ရဲေဘာ္ဖိုးသံေခ်ာင္း | နအဖရဲ႕ ၂၀၁၀ခုႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲဟာ ျမန္မာျပည္ႏိုင္ငံေရးမွာ အေျပာင္းအလဲေတြ ျဖစ္ေပၚေစမယ္လို႔ တြက္ခဲ့ၾက ၊ တြက္ထားၾကသူေတြ မနည္းပါဘူး။ အခုေတာ့ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ အေျပာင္းအလဲေတြဟာ ျမန္လည္း ျမန္၊ ပံုသဏၭာန္ေတြလည္း စံု၊ စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းလွပါတယ္။ နအဖဟာ နယ္စပ္ေတြကို ဖိအားေပးေနတုန္း ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္မွာ ဗံုးေတြကြဲပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ အေရွ႕ဖ်ားဆံုး တ႐ုတ္-ျမန္မာ၊ ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္ေတြကို တပ္ေတြ ပို႔ေနတုန္း အေနာက္ဖ်ားက ရခိုင္ျပည္နယ္မွာ ဗံုးေတြ ကြဲျပန္ပါတယ္။ ဒီဗံုးကြဲမႈေတြရဲ႕ အႏွံ႔အျပားျဖစ္မႈနဲ႔ အေရအတြက္ဟာ သိပ္ထူးျခားေနပါတယ္။
အခ်ိန္ကာလအရ ေျပာရရင္လည္း ျမန္မာျပည္ ႏိုင္ငံေရးရဲ႕ တကယ့္ အေကြ႔အခ်ဳိးကာလ၊ အေရးႀကီး ကာလ ျဖစ္ေနပါတယ္။
ေနာက္ထူးျခားတာ တခ်က္က ဘယ္မွာမွ လက္သည္မေပၚ၊ သဲလြန္စေလးေတာင္မွ မရတာပါ။ နအဖရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးယႏၲရားနဲ႔ ေထာက္လွမ္းေရး အဖြဲ႔မ်ဳိးစံုတို႔ဟာ ေရြးေကာက္ပြဲအတြက္ အလုပ္႐ႈပ္ေနၾကလို႔လား၊ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္နဲ႔ အပစ္ရပ္ အဖြဲ႔ေတြအေပၚ ဆင္ႏႊဲေတာ့မယ့္ ေနာက္ဆံုး ႏွိပ္ကြပ္ပြဲႀကီးအတြက္ အသားကုန္ လံုးပန္းေနၾကလို႔လား။
ဘာေၾကာင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္ နအဖအစိုးရ အုပ္စိုးမႈယႏၲရားရဲ႕ ယိုေပါက္ ဟာကြက္ေတြကို အထင္အရွား ျမင္ေတြ႔ ေနရတာကေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ လာမယ့္ေရြးေကာက္ပြဲအမီ နအဖကုိ အျပတ္ဖားေနၾကရတဲ့ “ေဆာင္းပါးရွင္” ဆိုသူေတြမွာေတာ့ ဒီေပါက္ကြဲမႈေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘယ္သူ႔ဘယ္လို တြယ္ရမယ္မွန္းမသိ ျဖစ္ေနၿပီး အသားလြတ္ ရမ္းသမ္းခ်ေနရတဲ့ အေျခအေနဆိုက္ေနပါတယ္။
တခ်ဳိ႕ကေတာ့လည္း “သူခိုးလိမၼာမ်က္ႏွာႀကီးမို႔” လက္သည္မေပၚတာ၊ ရဲေတြက တက္တက္ႂကြႂကြ မရွာေဖြတာလို႔ ေျပာေနၾကပါတယ္။ ဘာမဆိုျဖစ္ႏိုင္တဲ့ အေနအထားမို႔ ဒါလည္း စဥ္းစားစရာအျဖစ္ သတ္မွတ္သင့္ပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ နအဖကို ဆန္႔က်င္တာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အခ်င္းခ်င္းတြယ္ၾကတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ျပည္သူလူထုကို ထိခိုက္ေသေၾကေစတဲ့အထိ ျဖစ္တာကေတာ့ မေကာင္းတာအမွန္ပါပဲ။ ဒါမ်ဳိးကို ေတာ္လွန္ေရးမဆန္တဲ့ လုပ္ရပ္လို႔ပဲ သတ္မွတ္ ရမွာပါ။ အားမေပးသင့္ပါဘူး။
ဒါေပမယ့္ ရက္စက္ရွည္ၾကာတဲ့ အုပ္စိုးမႈတခုကို မခံႏိုင္လြန္းလို႔ ျဖစ္တဲ့နည္းနဲ႔ ဆန္႔က်င္တဲ့လူေတြကုိေတာ့ နားလည္ဖို႔ လိုပါတယ္။ ႏိုင္ငံတိုင္းလိုလိုမွာ အမ်ဳိးသားေတာ္လွန္ေရး၊ လူတန္းစားေတာ္လွန္ေရး စတာေတြ ျဖစ္လာတယ္ဆိုရင္၊ အထူးသျဖင့္ အစပိုင္းမွာ ဒီလိုပဲ တဦးခ်င္းစြန္႔စား လုပ္ၾကတဲ့၊ မဆိုင္သူေတြကို ထိခိုက္ေစတဲ့ လုပ္ရပ္ေတြ ေပၚလာေလ့ရွိၾကတယ္ဆိုတာကို သတိျပဳဖို႔လိုပါတယ္။ အယူအဆ မၾကည္လင္တာေၾကာင့္မို႔ မင္းေလာင္းပံုစံနဲ႔ အဂၤလိပ္ကို ထ’ခ်ၾကတာကို ျမန္မာျပည္ရဲ႕ မေ၀းလွတဲ့ သမိုင္းမွာ လွမ္းေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။ ေက်းလက္ေတြမွာ ဓားျပဂိုဏ္းလိုလို၊ သူပုန္အဖြဲ႔လိုလိုဆိုတာေတြကလည္း ဒီသေဘာပါပဲ။ ျမန္မာျပည္က ‘ေရာ္ဘင္ဟု’ ေတြဟာ ေခတ္မီႏိုင္ငံေရး အေတြးအေခၚ မတပ္ဆင္ႏိုင္တဲ့ လယ္သမား သူပုန္ေတြသာ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႕လုပ္ရပ္ေတြမွာ လြန္ကၽြံတယ္လို႔ ထင္ျမင္စရာရွိတာ၊ မဆိုင္သူကို ထိခိုက္တာေတြ ပါလာ တတ္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရး အားနည္းေသးလို႔သာ ျဖစ္ပါတယ္။
႐ုရွႏိုင္ငံမွာ ေဘာ္ရွီဗစ္ေတြရဲ႕ ေတာ္လွန္ေရးမတိုင္မီ အနားခစၥလို႔ေခၚတဲ့ လုပ္ႀကံေရး ဂိုဏ္းက အရင္ေပၚလာတာပါ။ လီနင္ရဲ႕အစ္ကိုကိုယ္တိုင္ အဲဒီအထဲမွာပါခဲ့ၿပီး ဖမ္းမိလို႔ ကြပ္မ်က္တာလည္း ခံခဲ့ရပါတယ္။
ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ ၁၃၀၀ ျပည့္ အေရးေတာ္ပံုေနာက္ပိုင္းမွာကိုပဲ နဂါးနက္ဂိုဏ္းဆိုတာ ေပၚခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီဂိုဏ္းဟာ ေပၚကာစတုန္းက လုပ္ႀကံေရးဂိုဏ္းတမ်ဳိးသာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီဂိုဏ္းသားေတြဟာ ေနာက္ပိုင္းမွာ ေတာ္လွန္တဲ့ အေတြးအေခၚေတြ၊ အသိေတြနဲ႔ ေပါင္းစပ္မိေတာ့ ရာသက္ပန္ ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြျဖစ္လာၿပီး ေတာ္လွန္ေရးထဲမွာပဲ က်ဆံုးသြားၾကပါတယ္။ အလားတူပဲ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရး ထဲကုိ ေျပာင္းလဲပါ၀င္လာၾကတဲ့ ဓားျပေတြ၊ ‘ေရာ္ဘင္ဟု’ ေတြ အမ်ားႀကီးရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒီေန႔လို တိုင္းျပည္ရဲ႕ စီးပြားေရးက ေအာက္ဆံုးေရာက္ေန၊ ႀကံ့ဖြံ႔လို နအဖရဲ႕ လူမိုက္ေတြက ေနရာတကာမွာ ရမ္းကားအႏိုင္က်င့္ေန၊ ဒီၾကားထဲမွာ နအဖရဲ႕ ဒီမိုကေရစီေၾကာင့္ မွန္ကန္တဲ့ႏိုင္ငံေရး အေတြးအေခၚေတြကို ျဖန္႔ခ်ိခြင့္မရျဖစ္ေနတဲ့ အေျခအေနမွာ နည္းမ်ဳိးေပါင္းစံုေသာ ဆန္႔က်င္မႈေတြ ေပၚေပါက္လာတာဟာ သဘာ၀က်တယ္လို႔ပဲ ဆိုရမွာပါ။
ဒီလို နာက်ည္း ေပါက္ကြဲမႈေတြကို နည္းမွန္ လမ္းမွန္ေရာက္ေအာင္ တည့္မတ္ေပးဖို႔ဟာ အင္မတန္မွ အေရးႀကီးတယ္ဆိုတာကို အထူးေျပာေနစရာမလိုပါဘူး။ သူတို႔လုပ္တဲ့နည္းဟာ မေအာင္ျမင္ႏိုင္ဘူး၊ မေကာင္းတဲ့ဆိုးက်ဳိးေတြ ျဖစ္ေစ ႏိုင္တယ္ဆိုတာေတြ ေထာက္ျပရပါမယ္။ နအဖကုိ ရြံမုန္းနာၾကည္းတယ္၊ ျဖဳတ္ခ်ရမယ္ဆိုတဲ့ သာမန္စဥ္းစား ေတြးေခၚနည္းေလာက္နဲ႔ မလံုေလာက္ေတာ့ဘူးဆိုတာ ရွင္းေနပါတယ္။ မွန္ကန္တဲ့ အေတြးအေခၚကို လူထုဆီ ပို႔ဖို႔ဆိုတာဟာ အေျပာလြယ္သေလာက္ လက္ေတြ႔မွာ မလြယ္လွပါဘူး။ အထူးသျဖင့္ ျမန္မာျပည္လူဦးေရရဲ႕ (၈၀) ရာခုိင္ႏႈန္းေက်ာ္ျဖစ္တဲ့ ေက်းလက္လူထုဆီကို ပို႔ဖို႔ျဖစ္ပါတယ္။
တကယ္က ဒီအေရးေတာ္ပံုမွာ လယ္သမားေတြပါလာဖို႔ဟာ အင္မတန္မွ အခရာက်ပါတယ္။ သူတို႔ပါလာမွ ပြဲက ျပတ္မွာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔အေျခအေနမွာ လယ္သမားေတြကို စည္း႐ံုးဖို႔ဆိုတာ တယ္လြယ္လွတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔ဆီကို ကားစီးသြား ေျပာခ်င္တာ ေျပာ၊ ေတာထမင္း ေတာဟင္းစားၿပီး ျပန္လာ႐ံုနဲ႔ မရပါဘူး။ အခ်ိန္ယူ လုပ္ရမယ့္အလုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔အၾကားမွာ အၾကာႀကီးေနလို႔ရေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ ရအဖေတြ၊ ႀကံ့ဖြံ႔ေတြ မသိေအာင္ ဘယ္လို၀ပ္မလဲ စတဲ့လက္ေတြ႔ျပႆနာေတြကုိ ေျဖရွင္းရပါမယ္။ ၿမိဳ႕ျပန႔ဲ ေက်းလက္ ေပါင္းစည္းတဲ့ လႈပ္ရွားမႈေတြ ဘယ္လိုေဖာ္ထုတ္မလဲ စဥ္းစား အေျဖရွာၾကရပါမယ္။ ဒါဆိုရင္ တိုက္ပြဲခြင္လည္း က်ယ္လာ၊ နည္းသဏၭာန္ေတြလည္း စံုလာ၊ လူထုေထာက္ခံမႈလည္း ပိုရလာမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ေနာက္ၿပီး လယ္သမား သားသမီးအမ်ားစုျဖစ္တဲ့ သံဃာေတြ၊ စစ္သားေတြရဲ႕အသည္းႏွလံုး ကိုလည္း ဖမ္းစားႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။
source by : http://www.khitpyaing.org
အခ်ိန္ကာလအရ ေျပာရရင္လည္း ျမန္မာျပည္ ႏိုင္ငံေရးရဲ႕ တကယ့္ အေကြ႔အခ်ဳိးကာလ၊ အေရးႀကီး ကာလ ျဖစ္ေနပါတယ္။
ေနာက္ထူးျခားတာ တခ်က္က ဘယ္မွာမွ လက္သည္မေပၚ၊ သဲလြန္စေလးေတာင္မွ မရတာပါ။ နအဖရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးယႏၲရားနဲ႔ ေထာက္လွမ္းေရး အဖြဲ႔မ်ဳိးစံုတို႔ဟာ ေရြးေကာက္ပြဲအတြက္ အလုပ္႐ႈပ္ေနၾကလို႔လား၊ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္နဲ႔ အပစ္ရပ္ အဖြဲ႔ေတြအေပၚ ဆင္ႏႊဲေတာ့မယ့္ ေနာက္ဆံုး ႏွိပ္ကြပ္ပြဲႀကီးအတြက္ အသားကုန္ လံုးပန္းေနၾကလို႔လား။
ဘာေၾကာင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္ နအဖအစိုးရ အုပ္စိုးမႈယႏၲရားရဲ႕ ယိုေပါက္ ဟာကြက္ေတြကို အထင္အရွား ျမင္ေတြ႔ ေနရတာကေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ လာမယ့္ေရြးေကာက္ပြဲအမီ နအဖကုိ အျပတ္ဖားေနၾကရတဲ့ “ေဆာင္းပါးရွင္” ဆိုသူေတြမွာေတာ့ ဒီေပါက္ကြဲမႈေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘယ္သူ႔ဘယ္လို တြယ္ရမယ္မွန္းမသိ ျဖစ္ေနၿပီး အသားလြတ္ ရမ္းသမ္းခ်ေနရတဲ့ အေျခအေနဆိုက္ေနပါတယ္။
တခ်ဳိ႕ကေတာ့လည္း “သူခိုးလိမၼာမ်က္ႏွာႀကီးမို႔” လက္သည္မေပၚတာ၊ ရဲေတြက တက္တက္ႂကြႂကြ မရွာေဖြတာလို႔ ေျပာေနၾကပါတယ္။ ဘာမဆိုျဖစ္ႏိုင္တဲ့ အေနအထားမို႔ ဒါလည္း စဥ္းစားစရာအျဖစ္ သတ္မွတ္သင့္ပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ နအဖကို ဆန္႔က်င္တာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အခ်င္းခ်င္းတြယ္ၾကတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ျပည္သူလူထုကို ထိခိုက္ေသေၾကေစတဲ့အထိ ျဖစ္တာကေတာ့ မေကာင္းတာအမွန္ပါပဲ။ ဒါမ်ဳိးကို ေတာ္လွန္ေရးမဆန္တဲ့ လုပ္ရပ္လို႔ပဲ သတ္မွတ္ ရမွာပါ။ အားမေပးသင့္ပါဘူး။
ဒါေပမယ့္ ရက္စက္ရွည္ၾကာတဲ့ အုပ္စိုးမႈတခုကို မခံႏိုင္လြန္းလို႔ ျဖစ္တဲ့နည္းနဲ႔ ဆန္႔က်င္တဲ့လူေတြကုိေတာ့ နားလည္ဖို႔ လိုပါတယ္။ ႏိုင္ငံတိုင္းလိုလိုမွာ အမ်ဳိးသားေတာ္လွန္ေရး၊ လူတန္းစားေတာ္လွန္ေရး စတာေတြ ျဖစ္လာတယ္ဆိုရင္၊ အထူးသျဖင့္ အစပိုင္းမွာ ဒီလိုပဲ တဦးခ်င္းစြန္႔စား လုပ္ၾကတဲ့၊ မဆိုင္သူေတြကို ထိခိုက္ေစတဲ့ လုပ္ရပ္ေတြ ေပၚလာေလ့ရွိၾကတယ္ဆိုတာကို သတိျပဳဖို႔လိုပါတယ္။ အယူအဆ မၾကည္လင္တာေၾကာင့္မို႔ မင္းေလာင္းပံုစံနဲ႔ အဂၤလိပ္ကို ထ’ခ်ၾကတာကို ျမန္မာျပည္ရဲ႕ မေ၀းလွတဲ့ သမိုင္းမွာ လွမ္းေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။ ေက်းလက္ေတြမွာ ဓားျပဂိုဏ္းလိုလို၊ သူပုန္အဖြဲ႔လိုလိုဆိုတာေတြကလည္း ဒီသေဘာပါပဲ။ ျမန္မာျပည္က ‘ေရာ္ဘင္ဟု’ ေတြဟာ ေခတ္မီႏိုင္ငံေရး အေတြးအေခၚ မတပ္ဆင္ႏိုင္တဲ့ လယ္သမား သူပုန္ေတြသာ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႕လုပ္ရပ္ေတြမွာ လြန္ကၽြံတယ္လို႔ ထင္ျမင္စရာရွိတာ၊ မဆိုင္သူကို ထိခိုက္တာေတြ ပါလာ တတ္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရး အားနည္းေသးလို႔သာ ျဖစ္ပါတယ္။
႐ုရွႏိုင္ငံမွာ ေဘာ္ရွီဗစ္ေတြရဲ႕ ေတာ္လွန္ေရးမတိုင္မီ အနားခစၥလို႔ေခၚတဲ့ လုပ္ႀကံေရး ဂိုဏ္းက အရင္ေပၚလာတာပါ။ လီနင္ရဲ႕အစ္ကိုကိုယ္တိုင္ အဲဒီအထဲမွာပါခဲ့ၿပီး ဖမ္းမိလို႔ ကြပ္မ်က္တာလည္း ခံခဲ့ရပါတယ္။
ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ ၁၃၀၀ ျပည့္ အေရးေတာ္ပံုေနာက္ပိုင္းမွာကိုပဲ နဂါးနက္ဂိုဏ္းဆိုတာ ေပၚခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီဂိုဏ္းဟာ ေပၚကာစတုန္းက လုပ္ႀကံေရးဂိုဏ္းတမ်ဳိးသာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီဂိုဏ္းသားေတြဟာ ေနာက္ပိုင္းမွာ ေတာ္လွန္တဲ့ အေတြးအေခၚေတြ၊ အသိေတြနဲ႔ ေပါင္းစပ္မိေတာ့ ရာသက္ပန္ ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြျဖစ္လာၿပီး ေတာ္လွန္ေရးထဲမွာပဲ က်ဆံုးသြားၾကပါတယ္။ အလားတူပဲ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရး ထဲကုိ ေျပာင္းလဲပါ၀င္လာၾကတဲ့ ဓားျပေတြ၊ ‘ေရာ္ဘင္ဟု’ ေတြ အမ်ားႀကီးရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒီေန႔လို တိုင္းျပည္ရဲ႕ စီးပြားေရးက ေအာက္ဆံုးေရာက္ေန၊ ႀကံ့ဖြံ႔လို နအဖရဲ႕ လူမိုက္ေတြက ေနရာတကာမွာ ရမ္းကားအႏိုင္က်င့္ေန၊ ဒီၾကားထဲမွာ နအဖရဲ႕ ဒီမိုကေရစီေၾကာင့္ မွန္ကန္တဲ့ႏိုင္ငံေရး အေတြးအေခၚေတြကို ျဖန္႔ခ်ိခြင့္မရျဖစ္ေနတဲ့ အေျခအေနမွာ နည္းမ်ဳိးေပါင္းစံုေသာ ဆန္႔က်င္မႈေတြ ေပၚေပါက္လာတာဟာ သဘာ၀က်တယ္လို႔ပဲ ဆိုရမွာပါ။
ဒီလို နာက်ည္း ေပါက္ကြဲမႈေတြကို နည္းမွန္ လမ္းမွန္ေရာက္ေအာင္ တည့္မတ္ေပးဖို႔ဟာ အင္မတန္မွ အေရးႀကီးတယ္ဆိုတာကို အထူးေျပာေနစရာမလိုပါဘူး။ သူတို႔လုပ္တဲ့နည္းဟာ မေအာင္ျမင္ႏိုင္ဘူး၊ မေကာင္းတဲ့ဆိုးက်ဳိးေတြ ျဖစ္ေစ ႏိုင္တယ္ဆိုတာေတြ ေထာက္ျပရပါမယ္။ နအဖကုိ ရြံမုန္းနာၾကည္းတယ္၊ ျဖဳတ္ခ်ရမယ္ဆိုတဲ့ သာမန္စဥ္းစား ေတြးေခၚနည္းေလာက္နဲ႔ မလံုေလာက္ေတာ့ဘူးဆိုတာ ရွင္းေနပါတယ္။ မွန္ကန္တဲ့ အေတြးအေခၚကို လူထုဆီ ပို႔ဖို႔ဆိုတာဟာ အေျပာလြယ္သေလာက္ လက္ေတြ႔မွာ မလြယ္လွပါဘူး။ အထူးသျဖင့္ ျမန္မာျပည္လူဦးေရရဲ႕ (၈၀) ရာခုိင္ႏႈန္းေက်ာ္ျဖစ္တဲ့ ေက်းလက္လူထုဆီကို ပို႔ဖို႔ျဖစ္ပါတယ္။
တကယ္က ဒီအေရးေတာ္ပံုမွာ လယ္သမားေတြပါလာဖို႔ဟာ အင္မတန္မွ အခရာက်ပါတယ္။ သူတို႔ပါလာမွ ပြဲက ျပတ္မွာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔အေျခအေနမွာ လယ္သမားေတြကို စည္း႐ံုးဖို႔ဆိုတာ တယ္လြယ္လွတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔ဆီကို ကားစီးသြား ေျပာခ်င္တာ ေျပာ၊ ေတာထမင္း ေတာဟင္းစားၿပီး ျပန္လာ႐ံုနဲ႔ မရပါဘူး။ အခ်ိန္ယူ လုပ္ရမယ့္အလုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔အၾကားမွာ အၾကာႀကီးေနလို႔ရေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ ရအဖေတြ၊ ႀကံ့ဖြံ႔ေတြ မသိေအာင္ ဘယ္လို၀ပ္မလဲ စတဲ့လက္ေတြ႔ျပႆနာေတြကုိ ေျဖရွင္းရပါမယ္။ ၿမိဳ႕ျပန႔ဲ ေက်းလက္ ေပါင္းစည္းတဲ့ လႈပ္ရွားမႈေတြ ဘယ္လိုေဖာ္ထုတ္မလဲ စဥ္းစား အေျဖရွာၾကရပါမယ္။ ဒါဆိုရင္ တိုက္ပြဲခြင္လည္း က်ယ္လာ၊ နည္းသဏၭာန္ေတြလည္း စံုလာ၊ လူထုေထာက္ခံမႈလည္း ပိုရလာမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ေနာက္ၿပီး လယ္သမား သားသမီးအမ်ားစုျဖစ္တဲ့ သံဃာေတြ၊ စစ္သားေတြရဲ႕အသည္းႏွလံုး ကိုလည္း ဖမ္းစားႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။
source by : http://www.khitpyaing.org
