ဗမာ့လြတ္လပ္ေရး အေရးေတာ္ပုံ
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း - ေရးသည္
(ဤေဆာင္းပါးမွာ ဂ်ပန္ေခတ္ ၁၉၄၃ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ ၁ ရက္ေန႔ထုတ္ ဗမာ့ေခတ္ သတင္းစာတြင္ ပါ႐ွိေသာ ေဆာင္းပါးျဖစ္သည္)
၁၉၃၈ ခု၊ေအာက္တိုဘာလတြင္ တို႔ဗမာ အစည္းအ႐ုံးသို႔ သခင္အျဖစ္ စာရင္းသြင္းခဲ့၏။ ဥပေဒတန္း၌ စခန္းကုန္သင္ရန္ ကိစၥကို၎၊ ကြၽႏု္ပ္၏ ေ႐ွ႕အလားအလာမ်ားကို၎ တပါတည္းအၿပီးသတ္စြန္႔လႊတ္ကာ ကြၽႏု္ပ္သည္ ၾသဂုတ္လအတြင္း ႏွစ္ဝက္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ရသည့္အခါမွစ၍ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးမွ ထြက္ခဲ့၏။
ဥေရာပတိုက္တြင္ ျမဴနစ္အေရး ေပၚေပါက္လာျခင္းသည္ပင္ ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီး မလြဲျဖစ္ရမည့္အေရးကို ကြၽႏု္ပ္၏ အသိဥာဏ္အတြင္း ထင္းကနဲ ေပၚေစေတာ့၏။ ထို႔ထက္ေစာစြာကပင္ ၁၉၃၉၄ဝခုေလာက္၌ ကမၻာစစ္ ျဖစ္မည့္အေရးကို ကြၽႏု္ပ္တို႔တစ္စုတြက္ဆၿပီးျဖစ္၏။ ထိုအခ်ိန္ေလာက္တြင္ လက္နက္ျဖည့္တင္းေရးကိစၥမ်ားသည္ ႏုိင္ငံႀကီး မ်ား၌ လုံးဝၿပီးစီးမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္လည္းကမၻာႏွင့္အမွ် စစ္မီးေလာင္ကြၽမ္းခ်ိန္တြင္ တို႔ဗမာမ်ား မည္သို႔ ေျခလွမ္းလွမ္းၾကမည္ကို ကြၽႏု္ပ္တို႔ လူစုမေတြးဘဲ မေျပာဘဲ မေနႏုိင္ၿပီ။ေျပာဆိုေဆြးေႏြးၾက၏။
သို႔ေသာ္ ထိုအခါက ကမၻာစစ္ႀကီး မလဲျြဖစ္ေတာ့မည္ကို တြက္ဆမိ႐ုံသာ တြက္ဆမိ၍ ဧကန္ အတိအက်ကား ေျပာဆိုႏုိင္ခဲ့သည္ မဟုတ္ေသာ္လည္း ျမဴးနစ္ၿမိဳ႔၌ အဂၤလိပ္နန္းရင္းဝန္ ခ်ိန္ဘာလိန္သည္ မိမိႏုိင္ငံေတာ္ႀကီး၏ ဂုဏ္သိကၡာကိုမွ် မင့ဲ မေထာက္ႏုိင္႐ွာေတာ့ဘဲ ဟာရ္ဟစ္တလာ ေၾကေအးႏွစ္သိမ့္ေရးအတြက္ ဦးႏွိမ္လိုက္သည့္ အခါတြင္ကား ကမၻာစစ္ႀကီး တံခါးမ၌ ဆိုက္ေရာက္ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္းကို သဲထိပ္ရင္ဖို သိ႐ွိရ ေလေတာ့၏။
ကမၻာစစ္ႀကီးအမွန္ျဖစ္ေခ်ေတာ့မည္။ ဗမာ့အေျခအေနကား အသို႔နည္း။ ဗမာေတြ ဘာလုပ္ၾကမည္နည္း။ ဤျပႆနာမ်ားကားကြၽႏု္ပ္ေ႐ွ႕တြင္ အလွ်ိဳလွ်ဳိ တသီႀကီး ေပၚလာေလေတာ့၏။ တခုတည္းေသာ အဓိဌါန္ကို ႐ုတ္ျခည္းျပဳလုိက္၏။
ငါ့အတြက္ ျဖစ္လိုရာ ျဖစ္ေစေတာ့၊ ႏုိင္ငံေရး ဂယက္ဝဲအတြင္းသို႔ ေျခစုံပစ္၍ ဇြတ္ဆင္းကာ ငါ၏ ႏုိင္ငံ လြတ္လပ္ေရးအတြက္မေနမနား စြန္႔စားလုံးပမ္းေတာ့အံ့။
ဤအဓိဌါန္ကို သန္သန္ႀကီး ျပဳလုိက္မိေတာ့၏။ မည္သူသည္ ဤသို႔ အခါေကာင္း အခြင့္ထူး ေ႐ႊလမ္းႀကီး ျဖဴးေနသည့္ အခိုက္မ်ဳိးတြင္ ကိုယ့္ႏုိင္ငံအတြက္ စြန္႔စားေရးကို လက္လြတ္ခံႏုိင္ခ်ိမ့္မည္နည္း။ ဟိသစၥံ၊ ထိုစကားမွန္၏။ ကြၽႏု္ပ္အတြက္ မွန္လွ၏။ ကြၽႏု္ပ္လက္လြတ္မခံ။ စြမ္းအား႐ွိသေလာက္ ကိုယ့္လူမ်ဳိး ႀကဳံေတ႔ေြ .ရေသာ ၾကမၼာဆိုးကို ကေျပာင္းကျပန္ ေမွာက္လွန္ထုေတြ အျမစ္ပါ ႏုတ္၍ေခ်ေတာ့အံ့။ သခင္အစည္းအ႐ုံးမွ တဆင့္ ႏုိင္ငံလြတ္လပ္ေရး တိုက္ရန္ တုိက္ပဲအြ တြင္းသို႔ ကြၽႏု္ပ္စတင္ သက္ဆင္းမိခဲ့ေလသည္။
ကြၽႏု္ပ္ သခင္ ဘဝတြင္းဆင္းမိသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ သပိတ္ေမွာက္မႈ၊ စီတန္းလမ္းေလ်ာက္ အင္အားျပမႈ ေတာ္လွန္ေရးဒီလိႈင္းတံပိုးတို႔သည္ တႏုိင္ငံလုံး ဖုံးလႊမ္းသြားခဲ့ေလသည္။ ၿဗိတိသွ် အစိုးရကလည္း ထႂကြမႈမ်ားကို ငဲ့ညာမႈမ႐ွိ ျပင္းထန္စြာ တန္ျပန္ တိုက္ေလေတာ့၏။ ကြၽႏု္ပ္ႏွင့္တကြ ႀကံရာပါ ေဖၚတသင္းသည္ (ကြၽႏု္ပ္တို႔ကို ဖမ္းခ်ဳပ္ လုိက္သည့္ အဂၤလိပ္မင္းႀကီး စကားအတုိင္း သုံးရက) အစိုးရအဖြဲ႔ကို အင္ႏွင့္အားႏွင့္ ေတာ္လွန္လုပ္ႀကံမႈျဖင့္ အစစ္အေဆးမ႐ွိ ရန္ကုန္ေထာင္တြင္း အတန္ၾကာမွ် အက်ဥ္းခ်ထားျခင္း ခံလိုက္ၾကရ၏။
အမွန္မွာလည္း ထိုေတာ္လွန္မႈမ်ားတြင္ ကြၽႏု္ပ္၏ အနည္းငယ္မွ်ေသာ လက္ရာသည္ ပါသည္မွန္၏။ ေျပာျပ ေလာက္ေသာလက္ရာကား မဟုတ္လွပါ။ ဤအေရးမ်ားသည္ အ႐ွိန္ယူေနၿပီျဖစ္ေသာ ကမၻာစစ္ႀကီးကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ေပၚလာရမည့္ မေဝးလွေတာ့ေသာဗမာ့လြတ္လပ္ေရးအေရးေတာ္ပုံႀကီး၊မဟာအခါႀကီးမ်ားအတြက္ နိဒါန္း ကေလးမွ်သာ ျဖစ္ေၾကာင္းကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး ထင္ျမင္မိေတာ့၏။
ဥေရာပစစ္
ကြၽႏု္ပ္ထင္သကဲ့သို႔ပင္ အမွန္ပင္ စစ္ျဖစ္ရေတာ့၏။ ၁၉၃၉ခု၊ စက္တင္ဘာလ ၃ ရက္ေန႔တြင္ ဥေရာပစစ္ စတင္ တိုက္ေလသည္။ (ကြၽႏု္ပ္၏ အမွတ္အသား မမွားပါက) စစ္မေၾကျငာမီ ၂ ရက္ကပင္ တုိ႔ဗမာအစည္းအ႐ုံး ျပည္လုံးဆိုင္ရာ အလုပ္အမႈေဆာင္အဖြဲ႔၏ အထူးအစည္းအေဝးပြဲကို က်င္းပကာ ပါတီမေ႐ြး ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးကို ခ်စ္သူအားလုံးပါဝင္၍ တို႔ဗမာအစည္းအ႐ုံးႏွင့္ ေဒါက္တာဘေမာ္ ၏ ဆင္းရဲသား အစည္းအ႐ုံးကို အေျခထားလ်က္ ဗမာ့ထြက္ရပ္ဂုဏ္းတခု တည္ေထာင္ရန္ကုိ ဆုံးျဖတ္ခဲ့ၾကေလသည္။
အမွန္ေပၚေပါက္လာေတာ့မည္ျဖစ္ေသာ ကမၻာစစ္ကို ႀကိဳတင္၍ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ခ်မွတ္ျခင္းျဖစ္၏။ ဤ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ အတိုင္းပင္ဗမာ့ထြက္ရပ္ဂုဏ္းႀကီးကိုလည္း ဖြဲ႔စည္းမိေလသည္။ ထိုဂုဏ္းႀကီး ျပန္႔ပြါးမႈအတြက္ အနည္းငယ္ မွ်သာ စီမံရစဥ္မွာပင္ ၿဗိတိသွ် အစိုးရသည္ ႏိုင္ငံအႏွံ႔ ဖမ္းဆီးခ်ဳပ္ေႏွာင္မႈမ်ားကို စတင္ျပဳလုပ္လုပ္ရကား အဖမ္းခံ ရသူမ်ားအထဲတြင္ အရာေရာက္ေသာ ထြက္ရပ္ဂုဏ္း ေခါင္းေဆာင္မ်ား အားလုံးေလာက္ ပါဝင္သြားေလေတာ့သည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း - ေရးသည္
(ဤေဆာင္းပါးမွာ ဂ်ပန္ေခတ္ ၁၉၄၃ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ ၁ ရက္ေန႔ထုတ္ ဗမာ့ေခတ္ သတင္းစာတြင္ ပါ႐ွိေသာ ေဆာင္းပါးျဖစ္သည္)
၁၉၃၈ ခု၊ေအာက္တိုဘာလတြင္ တို႔ဗမာ အစည္းအ႐ုံးသို႔ သခင္အျဖစ္ စာရင္းသြင္းခဲ့၏။ ဥပေဒတန္း၌ စခန္းကုန္သင္ရန္ ကိစၥကို၎၊ ကြၽႏု္ပ္၏ ေ႐ွ႕အလားအလာမ်ားကို၎ တပါတည္းအၿပီးသတ္စြန္႔လႊတ္ကာ ကြၽႏု္ပ္သည္ ၾသဂုတ္လအတြင္း ႏွစ္ဝက္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ရသည့္အခါမွစ၍ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးမွ ထြက္ခဲ့၏။
ဥေရာပတိုက္တြင္ ျမဴနစ္အေရး ေပၚေပါက္လာျခင္းသည္ပင္ ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီး မလြဲျဖစ္ရမည့္အေရးကို ကြၽႏု္ပ္၏ အသိဥာဏ္အတြင္း ထင္းကနဲ ေပၚေစေတာ့၏။ ထို႔ထက္ေစာစြာကပင္ ၁၉၃၉၄ဝခုေလာက္၌ ကမၻာစစ္ ျဖစ္မည့္အေရးကို ကြၽႏု္ပ္တို႔တစ္စုတြက္ဆၿပီးျဖစ္၏။ ထိုအခ်ိန္ေလာက္တြင္ လက္နက္ျဖည့္တင္းေရးကိစၥမ်ားသည္ ႏုိင္ငံႀကီး မ်ား၌ လုံးဝၿပီးစီးမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္လည္းကမၻာႏွင့္အမွ် စစ္မီးေလာင္ကြၽမ္းခ်ိန္တြင္ တို႔ဗမာမ်ား မည္သို႔ ေျခလွမ္းလွမ္းၾကမည္ကို ကြၽႏု္ပ္တို႔ လူစုမေတြးဘဲ မေျပာဘဲ မေနႏုိင္ၿပီ။ေျပာဆိုေဆြးေႏြးၾက၏။
သို႔ေသာ္ ထိုအခါက ကမၻာစစ္ႀကီး မလဲျြဖစ္ေတာ့မည္ကို တြက္ဆမိ႐ုံသာ တြက္ဆမိ၍ ဧကန္ အတိအက်ကား ေျပာဆိုႏုိင္ခဲ့သည္ မဟုတ္ေသာ္လည္း ျမဴးနစ္ၿမိဳ႔၌ အဂၤလိပ္နန္းရင္းဝန္ ခ်ိန္ဘာလိန္သည္ မိမိႏုိင္ငံေတာ္ႀကီး၏ ဂုဏ္သိကၡာကိုမွ် မင့ဲ မေထာက္ႏုိင္႐ွာေတာ့ဘဲ ဟာရ္ဟစ္တလာ ေၾကေအးႏွစ္သိမ့္ေရးအတြက္ ဦးႏွိမ္လိုက္သည့္ အခါတြင္ကား ကမၻာစစ္ႀကီး တံခါးမ၌ ဆိုက္ေရာက္ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္းကို သဲထိပ္ရင္ဖို သိ႐ွိရ ေလေတာ့၏။
ကမၻာစစ္ႀကီးအမွန္ျဖစ္ေခ်ေတာ့မည္။ ဗမာ့အေျခအေနကား အသို႔နည္း။ ဗမာေတြ ဘာလုပ္ၾကမည္နည္း။ ဤျပႆနာမ်ားကားကြၽႏု္ပ္ေ႐ွ႕တြင္ အလွ်ိဳလွ်ဳိ တသီႀကီး ေပၚလာေလေတာ့၏။ တခုတည္းေသာ အဓိဌါန္ကို ႐ုတ္ျခည္းျပဳလုိက္၏။
ငါ့အတြက္ ျဖစ္လိုရာ ျဖစ္ေစေတာ့၊ ႏုိင္ငံေရး ဂယက္ဝဲအတြင္းသို႔ ေျခစုံပစ္၍ ဇြတ္ဆင္းကာ ငါ၏ ႏုိင္ငံ လြတ္လပ္ေရးအတြက္မေနမနား စြန္႔စားလုံးပမ္းေတာ့အံ့။
ဤအဓိဌါန္ကို သန္သန္ႀကီး ျပဳလုိက္မိေတာ့၏။ မည္သူသည္ ဤသို႔ အခါေကာင္း အခြင့္ထူး ေ႐ႊလမ္းႀကီး ျဖဴးေနသည့္ အခိုက္မ်ဳိးတြင္ ကိုယ့္ႏုိင္ငံအတြက္ စြန္႔စားေရးကို လက္လြတ္ခံႏုိင္ခ်ိမ့္မည္နည္း။ ဟိသစၥံ၊ ထိုစကားမွန္၏။ ကြၽႏု္ပ္အတြက္ မွန္လွ၏။ ကြၽႏု္ပ္လက္လြတ္မခံ။ စြမ္းအား႐ွိသေလာက္ ကိုယ့္လူမ်ဳိး ႀကဳံေတ႔ေြ .ရေသာ ၾကမၼာဆိုးကို ကေျပာင္းကျပန္ ေမွာက္လွန္ထုေတြ အျမစ္ပါ ႏုတ္၍ေခ်ေတာ့အံ့။ သခင္အစည္းအ႐ုံးမွ တဆင့္ ႏုိင္ငံလြတ္လပ္ေရး တိုက္ရန္ တုိက္ပဲအြ တြင္းသို႔ ကြၽႏု္ပ္စတင္ သက္ဆင္းမိခဲ့ေလသည္။
ကြၽႏု္ပ္ သခင္ ဘဝတြင္းဆင္းမိသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ သပိတ္ေမွာက္မႈ၊ စီတန္းလမ္းေလ်ာက္ အင္အားျပမႈ ေတာ္လွန္ေရးဒီလိႈင္းတံပိုးတို႔သည္ တႏုိင္ငံလုံး ဖုံးလႊမ္းသြားခဲ့ေလသည္။ ၿဗိတိသွ် အစိုးရကလည္း ထႂကြမႈမ်ားကို ငဲ့ညာမႈမ႐ွိ ျပင္းထန္စြာ တန္ျပန္ တိုက္ေလေတာ့၏။ ကြၽႏု္ပ္ႏွင့္တကြ ႀကံရာပါ ေဖၚတသင္းသည္ (ကြၽႏု္ပ္တို႔ကို ဖမ္းခ်ဳပ္ လုိက္သည့္ အဂၤလိပ္မင္းႀကီး စကားအတုိင္း သုံးရက) အစိုးရအဖြဲ႔ကို အင္ႏွင့္အားႏွင့္ ေတာ္လွန္လုပ္ႀကံမႈျဖင့္ အစစ္အေဆးမ႐ွိ ရန္ကုန္ေထာင္တြင္း အတန္ၾကာမွ် အက်ဥ္းခ်ထားျခင္း ခံလိုက္ၾကရ၏။
အမွန္မွာလည္း ထိုေတာ္လွန္မႈမ်ားတြင္ ကြၽႏု္ပ္၏ အနည္းငယ္မွ်ေသာ လက္ရာသည္ ပါသည္မွန္၏။ ေျပာျပ ေလာက္ေသာလက္ရာကား မဟုတ္လွပါ။ ဤအေရးမ်ားသည္ အ႐ွိန္ယူေနၿပီျဖစ္ေသာ ကမၻာစစ္ႀကီးကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ေပၚလာရမည့္ မေဝးလွေတာ့ေသာဗမာ့လြတ္လပ္ေရးအေရးေတာ္ပုံႀကီး၊မဟာအခါႀကီးမ်ားအတြက္ နိဒါန္း ကေလးမွ်သာ ျဖစ္ေၾကာင္းကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး ထင္ျမင္မိေတာ့၏။
ဥေရာပစစ္
ကြၽႏု္ပ္ထင္သကဲ့သို႔ပင္ အမွန္ပင္ စစ္ျဖစ္ရေတာ့၏။ ၁၉၃၉ခု၊ စက္တင္ဘာလ ၃ ရက္ေန႔တြင္ ဥေရာပစစ္ စတင္ တိုက္ေလသည္။ (ကြၽႏု္ပ္၏ အမွတ္အသား မမွားပါက) စစ္မေၾကျငာမီ ၂ ရက္ကပင္ တုိ႔ဗမာအစည္းအ႐ုံး ျပည္လုံးဆိုင္ရာ အလုပ္အမႈေဆာင္အဖြဲ႔၏ အထူးအစည္းအေဝးပြဲကို က်င္းပကာ ပါတီမေ႐ြး ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးကို ခ်စ္သူအားလုံးပါဝင္၍ တို႔ဗမာအစည္းအ႐ုံးႏွင့္ ေဒါက္တာဘေမာ္ ၏ ဆင္းရဲသား အစည္းအ႐ုံးကို အေျခထားလ်က္ ဗမာ့ထြက္ရပ္ဂုဏ္းတခု တည္ေထာင္ရန္ကုိ ဆုံးျဖတ္ခဲ့ၾကေလသည္။
အမွန္ေပၚေပါက္လာေတာ့မည္ျဖစ္ေသာ ကမၻာစစ္ကို ႀကိဳတင္၍ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ခ်မွတ္ျခင္းျဖစ္၏။ ဤ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ အတိုင္းပင္ဗမာ့ထြက္ရပ္ဂုဏ္းႀကီးကိုလည္း ဖြဲ႔စည္းမိေလသည္။ ထိုဂုဏ္းႀကီး ျပန္႔ပြါးမႈအတြက္ အနည္းငယ္ မွ်သာ စီမံရစဥ္မွာပင္ ၿဗိတိသွ် အစိုးရသည္ ႏိုင္ငံအႏွံ႔ ဖမ္းဆီးခ်ဳပ္ေႏွာင္မႈမ်ားကို စတင္ျပဳလုပ္လုပ္ရကား အဖမ္းခံ ရသူမ်ားအထဲတြင္ အရာေရာက္ေသာ ထြက္ရပ္ဂုဏ္း ေခါင္းေဆာင္မ်ား အားလုံးေလာက္ ပါဝင္သြားေလေတာ့သည္။
ကြၽႏု္ပ္ကား တေယာက္တည္း လြတ္က်န္ရစ္သည္။ ကြၽႏု္ပ္အား အမွန္ဖမ္းမည့္ အေရးမွာလည္း လွ်ိဳ႔ဝွက္ထား ခ်က္ပင္ဆိုေသာ္လည္း အမ်ားသိၿပီးျဖစ္ေလၿပီ။ ကြၽႏု္ပ္မွာလည္း ထိုအခါက အိႏိၵယတြင္ ရမ္ဂါကြန္ဂရက္ အစည္းအေဝးတက္ေရာက္၍ဂႏၵီ၊ဂ်ဝါဟာလ္လာေန႐ူး၊ဆူဘတ္စ္ဘို႔စ္အစ႐ွိေသာကြန္ဂရက္ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ ေတြ႔ဆံု ၿပီး ဗမာႏုိင္ငံသို႔ ျပန္ေရာက္စျဖစ္၏။
အိႏၵိယႏုိင္ငံတြင္ ကြၽႏု္ပ္တို႔သြားေလရာတို႔၌ ေနာက္က အစိုးရစုံေထာက္မ်ား ဇြဲေကာင္းေကာင္းႏွင့္ လိုက္ ေနေၾကာင္းသိခဲ့၏။ ဗမာႏုိင္ငံသို႔ ကြၽႏု္ပ္ျပန္ေရာက္သည္ဆိုလွ်င္ပင္ ကြၽႏု္ပ္တို႔ အိႏၵိယတြင္ လုပ္ကိုင္ခဲ့သမွ် ကိစၥမ်ား ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ အစီရင္ခံစာတို႔ကို စီရင္စုတိုင္း႐ွိ အရာ႐ွိႀကီးမ်ားထံ ေဝငွေပးပို႔ထားေၾကာင္း သိ႐ွိရ၏။ သခင္ အစည္းအ႐ုံးကို မတရား အစည္းအ႐ုံးအျဖစ္ ေက်ျငာလိမ့္မည္ဟူေသာ သတင္းမ်ားမွာလည္း ျပန္႔လ်က္႐ွိေလသည္။
ေပၚေပါက္လွ်က္႐ွိေသာ အေျခအေနအားလုံးကို ၿခဳံ၍ ထင္ျမင္ေအာင္ ဆင္ျခင္ၾကည့္ၿပီးေနာက္ ေပၚေပၚ ထင္ထင္ မေနဘဲ ခပ္လွ်ဳိးလွ်ဳိးေနျခင္းသာ ေကာင္းမည္ဟု ေတြးေတာမိသည့္အေလ်ာက္ ႀကဳံလာမည့္အေရး ဟူသေ႐ြ႕ကို ရင္ဆိုင္ရန္ အသင့္ စီစဥ္ရေလသည္။ သို႔ေသာ္ကြၽႏု္ပ္ စီစဥ္သေ႐ြ႔ကို အၿပီးအစီးမစီစဥ္ရေသးမီ ကြၽႏု္ပ္၏ ရဲေဘာ္ အားလုံးေလာက္ပင္ ေထာင္တြင္းေရာက္ကုန္ ၾကေလၿပီ။
ေျခရာေပ်ာက္ လွ်ိဳး၍ေနရန္ကို ေလာေလာဆယ္ ကြၽႏု္ပ္စီမံရေလေတာ့၏။ ေျခရာေဖ်ာက္မိၿပီး မၾကာမီပင္ ကြၽႏု္ပ္အား ဖမ္းဆီးရန္ ဝရမ္း ထြက္၍ လာေလေတာ့သည္။ ဆံျခည္တစ္လုံးျခား လြတ္ေျမာက္သြားရျခင္းတည္း။ ဤသို႔သာ မလြတ္ေျမာက္ပါက ကမၻာစစ္ႀကီး တာ႐ွည္သေလာက္မွ်သာမကမူဘဲ ကမၻာ႔အေ႐ွ႕ပို္င္းတြင္ အဂၤလိပ္ အေျခေသခ်ာ တည္ၿမဲသည့္ အခ်ိန္ထိ ကြၽႏု္ပ္၏ ဘဝကို အက်ဥ္းေထာင္တြင္ ျမဳပ္ႏွံျခင္း ျပဳရေတာ့မည္ျဖစ္ရကား၊ အလုပ္မ႐ွိ အခ်ိန္အားသည္ႏွင့္အမွ် အေရးမပါသည့္ေဒါသကို မ်ဳိသိပ္ကာသာ ဘာကိုမွ်လုပ္ႏုိင္မည္ မဟုတ္ေသာ ဘဝသို႔ ေရာက္ရေတာ့မည္အမွန္။
ဤေနရာ၌ ၾကားျဖတ္သေဘာျဖင့္ စိတ္ဝင္စားဖြယ္ အျဖစ္အပ်က္ကေလးကို ခ်ဳပ္၍ ေျပာရဦးမည္ျဖစ္၏။ ကြၽႏု္ပ္ ေတာ္လွန္ေရးသမား တေယာက္အျဖစ္ ေ႐ွာင္တိမ္းမေနရခင္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ သမဂၢမွ တကၠသိုလ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႔ဝင္ လူႀကီးတစ္ဦးအျဖစ္ေ႐းြ ေကာက္တင္ေျမာက္ခဲ႔၏ ။ အစည္းအေဝးတစ္ႀကိမ္မွ်သာ တက္ေရာက္ ႏုိင္ခဲ့၏။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ျပင္သစ္ႏုိင္ငံႀကီး မလၿႊဲပဳိအက္ ပ်က္ျပားမည့္ အရိပ္နမိတ္တို႔သည္ ထင္႐ွားလာေလသည္။ ျပင္သစ္ သမတ ဥကၠဌ အမ္ေရနဒ္သည္ ႐ုစဘဲ့လ္ထံသို႔ ေနာက္ဆုံး အသနားခံလိုက္ေသာ အခါတည္း။ထိုအခါက ဗမာႏိုင္ငံ ပညာမင္းႀကီးျဖစ္ေသာ ေအ၊ ကင္းဘဲလ္သည္ တကၠသိုလ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႔ဝင္ ပုဂၢိဳလ္ တဦးျဖစ္ခဲ့၏။
အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႔၏ အစည္းအေဝးအၿပီးတြင္ ကင္းဘဲလ္သည္ ကြၽႏု္ပ္အား သူ႔ကားႏွင့္ တင္ေခၚခဲ့၏။ အဂၤလိပ္ အရံစာရင္းဝင္ ဗိုလ္မႉးေလး(ေမဂ်ာ) တေယာက္ျဖစ္႐ုံသာမက အလြန္ထက္လွသည္ဟု ထင္႐ွားေသာ ကင္းဘဲလ္လို လူမ်ဳိးတေယာက္က ကြၽႏု္ပ္အား ဤသို႔ ကားႏွင့္တင္ေခၚျခင္းမွာ အလြန္ထူးျခားလာေလသည္။ ပိုထူးျခားခ်က္ကား ကြၽႏု္ပ္ကဲ့သို႔ေသာ သံမဏိ ၿဗိတိသွ် ဆန္႔က်င္ေရးသမား တေယာက္ကို ယခု စစ္ႀကီးတြင္ အဂၤလိပ္အား ကူညီပါမည့္အေၾကာင္း သနားစဖြယ္ တုန္ယင္ေသာ အသံျဖင့္ ေတာင္းပန္ျခင္းပင္ ျဖစ္ေလသည္။ ကြၽႏု္ပ္က သူေတာင္းပန္သကဲ့သို႔ မလုပ္ႏုိင္သျဖင့္ ဝမ္းနည္းလွေၾကာင္းႏွင့္ စကားခ်ီကာ အဂၤလိပ္ ဓန႐ွင္စနစ္ကို ၿဖိဳဖ်က္ရန္သာကြၽႏု္ပ္လုပ္ရလိမ့္မည့္ အေၾကာင္းကို ျပန္ေျပာလိုက္ရ၏။
အေ႐ွ႕သို႔
အေရးေတာ္ပုံကို ဆက္ရမည္ဆိုေသာ္ ကြၽႏု္ပ္တို႔ ေထာင္အျပင္ဘက္တြင္ က်န္ရစ္သူတစုမွာ စုေဝးစည္း႐ုံး၍ လက္နက္စြဲကိုင္ကာ ေတာ္လွန္ေရး ျပႆနာကို ေဆြးေႏြးမိၾကေတာ့သည္။ ကြၽႏု္ပ္တို႔တြင္ လက္နက္လည္းမ႐ွိ၊ ဘယ္သို႔ လက္နက္ရေအာင္ ရွာရမည္နည္း။ ဤ ျပႆနာသည္ ေပၚေပါက္လာေလေတာ့၏။
ေနာက္တစ္လ ႏွစ္လ အခါက ကြၽႏု္ပ္တို႔သည္ ဝင္႐ိုးတန္း သူလွ်ိဳတစ္ေယာက္ႏွင့္ ေတြ႔ဆုံမိၾကသျဖင့္ ႏိုင္ငံတြင္းမွေန၍ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ဖ်က္ဆီးမႈမ်ားကို အႏွံ႔အျပားျပဳလုပ္ၾကရန္ စီစဥ္ခဲ့ၾကေသး၏။ သို႔ေသာ္ ထိုအစီအစဥ္ မ်ားအတိုင္း ေဆာင္႐ြက္ႏိုင္ျခင္း မ႐ွိခဲ႔ေခ်။ ထိုအတြင္းမွာပင္ ကြၽႏု္ပ္တို႔၏ အဆက္အသြယ္မွာ ေႏွာင့္ယွက္မႈမ်ားေၾကာင့္ ပ်က္ျပားသြားရေလသည္။ ေနာက္ထပ္တဖန္ အဆက္အသြယ္ရေအာင္ ႀကံၾကပါေသး၏။ ဆက္သြယ္ေရး တာဝန္က်ေသာ ရဲေဘာ္အခ်ဳိ႔ အဖမ္းခံၾကရျပန္သျဖင့္ ေနာက္ထပ္တဖန္ အဆက္အသြယ္ရရန္ အေရးသည္လည္း ပ်က္ျပားရျပန္ေလသည္။
ဗမာ ေရာ္ဂ်ာေကးစ္တစ္ေယာက္ ေပၚေပါက္လာမွ ျဖစ္မည္ဟု ကြၽႏု္ပ္တို႔အားလုံး သေဘာႀကိဳက္ညီၾက၏။ ကြၽႏု္ပ္၏ ကိုယ္ႏွင့္အသက္ကို ပင္ ဗမာေရာ္ဂ်ာေကးစ္အျဖစ္ယူရန္ ႏုိင္ငံအတြက္ စြန္႔လႉလုိက္၏။
ထို႔ေၾကာင့္ ၁၉၄ဝ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ ၈ ရက္ေန႔ ဂ်ာမဏီေလတပ္ႀကီးက ရာဇဝင္တြင္ မႀကဳံဘူးေသာ ေလေၾကာင္းစစ္ပဲႀြကီးဆင္ႏႊဲကာ လန္ဒန္ၿမိဳ႔ႀကီးကို တိုက္ေသာေန႔၊ ထိုေန႔တြင္ပင္ ကြၽႏု္ပ္သည္ ဗမာႏုိင္ငံေတာ္ကို တ႐ုပ္သေဘၤာသားမ်ား စီမံ ခန္႔ခြဲ ေမာင္းႏွင္သည့္ ေနာ္ေဝပုိင္ သေဘၤာေပၚတြင္ .ိတ္တဆိတ္ ပုန္းေအာင္းထြက္ခြါ လုိက္ပါသြားရေလေတာ့သည္။
ယခုအခါ တပ္ေပါင္းစု ဗုိလ္တစ္ဦး ျဖစ္ေနၿပီျဖစ္ေသာ ရဲေဘာ္တစ္ဦးလည္း ကြၽႏု္ပ္တို႔ႏွင့္အတူ ကူညီေဖၚ အျဖစ္ပါခဲ့၏။ ကြၽႏု္ပ္၏ ခရီးဆုံးဌါနမွာ အမြိဳင္ၿမိဳ႔ျဖစ္၍ ထိုၿမိဳ႔မွေန၍ ကြၽႏု္ပ္၏ လုပ္ေဆာင္စရာ႐ွိသည့္ ကိစၥအမ်ားကို ခန္႔ခြဲ စီမံရမည္ျဖစ္၏။
ကြၽႏု္ပ္အျဖစ္ကား သန္းေခါင္လကြယ္ ေတာအုပ္လယ္၌ ေရာက္သူပမာ ႐ွိေနေတာ့သည္။ ကြၽႏု္ပ္သြားရမည့္ ေနရာႏွင့္ ပတ္သက္၍ ကြၽႏု္ပ္ ဘာတခုမွ်မသိ၊ ေဆြလည္းမ႐ွိ၊ မ်ဳိးလည္းမ႐ွိ၊ ကမၻာ့အေ႐ွ႕ပို္င္းသားသည္ အေ႐ွ႕ပိုင္း အေၾကာင္း အတုအေယာင္ မွ်ေလာက္သာသိ၏။ သိသမွ်လည္း မေရရာလွ၊ ဆိုး႐ြားေလစြ။
တကၠသိုလ္ေက်ာင္းတိုက္၌ တကၠသိုလ္သမဂၢ အိုးေဝမဂၢဇင္း စာတုိက္အျဖစ္ လုပ္ကိုင္ေနစဥ္ ဦးဥတၱမ ကုိယ္ေတာ္ႀကီး၏ ေဟာေျပာခ်က္မ်ားကို နာၾကားရ၏။ ထိုအခါ အသိဌာဏ္တစ္ခုသည္ ကြၽႏု္ပ္ဦးေႏွာက္တြင္း ပြင္းလင္းလာ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ သမဂၢ ေက်ညာခ်က္တြင္၎၊ အိုးေဝမဂၢဇင္းတြင္၎ ႏိုင္ငံေတာ္ ပညာေတာ္သင္မ်ားအား အေနာက္ႏိုင္ငံသို႔ လႊတ္႐ိုးလႊတ္စဥ္အတိုင္း မလႊတ္ဘဲ အေ႐ွ႕အာ႐ွဂ်ပန္ႏုိင္ငံသို႔သာ လႊတ္သင့္ေၾကာင္း၊ အေ႐ွ႕ကို ေ႐ွ႕႐ႈသင့္ၾကၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္းမ်ားကို ေရးသားခဲ့ဘူး၏။ ဗမာႏိုင္ငံလုံးအႏွံ႔ သပိတ္ေမွာက္မႈမ်ား ေပၚေပါက္လာၿပီးေနာက္ ထိုအခါ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္အဖြဲ႔က ပညာေတာ္သင္မ်ားကို ဂ်ပန္သို႔လႊတ္စ ျပဳခဲ့ေလသည္။
ကြၽႏု္ပ္ သခင္ျဖစ္လာသည့္အခါတြင္ ကြၽႏု္ပ္တို႔ယေန႔တိုင္ လမ္းလႊဲလိုက္လွ်က္ ႐ွိၾကသည္ကို ထင္ျမင္လာ၏။ အာ႐ွႏုိင္ငံေရးသေဘာမ်ားကို ႏွံ႔စပ္ေခ်ာက္ခ်ားေအာင္ ႐ွာေဖြဆည္းပူးသင့္ပါလွ်က္ ကြၽႏု္ပ္တို႔၏ အဖိုးထိုက္လွေသာ အခ်ိန္မ်ားကို မဆီမဆိုင္လွေသာအေနာက္ႏုိင္ငံ အေရးမ်ားကို ေလ့လာရျခင္းျဖင့္ ျဖဳန္းခဲ့ၾကမိသည့္ အမွားကား ႀကီးလွ၏။ ကြၽႏု္ပ္ တကၠသိုလ္တြင္ ပညာဆည္းပူးစဥ္ကႏုိင္ငံသမိုင္းကို ဘာသာတရပ္အျဖစ္ ယူခ့မဲ ိ၏။ ထိုသမိုင္း မွာလည္း အေနာက္ပုိင္းသမိုင္းသာတည္း။
ကြၽႏု္ပ္တို႔၏ ကိုယ္ပိုင္အေမြျဖစ္ေသာ အလြန္္ေ႐ွးက်ခဲ့သည့္ ယဥ္ေက်းမႈႀကီးမ်ား ေပါက္ဖြါး တည္ထြန္းရာ တ႐ုပ္ႏိုင္ငံႀကီးႏွင့္ေခတ္သစ္ႏုိင္ငံႀကီးျဖစ္ေသာ ဂ်ပန္စေသာအေ႐ွ႕ႏိုင္ငံမ်ား၏ အေၾကာင္းကိုကား ဝိုးဝါးမေသခ်ာ မွ်သာ သိခဲ့ရ၏။ မဟာ အေ႐ွ႕ အာ႐ွအေၾကာင္း၊ အထူးသျဖင့္ နပြန္သမိုင္းကို ေလ့လာရန္ စိတ္ပို္င္းျဖတ္မိခ်က္မွာ အထူးေႏွာင္းသြားေလသည္။ စာအုပ္ဆိုင္မ်ား႐ွိ စာအုပ္မ်ားမွာလည္း အဂၤလိပ္၊ အေမရိကန္ ဝါဒျဖန္႔ စာအုပ္မ်ား သာျဖစ္၏။ ဂ်ပန္သည္ အဂၤလိပ္အား တိုက္ရမည္ဟူေသာ စာအုပ္တစ္အုပ္သာလွ်င္ကြၽႏု္ပ္စိတ္ႀကိဳက္ႏွင့္တိုက္ဆိုင္မိသည္။ ဌိုစာအုပ္ဖတ္ၿပီးသည္က စ၍ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးသည္ အေ႐ွ႕ဘက္တြင္သာ႐ွိ၏။ အေ႐ွ႕႐ွိနိပြန္တို႔ႏွင့္သာ႐ွိ၏ဟူေသာ အခ်က္ကို ကြၽႏု္ပ္မ်ားစြာ ယုံၾကည္ ႏွလုံးသြင္းမိခဲ႔ေတာ႔၏။တကၠသိုလ္တြင္႐ွိစဥ္ကလည္း (ေခတ္သစ္ ဂ်ပန္၏ တစတစ တိုးတက္မႈ)၊ (ေခတ္သစ္ဂ်ပန္)၊ (ဂ်ပန္ႏုိင္ငံျဖစ္) ႏွင့္ႏုိင္ငံျခားေရးရာဆိုင္ရာ အသင္းမွ ၃လတႀကိမ္ထုတ္ေဝသည့္ (ေခတ္ၿပိဳင္ဂ်ပန္) ေခၚ ဂ်ာနယ္ စေသာ စာအုပ္မ်ားေလာက္ကိုသာဖတ္ခဲ့ရဘူး၏။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ကြၽႏု္ပ္ အေ႐ွ႕သို႔ ထြက္လာသည့္အေရးမွာ အေမွာင္တိုက္တြင္း သက္ဆင္းသည္ႏွင့္ တူလွ၏ဟု ကြၽႏု္ပ္ဆို၏။ လူငယ္တို႔ တ႐ႈးထိုး (တုံးတုိက္က်ားကိုက္)စိတ္၏ လႈံ႔ေဆာ္မႈ ေၾကာင့္သာ ထြက္ခဲ့မိျခင္းျဖစ္သတည္း။
အလုပ္အစီအစဥ္ဟူ၍ အတိအက် ဘာမွ႐ွိသည္ မဟုတ္ေခ်။ ကြၽႏု္ပ္၏ ေျမာ္ျမင္တတ္သမွ် ဥာဏ္ျဖင့္ သာႀကဳံရမည့္ အေရးဟူသေ႐ြ႕ကို စီမံအုပ္စီးရန္ ကြၽႏု္ပ္၏ ရဲေဘာ္မ်ားက အာဏာကုန္လႊဲအပ္လုိက္ျခင္း ျဖစ္ေလ သည္။ အဘယ္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ငါသည္ အကယ္၍ေသသြားသည့္တိုင္ေအာင္ ျမတ္ေသာေသျခင္း၊ ႏုိင္ငံအတြက္ ေသျခင္းသာျဖစ္သည္ဟု ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ႏွစ္သိမ့္ရေတာ့၏။ ၁၉၄ဝ ခုႏွစ္၊ၾသဂုတ္လ ၂၄ ရက္တြင္ အမြိဳင္ၿမိဳ႔သို႔ ေရာက္ခဲ့ေလသည္။
နိပြန္ႏုိင္ငံတြင္
အမြိဳင္ၿမိဳ႔၌ ၂ လၾကာေစာင့္ဆိုင္းၿပီးေနာက္ နိပြန္ ဗိုလ္မးကေလးတစ္ဦး ကြၽႏု္ပ္တို႔အား အေခၚလႊတ္ကာ ဗမာႏုိင္ငံ႐ွိ ကြၽႏု္ပ္တို႔၏ရဲေဘာ္မ်ားက ပို႔လိုက္ေသာ ကြၽႏု္ပ္တို႔၏ ဓါတ္ပုံမ်ားကို ျပသလွ်က္ တိုင္ဝမ္ကြၽန္း႐ွိ မစၥတာ မီနာမီ ဆိုသူႏွင့္ ေတြ႔ႀကဳံလိုစိတ္ ႐ွိမ႐ွိေမးေလသည္။ ေတြ႔ရမည္ဆိုက အထူးဝမ္းေျမာက္သည့္ အေၾကာင္းေျပာျပ သည္ကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ကြၽႏု္ပ္တို႔ တိုက်ဳိၿမိဳ႔ေတာ္သို႔ ၁၉၄ဝ ခု၊ႏိုဝင္ဘာလ ၁၂ ရက္ေန႔တြင္ ေရာက္သြားေလ ေတာ့သည္။
ဟေနဒါ ေလယဥ္ပ်ံကြင္းတြင္ ဗိုလ္မးႀကီး (ဝါ) မစၥတာမီနာမီသည္ ကြၽႏု္ပ္တို႔အား သူ႔လက္ေထာက္တဦးႏွင့္ အတူလာေရာက္ႀကိဳဆိုလွ်က္ ႐ွိေလသည္။ ကာနယ္ စူဇူကီးႏွင့္အတူ ကြၽႏု္ပ္တို႔သည္ တိုက်ိဳၿမိဳ႔ေတာ္၌ ၃လၾကာမွ် အလုပ္အစီအစဥ္မ်ားကို လုပ္ကိုင္စီစဥ္ၾကၿပီးေနာက္ ဂ်ပန္သေဘၤာတစင္းျဖင့္ ဗမာႏုိင္ငံသို႔ ျပန္ခ့၍ဲ ကြၽႏု္ပ္တို႔၏ လုပ္စရာ လုပ္ငန္းမ်ားကို သိ႐ွိေစခဲ့ရ၏။
ရန္ကုန္ၿမိဳ႔သို႔ ၁၉၄၁ခု၊ မတ္လ ၃ ရက္တြင္ ေရာက္၍ မတ္လ ၉ ရက္ေန႔ထိေန၏ စစ္ပညာသင္ၾကားရန္ အတြက္ ပထမ ႏုိင္ငံခ်စ္လုလင္တစုကို ကြၽႏု္ပ္ႏွင့္ တပါတည္းေခၚေဆာင္ခဲ့ကာ တိုက်ဳိၿမိဳ႔သို႔ သေဘၤာျဖင့္ ျပန္လာခဲ့၏။ မတ္လ၂၇ ရက္တြင္ တိုက်ဳိၿမိဳ႕သို႔ေရာက္ခဲ့သည္။ ၁ဝ ရက္ခန္႔မွ် တိုက်ဳိတြင္ ေနၿပီးေနာက္ စစ္အတတ္သင္ၾကားရန္ ဟိုင္နန္ကြၽန္းသို႔ ကၽြႏု္ပ္တို႔တစ္စု ထကြ ္ခ့ၾဲကေလသည္။
ဇူလိုင္လေလာက္တြင္ ဗမာႏုိင္ငံတြင္းသို႔ လက္နက္မ်ား ပို႔ေဆာင္ေရးကို မစၥတာစူဇူကီးႏွင့္အတူ ေဆာင္႐ြက္ရန္ ကြၽႏု္ပ္ ဟုိင္နန္မွ ယိုးဒယားသို႔ ထြက္ခဲ့ေလသည္။ သို႔ေသာ္ အင္ဒိုခ်ဳိင္းနားကို အတူပူးေပါင္း ကာကြယ္ေရး စာခ်ဳပ္တခု နိပြန္ႏွင့္ ျပင္သစ္တို႔ ခ်ဳပ္ဆိုၿပီးသည့္အခါတြင္ကား ႏုိင္ငံခ်င္း ဆက္သြယ္ေရးသည္ အေတာ္ပင္ ပ်က္ျပား ဆိုး႐ြားလာေလရကား ကြၽႏု္ပ္မွာ ေနာက္ပိတ္ဆုံး အစီအစဥ္မ်ားကိုအၿပီးသတ္ စီစဥ္ေဆြးေႏြးျပဳလုပ္ရန္ ဟိုင္နန္သို႔ျပန္ခဲ့ရ၏။ ထိုမွတဖန္ တိုက်ဳိၿမိဳ႔သို႔သြားရျပန္ေလသည္။ ေအာက္တိုဘာလ အတြင္း၌တဖန္ ဘန္ေကာက္သို႔ ထြက္ခဲ့ရျပန္၏။ သို႔ေသာ္ အေ႐ွ႔အာ႐ွ စစ္မေက်ျငာမီ ၂ ရက္ေလာက္တြင္ ဆိုင္ဂြန္းၿမိဳ႔သို႔ ျပန္ေျပးခဲ့ရ၏။ စစ္ေက်ျငာၿပီးေနာက္ ယိုးဒယားေန ဗမာမ်ားႏွင့္ပင္ ဗမာ့ လြတ္လပ္ေရး တပ္မေတာ္ ဖြဲ႔စည္းရန္အတြက္ ဘန္ေကာက္သို႔ျပန္သြားရ၏။
ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္
ဗမာ့လြတ္လပ္ေရး တပ္မေတာ္သည္ စစ္ေၾကာင္းသုံးေၾကာင္း ျဖန္႔ကာ ဗမာႏုိင္ငံအတြင္းသို႔ ဝင္ခဲ့၏။ (တနသၤာရီမွ ဝင္သည္)။ေျမာက္ဖက္၌ မဲေဆာက္ၿမိဳ႔မ၎၊ တပ္မႀကီးသည္ ျမစ္သာမ၎၊ ဝိတိုရိယအငူမွ၎ ဝင္ေရာက္ခဲ့ၾက၏။ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရး တပ္မေတာ္သည္ ရန္သူ႔သံခ်ပ္ကာ ကားမ်ားႏွင့္ပင္ ပဲခူးအနီး၌ တိုက္ၾကရ၏။ ၿမိတ္ၿမိဳ႔ကို သိမ္းခဲ့၏။ ထားဝယ္သိမ္းရန္ကို နိပြန္တို႔အား တြဲဖက္ကူညီေပးခဲ့၏။ ဟသၤာတတြင္၎၊ ဖ်ာပုံတြင္၎ တုိက္ပဲမြ ်ားကို ႏႊဲလိုက္ေသး၏။ ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚ တစ္ခုလုံးကို သိမ္းရာတြင္ ပုသိမ္၊ ေျမာင္းျမတို႔ကို သိမ္းႏိုင္ခဲ၏။
ေဒးဒရဲ၌ ေလယဥ္ပ်ံႏွစ္စင္းကို ပစ္ခ်ခဲ့၏။ ေ႐ႊေတာင္တိုက္ပြဲတြင္ကား ျပင္းထန္႐ြတ္ခြၽံစြာ တိုက္ခိုက္ၾက၏။ ေ႐ႊက်င္မွာလည္းတိုက္ခဲ့သည္။ အထက္ႏုိင္ငံ သိမ္းယူတုိက္ခိုက္ေရးတြင္ ရန္သူမ်ားအား စစ္ပရိယာယ္ဆင္၍ ဝုိင္းမိေအာင္ နိပြန္တပ္မေတာ္ႀကီးအားကူညီရာ၌ ဧရာဝတီအေနာက္ေၾကာင္း ခ်ီတက္ကူညီေပးခဲ့၏။ နိပြန္တို႔ႏွင့္အတူ တိုက္ကာ ရခိုင္ကို သိမ္းၾက၏။ ႏုိင္ငံတြင္း ၿငိမ္ဝိပ္ပိျပားမႈကိုတဖက္တလမ္း ကူညီေဆာင္႐ြက္လိုက္ရျပန္၏။
ဗမာ့ကာကြယ္ေရးတပ္မေတာ္
အၿမဲတမ္း စစ္တပ္ႀကီး တစ္ခု၏ အေျခမ်ဳိးေရာက္ေအာင္ ၁၉၄၂ ခု၊ ဇူလိုင္လတြင္ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရး တပ္မေတာ္ကို ဗမာ့ ကာကြယ္ေရး တပ္မေတာ္ ဟူ၍ ေျပာင္းလဲဖဲ႔စြ ည္းလုိက္ေလသည္။ ကြၽႏု္ပ္မွာ ထို တပ္မေတာ္၏ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ျဖစ္လာခဲ့ရ၏။ ဗမာ့ကာကြယ္ေရး တပ္မေတာ္သည္ ယခုအခါ စစ္မ်က္ႏွာ၌ နိပြန္တို႔ႏွင့္ အတူ တြဲဖက္ တိုက္ခိုက္ေနေပၿပီ။
ငါတို႔၏လုပ္ငန္း
ဗမာႏုိင္ငံ၏ ၾကမၼာႏွင့္ပတ္သက္၍ ကြၽႏု္ပ္သည္ ဘယ္အခါကမွ် စိတ္သက္သာမႈ မရ႐ွိခဲ႔ေပ။ အိပ္မက္မ်ားတြင္မွာပင္ ကြၽႏု္ပ္သည္ ကြၽႏု္ပ္၏ မလြတ္လပ္ေသာ ႏုိင္ငံအတြက္ ေယာင္ယမ္းငိုခဲ့၏။ ေဒါသထြက္ခဲ့မိ၏။ ယခုအခါ ဗမာႏုိင္ငံေတာ္သည္ လြတ္လပ္ၿပီျဖစ္သျဖင့္ အထူးႏွစ္သိမ့္ ေက်နပ္ရေတာ့၏။
သို႔ေသာ္ ဗမာႏိုင္ငံေတာ္သည္ အႏၱရယ္ ထူေျပာလွေသာ ကႏၱာရႀကီးကို လုံးဝေက်ာ္လြန္ၿပီ မဟုတ္ေသး။ စစ္ႀကီးကား တိုက္လွ်က္႐ွိေသး၏။ အေရးေတာ္ပုံႀကီး၏ သည္းထန္ေသာ ေဝဒနာႀကီးကို ကြၽႏု္ပ္တို႔ ႏုိင္ငံသည္ ခံရဆဲျဖစ္၏။ အေရးေတာ္ပုံ ေအာင္ၿပီ ဟူေသာ ေႂကြးေၾကာ္သံကို ကြၽႏု္ပ္တို႔ ေအာ္ၾကရန္ မသင့္ေသး။ ဗမာတိုင္း ဗမာတိုင္းအတြက္ ႀကီးေလးလွေသာ တာဝန္မ်ားသည္ ေ႐ွ႕တြင္အမ်ားအျပားပင္ ႐ွိၾကကုန္၏။ ထိုတာဝန္မ်ားကို ေက်ပြန္ေအာင္ထမ္းေဆာင္ႏုိင္မွ အေရးေတာ္ပုံ လုံးဝေအာင္ျမင္မည္ျဖစ္၏။
ဤသို႔အခ်က္အျခာ ေသေရး႐ွင္ေရး အခါႀကီးမ်ဳိးတြင္ အစိုးရ၏ ဥာဏ္စြမ္းဥာဏ္စ တစ္ခုတည္း အေပၚမွာသာ အားကိုးမည့္အစား မိမိတို႔၏ ဥာဏ္စြမ္းဥာဏ္စ၊ မိမိတို႔ဖာသာ စည္း႐ုံးမႈ၊ အခ်င္းခ်င္း ယိုင္းပင္းကူညီမႈမ်ား အေပၚတြင္ အားထားေဆာင္႐ြက္ၾကရန္ ဗမာတိုင္း၊ ဗမာတုိင္းနားလည္သင့္၏။ ႏုိင္ငံသူ ပူးေပါင္းေဆာင္႐ြက္မႈမ႐ွိေသာ အစိုးရသည္ အခ်ည္းအႏွီးသာျဖစ္၏။ အထူးသျဖင့္ လမ္းပန္းအဆက္သြယ္ ပ်က္ျပား၍ အရာရာ႐ွားပါးလွ ေသာ ေခတ္ဆိုးအခါမ်ဳိးတြင္ ႏုိင္ငံသူ ကူညီယိုင္းပင္းမႈ မ႐ွိပါက အစိုးရမွာ ဘာကိုမွ် တတ္ႏုိင္မည္ မဟုတ္။
လက္ေတ႔ထြ င္႐ွားေသာ သာဓက တခုကိုျပအံ့။ ႏုိင္ငံႏွင့္အႏွံ႔ ျပန္႔ကာ႐ွိေသာ ဓါးျပမႈမ်ားကို ၾကည့္ပါကုန္။ ၿမိဳ႔႐ြာမ်ားကို ဓါးျပေဘးရန္မွ ကာကြယ္ရန္အတြက္ ရဲအဖ႔၏ြဲ အကာအကြယ္ခ်ည္း အားကိုးေနမည္ထက္ မိမိတို႔ အခ်င္းခ်င္း စည္းလုံးကာကြယ္မႈကို ပိုအားထားရမည္ မဟုတ္ပါေလာ။ အေသးအဖြဲကစ အစိုးရလုိက္၍ စြက္ႏုိင္မည္ မဟုတ္ေခ်။ ၿမိဳ႔တို္င္း႐ြာတိုင္းတြင္ ၿမိဳ႔သား၊ ႐ြာသားမ်ားသည္ၿမိဳ႕႐ြာကာကြယ္ေရးအဖြဲ႔မ်ားဖြ႔ဲစည္း ကာကြယ္ႏိုင္ ရမည္။ မိမိ႐ြာႏွင့္ဆိုင္ရာ နယ္တြင္းမွ၊ မိမိၿမိဳ႔ႏွင့္ ဆိုင္ရာနယ္တြင္းမွ လူဆိုးကို မိမိတို႔ဘာသာ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေ႐ွာက္ ႏုိင္ပါေစ။ ကာကြယ္ေရး၊ စည္းကမ္းေသဝပ္ေရး၊ ေစာင့္ေ႐ွာက္ကူညီေရး၊ မိမိတို႔ကိုယ္ကိုကိုယ္ အားထားယုံၾကည္ေရး၊ လတ္တေလာ အေရးႀကီးသည့္ ေလေၾကာင္းရန္ ကာကြယ္ေရး၊ မီးသတ္ေရးမ်ားကို ၿမိဳ႔တုိင္း႐ြာတိုင္း ကိုယ့္လူ ကိုယ္ၫြန္ၾကား သင္ျပႏုိင္ၾကပါေစ။
ေဖၚျပခဲ့သည္တို႔မွာ ေစာင့္ေ႐ွာက္ရန္႐ွိသမွ် ကိစၥမ်ားမွ တခုတည္းမွ်ကိုသာ အၾကမ္းအားျဖင့္ ေဖၚျပျခင္း ျဖစ္၏။ အၾကမ္းသက္သက္ မွ်သာ ျဖစ္သည္ကို သတိျပဳေလာ့။ တို႔ဗမာတုိင္း ကိုယ့္႐ြာအတြက္ တာဝန္ကို၎၊ ကိုယ့္ႏုိင္ငံႏွင့္ ဆိုင္ရာ တာဝန္ကို၎ ကိုယ့္ဖာသာ ေတြးဆ ထားပါေလ။ အေရးႀကဳံလွ်င္ ကိုယ့္တာဝန္ကိုယ္ ေက်ပြန္ရန္ အဆင္သင့္႐ွိပါေစ။
ဤသို႔ စည္းလုံးမႈ၊ ကူညီယိုင္းပင္း ေဆာင္႐ြက္မႈ႐ွိေသာ လူမ်ဳိးသည္ ဓါးျပေဘးရန္ေလာက္ကိုသာမဟုတ္၊ ကိုယ့္ႏိုင္ငံကို ဝင္ေရာက္ တိုက္ခိုက္မည့္ ရန္သူမ်ားကိုေသာ္မွ ခုခံႏုိင္စြမ္းမည္ျဖစ္ေၾကာင္းကို (နယ္တစ္နယ္ကို တိုက္ခိုက္သိမ္းယူရန္ လြယ္ေသာ္လည္း၊လူမ်ဳိး တစ္မ်ဳိးကို သိမ္းသြင္းရန္မွာ မလြယ္) ဟူေသာ ေသနဂၤပရိယာယ္က်မ္းတြင္ အတိအလင္းလာ႐ွိသည့္ ဆို႐ိုးစကားတစ္ခုက ထင္႐ွားေစေလၿပီ။ ။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း
မွ်ေဝသူ ။ ။ ေနာ္မန္
မွတ္ခ်က္ ။ ။ http://www.nguyinpyin.net မွ ကူးယူ မွ်ေဝပါ၏ ။
ေပၚေပါက္လွ်က္႐ွိေသာ အေျခအေနအားလုံးကို ၿခဳံ၍ ထင္ျမင္ေအာင္ ဆင္ျခင္ၾကည့္ၿပီးေနာက္ ေပၚေပၚ ထင္ထင္ မေနဘဲ ခပ္လွ်ဳိးလွ်ဳိးေနျခင္းသာ ေကာင္းမည္ဟု ေတြးေတာမိသည့္အေလ်ာက္ ႀကဳံလာမည့္အေရး ဟူသေ႐ြ႕ကို ရင္ဆိုင္ရန္ အသင့္ စီစဥ္ရေလသည္။ သို႔ေသာ္ကြၽႏု္ပ္ စီစဥ္သေ႐ြ႔ကို အၿပီးအစီးမစီစဥ္ရေသးမီ ကြၽႏု္ပ္၏ ရဲေဘာ္ အားလုံးေလာက္ပင္ ေထာင္တြင္းေရာက္ကုန္ ၾကေလၿပီ။
ေျခရာေပ်ာက္ လွ်ိဳး၍ေနရန္ကို ေလာေလာဆယ္ ကြၽႏု္ပ္စီမံရေလေတာ့၏။ ေျခရာေဖ်ာက္မိၿပီး မၾကာမီပင္ ကြၽႏု္ပ္အား ဖမ္းဆီးရန္ ဝရမ္း ထြက္၍ လာေလေတာ့သည္။ ဆံျခည္တစ္လုံးျခား လြတ္ေျမာက္သြားရျခင္းတည္း။ ဤသို႔သာ မလြတ္ေျမာက္ပါက ကမၻာစစ္ႀကီး တာ႐ွည္သေလာက္မွ်သာမကမူဘဲ ကမၻာ႔အေ႐ွ႕ပို္င္းတြင္ အဂၤလိပ္ အေျခေသခ်ာ တည္ၿမဲသည့္ အခ်ိန္ထိ ကြၽႏု္ပ္၏ ဘဝကို အက်ဥ္းေထာင္တြင္ ျမဳပ္ႏွံျခင္း ျပဳရေတာ့မည္ျဖစ္ရကား၊ အလုပ္မ႐ွိ အခ်ိန္အားသည္ႏွင့္အမွ် အေရးမပါသည့္ေဒါသကို မ်ဳိသိပ္ကာသာ ဘာကိုမွ်လုပ္ႏုိင္မည္ မဟုတ္ေသာ ဘဝသို႔ ေရာက္ရေတာ့မည္အမွန္။
ဤေနရာ၌ ၾကားျဖတ္သေဘာျဖင့္ စိတ္ဝင္စားဖြယ္ အျဖစ္အပ်က္ကေလးကို ခ်ဳပ္၍ ေျပာရဦးမည္ျဖစ္၏။ ကြၽႏု္ပ္ ေတာ္လွန္ေရးသမား တေယာက္အျဖစ္ ေ႐ွာင္တိမ္းမေနရခင္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ သမဂၢမွ တကၠသိုလ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႔ဝင္ လူႀကီးတစ္ဦးအျဖစ္ေ႐းြ ေကာက္တင္ေျမာက္ခဲ႔၏ ။ အစည္းအေဝးတစ္ႀကိမ္မွ်သာ တက္ေရာက္ ႏုိင္ခဲ့၏။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ျပင္သစ္ႏုိင္ငံႀကီး မလၿႊဲပဳိအက္ ပ်က္ျပားမည့္ အရိပ္နမိတ္တို႔သည္ ထင္႐ွားလာေလသည္။ ျပင္သစ္ သမတ ဥကၠဌ အမ္ေရနဒ္သည္ ႐ုစဘဲ့လ္ထံသို႔ ေနာက္ဆုံး အသနားခံလိုက္ေသာ အခါတည္း။ထိုအခါက ဗမာႏိုင္ငံ ပညာမင္းႀကီးျဖစ္ေသာ ေအ၊ ကင္းဘဲလ္သည္ တကၠသိုလ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႔ဝင္ ပုဂၢိဳလ္ တဦးျဖစ္ခဲ့၏။
အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႔၏ အစည္းအေဝးအၿပီးတြင္ ကင္းဘဲလ္သည္ ကြၽႏု္ပ္အား သူ႔ကားႏွင့္ တင္ေခၚခဲ့၏။ အဂၤလိပ္ အရံစာရင္းဝင္ ဗိုလ္မႉးေလး(ေမဂ်ာ) တေယာက္ျဖစ္႐ုံသာမက အလြန္ထက္လွသည္ဟု ထင္႐ွားေသာ ကင္းဘဲလ္လို လူမ်ဳိးတေယာက္က ကြၽႏု္ပ္အား ဤသို႔ ကားႏွင့္တင္ေခၚျခင္းမွာ အလြန္ထူးျခားလာေလသည္။ ပိုထူးျခားခ်က္ကား ကြၽႏု္ပ္ကဲ့သို႔ေသာ သံမဏိ ၿဗိတိသွ် ဆန္႔က်င္ေရးသမား တေယာက္ကို ယခု စစ္ႀကီးတြင္ အဂၤလိပ္အား ကူညီပါမည့္အေၾကာင္း သနားစဖြယ္ တုန္ယင္ေသာ အသံျဖင့္ ေတာင္းပန္ျခင္းပင္ ျဖစ္ေလသည္။ ကြၽႏု္ပ္က သူေတာင္းပန္သကဲ့သို႔ မလုပ္ႏုိင္သျဖင့္ ဝမ္းနည္းလွေၾကာင္းႏွင့္ စကားခ်ီကာ အဂၤလိပ္ ဓန႐ွင္စနစ္ကို ၿဖိဳဖ်က္ရန္သာကြၽႏု္ပ္လုပ္ရလိမ့္မည့္ အေၾကာင္းကို ျပန္ေျပာလိုက္ရ၏။
အေ႐ွ႕သို႔
အေရးေတာ္ပုံကို ဆက္ရမည္ဆိုေသာ္ ကြၽႏု္ပ္တို႔ ေထာင္အျပင္ဘက္တြင္ က်န္ရစ္သူတစုမွာ စုေဝးစည္း႐ုံး၍ လက္နက္စြဲကိုင္ကာ ေတာ္လွန္ေရး ျပႆနာကို ေဆြးေႏြးမိၾကေတာ့သည္။ ကြၽႏု္ပ္တို႔တြင္ လက္နက္လည္းမ႐ွိ၊ ဘယ္သို႔ လက္နက္ရေအာင္ ရွာရမည္နည္း။ ဤ ျပႆနာသည္ ေပၚေပါက္လာေလေတာ့၏။
ေနာက္တစ္လ ႏွစ္လ အခါက ကြၽႏု္ပ္တို႔သည္ ဝင္႐ိုးတန္း သူလွ်ိဳတစ္ေယာက္ႏွင့္ ေတြ႔ဆုံမိၾကသျဖင့္ ႏိုင္ငံတြင္းမွေန၍ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ဖ်က္ဆီးမႈမ်ားကို အႏွံ႔အျပားျပဳလုပ္ၾကရန္ စီစဥ္ခဲ့ၾကေသး၏။ သို႔ေသာ္ ထိုအစီအစဥ္ မ်ားအတိုင္း ေဆာင္႐ြက္ႏိုင္ျခင္း မ႐ွိခဲ႔ေခ်။ ထိုအတြင္းမွာပင္ ကြၽႏု္ပ္တို႔၏ အဆက္အသြယ္မွာ ေႏွာင့္ယွက္မႈမ်ားေၾကာင့္ ပ်က္ျပားသြားရေလသည္။ ေနာက္ထပ္တဖန္ အဆက္အသြယ္ရေအာင္ ႀကံၾကပါေသး၏။ ဆက္သြယ္ေရး တာဝန္က်ေသာ ရဲေဘာ္အခ်ဳိ႔ အဖမ္းခံၾကရျပန္သျဖင့္ ေနာက္ထပ္တဖန္ အဆက္အသြယ္ရရန္ အေရးသည္လည္း ပ်က္ျပားရျပန္ေလသည္။
ဗမာ ေရာ္ဂ်ာေကးစ္တစ္ေယာက္ ေပၚေပါက္လာမွ ျဖစ္မည္ဟု ကြၽႏု္ပ္တို႔အားလုံး သေဘာႀကိဳက္ညီၾက၏။ ကြၽႏု္ပ္၏ ကိုယ္ႏွင့္အသက္ကို ပင္ ဗမာေရာ္ဂ်ာေကးစ္အျဖစ္ယူရန္ ႏုိင္ငံအတြက္ စြန္႔လႉလုိက္၏။
ထို႔ေၾကာင့္ ၁၉၄ဝ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ ၈ ရက္ေန႔ ဂ်ာမဏီေလတပ္ႀကီးက ရာဇဝင္တြင္ မႀကဳံဘူးေသာ ေလေၾကာင္းစစ္ပဲႀြကီးဆင္ႏႊဲကာ လန္ဒန္ၿမိဳ႔ႀကီးကို တိုက္ေသာေန႔၊ ထိုေန႔တြင္ပင္ ကြၽႏု္ပ္သည္ ဗမာႏုိင္ငံေတာ္ကို တ႐ုပ္သေဘၤာသားမ်ား စီမံ ခန္႔ခြဲ ေမာင္းႏွင္သည့္ ေနာ္ေဝပုိင္ သေဘၤာေပၚတြင္ .ိတ္တဆိတ္ ပုန္းေအာင္းထြက္ခြါ လုိက္ပါသြားရေလေတာ့သည္။
ယခုအခါ တပ္ေပါင္းစု ဗုိလ္တစ္ဦး ျဖစ္ေနၿပီျဖစ္ေသာ ရဲေဘာ္တစ္ဦးလည္း ကြၽႏု္ပ္တို႔ႏွင့္အတူ ကူညီေဖၚ အျဖစ္ပါခဲ့၏။ ကြၽႏု္ပ္၏ ခရီးဆုံးဌါနမွာ အမြိဳင္ၿမိဳ႔ျဖစ္၍ ထိုၿမိဳ႔မွေန၍ ကြၽႏု္ပ္၏ လုပ္ေဆာင္စရာ႐ွိသည့္ ကိစၥအမ်ားကို ခန္႔ခြဲ စီမံရမည္ျဖစ္၏။
ကြၽႏု္ပ္အျဖစ္ကား သန္းေခါင္လကြယ္ ေတာအုပ္လယ္၌ ေရာက္သူပမာ ႐ွိေနေတာ့သည္။ ကြၽႏု္ပ္သြားရမည့္ ေနရာႏွင့္ ပတ္သက္၍ ကြၽႏု္ပ္ ဘာတခုမွ်မသိ၊ ေဆြလည္းမ႐ွိ၊ မ်ဳိးလည္းမ႐ွိ၊ ကမၻာ့အေ႐ွ႕ပို္င္းသားသည္ အေ႐ွ႕ပိုင္း အေၾကာင္း အတုအေယာင္ မွ်ေလာက္သာသိ၏။ သိသမွ်လည္း မေရရာလွ၊ ဆိုး႐ြားေလစြ။
တကၠသိုလ္ေက်ာင္းတိုက္၌ တကၠသိုလ္သမဂၢ အိုးေဝမဂၢဇင္း စာတုိက္အျဖစ္ လုပ္ကိုင္ေနစဥ္ ဦးဥတၱမ ကုိယ္ေတာ္ႀကီး၏ ေဟာေျပာခ်က္မ်ားကို နာၾကားရ၏။ ထိုအခါ အသိဌာဏ္တစ္ခုသည္ ကြၽႏု္ပ္ဦးေႏွာက္တြင္း ပြင္းလင္းလာ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ သမဂၢ ေက်ညာခ်က္တြင္၎၊ အိုးေဝမဂၢဇင္းတြင္၎ ႏိုင္ငံေတာ္ ပညာေတာ္သင္မ်ားအား အေနာက္ႏိုင္ငံသို႔ လႊတ္႐ိုးလႊတ္စဥ္အတိုင္း မလႊတ္ဘဲ အေ႐ွ႕အာ႐ွဂ်ပန္ႏုိင္ငံသို႔သာ လႊတ္သင့္ေၾကာင္း၊ အေ႐ွ႕ကို ေ႐ွ႕႐ႈသင့္ၾကၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္းမ်ားကို ေရးသားခဲ့ဘူး၏။ ဗမာႏိုင္ငံလုံးအႏွံ႔ သပိတ္ေမွာက္မႈမ်ား ေပၚေပါက္လာၿပီးေနာက္ ထိုအခါ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္အဖြဲ႔က ပညာေတာ္သင္မ်ားကို ဂ်ပန္သို႔လႊတ္စ ျပဳခဲ့ေလသည္။
ကြၽႏု္ပ္ သခင္ျဖစ္လာသည့္အခါတြင္ ကြၽႏု္ပ္တို႔ယေန႔တိုင္ လမ္းလႊဲလိုက္လွ်က္ ႐ွိၾကသည္ကို ထင္ျမင္လာ၏။ အာ႐ွႏုိင္ငံေရးသေဘာမ်ားကို ႏွံ႔စပ္ေခ်ာက္ခ်ားေအာင္ ႐ွာေဖြဆည္းပူးသင့္ပါလွ်က္ ကြၽႏု္ပ္တို႔၏ အဖိုးထိုက္လွေသာ အခ်ိန္မ်ားကို မဆီမဆိုင္လွေသာအေနာက္ႏုိင္ငံ အေရးမ်ားကို ေလ့လာရျခင္းျဖင့္ ျဖဳန္းခဲ့ၾကမိသည့္ အမွားကား ႀကီးလွ၏။ ကြၽႏု္ပ္ တကၠသိုလ္တြင္ ပညာဆည္းပူးစဥ္ကႏုိင္ငံသမိုင္းကို ဘာသာတရပ္အျဖစ္ ယူခ့မဲ ိ၏။ ထိုသမိုင္း မွာလည္း အေနာက္ပုိင္းသမိုင္းသာတည္း။
ကြၽႏု္ပ္တို႔၏ ကိုယ္ပိုင္အေမြျဖစ္ေသာ အလြန္္ေ႐ွးက်ခဲ့သည့္ ယဥ္ေက်းမႈႀကီးမ်ား ေပါက္ဖြါး တည္ထြန္းရာ တ႐ုပ္ႏိုင္ငံႀကီးႏွင့္ေခတ္သစ္ႏုိင္ငံႀကီးျဖစ္ေသာ ဂ်ပန္စေသာအေ႐ွ႕ႏိုင္ငံမ်ား၏ အေၾကာင္းကိုကား ဝိုးဝါးမေသခ်ာ မွ်သာ သိခဲ့ရ၏။ မဟာ အေ႐ွ႕ အာ႐ွအေၾကာင္း၊ အထူးသျဖင့္ နပြန္သမိုင္းကို ေလ့လာရန္ စိတ္ပို္င္းျဖတ္မိခ်က္မွာ အထူးေႏွာင္းသြားေလသည္။ စာအုပ္ဆိုင္မ်ား႐ွိ စာအုပ္မ်ားမွာလည္း အဂၤလိပ္၊ အေမရိကန္ ဝါဒျဖန္႔ စာအုပ္မ်ား သာျဖစ္၏။ ဂ်ပန္သည္ အဂၤလိပ္အား တိုက္ရမည္ဟူေသာ စာအုပ္တစ္အုပ္သာလွ်င္ကြၽႏု္ပ္စိတ္ႀကိဳက္ႏွင့္တိုက္ဆိုင္မိသည္။ ဌိုစာအုပ္ဖတ္ၿပီးသည္က စ၍ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးသည္ အေ႐ွ႕ဘက္တြင္သာ႐ွိ၏။ အေ႐ွ႕႐ွိနိပြန္တို႔ႏွင့္သာ႐ွိ၏ဟူေသာ အခ်က္ကို ကြၽႏု္ပ္မ်ားစြာ ယုံၾကည္ ႏွလုံးသြင္းမိခဲ႔ေတာ႔၏။တကၠသိုလ္တြင္႐ွိစဥ္ကလည္း (ေခတ္သစ္ ဂ်ပန္၏ တစတစ တိုးတက္မႈ)၊ (ေခတ္သစ္ဂ်ပန္)၊ (ဂ်ပန္ႏုိင္ငံျဖစ္) ႏွင့္ႏုိင္ငံျခားေရးရာဆိုင္ရာ အသင္းမွ ၃လတႀကိမ္ထုတ္ေဝသည့္ (ေခတ္ၿပိဳင္ဂ်ပန္) ေခၚ ဂ်ာနယ္ စေသာ စာအုပ္မ်ားေလာက္ကိုသာဖတ္ခဲ့ရဘူး၏။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ကြၽႏု္ပ္ အေ႐ွ႕သို႔ ထြက္လာသည့္အေရးမွာ အေမွာင္တိုက္တြင္း သက္ဆင္းသည္ႏွင့္ တူလွ၏ဟု ကြၽႏု္ပ္ဆို၏။ လူငယ္တို႔ တ႐ႈးထိုး (တုံးတုိက္က်ားကိုက္)စိတ္၏ လႈံ႔ေဆာ္မႈ ေၾကာင့္သာ ထြက္ခဲ့မိျခင္းျဖစ္သတည္း။
အလုပ္အစီအစဥ္ဟူ၍ အတိအက် ဘာမွ႐ွိသည္ မဟုတ္ေခ်။ ကြၽႏု္ပ္၏ ေျမာ္ျမင္တတ္သမွ် ဥာဏ္ျဖင့္ သာႀကဳံရမည့္ အေရးဟူသေ႐ြ႕ကို စီမံအုပ္စီးရန္ ကြၽႏု္ပ္၏ ရဲေဘာ္မ်ားက အာဏာကုန္လႊဲအပ္လုိက္ျခင္း ျဖစ္ေလ သည္။ အဘယ္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ငါသည္ အကယ္၍ေသသြားသည့္တိုင္ေအာင္ ျမတ္ေသာေသျခင္း၊ ႏုိင္ငံအတြက္ ေသျခင္းသာျဖစ္သည္ဟု ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ႏွစ္သိမ့္ရေတာ့၏။ ၁၉၄ဝ ခုႏွစ္၊ၾသဂုတ္လ ၂၄ ရက္တြင္ အမြိဳင္ၿမိဳ႔သို႔ ေရာက္ခဲ့ေလသည္။
နိပြန္ႏုိင္ငံတြင္
အမြိဳင္ၿမိဳ႔၌ ၂ လၾကာေစာင့္ဆိုင္းၿပီးေနာက္ နိပြန္ ဗိုလ္မးကေလးတစ္ဦး ကြၽႏု္ပ္တို႔အား အေခၚလႊတ္ကာ ဗမာႏုိင္ငံ႐ွိ ကြၽႏု္ပ္တို႔၏ရဲေဘာ္မ်ားက ပို႔လိုက္ေသာ ကြၽႏု္ပ္တို႔၏ ဓါတ္ပုံမ်ားကို ျပသလွ်က္ တိုင္ဝမ္ကြၽန္း႐ွိ မစၥတာ မီနာမီ ဆိုသူႏွင့္ ေတြ႔ႀကဳံလိုစိတ္ ႐ွိမ႐ွိေမးေလသည္။ ေတြ႔ရမည္ဆိုက အထူးဝမ္းေျမာက္သည့္ အေၾကာင္းေျပာျပ သည္ကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ကြၽႏု္ပ္တို႔ တိုက်ဳိၿမိဳ႔ေတာ္သို႔ ၁၉၄ဝ ခု၊ႏိုဝင္ဘာလ ၁၂ ရက္ေန႔တြင္ ေရာက္သြားေလ ေတာ့သည္။
ဟေနဒါ ေလယဥ္ပ်ံကြင္းတြင္ ဗိုလ္မးႀကီး (ဝါ) မစၥတာမီနာမီသည္ ကြၽႏု္ပ္တို႔အား သူ႔လက္ေထာက္တဦးႏွင့္ အတူလာေရာက္ႀကိဳဆိုလွ်က္ ႐ွိေလသည္။ ကာနယ္ စူဇူကီးႏွင့္အတူ ကြၽႏု္ပ္တို႔သည္ တိုက်ိဳၿမိဳ႔ေတာ္၌ ၃လၾကာမွ် အလုပ္အစီအစဥ္မ်ားကို လုပ္ကိုင္စီစဥ္ၾကၿပီးေနာက္ ဂ်ပန္သေဘၤာတစင္းျဖင့္ ဗမာႏုိင္ငံသို႔ ျပန္ခ့၍ဲ ကြၽႏု္ပ္တို႔၏ လုပ္စရာ လုပ္ငန္းမ်ားကို သိ႐ွိေစခဲ့ရ၏။
ရန္ကုန္ၿမိဳ႔သို႔ ၁၉၄၁ခု၊ မတ္လ ၃ ရက္တြင္ ေရာက္၍ မတ္လ ၉ ရက္ေန႔ထိေန၏ စစ္ပညာသင္ၾကားရန္ အတြက္ ပထမ ႏုိင္ငံခ်စ္လုလင္တစုကို ကြၽႏု္ပ္ႏွင့္ တပါတည္းေခၚေဆာင္ခဲ့ကာ တိုက်ဳိၿမိဳ႔သို႔ သေဘၤာျဖင့္ ျပန္လာခဲ့၏။ မတ္လ၂၇ ရက္တြင္ တိုက်ဳိၿမိဳ႕သို႔ေရာက္ခဲ့သည္။ ၁ဝ ရက္ခန္႔မွ် တိုက်ဳိတြင္ ေနၿပီးေနာက္ စစ္အတတ္သင္ၾကားရန္ ဟိုင္နန္ကြၽန္းသို႔ ကၽြႏု္ပ္တို႔တစ္စု ထကြ ္ခ့ၾဲကေလသည္။
ဇူလိုင္လေလာက္တြင္ ဗမာႏုိင္ငံတြင္းသို႔ လက္နက္မ်ား ပို႔ေဆာင္ေရးကို မစၥတာစူဇူကီးႏွင့္အတူ ေဆာင္႐ြက္ရန္ ကြၽႏု္ပ္ ဟုိင္နန္မွ ယိုးဒယားသို႔ ထြက္ခဲ့ေလသည္။ သို႔ေသာ္ အင္ဒိုခ်ဳိင္းနားကို အတူပူးေပါင္း ကာကြယ္ေရး စာခ်ဳပ္တခု နိပြန္ႏွင့္ ျပင္သစ္တို႔ ခ်ဳပ္ဆိုၿပီးသည့္အခါတြင္ကား ႏုိင္ငံခ်င္း ဆက္သြယ္ေရးသည္ အေတာ္ပင္ ပ်က္ျပား ဆိုး႐ြားလာေလရကား ကြၽႏု္ပ္မွာ ေနာက္ပိတ္ဆုံး အစီအစဥ္မ်ားကိုအၿပီးသတ္ စီစဥ္ေဆြးေႏြးျပဳလုပ္ရန္ ဟိုင္နန္သို႔ျပန္ခဲ့ရ၏။ ထိုမွတဖန္ တိုက်ဳိၿမိဳ႔သို႔သြားရျပန္ေလသည္။ ေအာက္တိုဘာလ အတြင္း၌တဖန္ ဘန္ေကာက္သို႔ ထြက္ခဲ့ရျပန္၏။ သို႔ေသာ္ အေ႐ွ႔အာ႐ွ စစ္မေက်ျငာမီ ၂ ရက္ေလာက္တြင္ ဆိုင္ဂြန္းၿမိဳ႔သို႔ ျပန္ေျပးခဲ့ရ၏။ စစ္ေက်ျငာၿပီးေနာက္ ယိုးဒယားေန ဗမာမ်ားႏွင့္ပင္ ဗမာ့ လြတ္လပ္ေရး တပ္မေတာ္ ဖြဲ႔စည္းရန္အတြက္ ဘန္ေကာက္သို႔ျပန္သြားရ၏။
ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္
ဗမာ့လြတ္လပ္ေရး တပ္မေတာ္သည္ စစ္ေၾကာင္းသုံးေၾကာင္း ျဖန္႔ကာ ဗမာႏုိင္ငံအတြင္းသို႔ ဝင္ခဲ့၏။ (တနသၤာရီမွ ဝင္သည္)။ေျမာက္ဖက္၌ မဲေဆာက္ၿမိဳ႔မ၎၊ တပ္မႀကီးသည္ ျမစ္သာမ၎၊ ဝိတိုရိယအငူမွ၎ ဝင္ေရာက္ခဲ့ၾက၏။ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရး တပ္မေတာ္သည္ ရန္သူ႔သံခ်ပ္ကာ ကားမ်ားႏွင့္ပင္ ပဲခူးအနီး၌ တိုက္ၾကရ၏။ ၿမိတ္ၿမိဳ႔ကို သိမ္းခဲ့၏။ ထားဝယ္သိမ္းရန္ကို နိပြန္တို႔အား တြဲဖက္ကူညီေပးခဲ့၏။ ဟသၤာတတြင္၎၊ ဖ်ာပုံတြင္၎ တုိက္ပဲမြ ်ားကို ႏႊဲလိုက္ေသး၏။ ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚ တစ္ခုလုံးကို သိမ္းရာတြင္ ပုသိမ္၊ ေျမာင္းျမတို႔ကို သိမ္းႏိုင္ခဲ၏။
ေဒးဒရဲ၌ ေလယဥ္ပ်ံႏွစ္စင္းကို ပစ္ခ်ခဲ့၏။ ေ႐ႊေတာင္တိုက္ပြဲတြင္ကား ျပင္းထန္႐ြတ္ခြၽံစြာ တိုက္ခိုက္ၾက၏။ ေ႐ႊက်င္မွာလည္းတိုက္ခဲ့သည္။ အထက္ႏုိင္ငံ သိမ္းယူတုိက္ခိုက္ေရးတြင္ ရန္သူမ်ားအား စစ္ပရိယာယ္ဆင္၍ ဝုိင္းမိေအာင္ နိပြန္တပ္မေတာ္ႀကီးအားကူညီရာ၌ ဧရာဝတီအေနာက္ေၾကာင္း ခ်ီတက္ကူညီေပးခဲ့၏။ နိပြန္တို႔ႏွင့္အတူ တိုက္ကာ ရခိုင္ကို သိမ္းၾက၏။ ႏုိင္ငံတြင္း ၿငိမ္ဝိပ္ပိျပားမႈကိုတဖက္တလမ္း ကူညီေဆာင္႐ြက္လိုက္ရျပန္၏။
ဗမာ့ကာကြယ္ေရးတပ္မေတာ္
အၿမဲတမ္း စစ္တပ္ႀကီး တစ္ခု၏ အေျခမ်ဳိးေရာက္ေအာင္ ၁၉၄၂ ခု၊ ဇူလိုင္လတြင္ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရး တပ္မေတာ္ကို ဗမာ့ ကာကြယ္ေရး တပ္မေတာ္ ဟူ၍ ေျပာင္းလဲဖဲ႔စြ ည္းလုိက္ေလသည္။ ကြၽႏု္ပ္မွာ ထို တပ္မေတာ္၏ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ျဖစ္လာခဲ့ရ၏။ ဗမာ့ကာကြယ္ေရး တပ္မေတာ္သည္ ယခုအခါ စစ္မ်က္ႏွာ၌ နိပြန္တို႔ႏွင့္ အတူ တြဲဖက္ တိုက္ခိုက္ေနေပၿပီ။
ငါတို႔၏လုပ္ငန္း
ဗမာႏုိင္ငံ၏ ၾကမၼာႏွင့္ပတ္သက္၍ ကြၽႏု္ပ္သည္ ဘယ္အခါကမွ် စိတ္သက္သာမႈ မရ႐ွိခဲ႔ေပ။ အိပ္မက္မ်ားတြင္မွာပင္ ကြၽႏု္ပ္သည္ ကြၽႏု္ပ္၏ မလြတ္လပ္ေသာ ႏုိင္ငံအတြက္ ေယာင္ယမ္းငိုခဲ့၏။ ေဒါသထြက္ခဲ့မိ၏။ ယခုအခါ ဗမာႏုိင္ငံေတာ္သည္ လြတ္လပ္ၿပီျဖစ္သျဖင့္ အထူးႏွစ္သိမ့္ ေက်နပ္ရေတာ့၏။
သို႔ေသာ္ ဗမာႏိုင္ငံေတာ္သည္ အႏၱရယ္ ထူေျပာလွေသာ ကႏၱာရႀကီးကို လုံးဝေက်ာ္လြန္ၿပီ မဟုတ္ေသး။ စစ္ႀကီးကား တိုက္လွ်က္႐ွိေသး၏။ အေရးေတာ္ပုံႀကီး၏ သည္းထန္ေသာ ေဝဒနာႀကီးကို ကြၽႏု္ပ္တို႔ ႏုိင္ငံသည္ ခံရဆဲျဖစ္၏။ အေရးေတာ္ပုံ ေအာင္ၿပီ ဟူေသာ ေႂကြးေၾကာ္သံကို ကြၽႏု္ပ္တို႔ ေအာ္ၾကရန္ မသင့္ေသး။ ဗမာတိုင္း ဗမာတိုင္းအတြက္ ႀကီးေလးလွေသာ တာဝန္မ်ားသည္ ေ႐ွ႕တြင္အမ်ားအျပားပင္ ႐ွိၾကကုန္၏။ ထိုတာဝန္မ်ားကို ေက်ပြန္ေအာင္ထမ္းေဆာင္ႏုိင္မွ အေရးေတာ္ပုံ လုံးဝေအာင္ျမင္မည္ျဖစ္၏။
ဤသို႔အခ်က္အျခာ ေသေရး႐ွင္ေရး အခါႀကီးမ်ဳိးတြင္ အစိုးရ၏ ဥာဏ္စြမ္းဥာဏ္စ တစ္ခုတည္း အေပၚမွာသာ အားကိုးမည့္အစား မိမိတို႔၏ ဥာဏ္စြမ္းဥာဏ္စ၊ မိမိတို႔ဖာသာ စည္း႐ုံးမႈ၊ အခ်င္းခ်င္း ယိုင္းပင္းကူညီမႈမ်ား အေပၚတြင္ အားထားေဆာင္႐ြက္ၾကရန္ ဗမာတိုင္း၊ ဗမာတုိင္းနားလည္သင့္၏။ ႏုိင္ငံသူ ပူးေပါင္းေဆာင္႐ြက္မႈမ႐ွိေသာ အစိုးရသည္ အခ်ည္းအႏွီးသာျဖစ္၏။ အထူးသျဖင့္ လမ္းပန္းအဆက္သြယ္ ပ်က္ျပား၍ အရာရာ႐ွားပါးလွ ေသာ ေခတ္ဆိုးအခါမ်ဳိးတြင္ ႏုိင္ငံသူ ကူညီယိုင္းပင္းမႈ မ႐ွိပါက အစိုးရမွာ ဘာကိုမွ် တတ္ႏုိင္မည္ မဟုတ္။
လက္ေတ႔ထြ င္႐ွားေသာ သာဓက တခုကိုျပအံ့။ ႏုိင္ငံႏွင့္အႏွံ႔ ျပန္႔ကာ႐ွိေသာ ဓါးျပမႈမ်ားကို ၾကည့္ပါကုန္။ ၿမိဳ႔႐ြာမ်ားကို ဓါးျပေဘးရန္မွ ကာကြယ္ရန္အတြက္ ရဲအဖ႔၏ြဲ အကာအကြယ္ခ်ည္း အားကိုးေနမည္ထက္ မိမိတို႔ အခ်င္းခ်င္း စည္းလုံးကာကြယ္မႈကို ပိုအားထားရမည္ မဟုတ္ပါေလာ။ အေသးအဖြဲကစ အစိုးရလုိက္၍ စြက္ႏုိင္မည္ မဟုတ္ေခ်။ ၿမိဳ႔တို္င္း႐ြာတိုင္းတြင္ ၿမိဳ႔သား၊ ႐ြာသားမ်ားသည္ၿမိဳ႕႐ြာကာကြယ္ေရးအဖြဲ႔မ်ားဖြ႔ဲစည္း ကာကြယ္ႏိုင္ ရမည္။ မိမိ႐ြာႏွင့္ဆိုင္ရာ နယ္တြင္းမွ၊ မိမိၿမိဳ႔ႏွင့္ ဆိုင္ရာနယ္တြင္းမွ လူဆိုးကို မိမိတို႔ဘာသာ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေ႐ွာက္ ႏုိင္ပါေစ။ ကာကြယ္ေရး၊ စည္းကမ္းေသဝပ္ေရး၊ ေစာင့္ေ႐ွာက္ကူညီေရး၊ မိမိတို႔ကိုယ္ကိုကိုယ္ အားထားယုံၾကည္ေရး၊ လတ္တေလာ အေရးႀကီးသည့္ ေလေၾကာင္းရန္ ကာကြယ္ေရး၊ မီးသတ္ေရးမ်ားကို ၿမိဳ႔တုိင္း႐ြာတိုင္း ကိုယ့္လူ ကိုယ္ၫြန္ၾကား သင္ျပႏုိင္ၾကပါေစ။
ေဖၚျပခဲ့သည္တို႔မွာ ေစာင့္ေ႐ွာက္ရန္႐ွိသမွ် ကိစၥမ်ားမွ တခုတည္းမွ်ကိုသာ အၾကမ္းအားျဖင့္ ေဖၚျပျခင္း ျဖစ္၏။ အၾကမ္းသက္သက္ မွ်သာ ျဖစ္သည္ကို သတိျပဳေလာ့။ တို႔ဗမာတုိင္း ကိုယ့္႐ြာအတြက္ တာဝန္ကို၎၊ ကိုယ့္ႏုိင္ငံႏွင့္ ဆိုင္ရာ တာဝန္ကို၎ ကိုယ့္ဖာသာ ေတြးဆ ထားပါေလ။ အေရးႀကဳံလွ်င္ ကိုယ့္တာဝန္ကိုယ္ ေက်ပြန္ရန္ အဆင္သင့္႐ွိပါေစ။
ဤသို႔ စည္းလုံးမႈ၊ ကူညီယိုင္းပင္း ေဆာင္႐ြက္မႈ႐ွိေသာ လူမ်ဳိးသည္ ဓါးျပေဘးရန္ေလာက္ကိုသာမဟုတ္၊ ကိုယ့္ႏိုင္ငံကို ဝင္ေရာက္ တိုက္ခိုက္မည့္ ရန္သူမ်ားကိုေသာ္မွ ခုခံႏုိင္စြမ္းမည္ျဖစ္ေၾကာင္းကို (နယ္တစ္နယ္ကို တိုက္ခိုက္သိမ္းယူရန္ လြယ္ေသာ္လည္း၊လူမ်ဳိး တစ္မ်ဳိးကို သိမ္းသြင္းရန္မွာ မလြယ္) ဟူေသာ ေသနဂၤပရိယာယ္က်မ္းတြင္ အတိအလင္းလာ႐ွိသည့္ ဆို႐ိုးစကားတစ္ခုက ထင္႐ွားေစေလၿပီ။ ။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း
မွ်ေဝသူ ။ ။ ေနာ္မန္
မွတ္ခ်က္ ။ ။ http://www.nguyinpyin.net မွ ကူးယူ မွ်ေဝပါ၏ ။
