ေစာင့္လိုက္လုိ႔ပါ” ဗုိလ္မွဴးႀကီး၏ ႐ိုးသား ပြင့္လင္းမႈ တဖက္လူကို ကုိယ္ခ်င္းစာတရားမ်ား ရွိမႈ စသည့္ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္း တစ္ဦးတြင္ ရွိရမည့္ အဂၤါရပ္ စကားလံုးမ်ားက ကြ်န္ေတာ္၏ ႏွလံုးသားကို တခဏ အတြင္းမွပင္ ေႏြးေထြး ပီတိျဖာေစပါေတာ့သည္။
“ကိစၥ မရွိပါဘူး၊ ဗုိလ္မွဴးႀကီး ခင္ဗ်ား” ကြ်န္ေတာ္တို႔ အားလံုးက ျပန္အေျဖေပးရင္း တပ္၏ ထံုးထမ္း စဥ္လာအရ အဆင့္ျမင့္သူ အရာရွိအား အဆင့္ငယ္သူမ်ားက မိမိဖာသာ မိတ္ဆက္ၾကရပါသည္။ ရဟတ္ယာဥ္မွဴးမ်ား မိတ္ဆက္ၿပီးေနာက္ ကြ်န္ေတာ္မွလည္း ကြ်န္ေတာ့္အမည္ တပ္ရင္းႏွင့္ တပ္ရင္းမွဴး အမည္၊ လက္ရွိ ထမ္းေဆာင္ေနရေသာ တာ၀န္တို႔ကို ေဖာ္ျပၿပီး မိတ္ဆက္လိုက္ပါသည္။ ဗိုလ္မွဴးႀကီးက ၀မ္းသာအားရ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ အားလံုးအား လက္ဆြဲ ႏႈတ္ဆက္သလို ဦးစီး အရာရွိမ်ားကလည္း ပ်ဴပ်ဴငွာငွာ ႏႈတ္ဆက္ၾကပါသည္။
မၾကာမီပင္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ရဟတ္ယာဥ္သည္ အေရွ႕ေတာင္တုိင္း စစ္ဌာနခ်ဳပ္အား ခြဲခြာခဲ့ၿပီး ကရင္ျပည္နယ္ ၿမိဳ႔ေတာ္ ဘားအံဆီသုိ႔ ဦးတည္ ပ်ံသန္းလ်က္ ရွိေနပါသည္။ ေရႊၿမိဳင္၏ အလွ ရႈခင္းတုိ႔သည္လည္း ေ၀းကာေ၀းကာ မႈံ၀ါးၿပီး က်န္ရစ္ခဲ့ပါေတာ့သည္။ ရဟတ္ယာဥ္ေပၚတြင္ ဒုတုိင္းမွဴး ဗုိလ္မွဴးႀကီးသည္ ရဟတ္ယာဥ္မွဴး (၂) ဦး၏ ေနာက္ဖက္ ဘယ္ဘက္ခံုတန္းတြင္ ထုိင္ပါသည္။ ဦးစီး အရာရွိ (၃) ဦးကေတာ့ ညာဘက္ ခံုတန္းတြင္ ထိုင္ၾကၿပီး ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ေတာ့ ဗိုလ္မွဴးႀကီးႏွင့္ မလွမ္းမကမ္း ဘယ္ဘက္ တံခါးေပါက္ အနီး ခံုတန္းတြင္ ေနရာခ်ထားေပးပါသည္။ ရဟတ္ယာဥ္၏ ေနာက္ပိုင္းတြင္ကား စက္မႈ ပညာသည္ အရာခံဗိုလ္ ရွိေနပါသည္။
ဦးစီးအရာရွိ (၃) ဦးသည္ စစ္သံုးေျမပံုကုိ ျဖန္႔ၿပီး အခ်င္းခ်င္း ေျပာဆုိ ေဆြးေႏြး ေနၾကပါသည္။ ဒု တုိင္းမွဴး ဗိုလ္မွဴးႀကီးကား မွတ္စု စာအုပ္ဟု ယူဆရသည့္ အိပ္ေဆာင္ စာအုပ္ကုိ သူ႔အိပ္ထဲမွာ ထုတ္ယူလိုက္ၿပီး ဖတ္ရႈ ေရးမွတ္ေနပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ဘားအံ ေရာက္ရင္ တပ္မဟာမွ စီစဥ္ေပးမည့္ကား ႏွင့္ လႈိင္းဘြဲ႔-လႈိင္းဘဲြ႔ရွိ နယ္ေျမခံတပ္မွ မည္သုိ႔ေသာ အစီအစဥ္ႏွင့္ ေရွ႕တန္းဆီသုိ႔ ေပးပို႔မည္တုိ႔ကို စဥ္းစား ေတြးေတာေနမိပါသည္။ မည္သုိ႔ပင္ ျဖစ္ေစ အဆင္ေျပေျပ လံုၿခံဳမႈ ရွိရွိႏွင့္ ေရွ႕တန္းရွိ ကြ်န္ေတာ့္ တပ္ခြဲ၊ တပ္စု ရွိရာသို႔ အျမန္ဆံုး ေရာက္ရွိပါရေစလ႔ိုသာ အႀကိမ္ႀကိမ္ ဆုေတာင္း ေနမိပါေတာ့သည္။ အေတြးေတြ လြန္ေနရာမွ ရုတ္တရက္ ကြ်န္ေတာ္ မ်က္ေစ့အစံုက ဒုတုိင္းမွဴး ဗုိလ္မွဴးႀကီး ထံသုိ႔ ေရာက္ရိွသြားပါေတာ့သည္။ ဗိုလ္မွဴးႀကီးသည္ သူ၏ မွတ္စု စာအုပ္ေလးအား ေပါင္ေပၚတြင္ လက္တဖက္ႏွင့္ ဖိထားရင္း ရဟတ္ယာဥ္၏ ျပတင္းေပါက္ဆီမွ ေျမျပင္ဆီသုိ႔ လွမ္းေမွ်ာ္ ၾကည့္ရႈ ေနသည္ကို သတိျပဳမိပါသည္။
ရာသီဥတု အေျခအေနကလည္း ေကာင္းမြန္လွသျဖင့္ ျမင္ကြင္းတုိ႔သည္လည္း ရင္သပ္ ရႈေမာ အ့ံၾသဖြယ္ရာပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ေရႊေရာင္လႊမ္းေနၿပီ ျဖစ္ေသာ လယ္ေတာ ယာေတာမ်ား၊ ေက်းရြာ အုပ္စုကေလးမ်ား၊ စိမ္းးလဲ့ရည္ေမွာင္ေနေသာ သစ္ေတာမ်ား အျပင္ တိဗက္ကုန္းျမင့္မွာ ျမစ္ဖ်ားခံခဲ့ၿပီး တရုတ္ျပည္- ျမန္မာျပည္ အေရွ႕ေျမာက္ပိုင္း၊ ၄င္းမွ ထုိင္း – ျမန္မာနယ္စပ္၊ ထုိမွတဆင့္ အမိျမန္မာျပည္ထဲသုိ႔ မိမိ၏ ေနာက္ဆံုး ခရီးစဥ္ အေနႏွင့္ တေရြ႕ေရြ႕စိတ္မပါတပါ စီးဆင္းေနေသာ ျမစ္ႀကီးသံလြင္ကုိလည္း ရဟတ္ယာဥ္၏ အေနာက္ေျမာက္ ယြန္းယြန္းတြင္ ေတြ႔ရွိႏုိင္ပါသည္။ ဤျမင္ကြင္းက်ယ္ သဘာ၀ ပန္းခ်ီကားႀကီးသည္ ဗိုလ္မွဴးႀကီး၏ ႏွလံုးသားတြင္ မည္သုိ႔ေသာ ခံစားခ်က္မ်ိဳး ေပါက္ဖြားႏုိင္ေစမည္ကို ကြ်န္ေတာ္ မွန္းဆ ေတြးေတာ ေနမိျပန္ပါသည္။ ဗုိလ္မွဴးႀကီး မ်က္ႏွာကိုလည္း လွမ္းၾကည့္ အကဲခတ္္ လိုက္ပါသည္။ ထုိအခ်ိန္ ဗိုလ္မွဴးႀကီးႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ မ်က္ေစ့ခ်င္း ဆံုသြားရာမွ ဗုိလ္မွဴးႀကီးက ၿပံဳးၿပီး ကြ်န္ေတာ့္ကို လက္ယပ္ေခၚသျဖင့္ သူ႔အနီးသို႔ ကြ်န္ေတာ္ ေရာက္ရွိသြားပါသည္။ ရဟတ္ယာဥ္၏ စက္သံ၊ ရဟတ္သံမ်ား အၾကား သူ၏ အသံကို ျမႇင့္ၿပီး
“ဗုိလ္ႀကီး ဟုိမွာ ၾကည့္စမ္း၊ ျမင္ကြင္းေတြ ျမင္တယ္ ဟုတ္လား၊ သဘာ၀ ရႈခင္းေတြက သတၱေလာကႀကီးကို အစြမ္းကုန္ တန္ဆာဆင္ၿပီး အလွခ်ယ္ ေနၾကတယ္”
“ဟုတ္ကဲ့ပါ ဗုိလ္မွဴးႀကီး ခင္ဗ်ား၊ ဒီ ျမင္ကြင္းေတြဟာ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ ႔ မ်က္ေစ့ထဲမွာ အၿမဲ စြဲမက္ေနမဲ့ ျမင္ကြင္းေတြ ပါပဲ ဗုိလ္မွဴးႀကီး ခင္ဗ်ား”
“ဒါေပမဲ့ ေလာကႀကီးရဲ႕အလွဆံုး အလွရယ္လို႔ ေခၚဆုိရမဲ့ တရားမွ်တမႈ၊ လြတ္လပ္မႈ ဆုိတဲ့ အရင္းခံ တရားႀကီးေတြ ရွိေနမွသာ သဘာ၀ အလွေတြေရာ၊ ဒုိ႔ တေတြရဲ႕ဘ၀ေတြ ေရာ အဓိပၸာယ္ ရွိရွိ၊ သိကၡာ ရွိရွိ၊ သာယာ ၾကည္ႏူး ၿငိမ္းေအး ႏုိင္ၾကမွာပဲ ဗိုလ္ႀကီး”
ဗိုလ္မွဴးႀကီး၏ ရင္တြင္း ခံစားခ်က္အရ ထြက္ေပၚလာသည့္ ဤ စကားလံုးမ်ားသည္ ကြ်န္ေတာ္၏ နားေသာတ အာရံုတြင္ ကြ်န္ေတာ္ အသက္ရွင္ ေနေသးသမွ် ႏုပ်ိဳ လန္းဆန္း ပဲ့တင္ လႊမ္းေနမည္ကို တခဏခ်င္းပင္ ကြ်န္ေတာ္ နားလည္ သေဘာေပါက္ မိပါေတာ့သည္။ တဆက္တည္းမွာပင္ ကြ်န္ေတာ့္ ဘ၀တြင္ ေဖၚျပလို႔ မရႏိုင္သည့္ အ့ံၾသ ၀မ္းသာ ပီတိျဖာေစသည့္ အေၾကာင္းကေတာ့ ဗုိလ္မွဴးႀကီးသည္ သူ႔ဘ၀တြင္ တရားမွ်တမႈ၊ လြတ္လပ္မႈတုိ႔ကို အရာရာထက္ တန္ဖုိး အလြန္ထားေသာ ပုဂၢိဳလ္ တစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္ကို ထင္ထင္ရွားရွား ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း သိရွိခဲ့ရျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ ရဟတ္ယာဥ္မွဴး (၁) ဦး ဗိုလ္မွဴးႀကီးထံသို႔ ခ်ဥ္းကပ္လာသည့္ အတြက္ ကြ်န္ေတာ္လည္း အလိုက္သိစြာ ဗုိလ္မွဴးႀကီးကို အေလးျပဳၿပီး မိမိေနရာ ဆီသုိ႔ ျပန္ခဲ့ပါသည္။
သုိ႔ပါေသာ္လည္း ဗိုလ္မွဴးႀကီး၏ ခံစားခ်က္ႏွင့္ ယွဥ္ၿပီး ေျပာေသာ စကားလံုးမ်ားႏွင့္ စပ္လ်ဥ္းၿပီး ကြ်န္ေတာ္၏ အေတြးနယ္သည္ အတုိင္းအဆ မရွိ၊ ပုိ၍ ပို၍ က်ယ္၀န္း ေနေစပါေတာ့သည္။ ရဟတ္ယာဥ္၏ အခ်က္ျပ မီးေပၚလာမွ အေတြးနယ္ ေပ်ာက္ပ်က္သြားပါေတာ့သည္။ အျပင္ဆီသုိ႔ လွမ္းၾကည့္ လုိက္ေသာအခါ ကရင္ျပည္နယ္၏ က်က္သေရေဆာင္ ဇြဲကပင္ေတာင္ ကိုလည္း ထင္ထင္ရွားရွား ေတ႔ြရၿပီမို႔ မၾကာမီ အတြင္း ရဟတ္ယာဥ္သည္ ဘားအံသုိ႔ ဆင္းသက္ေတာ့မည္ကို နားလည္ သေဘာေပါက္ လိုက္ပါသည္။
ရဟတ္ယာဥ္ေပၚရွိ ကြ်န္ေတာ္တု႔ိ အားလံုး အဆင္သင့္ အေနအထားတြင္ ရွိေနပါသည္။ ရဟတ္ယာဥ္သည္ ဘားအံကို တစ္ပါတ္ ပါတ္ၿပီး တပ္မဟာ ဌာနခ်ဳပ္သို႔ ေအာင္ျမင္စြာ ဆင္းသက္ ႏုိင္ခဲ့ပါသည္။ ရဟတ္ယာဥ္ စက္ရပ္ၿပီးေနာက္ ရဟတ္ယာဥ္မွဴးမ်ားက ဘားအံ တပ္မဟာသို႔ ေရာက္ရွိၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း ဒုတုိင္းမွဴးအား သတင္းပို႔ၾကပါသည္။ တုိင္း ဦးစီး အရာရွိမ်ားကလည္း ဒုတိုင္းမွဴး ေအာက္သို႔ ဆင္းရန္ အသင့္ ေစာင့္ႀကိဳ ေနပါသည္။ ဗိုလ္မွဴးႀကီးသည္ ရဟတ္ယာဥ္မွဴးမ်ားအား ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာဆုိၿပီး ကြ်န္ေတာ္ ရွိရာဘက္သုိ႔ တေစ့တေစာင္း ၾကည့္ရင္း “Good Luck ဗုိလ္ႀကီး၊ တခ်ိန္ခ်ိန္ေတာ့ ဆံုၾကဦးမယ္ေလ” ဟု ေျပာရင္း လက္တဖက္ေ၀ွ႔ရမ္းျပၿပီး ေအာက္သို႔ ဆင္းသြားပါေတာ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ဒုတိုင္းမွဴးႀကီးကို ေလးစားမႈ အျပည့္၊ ယံုၾကည္မႈ အျပည့္ျဖင့္ အေလးျပဳကာ ခြဲခြာ ခဲ့ရပါသည္။
ဒုတိုင္းမွဴးႏွင့္ အဖြဲ႔အား တပ္မဟာမွဴးႏွင့္ အဖဲြ႔မွ ဆီးႀကိဳၿပီး ေခၚေဆာင္သြားၾကပါၿပီ။ မၾကာမီ တပ္မဟာမွ တပ္ၾကပ္ႀကီး တစ္ဦး ေရာက္လာၿပီး ကြ်န္ေတာ့္ကို ေရွ ႔တန္း ခရီးဆက္မည့္ ဗုိလ္ႀကီး ဟုတ္ မဟုတ္ ေမးျမန္းသျဖင့္ ဟုတ္ပါသည္ ဟု အေျဖေပးလိုက္ပါသည္။ တပ္ၾကပ္ႀကီးမွ ကြ်န္ေတာ့္ကို တပ္မဟာ အရာရွိ ရိပ္သာသို႔ လိုက္လံ ပို႔ေဆာင္ ေပးရင္း လႈိင္းဘဲြ႔သုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ ခရီးဆက္လက္ ထြက္ႏုိင္ရန္ အတြက္ တပ္မဟာမွ စီစဥ္ေပးေသာ ကားႏွင့္ လံုၿခံဳေရး ရဲေဘာ္မ်ား အရာရွိ ရိပ္သာ ေရွ႕၌ အသင့္ ေစာင့္ဆုိင္း ေနၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ လႈိင္းဘြဲ႔သို႔ ေရာက္သည့္အခါ လႈိင္းဘြဲ႔ နယ္ေျမခံ တပ္ရင္းမွ ၄င္းတုိ႔ အစီအစဥ္ျဖင့္ ေရွ႕တန္းဆီသုိ႔ ဆက္လက္ ပို႔ေပးလိမ့္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္းကုိလည္း သတင္းပို႔ပါသည္။
အရာရွိ ရိပ္သာေရွ႕သုိ႔ ေရာက္ေသာအခါ ကား (၁) စီးႏွင့္ ရဲေဘာ္ အခ်ိဳ႕ကို ေတြ႔ရပါသည္။ လိုက္ပို႔ ေပးသူ တပ္ၾကပ္ႀကီးမွ ကြ်န္ေတာ့္ကို ခရီးလမ္း လံုၿခံဳေရး တာ၀န္ခံ အၾကပ္ ယာဥ္ေမာင္း ဒုတပ္ၾကပ္တုိ႔ႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကား ထြက္မွ တပ္ၾကပ္ႀကီးလည္း အေလးျပဳကာ ျပန္သြားပါေတာ့သည္။ ကားသည္ လႈိင္းဘဲြ႔ ၿမိဳ႕ေလးဆီသုိ႔ ဦးတည္၍ တရိပ္ရိပ္ ေျပးေနေလသည္။ ဘားအံ၏ နံနက္ခင္းသည္ ပန္းရနံ႔သင္းသည့္ ေလႏွင့္အတူ သန္႔ရွင္းလတ္ဆတ္လွေပသည္။ တခ်ိန္တည္းမွာပင္ နံနက္ခင္း ေလႏုေအးက သယ္ေဆာင္လာေနသည့္ ပဲ့တင္သံ မွ်င္မွ်င္ ကေလးကလည္း ကြ်န္ေတာ္၏ နားေသာတ အာရံုဆီသုိ႔ တေၾကာ့ ျပန္လည္ ရိုက္ခတ္လာေနျပန္ပါၿပီ။
“…ေလာကႀကီးရဲ႕အလွဆံုး အလွရယ္လို႔ ေခၚဆုိရမဲ့ တရားမွ်တမႈ၊ လြတ္လပ္မႈ ဆုိတဲ့ အရင္းခံ တရားႀကီးေတြ ရွိေနမွသာ သဘာ၀ အလွေတြေရာ၊ ဒုိ႔ တေတြရဲ႕ဘ၀ေတြ ေရာ အဓိပၸာယ္ ရွိရွိ၊ သိကၡာ ရွိရွိ၊ သာယာ ၾကည္ႏူး ၿငိမ္းေအး ႏုိင္ၾကမွာပဲ၊ Good Luck ဗုိလ္ႀကီး၊ တခ်ိန္ခ်ိန္ေတာ့ ဆံုၾကဦးမယ္ေလ” ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာ က်န္းမာ ရႊင္လန္း ႏုိင္ၾကပါေစ။
၁၉၆၃ ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလ ေနာက္ဆံုး ရက္သတၱပါတ္၏ နံနက္ခင္းေန႔ တစ္ေန႔ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္သည္ ကရင္ျပည္နယ္ ေရွ ႔တန္း စစ္ဆင္ေရး စခန္း တစ္ခုသုိ႔ ခရီးႀကံဳသည့္ တပ္မေတာ္ (ေလ) မွ ရဟတ္ယာဥ္ျဖင့္ လုိက္ပါရန္ အတြက္ ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕၊ အေရွ႕ေတာင္တုိင္း စစ္ဌာနခ်ဳပ္ အတြင္းရွိ ရဟတ္ယာဥ္ ဆင္းတက္သည့္ ကြင္းသုိ႔ ေရာက္ရွိေနပါသည္။ ကြင္းထဲတြင္ အသင့္ ေစာင့္ဆုိင္းေနၾကေသာ ရဟတ္ယာဥ္ ေလယာဥ္မွဴး (၂) ဦး၊ စက္မႈ ပညာသည္ အရာခံဗုိလ္တုိ႔ႏွင့္ ေတြ႔ရွိ ႏႈတ္ဆက္ၾကပါသည္။
ေလယာဥ္မွဴး (၁) ဦးက အေရွ႕ေတာင္တုိင္း စစ္ဌာနခ်ဳပ္ ဒုတိယ တုိင္းမွဴးႏွင့္ အဖြဲ႔အား ဘားအံရွိ တပ္မဟာမွဴး ႏွင့္ အဖြဲ႔တုိ႔ ျပဳလုပ္မည့္ စစ္ဆင္ေရး ညိႇႏႈိင္းစည္းေ၀းပြဲသုိ႔ တက္ေရာက္ရန္ တာ၀န္ယူ ပုိ႔ေဆာင္ရမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ရာသီဥတု အေျခအေန ေကာင္းမြန္ပါက ၂၀-၂၅ မိနစ္အတြင္း ဘားအံသုိ႔ ဆုိက္ေရာက္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္းမ်ားကိုလည္း ေျပာျပပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္မွ ကြ်န္ေတာ္၏ တပ္ရွိရာ၊ လႈိင္းဘဲြ႔ၿမိဳ႕နယ္ ပိုင္က်ံဳ ေဒါနေတာင္ စစ္ဆင္ေရး နယ္ေျမသုိ႔ ဘားအံမွ တဆင့္ ဆက္လက္ ထြက္ခြာရမည္ ျဖစ္ေၾကာင္းကို ရွင္းလင္း ေျပာျပလိုက္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ အားလံုး ဒုတုိင္းမွဴးႏွင့္ အဖြဲ႔အလာကို ေစာင့္ႀကိဳေနၾကပါသည္။ ရရွိသည့္ တဒဂၤ အခ်ိန္ကေလးအတြင္း ကြ်န္ေတာ္သည္ ပတ္၀န္းက်င္ တစ္ခုလံုးအား လႊမ္းၿခံဳ သတိျပဳလိုက္မိပါသည္။
ေစာေစာက အင္အားခ်ိနဲ႔စြာ ပါးပါးေလးသာ က်ေနသည့္ ေငြႏွင္းမႈန္တုိ႔သည္ တစစ အားေကာင္းလာေနေသာ သူရိယ ေနမင္းႀကီး၏ ျပင္းထန္သည့္ ထုိးစစ္ကို ရင္မဆုိင္ႏိုင္ေတာ့ပဲ ေျဖးေျဖးခ်င္း ေနာက္ဆုတ္ေပးရသည့္ အေျခသုိ႔ ေရာက္ေနသျဖင့္ ျမင္ကြင္းတခုလံုး တစစ ေပၚလြင္ ထင္ရွား ျပတ္သား လာပါေတာ့သည္။ ေငြႏွင္းရည္ကို တစ္ညလံုး အားရေအာင္ ေသာက္သံုးထားၾကသျဖင့္ အနီးအနားရွိ သစ္ပင္ ပန္းပင္ ျမက္ခင္းျပင္တုိ႔ စိမ္းစုိ လန္းဆန္း ရႊင္လန္း ေနသလို အေ၀းဆီရွိ အေဆာက္အဦးမ်ား၊ ေနအိမ္မ်ား၊ ဘုရား ေစတီ ေက်ာင္းကန္ႏွင့္ ညိဳမႈိင္းေနသည့္ ေတာေတာင္တန္းမ်ားက ေရႊၿမိဳင္ေဟမႏၱ နံနက္ခင္း အလွကို အတားအဆီးမရွိ အိပ္သြန္ဖာေမွာက္ ေဖၚထုတ္ ရင့္ၾကဴးလ်က္ ရွိေနပါသည္။
ေရႊၿမိဳင္၏ သဘာ၀ အလွတြင္ ကြ်န္ေတာ္ ယစ္မူးေနမိပါေတာ့သည္။ ရုတ္တရက္ ကား (၁) စီး ထိုးရပ္သံႏွင့္အတူ လံုၿခံဳေရးအတြက္ တာ၀န္ယူရေသာ အဖဲြ႔တာ၀န္ခံ တစ္ဦးက “အေလးျပဳ” ဟု ပီသသည့္ အသံက ကြ်န္ေတာ့္ကုိ အိပ္ယာမွ လႈပ္ႏုိးလုိက္သည့္ သေဘာပင္ ျဖစ္ပါသည္။ မၾကာမီ အသက္ (၄၀) ၀န္းက်င္သာ ရွိဦးမည့္ အသားမျဖဴ မညိဳ၊ အရပ္ မနိမ့္ မျမင့္၊ ကိုယ္လံုး ကိုယ္ထည္ က်စ္က်စ္လပ္လပ္ ခ်ပ္ခ်ပ္ယပ္ယပ္ရွိသည့္ ဒုဗိုလ္မွဴးႀကီး အဆင့္ အရာရွိႀကီးသည္ ဦးစီး အရာရွိမ်ားႏွင့္ အတူ ကားေပၚမွ ဆင္းလာၿပီး ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ေစာင့္ဆုိင္းရာ ေနရာသုိ႔ ေရာက္ရွိလာပါေတာ့သည္။ အဆုိပါ အရာရွိႀကီးသည္ ထုိေခတ္ကာလက စစ္ေရးထူးခြ်န္ ေျပာင္ေျမာက္၍ (Officiating Colonel) ဗုိလ္မွဴးႀကီး လစာ စားေနရေသာ ဒု တုိင္းမွဴး ရာထူးျဖင့္ ဒု ဗုိလ္မွဴးႀကီး ျဖစ္ပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ အားလံုးမွ သတိ အေနအထားျဖင့္ အဆုိပါ အရာရွိႀကီးအား အေလးျပဳ လုိက္ၾကပါသည္။ ဗိုလ္မွဴးႀကီးက ကြ်န္ေတာ္တုိ႔၏ အေလးျပဳမႈကို ျပန္လည္ ခံယူၿပီး “Sorry ပဲ ဗိုလ္ႀကီးတုိ႔ေရ၊ ကြ်န္ေတာ္ နည္းနည္း ေနာက္က်သြားတယ္ဗ်ာ၊ ႏွင္းအကြဲကို ေစာင့္လိုက္လုိ႔ပါ” ဗုိလ္မွဴးႀကီး၏ ႐ိုးသား ပြင့္လင္းမႈ တဖက္လူကို ကုိယ္ခ်င္းစာတရားမ်ား ရွိမႈ စသည့္ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္း တစ္ဦးတြင္ ရွိရမည့္ အဂၤါရပ္ စကားလံုးမ်ားက ကြ်န္ေတာ္၏ ႏွလံုးသားကို တခဏ အတြင္းမွပင္ ေႏြးေထြး ပီတိျဖာေစပါေတာ့သည္။
“ကိစၥ မရွိပါဘူး၊ ဗုိလ္မွဴးႀကီး ခင္ဗ်ား” ကြ်န္ေတာ္တို႔ အားလံုးက ျပန္အေျဖေပးရင္း တပ္၏ ထံုးထမ္း စဥ္လာအရ အဆင့္ျမင့္သူ အရာရွိအား အဆင့္ငယ္သူမ်ားက မိမိဖာသာ မိတ္ဆက္ၾကရပါသည္။ ရဟတ္ယာဥ္မွဴးမ်ား မိတ္ဆက္ၿပီးေနာက္ ကြ်န္ေတာ္မွလည္း ကြ်န္ေတာ့္အမည္ တပ္ရင္းႏွင့္ တပ္ရင္းမွဴး အမည္၊ လက္ရွိ ထမ္းေဆာင္ေနရေသာ တာ၀န္တို႔ကို ေဖာ္ျပၿပီး မိတ္ဆက္လိုက္ပါသည္။ ဗိုလ္မွဴးႀကီးက ၀မ္းသာအားရ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ အားလံုးအား လက္ဆြဲ ႏႈတ္ဆက္သလို ဦးစီး အရာရွိမ်ားကလည္း ပ်ဴပ်ဴငွာငွာ ႏႈတ္ဆက္ၾကပါသည္။
မၾကာမီပင္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ရဟတ္ယာဥ္သည္ အေရွ႕ေတာင္တုိင္း စစ္ဌာနခ်ဳပ္အား ခြဲခြာခဲ့ၿပီး ကရင္ျပည္နယ္ ၿမိဳ႔ေတာ္ ဘားအံဆီသုိ႔ ဦးတည္ ပ်ံသန္းလ်က္ ရွိေနပါသည္။ ေရႊၿမိဳင္၏ အလွ ရႈခင္းတုိ႔သည္လည္း ေ၀းကာေ၀းကာ မႈံ၀ါးၿပီး က်န္ရစ္ခဲ့ပါေတာ့သည္။ ရဟတ္ယာဥ္ေပၚတြင္ ဒုတုိင္းမွဴး ဗုိလ္မွဴးႀကီးသည္ ရဟတ္ယာဥ္မွဴး (၂) ဦး၏ ေနာက္ဖက္ ဘယ္ဘက္ခံုတန္းတြင္ ထုိင္ပါသည္။ ဦးစီး အရာရွိ (၃) ဦးကေတာ့ ညာဘက္ ခံုတန္းတြင္ ထိုင္ၾကၿပီး ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ေတာ့ ဗိုလ္မွဴးႀကီးႏွင့္ မလွမ္းမကမ္း ဘယ္ဘက္ တံခါးေပါက္ အနီး ခံုတန္းတြင္ ေနရာခ်ထားေပးပါသည္။ ရဟတ္ယာဥ္၏ ေနာက္ပိုင္းတြင္ကား စက္မႈ ပညာသည္ အရာခံဗိုလ္ ရွိေနပါသည္။
ဦးစီးအရာရွိ (၃) ဦးသည္ စစ္သံုးေျမပံုကုိ ျဖန္႔ၿပီး အခ်င္းခ်င္း ေျပာဆုိ ေဆြးေႏြး ေနၾကပါသည္။ ဒု တုိင္းမွဴး ဗိုလ္မွဴးႀကီးကား မွတ္စု စာအုပ္ဟု ယူဆရသည့္ အိပ္ေဆာင္ စာအုပ္ကုိ သူ႔အိပ္ထဲမွာ ထုတ္ယူလိုက္ၿပီး ဖတ္ရႈ ေရးမွတ္ေနပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ဘားအံ ေရာက္ရင္ တပ္မဟာမွ စီစဥ္ေပးမည့္ကား ႏွင့္ လႈိင္းဘြဲ႔-လႈိင္းဘဲြ႔ရွိ နယ္ေျမခံတပ္မွ မည္သုိ႔ေသာ အစီအစဥ္ႏွင့္ ေရွ႕တန္းဆီသုိ႔ ေပးပို႔မည္တုိ႔ကို စဥ္းစား ေတြးေတာေနမိပါသည္။ မည္သုိ႔ပင္ ျဖစ္ေစ အဆင္ေျပေျပ လံုၿခံဳမႈ ရွိရွိႏွင့္ ေရွ႕တန္းရွိ ကြ်န္ေတာ့္ တပ္ခြဲ၊ တပ္စု ရွိရာသို႔ အျမန္ဆံုး ေရာက္ရွိပါရေစလ႔ိုသာ အႀကိမ္ႀကိမ္ ဆုေတာင္း ေနမိပါေတာ့သည္။ အေတြးေတြ လြန္ေနရာမွ ရုတ္တရက္ ကြ်န္ေတာ္ မ်က္ေစ့အစံုက ဒုတုိင္းမွဴး ဗုိလ္မွဴးႀကီး ထံသုိ႔ ေရာက္ရိွသြားပါေတာ့သည္။ ဗိုလ္မွဴးႀကီးသည္ သူ၏ မွတ္စု စာအုပ္ေလးအား ေပါင္ေပၚတြင္ လက္တဖက္ႏွင့္ ဖိထားရင္း ရဟတ္ယာဥ္၏ ျပတင္းေပါက္ဆီမွ ေျမျပင္ဆီသုိ႔ လွမ္းေမွ်ာ္ ၾကည့္ရႈ ေနသည္ကို သတိျပဳမိပါသည္။
ရာသီဥတု အေျခအေနကလည္း ေကာင္းမြန္လွသျဖင့္ ျမင္ကြင္းတုိ႔သည္လည္း ရင္သပ္ ရႈေမာ အ့ံၾသဖြယ္ရာပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ေရႊေရာင္လႊမ္းေနၿပီ ျဖစ္ေသာ လယ္ေတာ ယာေတာမ်ား၊ ေက်းရြာ အုပ္စုကေလးမ်ား၊ စိမ္းးလဲ့ရည္ေမွာင္ေနေသာ သစ္ေတာမ်ား အျပင္ တိဗက္ကုန္းျမင့္မွာ ျမစ္ဖ်ားခံခဲ့ၿပီး တရုတ္ျပည္- ျမန္မာျပည္ အေရွ႕ေျမာက္ပိုင္း၊ ၄င္းမွ ထုိင္း – ျမန္မာနယ္စပ္၊ ထုိမွတဆင့္ အမိျမန္မာျပည္ထဲသုိ႔ မိမိ၏ ေနာက္ဆံုး ခရီးစဥ္ အေနႏွင့္ တေရြ႕ေရြ႕စိတ္မပါတပါ စီးဆင္းေနေသာ ျမစ္ႀကီးသံလြင္ကုိလည္း ရဟတ္ယာဥ္၏ အေနာက္ေျမာက္ ယြန္းယြန္းတြင္ ေတြ႔ရွိႏုိင္ပါသည္။ ဤျမင္ကြင္းက်ယ္ သဘာ၀ ပန္းခ်ီကားႀကီးသည္ ဗိုလ္မွဴးႀကီး၏ ႏွလံုးသားတြင္ မည္သုိ႔ေသာ ခံစားခ်က္မ်ိဳး ေပါက္ဖြားႏုိင္ေစမည္ကို ကြ်န္ေတာ္ မွန္းဆ ေတြးေတာ ေနမိျပန္ပါသည္။ ဗုိလ္မွဴးႀကီး မ်က္ႏွာကိုလည္း လွမ္းၾကည့္ အကဲခတ္္ လိုက္ပါသည္။ ထုိအခ်ိန္ ဗိုလ္မွဴးႀကီးႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ မ်က္ေစ့ခ်င္း ဆံုသြားရာမွ ဗုိလ္မွဴးႀကီးက ၿပံဳးၿပီး ကြ်န္ေတာ့္ကို လက္ယပ္ေခၚသျဖင့္ သူ႔အနီးသို႔ ကြ်န္ေတာ္ ေရာက္ရွိသြားပါသည္။ ရဟတ္ယာဥ္၏ စက္သံ၊ ရဟတ္သံမ်ား အၾကား သူ၏ အသံကို ျမႇင့္ၿပီး
“ဗုိလ္ႀကီး ဟုိမွာ ၾကည့္စမ္း၊ ျမင္ကြင္းေတြ ျမင္တယ္ ဟုတ္လား၊ သဘာ၀ ရႈခင္းေတြက သတၱေလာကႀကီးကို အစြမ္းကုန္ တန္ဆာဆင္ၿပီး အလွခ်ယ္ ေနၾကတယ္”
“ဟုတ္ကဲ့ပါ ဗုိလ္မွဴးႀကီး ခင္ဗ်ား၊ ဒီ ျမင္ကြင္းေတြဟာ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ ႔ မ်က္ေစ့ထဲမွာ အၿမဲ စြဲမက္ေနမဲ့ ျမင္ကြင္းေတြ ပါပဲ ဗုိလ္မွဴးႀကီး ခင္ဗ်ား”
“ဒါေပမဲ့ ေလာကႀကီးရဲ႕အလွဆံုး အလွရယ္လို႔ ေခၚဆုိရမဲ့ တရားမွ်တမႈ၊ လြတ္လပ္မႈ ဆုိတဲ့ အရင္းခံ တရားႀကီးေတြ ရွိေနမွသာ သဘာ၀ အလွေတြေရာ၊ ဒုိ႔ တေတြရဲ႕ဘ၀ေတြ ေရာ အဓိပၸာယ္ ရွိရွိ၊ သိကၡာ ရွိရွိ၊ သာယာ ၾကည္ႏူး ၿငိမ္းေအး ႏုိင္ၾကမွာပဲ ဗိုလ္ႀကီး”
ဗိုလ္မွဴးႀကီး၏ ရင္တြင္း ခံစားခ်က္အရ ထြက္ေပၚလာသည့္ ဤ စကားလံုးမ်ားသည္ ကြ်န္ေတာ္၏ နားေသာတ အာရံုတြင္ ကြ်န္ေတာ္ အသက္ရွင္ ေနေသးသမွ် ႏုပ်ိဳ လန္းဆန္း ပဲ့တင္ လႊမ္းေနမည္ကို တခဏခ်င္းပင္ ကြ်န္ေတာ္ နားလည္ သေဘာေပါက္ မိပါေတာ့သည္။ တဆက္တည္းမွာပင္ ကြ်န္ေတာ့္ ဘ၀တြင္ ေဖၚျပလို႔ မရႏိုင္သည့္ အ့ံၾသ ၀မ္းသာ ပီတိျဖာေစသည့္ အေၾကာင္းကေတာ့ ဗုိလ္မွဴးႀကီးသည္ သူ႔ဘ၀တြင္ တရားမွ်တမႈ၊ လြတ္လပ္မႈတုိ႔ကို အရာရာထက္ တန္ဖုိး အလြန္ထားေသာ ပုဂၢိဳလ္ တစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္ကို ထင္ထင္ရွားရွား ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း သိရွိခဲ့ရျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ ရဟတ္ယာဥ္မွဴး (၁) ဦး ဗိုလ္မွဴးႀကီးထံသို႔ ခ်ဥ္းကပ္လာသည့္ အတြက္ ကြ်န္ေတာ္လည္း အလိုက္သိစြာ ဗုိလ္မွဴးႀကီးကို အေလးျပဳၿပီး မိမိေနရာ ဆီသုိ႔ ျပန္ခဲ့ပါသည္။
သုိ႔ပါေသာ္လည္း ဗိုလ္မွဴးႀကီး၏ ခံစားခ်က္ႏွင့္ ယွဥ္ၿပီး ေျပာေသာ စကားလံုးမ်ားႏွင့္ စပ္လ်ဥ္းၿပီး ကြ်န္ေတာ္၏ အေတြးနယ္သည္ အတုိင္းအဆ မရွိ၊ ပုိ၍ ပို၍ က်ယ္၀န္း ေနေစပါေတာ့သည္။ ရဟတ္ယာဥ္၏ အခ်က္ျပ မီးေပၚလာမွ အေတြးနယ္ ေပ်ာက္ပ်က္သြားပါေတာ့သည္။ အျပင္ဆီသုိ႔ လွမ္းၾကည့္ လုိက္ေသာအခါ ကရင္ျပည္နယ္၏ က်က္သေရေဆာင္ ဇြဲကပင္ေတာင္ ကိုလည္း ထင္ထင္ရွားရွား ေတ႔ြရၿပီမို႔ မၾကာမီ အတြင္း ရဟတ္ယာဥ္သည္ ဘားအံသုိ႔ ဆင္းသက္ေတာ့မည္ကို နားလည္ သေဘာေပါက္ လိုက္ပါသည္။
ရဟတ္ယာဥ္ေပၚရွိ ကြ်န္ေတာ္တု႔ိ အားလံုး အဆင္သင့္ အေနအထားတြင္ ရွိေနပါသည္။ ရဟတ္ယာဥ္သည္ ဘားအံကို တစ္ပါတ္ ပါတ္ၿပီး တပ္မဟာ ဌာနခ်ဳပ္သို႔ ေအာင္ျမင္စြာ ဆင္းသက္ ႏုိင္ခဲ့ပါသည္။ ရဟတ္ယာဥ္ စက္ရပ္ၿပီးေနာက္ ရဟတ္ယာဥ္မွဴးမ်ားက ဘားအံ တပ္မဟာသို႔ ေရာက္ရွိၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း ဒုတုိင္းမွဴးအား သတင္းပို႔ၾကပါသည္။ တုိင္း ဦးစီး အရာရွိမ်ားကလည္း ဒုတိုင္းမွဴး ေအာက္သို႔ ဆင္းရန္ အသင့္ ေစာင့္ႀကိဳ ေနပါသည္။ ဗိုလ္မွဴးႀကီးသည္ ရဟတ္ယာဥ္မွဴးမ်ားအား ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာဆုိၿပီး ကြ်န္ေတာ္ ရွိရာဘက္သုိ႔ တေစ့တေစာင္း ၾကည့္ရင္း “Good Luck ဗုိလ္ႀကီး၊ တခ်ိန္ခ်ိန္ေတာ့ ဆံုၾကဦးမယ္ေလ” ဟု ေျပာရင္း လက္တဖက္ေ၀ွ႔ရမ္းျပၿပီး ေအာက္သို႔ ဆင္းသြားပါေတာ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ဒုတိုင္းမွဴးႀကီးကို ေလးစားမႈ အျပည့္၊ ယံုၾကည္မႈ အျပည့္ျဖင့္ အေလးျပဳကာ ခြဲခြာ ခဲ့ရပါသည္။
ဒုတိုင္းမွဴးႏွင့္ အဖြဲ႔အား တပ္မဟာမွဴးႏွင့္ အဖဲြ႔မွ ဆီးႀကိဳၿပီး ေခၚေဆာင္သြားၾကပါၿပီ။ မၾကာမီ တပ္မဟာမွ တပ္ၾကပ္ႀကီး တစ္ဦး ေရာက္လာၿပီး ကြ်န္ေတာ့္ကို ေရွ ႔တန္း ခရီးဆက္မည့္ ဗုိလ္ႀကီး ဟုတ္ မဟုတ္ ေမးျမန္းသျဖင့္ ဟုတ္ပါသည္ ဟု အေျဖေပးလိုက္ပါသည္။ တပ္ၾကပ္ႀကီးမွ ကြ်န္ေတာ့္ကို တပ္မဟာ အရာရွိ ရိပ္သာသို႔ လိုက္လံ ပို႔ေဆာင္ ေပးရင္း လႈိင္းဘဲြ႔သုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ ခရီးဆက္လက္ ထြက္ႏုိင္ရန္ အတြက္ တပ္မဟာမွ စီစဥ္ေပးေသာ ကားႏွင့္ လံုၿခံဳေရး ရဲေဘာ္မ်ား အရာရွိ ရိပ္သာ ေရွ႕၌ အသင့္ ေစာင့္ဆုိင္း ေနၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ လႈိင္းဘြဲ႔သို႔ ေရာက္သည့္အခါ လႈိင္းဘြဲ႔ နယ္ေျမခံ တပ္ရင္းမွ ၄င္းတုိ႔ အစီအစဥ္ျဖင့္ ေရွ႕တန္းဆီသုိ႔ ဆက္လက္ ပို႔ေပးလိမ့္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္းကုိလည္း သတင္းပို႔ပါသည္။
အရာရွိ ရိပ္သာေရွ႕သုိ႔ ေရာက္ေသာအခါ ကား (၁) စီးႏွင့္ ရဲေဘာ္ အခ်ိဳ႕ကို ေတြ႔ရပါသည္။ လိုက္ပို႔ ေပးသူ တပ္ၾကပ္ႀကီးမွ ကြ်န္ေတာ့္ကို ခရီးလမ္း လံုၿခံဳေရး တာ၀န္ခံ အၾကပ္ ယာဥ္ေမာင္း ဒုတပ္ၾကပ္တုိ႔ႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကား ထြက္မွ တပ္ၾကပ္ႀကီးလည္း အေလးျပဳကာ ျပန္သြားပါေတာ့သည္။ ကားသည္ လႈိင္းဘဲြ႔ ၿမိဳ႕ေလးဆီသုိ႔ ဦးတည္၍ တရိပ္ရိပ္ ေျပးေနေလသည္။ ဘားအံ၏ နံနက္ခင္းသည္ ပန္းရနံ႔သင္းသည့္ ေလႏွင့္အတူ သန္႔ရွင္းလတ္ဆတ္လွေပသည္။ တခ်ိန္တည္းမွာပင္ နံနက္ခင္း ေလႏုေအးက သယ္ေဆာင္လာေနသည့္ ပဲ့တင္သံ မွ်င္မွ်င္ ကေလးကလည္း ကြ်န္ေတာ္၏ နားေသာတ အာရံုဆီသုိ႔ တေၾကာ့ ျပန္လည္ ရိုက္ခတ္လာေနျပန္ပါၿပီ။
“…ေလာကႀကီးရဲ႕အလွဆံုး အလွရယ္လို႔ ေခၚဆုိရမဲ့ တရားမွ်တမႈ၊ လြတ္လပ္မႈ ဆုိတဲ့ အရင္းခံ တရားႀကီးေတြ ရွိေနမွသာ သဘာ၀ အလွေတြေရာ၊ ဒုိ႔ တေတြရဲ႕ဘ၀ေတြ ေရာ အဓိပၸာယ္ ရွိရွိ၊ သိကၡာ ရွိရွိ၊ သာယာ ၾကည္ႏူး ၿငိမ္းေအး ႏုိင္ၾကမွာပဲ၊ Good Luck ဗုိလ္ႀကီး၊ တခ်ိန္ခ်ိန္ေတာ့ ဆံုၾကဦးမယ္ေလ” ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာ က်န္းမာ ရႊင္လန္း ႏုိင္ၾကပါေစ။
ေမာင္စည္သာ
ေဆာင္းပါးရွင္၏ ရွင္းလင္း တင္ျပခ်က္
ရဟတ္ယာဥ္ေပၚတြင္ အမွတ္မထင္ ေတြ႔ဆံုခဲ့သည့္ အေရွ႕ေတာင္တုိင္း စစ္ဌာနခ်ဳပ္ ဒုတုိင္းမွဴး အျဖစ္ တာ၀န္ယူခဲ့ရသူ ဒုဗုိလ္မွဴးႀကီး ဆုိသူမွာ ေနာင္တြင္ တပ္မေတာ္ ကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္ အျဖစ္ ခန္႔အပ္ တာ၀န္ေပးအပ္ျခင္း ခံရသည့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးသူရ တင္ဦးပင္ ျဖစ္ပါသည္။
ထုိစဥ္ကာလက တုိင္းမွဴး အျဖစ္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရေသာ ပုဂၢိဳလ္တုိ႔မွာ ရာထူး အဆင့္ အားျဖင့္ ဗိုလ္မွဴးႀကီး အဆင့္က အမ်ားဆံုး ျဖစ္ပါသည္။ ဗုိလ္မွဴးခ်ဳပ္ အဆင့္ျဖင့္ တုိင္းမွဴး တာ၀န္ ယူခဲ့ရသူမ်ားရွိေသာ္လည္း (၂) ဦး၊ (၃) ဦး ထက္ မပိုပါ။ ဒုတုိင္းမွဴးမ်ား အဆင့္သည္လည္း ဗိုလ္မွဴးႀကီး အဆင့္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ဗုိလ္မွဴးႀကီး အဆင့္ ေပးရန္ လ်ာထား ေရြးခ်ယ္ၿပီး ျဖစ္သည့္ ထူးခြ်န္ေျပာင္ေျမာက္ေသာ ဒုဗိုလ္မွဴးႀကီး အဆင့္ရွိသူ အခ်ိဳ႕ကို ယာယီ ဗိုလ္မွဴးႀကီး (Officiating Colonel) အျဖစ္ ခန္႔အပ္ တာ၀န္ေပးျခင္းမ်ိဳး လည္း ရွိပါမည္။
သုိ႔ေသာ္ လြန္စြာမွ အရည္အတြက္ နည္းပါသည္။ ထုိစဥ္က အေရွ႕ေတာင္တုိင္း တုိင္းမွဴးမွာ ဗုိလ္မွဴးႀကီးေသာင္းၾကည္ ျဖစ္ၿပီး သူ႔ေအာက္တြင္ ဒုတိုင္းမွဴး (၂) ဦး ရွိပါသည္။ တဦးမွာ ဒု ဗုိလ္မွဴးႀကီး သူရတင္ဦးျဖစ္ၿပီး က်န္တဦးမွာ ဘားအံရွိ တပ္မဟာကုိလည္း တပ္မဟာမွဴး အျဖစ္ ပူးတြဲ ကိုင္တြယ္ရေသာ ဒု ဗုိလ္မွဴးႀကီး စိန္ကလဲယား ေခၚ ဒု ဗုိလ္မွဴးႀကီး စိန္လင္း တုိ႔ ျဖစ္ၾကပါသည္။ ထုိ႔အျပင္ တပ္မေတာ္တြင္း ေခၚေ၀ၚ သံုးစြဲပံုကလည္း စကားေျပာၾကလွ်င္ ဒု ဗိုလ္၊ ဗိုလ္- အဆင့္မွ ဗိုလ္ႀကီး အဆင့္ အထိကို “ဗုိလ္ႀကီး” ဟုသာ ေခၚေ၀ၚ ေလ့ရွိၿပီး ဒု ဗိုလ္မွဴးႀကီး ကိုလည္း “ဗိုလ္မွဴးႀကီး” ဟူ၍ ၄င္း၊ ဗုိလ္မွဴးခ်ဳပ္ ႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ အဆင့္ကုိ “ဗိုလ္ခ်ဳပ္” ဟူ၍ ၄င္း၊ “ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး” အဆင့္ ရွိသူမွသာ “ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး” ဟု ေခၚေ၀ၚ ေလ့ရွိၾကပါသည္။
ကြ်န္ေတာ့္တြင္ “သိၾကားေစ၊ သက္ေသညႊန္း” ႏွင့္ ပတ္သက္၍ စာဖတ္သူ မိတ္ေဆြ အေပါင္းအား အဓိက တင္ျပလိုသည့္ အခ်က္ အခ်ိဳ႕ရွိပါသည္။ တျခား မဟုတ္ပါ။ တုိင္းျပည္ တစ္ျပည္၏ ႏုိင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး အေျခအေနမ်ားသည္ တုိင္းသူျပည္သား အားလံုးႏွင့္ တုိက္ရိုက္ေသာ္၄င္း၊ သြယ္၀ွက္၍ေသာ္၄င္း ပတ္သက္ေနသည့္ အေရးကိစၥမ်ား ျဖစ္သျဖင့္ မည္သူ တစ္ဦးတေယာက္မွ် ကင္းလြတ္၍ မရ၊ ေရွာင္တိမ္းလို႔လည္း ရသည့္ ကိစၥမ်ား မဟုတ္ေၾကာင္းႏွင့္ ဤ အေျခအေနမ်ားသည္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔အားလံုး၏ ဘ၀ကိုလည္း အႀကီးအက်ယ္ ေျပာင္းလဲေစသည့္ တန္ခုိး သတၱိ လည္း ရွိေၾကာင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။
၁၉၆၅ ခုႏွစ္ ႏွစ္လည္ ပိုင္းတြင္ အာဏာရွင္ႀကီး ဦးေန၀င္းသည္ သူ႔အာဏာ ပင္မ ေဒါက္တိုင္ ျဖစ္သည့္ တပ္မေတာ္ ေထာက္လွမ္းေရး၏ ယႏၱရားကို အသံုးျပဳၿပီး တပ္မေတာ္ အတြင္းရွိ ဒီမုိကေရစီ အင္အားစုမ်ားကို ရွင္းလင္း ဖမ္းဆီး ခ်ဳပ္ေႏွာင္ ရက္ရက္စက္စက္ ညႇင္းပန္း ႏွိပ္စက္ရာတြင္ ကြ်န္ေတာ္ အပါအ၀င္ တပ္မေတာ္ အရာရွိမ်ား၊ တပ္မေတာ္ အရာရွိႀကီးမ်ားတုိ႔သည္ အာဏာရွင္ႀကီး ဦးေန၀င္း၏ သားေကာင္မ်ား ဘ၀သို႔ ေရာက္ခဲ့ရပါသည္။ ၁၉၆၈ ခုႏွစ္ ႏုိ၀င္ဘာလ (၂၂) ရက္ေန႔တြင္ ကြ်န္ေတာ္သည္ “ေရၾကည္အုိင္” ဗဟုိ ေထာက္လွမ္းေရး အက်ဥ္းေထာင္မွ ကံေကာင္း ေထာက္မ၍ အသက္ မေသမေပ်ာက္ပဲ လြတ္ေျမာက္လာခဲ့ပါသည္။
သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း ဗုိလ္ႀကီး ျမင့္ထူး (ဖက္ဆစ္ ဂ်ပန္ ေတာ္လွန္ေရးတြင္ အထက္ ျမန္မာျပည္၊ တုိင္းမွဴး အျဖစ္ တာ၀န္ ယူခဲ့သူ၊ ဗုိလ္မွဴးႀကီး ဗထူး၏သား) ကေတာ့၊ မ်က္မွန္ တင္ဦးႀကီး ဦးစီးေသာ စစ္ေထာက္လွမ္းေရး ပါးကြက္ အာဏာသားတုိ႔၏ ႏွိပ္စက္ ညႇင္းပန္းမႈ ဒဏ္ေၾကာင့္ “ေရၾကည္အိုင္” တြင္ ေရတိမ္ နစ္ခဲ့ရရွာပါသည္။ ဤ အေၾကာင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ တုိင္းျပည္ႏွင့္ ျပည္သူသို႔ ကြ်န္ေတာ္၏ “သေျပတခက္ ေၾကြရက္ကယ္ေစာ” တြင္ တင္ျပခဲ့ၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ ဒီမိုကေရစီေရး၊ တရားမွ်တေရး၊ တုိင္းရင္းသား ေပါင္းစံု စည္းလံုးညီညြတ္ေရး၊ ဖက္ဆစ္ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ က်ဆံုးေရးတုိ႔အတြက္ အခက္အခဲ အႏၱရယ္ေတြၾကားက ပုန္းေအာင္း ေျပးလႊားရင္း ၁၉၇၂ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ တတိယ အပတ္တြင္ ကြ်န္ေတာ္သည္ လြတ္ေျမာက္ေရး နယ္ေျမသို႔ ေရာက္ရွိလာပါသည္။
၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း ဦးႏု၊ ရဲေဘာ္ သံုးက်ိပ္၀င္မ်ား ျဖစ္သည့္ ဗိုလ္လက်ၤာ၊ ဗုိလ္ရန္ႏုိင္၊ ဗိုလ္မွဴးေအာင္၊ ယခင္ ပထစ အစုိးရ ကုန္သြယ္ေရး ၀န္ႀကီး ဦးသြင္ (က်ိဳက္မေရာ ဦးသြင္) ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေစာၾကာဒုိး စသည့္ ပုဂၢိဳလ္မ်ား ဦးစီးသည့္ ပါလီမန္ ဒီမိုကေရစီ ပါတီႏွင့္ ျပည္ခ်စ္ တပ္မေတာ္တြင္ ကြ်န္ေတာ္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ပါသည္။ ျပည္ခ်စ္ တပ္မေတာ္၏ အသစ္ဖြင့္လွစ္ေသာ အေနာက္ေျမာက္တိုင္းတြင္ တုိင္းမွဴး ဗိုလ္မွဴးေအာင္၏ ေအာက္တြင္ ဒုတိယ တုိင္းမွဴး အျဖစ္ တာ၀န္ယူခဲ့ရပါသည္။
ဤကာလပိုင္းတြင္ ဗိုလ္မွဴးႀကီး သူရ တင္ဦးသည္လည္း ဗိုလ္မွဴးႀကီး အဆင့္မွ ဗုိလ္မွဴးခ်ဳပ္၊ ထုိမွတဆင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး အဆင့္ထိ ရာထူး တုိးျမႇင့္ေပးျခင္း ခံရသလုိ တပ္မေတာ္၏ စစ္ေသနာပတိခ်ဳပ္ (၀ါ) ကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္ ျဖစ္လာသည္တုိ႔ကိုလည္း ၾကားသိခဲ့ရျပန္ ပါသည္။ ၁၉၇၆ ခုႏွစ္တြင္ ထူးျခားေသာ သတင္း (၂) ရပ္ ေပၚထြန္းလာပါသည္။ သတင္း တစ္ရပ္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး သူရ တင္ဦးကား စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္ ရာထူးႏွင့္ တာ၀န္ တုိ႔မွာ ရပ္စဲျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ မ်ားမၾကာမီ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ ဖ်က္သိမ္းေရးႏွင့္ တပ္မေတာ္အား တပ္မေတာ္၏ မူလ တာ၀န္မ်ား ျဖစ္သည့္ တုိင္းျပည္ ကာကြယ္ေရးႏွင့္ လံုၿခံဳေရး ကိစၥရပ္မ်ားကုိသာ တာ၀န္ယူၿပီး လမ္းေၾကာင္းမွန္ဆီသုိ႔ ျပန္လည္ ေရာက္ရွိရန္ ႀကိဳးပမ္း အားထုတ္ လႈပ္ရွားခဲ့ၾကသည့္ ဗုိလ္ႀကီး အံုးေက်ာ္ျမင့္ ႏွင့္ အေပါင္းပါ တပ္မေတာ္ အရာရွိမ်ား၏ အမႈကို အထူး ခံုရုံးဖြဲ႔၍ စစ္ေဆး အျပစ္ေပးျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။
ဗိုလ္ႀကီး အံုးေက်ာ္ျမင့္အား ေသဒဏ္ ခ်မွတ္သလို အျခား အရာရွိမ်ားလည္း ေထာင္ဒဏ္ အျပစ္ေပးျခင္း၊ တပ္မွ ထုတ္ပယ္ပစ္ျခင္းမ်ား ခံရပါသည္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေဟာင္း သူရ တင္ဦးကိုကား တပ္မေတာ္ အရာရွိမ်ား၏ ႀကံစည္မႈကို သိလ်က္ႏွင့္ သတင္း မပို႔မႈ၊ သတင္း ထိန္ခ်န္မႈတုိ႔ျဖင့္ ေထာင္ဒဏ္ (၇) ႏွစ္ အျပစ္ေပးျခင္း ခံခဲ့ရရွာပါသည္။ အခ်ိန္ႏွင့္ ဒီေရသည္ မည္သူကိုမွ် မေစာင့္ဟူေသာ ဆုိရိုးႏွင့္အတူ ေန႔ကို လစား၊ လကို ႏွစ္စားကာ ရာသီေတြ လည္ပတ္လ်က္ ရွိေနပါသည္။ ၁၉၈၀ ခုႏွစ္ အေထြေထြ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ ထုတ္ျပန္လိုက္ေသာအခါ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ႏွင့္ မိမိ ယံုၾကည္ခ်က္၊ မိမိ သမိုင္း လမ္းေၾကာင္း မွတ္တုိင္တုိ႔ကို လဲလွယ္ၿပီး ေတာ္လွန္ေရး ႏွင့္ အမ်ိဳးသားေရးတုိ႔ကို ေသြဖီကာ လက္ေျမႇာက္ အရံႈးေပး သြားၾကေသာ ပုဂၢိဳလ္ အဖြဲ႔အစည္းမ်ား ရွိခဲ့ၾကပါသည္။
သုိ႔ေသာ္ မဆလ အာဏာရွင္ စစ္အစုိး၏ ေထာင္၊ အခ်ဳပ္တုိ႔တြင္ ဖမ္းဆီး ခ်ဳပ္ေႏွာင္၊ အက်ဥ္းက်ခံေနရေသာ အလႊာ အသီးသီးမွ ပုဂၢိဳလ္မ်ားလည္း ျပန္လည္ လြတ္ေျမာက္လာၾကပါသည္။ ဤအထဲတြင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေဟာင္း သူရ တင္ဦးလည္း တစ္ဦး အပါအ၀င္ ျဖစ္ပါသည္။ လြတ္ေျမာက္လာၾက သူမ်ား အတြက္လည္း ၀မ္းသာအားရ ျဖစ္မိပါသည္။ “ျဖစ္ခ်ိန္တန္လွ်င္ ျဖစ္ရမည္၊ ပ်က္ခ်ိန္တန္လွ်င္ ပ်က္ရမည္” ဟူသည္ကို ကြ်န္ေတာ့္ အေနနဲ႔ “ဘာမွ လုပ္စရာ မလုိ၊ သူ႔အလိုလို ျဖစ္ပ်က္လာလိမ့္မည္” ဟူေသာ အျမင္မ်ိဳး၊ ယံုၾကည္မႈမ်ိဳးကို ကြ်န္ေတာ္ လက္မခံႏုိင္ပါ။
အဘယ္ေၾကာင့္ ဆုိေသာ ေဖာက္ျပန္၊ အက်ည္းတန္ေသာ စနစ္ဆုိး တစ္ရပ္ ပ်က္စီး ခ်ဳပ္ၿငိမ္းေရးသည္ လည္းေကာင္း၊ အမ်ားက ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ေသာ စနစ္ေကာင္း တစ္ရပ္ ျဖစ္ထြန္း ေပၚေပါက္လာေရး တုိ႔သည္လည္းေကာင္း၊ လူသား တစ္ဦးစီ၊ တစ္ဦးစီ၏ စြန္႔လႊတ္ စြန္႔စား အနစ္နာခံၿပီး လႈပ္ရွား တုိက္ပြဲ၀င္ ေနမႈအေပၚမွာသာ မူတည္လ်က္ ရွိေနျခင္းေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။
၁၉၈၈ ခု (၈) ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံုႀကီး ေပၚထြန္းလာေသာအခါ ျပည္သူ႔ဘက္မွ မားမားမတ္မတ္ ရပ္ကာ လႈပ္ရွား ပါ၀င္ တုိက္ပြဲ၀င္ခဲ့သလုိ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေခါင္းေဆာင္ေသာ “အမ်ိဳးသား ဒီမုိကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္” တြင္လည္း ယေန႔တုိင္ ဒုတိယ ဥကၠ႒ အျဖစ္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီး သူရ တင္ဦးသည္ တာ၀န္ယူလ်က္ ရွိေနဆဲပင္ ျဖစ္သည္။ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္ ဒီပဲယင္း အေရးအခင္း လုပ္ႀကံမႈႀကီးတြင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီး သူရ တင္ဦး လြတ္ေျမာက္ခဲ့ေသာ္လည္း ကေလးေထာင္သုိ႔ ပို႔ေဆာင္ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားျခင္း ခံရျပန္ပါသည္။ ၄င္းေနာက္ေနအိမ္တြင္ အက်ယ္ခ်ဳပ္အျဖစ္၊ ခ်ဳပ္ထားသည္မွာ ယေန႔ဆုိလွ်င္ (၅) ႏွစ္ခန္႔ ရွိေနေပၿပီ။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး သူရ တင္ဦးႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ မ်က္ႏွာျခင္းဆုိင္ ျပန္လည္ မဆံုစည္း းၾကသည္မွာ ယေန႔တုိင္ (၄၇) ႏွစ္ ေက်ာ္ပင္ ၾကာခဲ့ၿပီ ျဖစ္ပါသည္။ ဤ ကာလႀကီးသည္ အင္မတန္ ရွည္လ်ား ေထြျပားေသာ ကာလလည္း ျဖစ္ေနပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္မပ်က္၊ အားမငယ္ ၀မ္းမနည္းပါ။ ထု႔ိထက္ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျပတ္ျပတ္သားသား ေျပာရမည္ ဆုိလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္ ၀မ္းအသာႀကီး သာေနသလို ဂုဏ္ယူ ပီတိေတြ ျဖာလ်က္ရွိေနပါသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး သူရ တင္ဦးႏွင့္ ျပည္သူလူထု ႀကီးထဲက ကြ်န္ေတာ္ တစ္ေယာက္ အပါအ၀င္ ဒီမုိကေရစီ အင္အားစုေတြဟာ တစုတည္းေသာ ပန္းတုိင္ျဖစ္တဲ့ “ဒီမိုကေရစီ ပန္းတုိင္ဆီသုိ႔ သံဓိဌာန္ ခိုင္ခိုင္မာမာနဲ႔ လက္တြဲ ခ်ီတက္ေနၾကၿပီ ျဖစ္လို႔ တကယ္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တု႔ိ ျပန္ဆံုေနၾကၿပီပဲ မဟုတ္ပါလား ခင္ဗ်ား”။
အားလံုး က်န္းမာ ရႊင္လန္းၾကပါေစ။
ေမာင္စည္သာ
source by : http://www.photayokeking.org
