၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲအႀကိဳ လႈပ္ရွားတာေတြ
ရဲေဘာ္ဖုိးသံေခ်ာင္း
၁ စက္တင္ဘာ ၂၀၀၉
ဗမာျပည္မွာ ႏုိင္ငံေရးေလ႐ူးေတြ စတုိက္လာေနပါၿပီ။ ၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲအႀကိဳ ဖ်ာခင္းၾက၊ ေတာေျခာက္ၾက၊ မီး႐ႉး မီးပန္းေတြလႊတ္ၾက၊ တခ်ဳိ႕လူေတြ အႀကီးအက်ယ္ အလုပ္ေတြ႐ႈပ္ေနၾကပါတယ္။ နအဖရဲ႕ ေမတၱာေစတနာကုိ ဘုန္းေတာ္ဘြဲ႔ေတြ ေရးၾက၊ လွ်ာကုေဋနဲ႔ခ်ီးက်ဴးၾက။ သူတုိ႔ေျပာတာ လက္မခံခ်င္သူေတြကုိ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ထုိးႏွက္ၾက၊ သူတုိ႔ အခ်င္းခ်င္းထဲမွာ ေတာ့ လက္ပံပင္ဆက္ရက္က်သလုိ ေသာေသာကုိညံလုိ႔ပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒီအခ်ိန္မွာ ျပည္သူလူထုကေတာ့ သူတုိ႔နဲ႔ သူတုိ႔ရဲ႕ လုပ္ရပ္ေတြကုိ မ်က္ေစာင္းေတာင္မွ ထုိးမၾကည့္ပါဘူး။ အိပ္ေရးပ်က္မခံၾကပါဘူး။
၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ဖြဲ႔စည္းပုံအေျခခံဥပေဒဆုိတဲ့အဆိပ္ကုိ သကာလူးၿပီးေပးလာတာမွာ နအဖစစ္အစုိးရက ေပးသမွ်သကာကုိ ယူထားရမယ္လုိ႔ ဆုိေနၾကပါတယ္။ က်န္တဲ့အဆိပ္ (၉၀) ရာခုိင္ႏႈန္း မ်ဳိရတာကုိေတာ့ ဘာမွမျဖစ္သလုိေတြ ေျပာေနၾကတယ္။ အဲဒီလုိရသမွ်ယူထားလုိ႔ ေျပာတဲ့လူေတြထဲမွာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ရသမွ်ကုိယ့္အတြက္ အျမတ္ပဲဆုိတဲ့သေဘာနဲ႔ ေျပာေနၾကတာလုိ႔ ယူဆရပါတယ္။ သူတုိ႔ရမွာေတြထဲမွာ နအဖစစ္ဗိုလ္ေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာသာေပးမႈ၊ ဆုလာဘ္ေတြလည္း ထည့္တြက္မွာကေတာ့ မလြဲပါဘူး။
တုိက္ဆုိင္ခ်င္ေတာ့ ဒီအခ်ိန္မွာ ႏုိင္ငံတကာေလထုထဲမွာလည္း ေလေၾကာင္းေျပာင္းအလဲေတြ ေတြ႔ေနရပါတယ္။ ျပည္ပက ေလသံေျပာင္းလာတာနဲ႔ ျပည္ပေရာက္တခ်ဳိ႕ကလည္း ခ်က္ခ်င္းေလသံေျပာင္းကုန္ၾကတာကုိ အံ့ၾသစရာေတြ႔ရပါတယ္။ ကုိးကန္႔ေဒသမွာ ေသနတ္သံေတြ ျပန္ျမည္ေနခ်ိန္မွာ တခ်ိန္က “တပ္မေတာ္ႀကီး” တခု တည္ေထာင္မယ္ တကဲကဲေျပာေနသူ ေတြဟာ “စစ္ဗိုလ္တမတ္သားကုိလည္း လက္ခံမွာပဲ” လုိ႔ ေျပာတာကုိ ၾကားရတာဟာ ဗမာျပည္ႏုိင္ငံေရးရဲ႕ ၀မ္းနည္းစရာ ဟာသတခုပဲလုိ႔ ဆုိရပါလိမ့္မယ္။ တကယ္ေတာ့ သူတုိ႔အရင္ကေျပာခဲ့တဲ့၊ အခုနဲ႔ လုံး၀ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္တဲ့ စကားေတြဟာ ပဲ့တင္လႈိင္းထဲမွာပဲ ရွိပါေသးတယ္။ တခ်ဳိ႕၀က္ဘ္ဆုိက္ေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာဖုံးစာမ်က္ႏွာေပၚမွာပဲ ရွိပါေသးတယ္။
ဗမာျပည္ရဲ႕စီးပြားေရးကုိ တ႐ုတ္အုပ္စီးသြားမွာ စုိးရိမ္ရတယ္။ ဗမာျပည္ဟာ တ႐ုတ္ၾသဇာေအာက္ ေရာက္သြားလိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ အေမရိကန္က အေစာတလ်င္၀င္ရမယ္လုိ႔ ေျဗာင္ေျပာခဲ့တဲ့ ဂ်က္၀က္ဘ္ဆုိတဲ့အမတ္ဟာ နအဖရဲ႕လက္ထဲက သူတုိ႔ႏုိင္ငံသား ဂၽြန္ယက္ေတာကုိ ေခၚထုတ္သြားၿပီး ဗမာျပည္ဒီမုိကေရစီလႈပ္ရွားမႈထဲကုိေတာ့ သပ္ႀကီးတေခ်ာင္း စုိက္ထားခဲ့ပါတယ္။ သူ႔ေၾကာင့္မုိ႔ နယူးေယာက္က ေလဘာတီေက်ာက္႐ုပ္ႀကီးရဲ႕ မီး႐ႉးတုိင္ဟာ စည္းကမ္းရွိတဲ့ ဒီမုိကေရစီကုိ ေဖာ္ျပေနတာလားလုိ႔ ေမးရမလုိေတာင္ျဖစ္သြား ပါတယ္။ တကယ္က ၀က္ဘ္လုိလူဟာ နအဖနဲ႔စီးပြားေရးလုပ္ႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ နအဖကုိ ဘယ္လုိ ထုံးသုတ္ေရႊခ်ေပးရမလဲ စဥ္းစားေနတာသာျဖစ္ပါတယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ သူဟာ ဒီေန႔ဗမာျပည္ႏုိင္ငံေရးရဲ႕ အခရာက်တဲ့ ျပႆနာမွာ ဘက္တဘက္ကုိ ေျခစုံပစ္၀င္ရပ္လုိက္ပါၿပီ။ ဒါဟာ ဗမာျပည္ႏုိင္ငံေရးထဲကုိ အတိအလင္း ၀င္ခေလာက္ဆန္တာပါပဲ။
ေျပာရရင္ ဗမာျပည္သူေတြဟာ ႏုိင္ငံေရးအရဆုိရင္ ႏုိင္ငံႀကီးေပါင္းစုံနဲ႔ ဆက္ဆံဖူးခဲ့ပါၿပီ။ ရွင္ႀကီး၀မ္းလည္း၀င္ဖူး၊ ရွင္ငယ္၀မ္းလည္း၀င္ဖူးလုိ႔ ဆုိႏုိင္ပါတယ္။ ရွင္တရွင္တည္းရဲ႕ ၀မ္းထဲကုိသာ ၀င္ဖူးသူေတြသာ အဲဒီအရွင္က သေဘာထားေျပာင္းၿပီ ဆုိတဲ့အခါမွာ သူတုိ႔လည္းလုိက္ၿပီး ေျပာင္းၾကတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ထူးျခားတာက ဒီလုိေျပာင္းလုိက္ေတာ့ သူတုိ႔ကိုယ္သူတုိ႔ ကုိယ့္ျပည္သူေတြနဲ႔ တဖက္စီရပ္လ်က္ျဖစ္ေနတာကုိ ေတြ႔ရတာပါပဲ။ တပါတည္းမွာ သူတုိ႔ေတြ႔ရမွာက သူတုိ႔ဟာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကုိေရာ၊ တျခားႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသမားေတြကုိပါ ေခ်ာင္ထုိးလုိက္ၿပီဆုိတဲ့အျဖစ္ပါပဲ။ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြအဖုိ႔မွာ ဒီတေကြ႔မွာ ရပ္တည္ခ်က္ဟာ သူ႔တဘ၀လုံးကုိ အဆုံးအျဖတ္ေပးႏုိင္တယ္ဆုိတာ မေမ့သင့္ပါဘူး။
အခုၾကားေနရတဲ့အသံတခုက ေရြးေကာက္ပြဲကုိ၀င္ၿပီး ေနာက္မွ နအဖကုိ တျဖည္းျဖည္းပုံေျပာင္းယူမယ္ဆုိတာပါ။ အခုလုိ တရားမ၀င္အာဏာသိမ္းၿပီး မင္းလုပ္ေနတာကုိေတာင္ ေျပာင္းလဲလုိ႔မရဘဲ ဖြံ႔စည္းပုံအေျခခံဥပေဒမွာ ျပ႒ာန္းၿပီး “တရား၀င္” မင္းလုပ္ေနမယ့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြကုိ တျဖည္းျဖည္းခ်င္းေျပာင္းလဲယူမယ္ဆုိတာကေကာ ျဖစ္ႏုိင္ပါ့မလား။ ျဖစ္ႏုိင္တယ္လုိ႔ ေျပာသူကုိ သူ႔အရိပ္ကေတာင္ ရယ္ပါလိမ့္မယ္။ ကုိယ္က သူ႔ေျပာင္းမွာလား၊ သူက ကုိယ့္ေျပာင္းမွာလားဆုိတာ ဖုိးသူေတာ္ျဖစ္မွ သိပါလိမ့္မယ္။ အမွန္ေျပာရရင္ ဒီလုိေျပာသူဟာ ေရရွည္အနာဂတ္အတြက္ တာ၀န္မယူရာက်လြန္းတယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ ဖြဲ႔စည္းပုံအေျခခံဥပေဒကိစၥ၊ တုိင္းျပည္ရဲ႕ ကံၾကမၼာတခုလုံးနဲ႔ဆုိင္ေနတဲ့ ကိစၥေတြမွာ ေနာင္ခါလာေနာင္ခါေစ်းလုိ႔ သေဘာထားတာဟာ တုိင္းျပည္ကုိ ေရာင္းစားနည္းတမ်ဳိးသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဗမာျပည္ရဲ႕ ဒီေန႔အေနအထားမွာဆုိရင္ ဒါဟာ စစ္ဗိုလ္ေတြ လက္ထဲကုိ ေရာင္းစားတာသာျဖစ္ပါတယ္။
ဒီတေလာ ျပည္ပက မီဒီယာေတြထဲက ဗမာျပည္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ေဆာင္းပါးေတြထဲမွာ “ဗမာျပည္မွာ ၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲၿပီးရင္ ဘယ္သူကအာဏာကုိ ခ်ဳပ္ကုိင္ထားမလဲ” ဆုိတဲ့အေၾကာင္းကုိ အေတာ္ေလးေရၾက၊ ေဆြးေႏြးၾကတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ အဲဒီေဆာင္းပါးေတြထဲမွာ အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္အေနနဲ႔ ေရြးေကာက္ပြဲ ၀င္သင့္မ၀င္သင့္ဆုိတာအပါ တခ်ဳိ႕ကိစၥေတြမွာ အျမင္ကြဲခ်င္ကြဲမယ္၊ ဒါေပမယ့္ ၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္ေရြးေကာက္ပြဲၿပီးရင္လည္း ဗမာျပည္ရဲ႕အာဏာကုိ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြကပဲ ခ်ဳပ္ကုိင္ထားမယ္ဆုိတဲ့ အခ်က္ကုိေတာ့ ဘယ္သူမွ မျငင္းၾကတာကုိ ေတြ႔ရပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး အဲဒီအခါက်ရင္ စစ္တပ္ကခ်ဳပ္ကုိင္ထားတဲ့အစုိးရကုိ ေျပာင္းယူႏုိင္လိမ့္မယ္လုိ႔လည္း ဘယ္သူကမွ ေဟာကိန္းမထုတ္တာ သတိထားစရာပါပဲ။
ေနာက္အံ့ၾသစရာ အခ်က္တခ်က္ကေတာ့ နအဖဗုိလ္ခ်ဳပ္ေတြက အမ်ဳိးသားရင္ၾကားေစ့ေရးစကား တခြန္းမွမေျပာဘဲနဲ႔လည္း ဗိုလ္သန္းေရႊက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကုိ အိမ္ခ်ဳပ္တႏွစ္ခြဲခ်လုိက္တာဟာ အမ်ဳိးသားရင္ၾကားေစ့ေရးအတြက္ အလားအလာ ေကာင္းျဖစ္တယ္လုိ႔ ေျပာၾကတာပါပဲ။ ဒီလုိ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အိမ္ခ်ဳပ္ ထပ္ခ်ခံရတာကုိ ဂ်င္၀က္ဘ္ကလည္း သူ႔ခရီးစဥ္ ေအာင္ျမင္တယ္လုိ႔ သုံးသပ္တာလည္း မေမ့ႏုိင္ပါဘူး။
တခ်ဳိ႕ေသာ ေရႊျပည္ေအးတရား ေဟာသူမ်ားကေတာ့ ေက်ေအးသင့္ၿပီဆုိတာမ်ဳိး လူလိမၼာစကား ေျပာၾကပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ေက်ေအးခ်င္တယ္ဆုိတာ တဖက္တည္းက ေက်ေအးလုိ႔ရတာမဟုတ္ဘူးဆုိတာ မေမ့သင့္ပါဘူး။ ၁၉၅၈ ခုႏွစ္တုန္းက ဗိုလ္ေန၀င္းနဲ႔ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္၊ ဗုိလ္ေအာင္ႀကီးတုိ႔ အာဏာသိမ္းတဲ့အခါမွာ ဦးႏုစကားနည္းရန္စဲလုပ္လုိက္တာဟာ တုိင္းျပည္လည္းငါးပါးေရာ သံဃာစင္ပါေမွာက္႐ုံမက သူကုိယ္တုိင္လည္း အႀကီးအက်ယ္ ဒုကၡေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါဟာ တဖက္သတ္ေက်ေအးလုိ႔ မျဖစ္ဘူးဆုိတာရဲ႕ အထင္ရွားဆုံး သာဓကတခုျဖစ္ပါတယ္။
သူတုိ႔ရဲ႕အျမင္မွာ အတုိက္အခံေတြ၊ ျပည္သူေတြဘက္က ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မရွိေတာ့ဘူး၊ နအဖကပဲ ထင္သလုိ လုပ္ႏုိင္ေနတယ္၊ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ အေလွ်ာ့သာေပးလုိက္ပါဆုိတဲ့ အဓိပၸာယ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ တုိင္းျပည္တျပည္မွာ အာဏာရေနတဲ့လူက ပုိၿပီး လုပ္ႏုိင္ကုိင္ႏုိင္တာ၊ ဥပေဒဆုိတဲ့စကားလုံးကုိသုံးၿပီး ထင္တုိင္းလုပ္တာေတြ လုပ္ႏုိင္တာအမွန္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီတဖက္တည္း ကုိသာျမင္ၿပီး က်န္တဖက္ရဲ႕လုပ္ကုိင္မႈနဲ႔ အလားအလာေတြကုိ ထည့္မတြက္ရင္ မွားပါတယ္။ ပဋိပကၡတခုမွာ ဘက္ႏွစ္ဖက္ရွိတယ္ဆုိတာ မေမ့သင့္ပါဘူး။ ဘက္တဖက္ကခ်ည့္ အၿမဲအသာရေန၊ ႏုိင္ေနတာမဟုတ္ပါဘူး။ အျခားတဖက္က ျပန္လွန္တုံ႔ျပန္တာ၊ ဆန္႔က်င္တာမရွိရင္ အဲဒီႏွစ္ဖက္ရဲ႕ တၿပိဳက္နက္တည္းရွိမႈကုိ ပဋိပကၡလုိ႔ေတာင္ ေခၚေတာ့မွာမဟုတ္ပါဘူး။ ပဋိပကၡလုိ႔ဆုိလုိက္တာနဲ႔ ဘက္ႏွစ္ဖက္ထဲမွာ အားသာေနတဲ့ ဘက္ဆုိတာကုိ အၿမဲလုိရွိေနတာ ေတြ႔ရမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီဘက္အားသာမႈ၊ အထက္စီးရမႈဟာ တသက္လုံးတည္ရွိတာမဟုတ္ဘူးဆုိတာ ဘယ္ပဋိပကၡမွာမဆုိ ေတြ႔ေနရတဲ့ နိယာမပါ။ ေနာက္ဆုံးမွာ အသစ္ကုိ ေနရာေပးရတာခ်ည္းပါပဲ။
အေရးႀကီးတာက အဲဒီပဋိပကၡမွာ ကုိယ္က ဘက္ဘက္က ပါမလဲဆုိတာပါပဲ။
မွတ္ခ်က္ ။ ။ http://www.khitpyaing.org မွ ကူးယူ မွ်ေဝပါသည္။
