တစ္ခါက စာေရးသူသည္ စိတ္ေရာဂါေဆး႐ုံ၌ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ မက်ႏုိင္သူ လူနာတစ္ဦး ေတြ ့ရဖူး၏ ။ နံနက္စာ စားခါနီးအခ်ိန္ ေကာ္ရစ္ဒါမွာ ရပ္ေနသည့္ လူနာမ်ားအၾကား သူ သုတ္သုတ္ပ်ာပ်ာ ေရာက္လာကာ နီးရာလူတစ္ဦးအား “ ဝက္သားနဲ ့ၾကက္သား ဘာစားရင္ ေကာင္းမလဲ၊ဝက္ေတာ့ေၾကာက္တယ္ ” ဟုေမး၏ ။ အေမးခံရသူကမေျဖ ။ ေနာက္တစ္ဦးကိုေမးျပန္၏ ။ အေျဖမရ ။ ထို ့ေနာက္တြင္ လူနာထိန္း တစ္ဦးအား ၎အတိုင္းေမးျမန္းသည့္အခါ လူနာထိ္န္းက “ ဝက္သားေၾကာက္ရင္ ၾကက္သားစားေပါ့ ” ဟု ေျဖလိုက္၏ ။ ထိုအခါတြင္မွ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ရသြားေသာ လူနာခမ်ာ “ဝက္ေၾကာက္ရင္ ၾကက္သားစား ၊ ဝက္ေၾကာက္ရင္ ၾကက္သားစား”ဟုေရ႐ြတ္ကာ ထြက္သြားႏုိင္႐ွာေတာ့သည္ ။ လူနာထိန္းႏွင့္သာ မေတြ ့ပါက သူသည္ တေဆာင္လံုး လွည့္ပတ္ၿပီး ေမးေနမည္လား မေျပာတတ္ေပ ။
စင္စစ္ သူ ့အေမးမွာပင္ အေျဖထြက္ လမ္းစ ပါေနၿပီး ျဖစ္၏ ။ သို ့ေသာ္ ထိုအေျဖကို သူ ယတိျပတ္ မယူရဲေပ ။ သူတစ္ပါးက ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ေပးလိုက္ေသာ အခါမွ သူ ့စိတ္တြင္ ျပတ္သားသြားေပသည္ ။
ဝက္သားစားခ်င္ဟန္တူၿပီး ဝက္ကိုလည္း ေၾကာက္ေနေသာ စိတ္ေရာဂါသည္၏ အျဖစ္မ်ဳိးကို စိတ္မွန္သူ လူေကာင္းမ်ား ေလာကမွာလည္း မၾကာခဏ ေတြ ့ရတတ္ပါ၏ ။
ဥပမာ - “ ကြ်န္ေတာ္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ဖြင့္မလို ့ဗ်ား ၊ ဒါေပမယ့္ ဒီနားမွာ ဆိုင္ဖြင့္ရင္ ေၾကြးက်မွာဗ် ” ဆိုေသာ စကားမ်ဳိး ။
“ ကြ်န္ေတာ္ ကန္ထ႐ုိက္ လုပ္ရင္ ႀကီးပြားမွာဗ် ၊ ဒါေပမယ့္ ကန္ထ႐ုိက္ လုပ္မယ္ ဆိုရင္ ဒီအလုပ္က ထြက္မွ ျဖစ္မွာ ” ဆိုတာမ်ဳိး ။
ဒီလူေတြ၏ အျဖစ္မွာ လက္ထဲက မုန္ ့ကို စားလည္းစားပစ္ခ်င္သည္ ၊ ကုန္သြားမွာလည္း ေၾကာက္သည္ ဆိုေသာ ကေလးတစ္ေယာက္၏ အျဖစ္မ်ဳိးႏွင့္လည္း ဆင္တူလွသည္ ။
ျပတ္သားသူ အတြက္က ႐ွင္းသည္ ။ ႏွစ္ခုမရႏုိင္ ။ တစ္ခုပဲ ရမည္ ဆိုသည့္ အေနအထားမ်ဳိးတြင္ စြန္ ့လႊတ္ရမည့္ အရာကို ေတြး၍ ႏွေျမာ မေနဘဲ မိမိဆႏၵ ပိုျပင္းျပေသာ အရာကို ေ႐ြးခ်ယ္ လိုက္မည္ပဲ ျဖစ္သည္ ။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ သိပ္ဖြင့္ခ်င္လွ်င္ ေၾကြးေၾကာက္ မေနႏွင့္ ။ တကယ္ ႀကီးပြားခ်င္လွ်င္ လက္႐ွိ အလုပ္ကို စြန္ ့ပစ္လိုက္ ၊ မုန္ ့စားခ်င္လွ်င္ ေနာင္ခါလာ ေနာင္ခါေစ်း ၊ ဘာမွ မေတြးႏွင့္ ၊ စားပစ္လိုက္ ။ ဒါပဲျဖစ္သည္ ။
စာေရးသူ ။ ။ ေဖျမင့္
တင္ျပသူ ။ ။ ေနာ္မန္
