ဧၿပီလ(၁) ရက္၊ ၂၀၀၉
ဗိုလ္သန္းေရႊရဲ ႔ မိန္႔ခြန္းတခုကို ရွားရွားပါးပါး ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးေန႔က။အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ရဲ ႔ ေတာင္းဆိုခ်က္ကို တုံ႔ျပန္တာပါ။
ျမန္လိုက္ပါဘိ။ အေျဖအသင့္ရွိေနတဲ့သေဘာပါပဲ။
သူတို႔ရဲ ႔ လမ္းျပေျမပံုအတိုင္း ငါျမင္းငါစိုင္းေတာ့မယ့္အေၾကာင္း ကမာၻကိုပါေၾကညာလိုက္တာလို႔ေျပာရင္ မမွားပါဘူး။
တပါတည္းမွာ စဥ္းစားစရာေပၚလာတာက နအဖ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ား ဟာ အေမရိကန္နဲ႔ စကားေျပာခြင့္ရတဲ့အတြက္ ပိုၿပီး မာနတက္လာ၊ ဘဝင္ေလခိုက္ေနတာလား၊ ဒါ့သာမက တ႐ုတ္ေခါင္းေဆာင္တဦး လည္းလာဆိုေတာ့ ဗိုလ္သန္းေရႊတို႔ ႏိုင္ငံတကာေရးရာမွာ ေအာင္ျမင္မႈေတြ ရေနေလပလား စတဲ့ေမးခြန္းေတြပါ။
ဒါမွမဟုတ္လည္း ဗိုလ္သန္းေရႊရဲ ႔ ဒီမိန္႔ခြန္းဟာ သူတို႔ရဲ ႔ ေရြးေကာက္ပြဲဥပေဒကို ေစာင္းပါးရိပ္ေျခ ေၾကညာေနတာ မ်ားလား။
အေမရိကန္ႏိုင္ငံျခားေရးဝန္ႀကီးဌာနက မစၥတာ စတီဖင္ဘလိပ္ လာလိုက္တဲ့အတြက္ ဗမာျပည္ႏိုင္ငံေရးမွာ အေျပာင္း အလဲေတြ ျဖစ္ေတာ့မွာလားဆိုၿပီး ေတြးေတာသူေတြ အေတာ္ရွိပါတယ္။ ဗမာျပည္အေရးအေပၚ ဘယ္အတိုင္းအတာ အထိ ထိခိုက္ႏိုင္မလဲဆိုၿပီး ေဆြးေႏြးၾကတာေတြလည္း ၾကားရပါတယ္။ မီဒီယာအတြက္ေတာ့ စကားဝိုင္းဖန္တီးလို႔ ေကာင္းေပသေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေဆြးေႏြးသူတခ်ိဳ ႔မွာ တကယ္ကိုစိုးရိမ္တဲ့ ေလသံေတြပါ ေနသလား ထင္မွတ္မိပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး အေမရိကန္ဟာ လွည့္ရင္ တင့္ကားလို (၁၈ဝ) ဒီဂရီ မလွည့္ပါဘူး။ မီးရထားလို တျဖည္းျဖည္းခ်င္း လွည့္မွာပါလို႔ ေခၽြးသိပ္သံေတြလည္း ၾကားရပါတယ္။ တခ်ိဳ ႔ ေလာကမွာ ဂယက္မေသးတာ ေသခ်ာပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ ဗမာျပည္ႏိုင္ငံေရးရဲ ႔အေျပာင္းအလဲဆိုတာ ဘာလဲဆိုတာကို ျပန္ေမးရပါလိမ့္မယ္။နအဖစစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြက ပံုစံေျပာင္းၿပီး တိုင္းျပည္အာဏာကို ခ်ဳပ္ကိုင္လိုက္တာကို အေျပာင္းအလဲလို႔ ေခၚမွာလား။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို အိမ္ခ်ဳပ္ကလႊတ္ေပးၿပီး ဒီပဲယင္းအေျခအေနမတိုင္မီက လႈပ္ရွားခြင့္ေပးတာေလာက္ကို အေျပာင္းအလဲေခၚမွာလား။ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြကို ဖမ္းလိုက္လႊတ္လိုက္လုပ္ေနတာကို အႀကိမ္ႀကိမ္ ေျပာင္းလဲေနတယ္လို႔ ေခၚမွာလား။
လက္ရွိဗမာျပည္ႏိုင္ငံေရးရဲ႕ အဓိကဝင္႐ိုးဟာ နအဖစစ္အစိုးရနဲ႔ ဒီမိုကေရစီအတြက္ တိုက္ပြဲဝင္ေနၾကတဲ့ ျပည္သူလူထုအၾကားက ပဋိပကၡျဖစ္ပါတယ္။ နအဖစစ္အစိုးရနဲ႔ အေမရိကန္အစိုးရအၾကားက ပဋိပကၡမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္မို႔ သေဘာတရားအရေျပာရရင္ ဗမာျပည္ႏိုင္ငံေရးရဲ႕ အေရးပါတဲ့အေျပာင္းအလဲဟာ နအဖနဲ႔ ျပည္သူလူထု အၾကားက ပဋိပကၡကေန ေပၚထြက္လာမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ နအဖနဲ႔ အေမရိကန္ ဆက္ဆံမႈအၾကားက ေပၚထြက္လာမွာ မဟုတ္ပါဘူး။
တခ်ိဳ႕ ေသာ ႏိုင္ငံေရးေဆာင္ရြက္ခ်က္ေတြကိုလည္းပဲ အလားတူပဲစံထားခ်က္၊ တိုင္းတာမႈနဲ႔ တြက္ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ က အေမရိကန္က နအဖအစိုးရကို အသိအမွတ္ျပဳလိုက္ရင္ ဘယ္လိုျဖစ္မလဲလို႔ စဥ္းစားၾကပါတယ္။ အေမရိကန္က နအဖအစိုးရကို အသိအမွတ္ျပဳ မျပဳဆိုတဲ့ျပႆနာဟာ ဘယ္တုန္းကမွ မတည္ရွိခဲ့ပါဘူး။ တဖက္ကေျပာရင္ နအဖတည္ရွိမႈ၊ မတည္႐ွိမႈဟာ အေမရိကန္က အသိအမွတ္ျပဳ၊ မျပဳဆိုတာအေပၚမွာ မတည္ပါဘူး။ အိမ္ျဖဴေတာ္က အသိအမွတ္မျပဳလည္း နအဖဟာ တည္ရွိေနမွာပါပဲ။
အေမရိကန္ရဲ႕ ပိတ္ဆို႔မႈ (sanction) ကို ၾကည့္ျမင္ရင္လည္း အလားတူပဲ ၾကည့္ျမင္ရမယ္ထင္ပါတယ္။
ပိတ္ဆို႔မႈဟာ နအဖစစ္အစိုးရအတြက္ အခက္အခဲျဖစ္ေစတာေတာ့အမွန္ပါ။ ဒါေပမယ့္ နအဖ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြကို အေျခခံက်တဲ့ အေျပာင္းအလဲေတြ မလုပ္ေစႏိုင္ပါဘူး။ ျပည္သူေတြဘက္ကၾကည့္ရင္ေတာ့ အဲဒီပိတ္ဆို႔မႈေတြ ႐ွိသည္ျဖစ္ေစ၊ မရွိသည္ျဖစ္ေစ ဘာမွသိပ္မထူးျခားပါဘူး။ ဆိုလိုတာ ႏိုင္ငံေရးအားျဖင့္ေျပာတာပါ။
႐ွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုႀကီးေပၚေပါက္တာဟာ မဆလအစိုးရကို ႏိုင္ငံတကာက အသိအမွတ္ျပဳထား႐ံုမက အကူအညီေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးေပးေနၾကခ်ိန္ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက တိုက္ပြဲဝင္ၾကတဲ့ ျပည္သူေတြေရာ၊ ေခါင္းေဆာင္ ေတြပါ မဆလအစိုးရကို အေမရိကန္ကေထာက္ခံထားသလား၊ မေထာက္ခံဘူးလားလို႔ ေတြးေတာခဲ့ၾကပါသလား။ ဘယ္သူက ေထာက္ခံထားတာျဖစ္လုိ႔ မဆလအစိုးရကို မဆန္႔က်င္ဘူးလို႔ ဘယ္သူ႔ေခါင္းထဲမွာမ်ား ေပၚခဲ့ဖူးပါသလဲ။
ဗမာျပည္ရဲ႕ ဒီမိုကေရစီအေရးေတာ္ပံုမွာ ဒီအေရးေတာ္ပံုကို တျခားႏိုင္ငံအစိုးရတခု ဒါမွမဟုတ္ အစိုးရေတြနဲ႔ ဆက္ခ်ိတ္ စဥ္းစားတဲ့ေတြးေခၚနည္းဟာ အက်ိဳးမေပးပါဘူး။ နအဖအစိုးရရဲ ႔ ျပည္ပဆက္ဆံေရး အေျခအေနကို ၾကည့္ၿပီး ကိုယ္က စိတ္ဓာတ္က်လိုက္၊ တက္လိုက္ျဖစ္ေနလို႔လည္း မျဖစ္ပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ ဒီလႈပ္ရွားမႈႀကီးထဲမွာ ဒီအေတြးအေခၚေပၚေနတာၾကာပါၿပီ။ ဒါဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္အားကိုးစိတ္ကို ေလ်ာ့ပါးေစပါတယ္။
ဒီထက္ပိုဆိုးတာကေတာ့ ႏိုင္ငံေရးပါတီ ဒါမွမဟုတ္ အင္အားစုတရပ္အေနနဲ႔ ျပည္ပႏိုင္ငံတခုနဲ႔ နအဖအစိုးရတို႔ရဲ႕ ဆက္ဆံမႈအေပၚ အေျခခံၿပီး ကိုယ့္လုပ္ငန္းစဥ္၊ လမ္းစဥ္ကို ခ်မွတ္တာပါပဲ။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ ငါးပါးေတာင္ ေမွာက္တတ္ ပါတယ္။ တဖက္က ျပန္စဥ္းစားလိုက္ရင္လည္း အေမရိကန္ႏိုင္ငံ ဒါမွမဟုတ္ တျခားႏုိင္ငံတခုမွာ သမၼတေျပာင္းလဲလို႔ ဒါမွမဟုတ္ ေပၚလစီေျပာင္းလဲလို႔ ဗမာျပည္ထဲက အေရးေတာ္ပံုႀကီးတခုကို ထိခိုက္တယ္ဆိုရင္ ဒီအေရးေတာ္ပံုဟာ ရာဇဝင္႐ိုင္းေရာ မဟုတ္ပါလား။
တကယ္လို႔ ဝါ႐ွင္တန္က နအဖဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြကို အေလွ်ာ့အတင္း လုပ္ႏိုင္ေအာင္ တိုက္တြန္းႏိုင္တယ္ ဆိုရင္ေတာ့ မစၥတာ စတီဖင္ဘလိပ္ရဲ႕ ခရီးစဥ္ဟာ ဗမာႏိုင္ငံရဲ႕ အေျပာင္းအလဲေတြကို တစံုတရာ ထိေရာက္မႈ႔႐ွိတယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါ တယ္။ ဒါေတာင္မွ ဒီလိုေျပာင္းလဲတာရဲ ႔ အဓိက အေၾကာင္းရင္းက ျပည္သူလူထုေတြ က ေနာက္မဆုတ္ဘဲ ရပ္ခံေနၾကတာဟာ အဓိကအေၾကာင္းရင္း ျဖစ္တယ္ဆိုတာကို ေမ့လို႔မျဖစ္ပါဘူး။ ရွိေစေတာ့။ အခုေတာ့ ဗိုလ္သန္းေရႊက ျပတ္ျပတ္သားသားပဲ အေျဖေပးလိုက္ပါၿပီ။
သူအေျဖေပးတာဟာ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ကို သာမက မစၥတာ စတီဖင္ဘလိပ္္ရဲ႕ ခရီးစဥ္အေပၚ စဥ္းစားတြက္ဆေနၾကတဲ့ ျပည္တြင္းျပည္ပကိုပါ တပါတည္း အေျဖေပးလိုက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ စိတ္ကူးမယဥ္ၾကပါနဲ႔တဲ့။
စီးပြားေရးကပ္ဆိုက္ေနတဲ့ အေမရိကန္ဟာ “ဦး” သန္းေရႊအစိုးရနဲ႔ လည္း “ဦး” ေနဝင္းအစိုးရနဲ႔ ဆက္ဆံမႈမ်ိဳး ျပန္ထား ရွိေကာင္း ထားရွိလာႏိုင္ပါတယ္။ အင္ဒိုနီးရွားကတဆင့္ လုပ္ေနတာေတြေရာ၊ မစၥတာ စတီဖင္ဘလိပ္ လာတာပါ။ ဒါေတြ အားလံုးဟာ ဆက္ဆံမႈ အေျပာင္းအလဲေတြလုပ္ႏိုင္ဖို႔ အေပးအယူ လုပ္ေနၾကတာ ျဖစ္ဖို႔မ်ားပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ လူေတြအတြက္ေတာ့ ဒါဟာ “အေျပာင္းအလဲႀကီးတရပ္” ျဖစ္သြားႏိုင္ပါတယ္။ ဒါမွမဟုတ္လည္း သူတို႔လုပ္ခ်င္တာ ေတြလုပ္ဖို႔ အေၾကာင္းျပစရာ ရသြားႏိုင္ပါတယ္။
ဒီလိုျဖစ္သြားရင္ ဗမာျပည္ ဒီမိုကေရစီအေရးေတာ္ပံုကို ျပည္သူေတြအေနနဲ႔ ဘယ္လိုဆက္လုပ္ၾကမလဲ။
ေရာက္မလာေသးတဲ့ အေနအထားတခုကို ႀကိဳေျပာရတာခက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အၾကမ္းဖ်င္းေျပာရရင္ေတာ့ အထက္မွာ ေျပာခဲ့တဲ့အတိုင္း ဦးေနဝင္းအစိုးရလက္ထက္တုန္းကလိုပဲ ျပန္လုပ္ၾကရမွာပါပဲ။
ရာစုႏွစ္ တဝက္နီးပါး ျပည္သူေတြအသက္ေသြးေခၽြးေတြေပးၿပီး ေတာင္းဆိုတိုက္ပြဲဝင္ေနခဲ့ၾကတာဟာ အႏွစ္သာရ အရကိုပဲ စစ္အာဏာရွင္ လကၡဏာ စိုးစဥ္းမွမရွိတဲ့ အစိုးရတရပ္ေပၚထြက္ေရး ျဖစ္တယ္ဆိုတာ ေမ့လို႔မျဖစ္ပါဘူး။
မွတ္ခ်က္ ။ ။ http://www.khitpyaingnews.org မွ ကူးယူ မွ်ေဝပါသည္။
