ျပင္ဦးလြင္ျမိဳ႕ရဲ႕ေဆာင္းနံနက္ခင္း။
သိပ္သည္း ထူထပ္စြာ က်ဆင္းေနတဲ့ ျမဴႏွင္းေတြေၾကာင့္ ျမင္ကြင္းက မသဲကဲြ။ ဟန္ခ်က္ ညီညီထြက္ေပၚေနသည့္ ေျပးလႊားသံေတြနဲ႔အတူ အားမာန္အျပည့္ ဟစ္ေၾကြး သံေတြက ေအးျမတဲ့ ေဆာင္းနံနက္ခင္းကုိ ၀ပ္စင္း ခယ ေစ၏။ ကုပ္ၿပီး ေကြးေနသူကုိ တက္ၾကြ လန္းဆန္းေစ၏။
“ဘယ္..ညာ..ဘယ္..ညာ..ဘယ္..ညာ..ဘယ္”
“အမွတ္စဥ္.. အမွတ္စဥ္.. အမွတ္စဥ္..ဆုိ”
“တစ္.. ႏွစ္..သံုး..ေလး.. တစ္ႏွစ္သံုးေလး..”
“ျပည္သူ႔စစ္သား… ျပည္သူ႔စစ္သား… ျပည္သူ႔စစ္သား”
“ဘာလုပ္ေနလဲ…….. ေလ့က်င့္ေနတယ္။ ဘာလုပ္ဖုိ႔လဲ…. တုိက္ပဲြ၀င္ဖုိ႔။ ဘယ္သူ႔ အတြက္လဲ… ျပည္သူ႔ အတြက္။ ဘာ စိတ္ဓာတ္လဲ…(သံမဏိစိတ္ဓာတ္.. သံမဏိစိတ္ဓာတ္.. သံမဏိစိတ္ဓာတ္)” အားျပည့္မာန္ျပည့္ ဟစ္ေႂကြးရင္း ေရွ႕ ေနာက္၀ဲယာ ဘယ္လုိၾကည့္ၾကည့္ ညီညာမႈအတိနဲ႔ ေျပးလာသူမ်ားက ေလ့က်င့္ေရး (၂) မွ ေနာင္တေခတ္၏ ေအာင္စစ္သည္မ်ားပင္။ ေအးစက္စက္ ေဆာင္းနံနက္မွာ သက္တူရြယ္တူ လူငယ္ေတြ ေစာင္ျခံဳ ေကြးေနခ်ိန္၊ သူတုိ႔ေလးေတြက ခ်မ္း ေအးမႈကုိအံတု ႏွင္းစုိစြတ္မႈကုိ ဂရုမမူ“ ႏိုင္ငံေတာ္ ကာကြယ္ရန္ တပ္မေတာ္သားေကာင္း ျဖစ္ရမည္” ဆုိတဲ့ ခံယူခ်က္ကုိ ရင္၀ယ္ပုိက္ရင္း အျပင္းအထန္ေလ့က်င့္ ၾကသည့္ျမင္ကြင္းက အားရေက်နပ္စရာ။ ယံုၾကည္ခ်က္၊ ခံယူခ်က္ေၾကာင့္ ေတာက္ပရႊန္းလဲ့ေနတဲ့ မ်က္၀န္း တညီတညာတည္း လႈပ္ရွားေနတဲ့ ဟန္၊ အားမာန္ျပည့္တဲ့ သူတုိ႔ရဲ႕အသံေတြဟာ အရာရာကုိ လႊမ္းျခံဳေနေပေတာ့၏။
“စစ္သားဆုိတဲ့ ကာကြယ္ေရးအမႈထမ္းေတြဟာ သူတုိ႔ရဲ႕ ျမတ္ႏိုးတန္ဖုိးထားအပ္ေသာ အသက္၊ေသြး၊ ေခၽြးကုိ ရင္းႏွီးေပး ဆပ္ၿပီး ႏိုင္ငံ့အေပၚ က်ေရာက္လာမယ့္ အႏၱရာယ္ကုိ ဖယ္ရွင္းဖုိ႔နဲ႔ တုိင္းသူျပည္သားေတြရဲ႕ အသက္အုိးအိမ္၊ စည္းစိမ္ေတြကုိ ကာကြယ္ ေစာင့္ေရွာက္မယ့္သူေတြ ပါလား” ဆုိတဲ့ အသိေၾကာင့္ ေလ့က်င့္မႈအေႏွာင့္အယွက္ မျဖစ္ရေလေအာင္ က်န္း မာေရးအတြက္ ကုိယ္လက္လႈပ္ရွားသူေတြ၊ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းအတြက္ ေစာေစာစီးစီးထြက္လာတဲ့ ေခါင္းရြက္ေစ်းသည္ေတြအျပင္ စက္ဘီး၊ ဆုိကၠား၊ ျမင္းလွည္း၊ ဆုိင္ကယ္၊ ကား အစရွိတဲ့ အေႏွးယာဥ္၊ အျမန္ယာဥ္ေတြကလည္း အရွိန္ ေလွ်ာ့၍တမ်ဳိး လမ္းေဘးကပ္၍တစ္နည္း ရပ္ေပး၍ တဖံု နည္းမ်ဳိးစံုျဖင့္ ကူညီပံ့ပုိးေပးၾက၏။ ဒါက… ေမာပမ္းမႈဒဏ္နဲ႔ က်န္းမာၾကံ့ခုိင္ေအာင္ PT( physical Training) ေလ့က်င့္ေနၾကတဲ့ စစ္သည္ေလာင္းနဲ႔ ျပည္သူတုိ႔ရဲ႕ အျပန္အလွန္ နားလည္မႈျမင္ကြင္း။
ဘာဏုရာဇာ ရွင္ေနမင္းရဲ႕ ထြန္းလင္းေတာက္ပမႈနဲ႔အတူ ပူျပင္းခ်က္က ေျမျပင္ကုိ ေရအသြင္ဟု ထင္မွတ္မွားေလာက္ေအာင္ တံလွ်ပ္ေငြ႔မ်ားျဖင့္ တေျမ့ေျမ့ ေလာင္ကၽြမ္းေနေစ၏။ တုိက္ခတ္လာသည့္ ေလအရွိန္ကလည္း ေအးျမမႈကုိ မ ေဆာင္ ပုိ၍ပင္ ပူေလာင္ေစ၏။ ေနပူကက်ဲက်ဲ ကြင္းေျမက ေျပာင္ေျပာင္ နားခုိရာ အရိပ္အာ၀ါသ မတ္ေစ့၀ုိင္းမွ်ပင္ အရိပ္ မျမင္ရတဲ့ ေလ့က်င့္ေရးကြင္းျပင္ထဲမွာေတာ့…
“၀ုန္း… ဂ်ိမ္း… ဒုိင္း..ဒုိင္း..ဒုိင္း.. ဒက္… ဒက္…ဒက္.. တက္…. က်ားးးး….”
“ေရွ႕ကုိက္ ၂၀၀ အလံနီ ရန္သူပစ္ေနတယ္… ဒီရန္သူကုိ ငါတုိ႔ အၿပီးအပုိင္ ေခ်မႈန္းရမယ္၊ တပ္စိတ္(၁) ဘယ္၊ တပ္စိတ္ (၂) ညာ၊ တပ္စိတ္ (၃) ငါ့ေနာက္လုိက္။” ဆုိတဲ့ ေခ်မႈန္းေရးအမိန္႔သံနဲ႔အတူ ဆုိင္ရာဆုိင္ရာ တာ၀န္ယူေျပးလႊားမႈက တ ကယ့္စစ္ပဲြႀကီးတခု သဏၭာန္အလား ထင္မွတ္မွားေစ၏။ ခႏၶာကိုယ္မွ ထြက္က်လာတဲ့ ေခၽြးေတြဟာ စစ္၀တ္တန္ဆာမ်ား ကိုပင္ ရႊဲေနေစ၏။ ယမ္းခုိးကေ၀ေ၀ ဖံုအလိမ့္လိမ့္ ကပ္ျငိမႈေၾကာင့္ ရုပ္သဏၭာန္မပီျပင္ေပမယ့္ မ်က္၀န္းအစံုက ေတာက္ပ ဆဲ။ ဒါကုိျမင္ရေတာ့ ရယ္ရမလုိ သနားရမလုိ ေ၀ခဲြမရျဖစ္ေစ၏။ သံမဏိစိတ္ဓာတ္ ပုိင္ရွင္ေတြမုိ႔ ခံႏိုင္ရည္ရွိတာထင္ပါရဲ႕။ ဒါက ေခ်မႈန္းေရးသင္ခန္းစာ ျမင္ကြင္း။
“ဂၽြတ္.. ဂၽြတ္ .. ေ၀ါ….. ၀ုန္း” က်ယ္ေလာင္ျမည္ဟီးသံနဲ႔ တုန္ခါသြားမႈက အေဆာက္အဦးမ်ားကုိပင္ အဖ်ားခတ္ လႈပ္ရမ္း သြားေလ၏။
“ဟ..ဟ.. ဘာသံလဲ.. ဘာျဖစ္တာလဲ.. ထြန္းေက်ာ္ ထြက္ၾကည့္စမ္း” ဆုိတဲ့ အဘအသံေၾကာင့္ က်ေနာ္ အေျပးအလႊား စူးစမ္းရွာေဖြၾကည့္ေတာ့ တပ္ရင္းမွဴးအိမ္နဲ႔ လံုျခံဳေရးကင္းစခန္း မလွမ္းမကမ္းမွာရွိတဲ့ ေညာင္ပင္ႀကီး လဲၿပိဳေနတာ ေတြ႔ရ ၏။
“စီအုိႀကီးခင္ဗ်ာ.. ေညာင္ပင္ႀကီးလဲသြားတာပါ၊ က်ေနာ္သြားၾကည့္လုိက္ပါ့မယ္ အဘ” လုိ႔သတင္းပုိ႔ ေတာ့ “ေနအံုး.ေန အံုး ငါပါလုိက္မယ္” ဆုိၿပီး ထြက္လာတာမုိ႔ က်ေနာ္နဲ႔ လက္ေျဖာင့္တပ္စုက ရဲေဘာ္ေလးေတြ တပ္ရင္းမွဴးကုိ ေစာင့္ေရွာက္ ျခံရံၿပီး အခင္းျဖစ္ပြားရာဆီသုိ႔ ထြက္ခဲ့ၾက၏။ ကုိင္းတက္ေတြေ၀ေ၀ အရြက္ေတြ တဖားဖား ႀကီးမားတဲ့ပင္စည္၊ ခုိင္မာတဲ့ အျမစ္ေတြနဲ႔ ေစာေစာကထိေထာင္မတ္ေနတဲ့ ေညာင္ပင္ႀကီးဟာ အခုေတာ့ ေျမျပင္မွာ တံုးလံုးႀကီး၀ပ္စင္းေနေလရဲ႕။ မုိးမရြာ ေလမတုိက္ဘဲ ဘာေၾကာင့္လဲသြားပါလိမ့္ဆိုၿပီး စူးစမ္းရွာေဖြခ်ိန္။
“တရားခံေတြ႔ၿပီ အဘေရ… ”
“ဘယ္မွာလဲကြ..ေဟ.. ဘယ္မွာလဲ”
က်ေနာ္လည္း ေညာင္ ျမစ္ေတြၾကား ရြစိရြစိသြားေနတဲ့ သတၱ၀ါေလးကုိ ဖမ္းၿပီးျပလုိက္တယ္။
“ေၾသာ္… လက္စသတ္ေတာ့ ျခစားတာကုိး.. ” လုိ႔ မွတ္ခ်က္ေပးၿပီး တဆက္တည္း “ကဲ..ကဲ ဒီေန႔ေတာ့ အခ်ိန္မရွိေတာ့ ဘူး၊ မနက္ျဖန္ (၈) နာရီမွာ အရာရွိ၊ အရာခံ၊ အၾကပ္၊ စစ္သည္အားလံုး တာ၀န္မွအပ အကုန္လာခိုင္း၊ အိမ္ေထာင္သည္ ရဲေမေတြလည္း က်န္းမာေရးခ်ဳိ႕ယြင္းသူမွအပ အကုန္လာပေစ။ ဒါကုိ ဌာနခ်ဳပ္ခဲြမွဴးက အမိန္႔ထုတ္၊ တပ္ေရးနဲ႔ တပ္ေထာက္က ညႇိၿပီး မနက္ျဖန္ လုပ္အားေပးေတြ ေကၽြးဖုိ႔ တခုခုစီစဥ္ပါ။” ဆုိၿပီး ထြက္သြားေလေတာ့၏။ တပ္ရင္းမွဴးႀကီး၏ စိတ္ေနစိတ္ထားနဲ႔ သေဘာသဘာ၀ကုိ အလြတ္ရေနၾကတာမုိ႔ “အင္း.. မနက္ျဖန္ေတာ့ အဘ တခုခုေျပာဖုိ႔ရွိၿပီ ထင္ တယ္” လုိ႔ အားလံုး သေဘာေပါက္လုိက္ၾက၏။ တပ္ရင္းမွဴး ဆုိမွေတာ့ ဒီတပ္မွာ သူဘုရင္ေပါ့။ သူ႔ထက္ႀကီးတာဆုိလုိ႔ လဲသြားတဲ့ ေညာင္ပင္ပဲရွိတာ။ ဘုရင့္ႏႈတ္ဖ်ားက က်လာတဲ့အမိန္႔ကုိ ဆင့္ကဲဆင့္ကဲ ညႊန္ၾကားလုိက္တာ အခ်ိန္ကေရွ႕ကုိ (၂) နာရီတုိးၿပီး မနက္ (၆) နာရီ ျဖစ္သြားပါေလေရာလား။
အစဥ္အလာအတုိင္း တန္းစီတန္းအပ္ၿပီး တပ္ရင္းမွဴးရဲ႕ ၾသ၀ါဒကိုခံယူၾကရတာေပါ့။ စီအုိႀကီးရဲ႕ၾသ၀ါဒက …
“အရာရွိ၊ အရာခံ၊ အၾကပ္၊ စစ္သည္မ်ားနဲ႔ အိမ္ေထာင္သည္ ရဲေမမ်ား အားလံုးနီးပါး စံုစံုညီညီ လာၾကတကုိ ေတြ႔ရေတာ့ အဘ ႏွစ္ေထာင္းအားရမိတယ္။ အခုလုိအားလံုးကုိ လာခုိင္းတာ ရည္ရြယ္ခ်က္ ႏွစ္ခုေၾကာင့္ ျဖစ္တယ္။
နံပါတ္ (၁) က ညီညီညာညာနဲ႔ အင္တုိက္အားတုိက္ စုေပါင္းေဆာင္ရြက္ျခင္းျဖင့္ အရာခပ္သိမ္း အလြယ္တကူ ၿပီးေျမာက္ႏိုင္တယ္ဆုိ တာကုိ သိေစခ်င္တယ္။
နံပါတ္ (၂) က သင္ခန္းစာေကာင္းေလး ယူတတ္ေစခ်င္လုိ႔ ” ဟုေျပာၿပီး ျခငယ္ေလးတေကာင္ကုိ ဖမ္းယူ လုိက္၏။
“အခု အဘလက္ထဲမွာရွိတဲ့ အလြန္ေသးငယ္ၿပီး နုနယ္တဲ့ ျခေကာင္ေလးေတြရဲ႕ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ အစြမ္းအစက သူတုိ႔ထက္ အဆရာေထာင္မက ႀကီးမားၿပီး မုိးဒဏ္ ေလဒဏ္ ၾကံ့ၾကံ့ခံႏိုင္ ပါတယ္ဆုိတဲ့ ေညာင္ပင္ႀကီးရဲ႕ ေအာက္ေျခ အျမစ္ေတြကုိ ကုိက္၀ါး ျဖတ္ေတာက္လုိက္ျခင္းေၾကာင့္ ေျမျပင္ေပၚ ဘံုးဘံုးလဲသြားတာ ရဲေဘာ္တုိ႔ ရဲေမ တုုိ႔ ျမင္ၾကရဲ႕လား..”
“ျမင္ပါတယ္ အဘ”
“ေအး.. ဒါက ခုျမင္ရတဲ့ အေျခအေန ျဖစ္တယ္၊ အျခား လက္လွမ္းမမီတဲ့ ေနရာေတြ ေဒသေတြမွာလည္း တန္ဖုိးရွိၿပီး အသံုး၀င္တဲ့ အေဆာက္အဦးေတြ ဒီထက္မက ႀကီးမားတဲ့အရာေတြ ျခစားျခင္းေၾကာင့္ သံုးစားမရေအာင္ ပ်က္စီးယုိယြင္းမႈ တန္ဖုိးက်ဆင္းမႈေတြ ေျမာက္မ်ားစြာ ရွိပါတယ္။ ျခစားရင္ ခုိင္မာ ေတာင့္တင္းမႈရွိတဲ့ အရာေတြ ဆံုးရႈံးမႈ ျဖစ္ေစေၾကာင္း နားလည္ၾကပါ။ ႏုနယ္ေသးေကြးေပမယ့္ မ်ားစြာ အႏၱရာယ္ ေပးတတ္တဲ့ အျပဳအမူေတြေၾကာင့္ လူမႈအသုိင္းအ၀ုိင္းမွာ အက်င့္စာရိတၱ ပ်က္ျပားမႈကုိ ျခစားတယ္ဆုိၿပီး သံုးႏႈန္းေလ့ရွိတယ္။
အဘ ေျပာခ်င္တာက ျပင္ပလူမႈ အသုိင္းအ၀ုိင္းမွာပဲ ျဖစ္ေစ၊ တုိ႔ရဲ႕စစ္ဘက္ အဖဲြ႔အစည္းတြင္းမွာပဲ ျဖစ္ေစ “အက်င့္ ပ်က္မႈ” ဆုိတဲ့ ျခေလးမစားေအာင္ ၀ိုင္း၀န္းကာကြယ္တား ဆီးၾကပါ။ ကုိယ္တုိင္လည္း ျခစားသူ မျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေစာင့္ထိန္းၾကပါ။ အထူးသျဖင့္ ျပည္သူေတြနဲ႔ ဆက္စပ္ထိေတြ႔ ေနရတဲ့ စစ္သည္မ်ားကလည္း သံမဏိေတြလုိ က်စ္လစ္မာေက်ာၿပီး ခုိင္ခံ့ေအာင္ေလ့က်င့္ေပးထားတဲ့ မင္းတုိ႔ရဲ႕ သံမဏိ စိတ္ဓာတ္ေတြကုိ ျခမစားပါေစနဲ႔လုိ႔ ေျပာၿပီး နိဂံုးခ်ဳပ္လုိက္၏။
သံမဏိစိတ္ဓာတ္ေတြကုိ ျခစားမွာစုိးတဲ့ အဘတေယာက္ဟာျဖင့္ ျမန္မာ့အသံ ဒု-ညႊန္မွဴး ဆုိတဲ့ ရာထူးနဲ႔ အရပ္ဖက္ အရပ္ဘက္ေျပာင္းသြား ၾကာခဲ့ပါေပါ့လား။
ႏွစ္ေတြ လေတြ အလီလီ ေျပာင္းတာနဲ႔ အမွ် က်ေနာ္လည္း ေနရာေတြ၊ ေဒသေတြ အစံု ေျပာင္းေရႊ႕တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရင္း ေတြ႔ရ ျမင္ရ ၾကားရ ထိေတြ႔ ဆက္ဆံရတဲ့ ၀န္းက်င္က လူအေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ျခစားျခင္းခံရတဲ့ အရြယ္စံု သံမဏိမ်ားပင္ ျဖစ္ပါသည္။ စိတ္မေကာင္းျခင္းႀကီးစြာနဲ႔ ခံစားရင္း ေၾကေၾကကဲြကဲြ တမ္းတမိတာက
“ကယ္ပါအံုး… သံမဏိတံုးေတြ ျခစားကုန္ၿပီ အဘေရ..” ဟူ၍ပင္ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။
“၀န္ထမ္းအားလံုး ျခစားမႈဒဏ္က ကင္းေ၀းလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ၾကပါေစ”
ေဇယ်ာ (စစ္သည္ေဟာင္း)
source by : http://www.naytthit.net
