Sunday, September 28, 2008

ပင္လယ္ခ်စ္သူ....


ရုပ္ျမင္သံၾကားမွာ မႈန္တိုင္းသတင္းေတြ ဆက္တိုက္ပါလာၿပီး တေန႕ထူးထူးျခားျခား တေနရာ မွာ ပတ္ဝန္းက်င္တခုလံုး ၿပိဳပ်က္လဲက်ကုန္ေပမဲ့ အိမ္တလံုးက ထီးထီးႀကီး က်န္ေန ခဲ့တာ ေတြ႕မိတယ္။ ဒါေပမဲ့ လူအားလံုးကလံုၿခံဳတဲ့ေနရာေတြမွာ။ မႈန္တိုင္းလာေတာ့မယ္ ဆိုရင္ပဲ လံုၿခံဳတဲ့ ေနရာေတြကိုေရြ႕ဖို႕ အစိုးရကစီစဥ္ေတာ့ မေရြ႕ခ်င္တဲ့သူကရွိေသးတယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္တခုလံုး ပ်က္စီးေၾကမြေနေပမဲ့ ေသဆံုးတဲ့စာရင္းက ဆယ္ဂဏန္းထက္မပို။ ေရြးေကာက္ပြဲအတြက္ မဲဆြယ္မယ့္သမၼတေလာင္းေတြကလည္း စာနာစိတ္ေတြနဲ႕ သူတို႕ကိစၥကိုဦးစား မေပး။ အက်ဳိးစီးပြားအတြက္ဆိုေပမဲ့ သူ႕ဘက္၊ ကိုယ့္ဘက္ မွ်မွ်တတ။ ေၾသာ္.. လူလူျခင္း အတူတူေတာင္ လူျဖစ္ရတဲ့ ဘဝျခင္းကမတူ။ အင္း… တူေအာင္ၫိွဖို႕ကလည္း သၾကားမင္း ေတာင္မတတ္ႏိုင္ဘူးထင္ပါတယ္။

တို႕ဗမာျပည္မယ္ေလ… သူမ်ားႏိုင္ငံလို ေလမႈန္တိုင္းခဏခဏတိုက္လို႕ကေတာ့ အခု ေလာက္ဆို လူေတြ ( ျပည္သူ ) ေတာင္က်န္ပါ့ေတာ့မလားပဲ။ ေမလဆႏၵခံယူပြဲကိုဖ်က္ဖို႕ အခ်ိန္ကိုက္ေရာက္လာတဲ့ မႈန္တိုင္းကိုေတာင္ န.အ.ဖက ဂရုမစိုက္။ သူမိုက္ခ်င္သလို မိုက္ရဖို႕ အတြက္ လိုင္စင္ရေရးကို ဦးစားေပးလုပ္သြားလိုက္တာ ကမၻာကေတာင္တုန္လႈပ္ရတဲ့အထိ။ အဲ့ဒီအခ်ိန္က ရင္ထဲမွာမခံခ်ိမခံသာနဲ႕ ဘာလုပ္လို႕ လုပ္ရမွန္းမသိႏိုင္ေအာင္ အင္တာနက္ စာမ်က္ႏွာေတြေပၚက အတံုးအရံုးေသဆံုးေနၾကတဲ့ ဓါတ္ပံုေတြၾကည္ရင္း တခ်ိန္လံုးငိုေန မိတာ။ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ ေကာင္ေလးတေယာက္လည္း ဒီအထဲပါသြားၿပီလား။

၁၉၉၂- ၁၉၉၃ ကိုယ္အေဝးသင္ တက္တုန္းကပါ။ ေက်ာင္းက စာေပးပြဲေျဖကာနီးမွ ၁၀ ရက္ေလာက္ေက်ာင္းတက္ရတာဆိုေတာ့ မူလတန္းေက်ာင္းေလးတခုမွာ အလုပ္ဝင္လုပ္ေနခဲ့ တယ္။ ကိုယ္လုပ္ခဲ့တဲ့ေက်ာင္းက ဧရာဝတီျမစ္ေခ်ာင္းနားက ျမစ္က်ဳိး ဆိုတဲ့ရြာကေလး။

ေရပတ္လည္ဝိုင္းထားတဲ့ ကုန္းလို႕ဆိုရေပမဲ့ ကုန္းေပၚမွာလည္း ေရေတြ။ လယ္ကြင္း ေတြရဲ႕ေဘးမွာ က်မသင္ရတဲ့စာသင္ေက်ာင္း။ လမ္းဆိုလို႕ ေက်ာက္တံုးကေလးေတြ ခင္းထား ေပမဲ့ ေျမနီေစးေစးေတြေၾကာင့္ လမ္းေလွ်ာက္ရအေတာ္ခက္တဲ့ေနရာ။ မနက္ဆို ေက်ာင္းေရွ႕ ျမစ္လက္တက္ေလးမွာ မုန္းဟင္းခါးသည္က ေလွေလးတစင္းနဲ႕။ ကိုယ့္ေနရာက ေက်ာင္း ေထာင့္မွာ အခန္းငယ္ေလးဖြဲ႕ေပးထားတယ္။ ရန္ကုန္ကေနလာတဲ့ ဆရာမနဲ႕ ႏွစ္ေယာက္အ တူတူ။

ကေလးေတြက ပညာလိုခ်င္ရွာၾကလို႕သာ။ ေက်ာင္းကိုလာရတဲ့လမ္းက ဗြက္တတန္၊ ေရတတန္။ လယ္ကြင္းေတြကိုျဖတ္ၿပီး လာလိုက္ၾကတာ၊ ေက်ာင္းေရာက္ရင္ တကိုယ္လံုးဗြက္ ေတြလူးလို႕။ ေက်ာင္းေရွ႕ကေရကန္မွာ ေပေနတာေတြကိုေဆးၿပီး အပိုယူလာတဲ့အဝတ္နဲ႕လဲ ၾကရတယ္။ လက္ေတြ႕ဘဝကေပးတဲ့ သင္ခန္းစာေတြက သူတို႕ေနရာနဲ႕သူတို႕ အသံုးခ်တတ္ ၾကတယ္။ စာသင္ခန္းဆိုတာကလည္း အမိုးနဲ႕အကာသာရွိၿပီး ၾကမ္းခင္းကမရွိ။ တခါတခါ မိုႀကီးလာရင္ စာသင္ခန္းထဲအထိ ေရဝင္တတ္လို႕ ေျခတံရွည္ခံုကေလးေတြနဲ႕ သင္ၾကရတာ။

ေက်ာင္းဖြင့္ရင္စာသင္ၾက၊ ေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္မွာ ကေလးေတြရဲ႕မိဘေတြကဖိတ္လို႕ သူတို႕အိမ္ေတြကိုအလည္သြား။ ထမင္းစားေသာက္ၿပီးမွျပန္ၾကတာ။ အိမ္အတည္တက်မရွိ။ ေက်ာင္းေထာင့္ကအခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ ၾကပ္ၾကပ္တည္းတည္းေနၾကရလို႕ ရပ္မိရပ္ဖေတြက သနားၾကတယ္ထင္ပါရဲ႕။ ဟိုအိမ္ကဖိတ္၊ ဒီအိမ္ကဖိတ္နဲ႕ ။ တခါတေလဗြက္ေတာထဲသြားလာ ရပ်င္းတာနဲ႕ အတင္းကိုျငင္းရတယ္။ ေနာက္ပိုင္းၾကေတာ့ ျငင္းတဲ႕အေၾကာင္းကိုရိပ္မိၿပီး ကေလးေတြနဲ႕ဟင္းပို႕ခိုင္းတဲ့အထိ။ တခါတေလ သူတို႕အိမ္မွာ ဟင္းေကာင္းေလးစားရတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာေပါ့။ ရိုးသားတဲ့ ရြာသူရြာသားေတြက ဆရာမေတြအေပၚ အဲ့ဒီေလာက္ခ်စ္ၾက တာပါ။

ကိုယ္ေတြကလည္း ကေလးေတြကိုသံေယာဇဥ္ေတြျဖစ္လို႕။ အဲ့ဒီမွာ ေဇာ္ဆိုတဲ့ေကာင္ ေလးကို ကိုယ္ကပိုတယ္။ ပုတက္တက္ကေလးနဲ႕ အရမ္းသြက္တဲ့ကေလး။ ဒုတိယတန္းမွာ စာသင္ေနေပမဲ့ သူ႕အသက္က ေလးတန္းေလာက္တက္လို႕ရေနၿပီ။ စာဆိုရင္အရမ္းတတ္ ခ်င္တဲ့စိတ္ရွိေပမဲ့၊ သူေက်ာင္းမွန္မွန္မတက္ႏိုင္ဘူး။ မိဘေတြရဲ႕အလုပ္ေပၚမူတည္ၿပီး အလုပ္ မ်ားရင္ဝိုင္းကူရလို႕ေလ။ သူ႕လိုကေလးေတြက အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ခိုင္းမေကာင္းေသးတဲ့ အရြယ္ ေလးေတြဘဲ ေက်ာင္းမွန္မွန္တက္ၾကရတာ။ ေက်ာင္းမတက္ႏိုင္တဲ့ရက္ေတြဆို စေန၊ တနဂၤေႏြ ေက်ာင္းပိတ္ရက္နဲ႕ အစားထိုးသင္ေပးရတယ္။ ဒါလည္းသူတို႕အားတဲ့အခါမွပါ။ တခါတေလ သူတို႕ကိုႀကိဳးစားသင္ထားေပးေပမဲ့ စာေမးပြဲေျဖခ်ိန္မွာ ေပၚမလာၾကလို႕လည္း ရင္ေမာရေသး တယ္။ က်မတို႕လည္း စာတတ္ဖို႕အတြက္ ရံုးကန္ခဲ့ရေပမဲ့ သူတို႕ေလာက္ မခက္ခဲခဲ့။ ဘဝေတြက တျဖည္းျဖည္း ၾကပ္ၾကပ္လာလိုက္တာ ၾကာရင္အသက္႐ူရပ္သြားၾကမလားပဲ။

အဲ့ဒီရြာေလးမွာ က်မေပ်ာ္ရြင္ခဲ့ေပမဲ့ မေနခ်င္ေအာင္ျဖစ္လာတဲ့တေန႕။ အဲ့ဒီေန႕က ရြာထဲကို စစ္သားစုေဆာင္းေရးက တပ္ၾကပ္တဦီးေခါင္းေဆာင္တဲ့ စစ္သားေတြေရာက္လာ တယ္။ ရြာေလးဆိုေတာ့ ရြာသားအားလံုးစုရံုးဖို႕ က်ယ္က်ယ္ဝန္းဝန္းဆိုလို႕ က်မတို႕ေနတဲ့ စာသင္ေက်ာင္းေလးဘဲရွိတာကိုး။ သူတို႕ေက်ာင္းမွာစုၾကမဲ့အေၾကာင္း မိဘတေယာက္ကလာ ေျပာၿပီး၊ ေက်ာင္းမွာလူစုၾကတဲ့အခ်ိန္ သူ႕အိမ္မွာေနခ်င္လွ်င္ေနႏိုင္ေၾကာင္း က်မတုိ႕ကိုေခၚ ပါတယ္။ သူတို႕မ်က္ႏွာေတြကိုမျမင္ခ်င္လိို႕ ေက်ာင္းသားအိမ္မွာသြားေနေပမဲ့၊ ေသးငယ္တဲ့ ရြာေလးမွာ သတင္းကခ်က္ျခင္းရတယ္။ ဒီရြာက လူႏွစ္ေယာက္ စစ္တပ္ထဲကိုဝင္ရမယ္။ လိုလိုခ်င္ခ်င္နဲ႕ ဝင္မဲ့သူမရွိရင္ မဲႏွိုက္ရမယ္တဲ့။ မဲေပါက္တဲ့လူႏွစ္ေယာက္ကိုေထာက္ပံ့ဖို႕ တရြာလံုးက ေငြထည့္ရမယ္တဲ့။ ရတဲ့ေငြရဲ႕တဝက္ကို သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ကိုခြဲေပးမယ္တဲ့။ က်န္တဲ့ေငြက သူတို႕အတြက္ လိုအပ္တဲ့ေနရာမွာသံုးဖို႕ တပ္ၾကပ္ႀကီးက သိမ္းထားရမယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။ သူတို႕ကိုေပးမဲ့ေငြက က်န္ခဲ့တဲ့မိသားစုအတြက္တဲ့။

အဲ့ဒီေန႕ကတေယာက္က သူ႕သေဘာနဲ႕သူဝင္သြားတယ္။ ရြာေတာင္စြန္းက သားအမိ ႏွစ္ေယာက္တည္းရွိတဲ့ ကိုရွည္ႀကီး။ ရွာစားရခက္ခဲလြန္းလို႕ အငတ္ငတ္အျပတ္ျပတ္ျဖစ္ရွာတဲ့ အေမအိုကုိ ေက်းဇူးဆပ္ခ်င္လို႕တဲ့။ ေနာက္တေယာက္ကေတာ့ မဲေပါက္သြားတဲ့ ၁၆ႏွစ္သာရွိ ေသးတဲ့ ေမာင္သိန္းဦး။ အားကိုးေနရၿပီျဖစ္တဲ့ သားႀကီးအတြက္ မိဘေတြမွာမ်က္ရည္ေတြနဲ႕။ ေက်ာင္းေတာင္မတက္ေတာ့ပဲ မိသားစုအတြက္အလုပ္လုပ္ေနရရွာတဲ့ ေမာင္သိန္းဦးက သူ႕ ေဝစုရတဲ့ ေငြေလး က်ပ္ ၇၅၀ နဲ႕ မိဘေတြကိုကန္ေတာ့ခဲ့ရတယ္။ မိုးခ်ဳပ္ခါနီးေနေပမဲ့ သူတို႕ ကမျပန္ေသး။ လမ္းမျမင္ရရင္ ျပန္လို႕မတတ္မွာစိုးလို႕ ေက်ာင္းေနာက္ေပါက္ကေန အခန္း က်ဥ္းေလးထဲဝင္လိုက္ေတာ႕ ေဝစုခြဲေနတဲ့ တပ္ၾကပ္ျဖစ္သူရဲ႕အသံကို ၾကားရတယ္။ ရြာကေန စုစုေပါင္းရတာက အဲ့ဒီအခ်ိန္က က်ပ္ေငြသံုးေထာင္။ အိမ္အေရအတြက္ကိိုေမးၿပီး ဒီေလာက္ရ ေအာင္ခြဲေကာက္လိိုက္တာေလ။ က်ပ္ ၁၅၀၀ ကိုစစ္ထဲဝင္ရမဲ့သူေတြကို ခြဲေပးၿပီး၊ က်န္တာကို အဆင့္အလိုက္ေဝယူၾကတာ။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ ဒီတခါလာတာ တပ္ၾကပ္ကအႀကီးဆံုးမို႕လို႕ ဒီေလာက္နဲ႕ၿပီိးသြားတာတဲ့။ လူခံေတြကေျပာၾကတယ္။ ေၾသာ္.. သူတို႕က ခံေနက်လူေတြကိုး။

ေက်ာင္းပိတ္လို႕ အိမ္ျပန္ေတာ့မယ္ဆုိေတာ့ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ေကာင္ေလးကို ဒီဒုကၡေတြ ကလြတ္ေအာင္ ၿမိဳ႕မွာလိုက္ေနခ်င္ရင္ ေက်ာင္းထားေပးမယ္ဆိုေတာ့၊ ေရမရွိတဲ့ေနရာမို႕ မလိုက္ခ်င္ပါဘူးတဲ့။ က်မေနတဲ့ၿမိဳ႕ေလးရဲ႕ အလွဘြဲ႕ကို သူတို႕ကိုစာသင္ရင္း ေျပာျပဖူးတာကိုး ကုန္းေျမျမင့္ျမင့္ မွာ ဘုရားေစတီေတြနဲ႕ လွပတဲ့ငါတို႕ၿမိဳ႕ေလးက ဒီမွာလို ေရေတြ၊ ဗြက္ေတြ မရွိဘဲ အိမ္ေရွ႕လမ္းေလးကို တံမ်က္စည္းနဲ႕လွည္းလိုက္ရင္ ေခ်ာေျပာင္ေနတာ သံမံတလင္း က်ေနတာဘဲလို႕။ ပင္လယ္ေပ်ာ္တဲ့ ေဇာ္ေလးက မလိုက္ခ်င္ပါဘူးတဲ့။ အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းက ေဇာ္ေလးက အခုက်မသမီးႀကီးအရြယ္ဘဲရွိအုန္းမွာေပါ့။ အခု က်မသမီးႀကီး ၁၀ ႏွစ္က ေတာက္တိုမယ္ရေလးခိုင္းရင္ေတာင္ ပင္ပန္းေနတတ္တာ။ သူတို႕ဘဝေလးေတြနဲ႕ေတာ့ တျခားစီပါဘဲေလ။

ေမလတုန္းက တိုက္ခတ္ခဲ့တဲ့မႈန္တိုင္းက ပင္လယ္ေပ်ာ္ေလးေတြကို သိမ္းႀကံဳးဆြဲငင္ သြားလိုက္တာ ေရျပင္ေတြ၊ ေျမျပင္ေတြ၊ သစ္ပင္ေတြမွာ ၾကည္လို႕မေကာင္းေအာင္ အတုန္း အရံုးပါဘဲလား။ က်မခ်စ္တဲ့ကေလး အသက္ရွင္လွ်က္မွ ရွိႏိုင္ပါေတာ့မလား။ သူလည္း ကေလးမွ မဟုတ္ေတာ့ပဲေလ။ ဘဝအေျပာင္းအလဲေတြရဲ႕ၾကားမွာ ဝမ္းစာေရးအတြက္ တျခား ေနရာေတြလဲ ေရာက္ခ်င္ေရာက္ေနႏိုင္တာပဲ။ ပင္လယ္ေပ်ာ္ေလးေတြ သက္တမ္းေစ့ေစ့ ေနႏိုင္ၾကပါေစ။


ခၽြန္း


(၂၈. ၉. ၂၀၀၈)

အိမ္လြမ္းသူ မွ ..... ကူးယူတင္ျပပါ၏ ။