တင္ဦး | က်ေနာ္ စစ္တပ္ထဲ စဝင္တုန္းက အသက္ ၁၆ ႏွစ္ျပည့္ၿပီးလို႔ ၁၇ ႏွစ္ထဲမွာ၊ စစ္ႀကီးျဖစ္ေတာ့ အထက္တန္း ေရာက္ေနၿပီ။ အမ်ိဳးသား အထက္တန္း ေက်ာင္းက အထက္တန္း ေက်ာင္းသားေပါ့။
အမ်ိဳးသားေက်ာင္းက ဆိုေတာ့လည္း အမ်ိဳးသားေရးစိတ္ဓာတ္ ျပင္းထန္ေနတာပဲ။ ဆရာႀကီးေတြ ကိုယ္တိုင္ကလည္း အမ်ိဳးသားေရးစိတ္ဓာတ္နဲ႔ လခ မယူဘဲ သင္ၾကားေပးၾကတဲ့ ဆရာႀကီးေတြ ဆိုေတာ့ ဒီေက်ာင္းသားေတြကို ေစတနာ သက္သက္နဲ႔ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ ထက္သန္ေအာင္ သင္ေပးတယ္။ ၿပီးေတာ့ တိုင္းျပည္ကလည္း ကၽြန္ဘဝကေန လြတ္ေျမာက္ ရမယ္ ဆိုတာေတြက ငယ္ငယ္တည္းက က်ေနာ္တို႔ ေခါင္းထဲမွာ သိပ္ၿပီးေတာ့မွ ဝင္ေနၾကတာေပါ့ဗ်ာ။
အမ်ိဳးသားေက်ာင္းက ဆိုေတာ့လည္း အမ်ိဳးသားေရးစိတ္ဓာတ္ ျပင္းထန္ေနတာပဲ။ ဆရာႀကီးေတြ ကိုယ္တိုင္ကလည္း အမ်ိဳးသားေရးစိတ္ဓာတ္နဲ႔ လခ မယူဘဲ သင္ၾကားေပးၾကတဲ့ ဆရာႀကီးေတြ ဆိုေတာ့ ဒီေက်ာင္းသားေတြကို ေစတနာ သက္သက္နဲ႔ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ ထက္သန္ေအာင္ သင္ေပးတယ္။ ၿပီးေတာ့ တိုင္းျပည္ကလည္း ကၽြန္ဘဝကေန လြတ္ေျမာက္ ရမယ္ ဆိုတာေတြက ငယ္ငယ္တည္းက က်ေနာ္တို႔ ေခါင္းထဲမွာ သိပ္ၿပီးေတာ့မွ ဝင္ေနၾကတာေပါ့ဗ်ာ။
 |
| သူရ ဦးတင္ဦးသည္ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ထဲတြင္ အႏွစ္ ၃၀ ခန္႔ တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ ၎သည္ ၁၉၄၆ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၂၆ ရက္ေန႔၌ ဗမာ့ရိုင္ဖယ္ တပ္ရင္းတြင္ ဒုဗိုလ္အျဖစ္ စတင္အမႈထမ္းခဲ့ၿပီး ၁၉၇၄ ခုႏွစ္တြင္ ကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးအျဖစ္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခဲ့သည္။ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီ ေခါင္းေဆာင္ ဦးေနဝင္း လက္ထက္ ၁၉၇၆ ခုႏွစ္တြင္ ဦးတင္ဦးကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးအျဖစ္မွ တာဝန္ရပ္စဲ အၿငိမ္းစားေပးခဲ့သည္။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ အမ်ိဳးသား ဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ (NLD) ၏ ဒုတိယ ဥကၠ႒ အျဖစ္တာဝန္ယူခဲ့သည္။ ယခုအခါ ၈၃ ႏွစ္အရြယ္ရွိၿပီျဖစ္ေသာ ဦးတင္ဦးသည္ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္တြင္ ျဖစ္ပြားခဲ့ေသာ ဒီပဲယင္း အေရးအခင္းအၿပီးမွ စတင္၍ ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္ ၇ ႏွစ္ နီးပါး က်ခံခဲ့ရသူျဖစ္သည္။ (ဓာတ္ပံု - life.com) |
စစ္တပ္ထဲ ေရာက္ေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းတို႔က လြတ္လပ္ေရး အတြက္ ဦးေဆာင္ၿပီး လုပ္တယ္၊ က်ေနာ္တို႔ ေတြလည္း လြတ္လပ္ေရး အတြက္ လုပ္ေနတယ္ ဆိုေတာ့ ေပ်ာ္တာေပါ့ဗ်။ အဲဒီခ်ိန္မွာ ဘယ္လိုဟာမ်ိဳး ေတြ႔ေတြ႔ ရင္ဆိုင္မယ္ ဆိုတဲ့ စြန္႔စားခ်င္တဲ့ စိတ္ဓာတ္မ်ိဳးလည္း ရွိတယ္၊ ဒါေပမယ့္ စစ္အေတာ အတြင္းဆိုေတာ့ အစစအရာရာ ရွားပါးတာေပါ့။
က်ေနာ္တို႔ရွိတဲ့ စစ္တပ္ထဲမွာလည္း ရွားပါးတာပဲ၊ စားရေသာက္ရတာ ငတ္တာပဲ၊ ငတ္တယ္ဆိုေပမယ့္ ဆန္ေတာ့ ရွိတာ ေပါ့ဗ်ာ။ ငါးပိ၊ ငါးေျခာက္၊ ဆားေတြလည္း ရွိေတာ့ ရွိတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ က်န္တဲ့ ေဆးနဲ႔ ပတ္သက္တာေတြ ကေတာ့ အင္မတန္ ဆင္းရဲတာေပါ့။ ဖိနပ္ေတြ၊ ဦးထုပ္ေတြကအစ ဆင္းရဲတာ။
သို႔ေသာ္လည္းပဲ က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ ဒီ လြတ္လပ္ေရးကို ေအာင္ျမင္ေအာင္ လုပ္မယ္၊ က်ေနာ္တို႔ လူငယ္ေတြကို ျပည္သူ ျပည္သားေတြက အားကိုးတႀကီး ျဖစ္ေနေတာ့ ေပ်ာ္တာေပါ့။အရင္ကတည္းက စစ္တပ္ထဲမွာ ဘာခံစားခြင့္ ရမယ္၊ ဘာ ရမယ္၊ ညာရမယ္ ဆိုတာကို လံုးဝစိတ္ကူးၿပီး လာၾကတာ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ စစ္သင္တန္းကို တက္ခဲ့တာ။ ပင္ပန္းေသာ္ျငားလည္း ဒီလို လုပ္ေနရတာကို ဂုဏ္ယူတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ လုပ္ေနတာ၊ စစ္တိုက္ဖို႔အတြက္ တပ္ထဲ ဝင္တာ ဆိုေတာ့ ဂုဏ္ယူတာေပါ့။
အဲဒီေခတ္တုန္းကေတာ့ ဂ်ပန္ေခတ္ စစ္တကၠသိုလ္ဖြင့္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ ခုေခတ္လိုေတာ့ သိပ္ၿပီး ျပည့္ျပည့္စံုစံုႀကီး မဟုတ္ဘူး ေပါ့ဗ်ာ၊ ေက်ာင္းသားေတြအေနနဲ႔ ဂ်ပန္စာကို ဦးစားေပးသင္ရတယ္။ ေနာက္ စစ္ပညာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔လည္း ေကာင္းေကာင္းသင္ရတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ သမိုင္းတို႔၊ ပထဝီတို႔ စသည္ျဖင့္ေပါ့။ ေခတ္ပညာကိုေတာ့ ဂ်ပန္ေတြက ပို႔ခ်တာေပါ့။
ေလ့က်င့္ခန္းလည္း ဆင္းရတယ္၊ စာလည္း က်က္ရတာေပါ့။ စာက်က္ရတာကေတာ့ အခုေခတ္လို အကန္႔အသတ္နဲ႔ အမ်ားႀကီး က်က္ရတာမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ အစားအေသာက္ကေတာ့ သိပ္ဆင္းရဲတယ္၊ ဆန္ဆိုရင္ ဆန္လံုးတီးေပါ့။ မနက္ကို ဆန္ျပဳတ္ကေလး တခြက္၊ ေန႔ခင္းက်ေတာ့ ထမင္း တပန္းကန္နဲ႔ ဟင္းက ကန္စြန္းရြက္ျပဳတ္၊ ေနာက္ ပဲပင္ေပါက္ ျပဳတ္၊ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ျပဳတ္၊ ခဝဲသီးျပဳတ္၊ ဘူးသီးျပဳတ္၊ အျပဳတ္ေတြခ်ည္းပဲ၊ ဆီေလး ဘာေလး နည္းနည္းပါးပါး ပါတယ္။ ပါတယ္ ဆိုတာလည္း ဟန္ေလးပဲ ပါတာပါ။ အဲဒီလိုပဲ ေတာက္ေလွ်ာက္ေနခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း အဲဒါကို ေပ်ာ္တယ္ ဗ်ာ။
ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့၊ ဒါဟာ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ လုပ္တာပဲ ဆိုၿပီး ေပ်ာ္တာေပါ့။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ေခါင္းထဲမွာလည္း ဘာရရမယ္၊ ညာရရမယ္ စိတ္ကူးကလည္း မရွိဘူး။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းတို႔ ေခါင္းေဆာင္ၿပီး ေဟာတဲ့ တရားကလည္း ပင္ပန္းမယ့္တရား၊ ၾကမ္းတမ္းတဲ့ တရား၊ လူစဥ္မမီ ျဖစ္ႏိုင္တဲ့ တရား၊ ေသႏိုင္တဲ့ တရား၊ တိုက္ပြဲက်ႏိုင္တဲ့ တရား၊ အဲဒီဟာေတြကလြဲလို႔ ဘာအခြင့္အေရးမွ ရွိမွာမဟုတ္ဘူးလို႔ ဒီလိုေတြ ေျပာေသာ္ျငားလည္း တို႔ဆီ လြတ္လပ္ေရး ရမွာမို႔လို႔ ေပ်ာ္တယ္၊ ဒါပဲ။
စစ္ထဲဝင္မယ္ဆိုေတာ့ က်ေနာ့္အေမ က်ေနာ့္ကို ဘူတာရံုကို လုိက္ပို႔တယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ပုသိမ္မွာေပါ့၊ ပုသိမ္ ဘူတာရံုကို လိုက္ပို႔တယ္။ ေနာက္ အေမ့ကို က်ေနာ္ ကန္ေတာ့တယ္ဗ်ာ။ ကန္ေတာ့ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္ မ်က္ရည္က်တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ အေမနဲ႔ တခါမွ မခြဲဖူးဘူးကိုးဗ်။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္အေမက မ်က္ရည္ မက်ဘူးဗ်။ အဲဒီမွာ အေမက ေမးတယ္ ဘာလို႔ မ်က္ရည္က်တာလဲတဲ့။ ေသရင္ေျမႀကီး ရွင္ရင္ ေရႊထီး၊ ေနာက္ စစ္တိုက္ရမွာ ေၾကာက္ရင္ ျပန္မလာနဲ႔၊ ျပန္လာရင္ အေမရွက္တယ္တဲ့။
ဒါပဲ သူေျပာတာ၊ အဲဒီစကားပဲ ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိေသးတယ္။ တပ္ထဲက အျဖစ္အပ်က္ေတြကေတာ့ တပံုတေခါင္း ႀကီးပဲ။ ေလ့က်င့္ခန္း ဆင္းတုန္းကလည္း ႀကံဳဖူးတာပဲ၊ တိုက္ပြဲ ျဖစ္တုန္းကလည္း ႀကံဳဖူးတာပဲ၊ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ တိုက္တုန္းကလည္း ႀကံဳဖူးတာပဲ။ ႏိုင္ငံျခားတပ္ေတြ၊ ေကအန္ယူ ေတြနဲ႔ တိုက္တုန္းကလည္း ႀကံဳရတယ္။ နတ္ျမစ္ဝ ေပၚမွာ တခါတည္း က်ေနာ္တို႔က သူတို႔ က်ဴးေက်ာ္နယ္ကို ျပန္တိုက္ၿပီး သိမ္းရတာေတြလည္း လုပ္ခဲ့ရတာပဲ၊ အမ်ားႀကီးပဲဗ်ာ။
အရင္က တပ္မေတာ္ဆိုတာနဲ႔ အခုေခတ္ တပ္မေတာ္ဆိုတာက ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို ကြာသြားၿပီဗ်၊ ေတြးတာ ေခၚတာ လုပ္တာ ကိုင္တာကအစ ကြာသြားၿပီ။ က်ေနာ္ တပ္ရင္းမႉး ဘဝတုန္းကဆို မိုးကုတ္မွာ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ဖူးတယ္။ မိုးကုတ္ ဧရိယာမွာ ေသာင္းက်န္းသူေတြ ဆက္ေၾကးမယူႏိုင္ေအာင္ေပါ့။ မိုးကုတ္က ခ်မ္းသာတယ္ မဟုတ္လား။ အဲဒီက ဆက္ေၾကးရရင္ သိပ္ေတာင့္သြားမွာဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ကာကြယ္ရမယ့္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ တပ္သားအားလံုးက အဲဒီက ေက်ာက္စိမ္း၊ ပတၱျမား ကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္တာေတြ ဘာမွ စိတ္ဝင္စားမႈ မရွိဘူးလို႔ က်ေနာ္တို႔ ျမင္တာပဲ။ ေက်ာက္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္တာ ဘာျဖစ္တယ္၊ ညာျဖစ္တယ္ ဆိုတာလည္း တခုမွ စိတ္မဝင္စားဘူး။ လိုလည္း မလုိခ်င္ဘူး၊ လိုခ်င္တဲ့စိတ္လည္း မရွိဘူး။
ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔မွာ ျပည့္စံုတယ္ဗ်။ ရိကၡာတို႔၊ ဘာတို႔၊ ညာတို႔ ေထာက္ပံ့မႈ စသည္ျဖင့္ေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီ အခါကေတာ့ တပ္ရင္းမႉးေလာက္ ျဖစ္ၿပီဆိုရင္ လိုေလေသးမရွိဘူး၊ ျပည့္စံုတဲ့အခါက်ေတာ့ ဒါေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေခါင္းထဲမဝင္ဘူး။ တိုတိုေျပာရရင္ေတာ့ဗ်ာ၊ ကိုယ့္အတြက္ လုပ္ဖို႔ဆိုတာကို ေခါင္းထဲမွာမရွိဘူး။ အဲဒါ ကိုယ့္အတြက္ လုပ္ရမွာ ရွက္တယ္၊ အဲဒီလို ျဖစ္တာပဲ။
ေနာက္ထပ္ ဥပမာေပါ့ဗ်ာ။ ေျပာင္းဖူးခူးစားတာတို႔၊ ဟင္းရြက္ခူးစားတာတို႔ဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔က အဲဒီေျပာင္းဖူး ခ်ိဳးစားတဲ့၊ ဟင္းရြက္ခူးစားတဲ့ ေကာင္ေတြကို အဲဒီမွာ သူတို႔စားတဲ့ ေျပာင္းဖူးတို႔ ဟင္းရြက္တို႔ရဲ႕ တန္ဖိုး ျပန္ေပး၊ တျပားမွ မတန္ရင္ေတာင္ ျပန္ေပးရမယ္။ ကုန္ကုန္ေျပာမယ္ဗ်ာ။ သိပ္ၿပီးမွ ဆာလြန္းအားႀကီးလို႔ ၾကက္ကို ရိုက္သတ္ ခ်က္စားတာေတာင္ အဲဒီပိုင္ရွင္ဆီကို ၾကက္ရဲ႕တန္ဖိုး ေၾကေၾကလည္လည္ ေက်နပ္တဲ့အထိ ေပးခိုင္းတယ္ဗ်။ သူမေပးႏိုင္လို႔ရွိရင္ေတာင္ သူ႔မွာပါတဲ့ လက္စြပ္တို႔၊ ဆြဲႀကိဳးတို႔ ပါတာေပးခဲ့။ ဒီလိုမ်ိဳး အမိန္႔ ေပးၿပီးေတာ့ လူထုကို နစ္နာေအာင္ မလုပ္ခဲ့တဲ့ဟာမ်ိဳး မ်ားတယ္ဗ်။ ျပည္သူလူထုဆီက ယူဖို႔ဆိုတာ ေဝးေရာ။
တပ္မေတာ္မွာ ပါတဲ့သူအားလုံး စစ္သားကအစ ဟုိ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးအထိ သူ႔ရဲ႕ ကၽြမ္းက်င္တဲ့ ပညာရပ္န႔ဲ သင္ထားတာကုိ တကယ့္ သူရဲေကာင္း တေယာက္အေနနဲ႔ ျပည္သူျပည္သားရဲ႕အသက္ အုိးအိမ္ စည္းစိမ္ေတြကို ႐ုိး႐ုိးသားသား ကာကြယ္ၿပီးေတာ့ ျပည္သူသည္အမိ၊ ျပည္သူသည္အဘ၊ ဆုိတဲ့ဟာမ်ဳိးနဲ႔ က်စ္က်စ္လ်စ္လ်စ္ သိပ္သိပ္သည္းသည္း ေနၿပီး ေတာ့ ျပည္သူေတြ အားလုံးခ်စ္တဲ့၊ တနည္းအားျဖင့္ဆုိရင္ ျပည္သူေတြအားလုံး ႀကိဳက္တဲ့၊ ပ်ိဳတုိင္းႀကိဳက္တဲ့ ႏွင္းဆီခုိင္ တပ္မေတာ္မ်ဳိးကုိ ျပန္လုိခ်င္တယ္။
ဘယ္ပါတီ ဘယ္အဖြဲ႔အစည္းကို ဘာကုိမွလုပ္ေပးစရာမရွိဘူး။ တခုေတာ့ရွိတယ္၊ ေ႐ြးေကာက္ပြဲတုိ႔၊ ဘာတုိ႔ က်လုိ႔႐ွိရင္ေတာ့ ကုိယ္ႀကိဳက္တဲ့သူကုိ လွ်ိဳ႕ဝွက္ မဲေပးတာ ေပးလုိက္၊ ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကုိယ္က အသုံးခ်ၿပီးေတာ့၊ အသုံးခ်ခံၿပီးေတာ့ ကုိယ္က်ဳိးအတြက္ လုပ္တာမ်ဳိးကေတာ့ မလုိလားအပ္ဘူး။
ကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္ျဖစ္တုန္းကေတာ့ ေရႊထီး ေဆာင္းရတဲ့ သေဘာေပါ့ဗ်ာ။ အစစ အရာရာ လစာနဲ႔ ေထာက္ပံ့မႈေတြက က်ေနာ္တုိ႔အတြက္ ျပည့္စံု ေနတဲ့အတြက္ ဘာမွ မပူရဘူး။ ေအးခ်မ္းတာေပါ့ေလ။ အခု အရပ္သားဘဝ ေရာက္ေတာ့ ျပည္သူလူထုရဲ႕ေမတၱာ ခုိလံႈရတာေပါ့။ ေအးခ်မ္းတယ္လုိ႔မွတ္တယ္။ က်ေနာ္က အဲဒါေလးပဲ။ ျပည္သူသည္ ဆင္းရဲရင္ ဆင္းရဲျခင္း၊ ခ်မ္းသာရင္ ခ်မ္းသာျခင္း၊ ငါတတ္ႏုိင္တဲ့ဘက္က လုပ္ေပးမယ္။ အဲဒါပဲ။
အခု ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ကို က်ေနာ္ ေျပာခ်င္တာ သြားေျပာလိုက္ရင္ သူစိတ္ဆုိးမွာေပါ့ဗ်ာ။ သူတုိ႔က က်ေနာ့္ရဲ႕ ေအာက္က တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခဲ့တာ ဆုိတဲ့ဟာကိုေတာ့ က်ေနာ္မေျပာပါဘူး။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ သူတို႔က တခ်ိန္တုန္းက က်ေနာ့္လုပ္ငန္းကုိ ေအာင္ျမင္ေအာင္ ဝုိင္းဝန္းကူညီေပးတဲ့ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ ေတြလို႔ပဲ မွတ္ပါတယ္။ အဲဒီလုိ စိတ္ထားနဲ႔ပဲ ဆက္ဆံခ်င္တာပါ။
ကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္ကို ျပည္သူေတြက ခ်မွတ္ေပးထားတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတုိ႔၊ က်ေနာ္ရိုေသေလးစားတဲ့ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ေက်ာ္ေဇာ တို႔လိုမ်ိဳး တပ္မႉးေကာင္းေတြ ျဖစ္ေစခ်င္တာပါပဲ။
source by : http://www.irrawaddy.org
က်ေနာ္တို႔ရွိတဲ့ စစ္တပ္ထဲမွာလည္း ရွားပါးတာပဲ၊ စားရေသာက္ရတာ ငတ္တာပဲ၊ ငတ္တယ္ဆိုေပမယ့္ ဆန္ေတာ့ ရွိတာ ေပါ့ဗ်ာ။ ငါးပိ၊ ငါးေျခာက္၊ ဆားေတြလည္း ရွိေတာ့ ရွိတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ က်န္တဲ့ ေဆးနဲ႔ ပတ္သက္တာေတြ ကေတာ့ အင္မတန္ ဆင္းရဲတာေပါ့။ ဖိနပ္ေတြ၊ ဦးထုပ္ေတြကအစ ဆင္းရဲတာ။
သို႔ေသာ္လည္းပဲ က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ ဒီ လြတ္လပ္ေရးကို ေအာင္ျမင္ေအာင္ လုပ္မယ္၊ က်ေနာ္တို႔ လူငယ္ေတြကို ျပည္သူ ျပည္သားေတြက အားကိုးတႀကီး ျဖစ္ေနေတာ့ ေပ်ာ္တာေပါ့။အရင္ကတည္းက စစ္တပ္ထဲမွာ ဘာခံစားခြင့္ ရမယ္၊ ဘာ ရမယ္၊ ညာရမယ္ ဆိုတာကို လံုးဝစိတ္ကူးၿပီး လာၾကတာ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ စစ္သင္တန္းကို တက္ခဲ့တာ။ ပင္ပန္းေသာ္ျငားလည္း ဒီလို လုပ္ေနရတာကို ဂုဏ္ယူတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ လုပ္ေနတာ၊ စစ္တိုက္ဖို႔အတြက္ တပ္ထဲ ဝင္တာ ဆိုေတာ့ ဂုဏ္ယူတာေပါ့။
အဲဒီေခတ္တုန္းကေတာ့ ဂ်ပန္ေခတ္ စစ္တကၠသိုလ္ဖြင့္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ ခုေခတ္လိုေတာ့ သိပ္ၿပီး ျပည့္ျပည့္စံုစံုႀကီး မဟုတ္ဘူး ေပါ့ဗ်ာ၊ ေက်ာင္းသားေတြအေနနဲ႔ ဂ်ပန္စာကို ဦးစားေပးသင္ရတယ္။ ေနာက္ စစ္ပညာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔လည္း ေကာင္းေကာင္းသင္ရတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ သမိုင္းတို႔၊ ပထဝီတို႔ စသည္ျဖင့္ေပါ့။ ေခတ္ပညာကိုေတာ့ ဂ်ပန္ေတြက ပို႔ခ်တာေပါ့။
ေလ့က်င့္ခန္းလည္း ဆင္းရတယ္၊ စာလည္း က်က္ရတာေပါ့။ စာက်က္ရတာကေတာ့ အခုေခတ္လို အကန္႔အသတ္နဲ႔ အမ်ားႀကီး က်က္ရတာမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ အစားအေသာက္ကေတာ့ သိပ္ဆင္းရဲတယ္၊ ဆန္ဆိုရင္ ဆန္လံုးတီးေပါ့။ မနက္ကို ဆန္ျပဳတ္ကေလး တခြက္၊ ေန႔ခင္းက်ေတာ့ ထမင္း တပန္းကန္နဲ႔ ဟင္းက ကန္စြန္းရြက္ျပဳတ္၊ ေနာက္ ပဲပင္ေပါက္ ျပဳတ္၊ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ျပဳတ္၊ ခဝဲသီးျပဳတ္၊ ဘူးသီးျပဳတ္၊ အျပဳတ္ေတြခ်ည္းပဲ၊ ဆီေလး ဘာေလး နည္းနည္းပါးပါး ပါတယ္။ ပါတယ္ ဆိုတာလည္း ဟန္ေလးပဲ ပါတာပါ။ အဲဒီလိုပဲ ေတာက္ေလွ်ာက္ေနခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း အဲဒါကို ေပ်ာ္တယ္ ဗ်ာ။
ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့၊ ဒါဟာ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ လုပ္တာပဲ ဆိုၿပီး ေပ်ာ္တာေပါ့။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ေခါင္းထဲမွာလည္း ဘာရရမယ္၊ ညာရရမယ္ စိတ္ကူးကလည္း မရွိဘူး။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းတို႔ ေခါင္းေဆာင္ၿပီး ေဟာတဲ့ တရားကလည္း ပင္ပန္းမယ့္တရား၊ ၾကမ္းတမ္းတဲ့ တရား၊ လူစဥ္မမီ ျဖစ္ႏိုင္တဲ့ တရား၊ ေသႏိုင္တဲ့ တရား၊ တိုက္ပြဲက်ႏိုင္တဲ့ တရား၊ အဲဒီဟာေတြကလြဲလို႔ ဘာအခြင့္အေရးမွ ရွိမွာမဟုတ္ဘူးလို႔ ဒီလိုေတြ ေျပာေသာ္ျငားလည္း တို႔ဆီ လြတ္လပ္ေရး ရမွာမို႔လို႔ ေပ်ာ္တယ္၊ ဒါပဲ။
စစ္ထဲဝင္မယ္ဆိုေတာ့ က်ေနာ့္အေမ က်ေနာ့္ကို ဘူတာရံုကို လုိက္ပို႔တယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ပုသိမ္မွာေပါ့၊ ပုသိမ္ ဘူတာရံုကို လိုက္ပို႔တယ္။ ေနာက္ အေမ့ကို က်ေနာ္ ကန္ေတာ့တယ္ဗ်ာ။ ကန္ေတာ့ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္ မ်က္ရည္က်တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ အေမနဲ႔ တခါမွ မခြဲဖူးဘူးကိုးဗ်။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္အေမက မ်က္ရည္ မက်ဘူးဗ်။ အဲဒီမွာ အေမက ေမးတယ္ ဘာလို႔ မ်က္ရည္က်တာလဲတဲ့။ ေသရင္ေျမႀကီး ရွင္ရင္ ေရႊထီး၊ ေနာက္ စစ္တိုက္ရမွာ ေၾကာက္ရင္ ျပန္မလာနဲ႔၊ ျပန္လာရင္ အေမရွက္တယ္တဲ့။
ဒါပဲ သူေျပာတာ၊ အဲဒီစကားပဲ ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိေသးတယ္။ တပ္ထဲက အျဖစ္အပ်က္ေတြကေတာ့ တပံုတေခါင္း ႀကီးပဲ။ ေလ့က်င့္ခန္း ဆင္းတုန္းကလည္း ႀကံဳဖူးတာပဲ၊ တိုက္ပြဲ ျဖစ္တုန္းကလည္း ႀကံဳဖူးတာပဲ၊ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ တိုက္တုန္းကလည္း ႀကံဳဖူးတာပဲ။ ႏိုင္ငံျခားတပ္ေတြ၊ ေကအန္ယူ ေတြနဲ႔ တိုက္တုန္းကလည္း ႀကံဳရတယ္။ နတ္ျမစ္ဝ ေပၚမွာ တခါတည္း က်ေနာ္တို႔က သူတို႔ က်ဴးေက်ာ္နယ္ကို ျပန္တိုက္ၿပီး သိမ္းရတာေတြလည္း လုပ္ခဲ့ရတာပဲ၊ အမ်ားႀကီးပဲဗ်ာ။
အရင္က တပ္မေတာ္ဆိုတာနဲ႔ အခုေခတ္ တပ္မေတာ္ဆိုတာက ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို ကြာသြားၿပီဗ်၊ ေတြးတာ ေခၚတာ လုပ္တာ ကိုင္တာကအစ ကြာသြားၿပီ။ က်ေနာ္ တပ္ရင္းမႉး ဘဝတုန္းကဆို မိုးကုတ္မွာ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ဖူးတယ္။ မိုးကုတ္ ဧရိယာမွာ ေသာင္းက်န္းသူေတြ ဆက္ေၾကးမယူႏိုင္ေအာင္ေပါ့။ မိုးကုတ္က ခ်မ္းသာတယ္ မဟုတ္လား။ အဲဒီက ဆက္ေၾကးရရင္ သိပ္ေတာင့္သြားမွာဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ကာကြယ္ရမယ့္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ တပ္သားအားလံုးက အဲဒီက ေက်ာက္စိမ္း၊ ပတၱျမား ကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္တာေတြ ဘာမွ စိတ္ဝင္စားမႈ မရွိဘူးလို႔ က်ေနာ္တို႔ ျမင္တာပဲ။ ေက်ာက္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္တာ ဘာျဖစ္တယ္၊ ညာျဖစ္တယ္ ဆိုတာလည္း တခုမွ စိတ္မဝင္စားဘူး။ လိုလည္း မလုိခ်င္ဘူး၊ လိုခ်င္တဲ့စိတ္လည္း မရွိဘူး။
ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔မွာ ျပည့္စံုတယ္ဗ်။ ရိကၡာတို႔၊ ဘာတို႔၊ ညာတို႔ ေထာက္ပံ့မႈ စသည္ျဖင့္ေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီ အခါကေတာ့ တပ္ရင္းမႉးေလာက္ ျဖစ္ၿပီဆိုရင္ လိုေလေသးမရွိဘူး၊ ျပည့္စံုတဲ့အခါက်ေတာ့ ဒါေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေခါင္းထဲမဝင္ဘူး။ တိုတိုေျပာရရင္ေတာ့ဗ်ာ၊ ကိုယ့္အတြက္ လုပ္ဖို႔ဆိုတာကို ေခါင္းထဲမွာမရွိဘူး။ အဲဒါ ကိုယ့္အတြက္ လုပ္ရမွာ ရွက္တယ္၊ အဲဒီလို ျဖစ္တာပဲ။
ေနာက္ထပ္ ဥပမာေပါ့ဗ်ာ။ ေျပာင္းဖူးခူးစားတာတို႔၊ ဟင္းရြက္ခူးစားတာတို႔ဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔က အဲဒီေျပာင္းဖူး ခ်ိဳးစားတဲ့၊ ဟင္းရြက္ခူးစားတဲ့ ေကာင္ေတြကို အဲဒီမွာ သူတို႔စားတဲ့ ေျပာင္းဖူးတို႔ ဟင္းရြက္တို႔ရဲ႕ တန္ဖိုး ျပန္ေပး၊ တျပားမွ မတန္ရင္ေတာင္ ျပန္ေပးရမယ္။ ကုန္ကုန္ေျပာမယ္ဗ်ာ။ သိပ္ၿပီးမွ ဆာလြန္းအားႀကီးလို႔ ၾကက္ကို ရိုက္သတ္ ခ်က္စားတာေတာင္ အဲဒီပိုင္ရွင္ဆီကို ၾကက္ရဲ႕တန္ဖိုး ေၾကေၾကလည္လည္ ေက်နပ္တဲ့အထိ ေပးခိုင္းတယ္ဗ်။ သူမေပးႏိုင္လို႔ရွိရင္ေတာင္ သူ႔မွာပါတဲ့ လက္စြပ္တို႔၊ ဆြဲႀကိဳးတို႔ ပါတာေပးခဲ့။ ဒီလိုမ်ိဳး အမိန္႔ ေပးၿပီးေတာ့ လူထုကို နစ္နာေအာင္ မလုပ္ခဲ့တဲ့ဟာမ်ိဳး မ်ားတယ္ဗ်။ ျပည္သူလူထုဆီက ယူဖို႔ဆိုတာ ေဝးေရာ။
တပ္မေတာ္မွာ ပါတဲ့သူအားလုံး စစ္သားကအစ ဟုိ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးအထိ သူ႔ရဲ႕ ကၽြမ္းက်င္တဲ့ ပညာရပ္န႔ဲ သင္ထားတာကုိ တကယ့္ သူရဲေကာင္း တေယာက္အေနနဲ႔ ျပည္သူျပည္သားရဲ႕အသက္ အုိးအိမ္ စည္းစိမ္ေတြကို ႐ုိး႐ုိးသားသား ကာကြယ္ၿပီးေတာ့ ျပည္သူသည္အမိ၊ ျပည္သူသည္အဘ၊ ဆုိတဲ့ဟာမ်ဳိးနဲ႔ က်စ္က်စ္လ်စ္လ်စ္ သိပ္သိပ္သည္းသည္း ေနၿပီး ေတာ့ ျပည္သူေတြ အားလုံးခ်စ္တဲ့၊ တနည္းအားျဖင့္ဆုိရင္ ျပည္သူေတြအားလုံး ႀကိဳက္တဲ့၊ ပ်ိဳတုိင္းႀကိဳက္တဲ့ ႏွင္းဆီခုိင္ တပ္မေတာ္မ်ဳိးကုိ ျပန္လုိခ်င္တယ္။
ဘယ္ပါတီ ဘယ္အဖြဲ႔အစည္းကို ဘာကုိမွလုပ္ေပးစရာမရွိဘူး။ တခုေတာ့ရွိတယ္၊ ေ႐ြးေကာက္ပြဲတုိ႔၊ ဘာတုိ႔ က်လုိ႔႐ွိရင္ေတာ့ ကုိယ္ႀကိဳက္တဲ့သူကုိ လွ်ိဳ႕ဝွက္ မဲေပးတာ ေပးလုိက္၊ ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကုိယ္က အသုံးခ်ၿပီးေတာ့၊ အသုံးခ်ခံၿပီးေတာ့ ကုိယ္က်ဳိးအတြက္ လုပ္တာမ်ဳိးကေတာ့ မလုိလားအပ္ဘူး။
ကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္ျဖစ္တုန္းကေတာ့ ေရႊထီး ေဆာင္းရတဲ့ သေဘာေပါ့ဗ်ာ။ အစစ အရာရာ လစာနဲ႔ ေထာက္ပံ့မႈေတြက က်ေနာ္တုိ႔အတြက္ ျပည့္စံု ေနတဲ့အတြက္ ဘာမွ မပူရဘူး။ ေအးခ်မ္းတာေပါ့ေလ။ အခု အရပ္သားဘဝ ေရာက္ေတာ့ ျပည္သူလူထုရဲ႕ေမတၱာ ခုိလံႈရတာေပါ့။ ေအးခ်မ္းတယ္လုိ႔မွတ္တယ္။ က်ေနာ္က အဲဒါေလးပဲ။ ျပည္သူသည္ ဆင္းရဲရင္ ဆင္းရဲျခင္း၊ ခ်မ္းသာရင္ ခ်မ္းသာျခင္း၊ ငါတတ္ႏုိင္တဲ့ဘက္က လုပ္ေပးမယ္။ အဲဒါပဲ။
အခု ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ကို က်ေနာ္ ေျပာခ်င္တာ သြားေျပာလိုက္ရင္ သူစိတ္ဆုိးမွာေပါ့ဗ်ာ။ သူတုိ႔က က်ေနာ့္ရဲ႕ ေအာက္က တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခဲ့တာ ဆုိတဲ့ဟာကိုေတာ့ က်ေနာ္မေျပာပါဘူး။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ သူတို႔က တခ်ိန္တုန္းက က်ေနာ့္လုပ္ငန္းကုိ ေအာင္ျမင္ေအာင္ ဝုိင္းဝန္းကူညီေပးတဲ့ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ ေတြလို႔ပဲ မွတ္ပါတယ္။ အဲဒီလုိ စိတ္ထားနဲ႔ပဲ ဆက္ဆံခ်င္တာပါ။
ကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္ကို ျပည္သူေတြက ခ်မွတ္ေပးထားတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတုိ႔၊ က်ေနာ္ရိုေသေလးစားတဲ့ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ေက်ာ္ေဇာ တို႔လိုမ်ိဳး တပ္မႉးေကာင္းေတြ ျဖစ္ေစခ်င္တာပါပဲ။
source by : http://www.irrawaddy.org
