''သူတည္းတစ္ေယာက္... ေကာင္းဖုိ႔ေရာက္မူ...'' (အပိုင္း ၁)

''...ျမင္ေတြ႔သမွ်... ရင္မွာေလ ခံစားရ

ျပန္ၿပီးေတာ့လည္း ေျပာမျပႏုိင္တယ္...

ေသတဲ့အထိ ရင္မွာေလမ်ိဳသိမ့္လုိ႔

တကယ္ရ... မရေတာ့ေလ မသိဘူးေပါ့ေလ... ... ...

အမွန္ကိုဆုိမယ့္ ငါ့ပါးစပ္ကို ခ်ဳပ္ေႏွာင္စဥ္မွာ

အမွန္ကို ျမင္တဲ့ ငါ့မ်က္လံုးပါ ေဖါက္ပါေတာ့လား... ...''

(မြန္းေအာင္၏ စာေျခာက္ရုပ္မွ...)

(၀)

က်ဳပ္ရဲ့ မ်က္လံုးေတြကို ေမွးစက္ၿပီး ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္စက္လုိ႔မရခဲ့တာ... ၾကာၿပီဗ်ာ။ ဘယ္ေလာက္ ၾကာၿပီလဲဆုိေတာ့...။ ႏွစ္ေထာင့္ငါး ခုႏွစ္ကတည္းကပဲ။ ခုဆို ညေပါင္း တစ္ေထာင္ ေက်ာ္ၿပီေပါ့ဗ်ာ...။ သူ႔ရဲ့ အၾကည့္ သူ႔ရဲ့ မ်က္၀န္းတစ္စံုဟာ က်ဳပ္ကို ညေပါင္းတစ္ေထာင္ ေလာက္ အိပ္စက္မေပ်ာ္ေအာင္ လြမ္းမိုး ထားႏုိင္လြန္းတယ္ဗ်ာ...။ အရက္ကိုမူးေအာင္ေသာက္ၿပီး အိပ္လည္းမရပါဘူး...။ မူးေနလုိ႔ အသိမဲ့ ေနခ်ိန္ေလးပဲ ရတယ္။ အသိေလး ျပန္ကပ္လာတာနဲ႔ သူ႔အၾကည့္ သူ႔မ်က္၀န္းတစ္စံုက က်ဳပ္ကို စိုးမိုးေတာ့တာပါပဲ...။ သူ႔အၾကည့္ကို က်ဳပ္မခံႏုိင္ဘူး...။ သူ႔မ်က္လံုးေတြကို က်ဳပ္ရင္မဆုိင္ရဲဘူး...။ ဒီေတာ့... က်ဳပ္ရဲ့ သိစိတ္ေတြကို အရက္ခြက္ထဲမွာပဲ ႏွစ္ထားလုိက္ေတာ့တယ္...။ ခုေတာ့... အလုပ္လဲ ျပဳတ္သြားၿပီ။ ေကာင္းတယ္...။ က်ဳပ္ကလည္း ဒီအလုပ္ကို မလုပ္ခ်င္ေတာ့တာၾကာၿပီ။ ဒီ...ေသနတ္ကိုင္တဲ့ အလုပ္...။ ဒီ... လူသတ္တဲ့အလုပ္...။

(၁)

ေျချမန္တပ္ရင္းအမွတ္ (၃)ကို ဒီေနရာမွာ တပ္တည္ခဲ့တာၾကာၿပီ။ ၁၉၇၈-၇၉ တည္းက ဆုိေတာ့ ခုဆုိ ႏွစ္ေပါင္း သံုးဆယ္ရွိၿပီ။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကဆုိ က်ဳပ္က ေက်ာင္းေန ေနတုန္းပဲ။ ရွစ္တန္း ႏွစ္ခါက်ၿပီး အျပင္ေျဖ၊ ျပန္ေျဖဖုိ႔ ေက်ာက္ျဖဴမွာ ညေက်ာင္းတက္ေနတုန္းပဲရွိမယ္။

ေက်ာက္ျဖဴက အေဖရဲ့ဇာတိ။ အေမကေတာ့ ဘူးသီးေတာင္္ ေမာင္းေတာဖက္က။ ႏွစ္ေယာက္စလံုးက ရခုိင္အမ်ိဳးသားေတြပဲ။ အေဖက အရင္ကေတာ့... စစ္သား။ တပ္မ (၇၇)က။ က်ဳပ္ကို ေမြးတာလည္း တပ္မ ေဆးရံုမွာပဲ ေမြးခဲ့တာလုိ႔ေျပာတယ္။ အဲဒီေတာ့... က်ဳပ္က ပဲခူးသား ပဲခူးဇာတိေပ့ါ။ အေဖတပ္ထဲမွာရွိတုန္းက ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး သူရဦးတင္ဦး။ ေနာက္... ဘာျဖစ္တယ္ရယ္ေတာ့မသိဘူး။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးတင္ဦးကို တပ္ကထုတ္ၿပီး အေရးယူတာတုိ႔ ဘာတို႔လုပ္တယ္။ မၾကာဘူး အေဖလည္း တပ္က အၿငိမ္းစား ေပးခံရၿပီး။ တပ္က ထြက္လုိက္ရတယ္။ တပ္က အေဖထြက္ေတာ့ အရာခံဗိုလ္နဲ႔ထြက္တာ။ အဲဒီတုန္းက တပ္မ (၇၇)က ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ထြက္ၾကရတယ္။ တခ်ိိဳ႕က ေဆးပင္စင္ေလးဘာေလး ရေသးတယ္။ အေဖကေတာ့ ဘာမွ မရဘူးလုိ႔ေျပာတယ္။ တပ္ကထြက္ၿပီး အေဖလည္း သူ႔ဇာတိ ေက်ာက္ျဖဴကို ျပန္လာၿပီး ၿခံေလးစိုက္။ အေမက အိမ္ဆုိင္ေလးဖြင့္ၿပီး ေနခဲ့ၾကတာ။ က်ဳပ္မူလတန္းစေနေတာ့... ေက်ာက္္ျဖဴမွာပဲ စေနခဲ့တာ။ အေဖက တပ္ကေန အထုတ္ခံခဲ့ရေပမယ့္... စစ္တပ္ကိုေတာ့ အေတာ္သံေယာဇဥ္ႀကီးတာ။

“ငါ႔သားမ်ားႀကီးလာရင္... သူ႔ကိုေျပာလုိက္ပါ စစ္တပ္ဆုိတာ ေယာက္်ားေကာင္း ေယာက်္ားျမတ္ေတြကို ေမြးထုတ္ေပးတဲ့ ေနရာျဖစ္တယ္...” ဆုိတာႀကီးကို အခုထိယံုတုန္း...။ တုိတုိေျပာရင္ေတာ့ဗ်ာ... ညေက်ာင္းတက္ၿပီး ရွစ္တန္းစာေမးပြဲကို အျပင္ေျဖတယ္။ အဲဒီႏွစ္လဲ မေအာင္ဘူး...။ ဒီေတာ့ က်ဳပ္က ရွစ္တန္းနဲ႔ပဲ ေက်ာင္းၿပီးသြားတယ္။ အဲေတာ့ အေဖကေမးတယ္။ မင္းတပ္ထဲ၀င္မလားတဲ့...။ က်ဳပ္ကလဲ ၀င္မယ္ေပါ့...။ ဘာဆန္းလဲ။ စစ္သားရဲ့သား စစ္တပ္ထဲ ၀င္တာ...။ ဒါနဲ႔ က်ဳပ္တပ္ထဲေရာက္လာခဲ့တယ္။

ဒီ... ခ.မ.ရ (၃) ကို ေရာက္ေတာ့ က်ဳပ္ ဒု တပ္ၾကပ္ျဖစ္ေနၿပီ။ ဒီတပ္ရင္းမွာပဲ တပ္ၾကပ္။ တပ္ၾကပ္ႀကီး ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ဒီတပ္ရင္းကပဲ က်ဳပ္တပ္က ထြက္ခဲ့ရတယ္။ ဒီတပ္ရင္းမွာပဲ က်ဳပ္ရဲ့ အိပ္မေပ်ာ္တဲ့ ညေတြ စခဲ့တာ...။

(၂)

၂၀၀၅ တစ္မိုးလံုး က်ဳပ္တုိ႔တပ္ရင္းက (၄၄၂) ဗ်ဴဟာတြဲဖက္အေနနဲ႔ သာလြန္မွာ တာ၀န္က်တယ္။ သာလြန္က နံမည္ႀကီး ေခြးအိပ္ေတာင္ေျခမွာ ရွိတယ္။ စစ္ဆင္ေရး တစ္ပတ္လုံး... ထိေတြ႔မႈေတာ့ သိပ္ႀကီးႀကီးမားမား မရွိခဲ့ဘူး...။ ေပ်ာက္က်ား အပစ္ခံရတာမ်ိဳး ေလာက္ပဲရွိတယ္။ စစ္ေၾကာင္း (၁)က ႏွစ္ခါ။ စစ္ေၾကာင္း (၂)က (၄) ခါလားမသိဘူး။ အပစ္ခံရတယ္။ က်ဳပ္က စစ္ေၾကာင္း (၁)ခြဲ (၃)၊ တပ္စု (၁)က တပ္စု တပ္ၾကပ္ႀကီး။ စစ္ေၾကာင္း (၁) ကိုက တပ္ရင္းမွဴးကိုယ္တုိင္ ကိုင္တယ္။ က်ဳပ္တုိ႔ (မ-၃) ရဲ့ တပ္ရင္းမွဴးက ဒု ဗိုလ္မွဴးႀကီး မ်ိဳး၀င္း...။

သူကလည္း 'ပရိုမိုးရွင္း' ေစာင့္ေနတာ။ 'ပရိုမိုးရွင္း' ေစာင့္ေနတဲ့ အရာရွိေတြက သိတဲ့အတုိင္းပဲ အေနအထုိင္၊ အသြားအလာအားလံုး သတိထားေနရတာ။ ကိုယ္၀န္ေဆာင္ ဗိုက္ႀကီးသယ္လုိပဲ။ တပ္ရင္းတစ္ရင္းလံုးက သူ႔တာ၀န္ဆုိေတာ့ အမွားအယြင္းမရွိေအာင္ ထိန္းေနရတယ္။ ဒါနဲ႔ေတာင္ ေနာက္တန္း ျပန္၀င္ေတာ့..... ၿမိဳင္ကေလးမွာ ခြဲ (၁)က ရဲေဘာ္တစ္ေယာက္နဲ႔ ဒု တပ္ၾကပ္တစ္ေယာက္ ထြက္ေျပးသြားေသးတယ္။ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ ေသနတ္မပါသြားလို႔။ ထားပါေတာ့...။ တပ္ရင္းျပန္ေရာက္ေတာ့... သင္တန္း သြားစရာရွိတဲ့သူ သင္တန္းပို႔...။ က်န္တဲ့သူ 'ဖက္ဒိတ္' ခြဲ။ 'ဖက္ဒိတ္' အလွည့္မက်တဲ့သူေတြ အနားေပးေပါ့။ 'out pass' ရရင္ တပ္ရင္းအျပင္ ထြက္လည္ၾက ပတ္ၾကေပါ့။ ေျပာရအံုးမယ္။ က်ဳပ္တုိ႔ တပ္ရင္း တည္ရာက ဘီးလင္းနဲ႔ နတ္ႀကီးသြားတဲ့ ကားလမ္းေဘးမွာ။ တပ္ရဲ့ အေရွ႕ဘက္မွာဆုိ 'တံတားခါးႀကိဳး' ရြာရွိတယ္။ တပ္ရဲ့ အေနာက္ဘက္မွာက 'ကဇုိင္း' ဆည္ႀကီး။ အဲဒီဆည္ တာလမ္းအတုိင္းသြားရင္ တဖက္မွာ 'ပုိင္ဒ၀ယ္' ဆုိတဲ့ ရြာကို ေရာက္တယ္။ ကရင္ရြာေလးေတြပါ။ အနီးဆံုးၿမိဳ႕က ဘီးလင္းပဲရွိတယ္။ ဒါေတာင္ (၇)မိုင္ေလာက္ သြားရတာ။ အဲဒီေတာ့... 'out pass' ရရင္ ရဲေဘာ္ေတြက ဘီးလင္းကိုပဲ သြားၾကတယ္။ တပ္က ကားေတြကလည္း ေစ်း၀ယ္။ ေက်ာင္းပို႔ အၿမဲသြားလာေနေတာ့ လြယ္လြယ္ပဲ လုိက္သြားလုိ႔ရတယ္။ ဒါမွ မဟုတ္လည္း စက္ဘီးနဲ႔ သြားမလား...။ ျမင္းလွည္း၊ ဆုိက္ကားစီးၿပီးသြားမလား...။ ႀကိဳက္သလုိ သြားလုိ႔ ရတယ္။ ထားပါေတာ့...။ တပ္ရင္း ျပန္၀င္ၿပီး တစ္ပါတ္ ဆယ္ရက္ေလာက္ရွိမယ္ထင္တယ္...။ တေန႔ မနက္ က်ဳပ္တပ္စုကပဲ တပ္ၾကပ္ သာထြန္းေက်ာ္နဲ႔ ရဲေဘာ္တစ္ေယာက္ က်ဳပ္အိမ္ေရာက္လာၿပီး "ဘီးလင္းသြားမယ္ ဆရာႀကီး ဘာမွာအံုးမလဲ"လုိ႔ ေမးလုိ႔ က်ဳပ္ကေတာင္ ေရဒီယိုနားေထာင္ဖုိ႔ ဓါတ္ခဲအေသးတစ္ကဒ္ ၀ယ္ခဲ့ဖုိ႔ မွာလုိက္ေသးတယ္။ စကားစပ္လုိ႔ ေျပာရအံုးမယ္... သာထြန္းေက်ာ္ကလဲ ရခုိင္ပဲ က်ဳပ္တပ္စုမွာက က်ဳပ္ရယ္၊ သာထြန္းေက်ာ္ရယ္။ ေနာက္... ဒုတပ္ၾကပ္တစ္ေယာက္ရယ္၊ ရခုိင္သံုးေယာက္ရွိတယ္။ က်ဳပ္တပ္စုမွာ က်ဳပ္က တပ္စု တပ္ၾကပ္ႀကီး...။ အသက္ကလည္း သူတုိ႔ထက္ႀကီး... တာ၀န္ကလည္း ႀကီးေတာ့ သူတုိ႔ေတြက က်ဳပ္ကို အကိုႀကီးလုိ ခင္ၾကတယ္။ ရခုိင္အမ်ိဳးသားခ်င္းလည္း ျဖစ္ေတာ့၊ ေဆြမ်ိဳး သားခ်င္းေတြလုိပဲ ေနၾကတယ္။ သာထြန္းေက်ာ္က အသားမဲမဲနဲ႔ ပိန္ပိန္ပါးပါးပဲ။ အသက္က သံုးဆယ္ေတာ့ရွိၿပီထင္တယ္။ ခုထိ အိမ္ေထာင္မက် ေသးဘူး... စကားေျပာရင္ က်ဳပ္ထက္ေတာင္ ၀ဲေသးတယ္။ ေရွ႕တန္းမွာေတာ့ အားကိုးရတဲ့ ရဲေဘာ္ပဲ။ လုပ္ရဲကိုင္ရဲ ရွိတယ္။ ဖ်တ္ဖ်တ္လတ္လတ္ ရွိတယ္။ သူ႔တပ္စိတ္ကို ပြိဳင့္ေျပးခိုင္းရင္ စိတ္ခ်ရတယ္။ ေပ်ာက္က်ား ပစ္ခံရတာတုိ႔နဲ႔ ႀကံဳရင္ ဘယ္ေတာ့မွ ပိုးစိုးပက္စက္ မခံရဘူး...။ တပ္ခြဲမွဴးလည္း သူ႔ကို သေဘာက်တယ္။ အဲ... ဆုိးတာက ေနာက္တန္းျပန္နားရင္ ဒီေကာင္က ထိန္းရခက္တယ္။ အရက္ကလည္း ႀကိဳက္မွႀကိဳက္...။ ထမင္းမစား ဟင္းမစားေသာက္တာ...။ ေသာက္လဲ ေသာက္ႏိုင္တဲ့ေကာင္...။ အရက္ရွိန္မ်ား တက္လာၿပီဆုိ အၿငိမ္ေနေတာ့တာ မဟုတ္ဘူ...။ ဟိုအိမ္၊ ဒီအိမ္သြားၿပီ။ နယ္ၿမိဳ႕ေလးဆုိေပမယ့္လည္း ဘီးလင္းမွာက ဟိုအိမ္၊ ဒီအိမ္မ်ိဳး သံုးေလးအိမ္ေတာ့ ရွိတာပဲ။ "ေဟ့ေကာင္ မေနႏုိင္ရင္ မင္းမိန္းမ ယူလုိက္ေတာ့... အလကားေနရင္း ေရာဂါရေနမယ္" လုိ႔ ေျပာရင္ "ဆရာႀကီးကလည္း ႏြားႏို႔ေသာက္ဖုိ႔မ်ား ႏြားမတစ္ေကာင္လံုး ေမြးထားစရာ မလုိပါဘူး"လုိ႔ သာထြန္းေက်ာ္က ျပန္ေျပာတတ္တယ္။ ဘယ္လုိမွေျပာလုိ႔မရဘူး...။ ေနာက္တန္းျပန္နားရင္ သာထြန္းေက်ာ္ကို ထိန္းရခက္တယ္ဆုိတာက အဲ့ဒီလုိမ်ိဳး...။

သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ထြက္သြားၿပီး က်ဳပ္လည္း ၀က္ၿခံေလးျပင္္စရာရွိတာ ျပင္ေနလုိက္တယ္။ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ပဲ။ ညေနက်ေတာ့... အာမီရမ္ေလးတစ္ခြက္၊ ႏွစ္ခြက္ေသာက္ ထမင္းစားၿပီး သတင္းေလး ဘာေလးနားေထာင္မယ္ဆုိၿပီး ေရဒီယိုဖြင့္ေတာ့မွပဲ သာထြန္းေက်ာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကို ဓါတ္ခဲမွာလုိက္တာ သတိရတယ္။ အခုေလာက္ဆုိ ဒီေကာင္မူးေနေလာက္ၿပီ၊ မနက္က်မွ လာေပးမယ္နဲ႔ တူတယ္လို႔ က်ဳပ္လဲေတြးမိၿပီး သူတုိ႔လူပ်ိဳဘားတုိက္ဘက္ မသြားေတာ့ဘူး...။ က်ဳပ္ကလဲ အဲဒီလုိပဲ ေတြးထင္မိတာကိုး...။

(၃)

သတင္းနားေထာင္ေနရင္းနဲ႔ က်ဳပ္ ေမွးကနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။ တပ္ေရးရံုးက ရဲေဘာ္တစ္ေယာက္ ေရာက္ေနတယ္လုိ႔ေျပာၿပီး မိန္းမက ႏိႈးေတာ့ က်ဳပ္စိတ္ထဲမွာ ဘာကိစၥလဲေပ့ါ...။ အခ်ိန္က ည (၉) နာရီေလာက္ရွိၿပီ။ က်ဳပ္ ရဲေဘာ္ေလးနဲ႔ ထြက္ေတြ႔ေတာ့... တပ္ေရး ဗိုလ္ႀကီးက ေခၚခုိင္းလုိ႔ပါဆုိေတာ့...။ က်ဳပ္လဲ ခ်က္္ခ်င္းပဲ ယူနီေဖာင္းလဲၿပီး လုိက္သြားတယ္။ တပ္ေရးဗိုလ္ႀကီး ရံုးခန္းလည္း ေရာက္ေရာ... ရံုးခန္းထဲမွာ က်ဳပ္တုိ႔ တပ္ခြဲမွဴး ဒုခြဲမွဴးနဲ႔ တပ္စုမွဴးေတြကိုပါ ေတြ႔ရတယ္။ က်ဳပ္လဲ အေလးျပဳၿပီး သင့္ရာခံုမွာ ၀င္ထုိင္လုိက္တယ္။ ဘာမ်ားလဲေပ့ါ။ တစ္ခုခုေတာ့ တစ္ခုခုျဖစ္ၿပီဆုိတာကေတာ့ ေသခ်ာတယ္။

"ဆရာႀကီး တပ္စုက တပ္ၾကပ္သာထြန္းေက်ာ္နဲ႔ ရဲေဘာ္ ႏုိင္၀င္းတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ ေပ်ာက္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့... သၾကားစက္ လံုၿခံဳေရးကင္းက အရာခံဗိုလ္ေက်ာ္၀င္းရဲ့ ေသနတ္ကိုလည္း သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ခုိးယူသြားၾကတယ္"လုိ႔ တပ္ခြဲမွဴးက က်ဳပ္ကို လွမ္းေျပာတယ္။ ၿပီးေတာ့..."အဲဒါဆရာႀကီး ဘာသိလဲ"တဲ့...။ က်ဳပ္လဲ ေခါင္းႀကီးသြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်ဳပ္လဲ မနက္က သာထြန္းေက်ာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ ဘီးလင္း သြားမယ့္အေၾကာင္း က်ဳပ္ကို လာေျပာလုိ႔ ဓါတ္ခဲေတာင္ မွာလိုက္ေသးတဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပလုိက္တယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ.. က်ဳပ္လဲ ဒါပဲသိတာကိုး...။ က်ဳပ္တုိ႔ရဲ့ တပ္ခြဲမွဴးနဲ႔ တပ္ေရးဗိုလ္ႀကီးတို႔ ခဏတုိင္ပင္ေဆြးေႏြး ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ အစီအစဥ္ေတြခ်တယ္။ ၿမိဳ႕အ၀င္အထြက္နဲ႔ အေ၀းေျပးလမ္းမေပၚက တပ္ကင္းစခန္းေတြဆီကို တပ္ေရးဗိုလ္ႀကီးက အေၾကာင္းၾကားတယ္။ လက္နက္ေပ်ာက္ဆံုးမႈနဲ႔ အရာခံဗိုလ္ေက်ာ္၀င္းကို 'ကြာတာ' ခ်တယ္။ က်ဳပ္နဲ႔ တပ္စိတ္တစ္စိတ္ကေတာ့ ဘီးလင္းကိုသြားၿပီး သာထြန္းေက်ာ္တုိ႔ကို ပိုက္စိတ္တုိက္ရွာဖုိ႔ တာ၀န္ေပးတယ္။ က်ဳပ္လဲခ်က္ခ်င္းပဲ တပ္ကကားနဲ႔ တပ္စိတ္တစ္စိတ္ကိုတင္ၿပီး ဘီးလင္းကို ထြက္ခဲ့တယ္။

ဒီေကာင္ႏွစ္ေကာင္ ပထမဆံုးသြားမွာက အရက္ဆုိင္ပဲ...။ ဒီေတာ့ က်ဳပ္လည္း ဘီးလင္းမွာ ရွိတဲ့ အရက္ဆုိင္ေတြကို တစ္ဆုိင္ၿပီး တစ္ဆုိင္ လုိက္ေမးတယ္။ ဓါတ္ပံုျပတယ္။ ဒီဆုိင္္မွာ ေသာက္သြားၾကသလား...လုိ႔ တစ္ဆုိင္၀င္ တစ္ဆုိင္ထြက္ လုိက္ေမးတယ္။ သိပ္မၾကာဘူး... ဖုိးလွႀကီးရပ္ကြက္နဲ႔ ကန္သာယာရပ္ကြက္ၾကား ပန္းၿခံထဲကဆုိင္မွာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေသာက္သြားတယ္ဆုိတာ သိရတယ္။ အစကေတာ့ရၿပီ။ ဒါနဲ႔ က်ဳပ္လည္း ဆုိင္မွာရွိတဲ့ ဆုိင္ရွင္ေရာ စားပြဲထိုးေလးေတြကိုပါ ေမးျမန္းၾကည့္တယ္။ ဒီေကာင္ႏွစ္ေကာင္ ေသာက္ရင္းစားရင္းနဲ႔ ဘာေတြ ေျပာလဲေပ့ါ...။ ၿပီးရင္ ဘယ္သြားမယ္၊ ဘာလုပ္မယ္ဆုိတာတုိ႔ကို ေမးရတာေပါ့။ အဲဒီမွာ စားပြဲထုိးေကာင္ေလးက 'ဟိုအိမ္' သြားၾကမယ္ ဆုိတာေတာ့ သူတုိ႔ ေျပာတဲ့အထဲ ၾကားမိတယ္လုိ႔ ဆုိတယ္။ အဲဒီ 'ဟိုအိမ္' ဆုိတာကလည္း တစ္ၿမိဳ႕လုံးမွ ႏွစ္အိမ္.. သံုးအိမ္ေလာက္ပဲရွိတာဆုိေတာ့ လုိက္ရတာ မခက္ဘူး...။ ဒါန႔ဲပဲ စားပြဲထုိးေကာင္ေလးေတြကို ဒီနားမွာ အနီးဆံုး 'ဟိုအိမ္' ဘယ္အိမ္ရွိလဲလုိ႔ က်ဳပ္က ေမးလုိက္ေတာ့...။ စားပြဲထုိးေကာင္ေလးက စစ္သားျဖစ္ၿပီး 'အ' ရန္ေကာဆုိတဲ့ အၾကည့္နဲ႔ က်ဳပ္ကို ၾကည့္ၿပီး BOC အေနာက္ဖက္ကလမ္းထဲမွာ 'ေဒၚစန္းပြင့္္' အိမ္ရွိတယ္လုိ႔ ေျပာတယ္။ ဒါနဲ႔ က်ဳပ္က က်ဳပ္နဲ႔ ပါလာတဲ့ ဆရာလွေမာင္ကို မင္းသိလားဆုိေတာ့ ဆရာလွေမာင္က သိတယ္ဆရာႀကီး ဆုိတာနဲ႔ပဲ က်ဳပ္တုိ႔လည္း 'ေဒၚစန္းပြင့္' အိမ္ကို ထြက္ခဲ့ၾကတယ္။

အိမ္ၿခံ၀င္းတစ္ခုအေရွ႕မွာ က်ဳပ္တုိ႔ ကားရပ္လုိက္ေတာ့ အိမ္ထဲက အေဒၚႀကီးတစ္ေယာက္ ထြက္လာတယ္။ က်ဳပ္လဲကားေပၚကဆင္းၿပီး အဲဒီအေဒၚႀကီးဆီကို သြားလုိက္တယ္။

ေဒၚစန္းပြင့္လားဆုိေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္တဲ့။ ၿပီးေတာ့... ဆရာႀကီး ဘာလုိခ်င္လုိ႔လဲတဲ့... တစ္ေယာက္၊ ႏွစ္ေယာက္ေတာ့ ရွိပါေသးတယ္တဲ့...။ က်ဳပ္မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုး ထူပူသြားတယ္။ ဒါနဲ႔ က်ဳပ္လဲ ဘာမွမလုိဘူး...။ လူလာရွာတာလို႔ေျပာၿပီး သာထြန္းေက်ာ္ရဲ့ ဓါတ္ပံုကို ထုတ္ျပေတာ့... ဓါတ္ပံုကိုၾကည့္ၿပီး။ လာတယ္ဆရာႀကီးတဲ့။ သူနဲ႔ အေဖာ္တစ္ေယာက္ပါတယ္တဲ့။ ဒီမွာေတာင္ ရန္ျဖစ္သြားေသးတယ္တဲ့...။ ဆုိက္ကားသမားတစ္ေယာက္နဲ႔ ျဖစ္တာတဲ့။ သူတုိ႔က အရက္မူးလြန္ေနေတာ့ သူတို႔ ခံလုိက္ရတာေပါ့တဲ့။ ၿပီးေတာ့ ျပန္သြားၾကၿပီး တစ္နာရီေလာက္ ၾကာေတာ့ ျပန္ေရာက္လာၾကတယ္တဲ့။ သူတုိ႔နဲ႔ ရန္ျဖစ္တဲ့သူ ဘယ္မွာလဲ.. ဘယ္သြားလဲနဲ႔ လာရမ္းသြားၾကေသးတယ္တဲ့... ၿပီးေတာ့... သူတုိ႔နဲ႔ ရန္ျဖစ္တဲ့သူကို တစ္ၿမိဳ႕ လံုးလုိက္ရွာမယ္ ေတြ႔ရင္ ပစ္သတ္မယ္လုိ႔ ႀကိမ္းၿပီး ထြက္သြားၾကတာပဲလုိ႔ ေဒၚစန္းပြင့္က ျပန္ေျပာျပတယ္။ လမ္းစကေပ်ာက္ၿပီ။ ဘယ္ဆက္လုိက္ရမယ္မွန္း က်ဳပ္မသိေတာ့ဘူး...။ ညဥ့္ကလည္း နက္သထက္ နက္ေနၿပီ။ လမ္းေပၚမွာ လူေတာင္ အသြားအလာ မရွိေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔က်ဳပ္လဲ တပ္ကိုပဲ ျပန္ဖုိ႔ ဆံုးျဖတ္လုိက္ေတာ့တယ္။ တပ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ တပ္ေရးဗုိလ္ႀကီးကို အစီရင္ခံ သတင္းပို႔လုိက္တယ္။ တပ္ေရးဗိုလ္ႀကီးက က်ဳပ္ကို သူ႔ရံုးခန္းမွာပဲ ေစာင့္ခုိင္းထားၿပီး တပ္ရင္းမွဴးႀကီးရဲ့ အိမ္ကို ထြက္သြားတယ္။ ခဏၾကာေတာ့ တပ္ေရးဗိုလ္ႀကီး ျပန္ေရာက္လာတယ္။ က်ဳပ္တုိ႔ တပ္ခြဲရဲ့ တပ္ခြဲမွဴးလည္း ပါလာတယ္။ က်ဳပ္ရဲ့ တပ္ခြဲမွဴးက ဆရာႀကီး မနက္ျဖန္ မနက္ တပ္စု တစ္စုနဲ႔ ဘီးလင္းေခ်ာင္းရဲ့ အေရွ ႔ဘက္ကမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ရွင္းရမယ္တဲ့။ ရင္အံုကေန အေရွ႕ဘက္ကမ္းကိုကူး... မဲနေဂါင္း၊ အဟုန္း၀၊ သူေဌးကုန္း ကေနၿပီး ခဲေမွာက္ေဒါက္ရပ္အထိ ကြက္ျပည့္နင္းမယ္တဲ့..။ ဒီေကာင္ ႏွစ္ေကာင္ အေရွ ႔ဖက္ကမ္းကူးၿပီး KNUနဲ႔ ေပါင္းသြားႏိုင္တယ္တဲ့...။ က်ဳပ္လဲမနက္ျဖန္အတြက္ စီစဥ္စရာေတြကို ခ်က္ခ်င္းစီစဥ္ရတယ္။ က်ဳပ္အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ လင္းၾကက္ေတာင္ တြန္ေနၿပီ။

(၄)

(၂)ရက္ တိတိ က်ဳပ္တုိ႔ တပ္စု ဘီးလင္းေခ်ာင္းအေရွ ႔ ဖက္ကမ္းတစ္ေလွ်ာက္ကြက္ျပည့္ နင္းခဲ့တယ္။ ဘာထူးျခားမႈမွ မရွိေသးဘူး။ သာထြန္းေက်ာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္သတင္းက အစေပ်ာက္ေနတယ္။ KNUနဲ႔ ပူးေပါင္းသြားတယ္လုိ႔လည္း မၾကားရဘူး...။ KNUနဲ႔ ေပါင္းသြားၿပီဆုိရင္ 'ၾကားျဖတ္' က သိရမယ္။ ရြာသား သတင္းေပးေတြကို ေမးျမန္းစံုစမ္းခုိင္းလည္း ဘာမွမၾကားရဘူး။ အစေပ်ာက္ေနတယ္။ ဒီေကာင္ႏွစ္ေကာင္ ဒီဘက္ကမ္းမကူးဘူးနဲ႔ တူတယ္။ (၃)ရက္ေန႔ မနက္က်ေတာ့ က်ဳပ္တုိ႔ တပ္စုကို တပ္ရင္းျပန္၀င္ခဲ့ဖုိ႔ လွမ္းေခၚတယ္။ ဒါနဲ႔ က်ဳပ္တုိ႔လည္း 'ခဲေမာက္' ေဒါက္ရပ္ဘက္ကေနၿပီး တပ္ရင္းကို ျပန္ခဲ့တယ္။

တပ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဒီေကာင္ႏွစ္ေကာင္ရဲ ႔ သတင္းကို ၾကားရတယ္။ 'ျမင္သာေတာင္' ဘုန္းႀကီးဆီမွာ ရွိေနတယ္လုိ႔ သိရတယ္။ 'ျမင္သာေတာင္'ဆုိတာက ဘီးလင္းၿမိဳ ႔ကို အေနာက္ဖက္က ကန္႔လန္႔ျဖတ္ ပိတ္ကာထားတဲ့ ေတာင္တန္း...။ ေပတစ္ေထာင္ေက်ာ္ေက်ာ္ေတာ့ ျမင့္မယ္။ ေတာင္ရဲ့ အေျခတစ္ဖက္မွာ ေျခလ်င္တပ္ရင္း အမွတ္ (၈)ရွိတယ္။ တပ္လံုၿခံဳေရးအရေရာ၊ ၿမိဳ႕လံုၿခံဳေရးအရပါ ျမင္သာေတာင္ထိပ္က အေရးပါတယ္။ ဒီေတာ့ ေတာင္ထိပ္မွာ လက္နက္ႀကီး တပ္စုတစ္စု တင္ထားရတယ္။ အဲဒီ တပ္စခန္းအတြက္ ခလရ (၈)နဲ႔ က်ဳပ္တုိ႔ တပ္ရင္းႏွစ္ရင္းက အလွည့္နဲ႔ ခ်ိန္းေျပာင္းၿပီး တာ၀န္ယူရတယ္။ အဲဒီေတာင္ထိပ္မွာပဲ ေစတီတစ္ဆူနဲ႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းရွိတယ္။ ဘုန္္းႀကီးႀကီးက ဇုတ္သုတ္ က်ိဳက္ထီးေစာင္း ဆရာေတာ္ လုိင္းမ်ိဳး၊ တပ္ရင္းမွဴး အစဥ္အဆက္တုိင္းလုိလုိကလည္း ဘုန္းႀကီးႀကီးကို ကိုးကြယ္ၾကတယ္။ တုိတုိေျပာရရင္ဗ်ာ...။ တပ္စခန္းနဲ႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း နီးစပ္တာလည္းရွိေတာ့... ရဲေဘာ္ကစလုိ႔ တပ္ရင္းမွဴးႀကီးအထိ ျမင္သာေတာင္ ဘုန္းႀကီးႀကီးနဲ႔ ရင္းႏွီးၾကတယ္။ အဲေတာ့... ဒီေကာင္ႏွစ္ေကာင္ ျမင္သာေတာင္ေပၚတက္ၿပီး ဘုန္းႀကီးႀကီးဆီမွာ သြားခုိေနၾကတယ္။ ဘုန္းႀကီးႀကီးက တပ္ရင္းကို ၾကြလာ... တပ္ရင္းမွဴးႀကီးနဲ႔ ေတြ႔ျပဳၿပီး သာထြန္းေက်ာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ကို တပ္ရင္းမွဴးႀကီးကို ျပန္အပ္မယ္။ သတ္တာတုိ႔ ဘာတို႔ေတာ့ မလုပ္ပါနဲ႔ ဥပေဒအတုိင္းသာ အေရးယူပါလုိ႔မိန္႔တယ္။ တပ္ရင္းမွဴးႀကီးကလည္း လြယ္လြယ္ပဲ ဘုန္းႀကီးႀကီးရဲ့ ေမတၱာရပ္ခံခ်က္ကို လက္ခံလုိက္တယ္။ အေရးႀကီးတာက သာထြန္းေက်ာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ တပ္ကို ျပန္ေရာက္ဖုိ႔က အေရးႀကီးတာကိုး...။ ေနာက္ေတာ့... သာထြန္းေက်ာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကို ျမင္သာေတာင္ ဘုန္းႀကီးႀကီးဆီက သြားျပန္ဖမ္းေခၚခဲ့ၿပီး တပ္ရင္းမွာပဲ ခ်ဳပ္ထားလုိက္တယ္။

၂၀၀၅ခုႏွစ္ ႏုိ၀င္ဘာလအတြင္းက ေျချမန္တပ္ရင္း အမွတ္ (၃)၌ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သည့္ အျဖစ္အပ်က္ အမွန္အား ျပန္လည္ေရးဖြဲ႔ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ထိုစဥ္က ေျချမန္တပ္ရင္းအမွတ္ (၃)၏ တပ္ရင္းမွဴးျဖစ္သူ ဒု-ဗို္လ္မွဴးႀကီး မ်ဳိး၀င္းသည္ ယခုအခါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးသန္းေရႊ၏ ကိုယ္ေရးအရာရွိအျဖစ္ တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ေနသူ ျဖစ္ပါသည္။

(မင္းေဆြသစ္)


မွတ္ခ်က္ ။ ။ http://ghre.org မွ ကူးယူ မွ်ေဝပါသည္။