လမိုက္ညမွာလင္းတဲ့ၾကယ္စင္

အေမွာင္ထုမည္မွ်ပင္ ပိတ္ကာလႊမ္းေစကာမူ လမ္းျပၾကယ္၏ အလင္းေရာင္ေလးႏွင့္ လမ္းဆံုးေအာင္ သြားႏိုင္သည့္ လူသား သတၱိရွင္မ်ား ကမၻာအရပ္ရပ္တြင္ ရွိခဲ့ဖူးပါသည္။ ရွိလဲရွိေနဆဲ။ ေနာင္လဲရွိေနမည္မလြဲ။ သို႔ေပမယ့္ ထိုလူသားမ်ား လမ္းဆံုးထိ ေရာက္ေစေရးအတြက္ လမ္းျပၾကယ္စင္ေလးမ်ား လင္းလက္ေပးဖို႔ေတာ့ လိုေပလိမ့္မည္။

ျမန္မာျပည္မွာ လူျဖစ္ခြင့္ရေသာ ကေလးငယ္မ်ား၏ ဘဝကို ေလ့လာၾကည့္ပါ။ လမိုက္ညႏွင့္ ၾကံဳေတြ႔ေနၾကရေပသည္။ လသာညမွာ ခရီးသြားခြင့္ရေနျပီး ေျဖာင့္ျဖဴးေသာ အနာဂတ္လမ္းႏွင့္ ၾကီးျပင္းခြင့္ရသူမ်ားကား ခပ္ရွားရွား။ တကယ့္ကို ခပ္ရွားရွားရယ္ပါ။

ကေလးငယ္၊ လူငယ္မ်ားအား ေလ့လာၾကည့္လွ်င္ သူတို႔မိဘမ်ား၏ အလုပ္အကိုင္၊ စီးပြားေရးအေျခအေနကိုၾကည့္၍ ဘဝအမ်ိဳးမ်ိဳးကြာျခားေနၾကရသည္ကို ေတြ႔ရမည္ ျဖစ္ေပသည္။ လူ႔ဘဝအနာဂတ္၏ တစ္ခုတည္းေသာ ဖန္ဆင္းရာျဖစ္သည့္ ပညာေရး ရရွိပံုမ်ားမွာလဲ ဘဝအေျခအေနေပၚမူတည္၍ ကြာျခားၾကေလသည္။

(၁)အခ်ဳိ႕ ေသာ ကေလးငယ္၊လူငယ္မ်ား၏ မိဘမ်ားမွာ စစ္ဘက္ဆိုင္ရာ၊ အရပ္ဘက္ဆိုင္ရာ ရာထူးၾကီးသူမ်ား၊ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္မ်ား၏ ကေလးမ်ားျဖစ္ျပီး၊ ငယ္စဥ္မွစ၍ နာမည္ၾကီးထိပ္တန္းေက်ာင္းမ်ား၊ ႏိုင္ငံတကာအဆင့္မီေက်ာင္းမ်ားတြင္ ပညာသင္ၾကားခြင့္ရၾကျပီး၊ အထက္တန္းပညာေအာင္ျပီးေသာအခါတြင္လဲ စင္ကာပူ၊ ၾသစေၾတးလ်၊ အဂၤလန္ႏိုင္ငံမ်ားမွ ဘြဲ႔မ်ားရရွိကာ ႏိုင္ငံရပ္ျခားတြင္ပင္ ပညာႏွင့္ အလုပ္လုပ္သူလုပ္၊ ျပည္တြင္းျပန္ဝင္ျပီး မိဘပိုင္လုပ္ငန္းမ်ားတြင္ ဦးစီးလုပ္ကိုင္သူ လုပ္ကိုင္၊ စစ္အာဏာရွင္တို႔၏ ဌာနဆိုင္ရာမ်ားတြင္ ရာထူးၾကီးရသူရႏွင့္ ဘဝလမ္းခရီးအဆင္ေျပၾကပါသည္။
(မွတ္ခ်က္ ။ ။ မိဘအရွိန္အဝါႏွင့္ ဆိုးသြမ္းမိုက္မဲေနသူမ်ားကို မဆိုလိုပါ။ ပညာရႏိုင္ေသာ အခြင့္အလမ္းမ်ားကိုသာ ဆိုလိုျခင္းျဖစ္ပါသည္)

(၂) အခ်ဳိ႕ ေသာ ကေလးငယ္လူငယ္မ်ားမွာမူ သင့္တင့္ေသာ ဝင္ေငြရွိသည့္ မိသားစုမ်ားတြင္ ၾကီးျပင္းလာၾကျပီး၊ အခ်ိန္တန္ဘြဲ႔တစ္ခုရ၊ လုပ္ငန္းခြင္ဝင္၊ မဟုတ္လွ်င္လဲ မိဘလုပ္စာ ထိုင္စားျပီး လိုက္လ်ားလိုက္လ်ား ဘဝခရီးလမ္းကို ၾကံဳေတြ႔ၾကပါသည္။ ဤမိသားစုမ်ားတြင္းမွ အခ်ိဳ႕ ေသာ ပညာလိုလားသူမ်ားမွာမူ ႏိုင္ငံျခားတကၠသိ္ုလ္မ်ားတြင္ ပညာဆက္သင္ႏိုင္သည္ ဆိုေသာ ပညာသင္ဆု အခြင့္အေရးမ်ားေၾကာင့္ နအဖလက္ကိုင္တုတ္အဖြဲ႔မ်ား အတြင္းသို႔ ေရာက္ရွိျပီး ေပးတာယူ ေကြ်းတာစားဘဝတြင္ တင္းတမ္ေရာင့္ရဲၾကရသည္။ အခ်ဳိ႕ လဲ နအဖေထာက္လွမ္းေရး ၾကိဳးကိုင္ ဂ်ာနယ္မ်ားတြင္ အလုပ္လုပ္ကိုင္ရင္း၊ အဆိုပါဂ်ာနယ္မ်ားႏွင့္ ဆက္သြယ္ထားသည့္ တကၠသိုလ္တခ်ိဳ႕မွ ပညာသင္ဆုမ်ား ရရွိကာ တတိယအုပ္စု၀င္မ်ား ျဖစ္လာၾကသည္။ အခ်ိဳ႕မွာလဲ အလြယ္နည္းလိုက္ကာ နအဖတို႔၏ စစ္တကၠသိုလ္၊ စစ္ေဆးတကၠသိုလ္၊ စစ္အင္ဂ်င္နီယာတကၠသိ္ုလ္၊ စစ္ကြန္ပ်ဴတာ တကၠသိုလ္မ်ားသို႔ ေရာက္ကုန္ၾကပါသည္။ ႏိုင္ငံခ်စ္စိတ္၊ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ႏွင့္ တပ္မေတာ္တကၠသိုလ္မ်ားသို႔ ေလွ်ာက္ထားသူမ်ား ယခုကာလတြင္ မရွိသေလာက္ ျဖစ္ေနပါျပီ။ အခ်ိဳ႕မွာလဲ ႏိုင္ငံရပ္ျခားသို႔ ထြက္ခြာကာ ၾကံဳရာက်ပန္းလုပ္ကိုင္ရင္း အိမ္စရိတ္ကို ျပန္လည္ေထာက္ပံ့ၾကရပါသည္။ ၾကိဳးစားရင္း မိမိဥာဏ္ပညာျဖင့္ ႏိုင္ငံျခား တကၠသိုလ္ ပညာသင္ဆုမ်ားရ၍ ေက်ာင္းမ်ား ဆက္တက္ႏိုင္ကာ ဘ၀ေရး အဆင္ေျပလာသူမ်ားလဲ ရွိသည္။ သို႔ေပမယ့္ ရာခိုင္ႏွဳန္းကား အလြန္နည္းပါးေနဆဲ။

(၃)အခ်ဳိ႕ ေသာ ကေလးငယ္၊လူငယ္မ်ားမွာကား မိဘမ်ားမွ အလယ္တန္း၊ အထက္တန္းပညာ ေလာက္အထိသာ သင္ၾကားေပးႏိုင္ျပီး၊ စက္မွဳလက္မွဳလုပ္ငန္းမ်ား၊ ယာဥ္လုပ္ငန္းမ်ား၊ စတိုးဆိုင္ အေရာင္းစာေရး လုပ္ငန္းမ်ားသို႔ ေရာက္ရွိေနၾကပါသည္။ ကံဆိုးသူတခ်ဳိ႕ မွာ အေျခအေန အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ကိုယ္ခႏၶာႏွင့္ ရင္းျပီး စီးပြားရွာရသည့္ ဘဝသို႔ ေရာက္ရွိေနၾကရသည္။

(၄)အခ်ဳိ႕ ေသာ ကေလးငယ္၊ လူငယ္မ်ားမွာကား မူလတန္းပညာေရးကိုပင္ သြားေရာက္သင္ၾကားေပးရန္ မိသားစုဝင္ေငြမလံုေလာက္သျဖင့္၊ ဝမ္းေရးအတြက္ အိမ္ရွိလူကုန္ အလုပ္လုပ္ၾကရကာ သူတပါးအိမ္မွ အိမ္ေဖာ္ဘဝ၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ စားပြဲထုိးဘဝ၊ လမ္းေဘးေစ်းသည္ဘဝ၊ လက္ငုတ္လက္ရင္း လယ္ယာကိုင္းသမား ဘဝမ်ားႏွင့္ က်င္လည္ေနၾကရပါသည္။ မသမာဝိသမသမားမ်ား၏ လူကုန္ကူးမွဳ သားေကာင္ဘဝသို႔ ေရာက္ကာ ဘဝပ်က္ရသူမ်ားလဲ ရွိပါသည္။

(၅)အခ်ဳိ႕ ေသာ ကေလးငယ္၊လူငယ္မ်ားမွာမူ စစ္မက္ဇံုတြင္ ေနထိုင္ၾကီးျပင္းရသျဖင့္ ပညာသင္ခြင့္ဆံုးရွံဳးကာ တေျပးေျပး တလႊားလႊား၊ တထိတ္ထိတ္တလန္႔လန္႔ႏွင့္ ေနထိုင္ေနၾကရပါသည္။

(၆)အျခားေသာ သီးသန္႔ထြက္ေပၚလာသည့္ အုပ္စုမွာ အတိုက္အခံ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ား၏ ရင္ေသြးငယ္မ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။ မည္သည့္ ဝင္ေငြရွိသည့္ မိသားစုဝင္ပင္ျဖစ္ပါေစ၊ တခုတည္းေသာ တူညီခ်က္မွာ ေက်ာင္းေနစဥ္မွစ၍ ဆရာ၊ဆရာမမ်ား၊ ရြယ္တူမ်ား၏ ခြဲျခားဆက္ဆံျခင္းကို ခံၾကရျပီး၊ အထက္တန္းပညာေအာင္၍ တကၠသိုလ္မ်ား ေလွ်ာက္ေသာ အခါ၌ကား အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္း ပညာမ်ားကို သင္ခြင့္မရၾကျခင္းပင္ျဖစ္သည္။

ျမန္မာျပည္ေက်ာင္းသားလူရြယ္၊ ကေလးသူငယ္မ်ား၏ ထိုသို႔ျဖစ္ေပၚေနဆဲ အေျခအေနမ်ားၾကားတြင္ နအဖျပန္ၾကားေရးတာဝန္ရွိသူကေတာ့ “ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ ကမၻာ့ဘဏ္မွ ခ်မွတ္ထားေသာ လူမွဳေရးဦးတည္ခ်က္ျဖစ္သည့္ မူလတန္းပညာ အားလံုးတတ္ေျမာက္ေရး ရည္မွန္းခ်က္အား ျပည့္မွီသည္ ” ဆိုကာ အရွက္မရွိေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ ျပက္လံုးထုတ္သလား ေအာက္ေမ့ရေအာင္ ေျပာဆိုသြားခဲ့ဖူးပါသည္။ ထိုသို႔ေျပာၾကားေနသည့္ ေနရာႏွင့္ မလွမ္းမေဝး ျမိဳ႕ တစ္ျမိဳ႕ ဆီမွ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မ်ားတြင္ အလုပ္လုပ္ေနၾကရရွာေသာ မူလတန္းအရြယ္ ကေလးငယ္မ်ားကိုပင္ မျမင္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အျမင္လႊာ ခ်ြတ္ယြင္းအားနည္းေန၍ပင္ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။

စာေရးသူအထက္ပါအတိုင္း ခြဲျခားထားသည့္ အုပ္စုမ်ားမွာ မိဘမ်ား၏ ဝင္ေငြေပၚမူတည္၍ ပညာသင္ခြင့္ ကြဲျပားျခားနားပံုကို ျပသျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ပထမအမ်ိဳးအစား လူငယ္မ်ားမွာ ျမန္မာ့လူရြယ္ ကေလးငယ္မ်ား၏ တစ္ရာခိုင္ႏွဳန္းပင္မရွိပါ။ ပညာသင္ၾကားခြင့္ရေရးသည္ လူ႔အခြင့္အေရး တခုျဖစ္ပါလ်က္ ျမန္မာေက်ာင္းသားလူငယ္မ်ား၏ ပညာသင္ခြင့္ရေရးသည္ အဘယ္ေၾကာင့္ ဝင္ေငြေပၚ မူတည္ေနရပါသနည္း။ စာေရးသူတို႔ႏိုင္ငံကို အုပ္ခ်ဳပ္မင္းလုပ္သူမ်ား အသံုးမက်၍သာျဖစ္သည္။ ႏိုင္ငံတစ္ခု၏ အနာဂတ္သည္ လက္ရွိလူရြယ္၊ ကေလးသူငယ္မ်ားေပၚတြင္မူတည္သည့္ အမွန္တရားကိုပင္ မျမင္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အာဏာရူး၊ ဥစၥာရူးမ်ား ျဖစ္ေနၾကလို႔သာျဖစ္သည္။

အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ လူ႔အခြင့္အေရး ေၾကျငာစာတမ္းၾကီး၏ အပိုဒ္(၁၆)တြင္ လူသားတို႔၏ ပညာသင္ၾကားခြင့္ႏွင့္ ပတ္သက္၍

(၁)လူတိုင္းသည္ ပညာသင္ယူႏိုင္ခြင့္ရွိသည္။ အနည္းဆံုးမူလတန္းႏွင့္ အေျခခံအဆင့္ အတန္းမ်ားတြင္ ပညာသင္ၾကားေရးသည္ အခမဲ့ျဖစ္ရမည္။ မူလတန္းပညာသည္ မသင္မေနရ ပညာျဖစ္ရမည္။ စက္မွဳလက္မွဳပညာႏွင့္ အသက္ေမြးမွဳပညာမ်ားကို ေယဘုယ်အားျဖင့္ သင္ၾကားရယူႏိုင္ေစရမည္။

(၂)ပညာသင္ၾကားေရးကို လူသားတို႔၏ စရိုက္လကၡဏာ အျပည့္အဝတိုးတက္မွဳအျပင္ လူ႔အခြင့္အေရးႏွင့္ အေျခခံ လြတ္လပ္ခြင့္၊ ရိုေသေလးစားမွုတို႔ကို ရွင္သန္ဖြံ႔ျဖိဳးလာေစရန္ ရည္ရြယ္၍ သင္ၾကားေစရမည္။ ပညာသင္ၾကားေရးသည္ ႏိုင္ငံအားလံုးတို႔တြင္ လည္းေကာင္း၊ လူမ်ိဳးစုမ်ားတြင္လည္းေကာင္း၊ ဘာသာေရးအသင္းအဖြဲ႔မ်ားတြင္ လည္းေကာင္း အခ်င္းခ်င္းနားလည္မွဳ၊ သည္းခံမွဳႏွင့္ခင္မင္ရင္းႏွီးမွဳတို႔ကို အားေပးရမည္။ ထို႔အျပင္ ျငိမ္းခ်မ္းေရးတည္တံ့ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ရန္ အလို႔ငွာ ကုလသမဂၢ၏ ေဆာင္ရြက္မွဳမ်ားကိုလဲ ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ အားေပးရမည္။

(၃)မိဘတို႔တြင္ မိမိတို႔ကေလးမ်ားသင္ယူရမည့္ ပညာအမ်ိဳးအစားကို ေရြးခ်ယ္ႏိုင္ေသာ ကနဦး အခြင့္အေရးရွိရမည္ ဟူ၍ ေဖာ္ျပပါရွိေလသည္။

ဤသို႔ဆိုလွ်င္ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ လူတိုင္းအတြက္ပညာေရးဟူေသာ လူ႔အခြင့္အေရးမရွိသည္မွာ ေသခ်ာေနေပျပီ။ က်ြႏ္ုပ္တို႔၏ ေနာင္အနာဂတ္မ်ိဳးဆက္ေလးမ်ားသည္ ကမၻာ့လူသားတိုင္း ခံစားခြင့္ရသည့္ လူ႔အခြင့္အေရးကို ခံစားခြင့္မရရွာၾက။ လမိုက္ညအေမွာင္တြင္ လမ္းေပ်ာက္ေနသူမ်ားႏွယ္ ျဖစ္ေနၾကရရွာသည္။

ထိုလမိုက္ညထဲမွ လမ္းေပ်ာက္ေနသူမ်ားအတြက္ အလင္းေပးမည့္ ၾကယ္စင္မ်ား လိုအပ္လွပါသည္။ ထိုင္းႏိုင္ငံတြင္ အေျခစိုက္လုပ္ကိုင္ေနေသာ မင္းမေဟာ္၊ ေအအီအိုင္အိုယူ ႏွင့္ အျခားပညာေရး ဖြံံျဖိဳးတိုးတက္မွဳ အစီအစဥ္မ်ားမွာ ထိုသို႔ အနာဂတ္အတြက္ လမ္းျပေပးမည့္ ၾကယ္စင္ေလးမ်ားျဖစ္ၾကပါသည္။

အဆိုပါလမ္းျပၾကယ္စင္ေလးမ်ား ေရရွည္တည္တံ့ခိုင္ျမဲရန္၊ ၾကယ္စင္အသစ္ေလးမ်ား ဆက္လက္ ေပၚေပါက္လာေစရန္ႏွင့္ ေနာက္ဆံုး ျမန္မာ့မ်ိဳးဆက္မ်ားအေပၚတြင္ ဖံုးအုပ္ေနေသာ အေမွာင္ထုမ်ား ေပ်ာက္ကြယ္သြားေစရန္ကေတာ့ စာေရးသူတို႔ ျမန္မာမ်ားအားလံုး၏ တာဝန္ပင္ျဖစ္ပါေၾကာင္း----။

အေမွာင္ခြင္း၍ အလင္းေဆာင္ႏိုင္သူမ်ားျဖစ္ေစရန္ ဝိုင္းဝန္းၾကိဳးပမ္းၾကပါစို႔။


ခင္မမမ်ိဳး

မွတ္ခ်က္ ။ ။ http://khinmamamyo.blogspot.com မွ ကူးယူ မွ်ေဝပါသည္။