လူထုေခါင္းေဆာင္ကို ၀န္းရံေရး

တုိက္ပြဲႏိုင္ငံေရးႏွင့္ ပါတီႏိုင္ငံေရးမွ အေျခခိုင္ေသာ ဒီမိုကေရစီစနစ္ဆီသို႔ ( ၂ )

လူထုေခါင္းေဆာင္ကို ၀န္းရံေရး

ေဒါက္တာလြဏ္းေဆြ
(၂၀၀၇ခုႏွစ္ မတ္လထုတ္ ေခတ္ၿပိဳင္ဂ်ာနယ္တြင္ ေဖာ္ျပခဲ့သည့္ ေဆာင္းပါးျဖစ္ပါသည္)

မလြတ္ေျမာက္ေသးတဲ့ တိုင္းျပည္ေတြရဲ႕ တိုက္ပြဲႏိုင္ငံေရးကာလေတြမွာ တိုက္ပြဲထဲကေန လူထုေခါင္းေဆာင္ ေတြ ေပၚထြက္လာစျမဲပါပဲ။ လူထုေခါင္းေဆာင္ဆိုတာ လူထုက နာမည္သိ႐ံုပဲသိတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ကို ဆိုလိုတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ျပည္သူလူထုရဲ႕ ရင္ထဲအသည္းထဲက တကယ့္ကို ယံုၾကည္ကိုးစားတဲ့ ေခါင္းေဆာင္မ်ဳိးကို ဆို လိုတာပါ။ ယံုၾကည္ကိုးစားတယ္ ဆိုရာမွာလည္း သူသာလွ်င္ တိုင္းျပည္ကိုလြတ္ေျမာက္ေအာင္ လမ္းျပႏိုင္ မယ္၊ ေအာင္ပြဲဆီေရာက္ေအာင္ ဦးေဆာင္ေခၚငင္သြားႏိုင္မယ္ဆိုတဲ့ ယံုၾကည္ကိုးစားမႈမ်ဳိးပါ။

ဟိုအရင္တေခတ္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ မဟတၱမဂႏီၵတို႔ဟာ တိုက္ပြဲထဲက ေပၚထြက္လာခဲ့တဲ့ လူထုေခါင္း ေဆာင္ေတြ ျဖစ္ခဲ့ၾကသလို ဒီဘက္ေခတ္မွာဆို ေတာင္အာဖရိကက နယ္လ္ဆင္မင္ဒဲလား၊ ပိုလန္က ၀ါလက္ ဆာ၊ ခ်က္က ဗားကလပ္ဟာဘယ္လ္၊ ေတာင္ကိုးရီးယားက ကင္ေဒးဂ်ဳံတို႔ဟာ တိုက္ပြဲထဲက ထြက္ေပၚလာခဲ့တဲ့ အထင္ကရ လူထုေခါင္းေဆာင္ေတြပါ။ ဒီကေန႔ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာဆိုရင္လည္း ရွစ္ေလးလံုးတိုက္ပြဲထဲကေန ေပၚ ထြက္လာခဲ့တဲ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟာ ျပည္သူလူထုက ယံုၾကည္ကိုးစားတဲ့ လူထုေခါင္းေဆာင္ျဖစ္တယ္ ဆိုတာကို ဘယ္သူမွ ျငင္းလို႔မရႏိုင္ပါဘူး။

လြတ္ေျမာက္မႈအတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့၊ ၀င္ေနဆဲ ဘယ္တိုင္းျပည္မွာမဆို ျပည္သူလူထုေတြအေနနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ ႏွ လံုး သားထဲက သူတို႔အတြက္ အမွန္တကယ္ အနစ္နာခံ ေပးဆပ္တယ္လို႔ ခံစားယံုၾကည္သူကိုသာ လူထုေခါင္း ေဆာင္အျဖစ္ လက္ခံအားကိုးၾကစျမဲပါ။ ထိုပုဂၢဳိလ္မ်ဳိးဟာ လူထုရဲ႕ႏွလံုးသားထဲမွာ အခိုင္အမာ ေနရာယူၿပီးသား ျဖစ္လို႔ သူ႔ေနရာကို အျခားဘယ္သူကမွ ဘာနဲ႔မွ လဲယူခ်င္လို႔ မရႏိုင္ပါဘူး။ အဲဒီလို လူထုေခါင္းေဆာင္ရွိတဲ့ တိုင္းျပည္မွာ အဆိုပါလူထုေခါင္းေဆာင္ရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးအေတြးအေခၚ၊ နည္းပရိယာယ္ေပၚမူတည္ၿပီး တိုက္ပြဲအ ရွိန္အဟုန္ဟာ အေႏွးအျမန္ သိသာတတ္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ျပည္သူလူထုက သူ႔ရဲ႕ ဦးေဆာင္မႈ ေနာက္ကို တေသြးတသံတမိန္႔ နဲ႔ တက္ညီလက္ညီ လိုက္ပါေဆာင္႐ြက္တတ္လို႔ပါပဲ။

ဒါေပမယ့္ လူထုေခါင္းေဆာင္တိုင္းမွာ လိမၼာပါးနပ္ၿပီး ပရိယာယ္ႂကြယ္၀တဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမားရဲ႕ အရည္အခ်င္း မ်ဳိးရွိ ခ်င္မွ ရွိမွာပါ။ ရွိၾကတာေတာ့ မ်ားပါတယ္။ ေသခ်ာတာတခုကေတာ့ သူ႔မွာ ႐ိုးသားမႈရယ္၊ တိုင္းျပည္နဲ႔ လူ မ်ဳိးအ တြက္ အဆံုးစြန္ဆံုး အနစ္နာခံေပးဆပ္လိုတဲ့ စိတ္ရယ္ အျပည့္အ၀ရွိတာပါပဲ။ လူထုအေနနဲ႔ကလည္း အဲဒီစိတ္ဓာတ္အေပၚပဲ အဓိကထား ယံုၾကည္ကိုးစားတာကိုး။ ဒါေပမယ့္ တိုက္ပြဲဆိုတာက ေရွ႕ဆံုးကေန အနစ္ နာခံၿပီး မဆုတ္မနစ္ဦးေဆာင္တိုက္ပြဲ၀င္ေပးမယ့္ ေခါင္းေဆာင္ရွိဖို႔လိုသလို သူနဲ႔အတူ ႏိုင္ငံေရးနည္းပရိယာယ္ ေကာင္းေကာင္းလည္း တပါတည္း ကပ္ပါေနမွ ေအာင္ပြဲကုိ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒီေတာ့ လူထုေခါင္းေဆာင္ေတြမွာ လိမၼာပါးနပ္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးပရိယာယ္ ရွိၾကတာမ်ားေပမယ့္ မရွိခဲ့ရင္လည္း ရွိတဲ့သူေတြက ၀န္းရံၿပီး အၾကံေကာင္း ဥာဏ္ေကာင္းေတြ ေပးၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဥပမာအားျဖင့္ မဟတၱမ ဂႏၵီရဲ႕ ေနာက္မွာ ဂ်၀ါဟာလာေန႐ူး၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ ေနာက္မွာ သခင္ျမ၊ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ဦးခ်စ္ေမာင္၊ နယ္ဆင္မင္ဒဲလားရဲ႕ေနာက္မွာ သာဘုိအမ္ဘီကီတို႔လို ႏိုင္ငံေရးသမားေကာင္းေတြ၊ ပညာရွင္ေတြက ၀န္းရံ ေပးခဲ့ၾကတာပါပဲ။ ဒါဟာ ထင္သာျမင္သာရွိတဲ့ သူေတြကို ဥပမာေပးျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဆိုပါ လူထုေခါင္း ေဆာင္ေတြရဲ႕ ေနာက္မွာ တျခားႏိုင္ငံေရးသမားေကာင္းေတြ၊ ပညာရွင္ေတြလည္း အမ်ားႀကီး ၀န္းရံခဲ့ၾကဦးမွာ ပါ။ အဲဒီလို စုဖြဲ႕၀န္းရံမႈနဲ႔ပဲ တိုက္ပြဲကို ၿပီးဆံုးေအာင္ တုိက္ခဲ့ၾကတာျဖစ္ပါတယ္။

ေျပာရရင္ ေအာင္ျမင္ၿပီးေျမာက္ခဲ့တဲ့ တိုက္ပြဲေတြမွာ ဘယ္ေလာက္ေတာ္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမားပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္ ေလာက္တတ္တဲ့ ပညာရွင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ လူထုေခါင္းေဆာင္ရဲ႕ေရွ႕ကို ကြၽံထြက္ၿပီး ငါသိငါတတ္ ဆရာႀကီးမလုပ္ဘဲ လူထုေခါင္းေဆာင္ရဲ႕ ေနာက္ကသာ ၀န္းရံ၊ အၾကံေကာင္း ဥာဏ္ေကာင္းေတြေပးၿပီး အတူတကြ လက္တြဲ တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ၾကလို႔ ေအာင္ပြဲေတြ ရခဲ့ၾကတာပါ။

ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္တို႔ရဲ႕ ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီေရးတိုက္ပြဲမွာ ျဖစ္ေနတာက ဒီလိုပါ။ လူထုက ယံုၾကည္ကိုးစားတဲ့ လူ ထုေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ေတာ့ ရွိေနၿပီ။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ေနာက္မွာ ၀န္းရံေပးတဲ့သူ ေတြ ရွိေနတာလည္း အမွန္ပဲ။ ဒါေပမယ့္ ၀န္းရံေနတဲ့သူအမ်ားစုက ႏိုင္ငံေရးပရိယာယ္ႂကြယ္၀တဲ့ ႏိုင္ငံေရးသ မားေကာင္းေတြမဟုတ္ဘဲ အာဏာရွင္ဗုိလ္ေန၀င္းနဲ႔အတူ ျမန္မာျပည္ဒီမိုကေရစီ ဆိတ္သုဥ္းေအာင္ ၾကံရာပါ လုပ္ခဲ့သူေတြ ျဖစ္ေနၾကလို႔ပဲ။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို အၾကံေကာင္း ဥာဏ္ေကာင္းေပးႏိုင္မယ့္ ဆရာဦး ၀င္းတင္လို လူမ်ဳိးက်ေတာ့လည္း နအဖက ေထာင္ကေန လံုး၀လႊတ္မေပးတဲ့အခါက်ေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစု ၾကည္ကို အက်ယ္ခ်ဳပ္ခ်လိုက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ တိုက္ပြဲက ေရွ႕ကို ဆက္မေ႐ြ႕ေတာ့ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။

ဒီၾကားထဲ တတိယႏိုင္ငံက ပ႑ိတတဦးကလည္း ျမန္မာျပည္အေရး သူပဲေျဖရွင္ေပးေတာ့မယ့္ပံုနဲ႔ လူထုေခါင္း ေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကိုေက်ာ္ၿပီး နအဖနဲ႔ တိတ္တဆိတ္ ဆက္ဆံလိုဆက္ဆံ၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစု ၾကည္နဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္လမ္းစဥ္ကိုေ႐ြးၿပီး မီဒီယာမွာ ေအာ္ဟစ္လိုဟစ္နဲ႔ ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့လည္း အဆဲခံရ တာပဲ အဖတ္တင္တာပဲ။ တိုက္ပြဲမၿပီးေျမာက္ေသးတဲ့ ႏိုင္ငံေတြမွာ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေတာ္ေတာ္၊ ဘယ္ေလာက္ ပဲတတ္တတ္ လူထုေခါင္းေဆာင္ကိုေက်ာ္ၿပီး မိုးက်ေ႐ႊကိုယ္နည္းနဲ႔ ဆရာႀကီး၀င္လုပ္ခ်င္လို႔ မရဘူးဆိုတာကို အဆိုပါပ႑ိတ မသိခဲ့တာဟာ အဓိက ႏိုင္ငံေရးအကင္းမပါးလို႔ပါပဲ။ ႏိုင္ငံေရးအကင္းမပါးတဲ့အခါက်ေတာ့ လုပ္ခ်င္တာပဲသိၿပီး ကိုယ့္ေနရာကိုယ္ မသိတဲ့အေျခအေန ျဖစ္ကုန္တာေပါ့။ လူထုေခါင္းေဆာင္ကို ၀န္းရံရ ေကာင္းမွန္းမသိဘဲ အခုလိုက်ဆံုးသြားတဲ့အခါက်ေတာ့ အရည္အခ်င္းရွိသူတဦးအေနနဲ႔ ႏွေျမာစရာေတာ့ အ ေကာင္းသား။

တေလာကလည္း ၾကားရျပန္ေသးတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ မပါတဲ့နည္းနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးအေျဖရွာတဲ့ ေဆြး ေႏြးပြဲတခုလုပ္ေလသတဲ့။ အဆဲခံရမွာ ေၾကာက္လို႔လားေတာ့မသိ၊ အဖြဲ႔စံု လူစံုကို မဖိတ္ဘဲ အေသြးတူ အေမြး တူေတြစုၿပီး ကုတ္ကုတ္ကုတ္ကုတ္နဲ႔ တံခါးပိတ္အစည္းအေ၀းလို အသံတိတ္လုပ္သြားတဲ့ပြဲလို႔ပဲ သိလိုက္ရ တယ္။ ဒီၾကားထဲ ပ႑ိတတခ်ဳိ႕ကလည္း လူထုေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ေခါင္းမာေနလို႔ ေတြ႔ ဆံုေဆြးေႏြးေရးမျဖစ္တာဆိုၿပီး နအဖေၾကာင္ဖားေတြဘက္ကို သာသာထိုးထိုးေတြးကာ ေတာင္ေျပာေျမာက္ ေျပာ ေလွ်ာက္ေျပာေနၾကတာကို ၾကားရေသးတယ္။ ပ႑ိတတဦးက်ျပန္ေတာ့လည္း စစ္အုပ္စုက လွမ္းေခၚရင္ ပဲ ေငါက္ကနဲထၿပီး သြားေဆြးေႏြးေတာ့မေယာင္ (သူ႔လိုလူကိုလည္း ဟိုကေခၚေဆြးေႏြးမယ့္ပံု မရွိပါဘူး) ေရး သားေျပာဆိုေနတာကို ေတြ႔ရျပန္တယ္။ ဒုကၡ ဒုကၡ … အို ဒုကၡ … လို႔ပဲ ညည္းတြားေနမိေတာ့ရဲ႕။

ေျပာရရင္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံဟာ လြတ္ေျမာက္ေသးတဲ့ တိုင္းျပည္မဟုတ္ေလေတာ့ လြတ္ေျမာက္ၿပီး သား ႏိုင္ငံေတြက စဥ္းစားပံုစဥ္းစားနည္းကားနဲ႔ စဥ္းစားရင္ မွားမယ္ဆိုတာပါပဲ။ ဒီမိုကေရစီနည္းက် စဥ္းစားပံုစဥ္း စားနည္းနဲ႔ အသားမက်ေသးတဲ့ ျမန္မာျပည္သူအမ်ားစုႀကီးရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ေခါင္းေဆာင္တဦးတေယာက္ကို ယံု ၾကည္အားကိုးတဲ့အေလ့ ရွိေနဆဲဆိုတာကို သတိျပဳရမွာျဖစ္တယ္။ ဒါဟာ မလြတ္ေျမာက္ေသးတဲ့ တိုင္းျပည္ တိုင္းမွာ ျဖစ္တတ္တဲ့ သဘာ၀ပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္မို႔လည္း မလြတ္ေျမာက္ေသးတဲ့ အေျခအေနေတြျဖစ္တည္ေနတဲ့ တိုင္းျပည္ေတြမွာသာ လူထုေခါင္းေဆာင္ဆိုတာ ေပၚထြက္တာပါ။

ေတာင္အာဖရိကမွာတုန္းက ဆိုရင္လည္း မလြတ္ေျမာက္ခင္က နယ္ဆင္မင္ဒဲလားကိုပဲ လူထုေခါင္းေဆာင္အ ျဖစ္ အဓိကအားကိုးၿပီး တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ၾကတာပါ။ ေဟာ အခုလြတ္ေျမာက္ၿပီး ဒီမိုကေရစီလမ္းေၾကာင္းေပၚ ေရာက္ သြားတဲ့အခါက်ေတာ့ မင္ဒဲလားမရွိလည္း က်န္လူေတြနဲ႔ တိုင္းျပည္ကို ေမာင္းႏွင္လို႔ရသြားၿပီ။ ေတာင္ကိုးရီး ယားမွာလည္း ဒီလိုပဲ။ ကင္ေဒးဂ်ဳံမရွိလည္း ရသြားၿပီ။ ဒီမိုကေရစီရသြားၿပီဆိုေတာ့ တင္တိုက္စရာ လူထုေခါင္း ေဆာင္လည္း မလိုေတာ့ဘူးေလ။ အရည္အခ်င္းရွိတဲ့သူက တိုင္းျပည္ကို တက္အုပ္ခ်ဳပ္ႏိုင္တဲ့ အေနအထားကို ေရာက္ေနၿပီလို႔ ဆိုရမွာေပါ့။ က်ေနာ္တို႔တိုင္းျပည္လည္း နအဖလက္ေအာက္က လြတ္ေျမာက္ၿပီး ဒီမိုကေရစီ လမ္းေၾကာင္းမွန္ေပၚကို ေရာက္တဲ့အခါက်ရင္ အခုလက္ရွိ ေတာင္အာဖရိကလိုပဲ လူထုေခါင္းေဆာင္မရွိလည္း ေမာင္းႏွင္ႏိုင္တဲ့ အေနအထားမ်ဳိးကို ေရာက္လာမွာပါ။

အခ်ဳပ္အေနနဲ႔ ေျပာရရင္ေတာ့ အခုလို ဒုတိယအေက်ာ့ တိုက္ပြဲႏိုင္ငံေရးကာလမွာ လူထုေခါင္းေဆာင္ ေဒၚ ေအာင္ဆန္းစုၾကည္မပါဘဲ အေျဖရွာမယ္ဆိုတဲ့ အေတြးမ်ဳိးေတြကို ေရွ႕တန္းတင္ေနၾကရင္ ဒီမိုကေရစီအစစ္ အမွန္နဲ႔ ေ၀းျမဲေ၀းေနဦးမယ္လို႔ ယူဆမိေၾကာင္းပါ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ ႏိုင္ငံေရး အေတြးအေခၚ ေကာင္းျခင္းမေကာင္းျခင္းထက္ ျမန္မာျပည္သူလူထုက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ယံုၾကည္ ကိုးစားတဲ့စိတ္က အခိုင္အမာရွိေနဆဲမို႔ သူမ မပါတဲ့နည္းနဲ႔ အေျဖထုတ္ခဲ့ရင္ ထုတ္ေမာႀကီးပဲ အဖတ္တင္လိမ့္ မယ္။ ျပည္သူလူထု လက္မခံဖို႔က ရာႏႈန္းျပည့္နီးပါး ေသခ်ာတယ္လို႔ပဲ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ အဲဒီလို လူထုလက္မခံ ရင္ ဘာပဲလုပ္လုပ္ ဘယ္လိုပဲ အုပ္ခ်ဳပ္အုပ္ခ်ဳပ္ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာ သေဘာေပါက္ဖို႔လိုပါ တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္မို႔ ႏိုင္ငံေရးသမားေကာင္းေတြေရာ၊ ပ႑ိတလူေတာ္ေတြပါ ငါေတာ္ငါတတ္နဲ႔ တဗိုလ္တမင္း ထင္ရာစိုင္းၿပီး ထမင္းလက္ဆံု စုစားမေနၾကဘဲ လူထုေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ လြတ္ေျမာက္ေရး ကို ၀ိုင္း၀န္းႀကိဳးပမ္းၾကၿပီး သူမကို အေကာင္းဆံုး ၀န္းရံေပးျခင္းျဖင့္သာ တိုက္ပြဲကို ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ အ ဆံုးသတ္ဖို႔ ႀကိဳးပမ္းသင့္ေၾကာင္း ေစတနာနဲ႔ အၾကံျပဳ ေရးသားလိုက္ရပါတယ္။

ေဒါက္တာလြဏ္းေဆြ

မွ်ေဝသူ ။ ။ ေနာ္မန္
မွတ္ခ်က္ ။ ။ http://drlunswe.blogspot.com မွ ကူးယူ မွ်ေဝပါ၏ ။